მიტოვებული 1 თავი
არავინ იცოდა მას თუ კიდევ ვინმე ნახავდა საქართველოში, 8წლის შემდე ისევ გადაწყვიტა, რომ მშობლიურ მიწას დაბრუნებოდა თუმცა ამჯერად სულ სხვა ლიზა იყო.
გთხოვთ მოემზადოთ მალე თვითმფრინავი დაჯდება. გაისმა სტიუარდესას ხმა.
როგორ უჭირდა ამდენი წლის შემდეგ კვლავ დაბრუნება, თვის გრძნობების და ემოციების კონტროლი, მაგრამ ეს უნდა გაეკეთებინა.ის სულ სხვა ლიზა იყო და ამას შეძლებდა, ის აღრ იყო 18 წლის პატაარა გოგო რომლის მოტყუება კიდევ შეეძლოთ ის აღარ იყო ლიზა, რომელმაც დაკარგა ყველაფერი, ის იყო ქალი რომელმაც წარმატების მწვერვალს მიაღწია. ის ისეთი ლამზი იყო საშვალო სიმაღლის, გამხდარი, მისი სახის ნაკვთბი იმდენად უცხო და ლამაზი იყო რომ ნებისმიერს აგიჟებდა მისი დაუფლების სურვილი მისი ჭრელი თვალები კი.... კიი ისევ ისეთ ლამაზი იყო როგორც ადრე მაგრამ მის თალებში ჩამქრალიყო ბედნიერების სხივები და იქ მხოლოდ და მხოლოდ იკითხებოდა წარსულის აუხდენელი სურვილები, და გაინული დრო.
როგორც იქნა აეროპორტიდან გამოვიდა დაა ხარბად ჩაისუნთქა მშობლიური სურნელი თითქოს ცდილობდა მთელი 8 წლის დანაკარგი აენაზღაურებინა.
- ლიზა მანქანა გასასვლელში დგას, წამოდი წავიდეთ სახლიში, როგორც მითხარი დავალაგებინე, მერე რომ დამირეკე მთის სახლში მივდივარ რამოდენიმედღით ჯერო იქ ვეღარ მოვასწარი ასვლა და იქნებ ჩვენ დავალაგოთ რო ავალთ ქალბატნო ლიზა თუ იკადრებთ? სიცილით უთხრა ზურამ და თან ჩემოდნები გამოართვა.
-ლიზა კი თითქოს არც უსმენდა ჩაფიქრებული გაჰყურებდა ჰორიზონტს. ფიქრობდა იმ 8 წელზე რომელიც ყველასგან და ყველაფრისგან შორს გაატარა, დედაზეე და ძმებზე მაგრამ უეცრად თითქოს გამოერკვა და თვალიდან ცრემლი მოიწმინდა და საკუთრ თავს გაუმეორა მრავალჯერ ნათქვამი სიტყვები. არა ლიზა ეხლა აარაა ამაზე ფიქრის დროოო შენ აქ მხოლდ იმისთს ხარ რომ ყველას ანახო და დაუმტკიცო, რომ შენ ეს შეძელი ოჯახის და საყვარელი კაცის გარეშე გეცხოვრა და მიგეღწია წარმატებოსთვის. უნდა დაუმტკიცო რომ მათმა ზურგშექცევამ უფრო ძლიერი გაგხადა, უნდა უჩენო რომ ის მეამიტი ლიზა აღარ ხარ. ტანსაცელი შეისწორა და ზურას უკან მიჰყვა მანქანის წინა სავარძელზე ლამაზად მოკალათდა და კვლავ ფიქრების მორევში გადაეშვა. ფიქრობდა დაბრუნებულიყო თუ არააა საყვარელ ქალაქში არიცოდა როგორ მიიღებდა მშობლიური კუთხეე, და ნაცნობები ან იქნებ საერთოდაც კი ვერ ეცნოთ. ათას რამეზე ფიქრობდაა და უეცრად ზარმა გამოაფხიზლა.
-კიმაგრამ აუცილებელაი რომ მე ჩამოვიდე? აქამდე ყველაფერს ჩემს გარეშ აგვარებდით და ეხლა პირველივე დღეს საჭირო გავხდი?
-ქალბატაონო ლიზაა მათ თვქენი გეგმის ნახვა სურთ ვუთხარი რომ დღეს დაბრუდნი მაგრამ, საუაბარი შუაგზაზე გააწყვეტინა ლიზამ და გაბრაზებულმა უთხრა
-კარგი, კარგი დღესვე წამოვალ ჩემი კოტეჯი დაალაგეთ მანდ დავრჩები სანამ პროექტზე მუშაობა არ დამთავრდება.
აშკარად შეწუხებული სახე ქონდა ლიზად მაგრამ ვეღარაფრის კითხვა ვერ გაუბედა ზურამ მხოლოდ დროდადო გახედავდა იქნებ თავდ თქვას რაემეო, ლიზაც რგოორც იქნა მიხვდა
-კარგი, კარგი ეგთ თვალებით ნუ მიყურებ გეტყვი ყველაფერს, მთის სახლში ვერ წავალთ სასწრაფოდ ვარძიაში უნდა წავიდეთ იქ დავრჩები
-რაა გაგიჟდი გოგო ხო იცი რომმ
- კი კკი ვიცი მაგრამ სხვა გზა არაა ვეცდები რომ არ გამოვიდე ისედაც ათსი საქმე მაქვს ვუთხარი რომ კოტეჯი მოამზადონ და იქ დავრჩები არ იენრვიულო. ზურამ მანქანა გააჩერა გადავიდაა და ლიზას გაუღო კარი გადმოდი ცოტახას ჰაერზე ვილპარაკოთ
-ზურა არ ვიცი მეე არ ვიცი მზად ვარ თუ არაა, ცრემლები წასკდა და ფეხი მანქანის საბურავს მიარტყა ხელით კი მაქანის კარს ჩამოეყრდნო, ვიიცი რომ იქქქ ჩემთის ძვირფას ადამიანებს დავინახავ არვიცი რას გავაკეთბ. რომ გაიგონ რომ ის მე ვიყიდე იქიდანაც წავლენ ხო იცი.ვერ ავუხსნი მათ რომ ასე იყო საჭირო ვერ გაიგებენ. ისედაცდაკარგულ ბავშვობის მეგობარს ბოლომდე დავკარგავ არ ვიცი რავქნა,ხელი წრიული მოძრაბით ჯერ სახეზე შემდეგ კი თავზე გადაისვა.
- ზურა ლიზას მიუახლოვდა სახეზე მოეფერა და გულში ჩიკრაა ჩემო პატარა შენ ყველაზე ძლიერი ხარ ყველაფერი მარტო შეძელი და ამასაც გაუძლებ მე შენს გვერდით ვიქნები. დავრჩები სანამ იქ იქნები დაა დაგეხმარები 8 წელი გიყურებდი როგორ მყარად იდექი ფეხზე მაშინ როდესაც სხვაა დაეცემოდა.შენს ადგილას რომ სხვა ყოფილი ბოლო დონის პუტანკა გახდებოდა გოგო დაა შენ ? შენ კიდევ ხედავ დღეს ვინ ხარ ლიზაა ლომიძე ერთ-ერთი ყველაზე გავლენიანი ქალი საქართველოში.
-მადლობაა ჩემო ძიაკო ღიმილით უთრა ლიზამ დააა ჩეხუტაა. ზურა ეს ის ადამიანი იყო რომელმაც ამ წვერვალზე აიყვანა ადამიანი რომელიც მუდამ გვერდით ედგა და ახლაც არ დატოვებდა მარტო.
-ლიზას ტელეფონი კვლავ აწკრიალდა დაა მომაბეზრებელი ხმა გაისმა თან გაეცინა ლიზას ეს გოგო აგიჟებდა სულ მის გამხიარულებას ცდილობდა
-ალოოო ლიზაჩკა ესეგიიი ბიჭები არიან მოსულები 5 ბიჭია ჩვენი ხშირი სტუმრები დაა ითხოვენ კოტეჯი მივაქირავოთ და ჩვენ ვუთარით რომ... შე ხეპრე რას აკეთ ტელეპონი დამიბრუნე
-ალოო ანუ ლიზაჩკა ესგი დაბრუნდააა ის ქალი როგორც იქნა გავიგებთ ვინა ჩენი საყვარელი ადგილის ბოსი
- ვინ ხარ როო ასე ბედავ ლაპარაკს დღეს დახურულები ვართ დაა
კარგით ქალბატონო ლიზა ანუ რომელი კოტეჯიც გვინდა გასაგები მადლბა დაა უცბად გათიშა ტელეფონი . ფსიქოფაპტი იდიოტი როოგორ მიბედავს
- ვინი იყო ლიზა ? თან ლიზაჩკათი მოგმართა. აი მესმის გამბედაობა.
- არ ვიცი მაგრამ ვშიშობ რომ ის ხმა იყო, კი ის.
-რათქვი გოგო რა შენთვის ბუტბუტებ, ამოიღე ხმა.
- არა არაფერი არ მომაქციო ყურადღება წავედით ვატყობ დღესვე დიდი თვგადასავალი მელის. ვანახებ როგორ უნდა ჩემთან ასეთი საუბარი და როგორ გაერთობიან გავიგებ დღესვე.
@@@
-ლიზა იძახი არაფერი არ მომხდარაო და შხედე შენს თავს ამდენიხანი გზაშივართ და ხმა არ ამოგიაღია, ამასაც რომ თავი დავანებოთ და არაფრად ჩავათვალოთ სახეზე ფერი არ გადევს. 8 წელიაა ეს ქუჩები არ გინახავს, 8 წელია რაც მშობლიური ცის ქვეშ არ ყოფილხარ და შენ ასე უემოციოდ ზიხარ, არაფერი არ გაინტერესებს? იქ რომ გიყურებდი ვფიქრობდი მზად იყავი და ამოტომ დაგაძალე დაბრუნება, რომ მცოდნოდა ასეთი უნდა ყოფილიყავი არ დაგაძალებდი წამოსვლას, როგორც ამ რვა წლის მანძლიზე ხდებოდ, მე ისევ ჩამოვიდოდი ორკვირაში. რადაგემართა ასე უცებ მეგონა რომ ყველაფერს შეძლებდი , ვფიქრობდი, რომ ის ლიზა აღარ იყავი, ის მეამიტი ლიზა რომელიც აქედან ცოცხალმკვარი წავიყვანე ვფიქრობდი, რომ ეხლა ყველას დაუმტკიცებდი როგორი ძლიერი ხარ შენ კიდევ ვიღაცის ნათქვამმა ორმა სიტყვამ აზროვენაბა დაგაკარგინა, შენ გელაპარაკები გოგო მომაქციე ყურადება, უკვე ყვირილზე გადადიოდა ზურაა და არ იცოდა რაუნდა ექნა ლიზას სიჩუმე აგიჟებდა. ლიზა შენ გელაპარაკები ხმა ამოიღე მე აქ ვერ მამჩნევ თუ უსულო ნივთი ვარ, რომ გელაპარაკები ხმა ამოიღე თორე ვარძიაში კი არა არსად არ წაგიყვანდა ამაღამვე დაგაბრუნებ ამერიკაში, და როცა შენი ტვინი მიხვდება რო მზადაა ამისთვის მაშინ დაბრუნდები გასაგები? უკვე მწყობრიდან გამოსული ლაპარაკობდა ზურა თან ხელებს სახეზე რიტმულად ისვამდა.
- არსად არ დავბრუნებდები, რახან ვთქვი რომ მზად ვარ ესეგი ასეცაა, გზა გააგრძელე და ცოტა სწრაფად იარე ინვესტორები საღამოს ვარძიაში უნდა გავიყვანოთ მე კიდევ დედათამონასტერშიც უნდა ავიდედ დედა ანა მოვინახულო. გზადსადმე შეაჩერე რომ პროდუქტი ვუყიდოთ.უემოციოდ გაგრძელა საუბარი და თავისთვის კიდევ ერთხელ ჩაილაპარაკა, - ის იყო ნამდვილა ის იყო მილინო ადამიანის ხმაშიც კი არ ამერევა ის იყო, ღრმად ამოისუნთქა და ხელები სახეზე მოისვაა.
დამღელი აღმოჩნდა მგზავრობა. თანაც ემოციებით დატვირთლი დღე ქონდა გზად მამის და ძმის საფლავზეც შეიარა უჭირდა ძალიან უჭრდა მაგრამზურას სთხოვა რომ სოფელში შეეყვანა საფლავზე სურდა მისვლა ეს როომ არ გაეკეთბინა არ შეძლო ისინი უნდა ენახა ადამინები ზურას შემდეგ რომლებმაც ყველაფერი იცოდენ. საფლვზე მივიდა ყვავილები დააწყო დაა იქვე მიწაზე ჩამოჯდა
- მააა, ძმაო ვიცი რომ თქვენ ჩემი გესმით ისიც ვიცი, რომ ყველაფერი კარგად იცით ყველაფერი რაც იმ ღამით მოხდა, მაპატიეთ, რომ დაგტოვეთ მთელი რვაწელი და წავედი თქვენსგამო მაინც უნდა დავრჩენილიყავი მაგრამ გახსოვს რომ მასწავლიდი, პირველ რიგში საკუთრ ღირსებას ეცი პატივი და ამაყი იყავი, არავის გაუყადრო თავი და არავის მისცე უფლება რომ გული გატკინოს და გადაგიარონო ნაწილობრივ შევარულე ეს თხოვნა, იმიტომ წავედი, რომ მინდოდაა ფეხზე დავგდარიყავი ჩემმა სიამაყემ მომიყვანა აქამდე არ ვიცი ეს კარგი თუ ცუდი მაგრამ გადავრჩი არ ვიცი ისევ შენი ლიზა ვარ თუ არა მაგრამ მე აქ ვარ დავბრუნდი.
- ძმაო შენ გახსოვს როგორ მეფერებოდი და მეუბნებოდი ხოლმე, შენს ჭრელთვალებში, რომ ცრემლებს ვხედავ ვგიჟები ისე გიხდებაო და ზოგჯერ მაბრაზებდი რომ მეტირაა, და მერე ისევ მეფერებდი და მკოცნიდი, რომ შემოგერიგებინე, თავზე მეფერებოდი და მეუბნებოდი ლიზაა მაგ თვალებზე მწუხარების ცრემლები რომ დავინახო ვინც არ უნდა იყოს შენი ცრემლების ატვორი ტყვიას შუბლში დავახლიო, ლიზაა სლუკუნებდაა ძლივს გასარჩვად საუბრობდა, გული ამოვარდნას ქონდა, მაგრამ აგრძელებდა საუბარს იცი ნიკაც ასე მეუბნებოდაა, ჩემი ნიკააა ის ხო ჩემი ძმაა, ის ხოოო ჩემი იმედი იყო თქვენს მერე ლევა მაგრამ არც კი მომისმინა ისე გამაგდო სახლიდან დაა დამივიწყა არც კი მოვუძებნივარ ასე მალე ივიწყებენ პირობებს ნეტა შენ რას იზავდი? შენც ისე იზავდი როგორც დანარჩენები ?თვალებს ძლივს ახელდა საუბარი აღარ შეძლო იმდენი იტირა 8წლის ნაგროვებს სიტყვებს დაა ბრაზს თითქოს ეხლა ამბობდა და ფიქრობდა რომ ეს გაათავისუფლებდა იმ ტვირთისგან რასაც ამ დროის მანძლზე ატარებდა მაგრამ, ამოდ თითქოს გულში რაღაცა მწარე ტკივილი იგრძნო ყველაფერი აეწვა შიგნიდან. მუხლებით დაეცა საფლავთან და ყვირილი დაიწყოოო,- რატოოოო? რატოოოოო წახვედით ამას მპირდებოდით ხო იცოდით როო მჭირდებოდით თავს ვეღარ აკონტროლებდა იმდენად იყოო ემოციებისგან და ბრაზისგან შეპყრობილი მუხლზე დაცემული ხელებით მიწას პოტნიდა დაა ყვირილს აგრძელებდაა.
ზურა მაშინვე მივიდა და წამოყენება სცადა მაგრამ ლიზააა იმდენად ძალაგამოცლილი იყო ფეხზე ადგომაც კი ვერ შეძლო, ხელში აიტაცა სიფრიფანა სხეული და მანქანამდე მიყვანაა უკანა სავარძელზე მოათავს იფიქრა იქნებ ჩაეძინოს და უფრო კომფორტულად იყოს აქო.
-თითქმის მისულები იყვნენ ლიზას, რომ გაეღვიძა თვალები მოიფშვნიტა, საშინლად ეწვოდა, თავიც ისე ტკიოდა გეგონება დილი ლოდი დაეცაო, უკვეეე მოვსულვართ მე კიდევ არაფრის ძალა არ მაქვს.
სალის დაურეკაა მაშივე, რომ ოთახი მოემზადებინაა აშაკარად შხაპი და დასვენება ჭირდებოდა, რომ ძალა მოეკრიბა და საღამოს შეხვედრაზე წასვლა მოეხერხებინა.
-დიდხანს არც დაჭირვებია ლოდინი. მალევე გაისმა ტელეფონის მეორე მხარეს ხმა, და ზურამაც ამალვ ერთმანეთის მიყოლებით უთხრა ყველაფერი.
-მომისმინეთ ეხლავე გაამზადეთ ლიზას ოთახი ძალიან დაღლილია და დასვენება ჭირდება , თითქმის მოვედით, და ეცადე რომ ინვესტორების შეხვედრა გვიან საღამოსთვის გადაიტანოთ მე დ ლიზას საქმე გამოგვიჩნდა და სადღაც შევლა მოგვიწია, იქ კიდევ ძალიან დაიღლა და ჯერ ვერ შეძლებს შეხვედრაზე დასწრებას მანამდე მე მივხედავ ჩვენს სტუმრებს დანარჩენზე მერე ვილაპარაკოთ, 15 წუთში მანდ ვართ. ტელეფონი გათიშა და აღარც კი დალოდებია პაასუხს.
სალის ნამდვილად არ უპასუხია მის ტელეფონისთვის ისევ ის უცნობი იყო, სალის როგორც ჩანს ცენტალურს საამზარეულოში დარჩა ტელეფონი როგორღაც ეს ბედოვლათიც იქ მოხვედრილა დაა ტელეფონზე ზარის ხმა გაისმა თუ არა და ზედ ლიზას სახელი დაინახა მაშინვე უპასუხა, გაუკვირდა იქიდან ბიჭის ხმა რომ გაიგონა მაგრამ მისი რა საქმე იყო როგორც კი საუაბრი დაასრულა და გათიშა ტეელეფონი ისევ ბარზე დადო და გავიდა წყლის ჭიქით ხელში, აზრადაც კი არ მოსვლია რომ ის რაც ტელეფონში მოისმინა სალისთის ეთქვა. როგორც ყველას დემეტრესაც ისევ კაცურმა ბინძურმა აზრებმა გაუელვეს თავში და ტუჩის კუთხე ჩაუტეხა ღიმილმა.
