1 კვირა მალე გავიდა. ლიკა, ნიტა და ლუკა ყოველ დღე ერთობოდნენ ხან ფილმებს უყურებდნენ ხან კი თამაშობდნენ.
დილით ლუკა და ლიკა ადგება ნიტას.
- ნიტა ადექი საავადმყოფოში მივდივართ. - მშვიდად ეცადა ლუკა მის გარვიძებას.
- ეჰ ლუკაააა, ასე ადვილად ამას ვერ გააღვიძებ, მიყურე და ისწავლე. - ფეხზე გაიძრო ლიკამ და ნიტას საწოლზე ხტუნაობა დაიწყო.
- აუუუ ამოწყდიიიიით. - ნიტას წუწუნმაც არ დააყოვნა.
- ხედაავ? - მოგებული მზერით შეხედა ლიკამ.
- ნიტა მიდი ადე.
- აუ ადრეაა ჯერ.
- ოპერაციისთვის დილიდან უნდა მოგამზადონ.
- დონორად რომელი მოერგო. - წამოჯდა ნიტა.
- ყველაზე უფროსი და უმცროსი მოერგო მარა უფროსი გადაწყდა, დიდიაო მაინც და. - ნიტას არ უნდოდა მის გამო რომელიმეს ოპერაცია გაკეთებოდათ მაგრამ სხვა გზა არ იყო.
საავადმყოფოში მივიდნენ და ოპერაციისთვი მზადევა დაიწყეს.
- ნიტა არ ინერვიულო, ოპერაცია რამდენიმე საათს გაგრძელდება, მერე ცოტას დაისვენებ და სახლში გადახვალ.
- ასე რომ არ მოხდეს?
- ასე თუ არ მოხდება ზემოთ დამელოდები. - ხუმრობით მარა მაინც სევდიანი ღიმილით ამბობს.
- რეებს ბოდავთ თქვენ. - სამჯერ დააკაკუნა ლიკამ ხის მაგიდაზე. - ღმერთმა დაიფაროს.
- დამიფარავს, დამიფარავს დამშვიდდი და მოდი ჩემთან. - გადაეხვივნენ დაქალები.
- დონორი სადაა ? - პალატაში შევიდა ექიმი.
- ჯერ არ მოსულნან?
- არა მე მეგონა თქვენთან ერთად მოვიდოდნენ. - მხრები აიჩეჩა ექიმმა.
- რახდება?
- არაფერი ნიტა დამშვიდდი, ნახევარი საათით გავალ და მოვალ კარგი?.
- კარგი მიდი, ჩემთან ლიკა დარჩება. - პალატას მოშორდა თუ არა სირბილით ჩავიდა მიმღებში. იკითხა მათზე და ჯერაც არ მისულნან არადა 1 საათი იყო ოპერაციამდე დარჩენილი, ნიტას დედას კიდევ გადაურეკა და ისევ იგივე გასულია მომსახურეობის ზონიდან. მანქანაში ჩაჯდა და მათი სახლისკენ გაემართა.
სახლთანაც მალევე გაჩნდა, კართან მივიდა და კაკუნი დაიწყო, როდესაც არავინ გაუღო უკვე ბრახუნზე გადავიდა, არავინ უღებდა და ერთი მოქნევით კარი შეამტვრია, ნივთები ყველაფერი ადგილზე იყო, კარადებიც შეამოწმა, მაგრამ სახლში არავინ იყო.
- ამის დედაც! - დაიღრიალა და ფეხით მაგიდა გადააყირავა.
იქვე დაჯდა და ნერვიულად დაიწყო ფეხების თამაში.
ტელეფონი აზუზუნდა ლუკამაც მაშინვე უპასუხა.
- ლუკა, სად ხარ? არ მოდიხარ?
- კი კი ცოტახანში მოვალ.
ნიტას ტელეფონი გამოურთი და მაშინვე ლევანის დაურეკა.
- გისმენ ლუკა.
- 10 წუთი გაქვს ნიტას დედა უნდა იპოვნო, სად არის, სად მიდის, რითი , ყველაფერი მჭირდება, ყველა შეაწუხე ვინც საჭირო იქნება, გაიგე სადარიან ბიჭებთან ერთად წადი და მომიყვანეთ, თუ საჭირო იქნება ძალით ჩატენეთ მანქანაში.
- კარგი არარის პრობლება მაგრამ ძალით ამხელა ქალს?
- ამხელა ქალი კი არა ნაბ***რია .
- ვიცოდი რომ გაიქცეოდნენ.
- მიდი რაც გითხარი ეგ ქენი, თუ არ წამოვიდნენ უფროსი შვილი წამოიყვანე.
- მშობლების გარეშე?
- ხოო! არ მაინტერესებს მაგათი დედა შვილობა, უფროსი წამოიყვანე ტუ არ წამოგყვნენ, თუ მოუნდებათ ბავშვს გამოყვებიან.
- კარგი, როგრც გინდა.
- ლუკა ძალიან გაბრაზებული იყო, უფრო სწორედ ცეცხლებს ყრიდა იმდენად გაცხარებული იყო. თავის ჩვეულ ფორმას დაუბრუნდა დამშვიდდა და ნიტას საავადმყოფოსკენ წავიდა.
ნიტას პალატაში შევიდა და მოეხვია.
- რა გწირს, სიკვდილს არ ვაპირებ დამშვიდდი. - იცინის ნიტა.
- მალე მოვლენ შენები და ოპერაცია დაიწყება.
- მადლობა კითხვისთვის, მზად ვარ. - ირონიულად აბობს ნიტა.
ლუკას ტელეფონზე ლევანი ეწერება ლუკაც არ აყოვნებს მაშინვე იღებს ტელეფონს და პალატიდან გადის.
- აბა რახდება?
- აეროპორტში წასვლას აპირებდნენ, ტაქსიდან ჩამოვსვით და ბავშვი წამოვიყვანეთ, თვითონაც უკან გამოგვყვნენ ტაქსით.
- შესანიშნავია, აქ რამდენ ხანში იქნებით.
- 5 წუთი მჭირდება სწრაფად მოვდივარ.
- კარგი მოდი ჩქარა და ფრთხილად. - ტელეფონი ფამოურთო ლუკამ და ნიტასთან დაბრუნდა.

ლევანიმ ბავშვი მართლაც 5 წუთში მოიყვანა, დროის დაკარგვა არავის არ უნდოდა ამიტომ საოპერაციოდ გაამზადეს ორივე. როდესაც ნიტა შეჰყავდათ მაშინ მოვიდნენ დედამისი და მისი მამინაცვალი.
- ნიტაა, ხედავ რა გაგვიკეთე? ცხოვრება დაგვინგრიე, მოგვიყვანეთ ჩვენი შვილიიი. - ყვიროდა ქალი.
- ლევან გაიყვანე. - ლუკამ გასცა ბრძანება და ნიტასთან მივიდა.
- მართლები არიან, ჩემს გამო მას არ უმდა გაუკეთდეს ოპერაცია.
- ნუ სულელობ, მას არაფერი დააკლდება, ეს შენ ხარ ცუდ მდგომარეობაში.
-ცხოვრება გაგვიმწარე, ახლა შვილსაც მიკლავ. - მისუსტებული ესმოდა დედამისის ხმა ნიტას.

ოპერაცია დაიწყო, თითქმი 1 საათი ასე უბრალოდ იჯდნენ ლიკა, ლუკა, ლევანი და ნიტას ოჯახი. წესით მინიმუმი 2 საათი იყო მაქსიმუმი კი 4.
იჯდნენ და ნერვიულობდნენ.
- ლევან ესპანეთის 2 ბილეთი გაამზადე, ნიტა გადარჩება ვიცი.
- მოვიცადოთ, იქნებ რა ხდება , თან აქ მიმდა ყოფნა, ოპერაცია დამთავრდეს და ყველაფერს 5 წუთში გაგიჩენ.

თითქმის 4 იყო ექიმი კი არსად ჩანდა .
ზუსტად 4.00 ზე კი ექთანი გამოვიდა საოპერაციოდან.
- რა მოხდა კარგადაა? - ყველა ფეხზე წამოხტა.
- სამწუხაროდ...
- რა სამწუხაროდ... არაა ოღონ ეგ არ მითხრათ. - შეშინებული ამბობს ლიკა.
- არა პაციანტი ცოცხალია მაგრამ სიტუაცია გართულდა, მძიმე მდგომარეობაა, ოპერაცია კიდევ 2 საათი გაგრძელდება.
- თქვენი ბრალია, ჩემი შვილი ცუდადაა. - წიკვინებს ნიტას დედა.
- არა ქალბატონო პატარას არაფერი სჭირს, ვისაც კიბო ჰქონდა ნიტა, აი ის არის კრიტიკულ მდგომარეობაში, მაგრან ჩვენი ექიმები ყველაფერს გააკეთებენ რაც შეუძლიათ.

