და მან დასვა კითხვა რომელიცც იმ მომენტისთვის ყველაზე არაადეკვატური იყო,
_ ანამარია ცოლად გამომყვები?
- რ...ა რამითხარი კიმარა მე არ ....
- რაც გაიგე ანამარი ცოლად გამომყვები? გამომყევი ისე როგორც საყვარელ ადამიანს და არა ვალდებულებას! გამომყევი მე ვაჩეს და არა სვანს რომელსაც ფიცისგამო უნდა გაყვე! გამომყევი სამუდამოდ და არა კონტრაქტით! გამომყვები ცოლად?
- კი, გამოგყვები მაგრამ შენ დარწმუნებულიხარ?
- ღადაობ ტო, ისე როგორც არასდროს! იყო ღიმილი და იყო პირველი კოცნა ჩემი, ჩვენი! პირველი კოცნა ნებაყოფლობით და არა იძულებით, ლტოლვით და სიყვარულით და არა ვალდებულებით, იყო პეპლების და დენდროლოგიური პარკის აღმოჩენა ჩემს მუცელში და იყო ყველაზე თბილი ჩახუტება ამქვეყნად, მაშინ გავაანალიზე რადმიღირს სიცოცხლე?! მის ერთ ჩახუტებათ და კოცნათ.
- ანამარი?
- ჰმ
- წავედით!
- რა სად? დავიბენი და მისი მხრიდან თავი ავწიე.
- ვქორწინდებით გოგო რა სად.
- კი მაგრამ ერთკვირაშიარააქორწილი?
- მოიცა ერთი რა მამაჩემი მომიხენცებს ვიღაც გაზულუქებულებს და მერე წავა დილამდე ქეიფი და ტვინისჭამა ამიტომ მეჯვარეებიკიგვყავს აქ და მეტი ვინგვინდა დილაზე მამა გიორგისთან მივალ და შუადღით ჯვარი დავიწეროთ მერე ყველამ ეგრევე სადმე მოვხიოთ გაწყობს?
- კი მაგრამ სად?
- სპონტანურობა ძვირფასო სპონტანურობა! აეროპორტში გადავწყვიტოთ.
- კაი.
დილით მე სახში ვაჩე კი ტაძარში წავიდა რასვიფიქრებდი ჩემი ცხოვრება ასე თუ განვითარდებოდა და მე უკვე სარკის წინ თეთრ სადა მაგრამ ძალიან ლამაზ კაბაში გამოწუობილი ვდგავარ და ვუყურებ თვალცრემლიან გოგოებს რომელთაგანაც ერთერთის მულივხდები და ბედნიერებით ვივსები. ნუ სანამ მოვიდოდო ვაჩეს უკვე ყველასთვის უთქვამს და ბიჭებიც აორთქლებულები დამხვდნენ გოგოებმა მაქსი ტანსაცმელზე და ყვავილებზე წავიდაო გიო მანქანაზეო და ლაშა ეკლესიაშიო ესენიკიდე დიდ სამზადისში იყვნენ ყველაფერი მზადქონდათ და თვითონაც მზად იყვნენ ჩემი ფერიები ვარდისფერ ლამაზ აბრეშუმის კაბებში გამოწყობილები აქამდე არც ჩემი და არაც თავაანთი კაბა არმანახეს სიურპრიზიაო და ახლა მეც გაოგნებული შევყურებ მათაც და ჩემს თვსაც. ცოტა მაკიაჟი და გაშლილ ოდნავ დატალღულ თავზე გვირილების გვირგვინი და აი სიგნალების ხმამ მაუწყა რომ დროა. გოგოებმა ჯერ ჩვენ ჩავალთ სიძეს შევამზადებთო თან ბებოს დავხედავთო უი დამავიწყდა გოგოებს ბებია თინაც არდასჩენიათ ისე და მასაც ჩამოუტანეს ლამაზი სამოსი და მაკიაჟზე და თმაზეც უზრუნეს გოგოებმა რადროს ჩემი ესენია კი გააპროტესტა მარა მერე მარიმ რძალს ესე ხოარ დახვდებიო და კაი ჯანდაბას თქვენ თავსო და ახლა ყველა ერთად ჩემი ლამაზი პუსკუნა ბებოცკი მე მელოდება. კიბეზე დავდექი არავინჩანს, პირველ საფეხურს დავაბიჯე და ვიაზრებ რომ ვთხოვდები, მეორე საფეხური, თან ვისზე ვაჩეზე, მესამე საფეხური, ყველაფერი იცის მაგრამ უკან არიხევს. მეოთხე საფეხური, ახლა ვიაზრებ რომ მიყვარხარ არცერთს არგვითქვამს მაგრამ მე სწორედ ასეთი სიყვარულის მწამს უთქმელი მაგრამ ყველაფრისმთქმელი. მეხუთე საფეხური, გამოჩნდა ის ნუ ყველა მაგრამ მე მარტო მას ვხედავ ლამაზ სმოკინგში გამოწყობილი გაბრწყინებული თვალებით და ის ხელი რომელმაც მისი თავი დამამახსოვრა ჩემკენაქვს გამოშვერილი, უკვე კიბეებს აღარვითვლი აღარც ვღელავ მე ვიცი ვიცირომ მინდა ეს დაა არასოდეს ვინანებ ამ ნაბიჯს.
- ულამაზესიხარ?
- მადლობა შენც კარგად გამოიყურები.
- აბა მზადხარ?
- ისე როგორც არასდროს! ვთქვი მტკიცედ და იქაურობას თვალი მოვავლე ყველა იმდენად საყვარელი იყო რამის ვიტირე აი ბებოკი ნამდვილად ტიროდა მაქსმა კი თავისი მოვალეობა პირნათლად შეასრულა და გადამღებიცკი მოუყვანია თან ისეთი ლამაზი თაიგული მომიტანა რომ მეტი არშეიძლებოდა.
- მაქს მადლობა რალამაზია. აღბრთოვანებას ვერ გამოვხატავდი.
- ყველაფერი საუკეთესო ჩემი ფერიისთვისუნდაიყოს. და გულში თბილად ჩამიკრა. რატომღაც მეგონა რომ მაქს და კატოს ერთმანეთი მოსწონდატ და მე ახლა მათ ვანათესავებდი ამიტომ გადავწყვიტე მეთქვა,
- ისე მეჯვარე ხოარ შევიცვალო და მარიიყოს ჩემი მეჯვარე ან გიო იყოს ვაჩესი რასიტყვით?
- ოთხივემ ერთად წამოიყვირეს
- არა!
- არა!
- არა!
- არა!
- ჰა? თავიდან ვერმოვწვი მარა ვაჩეს მომღიმარ სახეს რომ დავაკვირდი უკვე ყველაფერი ნათელი იყო.
ჯვრისწერამ ძალიან კარგად და ლამაზად ჩაიარა. აი ეკლესიის ეზოდანაც არვიყავით გამოსულებირო ბიჭები სიმღერით გაცვივდნენ მანქანებისკენ და გადამღებს უთხრეს არაფერი გამოგეპაროსო გოგოებიც მათ მიყვნენ და მანქანიდან შეშხუნენი ფერადი ბოლები შამპანიურებიდა ბეშტები ამოყარეს თან მღეროდნენ.
-ქორწულია ქეიფია გრიალი გრიალი,გრიალი, მერეროგორააამყევით დაიყვირა მაქსმა და ყველახო ჩვენ გვიყურებდა ზოგიიცინოდა ზოგი გვიღებდა ლამაზი სურათებიც გადავიღეთ თაიგულიც ვისროლე და მარიმ დაიჭირა და კატომ კიდეერთქორწილში ვჩითავო ბებო სახში დავტოვეთ და გამოცვლაც არგვაცალეს ისე წავპროწიალდით ყველა ერთად აეროპორტში. გზაში მამაჩემიდა ვაჩეს მამა რეკავდნენ ეს რაქენით მოგვეჭრა თავიო მაგრამ ვაჩე შეპირდა რო ჩამოვალთ ხელს მოვაწერთ და იქ დაპატიჟეთ ის ხალხიო.