- როგორც ჩანს ჩვენი ქალბატონი ლიზა დროს არ კარგავს და ერთიკვირის უნახავ ქმართან ვნებიან წუთბს ატარებს. ვნახოთ ერთი ვინა ეს ჩვენი ლიზა ასეთი. როორც ჩანს ქმრის მოზღვავებულ ემოციებს ვერ გაუძლო და ძალიან მალე დაიღალა გაეცინა თავისივე ფიქრებზე.რაში აინტერესებდა ლიზა ვისთნ იწვებოდა და ვისთან რამდენხანს ი@იმავებდა უბრალო სახელ, ლიზას გაგებაზე ისევ წარსული ახსენდებოდა ისევ თავის ლიზი თავის ლიზიკო რომელიც კიდევ ვერ დაივიწყა. აივანზე დაეყრდნო და ფიქრი დაიწყოო ნეტა ეხლა სადააა რა საინტერესოააა ვახსოვარ ნეტავ 8 წელი გავიდა რასაინტერესოა სადმე რომ შემხვედს თუ ვიცნობ .ამ ფიქრებში იყო ძმაკაცის ხმა რომ გაიგონა
- ეე დემეტრე წამოდი ის ლიზა დაბუნდაა ბიჭო მოვიდააა აზრზე ხარ გავიგებთ ვინააა ეს აასეე ცნობილი და თანაც სრულიად უცნობი ქალი. ნეტააა ქმარი თუ ყავს რასიტყვი თუ მაგარი ქალია ხო არ ავაგდოთ? ან ვაფშე შენ დაკერე ასე ეულად რო დაიარები ჰაა?სასხვათაშორისოდ დაუსვა კითხა და სიცილი აუტყდა ხელით შემოსასვლელი ჭიშკრისკენ მიუთითა. იქნებ კოტეჯებზე დაგვიკლოს ხოლმე სიცილით უთხრა და მხარზე დაარტყაა.
-დემეტრე არ ინძრეოდა ისევ ვიფქრობდა და ამ ფიქრებში გართულმა დაინახა როგორ მიდიოდა ორი სილუეტი ზედმეტად ახლოს და მას კიდვე რამოდენიმე ადამიანი მიჰყვებოდა უკან იმ კოტეჯისკენ რომლის ქირაობაზეც ამდენიწელია ჩალიჩობენ მაგრამ სულ ტყუილად .მოიცა და აბა ის კოტეჯი არ ქირავდებაო?
- აუ თუ ძმახრა ხარ ასეთი მიუხვედრელი როგორ ხარ, ლიზააა ეგ ლიზას კოტეჯია და მაგიტომაც მიდის მანდ.უცბად ჩამოურაკრაკა და ხელებს ერთმანეთზე ახახუნებდა და აჟიტირებული ელოდებოდა როდის მოვიდოდა ძმაკაცი აზრზე რომ გაყოლოდა დაა ეს ლეგენდა ქალი ლიზა გაეცნოთ.
-აა ეხლა გასაგებია, ვითომ მეამჩემფეხებურად ჩაილააპარაკა მაგრამ სინამდვილეში ჭამდა სურვილი, იმის არომ გაიგე და დაენახა ის ლიზა.
-ხოო მართლა აი რო გაინტერესებდა ვეჩალიჩოთ და დავკეროთო შეხედე იმ ბიჭს ლიზა ლამის რომ ხელში ყავს აყვნილი მაგის ქმარია ეგ კიდევ იმიტომა ეგეთი ძალა გამოცლილი რომ მისმა ქმარმა გზაში ვნებიანი წუთბი ან საათებიც კი აჩუქა,აჰა მიდი თქვი გაუქაჩვს მაგდენ რომ ქმარზე მაგრად იმუშავო? გამაღიზიანებელი ტონით უპასუხა დემეტრემ ძმაკაცს.თითქოს ბრაზით და ზიზღით თქვა და ოთხში შებრუნდა.
-გაკვირვებული დატოვა კაკი ვერ გაეგო რა დაემართა ხელები გაკვირვების ნიშნად გადარიალგადმოატრიალა და თავისთვის ჩაილაპარაკა,
-ეს ბიჭი სულ დადებილებული დადის რაა ესეგი გოგო სახელად ლიზა არ უნდა გააცნო ამას გაცნო კი არა საერთოდ არ უნდა უხსენო თორე ცოცხლად შეგჭამს, კიდევ უყვარს ამ ხეპრეს ის გოგო დაა მოძებვნასაც არ ცდილობს დებილია რა და მერე აქ დგას და ამ ამ ანგელოზი გოგოსნაირებზე იყრის ჯავრს. ღიმილით თქვა კაკიმ და ხელი ლიზას კოტეჯისკენ გაიშვირა
-რაო კაკი გავგიჟით და ჩვენთვის დავიწყეთ ლაპარაკიო, ბიჭები მივიდენ და იქვე აივანზე დალაგებულ სკამებზე ჩამოსხსენ.
- გავგიჟდი არა, გაგიჟდა, ასო-ასო დაუმარცვლა ბიჭებს, აი ის თქვენი პატონი დემეტრე გა გი ჟდა, გადამრევს ამდენი წლის მერე ესე დებილივით უყვარს, თუ გიყვარს *რაკი უნდა აწიო და გაინძრე და გოგო ნახო, მიაგდეს ცალკე ოჯახმა, ცალკე ამან დაა ეხლა დგას და გლოვობს რამდენი სახელ, ლიზას, გაიგებს კიდევ ასე აჭრილი დადის და ჩვენზე იყრის ჯავრს მერავიცი ეს კიდევ ვინ გონია მართლა თავის ლიზა გონია თუ რა, ვაფშე და ის გოგო ცოცხალია იცის ვინმემ რო? ოჯახსაც არ მოუკითხასვს არსად მაგ გოგოზე არაფერი არაა 8წის მანძილზე ერთ ნაცნობსაც არ შეხვედრია დავიჯერო? გააფთრებული ლაპაარაკობდა კაკი და თან აივანზე აქეთ იქით დადიოდა .
-ძმობას გაფიცებ გაჩუმდი რა კაკი ეხლა მაგის დრო მართლა არაა როგორმე დემეტრე უნდა დავითანხმოთ რომ სხვაგან ვიქირავოთ კოტეჯი ან საერთოდ დავრუნდეთ სახლებში.
-მოიცაა თემო შენც გააფრინე ვერ ხართ თუ რახდება აქ დასასვენებლად და გასართობად ვარ და მაცადეთ, მე კაკი არ ვიყო თუ მაგას აქ გოგო არ ვუშოვო და ეგ ლიზა არ დავავიწყო.
- ვერ დაავიწყებ ბიჭი ვერა რატო არ გესმის. ხო იცი 10 წლის წინაც მაგას იძახდა პირველად რო შეხვდა და გულში ჩუვარდა დავივწყებ, დავივიწყებო, მერე დავივიწყე, დავივიწყეო მაგრამ თვალები სად *რაკში გაქვს ვერ ხედავ რო უყვარრს უნდა წავიყვანოთ აქედან.
- არა ტო მე არ წავალ რაპონტია ტო ყველა ლიზას უნდა გავექცეთ და დავემალოთ მთელი ცხოვრება სანამ ის ხეპრე არ მოიყვანს ცოლს ან იმ ასაკამდე არ მივა რო ვინმე მომვლელი ვუთრიოთ?
- ყველა ლიზას არააა მარტოო....
- რა მარტო თემო დაასრულე ძმობას გაფიცებ ყველა რატო მადებილებთ თქვით გასაგებ ენაზე .
- ის ლიზააა
-რაააა რა ის ლიზაა მეღადავებით ? მოიცა ეს ლიზა ის დემეტრეს ლიზაა უკვე ყვიროდა კაკი.
-ხო ხო ეგრეა მაგრამ ნუყვირი გაიგებს ეს და ან ჩვენ დაგვბრიდავს ან ლიზას და მერე თავსაც მიიყოლებს.
-კიმაგრამ ის გოგო სახლიდან გაგდეს, სკოლის გარდა არაანირი განათლება, სახლი არა, კარი არა, მეგობარი არა, უპატრონო ძალივით ქუჩში დატოვეს და ეხლა ამხელა ბიზნესმენია და თანაც საკუთარი დაქალის სახლი იყიდა და ამხელა სასტუმროდ აქცია და კოტეჯებად ? თვენ რა მეკაიფებით და სულ ყველა ერთაად და*ლევდით? რაღაცა გეშლებათ ტოო , გოგომ ჯეკპოტი მოიგო თუ ფულიან ბებერს გაყვა რახდება ასეთიც არიყო ის გოგო, მაგრამ იმდენი რამე გაუკეთეს საყვარელმა ადამიანებმა თუ გამიკვირდეს რამე. გიჟივით საუბრობდა თან თავზე ხელს ისვამდა, სკამზე ალბათ მეასაედ ჯდებოდა და დგებოდა ნერვიულობდა და ბოლთას ცემდა თან უკვირდა და შოკში იყო.
-ხოო ხო ის ლიზა, ლიზა ლომიძე დემეტრე ჯაყელის ლიზაა. და ნუ ბოდავ რაღაცეებს გოგომ ყველაფერს თავისით მიაღწია ამერიკაში ყოფილაა ვიღაცაა რააა ერთი ვინც ეხმარება მაგრამ ეგ ვინა და რა სტატუსითაა ლიზასთან არ ვიცი მაგრამ გავარკვევთ ყველაფერს, მაგრამ სანამ გავარკვევთ ლიზა და დემეტრეე არ უნდა შეხვდნენ ერთმანთს
- იცნობენ?
-შეცვლილია ლიზა მაგრამ სიყვარულია ისევ მათშორის და მგონია, რომ იცნობენ თვალები არასდროს იცვლება ხო იცი.
- კარგი გასაგებია ყველაფერი. ისე ამ ჩემისას გული უგრძნობდა თუ რაიყო რა აღრენილი დადიოდა მაგ გოგოზე რო გაიგო.
- არ ვიცი მაგრამ საღამოს ლიზას შეხვედრა აქვს დაა ეზოში მოუწევთ სიარული როგორც ვიცი და იცოდე ეგ არ გამოუშვა თორე ხო იცი არა.
- კაი ვეცდები ან რავი წავიყვან სადმე და
- კაი ჯაყელს შენ გაბარებ კაკი და აბა მიხედე ჩვნ გავალთ იქნებ რამე გავრკვიოთ
- კაი მიდი თემო სულ რო დაკოჭვა დამჭირდეს დავაკავებ ამას როგორმე დღეს კოტეჯში.


@@@
-ისე რა საინტერესოა რატომ დაბრუნდა ან რატომ გაქრაა სასწავლებლადო კი იძახდებ მაგრამ მერე იძახდენ ოჯახმა გაგდოოვო ვერაფერს ვიგებ რა
-არ ვიცი თემო,აზრზე არ ვარ, მაგრამ ყველაფერი უნდა გაირკვეს, დემეტრეს ისევ უყვარს მაგრამ თვად ხომ ხედავ
-ლექსო როგორ გგონია ვინა ის ბიჭი ლიზასთნ ერთად რომ იყო? შენი აზრით ეგააა ვინც ამ ჭაობიდან ამოიყვანა? ისე რა საინტერესოა რა სტატუსით მოძრაობს ლიზიკოს გვერდით.
-თავად არ ცდილობს, რომ სიმართლე გაარკვიოს არ ვიცი ეს წლები რას ელოდებოდა ან კიდევ რატომ დაშორდნენ, აზრზე ხარ ,ისიც კი არ თქვა 8 წელი გავიდა და არაფერს ამბობს, იქნებდა საერთოდ ამ ჩვენი ბედოვლათის ბრალია. მაგრამ დავუშვათ დაშორება ამის ბრალია ოჯახი რაღა შუაშია? რატომ აქციეს ზურგი და გაფუჭებული სკამივით გარეთ რატომ მოისროლეს, ვერაფერს ვიგებ ან ამდენი წლის მერე რატომ დაბრუნდა, კარგი დავუშათ ოჯაახთან აღარ უნდოდა დაბუნება, აღარც დემეტრესთან მაგრამ მეგობრები? ისინი რაღატო დაკარგა რატომ თქვა უარი მათზე ან საერთოდ ეს ადგილი ხომ თავი დაქალის ოჯახს ეკუთნოდა? რახდება რა ყველაფერი ისეა ჩახლართული თავი ბერმუნდის სამკუთხედში მგონია. ესეგი თუ ნინას ადგილი ლიზამ იყიდა გამოდის რომ ნინამ ყველაფერი იცოდა მაგრამ დღეს არც კი უნახავს ლიზაა,მათეს ხომ მაინც ვერდაუმალავდა ასკარა რომ აზრზეც არაა ნინა რომ მაგათი სახლი ლიზამ იყიდა. ასე შემჩნევლად აკეთბენ ყველაფერს დავჯერო? ის ისტერიკები დემეტრესთან რო მოდიოდა და აწყობდა ფარსი იყო და ყველაფერს აფერისტობა? ამხელა მსახიობური ნიჭიც არ აქვს, მეჭვება ასე იყოს ყველაფერი.ისიც არ ვიცი საიდან უნდა დავიწყოთ კველევა და ძებნა მთელი 8 წელი უნდა ამოვქექოთ და გავრკვიოთ მაგრამ სად გინდა გაარკვიო საქართველოში ყველანიარი კვალი გამქრალია არაფერი ისმის. ლიზა ლომიძეზე ბოლო მონაცემები მაშინაა როდესაც უნივერსიტეტში ჩაირიცხა და და 2თვე იარა, მერე ყველაფერი ქრება ეხლა კი ყველაფერი იწყება ყველა ტელევიზია და ჟურნალი მასზე ილაპარაკებს უამრავი სტატია დაიბეჭდება ახალგაზრდა ბიზნესმენ ქალზეე ლიზა ლომიძეზე და დემეტრეც გაიებს, რომ ის მისი ლიზა სანამ აქედან გაიგებს ჩვენ უნდა გავარკვიოთ ვითარება და მოვასწროთ დემეტრესთვის ყველაფრის ახნსა.
- მომისმინე ლექსო დავუშვათ დაა დემეტრეს არ აინტერესებს ეს ამბები ან საერთოდ არ სურს წარსულის გახსენება. იქნებ და საერთოდ ის გოგო გათხოვილია და ოჯახი ყავს 8 წელი გავიდა პატარა აღარა 25 წლის ქალია იქნებ და საერთოდ შვილიც ყავს და ჩვენ კიდევ აქ დეტექტივებივით ვდგავართ და ვსმეჯლობ რაღაცეებზე.
-თემო ვაფშდაა ამჩნევ დემეტრეს რო ეს 8 წელი ჩვენთან იყო მაგრამ სინამდვილეში ჩარჩა იმ დროში როცა ლიზა დაკარგა, თქვენი არ ვიცი მაგრამ მე მაინტერესებს გავიგო რახდება მინდა რომ წყვილი ლიზა და დემეტრე ისევ ერთად იყვნენ. სად გაქრა ის წყვილი მთელი ქალაქი, რომ მაგათზე ლაპარაკობდა ჯაყელი და ლომიძე და მათი სიყვარული. ეხლა არ დაიწყოთ სემინარების კითხვა, უბრალოდ მიხარით მეხმარებით თუ არა და აქვე გადავწყვიტოთ ყველაფერი. ჯერ გვერდზე მჯდომ თემოს გახედა მერე უკანა სავრძელზე მსხომებს, მათეს და საბას პასუხს დაელოდა.
- ჯაყელი მარტო შენი ძმაკაცი კი არა ჩვენც აქ ვართ სიცილით უთხრა მათემ და ბიჭებმა ერთმანეთ ხელზე დაარტყეს
- ხოდა ეგრე რა რას მანერვიულებთ ამხელა კაცს გავჭაღარავდი და დამიწუნა ცოლმა და აღარ შემიშვა სახლში , სიცილით თქვა ლექსომ და 0ზე ადაღბულ თმაზე გადაისვა ხელი და სიცილი აუტყდათ ბიჭებს მის ასეთ საქციელზე.

8წლის წინ
- ლიზა ხო იცი რომ მიყვარხარ 5 წელია მიყვარხარ ჯერ კიდევ 13 წლის იყავი რომ გაგიცანი და იმ დღიდან ვჭდავ შენზეე, რაგავკეთო არ შემიძლია რომ მიგატოვო არაა ჩემი სამყარო ხარ ყველაფერზე და ყველაზე მეტად მიყვარხარ შენი ჭრელი თვალები ვგიჟდები ყველაფერია მასში ის რაც მე მინდაა. ვგიჟდები რომ გეხები და ეგ ლოყები გიწითლდება, ვგიჟდები შენს ტუჩებს რომ ვეხები დაა სიამოვნებისგან თვალები გელულება, მაგიჟებს შენი ყველა ქცევა და თითოეული მიხრა-მოხრა გთხოვ აღარ შემიძლია უშენოდ ძალიან გთხოვ გავიპაროთ. გაპატიებ, ყველაფერს გაპატიებ, იმმ ნაძირალასთნ გატარებულ ღამესაც გაპატიებ გეფიცები ყველაფერს გაპატიებ.
-ლიზა უკვე ტიროდა და რაღაცისთქმას ცდილობდა მაგრამ დემეტრემ არ აცალა, არ გინდა გთხოვ გეფიცები გპატიობ ყველაფერს გპატიობ, მეც დავაშავე გთოვ არ გინდა არაფრის თქმა, თან ესაუბრებოდა თან ბაგეებს უკოცნიდა, შიგადაშიგ კი სველ ტუჩებს ყელზე მიაწებებდა იცოდა რომ ამ მოძრაობით ლიზას ჭკუას აკარგვინებოდა უზომოდ იყო შყვარებული ლიზა დემეტრეზე, დემეტრე კი ლიზაზე. გავიპაროთ გთხოვ ამაღმვე გავიპაროთ და ვაპატიოთ ერთმანეთს ყველაფერი მეე იმ ნაძირალასთან გატარებულ ღამეებ გაპატიებ შენ კი ლანასთან გატარებული ღამებბი მაპატიე და ყველაფერს თვიდან დავიწყებთ გულს ნუღარ ვატკენთ ერთმანეთს გთხოვთ ეს სიამაყე გვერდზე მოვისროლოთ და მხოლოდ ჩვვენ ვიყოთ ამ სამყაროში ერთელ მაინც გთხოვ იცოდე შენ თუ ამაღამ ჩემთნ ერთად არ წამოხვალ გაფრთხილებ, რომ ჩვენშორის ყველაფერი დამთავრდება საერთოდ გავქრებ და წავალ მართლა აღარ შეგაწუხებ.
-დემე უნდა მომისმინო გთხოვ მე მართლა არავინ მყვარებია შენს გარდა და მართლა არავისთან... სიტყვა შუაზე გააწყვეტინა დემეტრემ
- ვიცი ლიზიკო ვიცი რომ შენ ის არ გყვარებია ვიცი რომ ყველაფერი იმიტომ გააკეთ რომ ჩემზე შური გეძია ვიცი, რომ მასთან გატარებული ღამებით ჩემი დასჯა გინოდა.
