ადამიანები ვგეგმავთ ჩვენს ცხოვრებას გვინდა ყველაფერი გონებით ვმართოთ მაგრამ ჩვენი გული იმდენს აკეთებს რომ მაინც მის გზაზე დავდივართ.
როდესაც სიყვარულისგან იმედ გაცრუებას ვიღებთ მაშინ გადავდივართ სხვა სამყაროში ვტოვებთ გულისთქმას და ვიწყებთ ცხოვრებას გონებით. მაგრამ ნამდვილ სიყვარულს გონებაზე გამარჯვების რეალურ სამყაროს, გადაინაცვლა წარსულში როდესაც დემეტრესთან ერთად ბედნიერი იყო, როდესაც ერთმანეთის სიყვარულისთვის ყველაფერს აკეთებდნენ.
მთელი სხეულით ცახცახებდა, ის მოხდა რასაც წლების მანძილზე ნატრობდა, მათი სულები კიდევ ერთხელ გადაიკვეთნენ. რაამოდენიმე წუთის მანძილზე ერთმანეთს კოცნიდნენ ლიზი მოზღვავეულ ემოციებს განიცდიდა. მისმა ერთმა კოცნამ სრულებით დაშალა ის ლიზა რომელიც წლების მანძილზე იქმნებოდა.
- უეცრად მოსწყდა დემეტრეს ტუჩებს.
-შენ რა სულ გაგიჟდი, ეს უთხრა და სახეში გაარტყა .ემოციების უშრეტ ნაკად გრძნობდა, სხეული უცახცახებდა, მთელი სახე უხურდა, ტუჩებზე მწველ სიმხურვალეს გრძნობდა.სახეზე ცრემლების ნაკამდა იწყო დენა, ერთი ხელის მოსმით მოიწმინდა და უკვე ყვირილით ელაპარაკებოდა.
დემეტრე კი ერთ ადგილას გახევებულიყო და თვალებში უყურებდა ლიზას, როგორ ეზიზღებოდა საკუთარი თავი რომ ლიზას ამ მდომარეობის მიზეზი თავად იყო.
-თითის ქნევით დაუწყო ლიზამ საუბარი, აღარ გაბედოოო რომ მომიახლოვდე ჯაყელო თორემ იცოდე სიცოცხლეს გაგიმწარებ, თავბედს გაწყევლინებ არ გამეკარო ჩემსიახლოვეს არ დაგინახო მოხვიდე, თორემ ყველაფერს დავივიწყებ, ყველაფერს დააა ცხოვრებას გაგიმწარებ, ჩემი კოცნა და შეხება კი არაა თვალებში არ ამებლანდოო გაფრხთილებ იცოდე, რასაც ვამბობ ვასრულებ, ის მეამიტი და დებილი ლიზი არ გეგონო, ყველა შენი სიტყვა რომ ჯეროდა და თავს გადებილებინებდი.მე შემომხედე დამაკავირდი, თითი გულზე მიიდო, მეე აი ამით აღაარ ვაზროვნებ, ხელი საფეთქელთან მიიტანა, აი ამით ვაზროვნებ და ყველაფერს გონებით ვაკეთბ, მეე 18 წლის ლიზა არ გეგონო, რომელიც გამოიყენეთ და ყველამ მიაგდეთ მე ვარ ქალი რომელიც ყველაფერზეა წამსვლელი საკუთარი ბედნიერებისთვის თუ ვინმე ხელს შემიშლის ამაში არავის არ დავინდობ ყველას გავანადგურებ და ხელში არ მომყვე ჯაყელო, ზიზღით და სარკაზმით ელაპარაკებოდა დემეტრეს კი გულს უკლავდა.
დემეტრეს მიუახლოვდა და საჩვენებელ თითს გულზე ურტყავდა
-აი შენ კი ისევ ის ლაჩარი და თავში ავარდნილი დემეტრე ხარ გაიგე .კაცი რომელმაც ვერცეთი საყვარელი ქალი ვერ შეინარჩუნა, კაცი რომელმაც იცოდა რას ნიშნავდა ოჯახის დაკარგვადა, და მან არაფერი გააკეთა როდესაც როგორ შენ იტყოდი საყვარელი ქალი კარგავდა ოჯახს სახელს რეპუტაციას, ვერ გიტან ჯაყელო მეზიზღები და ეს შენმა ტვინმა დაიმახსოვროს გასაგებია. ზიზღთ უთხრა ლიზამ, სუნთქვა უჭირდა, აღარ შეეძლო მაგრამ არა ეხლა არ იყო ამის დრო დემეტრეს თალწინ არ უნდა გამტყდარიყო.თვალები დახუჭა საშინელი ტკივილი იგრძნო მარცხენა მკერდი არეში და მიხვდა რომ ჯობდა გაჩერებულიყო.