და სადმოვდივართ ჩვენ ვდგევართ აეროპორტის ფოიეში ვუყურებთ დაფას და ვერვწყვიტავთ სად წავიდეთ.
- ისადა კიმივდივართ მაგრამ სად მივდივართ? ყველაზე ლოგიკური კითხვა დასვა მარიმ.
- რავი მოიფიქრეთ და სადაცგინდათ იქ წავიდეთ. შემოგვხედა ვაჩემ.
- მოდი იცი რავქნათ ვინმე გა,ვლელს ვკითხოთ სად მიდის და იქ წავიდეთ, ხო რაიყო რასმიყურებთ ვინმე გავაჩეროთ და ვკითხოთ სად მიდის და წავიდეთ ხოგინდოდათ სპონტანურობა ხოდა ამაზემეტი რაუნდაგინდოდეთ!
- ეეე მე მომწონს. ამყვა ჩემი მეჯვარე ნუ ცოტა ყოყმანის შემდეგ ყველა დამთანხმდა თან მითხრეს ვინცგინდა აარჩიეოდა მეც სიხარულით გადავხედე ფოიეს და ერთ ძალიან ლამაზ წყვილზე შევაჩერე მზერა.
- აი იმათ ვკითხავ!
- კაი წავედით. ექვსივე მიუახლოვდით მათ და მე დავიშყე
- გამარჯობათ
- გამარჯობა?
- სად მიდიხართ?
- უკაცრავად? ცოტა დაიბნენ.
- უბრალოდ ის გვითხარით სად მიდიხართ და მერე გეტყვით რახდება.
- ბორაბორაზემივდივართ. მიპასიხა ბიჭმა.
- ბინგოოოოო. შევძახე
- რახდება გვეტყვით?
- რახდება და.... მოკლედ მოვუყევი რახდებოდა თავიდან დაიბნენ მერე მოგვილოცესწ და ისიცკიგვითხრეს თუგინდათ სასტუმროს დაგიჯავსნით ჩემიახლობელი მუშაობს იქო და ჩვენც სიხარულით დავთანხმდით გაგვიმართლა და უახლოეს რეისზე ბილეთები იყო და ჩვენც სიხარულით უკვე ვეღარ ვისვენებდით სასტუმროში სულ სამი კოტეჯიიყო თავისუფალი და თითო კოტეჯი ერთ ოთახს მოიცავდა რათქმაუნდა სამივე ავიღეთ აღმოჩნდა რომ ამ წყვილთან ახლოს ვიყავით და გიდობაც შემოგვთავაზეს და მუ მოკლედ ძალიან გაგვიმართლა.
- აი უკვე ჰაერში აიჭრა თვითმფრინავი და წინ დამღლელი რამოდენიმე საათი გველოდ ხოდა მეც გადავწყვიტე დამეძინა ხელი ჩავჭიდე ჩემთვის აწ უკვე ყველაპერს და თვალები დავხუჭე, რაარის ცხოვრება არა მართლაც რომ სპონტანურობის და მოულოდნელობების პიკია გუშინ დილით მეშინოდა რომ ვაჩე სიმართლის გაგების თანავე მიმატოვებდა მაგრამ სიმართლემ მოვლენები დააჩქარა ახლა რა დღევანდელი დღით არამედ ხვალინდელი დღით ვიცხოვრებ და ვიარსებებ. აი ძილბურანში კი გავიგონე ერთი სიტყვა და მოქმედება რამაც ჩემი გადაწყვეტილების სისწორეში დამარწმუნა.
- მიყვარხარ უკუდეგანოდ და შუბლზე ნაზი ამბორით გადავეშვი მორფეოსის სამფლობელოში.
პ.ს
მოგესალმებით ჩემო ტკბილებო დიდიბოდიში ასეათი გადაკარგვისთვის. ისტორია სადაცაა დასასრულს უახლოვდება ძალიანგთხოვთ შეაფასეთ და იმედიმაქვს ისიამოვნებთ მადლობა რომ დროს მითმობთ გყვარობთ ყველას