-არა დემეტრე მომისმინე და მათქმევინე გთხოვ მუდარის ხმა იგრძნობოდა ლიზას სიტყვებში. დემეტრემ ლიზას ტეჩებზე ხელი ააფარა გაჩუმების ნიშნად მეორე ხელი ხელხე მოკიდა და მანქანში ჩასვა. მანქანა უეცრად მოწყდა ადგილს. იმ ღამით თითქოს რაღაცეები გაირკვა, თითქოს რაღაცა ახლის დასაწყისი იყო სინამდვილეში კი სწორედ იმ ღამით დაინგრა ყველაფერი, გაქრაა ნდობა, რომელიც უნდობლობამ ჩაანაცვლა, გაქრა სიყვარული, რომელიც უბრალოდ ლიზას დაუფლების სურვილმა ჩანაცვლა. იმ ღამით ლიზა ერთდროულად თან მოკვდა და თან დაა ახალად დაიბადა. იმ ღამით ლიზა გახდა დემეტრესი, სრულებით დეემეტრესი მაგრამ ყველაფერი ისე არ იყო როგორც ერთი შეხედვით ჩანდა დემეტრე პატიობდა იმას რაც არ ჩაუდენია ლიზას და სწორედ იმ ღამით დარწმუნდა დემეტრე რომ ის მხოლოდ დემეტრეს ლიზა იყო მაგრამ უკვე აღარაფერს აზრი არ ქონდა.
-დილით დემეტრემ გაიღვიძა თუ არა ოთახს მოავლო თვალი მაგრამ ლიზას სილუეტი ვერსად ვერ დაალანდა იფიქრა ალბათ საუზმეს ამზადებს ეს ხომ ჩვენი თანაცხოვრების პირველი დღეაო და სამზარეულოში გავიდა ლიზაააა სად ხარ ლიზიკოოოო სად წახვედი პატარა? სამზარეულოში არ დახვდა და ცოტა გაუკვირდა დემეტრეს,
-ჰმ ნეტაა სადაა? ალბათ სააბაზანოშია წავალ ვნახავ და თან მეც გადავივლებ წყალს.
- ლიზაა საყვარელოო შემოვდივარ იცოდე და საერთოდ არ მაინტერესებს შიშველი ხარ თუ უკვე ჩაცმული ძალიან მეძინება წუხანდელი ღამის მერე და თავი მისკდება გთხოვ ყვირილი არ დაიწყო შემოვდივარ. კიდევ ერთელ დაიძახა და კარგი შეაღო, მაგრამ აქაც არ დახვდა და ცოტა შეშინდა სად გაქრა ეს გოგო ასე უცბად.კიდე ერთმა აზრმა გაუელვა და ეზოსკენ წავიდა, ყვავილები როგორ ვერ მოვტვინე ყვავილები ნახა ალბათ ეზოშიია კიბეები ჩაირბინა და ეზოშ გავიდა ძახილით
-ლიზა საყვარელო სად ხარრ? ლიზააააა კარგი რა ნუ მეღდავები გამოდი, ლიზააა, ასე ძახილით შემოიარა მთელი ეზო მაგრამ არსად არ იყო.
სერიოზულად შეშინებული გაიქცა ისევ საძინებლისკენ და და უეცრად საწოლზე წითლი ლაქები დაინახაა მიუახლოვდა არ უნოდოდა დაეჯერებინა მაგრამ რეალობა იყო ნამდვილად სისხლი იყო, ერთი შეიკურთხა და იქვე შაძინებლის კუთხესთან ჩაიკეცა და სახე ხელებში ჩარგო.ხელებს თავში ირტყავდა, ჯანდაბა ეს არხდება კიმაგრამ აბა ის ვიდეო იმ ნაბიჭვართან რა იყო არა ნამდვილად ლიზა იყო ეს როგორ მოხდა ჯანდაბა ლანა დედას მოგი**ნავ სადაც დაგიჭერ იქ გათრევ სახით შე გამაცურა როგორ გააკეთა ეს მე ნაგავმაც დავუჯერე თავი მაქვს დასაბრედი. თავისთვის ლაპარაკობდა როცა ტუმბოზე დადებული ფურცელი დაინახა,მაშინვე გიჟივით ეცა რომ წაეკითხა, ცრემლები მოიწმინდა და ჩაილაპარაკა გნახავ ლიზა დაა აუცილებლადდ მაპატიებ ყველაფერს გავაკეთბ ამისთვის , ღრმად ამოისუნთქა და კითვა დაიწყო.

-მაპატიე დემეტრე როგორც თქვი მაპატიე მაგრამ ნეტა რა მაპატიე ის რაც არ გამიკეთბიაა? შენ არც კი მომისმინე მართლა დაიჯერე რომ მე იმ ნაბიჭვართნ დავწვებოდი უკანასკენლი კაცი რომ ყოფილიყო და სამყაროს გადარჩენა ჩემზე ყოფილიყო დამოკიდებული იმ არაკაცს თითსაც არ დავკარებინებდი. რომელ დაწოლაზეა საუბარი, წუხელის შენ მე მომკალი,მადლობა რომ მაპატიე ის რაც არ ჩამიდენია, მეც გაპატიე ის რაც ჩაიდინე მაგრამ ჩემს უნდობლობას ვერ გპატიობ ბოდიში. როგორც გინდოდა წუხელის გავხდი შენი როგორც ჩანს ეს უნდა გამეკეთბინა, რომ სიმართლეში დარწმუნებულიყავი მე ყოველვთის შენი ვიყავი მთელი არსებით შენი ვიყავი იმედია წუხანდელმა ღამემ ეს დაგიმტკიცა, ძალიან გთხოვ აღარ გამეკარო არც კი გაბედო რომ ჩემს სიახლოვეს მოსვლა ჩემი მოძებვნა არც კი გაივლო თავში, უბრალოდ წუხელის რომ ჩემთის მოგესმინა შეიძლებოდა, რომ რამე შეგვეცვალა მაგრამ ეხლა მხოლოდ ზიზღს ვგრძნობ შენს მიმართ, არცეთი წამით არ მიღალატია შენთვის ჩემი სიზმრებიც კი შენ გეკუთვნოდა. მშვიდობით თუ მართლა გიყვარვარ ჩვენს სიყვარულს გაფიცებ არ გაბედო ჩემი მოძებვნა მე კი გპირდები რომ ვეღარ მნახავ მშვიდობით. ფურცელი ხელით მოკუჭა და ბოლო ხმაზე დაიღრიალაა, არაკაცი ვარ ამის დედაც ეს რა ვქენი რააა როგორ ვიფიქრე, როოგრო დავიჯერეე ის ვიდეო როგორ არ შევამოწმე?! როგორ ვენდე იმ ბოზს და დავუჯერე რომ ლიზა იყო. ბოლო ხმაზე ყვიროდა და გარშემო ყველაფერს ლეწავდა. ოთახი ბრძოლოს ველს გავდა. ძალაგამოცლილი ოთახის კუთხეში ჩაიკეცა.
ლიზასთან
- ალოო ნინა გთოხვ სახლში მოვდივარ და ჩემთან გამოდი ძალიან ცუდად ვარ.
-რა გჭირს ლიზააა რა ხმა გაქვს არ გამაგიჟო ისევ დემესთან იჩხუბე ხო როდის მორჩებით ჩუბს და როდის მიხვდებით რომ მხოლოდ ერთმანეთს ეკუთნით.
-გაჩუმდი ნინა, გთხოვ არ გინდა რა, უბრალოდ სახლში დამხვდი დაა იქ ვილაპარაკოთ
- კარგი, კარგი საყვარელო მაგრამ....
- არავითარი მაგრამ, მივდივარ სოფელში უნდა წავიდე ბებიაჩემის მშობლების სახლში მაგრამ არავინ უნდა გაოგოს ეს მხოლოდ ჩემებს და შენ გეცოდინებათ.
- გაგიჟდი შენ გოგოო ასეთი რა სიზმარი ნახე წუხელის რომ ამ ჭკუაზე დადექი ამ დილაუთენია, სიცილით უთხრა ნინამ, ვერც კი იფიქრებდა, რომ მართლა ამბობდა ამ ყველაფერს.
-ეჰ ნინა ნეტავ კი სიზმარი ყოფილიყო ყველაფერს გავიღებდი ამისთვის მაგრამ არა რეალობა იყო, კარგი ეხლა წავედი და რომ მოვალ სახლში დამხვდი. ტელეფონი გათიშა და დახედა დედამის და თავის ძმის მილიონი გამოტოვებული ზარი დახვდა სულ დაავიწყდა წუხელის დაერეკა, რომ სახლში არ მივიდოდა ჯანდაბა ეს მინდოდა ისედაც ცუდად ვარ.
-15 წუთში უკვე სახლში იყო კარები შეაღო თუ არააა კაპლის სუნი ეცა და გვერდზე კი ორი პატრა ჩემოდანი დაინახა, ვერ მიხვდა რახდებოდა დედამის აშკარად არ გამოიყურებოდა კარგად ნიკას კი ნამდვილი მკვლელის სახე ქონდა არ იყო ხუმრობის ხასიათზე მაგრამ თითქოს სიტვაციის განმუხტვა სცადა და იხუმრა.
-რახდება ძამიკო სადმე დასავენებლად მივდივართ თუ დედამ სახლიდან გაგდოო რაიყო, ეს უთხრა და ნაძალადევად გაიცინა.
- ლიზას დანახვაზე ნიკა სრული ამისტყვის მნიშვნელობით სკამიდან წამოფრინდა და ლიზასთნ მივარდა ისე გაარტყა სახეში,რომ ლიზა ჯერ შექანდა თავი ვეღარ შეიკავა და დაეცაა დაცემისას კი კარადას ჩამოატყაა შუბლი დაა გატეხილი ადგილიდან ბლანტი სითხე წამოუვიდა, დავარდნილ ლიზას ნიკა კიდევ ეცა და თმებიდან ითრია სად ეგდე გოგო გუშინ ჰაა სად ეგდე?!
- ნიკა ხო არ გაგიჟი, ჯერ ნიკას დაუყვირა დაშემდეგ დედამის დაუძახა ხმამღლა დედაა შენი შვილი გაგიჟა მომაშორე რას აკეთბს, აშკარა იყო ეკა განძრევასაც კი არ აპირებდა .
- აჰა მე გავგიჟდი და შენ ჭკვიანი ხარ ხოო?სად ეგდე წუხელის გოგო?! ჰა მითხარი, მიდი ამოღერღე მოტყუება არ გაბედო თორემ ისედაც სასიკვდილო განაჩენი მაქვს შენთვის გამოტანილი წამებით ამოგახდენ სულს.
- შენ რა გაიჟდი პირველად დავრჩი სხვაგნა თუ რაიყო რა დაგემართა.
- მე რა დამემართა ხოო კიდე მე გოგო ეს უთხრა და კიდევ ერთხელ შემოარტყა.
-სულ გააფრინე შენ რა ამისთვის მცემ მომშორდი გადი იქით.
- მე გავაფრინე ხედავ დედა გესმის შენი კახპა შვილი რას ამბობს ერთ შვილი გაგიგიჟა მეორე გაგიბოზდა მესამე კიდევ 10 წელია მიწაში გიწევს ხედავ რა ოჯახი ვართ.
- რას ლაპარაკობ ნიკაააა სრულჭკუაზე ხარ რა სისულელებს ლაპარაკობ, ტიროდა და თან სიმწრისგან იცინოდაა პარალელურად სახიდან სიხლს იწმენდაა რომელიც თვალებისკენ იკვლევდნენ გზას.
- მე კი არა შენ როგორ ჭკუაზე ხარ ესე გაგზარდეთ ასეთი როდის გახდი თვალსადახელშუა და გამიბოზდა და ვერც კი მივხვდი თანაც ისე.
-უკვე ისტერიულ ტირილზე გადავიდა ლიზი, რაებს ამბობ ნიკა შემომხედე მე ვარ შენი და შენი ლიზა რას ლაპარაკობ არ ვიცი ვინ რა გითხრა მაგრამ....
-კიდე მაგრამო კიდევ აგრძელებს შეხედე რა ეს თქვა და სკამს ფეხი დაარტყდა რომელიც ლიზას მოხვდაა დააა სისხლდენამ კიდევ იმატა სახეზე.
უკვირდა დედის უმოქმედობაა აგიჟებდაა. მუდარის თალებით შეხედა ლიზამ დედას, -შენც დედა ხოო ? შენც გჯერა არა ? არც შენ მომისმენ არააა ვიღაცის ნალაპარაკების გჯერათ ხო.
-არავის ნათქვამის არ მჯერა ყველაფერი საკუთარი ორი თვალით ვნახე,ზიზღნარევი ხმით უთხრა და ვიდეობის აჩვენა რამდენიმე ვიდეო იყო სადაც ლიზა რამდენიემ სხვადასხვა მამაკაცთან საწოლში სექსი ქონდა. სიმწრით გაეცინა ლიზას გულში იმედი ნაპერწკალმა გაუარა და იფიქრა რომ ყველაფრის ახსნა შეიძლებოდა მაგრამ როდესაც წუხანდელი ვიდეოც ნახა მაშინ ყველა იმედი დაეკარგა წუხელისაც იკახპე არა?ბევრი გადაგიხადეს მაგ ღამეში? ეს რაც ჩვენ გავიგეთ ვინ იცის კიდევ რამდენთან იყავი ვინიცის, ფულიც საკმარისად გექნება და მიხედავ თავს თუ არ მიხედავ ეგეც არ მაღელვებს შენნაირები ღირსები არაინ რომ ტანჯვაში ამოხდეთ სული ეხლა კი აქედან გაეთრიე თმებში წაავლო ხელი და გარეთ გაათრია არც იფიქრო უკან მობრუნებაზე ათასი არარეალური ზღაპრით, ეხლავე წაეთრევი აქედან მოკვდები , დარჩები , თუ რომელიმე შენს საყვარელთა წაეთრევი ეს არ მაინტერესესბ იცოდე აქ არ დაგინახოო ყველას ვეტყვი რომ სასწავლებლად წაეთრიე და არავის აებლანდო თვალებში.
-ყელში მობჯენილი ბურთი ძლივს გადაყლაპა ფეხზე წამოდგა ჩანთებს ხელი მოკიდა, პირდაპირ თვალებში უყურებდა დედას და ძმას ,ეხლა თავად ალაპარაკდა ზიზღით და თან სიმწრით იცინოდა
-ახსნა მინდოდა მაგრამ არ მაცადეთ არ გაპატიებთ ამ დღეს მე რომ გაპატიოთ ღმერთი არ გაპპატიებთ მეზიზღბით, ერთ დღეს სიმართლეს გაიგებთ და ინანებთ მიხვდებით რომ ყველა სიტყვა რაც მითხარით ტყუილი იყო მიხვდებით რომ შვილი დაკრგე შენ კი და ჩემო ძმაო, პატიებას მთხოვ მაგრამ არ გაპატიებ.დედა შენ კი სიმართლის გაგების დროს სიკვდილს ინატრებ, სიკვდილს რომ საკუთარი შვილი ასე გაწირე შვილი რომელზეც მზე და მთვარე ამოგდიოდა. სიმწრით ჩაილაპარაკა გაიღიმა და კარის უკან გაუჩინარდა.
- მე შვილი მომიკვდა როგრც კი ეს ვნახეე შენი ლაპარაკი არაფრად არ მიმაჩნია, ვფიქრობ რომ რიგითი ს წინ ვდგავრ ასეთებს ამ სახლში არაფერი ესაქმებათ გაეთრიე. ეს უთხრა და შვილს სახეში მიაფურთხა.
- ლიზამ სახეზე მოისვა ხელიი და ზიზღით უთხრა არც მე ჭირდება ოჯაახი რომელი არც კი მისმენს დაა რაიმეს ახსნის გარეშ ბოზად მრაცხავს ოჯახიი მეც მომიკვა ქალბატონო ეკა მხოლოდ ერთი ძმა და მამა მყავდა ისინიც დავკარგე მაგრამ ჩემთან იქნებიან მუდამ მომისმენე დაა სიმართლე მხოლოდ მათ ეცოდინებათ. ვერ ვიტან ადამიანებს რომლებიც გარდაცვალებამდე კვდებიან და სიცოცხლეშივე ამბობენ ადამიანებზე უარს უმიზეზოდ.
- შე კახპა მეორედ მამას და ძმის სახელი არ ახსენო ბედნიერები არიან, რომ არ მოესწრენ ამ დღეს.
- კი ნამდვილად ბედნიერები არიან, რომ არ გხედავენ როგორ მექცევით და სიტყვის თქმის საშვალებასაც, რომ არ მაძლევთ მადლობა, რომ ყველამ ასე ერთ დღეს გამწიერთ და მაქციეთ ზურგი მადლობა ყველას რომ მიმატოვეთ ინანებთ ეს დღეც მოვაა, ესღა უთხრა ცრემლები მოიწმინდა და უკანმოუხედავად წავიდა
- ვნანობ იმ დღეს ვნანობ შენ რომ გაჩნდი ყველა წუთს და წამს ვნანობ რა შენს გაზრდაში დავკარგე.კიდევ უამრავი სიტყვა ესმოდაა რომელიც თანდათან გაურჩეველი ხდებოდა სიშორის გამო. ასე დატოვა სახლი, ოჯახი, მეგობრები და საყვარელი ხალხი ლიზამ 8 წლის წინ და მას მერე ერთეულების გარდა არავინ უნახავს არავის სმენია ლიზაზე ერთი სიტყვაც კი მმაგრამ ლიზამ კი მაინც ვერ თქვა უარე მათზე ვინ ლიზაზე დაუფიქრებლად თქვა უარი ლიზა შორიდან ჩუმად ყველაზე ზრუნავდა .ასე არავინ მოუსმინა რომ სიმართლე გაეგოთ.
-ზურა გახსოვ რო მითხარი წამო ამერიკაშიო? ძალაშია ისევ ეგ შემოთავაზება ?
-მეღადავები ლიზაჩკა მართლაა ეხლავე სალო ვეტყვი ძან გაუხარდება ძალაშია აბა რა მაგრამ რახდება?ან რა ხმა გაქვს ?
-არაფერი რომ გნახავ მოგიყვები ყველაფერს.
-ზურასთნ მივიდა სხვა წასასვლელი აღარსად არ ქონდაა ზურა მისი მეგობარი და ნათესავი იყო რომელთაანაც ბავშვობიდან მეგობრობდა საკუთარი ძმასავით ყავდა, ზურა ერთადერთი იყო რომელი ყველაფერს უგებდა. ყველაფერი უამბო ზურასს და ძალაგამოცლილი მის მკლავებში მიესვენა.