-დემეტრეს თვალები ჩაწითლებოდა, აღარ შეძლოო უკვე ამის ატანა, მკლავში ხელი წავლო ლიზას და მეორე ხელის მოკიდება სახეზე სცადა როდესაც ლიზა ხელიდან დაუსხლტა და გულმკერდზე ძლიერ კრა ხელი.
- ჯაყელო გამეცალე აქედან და რომ დავბრუნდები შენიძმაკაცებითურთ გადახვეწილი დამხდი თორემ კარგი არაფერი მოხდება თუ ისევ იქ დამხვდით.
-ლიზა მომისმინე მეც მათქმევინე რამე გთხოვ, შენ გგონია ჩემთვის ეს ყველაფერი მარტივი იყო, ფუ ამის დედაც ერთი დაირრიალა და მანქანის კარი მთელი ძალით მიაჯახუნა, გგონია ამრივი იყო უშენოდ გატარებული წლებიი, გგონია მე კარგად ვიყავი.არა ლიზ არა შენს გარე გატარებული წლები ჯოჯოხეთი იყო ჩემთვის ჩემი ლიზა აღარ მყავდა, ქალს არ ვენდე ვინ ბოლომდე ჩემი იყო და ჩემად დარჩა ბოლო დონის არაკაცად ვგრძნობდი თავს ხვდები მაინც რას ვგრძნობდი ვერა ვერ გაიგებ, შენმა სიტყვება კი საერთოდ ჭკუიდან შემშალა იმ წერილში რომ მეუბნებოდი არ მომძებნოვო.
- ლიზას სიმწრით გაეცინა, ესეგი ეს წლები შენთვის რთული იყო არაა?! და ჩემთვის ?ჩემთვის რა იყო მეტყვის ვინმეეე, მე მე რამექნა ყვიროდაა დაა ცრემლებს ვეღარ იკავებდა, ასეთი რაა დავშავე რაა ჯერ იყო დაა საკუთარი მამის და ძმის სიკვდილს ვუყურე მერე საყვარელი კაცის დაკარგვას და უნდობლობას შემდეგ კიდევ იჯახი, დედა, ძმა, ნათესავები მეგობრები საერთოდ ყველა ვინ იყო იმდროს როდესაც მეუბნებოდენ რომ საკუთარი შვილები უნდა მომეკლა რომ... ნუცას ხმა გაუჭყდა როდესაც მიხვდა რას ამბობდა და შუაშ გაწყვიტა საუბარი, ცრემლები მოიწმინდა და გაჩუმდა ცოტახანს და საუაბარი გააგრძელა. ეხლა მითხარი მე როგორ უნდა ვყოფილიყავი როდეაც ყველამ მიმატოვეთ მითახით? დროოო დგება დროო რომ ყველამ გაიგოთ როგორ ტყუილად მიმაგდეთ,
- ლიზა რაო რათვი შვილების მოკვლაო? დემეტრეს ჩაეცინაა და სახეზე ხელები ჩამოისვა, ანუგათხოვდი ხოო? გასაგებია ესეგი გასაგები,დანანებით ჩილაპარაკა.
- რაა გავთხოვდი? შენრა დამცინი განერვიულებულმა კითხა ლიზამ
- კიდე მე დაგცინი. გასაგებია ლიზა აღაფერს გეტყვი მაპატიე ბოდდიში.
- ლიზა როგორცკი მიხვდა დემეტრეს ნაზრევს მაშინვე დაეთანხმა. კი გავთხოვდი რა გეგონათ მითხარით რააა ? კიდევ მე მთხოვთ პასუხს არ ვინმსახურებდი ოჯახს და ბედნიერებას ? თუ ისევ თქვენზე მეგლოვა როდესაც არც კი დაინტერესტ მე რამჭირდა და როგორ ვიყავი გადავრჩი თუ მოვკვდი.. გავთხოვდი კიი ჩაიცინა და საუაბრი გააგრძელა . ჩემო ოჯახი მყავს რომელიც სამყაროს მირჩევნია და მათ გამო ყველაფერზე ვარ წამსვლელი იცოდე აღარ გაბედო მოახლოებაა გაიგეე.
- ვინ არის? დანანებით ჩალაპარაკა?