ნიტა¥
დედაჩემმა ოპერაციის წინ ისე გამომლანძღა რომ საოპერაციოში უიმედოდ
და უმიზნოდ შემიყვანეს.
ვენაში ერთი ნემსი შეუშვეს და ამის მერე სამყაროს ცოტახნით გამოვეთიშე. გახსოვთ რომ გეუბნებოდით ჩემი სამყარო მაქვს თქო. იქ ვიყავი მაგრამ ისეტი კარგი არ იყო როგორც ადრე, თითქოს უფრო ჩახუთულობააა, სიცარიელე, თეთრი უდაბნო იყო და შიგნიდანაც არ იყო რაღაც რიგზე, უკან მოვიხედე და ლიკა და ლუკა დამხვდა, მთხოვდნენ რო არ წავსულიყავი. მეორე მხარეს დედაჩემი და მისი ოჯახი იდგა და მეუბნებოდნენ რომ უნდა წავსულიყავი.
შემდეგ ლუკა და ლიკას ლიზიც შეემატა გიორგიც და თქვენ წარმოიდგინეთ რატიც.
მეც არ მინდოდა წასვლა ამიტომ დავრჩი, არ მიღირს დედაჩემი და მისი ოჯახი ჩემს სიცოცხლედ.

ლევანი ლანგარზე ყავებით მიდის და ყველას სათითაოდ ურიგებს.
მათ ლიზი და გილრგიც შეუერთდნენ.
- ლუკა, კუთხის ბოლოსთან ის ბიჭი იყო მგონი რატი ქვია არ ვიცი. - ლევანის სიტყვებმა გააკვირვა ლუკა.
- აქ რა უმდ ამაგ ნაბი*ვარს. - ფეხზე წამიდგა და წავლას აპირებდა მაგრამ ლუკამ დ აგიომ გააჩერა.
- გაჩერდი ლუკა საავადმყოფოში ხარ, თან წუთი წუთზე ექიმი გამოვა.
- ლუკა დაანებე იყოს აქ, უსიც ნერვიულობდა. - ახლა გიორგიმ სცადა ლუკას დამშვიდება. ლუკაც აპირებდა რაღაცის თქმას მაგრამ ექიმი გამოვიდა .
- ექიმო ნიტა როგორაა?
- ოპერაცია გართულდა, მაგრამ პაციენტი გადარჩა. - ამის თქმა და ყველას გულზე მოეშვათ.
- ექიმო ჩემი პატარა როგორაა? - ნიტას დედამ ნიტას მდგომარეობა კი არა მეორე შვილის მდგომარეობა იკითხა, სასაცილოა ესეთი მშობლები საერთოდ რატომ არსებობენ.
- მას რაფერი დამუქრებია შესანიშნავადაა. საოპერაციოს წინ ყველა ერთმანეთს ეხუტებოდა, თითქოს ბავშვი დაბადებულიყო. ლუკას თითქოს მხრებიდან ლოდი მოეხსნა, არც ისე დიდი ხანია ნიტას იცნობს მაგრამ აქ დრო არ არის მნიშვნელოვანი, დროს ამ საკითხთან საერთოდ არ აქვს კავშირი, წარსული დროს არ განიხილავს მაგრამ, დრი საჭიროა მომავლისთვი, ბევრი დრო სჭირდებათ ცხოვრებით დასატკბობად.
- ჯერ-ჯერობით ვერ ნახავთ მოცდა მოგიწევთ სანამ გაიღვიძებს ნიტა.
- რამდენ ხანს?
- გვიანია, დასვენება და ძილი სჭირდება ხვალ ადრე მოდით.
- მარტო ვერ დავტოვებთ.
- მესმის ბატონო ლუკა მაგრამ ის კარგადაა, უმჯობესი იქნება სახლში წახვიდეთ და დაისვენოთ.
- არ მინდა, ლიკა ლევან, გიორგი, ლიზი ყველას მადლობა თქვენ წადით მე დავრჩები.
- მადლობას ნუ მიხდი, სანამ შენ გაიცნობდი მე მისი მეგობარი და სულის ნაწილი ვიყავი, შეიძლება ერთად ხართ მაგრამ, ის ჩემი ყველაფერია და აქედან არ წავალ სულ რომ იარაღი დამიმიზნონ.
- კარგი ლიკა, ლექცია არ იყო საჭირო, როგორც გინდა, დარჩი და დაელოდე. - გაეღიმა ლუკას.
ყველა სახლში წავიდა გარდა ლუკასა და ლიკას.
მათ თითო თითო პალატა მისცეს ღამის გასათევად.
ახლა კი წვანან, და ფიქრობენ.
- " სულ რამოდენიმე დღეში ამ გოგომ როგორ გადამრია? " - ნიტას გახსენებაზე ეღიმება ლუკას.
- ასე უბრალოდ შეუყვარდა ნიტა, განსაკუთრებულს არაფერს აკეთრბდა, უბრალოდ ვერც მიხვდა რა დაემართა. ლუკასთვის მის რომ გეთქვათ ვიღაც შეგიყვარდებაო, ალბათ გულიანად დაგცინებდა და გეტყოდა " სიყვარული ილუზიაა, სისულელე და არასაჭირი გრძნობა რომელიც ხელს გიშლის, სიყვარული არ არსებობს, ნამდვილი სიყვარული მხოლოდ ფილმებში და წიგნებშია, რეაკური სამყარი სეზმეტად ცუდია სიყვარულისთვის. ( არ დაგავიწყდეთ რომ ესეც ისტორიაა, არ ვიცი სიყვარული არსებობს თუ არა მაგრამ უკვე მომბეზრდა.)
ახლა კი ნიტამ გადარია, ციცქნა გოგომ მთელი გონება აურია და აიძულა რაღაც განსხვავებული ეგრძნო.
- აი თურმე რა არის სიყვარული, მასზე ვდარდობ და მინდა რომ კარგად იყოს, ამისთვი ყველაფერს გავაკეთებ თუნდაც მოვკვდე, ახლა მივხვდი რა არის სიყვარული - ფიქრობს ლუკა.