-დაწყნარდი პატარა ყველაფერი კარგად იქნება იმ კახპას იმ ლანას გაჩნის დღეს ვაწყევლინებთ შენებს კი ყველას დავუმტკიცებთ წლების მერე რომ შეცდენ მაგრამ ეხლა ძალა უნდა მოიკრიბო ფრენა ამაღმაა თუ გინდა ამაღამვე წამოდი თუ არა და აქ დარჩი სწავლის საქმე მოაგვარე დედა ანასთან დარჩი ის მიგიღებს აუცილებლად სანამ ვარძიაში დაბრუნდება აქაა თბილიში მიდი იქ დარჩ დარდი მასაც გაუზიარე და მასთან ყოფნა ცოტა დაგაწყნარებს, მანამდე მეც იქ შენ სწავლის თემებზე ვიჩალიჩბ და ორვეში წამოვალთ და ერთად წავიდეთ,
- კარგი ზურა ეგრე მირჩევნია ცოტა აზრზე მოვაა,
-იქ ნამდვილად არ გელის მარტივი ცხოვრება.

-მართლაც არ ყოფილა ლიზასთვის ეს 8 წელი მარტივი იყო ბევი იმედგაცრუება დანებების სურვილი მაგრამ ბოლოს შეძლო მწვერვალზე ასვლა და დღეს ის ისევ აქააა ყველაფრის პირისპირ ყველაფერი და იწყება იქიდან სადაც 8 წლის წინ გაჩერდა დრო.

@@@
-ლიზაა შეიძლება შემოვიდე?კარზე დააკაკუნა ზურამ და ოდნავ შეაღო.
-კი კი შემოდი. იმედია ჩემს ლოდინიში არ გადაიფიქრეს ხელშეკრულების გაუქმება, თან ზურას ელაპარაკებოდა და თან პარალელურად თავის თავს ათვალიერებდა სარკეში კმაყოფილებით აღვსილი სახით.
- ეგრე მიყურებ ლიზიკო. სიცილით უთხრა ზურამ, ისეე გავართე, მგონი უფრო გრძელვადიანი კონტრაქტიც, რომ შევთავაზოთ მზად იქნებიან ხელი დაუფიქრებლად მოაწერონო, ესეც, რომ არა შენნაირ ანგელოზ გოგოს, რომ დაინახავს მეჭვება უარზე იყო ბატონი ალექსანდრე. სიცილით უთხრა და ლოყაზე მოეფერა, მერე კი პატარა ბავშვივით თითი ცხვირზე ჩამოკრა.
-არა რაა, შენ როდის უნდა დასერიოზულდე არ ვიცი, სალომაც კი ვერ გიშველა, კაცი მამა უნდა გახდე და ისევ 17 წლის ბიჭივით იქცევი.წამოდი ეხლა დროზე გავიდეთ თორემ მეც კი ვეღარ დავითანხმებ ბატონ ალექსანდრეს, სიცილით უთხრა ლიზიმ ტელეფონი შარვლის უკანა ჯიბეში მოითვსა და ფოტოაპარატის ჩანთაც მხარზე გადაიკიდა და ხელკავი გამოდი. როგორც ყოველთვის ლიზას ეხლაც ძალიან სადად და ლამაზად ეცვა, ვერადა ვერ მიეჩვია რომ ამხელა ბიზნესმენი ქალია და ცოტა კლასიკურად მაინც ჩაიცვას, ყოველთვის იძახის სადაც საჭიროა იქ ჩავიცვამ ეგრეო. შავი მაღალწელიანი ბოიფრენდის შარვალი ეცვა, თეთრი კაპიშონიანი ტოპი, სახეზეე ძალიან სადა მაკიჟი წითლი ოლსთრები და თმა ჩვეულებისამებრ კოსად შეკრული. რაქნას არ უყვარს ეს ზედმეტი გადაპრანჭვები კაბები და ამბები. ეგენი მხოლოდ განსაკუთრებ საღამოებზეო სულ ესე იძახდა. ალბათ მართალიც იყო ესეთი შემთხვევების დროს იმდენად გამორჩეული და ლაამაზი იყო, რომ სადაც არ უნდა ყოფილიყო ყველა მანდილოსან ჩრდილავდა. ახლაც ყველაფრისდამიუხედავად ისე ლამაზად გამოიყურებოდა, როგორც იტყვიან თავისებურად ლამაზი იყო.
-ლიზა შენ რა მართლა ასე მოდიხარ შეხვედრაზე?
- კი ზურა რაიყო, დავიჯერო ასე ცუდად გამოვიყურები?
-არა ლიზ როგორ გეკადრება უბრალოდ მეგონა პირველ შეხვედრაზე მაინ ჩიცვამდი იმ კაცთან ცოტა კლასიკურად.სიცილით უთხრა ზურამ. თანაც ხომ გაგაფრთილე ისეთი ბიჭია გაგიიჟდები თქო შეიცლება ცოლადაც გაყვეე და დღესვე გაფორმოთ საქორწილო კონტრაქტი. გაეხუმრა ზურა დააა თმებზე წაეთამაშა და გულზე მიიხუტა.
-რავქნა ზურიკო საყვარელოოო ქორწილის პირველი ღამეც ხო არ შევთავაზო?ლიზაც აყვა ხუმრობაში, წარმოიდგინე ჩვენს რომელიმე საუკეთესო ოთახში, ვარდებით მოფენილი ოთახი, სახის მიმიკებით და ხელებით აუხსნა ვითარება რომელი წარმოიდგინა
- არააა საყვარელო საქმეე კი მოითხოსვ მსხვერპლას მაგრამ, მაგდენიც არ გვინდა, რომ უსიყვარულოდ გავმართოთ სექსი ფართები. ესე სიცილ სიცილით მიუყვებოდენ ჰოლს უეცრად რომ მათკენ მომავალი სალო და უცხო ბიჭი დაინახეს.
-ზურა გახედე ერთი ჩემს საქორწილო ღამეეების რომ გეგმავ შენი ცოლი უცხო ბიჭთნ ერთდ დასეირნობს და თან აშკარად დიდიხნის ნაცნობებივით ლაპარკობენ.ეცადა რომ ეწვიანობის თემა ჩაეგდო, მაგრამ ამაოდ არ გამოუვიდა ძალიან კარგად იცოდა ზურამ, რომ ის მათი კოტეჯების ხშირი სტუმარიდან ერთ-ერთი იყო.
- ეჰ ლიზაჩკა როდის მოიშლი ეგეთებს? ხომ იცი, რომ არ ვეჭვიანობ დაა მეჭვრება რომც მქონდეს მაგის საბაბი ჩემმა ცოლმა აი იმ მუცლით ხელით მიუთითა სალოს საყვარლად გამობერილი მუცლისკენ, ვინმესთან რამე მოინდომოს. სიცილით უთხრა. ესეც რომ არაა დამიჯერე ჩემი შვილის შეწუხების უფლებას არავის მისცემს.ყურში ჩასჩურჩულა და ლიზას რეაქციას დაელოდა თან უკვე ეცინებოდა ლიზას სახეს რომ შეხედა
- შე გარყვნილოო ასეთი ბინძური აზრები როგორ გაწუხებს რააა, შენ და შენი ცოლი ერთნაირები ხართ, კაცი ვერ გაეჭვიანებთ ერთმანეთზეე აქეთ მიწყებთ კაიფს რაა. ორი ერთნაირი გველი.ბოლო სიტყვები ჩუმად თავისთვის ჩაილაპარაკა.
- ქალბატონო ელისაბედ მესმის რასაც ბურტყუნებთ და აი ახლა, ეს ბიჭი არ მოდიოდეს შენ რას გიზავდი ნახავდი.
- მე სულაც არ მიშის ხელს ეს ბიჭი, სიცილით უთხრა და ერთი მწარედ უბრწკინა.ზურამ რეაგირება ვეღეღარ მოასწრო მხოლოდ სახე დაამანჭა ნიშნად იმისა, რომ საშინლად ეტკინა. მტრისას ვისაც ლიზი უბრწკენდა.
- გაგცემ შენ ამაზე პასუხს, ამხელაა ბიზნესმენს ქალს ამ ბიჭის თვალწინ არ შეგარცხვენ ახლა, გადაჩურჩულა ზურამ.
- გამარჯობათ გვრიტებო რას დადიხართ აბა. სიცილით მიესალმა სალომე და ჯერ ზურა შემდეგ ლიზა გადაკოცნა.სიტყვა გვრიტების გაგებაზე უცნობს ძარღვები ისე დაებერა ცოტაც დაა დასკდებოდა.
-სალოო რას დადიხარ შენ ხომ გითხრა შენმა უფროსმა დღეს დაისვენეო, სიცილით უთხრა ცოლს და მუცელზე მოეფერაა.
-კიი როგორ არააა მითხრა ბატონო ზურა ჩემმა უფროსმა მაგრამ, ვიფიქრე თავს მოვაწონებთქო, სულ კი არ გვაქვს თანამშრომლებს ეს ფუფუნება რომ ახლად ჩამოსული უფროსის თვალში შრომისმოყვარე თანამშრომლები გამოვჩდეთ.ეცადა სერიოზული სახე მიეღო და ისე ეთქვა.
-ასე არ არის ქალბატონო ლიზააა და ბატონო ზურა სრულიად სერიოზული სახით კითხა სალომ, არა და მთელი ამ დრის მაინძლზე მაიმუნობდნენ, არასდროს არ უყურებდნენ და ექცეოდნენ ერთმანეთს ისე როგორც უფროსი და თანამშრომელი, ერთმანეთში უბრალო ესე კლიჩკებად ჰქონდათ გახდილი ქალბატონო, უფროსითი, მიმართვები.ლიზა მთლი ამ დროი მანძილზე გახევებული იდგა დაა ,,უცნობის" მაგრამ ამავდროს ყველაზე ,,ნაცნობის" თვალებს უყურებდა, სრულებით მოწყდა რეალურ სამყაროს და სადღა ც გადაინაცვლა და რაიყო ეს ეს იყო წარსულიი რვაწლი წინ, არც გაჭირვებია ამ თლების ცნობა და არც ბევრი არ უფიქრია ის იყო თუ არაა, მიუხედავად იმისა რომ დემეტრეც საკმაოდ შეცვლილი იყო, იცნოო, გულმა იცნოო და აარაა გონებამ რომელიც სულ სხვა დემეტრეს ინახავდა თვალებმა იცნო, თვალები რომელიც წლებმაააც კი ვერ შეცვალა, მთელმა მისმა სხეულმა იცნოო რომელმაც დანახვისთნავე რეაგირება მოახდინა, სრული გარდატეხვა ხდებოდა ეხლა ლიზას გონებასა და გრძნობებში. ლიზას გონებას სურდა დაემალა ის მოზღვავებული ემოციები რომელსაც ეხლა გრძნობდა, გულს კი უნდოდა რომ ყველაფერი ეთქვა, წყლის ნაკადივით ამოეხეთქა და ყველა ემოციისგან განთავისუფლებულიყო. სურდა, რომ ერთდროულად განცდილი ტკივილი და სიხარული გამოეხატა, გონებას სურდა, რომ ვერ ეცნო ჯაყელს ლიზაა, მაგრამ გულიიი კიიი შიგნიდან გამაყრუებლად ღრიალებდა გთხოვ მიცნოსსს მიხვდეს, რომ მე ვარ, გულის და გონების ბრძოლაში მაინც გონებამ გაიმარჯვა ნამდვილ ლიზას სურდა, რომმ დემეტრეს ჩახუტებოდა, მისი სურნელი ეგრძნო და წლების ნაგროვები ემოციაა გამოემჟღვებინა, მაგრამ სწორედ ამ წლების განმავლობაში შექმნილმა ლიზამ აჯობა დაა თავი ისე დაიჭირა თითქოს და მართლაც სრულიად უცნობის გვერდით იდგა.
დემმეტრესთან იცით რახდებოდააა? უარესიი დემეტრესთან ცალმხრივი ბრძოლა იყო გაჩაღბული მისი გულიც და გონებაც ერთს ნატრობა, ნეტავ ჩემი ლიზიკო თუ მიცნობს ნეტავ თუუ იგრძნობს რომ მე ვარ, ღმერთს ევედრებოდა რომ ლიზას ეცნო მცირედი ნიშანი მიეცა მისთვის, რომ იცნო დააა ისს ეხლავე ჩაკიდებდა ხელს და წაიყვანდა, მცხოლოდ მცირე ნიშანს ითხოვდა, რომ ტემეტრეს ძალა ეგრძნო და შემატებოდა ამის გასაკეთებლად მაგრამ სულ ტყუილად, ლიზას გონება მოახერხა გამარჯვება და თავი ისე ეჭირა როგორც ყველა რიგით მისი კოტეჯის კლიენტის გაცნობისას დაიჭერდაა.
-უიი სულ დამავიწყდა დემეტრე აქ რატოც მოვიყვანე ისე გავერთ საუბარში.გადამავიწყდა, რომ გამეცნო თქვენთვის ერთმანეთი. სალომ დაიწყო ისევ ლაპარაკი.
-ჩემთვის არ გითქვამ სალომე, რომ თქვენი უფროსის გაცნობას აპირებდი.ეცადა რაც შეიძლება მშვიდად ეთქვა დემეტრეს და თავის და ნერვიულობა დაეფარა, მაგრამ აშკარად არ გამოდიოდა იმდენად დაძაბული იყო მისი ხმის ტემბრი.
-ლიზას ძალიან ესიამოვნა ეს ფაქტი მიხვდა, რომ ჯაყელმა იცნო, მის ქვეცნობიერს დიდი ზეიმი ჰქონდა გამართული, დემეტრეს ამ ქცევის გამო. სარკაზმით ჩაიცინა ლიზამ და მომლოდინედ დაელოდო როდის გააცნობდა სალო ლიზას და დემეტრეს ერთმანეთს, რომ კიდევ ერთხელ ეგემა ლიზას დემეტრეს მარცხი როდესაც მათი ხელები სალამის ნიშნად ერთმანეთს შეეხებოდნენ.
- და რომ მეთქვა ჩვენი უფროსი უნდა გაგქცნო თქო მეეჭვება წამომყოლოდი სიცილით უთხრა დემეტრეს სალომ, ტელეფონზე საოცარი დიალოგი გქონდათ, არ ვიცი როგორ დაითანხმე ლიზა, რომ კოტეჯი გექირავა და რახან ეს მოახერხე ვიფიქრე ერთმანეთი უფრო ახლოდან უნდა გაგეცნოთ ჩამოურაკრაკა უცაბდ ყველაფერი.
-ასე რომ, დემეტრე გაიცანი ეს ლიზააა, აი ამ კოტეჯების იმ სასტუმროს და კიდევ მრავალი ასეთი ადგილის ხელით უჩვენა იქვე მდგარ კოტეჯებზე დაა სატუმროზე, ჩვენი ბიზნესმენი ქალი ლიზა ლომიძე, ქალი რომლის დათნხმებაც მოახერხე დაა ყველასთვის დახურული კოტეჯები და სასტუმრო რომელიც მხოლო მის განკარგულებაში უნდა ყოფიყო მისი აქ ყოფნის დრო პატივად თქვენც გერგოთ.
- ლიზაა ეს კი დემეტრეა, ჩვენი ძალიან ხშირი სტუმარი თავის ძმაკაცებითურთ, დემეტრე ჯაყელი ბიჭი რომელმაც არვიცი როგრო მაგრამ დაგითნხმა კოტეჯის ქირაობაზე.
ერთმანეთს ესე გაცნო სალომ ლიზა და დემეტრე, მაგრამ განა კი ჭირდებოდათ ამ ორს ვინმეს გაცნობა ისინი ხომ ერთმანეთს საოცრად იცნობდენ ისინი ხომ ერთმანეთისთვის ისე იყვნენ როგროც თევზი და წყალი ერთმმანეთისთვის არც ლიზას შეძლო დემეტრეს გარეშე და არც დემეტრესს ლიზას გარეშ. მთელი რვა წელი მათ სამყაროსგან იზოლირებულად იცხოვრეს, ტრიალებდენ იმ დროში როდესაც ერთად იყვნენ და ერთმანთის ბედნიერებით ტკბებოდნენ, ჭირდებოდათ განა მათ ვინმესგან ერთმანეთის გაცნობა? იქნებ და კი, მათ შორის ხომ რვა წლის წინ მოკვვდა ნდობაა, ნდომბა მოკლაა ერთგულება, ერთგულებამ პატივისცემა, პატივისცემან ურთიერთგაგება,და ამ ყველაფერმა ერთად მათშორის სიყვარული. ეხლა კი მითხარით განა კი შეგვიძლია ადამიანზე ვთქვათ რომ ვიცნობთ, თუ მას არ ვენდობით და არ ვიცით რადროს რაზეა წამსვლელი, განა კი შეგვიძლია ვთქვათ, რომ ვიცნობთ იმ ადამიანის ვისიც არ გვეჯერა და სხვისგან მასზე ნათქვამ ყველა სიტყვას ვიჯერებთ და არ ვაცდით საყვარელ ადამიანს, რომ მისგანაც მოვისმინოთ პასუხი განა ამდენს არ იმსახურებენ ისინი? არა უბრალოდ იმდენად გვებინდება გონება და იმდენად გვიპყრობს ბრაზი, რომ ყველაფერი გვავიწყდება ეს კი იმის ნიშანია, რომ ჩანს საკმარისად არ ვიცნობთ ამ ადამიანს.
- გამარჯობა ბატონო დემეტრე, სასიამოვნოა თქვენი გაცნობა, ღიმილით გაუწოდა ხელი გაცნობის ნიშნად, ლიზას სახეზე არანაირი ემოციები არ იკითხებოდა, ჩეულებრივ გაეცნო ისე როგორც ყველა რიგით მის სტუმარს შეიძლებოდა გაცნობოდ.
აიი რა ისწავლა, იმ რვა წლის მანძილზე, ემოციების კონტროლი და მათი ღრმად და მჭირდოდ შეფუთა ისე, რომ ვერავის შეემჩნია მაგრამ სინამდვილეში ყოველი ეს მომენტი სიცოცხლის ფასად უჯდებოდა მის შინაგან სამყაროში ისეთი ბრძოლა იყო, ყველა ტყვია ზუსტად მიზანში ხვდებოდა, ვინიცის რამდენჯერ მოკვდა და დაეცაა ამ დროის მანძილზე.
- სასიამოვნოა ქალბატონო ლიზა, ნაძალადებად გაუღიმა დემეტრემ, ყველაფრის მიუხედავად დემეტრე ეცადა ბოლოჯერ გაბრძოლებულიყო, იქნებდა დაენახა პატარა იმედის ნაპერწკალი ლიზასგან.
- ქალბატონო ლიზა ძალიან მეცნობით ვფიქრობ, რომ სადღაც აუცილებლად უნდა შევხვედრილიყავით ერთმანეთს წარსულში?
- ლიზა მიუხვდა ჩანაფიქრს დემეტრეს, ის ხომ ნამდვილად კარგად იცნობდა მის დემეტრეს. მის ყველა ჩანაფიქრს ის ხომ მის თვალებში კითულობდა, ამდენი წლის შემდეგაც კი, მაგრამ დემეტრემ კვლავაც ვერ შეძლო ლიზას თვალებში დაენახა ის რასაც რეალურად გრძნობდა და ფიქრობა იმ წასამ.