- მემგონი არ უნდა იყოს ეს შენი ინტერესის საგანი, მაგრამ კარგი რადგან არის გეტყვი გიორგი, გიორგი შენგელია.
- გიყვარსს?
- სიგიჟემდეე, იმაზე მეტად ვიდრე შენ მიყვარდი.
- და რატომ მატყუებდი რომ მეგობრები იყავით?
- ყველასგან მიტოვებულმა ვიგრძენი რომ ის მეგობარზე მეტი იყო. ბედნიერი სახით უთხრა ლიზამ.იმედია ეხლა მაინც დამანებებ თავს.
- კი სამუდამოდ ლიზა სამუდამოდ. მაგრამ მანამ კიდევ ერთი საქმე დამრჩაა. სხვა რა დამრჩენია ბედნიერებას გისურვებ.
ლიზას ხმა აღარ ამოუღია უკან მოუხედავად მობრუნდა მანქანაში თავისი ადგილი დაკკავა და გზა უმალვ ადგილს მოსტყდა.
დემეტრე დარჩა ერთ ადგილას გახებევებული,ვეღარაფერს ვერ გრძნობდა გარდა სინანულისა,გრძნობისა რომელიც ადამიანებს ძალიან გვიან გვიჩნდება დაა საკუთარ თავს გვაზიღზებს. იმეგაცრუება და ბრაზი საკუთარი თავის მიმართ. ცდილობდა როგორმე გამოეხატა ბრაზი და ტკივილი ირგვლივ უყურებდა უსასრულო ჰორიზონტს და ნატრობდაყველაფრის შეცვლა შეძლებოდა, მანქანას მიეყრდნო ემციებისგან დაცლილი მანქანასთან ნელ-ნელა ჩაიკეცა. ბოლოს გადაწყვიტა რომ დასალევად წასულიყო და მანქანის სავარძელზე მოთავსდა.

ხშირად გვინდა რომ აღარ ვატკინოთ საყვარელ ადამიანებს მაგრმ სრულიად საპირისპიროდ ვიქცევით, ზოგჯერ სიამაყე არ გვაძლევ ამის საშვალებას ზოჯერ კი შურისძიების სურვილი, თუმცა ნუცას არცეთი გრძნობის გამო არ უთქვამ ლიზას დემეტრეს სიყვარულეზე და გაგებაზე მეორედუარი.
- ლიზა ჩემო თბილო გოგო როგორ გამახარე რომ მოხვედი. ბილად გაუღიმა შავებში შემოსილმა სასიამოვნო გარეგნობის ქალმა და გოგო გულში ჩაიკრა, ლიზას სურნელი ხარბად ჩაისუნთქა. ჩემოო მზევ დამენახვე ერთი როგორ შეცვლილხარ, ტკივილს თავისი უქნია თალებისთვის, დანანებით უთხრა ქალმა და სახეზე მოეფერა.
- დედა ანა როგორ მომენატრეთ. როორ მაკლდით, როგორ მჭირდებოდით, არასდროს არ დამვიწყებიხართ ხო იცი,
- ვიცი შვილო ეგ რა სათქმელია მე შენ მაკლდი თვალში თორემ შენი მოკითხვა და ყურადღება არავის გვაკლდაა, შენი საჩუქრებიც მოგვდიოდა, ბავშვებსაც რომ უგზავნდი ყველაფერი მიგვქონდა ბავშვთა სახლში, ღვთის საჩუქარი ხარ შვილო, თბილად გაუღიმა ქალმა.
- რასამბობ დედა მართა, მთელი გლით ვაკეთებდი მე ამას.
- მოდი შვილო შემოდი ცოტახანს დაისვენე ძალიან ცუდი სახე გაქვს მგონი ვერ ხარ კარგად. შეშფოთებულმა უთხრა როდესაც ლიზას სახეს დაკვირდა.ხელი მკლავში მოკიდა და პატარა ოთახისკენ მიუძღვა.
- ქალმა პატარა ხის საწოლზე დააწვინა თავადაც გვერდით დაუჯდა და თმებზე დაუწყო ფერება.
- მოყევი შვილო ნუ იკლავ გულში, ეს უნდა შენსგულს კიდევ, რაქენი ოჯახი ნახე? დემეტრე? შენს თვალებს ემჩნევათ რომ გულის და გონების ჭიდილია ეხლა.