დილით ლუკა ნიტას პალატაში შედის, მასთან კი ლიკა ხვდება.
- ვინ გაიღვიძაა?
- მე, შემოდი. - უღიმის ნიტა.
- მე წავალ ყავას დავლევ. - ლიკა ტოვებს მათ.
- მომენატრე ლუკა.
- მეც პატარავ.
- გახსოვს რას დამპირდი? - ეშმაკურად უღიმის ნიტა.
- ესპანეთის ბილეთები მზადაა მხოლოდ 1 კვირა მოგიწევს მოცდა, დასვენებისთვის.
- აუუ ამ პალატაში კიდევ ერთი კვირა უნდა ვიყოო? - წუწუნებს ნიტა და ლუკას კატის თვალებით უყურებს.
- ეგრე ნუ მიყურებ.
- გთხოოოოვ. - ქვედა ტუჩს ატრიალებს ნიტა.
- კარგი ექიმს დაველაპარაკები რომ ეს 1 კვირა სახლში იქნები.
- იეეს! - მიზანს მიაძწია ქალბატონმა.
ლუკა დგება და ექიმთან მიდის.
ექიმის დათანხმება რათქმაუნდა რთული არც იყო.

ნიტა ინვალიდის სავარძელში ჩაჯდა და მანქანისკენ წავიდნენ.
- ნიტა ექიმმა სიარული შეუძლიაო.
- აუ არა ცუდად ვარ.
- ცუდად ხარ კი არა მოგწონს რომ გატარებენ. - სამივე იცინის.

სახლში მივიდნენ, კარები შეაღეს და პირდაპირ ოთახებში შევიდნენ.
ნიტას ღანემდე ეძინა თვალები როცა გაახილა გვერდით ლუკა დახვდა.
- აქ რას აკეთებ.
- უბრალოდ გიყურებ.
- მე მეგონა თამაში გვექნებოდა.- ეშმაკურად ათამაშებ ნიტა წარბებს და იზმორება.
- ჰჰ რა გარყვნილი ხაარ. - თითქოს გაუკვირდა ლუკას. - სიზმარშუმი რამე ეროტიული დაგესიზმრა? - იცინის ლუკა.
- კარგი თუ არ გინდა. - მხრებს იჩეჩავს ნიტა და საწოლიდან დგება, მაგრამ ლუკა ისევ თავის ადგილზე აბრუნებს ტუჩებს უკოცნის და მაისურს აძრიბს, მუცვლის ძვლებთან ხელს ნაზად უსმევს იმდნეად ნაზად რომ ნიტამ უნებურად ამოიკვნესა, ამის გაგონებაზე ლუკამ ჩაიღიმა და მონდომებულად დაიწყო მისი სხეულის შესწავლა.
- ჯანდაბა! ეს რა იყო, ამის მერე ღამე აღარ დაგაძინებ. - სიცილით ამბობს ნიტა.
- ღამე ძილს არც ვაპირებ.