და გულში თავისთვის გაიფიქრა, არ გამოგივა ბატონო დემეტრე ასე მარტივად ლიზა ლომიძის გატეხვა.
- მეჭვება ბატონო დემეტეტრე მე და შენ რამე გვქონდეს საერო, ან კიდევ ოდესმე ერთმანეთი გვენახოს, მე საქართელოში წლებია არ ვიმყოფბი სკოლის დასრულებისთანავე ამერიკაში გავემგზავრე, რატომღაც არამგონია თქვენ ჩემს საანახავად ამერიკაში ჩამოსულიყავით ან კიდე რომელიმე ამერიკული ჟურნალები გეკითხათ, რომ ჩემზე გაგეგოთ. რაც შხეებ სკოლის წლებს იქ ვერსად ვერ გპოულობთ საკმაოდ კარგი მეხსიერება მაქვს, ჩანს სხვაში აგერიეთ, მთელი სარკაზმი ჩააქსოვა ამ სიტყვებში დაა გამყინავი ხმით მივიდა დემეტრემდე ეს სიტყვები, ვერ იჯერებდა ან არ უნდოდა დაეჯერებინა რომ მისმა ლიზიკომ ვერ იცნო, მერე რა, რომ მთელი რვაწელი იყო გასული გულის სიღრმეში სჯეროდა, რომ სადაც არ უნდა ყოფილიყო მისი ლიზიკო ისევ ისე თავდავიწყებით ეყვარებოდა როგროც მაშინ 8 წლის წინ, როგორ შეიძლებოდა მათ დაევიწყებინათ ის სიყვარული რომელზეც წლების შემდეგ მთელი ქალაქი ისევ ლაპარკობდა. ისევ გაიგებდით ხმებს მათ სიყვარულზე , ჯაყელი და ლომიძე რომ წყვილი იყო ისეთი არავინაა დღესაც კი, ჯაყელს და ლომიძეს რომ უყვარდათ ისე არცეთ წყვილს და კიდევ უამრავი მსგავსი რამ ისმოდა მათზე.
- გეტყობა კი როგორი კარგი მახოსვრობაც გაქვს, სიმწრით ჩაილაპარაკა, ჩაიცინა და ერთიც შეიკურთხა.
- მაპატიეთ ბატონო დემეტრე მე მითხარით რამე? ვერ გავიგე, გიჟდებოდა ლიზა ისე მოწონდა დემეტრეს ეს უსურობა და თან ტკიოდა დემეტრეს ტკივილიც ტკიოდა, ასეა როცა გიყვარს მერე ორმაგად გტკივა.
- ამ, არა არაფერი უბრალო მაპატიეთ ქალბატონო ლიზა ნამდვილად სხვაში ამერიეთ , ერთ ჩემს ძველ ნაცნობში და ამიტომაც მეცნობიდით, ალბათ რაღაცნაირად მიგამსგავსეთ მაგრამ ის ნამდვილად არ ხართ.
-ნაცნობში ? თვისთავს დაუსვა შეკითხვა და გაეციან დემეტრეს ამ პასუხზე. კარგით ბატონო დემტერე რახან ის ნაცნობი მე არ ვარ თქვენისნებართვით დაგტოვებთ, ძალიან მნიშვნელოვანი საქმე მაქვს, ასე დასაკარგი დრო ნამდვილად არ გამაჩნია, იმედია შეხვდებით კიდევ. გაუღიმა თავი დაუკრა და იქაურობას გაეცალა. სალომე და ზურაც უკან მიყვნენ დემეტრე კიი იქ დარჩა ერთ ადგილას გახევებული.
- არა ლიზაა განახებ როგორ უნდა ჩემი დავიწყება, გამიხსენებ აუცილებლად, ესეგი ჩემი ნაცნობი ლიზა არ ხარ მართლიხარ ჩემი ნაცნობი ლიზა არა ჩემი ყველაფერი ხარ, ქალბატონო ლიზა ჩემი ყველაფერი.თავისთვის ჩილაპარაკა დემტრემ, სახეზე ნერვიულად ისვამდა ხელს და მანამ უყურებდა ლიზას სილუეტს სანამ ჰოლის ბოლოშ არ გაუჩნარდა მერე კი კოტეჯისკენ აიღო გეზი.
- გოგო შენ სულ მთლად გაგიჟდი როგორ გაბედე მაგ ტიპის კოტეჯში შემოშვება მითუმეტეს როცა ლიზა ჩამოვიდა, როგორ არ იცოდი რომ ეგ ის დემეტრე იყო სულ მთლად გაგიჟდი?
-მერავიციდოი ზურა რატომ მეჩხუბები მე მხოლოდ ისტორია ვიცოდი და ვინ იყო ის ბიჭი საიდან უნდ მცოდნოდა საყვარლად ჩაილაპარაკა გაბუტულმა და თან რიტმულად მუცეზე ისმევდა ხელს. ვერ ხედავ ღმერთს მაგათი ერთად ყოფნა სწადია აცადე რა გაგეკთოს თავის საქმე, თან ხო ხედავ ლიზამ ვერც იცნო მემგონი.ძალიან კარგი იქნება თუ ყველაფერს თავიდან დაიწყებენ მეჭვება ლიზას სხვა შეუყვარდეს მითმეტეს ახლა, როდესაც კიდევ ერთხელ შეხვდა.
- გაგიჟდი რა ვერ იცნო, დაინახა თუ არა იმ წამსვე ფერი შეეცვალა, კიდევ კარგი დროზე მოტვინა და თავი არ გაიყიდა. უნდა გააქრო ეგ ბიჭი აქედან ძაან კი გაგვიჭირდება აშკარა იყო რომ დეემეტრემაც იცნო ლიზაა.
-კარგი გაჩუმდი გაიგონებს ნუღარ ვჩურჩულებთ დაახლობით ორი მეტრი იყო მანძლი ლიზასა და წყვილს შორის. უეცრად ლიზას ხმა რომ გაიგონეს
- ყველაფერი მესმის და არაა ჩურჩლი საჭირო, მეც ვიცანი სანამ სახელსდაგვარს იტყოდით და მანაც მიცნო, აკი გითხარით თვალები არ იცვლებათქო, ნუ ნერვიულობთ ჩემთავს არ გავყიდი მაგრამ ჯაყელი კი მალევე გაყიდის თავის თავს სიცილით ჩაილაპარაკა და გზა განაგრძო.მიკვირს რომ წეღანვე არ გაიყიდა თავისთვის ჩალაპარაკა ბოლო სიტყვები.


@@@

თითქოს ამინდიც გრძნობდა შექმნილ ვითარებას, როგორც იტყვიან ბუნების ყველა მოვლენა ხომ ჩვენს ემოციებს და გრძნობებს გადმოცემოს მართლაც ასე იყო. იმ დღეს იმდენად უცნაური ამინდი იყო, მზე ხან გამოანათბდა ხან ღრუბლების სიღრმეში ჩაიკარგებოდა, ხანაც ისე ამოვარდებოდა ქარი, რომ იფიქრებდი მთელს დედამიწას აიხვეტავსო და ბოლოს ისეთი შხაპუნა წვიმა წამოვიდა აი ისე წვიმდა როგორც გულნატკენი ქალი ტირის, წვიმის წვეთების წკაპაწკუპი ისე გამაღიზიანებლად და გამაყრუებლად ჩაესმოდა ლიზას, არა და მერწმუნედ სხვადროს უბრალოდ დატკბებოდა წვიმით და მისი ხმით, შემდეგ მიწის სურნელით, რვაწელი ამას ნატრობდა როცა ამერიკის ქუჩებში დაეხეტებოდა წვიმის დროს ეხლა ერთი ჩემი საქართელოს ცისქვეშ მაწვიმდეს და შემდეგ კი მიწიდან ასული სურნელით დამატკბოვო, ყელში ქონდა ამოსული ცისკენ მისწრაფულუ შენობების და ქვაფენილის ყურება. კი მიუხედავად იმისა რომ ნიუ-ორკი ისეთი ლამაზი იყო ღამით ყველაფერს მაინც თვის ტალახიან მხარეში ყოფნა ერჩვნა, მთებში ხეტილია, ესიყო ლიზასთვის ბედნიერება და არაა ამერიკაა და იქ გატარებული 8 წელი.ამ ფიქრებში იყო გართული ლიზა ზურას ხმამ რომ გამოაფხიზლა და დაბრუნდა რეალობაში.
-ლიზიკო კარგად ხარ? ალექსანდრემ ყველაფერი ნახა უკვე პროექტი ძალიან მოეწონა მართალია ობიეტქზე მისვლა ძალიან უნდოდა და თანაც შენთან ერთად ვარძიის დათვალიერებაც სურდა მაგრამ ამინდმა ხელი არ შგვიწყო.
-ლიზამ თავი მაღლა ასწია მომაბეზრებლად ამოიხრა და ზურას გაურკვეველი თვალები შეანათა. აღარაფერი არ ვიცი ზურა არაა იქ დღეს მოვახერხე ამ ერთხელ მაგრამ სხვადროს რომ კიდევ ვნახო მოვახერხებ რო?
- აი ეს ყავა გამომართვი შენთვის მოამზადა სალომ ცოტა აზრზე მოდი დაა გავიდეთ სანდრო გველოდება.ყავის ფინჯანი მიაწოდა მისგვეერდით სავარძელზე მოკალათდა დაა ხელი გადახვიაგულზეე მიხუტა და ტუჩები შუბლზე მიაწება.
- მე შენი მჯერა, ვიცი რომ ყველაფერს გაუძლებ მართალია ეხლა მასთან ახლოს ხარ ეს რამდენიმე დღე და აი ნახავ მერე შენ თბილისში დაბუნდები და დამიჯერე იქ ვეღარ ნახავ ხოლმე. აქ კიდევ ხშირად არ მოგიწევს ჩამოსვლა თანაც როდესაც აქ იქნება დასასვენებლად მოვერიდოთ მოსვლას. ასე მოვერიდებით მის ნახვას სანამ შენს თავში კარგად არ დაწრმუნდები რომ შეგიძლია, აღარ ინერვიულო წამოიღე შენი ფინჯანიც და გავიდეთ საკომფერენციოში გველოდებიან.
ლიზა ზლაზვნით წამოდგა და ზურას უკან მიჰყვა.
-ზურა რაღაცა უნდა გითხრა.
-მიდი მითხარი ააბა რახდება
-მომისმინე როგორც მიხვდი დღეს დემეტრე ვერ მიხვდა, რომ შენდა სალომე ცოლქმარი ხართ . გაეცინაა ლიზას თავის ფიქრებზე, ბატონმა დემეტრემ კი იქიფრა, რომ მე და შენ ხო ხვდები რა, ანუ მაგას ჰგონია რომ ჩვენ ერთად ვართ და რაც აქ ვიქნებით მინდა, რომ არ შეიმჩნიო ისე მოიქეცი რომ ეჭვი არ აიღოს ჩვენს ცოლქმრობაზე.თვალებში ჭინკები დასთამაშებდენ ლიზას როდესაც ამას ეუბნებოდა.
-ლიზა მეღადავები ტკბილოო, სიცილით უთხრა ზურამ, შენ რა ამერიკაში ფსიქოლოგიაც ისწავლე და არ ვიცი?
-ამას მე მეუბნები ზურა ფსიქოლოგია ვისწავლე თუ არა? სწავლა რად მინდოდა ცხოვრებამ მთელი 8 წლიანი ფსიქოლოგის გაკვეთილი ჩამიტარა, უცაბდ შეეცვალა ლიზას სახე წარსულის გახსენებაზე და ყელში მომჯარდი ბურთი ძლივს გადაყლაბა, ცდილობდა თვალები არ დაეხამხამებია თორემ იცოდა მისი თვალებიდან მლაშე სითხეე უეცრად გაიკვლევდა გზას მის ღაწვებზე.
-კარგი რა ლიზიკო ეგ არ მიგულისხმია ხო იცი, უბრალოდ მხოლოდ ერთხელ შეხედე ისიც 5 წუთით და ამდენ რამეზე დასკვნების გაკეთება როგორ მოახერხე.შენც ხომ კარგად იცი, 8 წელი გავიდაა ადამიანები იცვლებიან ის რასაც 8 წლის წინ მის თვალებში ხედავდი სხვა იყო დღეს იქნებ მისი თვლები სულ სხვა რამეს ამბობს შენ მას აღარ იცნობ ლიზაა არაა გაიგეს ეს. ცოტა მაღალი ტონით ესაუბრებოდა ლიზას და ცდილობდა ყვირილზე არ გადასულიყო, იცი მაინც და ხვდები ეს 8 წელი რამდენს ნიშნავს განა შენ ის ლიზა ხარ ისევ? მითხარი. გამეცი პასუხი, რა დარჩა იმ ლიზასგან რაც 8 წლის წინ იყავი სარკეში რამდენჯერ ჩაგიხედავს და გიცდია იმ მეამიტი ლიზიას მოძებვნა რაც 8 წლის წინ იყავი და რამდენჯერ დაკარგულხარ ძებნის დროს?- გინდა გიპასუხოო? მთელი 8 წელი დაკარგული იყავი და ვინიცის კიდევ როდის იპოვნი ჩემს ნამდვილ ლიზას. საკუთარი თავი ვერ ამოგიცნია და შენ მეუბნები,რო ჯაყელის თვალებსი 5 წუთში ამდენი რამის წაკითხვა მოასწარი? არ ვიცი ლიზა ასე კარგად თუ შეგიძლია თვალებში ჩახედო ადამიანს და წაიკითხო მისი განცდები ემოციები და ფიქრები შენ თავ ჩახედე პირველრიგში.
- რომ დავბდრუნდით და ჩვენს სანახავად მთელი სასტუმროს თანამშრომლები და ეგ ბიჭები, რომ გამოეფინნენ დაგავიწყდაა ?-ხითხითით უთხრა ლიზამ ეგ ვაჟბატონიც აივანზე იყო და დაგვინახა როგორ მიმაბრძანებდი ხელგადახვეულს კოტეჯში, დღეს კიდევ უნდა გენახა როგორ გაყიდა დემეტრე მთელმა სხეულმმა, სალომ რო გვრიტები დაგვიძახა, მეგონა სისხლის აბაზანას მივიღებდით ვენები დასკომას ქონდა მისი თვალები კიდევ იმდენა სხვანაირი გახდა აი ზუსტად ისეთი როგორც მასინ 8 წლის წინ ვინმე ბიჭთან რომ დამინახავდა დაა გონებაში უკვე მისი მოკვლის გეგმას სახავდა, ბოლო სიტყვები სინანულით ჩაილაპარაკა გახსენდა წარსული დემეტრეს სიყვარული და მისი ეჭვინობები. ეხლა უკვე თავის შეკავეება ვეღარ შეძლო და მისმა ცრემლებმა გზა გაიკვლიეს მის ნაზ და სათუთ კანზე იგრძნო როგორ ჩააღწია ცხელმა მლაშე სითხემ ტუჩბამდე და როგორც კი იგრძნო ცრეემლების გემო მაშინვე გამოფხილზდა მუჭით ცრემლები მოიწმინდა. რაც შეეხებ იმას თუ რამდენადა კარგად ვკითხულობ ადამიანის თალებში იმ ყველაფერს რაც შენ ჩამოთვალე გეტყვი, რომ არაჩვეულებრივად გამომდის ეგ და ამის სწავალას მთელი 8 წელი მოვანდომე.იცი რატომ ვიკარგები საკუთარი თავის ძებნის დროს ?აი სწორედ ამიტომ, რომ ერთ დღესაც როდესაც მას ვნახავდი, ნამვილი დემეტრე მეპოვნა და აი ამის მერე ვიპოვნიდი ნამდილ ლიზას მე ჩემს მეორე მესთან ერთად კი არ დავიკარგე არამედ დემეტრესთან დავიკარგეე 8 წლის წინ . აიი მასთან დაიკარგა ის ნამდვილი ლიზა დაა შენც და მეც აქ ეხლა და საერთოდ მთელი ეს დრო ტყუილად ვეძებდით იმ ლიზას რომელზეც ეხლა საუბრობ , მართალია დემეტრე ვნახე მაგრამ აი ეხლა იმ ლიზას მის თვალებში ვეღარ ვიპოვნი ასე რომ შემეჩვიეთ ასეთს როგორიც ვარ და დაიმახოსვრეთ ვინც ჩმს გვერდით ყოფნას აპირებთ, კატეგორიული და მომთხოვნი ტონით უთხრა,- მე მხოლოდ ის ლიზავარ რაც ამ რვაწელმა და იმ ღაამებმა შექმან. უჭირდა საუბარი გრძნობდა სული როგორ ეფლითებოდა მაგრამ მაინც ბოლომდე დაასრულა სათქმელი ღრმად ჩაისუნთქა და ზურას ანიშნა საკომფერენციო ოთახის კარი გაეღო.
ზურა მიხვდა როგორ უჭრდა ლიზას სუნთქვა, სახეზეც ფერი აღარ ქონდა თითქოს და ინანა კიდეც ეს საუბარი რომ ახლა აქ და ამ დროს შედგა. მაგრამ უჭირდა ამდენად ამოუცნობი ლიზას ყურება თითქოს მთელი 8 წელი ერთ ადგილას მდორე წყალივით იყო გაჩერებული და მის მიზანს მხოლოდ ერთი რამ წარმოადგენდა ასულიყო წარმატების მწვერვალზე და ყველასთის დაემტკიცებინა რომ ის ძლიერია და მან საყვარელი ადამიანების გარეშც შეძლო მაგრამ ახლა აი ამ რამოდენიმე დღეში ლიზა სრულიად შეიცვალა მისი აზრები სრულიად აირია იმდენად ამოუცნობი გახდა, რომ ვეღარ ხვდებოდა რაიყო მისი მიზანი დაემტკიცებინა ყველასთვის რომ მან ბოლომდე იბრძოლა და ეხლა წარმატების მწვერვალზეა თუ ისევ დემეტრე ჯაყელი და მისი სიყვარული. მაგრამ სიყვარული თუ შურისძიება ჯაყელზე და ,,ოჯახზე"?
-ლიზა კარგად ხარ? ეს დღეები ძალიან ნერვიულობ და გატყობ, რომ კარგად არ ხარ, ჯობს ხვალ ექიმს დავურეკოთ და შენი მდგომარობის შეესახებ ვუთხრათ რაღაც არ მომწონს, მინდა დავრწმუნდე, რომ კარგად ხარ ასე არ შეიძლება კარგად იცი, რომ თუ კარგად არ იყავი არაფრად არ გიღირს ვინმესთვის რამის დამწკიცება, პირველ რიგში შენს თავს დაუმტკიცე რომ კარგად ხარ და ყველაზე და ყველლაფერზე ასე გაიმარჯვე.