-ვერ შევძელი დედა ანა ვერაა, არ შემიძლია , ისევ ვაწყენინე, დედას ვერ დაველაპარაკები არ მმისმენ , დემეტრეს კი ყველაფერი გაუგია მიცნო,
-ვიცი შვილო ზურა იყო დღეს მოსული პროდუქტი მოგვიტანა მიამბო ისევ როგორ ტკივლი დაგხვდა სამსობლოში დაბრინებულს.ესაუბრებოდა თბილი ხმით თან მომენტარლურად აგრძელებდა თმებზე მოფერებას.
- თითქოს ვიფიქრე რომ ახლიდან დამეწყო მაგრამ სწორედ მაშინ მითხრეს რომ ბევრ აღარ დამრჩა ვერ ვიცოცხლებ დედაა აანა, უფრო გული ეტკნებათ მერე ჯობს რომ ეტკინოთ და ეწყინოთ ჩემგნა, მკვარი მერე მაინ აღარ შევეცოდები.
- ართქვა ეს შვილო არაა, ყველაფერი კარგად იქნება.
-არ ვიცი არაა, მაგრამ ხო იცი დეე რომ ყველას ყველაფერი ვაპატიე გულში ბოროტად არ ჩამიდია უბრალოდ მინდოდა რომ სიმართლე გაეგოთ და ასე ზიზღით აღარ ეყურებინათ მაგრამ არააა არშმიძლია ეხლა, ცრემლებმა თავისით გაიკვლიეს გზაა ლიზას ღაწვეზე ის ღამე ლაპარაკში გაათენეს თითქოს შვება ირძნო დილით რაღაცაშემსუბუქქებული მოეჩვენა სული. დილით ადრიანდ წავიდა ლიზა სახლში.

ეზოში შესულს მაშინვ თვალში მოხვდა დემეტრე რომელიც ერეკლესთან და ელენესთან ერთად დაინახა როდესაც დაინახა როგორ თბილად ეთმაშებოდა ბავშვებს, ლიზას რაღაც ჩაწყდა გულში,მათ დანახვაზე. სწრაფი ნაბიჯით მიუახლოვდა.
- ჩემ შვილებთან რა გინდა ხომ გითახრი აქ აღარ დამხვდეთქო.
- ელენე და ერეკლე. სიცილით უთხრა დემეტრემ. არა და ჩვენი შვილებისთვის უნდა დაგვერქმია. ეს უთხრა ტუჩის კუთხე ჩტეხა და ლაპარაკი გააგრძელა.გუშინ ის გავაკეთე რაც წლებისწინ უნდა გამეკეთებინა სიმართლე ვაღიარე, წარსულს ვერ შევცვლი მაგრამ ვეცადე მომავალი შემეცვალა, ყველაფერი იციან მოვლენ ალბათ და როგორც იძახდი პატიებასაც გთხოვენ შენი ტყუილი დამცირების და მიტოვების გამო. არვიცი შენ რას იზავ მაგრამ... მააპატიე თხოვ ყველაფერი შენ მაინც მაპატიე მე ამას ჩემთავს ვერ ვაპატიებ რაც შენთან მივქარე.მის ხმაში იგრძნობოდა სინანულიიი და გულწრფელი გულისტკივილი.
-ლიზა ერთწერტილს მიშტერებოდა და ცრემლების ზღვა სდიოდა თვალებიდან.დემეტრე კი უკან მოუხედავად მიდიოდა.
უეცრად მობრუნდა დემეტერე ლიზა ზურგით იდგაა თვალებდახუჭული და ტკივილისგან იფერფლებოდა.
- ძალიან საყვარელი შვილები გყავს ჩემო ფერიაა, მაინც ჩემს ლიზიკოდ დარჩები ვისიც არ უნდა იყო, გულისა და გონების სიღრმეში სადღაც გახსოვდეს რომ მიყვარხარ. ვისურვებდი რომ მაგ ანგელოზების მამა მე ვყოფილიყავი.
-მეც მიყავრახრ ჯაყელო მეცც. თავისთვის ჩაილაპარაკ ლიზამ. ბავშვები ეფერებოდენ დედას და ყურში ეჩურჩულებოდნენ დედაა მიდის მამა შეაჩერე გთხოვ,
აღარ გაუშვა

3#$$
- ღმერთო ეს რა ცოდვა ჩავიდინე რაა,წამიყავნე ნიკა ეხლავე წამიყვანე სადაც ლიზა მის ფეეხებთან დაცემაც რომ მომიწის პატიება უნდა ვსთხოვო თავს მოვიკლავ ჩემმა ლიზაამ რომ არ მაპატიოს ეს რა გავუკეთეთ ეს რა ვქენით.