1 კვირა ასე გავიდა მთელი დღეები ერთმანეთით ტკბებოდნენ, ლიკა თავის სახლში დაბრუნდა ეს 2 გიჟი კი მთელს სახლში ესიყვარულებიან. თითქოს ისე ხდება როგორც რაღაც იდიოტურ ფილმში სადაც ცუდს კარგი მოზდევს კარგს კი ცუდი.
სიკვდილი ცუდი არ არის, და არც დასასრულია.

ნიტა და ლუკა კარგად იყვნენ, მანქნაში ჯდებიან ჩემოდნებით, აეროპორტისკენ მიდიან იქიდან კი ესპანეთის დასაბყრობად დდ.

მანქანაში კლასიკური მუსიკა ჟღერს, ნიტას კლასიკა კი სძულს, უფრო როკს უსმენს მაგრამ არაფერს არამბობს რადგან ეს ლუკას მოსწონს.

ვიოლინოების და კიდევ ბევრი საკრავის ჟღერადობის ფონზე ნიტა და ლუკა უბრალო უუურებენ ერთმანეთს, და უნდათ რომ სამყარო გაჩერდეს და ეს წამი კიდევ დიიდ ხანს გაგრძელდეს, დუნდაც უსადრულობამდე.
ერთნანეთის ყურებაში გართულებს ცინიდან შუქი ანათებთ, სინათლე იზრდება, უახლოვდება უახლოვდება და ბოლოს ერთ წამში სიბნელე ჩნდება. ის სიბნელე რომლის გამოც ადამიანები ტირიან.