-კარგად ვარ, გთოხოვ მაგ დღის შედეგს ნუღარ მახსენებ მე ვცდილობ, რომ ეგ ღამე დავივიწყო და ის შედეგები რაც მაგ ღამემ მომიტანა უკვე კარგად ვარ რამდენიმე თვეა აღარც წამლების მიღება მჭირდება, აქამდე მინდოდა ამის თქმა მაგრამ იმდენად ვიყავით საქართველოში დაბრუნების საკითხზე გადმორთულები, რომ ვეღარც კი მოვახერხე თქმა .ექიმაც მითხრა, რომ ყველაფერი რიგზეა.ძალიან გთოხვ ეცადე რომ ეგ აღარ გამახსენო, მუდარის ხმას არ გავდა ლიზას ნათქვამი ეს უფრო მოთხოვნა იყო, არუნდოდა გაეხსენებინა კიდევ ერთი ღამე რომელმაც უფრო გაურთულა ლიზას ის ტანჯვა რასაც ის მთელი რვა წელიი გადიოდა.
-ახლა კი შევიდეთ ბოლოსდაბოლოს და დავილაპარაკოთ ამ პროექტზე თორემ უკვე ყელში ამომივიდა ამდენი ჩემს პირველ პრპოექტზე არ მიწვალია და უკვე ისე ვარ რომ უარი ვთქვა, ნაძალადევად გაიღიმა და ეცადა წუთის წინ მომხდარი საუბარი დაევიწყებინა და თემა შეეცვაალა მაგრამ მისი გონება ხომ ისევ ამ ფიქრებში იყო. კარი შეაღეს და შევიდენ.
***
მოკლედ ესეთი ამბებია რა ბევრი ვიჩალიჩე თუ ჩოტა მაინც ამოვაქექინე რაღაცები ბიჭებს რა, საუბარი დაიწყო ლექსომ. ის ყველამ ვიცით რომ 8 წლის წინ წავიდა და გაქრა ლიზა ლომიძე და ეს ჩვენი გამო*ირებული ძმაკაცი, ჯაყელი, ამ ამბავს ასე მშვიდად და წყნარად შეეგუა ერთ თვიანი გლოვისა და ლოთაობის შემდეგ,არაფერს არ ამბობდა დაშორებაზეე ესეც ვიცით და გვახსოსვ არც ლიზას მოძებვნა დაუწყია და რატომ საკითხავი აი ესა, რატომ არ მოძებნა ეს ჯერ ვერ გავიგე ან ესე , სიტყვის დამთავრება ვეღარ მოასწრო ლექსომ, რომ საუბარში თემო ჩაერთო
-მოიცა ძმობას გაფიცებ ეხლა ამაზე სალაპარაკოდ ვართ აქ, ეგ ჩვენც ხო ვიცით, რაღა გაარკვიე? ხელი აიქნი და სკამიდანად გაბრაზებული წამოდგა.
-მაცდი ბიჭო რო დავამთავრო თუ არა? თვალებით ანიშნა რო სკამზე დამჯდარიყო და საუბარი გაგრძელა. ესეგი როგორც ვთქვი, ჯერ ვერ გავიგე ჯაყელმა რატო არ მოძებნა ლიზიკო, მაგრამ სახლიდან რაატოც გააგდეს გავიგე რა, სინანულით ჩაილაპარაკა ნერვიულად მოისვა სახეზე ხელი, მეორეხელით მაგიდას დაეყრდნო და საუბარი განაგრძო. მოკლედ ესეთი ამბებია რაა ბის გამო გაუგდიათ სახლიდან თურმე ჩვენილი ლიზიკო.
-მოიცა რა ბა მეღადავები ტო? სიმწრის სიცილით ჩაილაპარაკა თემომ , ლიზა და ბა შანსი არა ტოოო, რაღაცა სხვა ამბავია, გვაბოლებ ლექსო თუ რა ეს საიდან გაიგე, რომელ ბაზე ტო ლაპაარაკი,ხელებს უმისამართოდ იქნევდა და ისე ლაპარაკობდა . ჯაყელზე გიჟდებოდა ისე უყვარდა დაა ჯაყელი არ შეხებია გოგოს ზედმეტად და ის კიდე ვიღაცასთან წავიდოდა? მაგას ვერ დამაჯერებ.
-რაღანახე რა დამაცადე დავამთავრო. გამწარებულმა ლექსომ დაიწყვირა. თემოც მაშინვე გაჩერდა.
- საქმეც სწორედ მაგაშია, რომ არანაირი გაბოზების ამბავი არ ყოფილაა, ლანამ მოუწყო რაღაცეები, რამდენიმე ვიდეო იყო დამონტაჟებული სადაც ისე ჩანდა, რომ თითქოს ლიზიკო იყო, და რავიცი ესეც უნდა გითხრათ რა იმ ღამით ლიზა, რომ გაუჩინარად და წავიდა დემეტრესთან იყო, ჯაყელთან სოფელში მოხდა ეს ყველაფერი, აი კიდევ ეგ ვიდეოაღმოჩნა ლიზას ოჯახისწევრებთან. ყველაფერი ლანას ნაჩალიჩებია და მაგ კახპას მოვძებნი და ლიზიკოს თვალწინ წავაცლი თავს. დაისისინა ლექსომ
-ანუ ოჯახმა ასე ტყუილად გააგდო სახლიდან, რომ არაფერი ყოფილა? გაკირვება დაეტყოთ ბიჭებს სახეზე.
- კი ასე სულ ტყუილად გაგდეს ლიზიკო სახლიდან მაგრამ ერთს ვერ ვიგებ, კარგი ოჯახმაა დაიჯერა ეს სიბინძურე ლიზიკოზე,მაგრამ ჯაყელი ? მაგან მაინც რატომ მიატოვა და დაანება თავი ? არ გაინტერესებთ ან რატომ არ ცადა საყვარელი ადამიანებისთის რამის ახსნა და დამტკიცება ეს ვერ მივხვდი და ჯაყელს კიდევ ვერაფერს ვეტყვით, ვერც ვკიხავთ ისიც არ იცის რომ ლიზიკო დაბრუნდა და ეგ რო ვკითხოთ ეხლა ვაფშე გააფრენს და არ ღირს ისევ ჩვენ უნდა გავიგოთ.
-ბიჭო რაა დამტკიცებაზეა საუაბრი თუ ძმახარ დედა და ძმა რო არ გენდობა და ასე ნივთით გისვრიან სახლიდან, ვის რა უნდა დაუმტკიცო, მთელი 18 წელი ეგ გოგო მაგათ ხუშტურებზე დადიოდა, ადექი ადგებოდა, დაჯექი დაჯდებოდა, ჭამე ჭამდა, არ გააკეთო, არ წახვიდე, ყველაფერზე მაგათ უჯერებდა ამოუვიდა ყელში ადგა და ყველანაირი ახსნის გარეშე წავიდა ალბათ, მაგის ადგილას მეც ეგრე გავაკეთებდი, საყვარელი ადამიანები განა რისთის გვინდა, რომ ჩვენს გვერდით იყვნენ? იმისთვის არგვინდა,რომ გვერდში დაგვიდგნენ ? წაქცეული წამოგვაყენონ და არა გადაგვიარონ და გაგვთელონ, აი ესაა ოჯახთან დაკავშირებით რასაც მე ვფიქრობ და აი ჯაყელი არ ვიცი რატომ დანებდა და შეშვა მაგ გოგოს, მაშინ როდესაც დღესაც კი უყვარს და მისთვის სხვა ქალი ქალი არაა. მონოლოგი დაასრულა თემომ ფეხზე წამოდგა და აქეთ იქით დაიწყო სიარული, ცდილობდა რამე ახნა ეპოვნა ჯაყელის საქციელისთვის.
- მოიცა ტო და იქნებ დემეტრემაც ეგ ნახა ?ეხლა თემომ დაიწყო საუაბარი, თემოს ნათქვამა სიტყვას ბიჭებს თითქოს და გზა უჩვენა ამ თავსატეხის ამოსახსნელად.
მთელი ამ დროსი მანძილზე დემეტრე ბიჭებს უსმენდაა და საკუთარი თავი ეზიზღებოდა, ეზიზღბოდა, რომ თავისი ლიზიკო მთელი 8 წლიანი ტანჯვისთვის გაიმეტა ნანობდა, რომ მისი დაბრუნება არ სცადა. არ ენდო ქალს რომელმაც მთელი გულით შეიყვარა და შეისისხლხორცა.გაუღო ნდობის ყველა კარი და უფლება მისცა რომ ებატონა, მაგრამ რა გააკეთა ჯაყელმა ?ყველაფერი გათელა დაა მიწასთან გაასწორა ყველაფერი ისე გააცამტვერა როგორც ნაცარი, მათი ნდობა იმ შეშის ნამწვს დაამგვანა რომელიც ბოლოს რჩება. რეალობაში დაბრუნდა ჯაყელი ბიჭებს ოდნავ მიუახლოვდა, ისე რომ ვერც კი დაინახეს და ხმადაბლა საუბარი დაიწყო.
- ყველაზე არაკაცი ადამიანი ვარ ვინც კი დედამიწის ზურგზეე დაბადებულააა. ბიჭებმა ერთი შეკურთხეს და წაშლილი სახებით უკან გაიეხედეს, არ იცოდნენ რა გაიგონა დემეტრემ, მაგრამ აშკარა იყო ის გაიგონა რაც არ უნდა გაეგო,- ჯერ მაინც. ჩემი იყო, ბოლომდე ჩემი, მე კიდევ რა ააღარ დავაბრალეე, ისიც კი ვუთხარი, რომ იმ ახვართან მიღალატა, ისიც კი ვუთხარი,რომ ყველაფერი ვაპატიე, გესმით რა ვაპატიე? რა? ის რაც არ ჩაუდენია?! და იმაში დავდე ბრაალი რასაცა არასდროს გააკეტებდა, იმ ბოზ ლანას დავუჯერე და მისი ოინების გამო ლიზა დავკარგე. გავუშვი და არც კი მოვძებნე. ლიზა,რომ მხოლოდ ჩემი იყო იმ ღამეს გავიგე როდესაც მეგონა ცხოვრების შენებას ვიწყებდი და ცხოვრებაში პირველად სწორად ვიქცევითქო, თურმე იმ ღამეს დავკარგე ყველაფერი, დავთმე საყავრელი ქალი, გესმით? იმ ღამიდანვე ვიცოდი, რომ ლიზა უდანაშაულო იყო რაზეც თქვენ საუბრობთ, მართალია ის ამბავი მოგვიაებით გავიგე რატოც გაქრა მაგრამ არ წავედი თავის ოჯახთან და არ ვუთხარი სიმართლე, არაკაცი ძმაკაცი გყავთ, გესმით? არაკაცი და დაიამხოსვრეთ! თვალებიდან ნაპერწკლებს ყრიდა, კისერზეე ძარღვები ისე დაბერვოდა ცოტაც დაა დასკდებობა, ირგვლივ ისეთმა გარემომ დაისადგურაა გეგონებოდათ სამყაროს აღსასრული დგებაო, სიჩუმე სუფევდა, ამ სიჩუმეს მხოლოს დემეტრეს მკაცრიი და ზიზღნარევი ბარიტონი და მტკვრის დინების ხმა არღვევდა. ვეღარ მოითმინა აღარ შეეძლო ამის ატანა, თითქოს ის თქვა რასაც წლების განმავლობაშ გულში იკლავდა, მასში გაიღვიძა ყველა მოგონებამ და ემოციებმა ვულკანის ლავასავით ფრქვევა დაიწყეს.დემეტრე ბრაზს, ზიზღს და სიიყვარულს ერთდროულად ანთხევდა. გარშემო ყველაფერი დალეწა რაც ხელში მოყვა, სკამები სულ მოაჯირზე ურტყა ,მაგიდას ხან ფეხები ხან კი ხელები ურტყა სულ დასისხლიანდა, ბიჭებს არც კი უცდიათ მისი შეკავება იცოდენ ეს მისთვის ისეთი სიმოვნება იყო როგორც გალიიდნა გაქცეული ჩიტისთვის თავისუფლება. ამდენი ლეწვა-მტვრევის შემდეგ მოაჯირს ძალაგამოცდლილი დაეყრდნო და ბოლო ხმით დაიღრიალა,ემოციებს გასაქანი მისცა და დაიცალა მთელი შხამისგან, გამოინთავისუფლა ორგანიზმიდა რომელიც შინაგანად ჭამდა და მთელს სულს და გულს უწამლავდა. ძაალაგამოცლილი აივნის კიდესთან ჩაიკეცა და ღრმად სუნთქვა დაიწყო. ბიჭები კი ერთ ადგილას გაჩერებულები მიშტერებოდენ დემტრეს სილუეტს და ვერც ხვბდებოდნენ რაუნდა ექნათ, მისულიყვენ და ეთქვათ რომ ყველაფერი მოეყოლა თუ მარტო დაეტოვებინათ.

- ზურა აშკარად ხმები ისმის გარეთ წეღანაც გითხარი, მკაცრი ტონით უთხრა და წამოდგომა სცადა, ბოდიში ალექსანდრე ცოტახნით დაგტოვებ გარეთ რაღაცა არაა რიგზე და ეხლავე დავბრუნდები და ჩემი მანქანით წავიდეთ. ლიზამ საუაბრი დაასრულა და გასვლას აპირებდა როდესაც ზურას ტორები იგრძნო მის მკლავზე.
- გითხარი არანაირი ხმაური არაათქო შენს ოთახში შედი გამეზადე,მე სალომეს ვეტყვი და წავიდეთ ვარძიაში. თანაც დედა ანა გელოდება იცის რომ დაბრუნდი ეწყინება თუ არ ნახავ. მანაქან უკანა ეზოში აყენია და აქედანვე გავალათ, ასე რომ აღარც დემეტრესთან მოგიწევს შეხვედრა, ყველაფერზე ვიზრუნე. მკაცრი ტონით უთხრა და ეცადა გადაერწმუნებინა. რადგან ძალიან კარგად იცოდა გარეთ ჯაყელი ბობოქრობდა.
- უბრალოდ მუშების ხმა ისმის დღეს უნდა მოსულიყვნენ და ალბათ ისინი არიან სხვა რა ხმა უნდა იყოს ხო იცი დაკეტილია კოტეჯები და სასტუმროც. ჩვენი სტუმრები კი გასულები არიან. ის ის იყო ლიზა ოთახისკენ აპირებდა წასვლას, რომ ისევ გაიონა გამაყრუებელი ყვირლი ნაცნობი ხმით, მთელი სხეული აეწვა მისი ყვირილის ხმაზე. ხმა ვერ ამოიღო,ერთ ადგილზე გაშეშდა დაა მისი თვლაებიდან მლაშე სითხომ იწყო დენა,ნაკადულებად მოედინებოდნენ თვალებიდან ცრემელბი და სხვდასხვა მიმართულებით იკვლევდნენ გზას.
- ზურაა მემგონი გარეთ მართლა რაღაცა ხდება ჩვენ ხომ არ გავსულიყავით და გაგვეგო? საუბარში ჩაერთო ალექსანდრეე.
ლიზას სულმა სძლია დაა კარგს გიჟივით ეცა, რომ გასულიყოო. ზურამ მაშინვე უკნიდან ხელი წაავლოო წელზე დაა სცადა კარიდან მოეშორებინა ,მაგრამ ლიზააა თხოვდა და ემუდარებოდა გაეშვა იმდენა უნდოდა ეხლა დემეტრეს გვერდით მისი მთელი გული და სხეული დემეტრესკენ ისწრაფვოდა, იმდენად უნდოდა მისი ჩახუტება, მისი სურნელი შეგრძნება, თვალები დახუჭა და თითქოს იგრძნო ჯაყელის სურნელი ,სასაიმოვნოდ წაუღიტინა ცხვირში საყვარელმა სურნელმა,მის მთელ გონებას ღრმად ქონდა ჩაბედჭდილი საყვარელი კაცის სურნელი დაა სწორედ ესეთ დროს დემეტრეს სურნელი მასთან ბრუნდებოა დაა ემოციამოზღვავებულ ლიზას სულს ოდნავ აწყნარებდა.
- მომისმინე არ გაბედო და გარეთ არ გამოხვიდე, ჯაყელთან გაქცევა არ გაბედო, ამ ცივი გონებით თორე სალოს თავს გეფიცები ყველაფერს დავიკიდებ და ამერიკაში დაგაბრუნებ და მანამ არ ჩამოხვალ სანამ ყველაფერს არ გაანალიზებ გასაგებია შენთვის. მკაცრი ტონით და თითის დაქნევით უთხრა ოთახიდან გავიდა და კარი მაგრად გაიჯახუნა. ლიზაა იმდენად არეული იყო არც კი გაუგონია ზურას სიტყვები, იქვე დატუქსული ბავშვივით კუთხეს მიეყრდნო დაა ჩაიკეცა. ალექსანდრე მაშინვე ლიზასთან მივარად, ხელები სახეზე მოკიდა, თავი მაღლა აასწევინა და თვალებში ჩახედა, ეცადა ლიზას მდგომარეობა გაეგო. ლიზას კი ხელი გულზე მაგრად მიეჭირა და სუნთქვა უჭირდა. თანდათან სუნთქვის რიტმს ახშირებდა და მძიმედ სუნთქავდა.
- ლიზი კარგად ხარ ? გესმის ჩემი ხმას? ლიზი გესმის რას გელაპარაკი ხმა ამოიღე არ გამაგიჟო ? ამის დედაც ##@5#65 ერთი შეიკურთხა და მუში ტედელს დაარტყა. ლიზაა ხელშ აიყვანა და ოთახში შეიყვანა საწოლზე ნაზად დააწვინა, მის თავთან ჩამოჯდა,ცალი ხელი შუბლზე დადო, მეორეთ კი ცდილობდაა ხელისგულები დაეზილა. ლიზას პირი სრულებით გამოშრობოდა მისი ტუჩები კი ნაგვალვ მიწას დამსგავსებოდა. ძლივს ლუღლუღით წარმოთქვა. წამალი... უჯრაში წაამალიდევს. სანდრომ იმწამსვე მოძებნა ნელა წამოაჯინა, ხელი წელზე მოკიდა ,რომ ლიზას თავი შეემაგრებინა და წყალი დაალევინა და ისევ მიაწვინა.
***
ზურა ისეთი გაბრაზებული გავარდა გარეთ, რომ ლიზა რა მდგომარეობაში დატოვა სულ დაავიწყდა. ეზოში დალაგებულ სკამებს და მაგიდას ეცა. ფეხის კვრით სულ მიყარმოყარა და კოტეჯისის აივანზე მყოფი ბიჭებისკენ გაეშურა. გზაში თან ბობოქრობდა და თან რაც რამე ხვდებოდა ყველაფერს უმისამართოდ ყრიდა.
- ჯაყელი გამოდი ერთი , ვნახოთ როგორ უნდა აქ ყვირილი და ლეწვა ნგრევა, მოდი აქ ერთი და მიგილეწავ მაგ გვერდებს, დადგა ეს დღეც, რომ ვილაპარაკოთ ვნახოთ როგორ უნდა ლიზიკოს განერვიულება. გამოდი მეთქი ბოლო ხმაზე დაიღრიალა და იქვე მდგარი ლამპიონი ნამსხვრევებად აქცია.
-ოპააა აქ კარგი ამბავი არ მოხდება, ერთი ორი სკამი ჩვენს ზურგზეც გადატყდება, თვისთვის ჩაილაპარაკა მათემ დაბიჭებს გახედა.
-ეხლა არ ვიცი ვისი ცემა უფრო მინდა, ამ ჩვენი ვაჟბატონის თუ იმ ვაჟბატონის ქვემოდან რო იჭიმება. დაისისინა კაკიმ.
- თუ ძმახარ რა აქ მაინც ნუ მაჩხუბებთ დააკავეთ ჯაყელი და ზურას ჩვენ დაველაპარაკოთ, არამგონია ჩვენთვისაც გაიმეტოს ის სკამები და თავზე გვალეწოს, ერთდროულად სერიოზულობით და თან სიცილნარევი ხმით ჩაილაპარაკ თემომ და მიმავალ ჯაყელს გაეკიდა შესაჩერებლად მაგრამ დაწევა ვაღარ მოასწრო როდესაც დაინახა როგორ დაარტყა ზურამ და სისხლმა ცხვირიდან დენა დაიწყო დარტყმისთანავე.
-დამარტყი , მიდი მცემე ხოოო, მიდი იყარე ჯავრიი მიდი მე არაკაცი ვარ შენ მაგარი, შენ ის მოახერხე რაც მე ვერ შევძელი. ლომიძეს ის მიეცი რაც მე ვერ შვძელი. ბოლხმაზე ყვიროდა და თან სისხლს იწმენდდა სახიდან, როდესაც მისმა სახემ მეორე დარტყმა მიიღო ჯაყელი შექანდა და კიდევ ერთი დარტყმის მერე ძირს დაეცა. ზურა ზემოდან მოექცა და ურტყავდა ბიჭები მის გაჩერებას ცდილობდენ დემეტრე კი ხელის შებრუნებასაც არ ფიქრობდა თითქოს და სიმოვნებდა კიდეც თან ყვიროდა დამარტყი, მცემე, ღირსი ვარ ეს უფრო ამწარებდა ზურას და უფრო ცდილობდა მისი სახის გალამაზებას

-ალექსანდრე გამიყვანე თორემ მოკლავს, ორივე გაბოროტდება წამიყვანე შეევედრა ლიზა ალექსანდრეს და წამოდგომა სცადა.
- კი მაგრამ ლიზი...
-გთხოვ მე თუ არ გავედი სხვა ვერავინ შეძლებს მათ გაჩერებას.
-კარგიი მოდი დაგეხმარები ადგომაში ხელი მოკიდა და წამოაყენა, ლიზამ ხელი გულზე მიდო სახის მიმიკებით ცდილობდა ტკივილის გამოხატვას. ნელნელა მიუყვებოდა ბილიკს გზაში თითქმის ყოველი ნაბიჯის მერე ჩერდებოდა იმდნად უჭირდა სიარული, რომ არა ალექსანდრეს მძლიერი ტორები მის წელზე დაეცემოდა.
- სალომე ტირდოდა და ევედრებოდა ზურას, რომ გაჩერებულიყოო ცალი ხელი საყვრლად გამობერილ მუცელზე ედო. გთოხოვ ზურა გეხვეწები ლიზა ცუდაადა წამოდი არაფერი ეშველება მის მდომარეობას მისი ცემით ამით ლიზას უფრო აწყენინებ გთხოვ.ტიროდა და ემუდარებოდა.
- სალო გადიი გთხოვვ, შედი შიგნით.
- ზურაა გთხოვ შეშვიი ის არაფერში არაა დამნაშავე გთხოვვ. გაისმა ლიზას მუდარით სავსე ხმააა. გთოხვ დანებე თავი, ჩემი ბრალია ყველაფერი,
-მიცანი ჩემო ლიზა ხო ვიცოდი, ვიცოდი სისხლიანი თავი ლიზასკენ გადაატრიალა დაა შეძლებისდაგვარად გაიცინა.
- მეე დავტოვე ხო იცი, მას არ მივუტოვებივარ, ტიროდა, მისი ხმა ნელნელა სუსტდებოდა და ბოლოს ხმა ვეღა ამოიღოო გონება დაკარგა და ალექსანდრეს მკლავბში მიესვენა.
@@@
-არა ხო ჩემი ძმა ხარ იმენა რაა და მაგრად მიყვარხარ მაგრამ ღირსი იყავი ტო მადლობა უნდა გადავუხადო იმ ზურას რო ვნახავ იმენა დაგამშვენა რა, გაცხარებული ელაპარაკებოდა ლექსო და თან იცინოდა. მართლა გული მომეფხანა მიუხედავად იმისა, რომ ცოტა ზედმეტიც კი მოუვუდა. მადლობა თქვი რომ ოდნავ შემეცოდე და მეც არ დაგიმატე, ხელებს შლიდა ლექსო, აქეთიქით მიდიმოდიოდა და თან ელაპარაკებოდა.
-არა დემე ისე, რომ არ დავეთანხმო ლექსოს არ შემიძლია, გეფიცები შემეცოდე, თან ხელსაც რო არ ანძრევდი შე სირო, სიცილით უთხრა თემომ.
დემეტრე კი ისევ აგრძელებდა სახის დამუშავებას, მის სახეს აშკარად ემჩნეოდა რახელშიც გამოიარა.სპეციალური ხსნარით იმუშავებდა შემდეგ კი ჭრილობებზე მალამოს იდებდა. არც მისი სხეული იყოო კარგ დღეში. უამრავი დალურჯებები და სისხლჩაქცევები ჰქონდა.ფეხზე ძლივს წამოდგა, სახე უშნოდ დამანჭა ტკივილის ნიშნად სარკეს მოშორდა და საწოლზე გადაინაცვლა. ერთი ხელი საწოლის კიდეს დაადო, მეორე წელზე დაიდო დაა ნელნელა დაეშვა საწოლზე.
-ბიჭო დიდხანს უნდა იყო ასე ჩუმად ? მაგიდის ქვეშიდან სკამი გამოასრიალა ლექსომ, დაჯდა და მომლოდინე სახით დაიწყო ყურება, თვალებით ანიშნება, ჰა მიდი აბა გიცდი, დაფქვი ყველაფერიო, მაგრამ დემეტრე ჯიუტად სიტყვის ამოღებასაც არ ფიქრობდა, სადღაც ფიქრებში გადაკარგულიყო და ცდილობდა უკან დასაბრუნებელი გზა ეპოვნა, მაგრამ არსად არ ჩანდა ეს სწორი და მართებული გზა. ლიზაზე ნერვიულობდა გულს უკლავდა ის ფაქტი როდესაც ფიქრობდა იმ 8 წელზე რომელიც ლიზამ ტანჯვაში გაატარა.ნერვიულობდა ლიზა ესე ცუდად არასდროს უნახავს, იმდენად დაუძლურებული მოეჩვენა რომ საკუთარ თავს მოსაკლავადაც კი გაიმეტებდა ლიზას კარგად ყოფნისთვის, საკუთარ თავს ლანძღავდა აქ წამოსვლაზე რომ დათანხმდა ბიჭებს. იცოდა რომ ლიზას ეს მდგომარეობა მასთან იყო კავშირში.
-ჯაყელი როდის განძრევ მაგ გამოლაყებულ ტვინს და როდის აგვიხსნი იმ ყველაფერს რასაც მთელი რვა წელი გვიმალავდი აღარაა დრო? ან არ ვართ პასუხის ღირსნი ? როდემდე უნდა გვაბოლო. ახლა ყველაფერი ნათელია, ლიზა აქაა, აშკარაა რომ გიყვარს, ახლა მაინც არ განძრევ მაგ @რაკს და არ ეცდები ლიზას დაბრუნებას? მაღალი ტონით ელაპარაკებოდა კაკი, მაგრამ თითქოს იქ საერთოდ არ იყო დემეტრე, იმდენად აღიზიანებდათ ბიჭებს მისი ეს უმოქმედობა, მზად იყვნენ ეხლა თავიანთი ხელით ეცემათ კიდევერთხელ.
- აიიი შენ გელაპარაკებით, ხელები აუფრიალა ცხვირწინ მათემ მაგრამ ბატონი ჯაყელი ხმას მაინც არ იღებდა. შეხედეთ რააა ბიჭებისკე გაიხედა და ხელით დემეტრეზე მიუთითა. სულ გამო@ლევდა მგონი ეს ხმას არ იღებს ან ხმა ამოაღებინეთ ან კიდევ მე გამიტანეთ აქედან, რომ არ შემომაკვდეს, არა რა ტოო ეს ლიზას ღირსი კი არა, ბოზმა რომ მისცეს იმის ღირსიც არააა, სულ გამო@ირდა, მაგრამ ვერ ვხდები რამ გამოა@ირა ასე, ღმერთმა გოგო თავის ფეხით მოუყვანა აქ და ეს კიდევ შეხედე რა ხმასაც არ იღებს, ოდნავადაც არ ვამტყუენებ ჩვენს ლიზიკოს, რომ წავიდა რა მიზეზიც არ უნდა ყოფილი, ახლა ვრწმუნდები რომ მაგ გოგოს ვაფშე არავინ არ იმსახრებთ.გაცხარებით საუბრობდა მათე, ნერვიულოდ სახეზე ხელებს ისვამდა. ცოტახანს გაჩუმდა დემეტრეს ურეაქციო სახეხეს დააკვირდა ერთი შეიკურთხა, სკამს ფეხი დაარტყა დაა გამწარებული გარეთ გავარდა კარი ისეთი სიძლიერით გაუჯახუნა ფანჯრებმა ზანზარი დაიწყეს.
ისეთი სიჩუმე ჩამოწვა ოთახში ქარიშხლის ჩადგომას რომ ახლავს თან, სამარისებულ სიჩუმეს მხოლოდ საათის ტიკ-ტიკი და ბიჭების ხშირი და ოხვრიანი სუნთქვა არღვევდა. ოთახის სხვადასხვა კუთხეში გადანაწილებულიყვნენ და ელოდენ როდის დაარღვევდა დემეტრე სიჩუმის ფიცს და დაიწყებდა საუბარს.ბიჭები სულმოუთმენლად ელოდდნენ დაა ნერვიულობის დამალვას თითების კვნეტით და ტუჩებზე კბილიების დაჭერით ცდილობდნენ.
ერთ წერტილს მიშტერებოდა და თვალებსაც კი არ ახამხამებდა ჭამდა და ანგრევდა ის ტკივილი დემეტრეს რასაც ულიზობა ერქვა.მის ყველა ძვალში გაიარა ტკივილმა და დემეტრე შინაგანად დაფერფლა.
- ლიზა როგორ არის ვინმემ გაიგეთ? დაბალი და ნერვიული ხმით იკითხა დემეტრემ, თვალიც არ დაუხამხამებია ისევ ერთი წერტილისთვის გაეშტერებინა თვალი და რეალურად სულ სხვა სამყაროში დააბიჯებდა.
- აა ორი საათია გელაპარაკებით, რომ რამე თქვაა ამ დედამ მოტ@ნულ ვითარებაზე და შენ მარტო მაგას კითხულობ? ხელებს უმისამართოდ შლიდა კაკი და საუბრის ტონს თანდათან უწევდა და უკვე ყვირილზე გადადიოდა. თუ გაინტერესებს ლიზიკო როგროაა აქამდე გაგენძრია ეგ უტვინო თავი აგეწია ერთი ადგილი, მოგეძებნა გოგო და თავად გეკითხა როგორ იყო, ერთი კვირა მგონი რაც აქაა და თავიისევ სასტუმროში ორი ხეპრე მასკარადებს უწყობთ, კიდევ კარგადა საწყალი თითქოს მთელი 8 წლიანი ტანჯვა არ კმაროდა ეხლა თავიდან დაიწყეთ.
-ლიზა როგორაა თქო მგონი ვიკითხე. კბილებს შორის გამოცრა მკაცრი ბარიტონით.
-კარგად იყო გონოსაც მოვიდა მაგრამ არ ვიცი რამოხდა საავადმყოფოში წაიყვანეს.შენ როო მოგათრევდით აქეთ ზურას ხმა ისმოდა ბოლო ხმაზე ყვიროდა, ახლავე წამალი მოიტანეთო მერე კიდევ თავის ექიმს დაურეკეთო და არ ვიცი რახდება ვერაფერს ვიგებ.მოკლედ შენ უნდა მოყევ რა ყველაფერი რა როგორ და რანაირად მოხდა რვაწლის წინ და მერე ჩვენ გეტყვით იქიდან რაც გავიგეთ თუ რამე არ იცი. მოკლედ არ ვიცი რა ეხლა ან განძრევ ერთ ადგილს ანკიდევ ვაფშე დაახვევ ლიზას ცხოვრებიდან რა. ხელებს შლიდა და ისე ელაპარაკებოდა ლექსო. ჩვემი ძმაკაცი ხარ მაგრამ კარგად იცი წლების წინ ლიზა როგორ შევიყვარეთ და დასავით მივიღეთ ამდენიხანიც შენ გეცით პატივი და ხმას არ ვიღებდით, მაგრამ დროა ყველაფერი მოყვე თუ იმსახურებ იმ გოგოს ბოლომდე მივაწებით და თუ საჭირო გახდება თავადვეც დაველაპარაკები და ვეტყვი რა @ირულად გაატარე ეს რვა წელი. მთავარია სიმართლე ითქვას.
-მეკაიფები ბიჭო ცოტახნისწინ გოგოს ქმარმა მცემაა და ეხლა მე ლიზას ძლივს დაწყობილი ცხოვრება დავუგრიო? არა მაგის შანსი არა ტოო, მიყვარს კი ისევ მიყვარს, იმხელა სითბოთი და სიყვარულით წარმოთქვა ეს სიტყვები გეგონებოდათ ცოტახნის წინ სულ სხვა დემეტრეს ხმა ბობოქრობდა.
- ეხლა მომისმინე დემე, გამაფრთხილებლად დაიწყო საუბარი კაკიმ, ბიჭები გავალთ 5 წუთით გარეთ , ლიზას ამბებს გავიგებთ როგორაა და თან მათესაც მოვძებნით სად დატყდა ეგეც კიდევ ისევ ნინუცასთან თუ გაიქცა რაა, ის გოგო რო აქ მოიყვანოს ეხლა ვაფშე აირევა ლიზაა, სადაც ჩვენ მივხვდით რო ჩვენი ლიზაა დაქალს ასიანი იცნობს და ეგ ამბავი არ გავწყობს დაველაპარაკებით მათეს როო მოუჭიროს ერთ ადგილს და არაფერი დაფქვას ნინუცასთან. ყველაფერი მოახსენა კაკიმ დემეტრეს თუმცა გულში სულ სხვა გეგმები იკერებოდა, ბიჭებს თვალებით ანიშნა რომ გასულიყვნენ, მათაც არ დაყოვნეს დ რიგრიგობით უკან მიყვნენ, აივანზე გავიდნენ თუ არა კაკიმ საუბარი დაიყწოო დაბალი ბარიტონით.
- მოკლე ტო ხო ხვდებით ესს ტრა@ის გამძრევი არაა, აშკარა ზურა ლიზას ქმარი გონია რაა, ისე საუბრობდა თითქოს ბავშვებს ზღაპას უყვებოდა და თავისივე ჩანაფიქრზე თავადვე ეცინებოდა.
- რაგაცინებს მერე ავდგეთ და ვუთხრათ ეხლავე და ყველამ დავისვენოთ, ეს თქვა და კარების სახელურს დასწვდა.
- ეე მოიცა ბიჭო სად მიდიხარ, მკლავში ჭვდა კაკი თემოს, უკან მოაბრუნა და ერთი ხელის მოძრაობით ამხელა ახმახი აივანზე მდგომ სარწეველა საქანელაში ჩასვა, თემოს სახეზე ბრაზი დაეტყო, მუჭები შეკრა და კბილები ერთმანეთს მჭიდროდ დააჭირა და თვალებიდან ნაპერწკლებს ყრიდა. თემოს ამ სახეზე ბიჭებს სიცილი აუტყდათ.მათი მეგობრობა იმდენად წრფელი იყო რომ ნებისმიერს შეშურდებოდა მათი თავდადება ერთმანეთის მიმართკი უბრალოდ შეუფასებელი იყო.
-მოკლედ ეს ზურა ისე უნდა ვქნათ რომ ლიზკოს შეყვარებულად გავასაღოთ რა, სიცილით თქვა კაკიმ.
- გავასაღოთ რა ბაზარში გამოტანილი მწვანილი ხო არა ტოო, ტიპს ცოლი ყავს და მთელი ამბები დიდხანს არ დაიმალება ეგ ამბები თავისი აზრი გამოთქვა თემომ.
- არა ისე კარგი აზრია თუ მთლად ქმარის როლი არ იქნება თან ლიზასაც ცოტა ინტერეს შეატყობს ეს ჩვენი ჯაყელი მერე წავა ძმაო ამბები დაა ძლივს მგონი მეღირსება რომ ქორწლის გამოვკრა ხელი და ჩემი ცეკვის ნიჭი გამოვაჩინო, ტყუილად ხოო არ ვიარე ამხელა კაცმა 15 წელი. თან ვნახავ ერთი შარვალკოსტურმი კიდევ თუ მიხდება, სკოლის პირველი დღის მერე არ ჩამიცვამს, სიცილით თქვა ლექსომ.
-მოიცა თქვენ რა მართლა აპირებთ რომ ახელა მასკარადი მოაწყოთ? გაკვირვებულმა იკითხა თემომ.
-ზუსტადაც თემურიკო სიცილით უთხრა კაკიმ და ხელები ერთმანეთს შემოკრა ენის წვერი წუჩებზე გადაიატარა და მოგების ნიშნად ტუჩის კუთხე ჩატეხა.ადექით მალე ეხლა მათე მოვძებნოთ დაა დავაწყანროთ მოვახსენოდ იმასაც ყველაფერი და ავამუშაოთ ჩვენი გეგმა.

###
საავადმყოფო და საავადმყოფოს გამაბრუებელი სუნი, ზოგერ ყველაზე საშინელი ადგილი ზოგჯერაც სამოთხე. რამდენი სიკვდილი უნახავს საავადმყოფოს კედლებს და ამავდროს რამდენი ახალი სიცოცხლის გამაყრუებელ ტირილს დაუნგრევია სააავდმყოფოს კედლები, წლები გატარა სავადმყოფოში და როდესაც ,როგორც იქნა მიხვდა რომ საბოლოოდ ასრულებდა ამ ჯოჯოხეთში ცხოვრებას კიდევ ერთხელ ამოყო თავიი.კიდევ ერთხელ მოუწია ექიმისაგან მწარე სიმართლის მოსმენა.