ნიტას ისევ საავადმყოფოში ეღვიძება, გვერდით ლიკა უზის მისი ხელი უჭირავს და თავ ჩახლირილი თირის.
- ლიკა - ჩამწყდარი და ხრიწიანი ხმა ისმის ოთახში.
- ნიტა - ლიკას თვალები ენთება მისი ხმის გაგონებისას.
- ლუკა როგორაა.
- ნიტა ახლა უნდა დაისვე...
- ლუკა როგორა? - აწყვეტინებს, ცდილობს ხმის ამაღლებას მაგრან არ გამოსდის და ისევ ხმა დაბლა აგრძელებს. - ლიკა მეტჯერ აღარ გავიმეორებ, გთხოოოვ.
- ნიტა, ლუკა დავკარგეთ. - ცრემლიანი თვალებით თქვა ლიკამ.
- არაა, არა ეს სისულელეა ის არ მოკვდებიდა, მე ვერ მიმატოვებდა ფესმით, ლუკაა არ წავიდოდა. - ნიტას პანიკა დაეწყო, ყვიროდა წიოდა, ის ხმა რომელიც ძლივს ისმოდა ყვირილში გადავიდა, არ სჯერი და ვერც დაიჯერებდა, ზღაპრიდან ესე მალე გაღვიძებას ვერც კი წარმოიდგენდა. ლიკა ცდიკობდ ამის დამშვიდებას მაგრამ ნიტა ხელებს აქეთ-იქით ინევდა, კათეტერი ერთი ხელის მოსმით მოიძრო და საავადმყოფოს კაბით პალატიდან გავარდა.
- ნიტა გაჩერდი გთხოოვ, შენ ვერაფერს შეცვლი გესმიის? ადამინები მიდიან და ამას უნდა შეეგუო.
- არა, არ მინდა და არ შევეგუები, ლუკა არ მიმატოვებდა, მას მე ვუყვარდი, მე მეხუდებოდა, როცა მეძინა მე მიყურებდა, თმაზე პატარა ბავშვივით მეფერებოდა, მეუბნებოდა "გიჟი ხარ და მეც გამაგიჟეო მაგრამ შენს გარეშე მოვიწყენდიო", მკოცნიდა როცა ვტირიდი მეუბნებოდა "ნუ ტირი არავინაა შენი ცრემლების ღირსიო" , ასე მეუბნებიდა გესმიის? - მანდვე ჩაიკეცა ნიტა. - თუ მართლა ასეა მაშინ რატო მატირებს?.
- ნიტა მას უყვარდი და უყვარხარ. დამიჯერე მას შენი ტირილი არ უნდოდა, ნუ ჯიუტობ წამოდი პალატაში. - ლიკამ ააყენა და პალატაში შეიყვანა.
- ის რატომ მოკვდა და არა მე?
- უბრალოდ არ გაუმართლა.
- სალაპარაკოდ მოვედი შეიძლება? - კარში 2 პოლიცია იდგა.
- ახლა არა ის გადარლილია. - თითქოს შეშინებული ადგა ლიკა და პოლიციელებს გასვლა სთხოვა.
- არა კარგად ვარ, გთოვთ შემოდით.
პოლიციელები შევიდნენ დამასთან დაჯდნენ.
- კამერის ჩანაწერები ვნახეთ, ტრაილერის მძხოლი მთვრალი იყო და საჭე ვერ დაიმორჩილა, დანაკლისს ავანაზღაურებთ.
- ვერ აანაზღაურებთ რადგან დნაკლისი მოკვდა.
- ვიცით ვწუხვართ, ვეცდებით ყველანაირად დაგეხმაროთ.
- ჩანაწერი მომეცით.
- რა ჩანაწერი.
- კამერის ჩანაწერი. - პოლიციელმა დისკი ამოიტანა ჯიბიდან და ნიტას მისცა.
- ნიტა ეს რად გინდა. - აღელდა ლიკა.
- ლიკა ნოუთბუქი მომაწოდე. - ლიკა დაჰყვა ნიტას თხოვნდას და მიაწოდა. დისკი ლეპტობში ჩადო და ვიდეოს დააკვირდა.
- ამის დედაც! - ყურების შემდეგ ამოთქვა ნიტა. - ჩანაწერინანახი გქონდა?
- ...
- რათქმაუნდა ლიკა, ამიტომ იქცეოდი უცნაურად. აქ ყველაფერი კარგად ჩანს, ტრაინერი ჩემს კენ მოდიოდა მაგ სულელმა კი თავისი მხარე მიუშურა. ამის დედაც. ფუ საზიზღარია ცხოვრება იმის გამო მოკლა რომ ვუყვარდი. - ფეხზე წამოდგა და ლიკას თხივნის და გაკიდების მიუხედავად პალატიდან გაიქცა ლიპტს არ დალოდები უკან ლიკა მოსდევდა ამიტომ კიბეები ძლივს აირბინა ბოლო სართულზე ავიდა და სახურავთან მივიდა.
- ნირ აარ ქნა, გთხოოვ. - სირბილისგან დაღლილმა ლიკამ ძლივს ამოთქვა.
- ბოდიში ლიკა, ის ჩემი სუკის ნაწილია. - ეს თქვა და პირდაპირ თავით გადაეშვა.
- შენ კი ჩენი სულის ნაწილი ხარ. - ლიკამ სევდიანად თქვა და ნიტას უკან გაჰყვა.

ხოო ლუკამ იმიტომ გააკეთა ეს რომ ნიტას ეცოცხლა მაგრამ ნიტას იმდენად უყვარდა რომ სიცოცხლე მაინც ვერ გააგრძელა, ნიტას 2 რამ აკავებდა ლიკა და ლუკა ერთერთი მაინც რომ დაეკარდა განადგურდებოდა.
ერთ დღეს 3 ადამიანი მოკვდა და სამივე სიყვარულის გამო. ყველაზე ძლიერია ქალისა და მამაკაცის და მეგობრუკი სიყვარული.

ამის შემდეგ ეს ისტორია ლეგენდად იქცა, ქუჩბშე ყველა გამვლელი მათზე ლაპარაკობდა, გაზეთებს და ტელევიზიებს საქმე მიეცათ.
"სიყვარული უკვდავია, მათ ცაშიც უყვართ" .

ნუ ფიქრობთ რომ ისტორიას ცუდი დასასრუკი აქვს, უბრალოდ სამყარო არაა ვარდისფერ ფერებში მორთული, სიკვდილი არ ნიშნავს დასასრულს.

დასასრული
სიყვარულის კი არა ისტირიის დასასრული