-ლიზაა ყველაფერი ისეაა არა როგორც უნდა ყოფილიყო, დანანებით ჩაილაპარაკა თეთრხალათიანმა საკმაოდ სიმპატიურმა მამაკაცმა, შენც კარგად იცი მაშინ გაგაფრთხილე ,რომ შეცდომა იყო რასაც აკეთებდი, ამერიკაშივე აგიხსენი შენი მდგომარეობის სირთულე და მაშინვე გითხარი მაგ ორსულობას რაც მოყვებოდაა არვიცი მე შენმა გულმა იმ დგომარეობას რომ გაუძლო, მიკვირის, მერე თითქოს ყველაფერი კარგად იყოო , ისიც კი გითხარი, რომ შეგეძლო წამლები აღარ მიგეღო, მაგრამ ისიც გითხარი რომ ერთ ნერვიულობას და სტრესსაც კი შეეძლოო შენი მდგომარეობის რადიკალურად შეცვლა, იმაზე რთულადაც კი რაც თავდაპირველად იყო, მოკლედ არაფერს არ გიმალავდი შენივე მოთხოვნა იყო, რომ ყველა დეტალი გცოდნოდა ასე რომ ახლაც სწორედ ამიტომ გეუბნები. სიტყვებს ძლივს უყრიდა თავს ცდილობდა რამენაირად ეთქვა მაგრამ არ გამოსდიოდა, როგორც იქნა ბევრი წვალების შემდეგ პირდაპი უთხრა ყველაფერი,
-ლიზაა სასწრაფოდ დონორი გვიჭირდება,
-მეხისგავარდნას გავდა ლიზასთვის ეს სიტყვები, თვალებიდან მაშინვე ცრემლები გადმოგორდა დაა მათაც მის ღაწვებზე გაიკვლიეს გზა, ლიზა ეცადა ნერვიულობა დაემალაა დაა ამ ამბავსაც ისევ ღიმილით შეხვდაა.
- გიორგი ამდენი წელია მაგ დონოსრ ვეძებთ და ვერ ვნახეთ რაიყო ასე რა განერვიულებს, ერთი ამდენიც მაცოცხლე, დავასრულო სააქმები შვილებს ცხოვრება ვასწავლო რომ ჩემსავით არ უტიროს ცხოვრებამ დედა და მერე გეფიცებიი ჩემი ფეხით მივალ საფლავამდე თავადავე გავიჭრი საფლავს ბოლო რიტყუალიღ შემისრულეთ და ეგაა. ეცადა სიცილით ეთქა დაა ის სიტვაცია განეხმუხტა, თუმცა ამაოდ, მიხვდა ლიზა რამდენად რთულად იყო ყველაფერი.
-ლიზაა ბევრად რთულადაა სიტვაციაა, ერთი ამიოხრა და სათქმელი განაგრძო, მოკლედ საწიროება მოითხოვს რომ სააავადმყოფოში დარჩე და თუ საჭირო გახდება ამერიკაშიც კი დაბრუნდები. ანალიზის პასუხები იქაც გავგზავენ დააა დონორს უკვე იქაც ეძებენ ღმერთის წყალობით იმედი მაქვს ყველაფერი კარგად იქნება.
-ლიზა მიხვდა საქმის სირთულეს ეს მისთვის არიყო უცხო თუმცა ეხ, ამ დროს ნამვილდ არ ელოდა, ვერ წარმოიდგენდა რომ სამსობლოში დაბრუნება ამდენად სასიხარულო და მტკივნეული იქნებოდა ერთდრულად, ვერ წარმოედგინა რომ ერთდრულად მოუწევდა საყვარელია დამიანების დაა ადგილების მოსიყვარულება და დამშვიდობება.
-დღეს გამიშვი გთხოვ ყველაფერს შევასრულებ რასაც მეტყვი მაგრამ ეს ორი კვირაიქნებ სახლში ვიმკურნალო გთხოვ,რაღაცა სააქმები მაქვს მოსაგვარებელი ბავშვებსაც უნდა დაველაპარაკო დაა გთხოვ უარი არ მითხრა.
-კარგი ლიზაა, მე შვებულებაში გავდივარ და თუ ნებას დამრთავ იქნებ შენი ერთ-ერთი კოტეჯი დამითმო და ყურადღებასაც მოგაქცევ.
თანხმობის ნიშნად ლიზამ გაუღიმა და თავი დაუკრა.
-კარგი გავალ გარეთ მელოდებიან,ვეტყვი სიტვაციის მანამდე გაემზადე შენც და შეგიძლია წახვიდე ხვალ გესტუმრები მეც.ესღა უთხრა და პალატა დატოვა.


- დემეტრე სად მიდიხარ ამ დგომარეობაში გაგიჟდი ?მანქანში ჯდებოდა უკვეე ბიჭები რომ წამოეწივნენ და ხელის მოძრაობით მათკენ მიაბრუნეს.
-დავიგვაინე ბიჭებო, დავიგვიანე, არ ვიცი რამდენად მართებულია ეხლა მათთან წასვლა და სიმართლის თქმა, მაგრამ იქნებ ერთხე მაინც გავაკეთო ის რაც მევალება და ისევ არაკაცურად არ მოვიქცეე.
-რას ბოდავ სად მიდიხარ ამ დგომარეობაში სულ გაგიჟდი ამდენიწელი არ გიფიქრია მაგაზე და ეხლა სად მიდიხარ ასეთ მდგომარეობაში, გაგიჟდი?!
-კაკიი ეხლა არა გთხოვ იმდენი შემიძლია რომ მანქაანა ვმართო დაა ვისაუბრო. წავედი დაა არ გაბედოთ გამოყოლაა, იქნებ ნიკოლოზმაც დამიმატოს დაცოტა გულზე მომეშვას , საღამომდე თუ არ მოვედი სავადმყოფოში დააწექი პირდაპირ.სიცილით უთხრა, მანქანაში ჩაჯდა სწაფიი მოძრაობით მანქანის ძრავი ააამუშავა და ადგილს მოწყდა. ბიჭებიც მეორე მანქანში ჩასხდენ და უკან გაყვნენ დემეტრეს უარისმიუხედავად.

ლიზამ პალატის კარი გააღო დაა კორიდორში გავიდა. ზურა იქვე სკამზე იჯდა მუჭები შეეკრაა ნიკაპთან მიეტანა იტავები მუხლებზე დაედო და ფეხებს ნერვიულად ათამაშებდა, ლიზას ცრემლი წასკდა ზურას დანახვაზე შემდეგ სალოს გახედა რომელიც ზურას რაღაცას ელაპარაკებოდა დაა მის დაწყნარებას ცდილობდა. ლიზას გაეღიმა თვალიდან ცრემლები მოიწმინდა და მათკენ წავიდა.
-ზურაა შეგიძლია მანქანის გასაღები მომცე?!სოფელსი უნდა წავიდე საფლავზე მინდა მისვლაა, თქვენ კი ტაქსით ვარძიაში დაბუნდით, მეც მალე ამოვალ, ძიძას დაურეკე ბავშვები წამოიყვანოს და აქ ჩამოვიდნენ, თუ შეძლებენ დღესვე..
-ლიზა რატომ არ დაიძახეე მე მოვიდოდი და დაგეხმარებოდი გამოსვლაში, ლიზას ხმაზე დენდარტყმულივით წამოხტა ზურა, და ლიზასაც საუბარი შუაზე გააწყვეტინა.
-ზურა ვიცი რომ ვკვდები მაგრამ ჯერ არ მოვმკვდარვარ, გაყვანა გატანაზე მერეისაუბრეთ რო მოვკვდები, მაინც არავინმყავს და შესაბამისად მაგ საქმესი არავინ ლება ეხლა კიდევ ჯერ შემიძლია ჩემით გადაადგილება და მთლად უსარგებლოს ნუ გამხდი. იროონით ჩაიცინა ლიზამ როდესაც გაახსენდა რომმ მისი მდგომარობაა ზურას და სალოს გარდა არავის ადარედებდა.
-მოკლედ როგორც გითხარი გასაღბი მომეცი , კოტეჯი მოამზადეთ, ბავშვები საღამოს სახლში დამხვდნენ დაა ჩვენი სტუმრები დღესვ ე გაუშვი აღარ მინდა იქ დაბრუნებულამ დემეტრე კიდევ ვნახო. ლიზას ტონი თხოვნაზე მეტად მოთხოვნა იგრძნობოდა.
-ლიზა რა გასაღბი და რა სასაფლაო სულ მთალდ გაგიჟდი.დაბალი მაგრამ მკაცრი ტონით ესაუბრებოდა, სალი კიი მხარზე ხელს უსვამდა და ყველანაირად ცდილობდა ზურასთვის ენიშნებინა რომ ცოტაა რბილი ტონით დალაპარაკებოდა, მაგრამ სულ ტყუილად.ნახევარი საათის წინ ექიმმა გასაგებად არ აგიხსნა დასვენება გჭირდება, შენთის ეს ნერვიულობა და სტრესი პიზდეცია რატო არგესმი შეუშვი მაგ თავში. თითი საფეთქელთან მიუტანა და ისე ელაპარაკებოდა. 8 წლის წინ იმ ორი ანგელოზის გამო რომელიც სახლში გელოდება, უარი თქვიი ოპერაციაზე, იმ ანგელოზების გამოო რომ ისინი დაბადებულიყვნენ სიცოცხლე საფრთხეში ჩააგდე დაა ახლაა რა, აღარ ჭირდები ამ ბავშვებს?
-გასაღები მომეცი და რაც გითხარით ის გააკეთეთ და თუ ეგეც არ შეგიძლიათ,მაშინ მაგასაც მე გავაკეთბ.მკაცრი ტონით უთხრა. ხელი გაუწოდა დაა მომლოდინედ დაელოდა გასაღებს.
-მიხვდა რომ გაჯუტებას აზრი აღარ ქონდა ხელი ჯიბესი ჩაიცურა გასაღები ამოიღო და ხელის გულზე დაუდო.

-კარგი ნატა მალე გაემზადე და წავიდეთ სასაფლაოზე, უბრალოდ ავიდეთ სანთელი დავნთოთ დღეს ხო ჩემი ლეუშად დაბადებისდღეა, სისანულით ჩაილაპარაკა ნიკოლოზმა ძმის გახსენებაზე. მამა და ძმა რომ დღეს ჩენს გვერდით იყვნე როგორ მაგრად ავუღნიშნნავდით ამ დღეს, ღიმილით ჩაილაპარაკა და თახიდან გავიდა დედასთან. ყოველთვის ლაპარაკობდენ იმ წევრებზე რომლებიც მათ აკლდათ ენატრებოდათ მაგრამ ლიზა არასდრსო ყოფილა მათი საუბრის თემა, ისე გაქქრეს ყველაფერი რაც ლიზას უკავშირდებოდა თითქოს და არც უარსებია არასდრსო. სახლში არსად აღარ იგრძნობოდა ლიზას კვალი აღარცეთი ნივთი არ იყო რომელიც ლიზას გაახსენებდათ ყველაფერი გამქრალიყო მოგონებებიც კი სადაც ლიზას არსებობდა თითქოს და ფილმის ფირივით ჭრიდენ არასასურველ დეტალებს, ყვებოდენ ამბებს მაგრამ იმ მომენტების გამოტოვებით სადაც ლიზა იყო.

- სასაფლაო ადგილი რომელიც ბოლო დროს ლიზას განტვირთვის ადგილად იქცა, ადგილი რომელიც ლიზას ემოციებს ათავისუფლებდა რომელიც ლიზას სულში ტყვედ იყო, ორი საყვარელი ადამიანი რომელსაც უყვებოდაა ყველაფერს უყვებოდა იმ ტანჯვას და იმედგაცრუებას რა ცხოვრებისგან მიიღო.
-ლეუშ მოვედი ძამიკოო, დღეს შენი დაბადების ღეა, იცი როგორ მენატრები, როგორ მაკლიხარ, თქვენ რომ ცოცხალები ყოფილიყავით თქვენ ხომ მაინც მომისმენდი არააა, სახეზე ცრემლი მოიწმინდა და მამის დაა ძმის სურათს დააკვირდ,ა თან ტუჩის კუთხეში ღიმილი ეპარებოდა იმ დროის გახსენებაზე როცა ოჯახთან ერთად ბედნიერი იყო როგორ გეგმავდა და ფიქრობდა თუ რა იქნებოდა წლების შემდეგ.მაგრამ რას იფიქრებდა თუ ასეთ მწარე თამაშში ჩაითრევდა ცხოვრება. შენს დაბადებისდღეს როგორ ველოდი ხოლმე, ყოველწელს მინდოდა რაღაცა სამახსოვრო და ორიგინალური მოლოცვა მომეფიქრებინა, შენ არ იცი როგორ მიჭირდა, რომ მთელი8 წელი არ აქ მოვდიოდი, მაგრამ სულ მახსოვდით, ხომ მაპატიებთ აქამდე რომ ვერ მოვედი, მა იცი როგორ მინდოდა ჩემი შვილების გაცნობაც მოგესწრო, ლეუშ შენ ბიძა გახდიი იცი როგორ გგავს სულ შენი ღიმილი აქვს ერეკლეს, მაა ელენე კი სულ შენ გგავს , ისე ბედნიერი ვარ საყავრელი კაცისგან მყავს შვილები, თანაც სულ თქვენ გგავნან, ცრემლები უკვეე ღაპაღუპით ჩამოდიოდა. ხმას თანდათან უმატებდა, როგორ გამწირეს როგორ, დედაა მაინც როგორ მომექცა ასეეე, ესააა დედის გული ყველაფერს ხვდებაო და შვილს არასდრსო აქცევს ზყრგსოოო, ასეეე დამიპასეს მათდამი პატივისცეა გამთელსსს, არაფრის გულიზეე გამთელესს არც კი მომისმინეს ისე გამაგდეს სახლიდან ისე ამომშალეს თავიანთი ცხოვრებიდან რომ არც კი მომისმინეს დამივიწყეს არც კი დაინტერესდენნ მოვკვდი თუ გადავრჩი რისთვის რისთვის. ემცოებში იყო ყვიროდა მუხლებზე დაცემული საყვარელი ადამიანების საფლავებს წინ, როდესაც ვიღაცის ხელიი იგრძნოოო მკლავში დაა მალეეე ხმაც მისწვა მის ყურთასმენას მონატრებული ხმა რომელმაც მთელს ძვლებში გაიარა ბოლოს გულის ერთი კუნჭული მოძებნა და მწარედ დაესო ზედ.
- რატო გაგაგდეთ არიცი, ესეგი გაბოზეება არაფერიაა ხოო დაა ვითომც არაფერი სახლში უნდა გვყოლოდი შე კახმპა, აქ მოსვლა როგორ გაბედეეე გაეთრიეე აქედან, ხელი ჩაავლო საფლავიდან გამოათრია, ხელი კრაა და იქვეე დაეცა, დაცემისას რაღაცა ბასრმაა მუხლი გადაუჭრა დააა სისხლის ნაკდულმა იწყო დენა, თმა ხელით გადაისწია ჩაიღიმა დაა ფეხზე წამოდგა. ნამდვილად იყო ის დრო როდესაც ყველაფერი უნდა გარკვეულიყო ის დრო როდესაც ლიზას წინაშე ყველას თავი დამნაშავედ უნდა ეგრძნო მაგრამ ლიზაამ მაინ კვლავს გაჩუმება ამჯობინა, როგორ უნდოდა მისულიყო მთელი ამდენი წლის მონატრება გამოეხატა დაა დედის და ძმის სურნელი კიდევ შეეგრძნო.
-რა რაუნდა მოგეყოლააა ერთი, ის თუ როგორ გაბზოდი? რაგაკლდაა ერთი რააა? რა დაგაკელიი? მე ვიცი რაც დაგაკელიი, ხელი დაგაკელი ხელი, საჩვნებლად ხუთი თითი გაშალა და მისკენ გაიშვირა თან მისკენ გაიჭიმა.
-ლიზას გაეცინა, გულში კიი მწარე ტკივილს გრძნობდა.
- არაფერი არ დაგიკლიათ, ერთადერთი რაც დამაკლდააა ის გვერდში დგომა იყო რომელიც იმ დღეს დავკარგე სახლიდან რომ გამაგდეგ ახსნის გარეშე. მაგრამ აუცილებლად ინანებთ ოღონდ ეხლ არა ამის დროც მოვა,
- ნიკამ კიდევ გაიწია, მაგრამ წინ თავის შვილი გადაუდგა და ხელი დაუჭირა.
- მამა არ გინდა გაჩერდი, ისიც საკმარისია რასაც ოჯახის დაკრგვა ქვიააა, ეს რომ არააა ქალია როგორ ექცევი, რაც არ უნდა იყოს შენი დაა არ გინდა.
- ნიკოლოზ 17 წლის ბიჭიც კი შენზე უკეთ აზროვნებს. ბრავო ძმაო ასე თუ აღზარდე, ისიც ასწავლეე ოღონს რომ დას გაუფრთხილდეს დაა მისი ტკივილის გაგება ისწავლოს.
- ძმაო იქნება შე კახპა აქედან გაეთრიე, აქ არ მოხვიდე თორე რაც იმ დღეს არ გავაკეთე ეხლა გავაკეთებ, და აქ თუ დაგინახავ აქვე დაგაკლავ დამტირებლების გარეშეე ჩაგმარხავ, ან ძაღლივით დაგაგდებ.
- წავალ მხოლოდ იმიტომ რომ აქქ ამ მასკარადების გამართვა სამარცხვინოა, მიცვალებულებს ვცემ პატივს და ძაღლიით ადამიანის მიგდება არ გეშლება გამოდგის კარგად. ჩაიცინა და მანქანისკენ წავიდა.
- გზად დედამის წამოეწია ხელი მოკიდა და მოატრიალა. ლიზააა შვილო იქნებ მნახო და მითრა მომიყვე რამ გადაგადგმევინა ეს ნაბიჯი რამ.
- ქალბატონო ეკაა, არავის არაფერს ვეხვეწები, არავის არაფერს ავუხნსი, მოვა დრო და სათქმელი ითქმება. ეხლა კი ნახვადის.
მანქანისკენ მიმავალს ძმიშვილი წამოეწია.
-ლიზა ორიწუთით დამელოდე გთხოვ
-გისმენ თომა რახდება შენც უნდა გამაკრიტიკო თუ რამე საქმე გაქვს?
- არა მე შენს გაკრიტიკებას ნამდვილად არ ვაპირებ.უბრალო იცი რაა, ხალხი შენზე იმდენ კარგ რამეს ამბობს სოფელში რომ მე ეს შენი გაბოზების თემები არ მჯერა მამიდაჩედმო, იცი რა მე მამაჩემა აღმზარდა მაგრამ შენზე არც ცუდი თქვამს არც კარგი მაგრამ მე ხო მახსოვხარ, აი აქ ხელი ჯერ თავზე მიიდო და მერე გულზე და აი აქ ორივეს კაარგად ახოსოვხარ და გთხოვ რომ ერთადერთ მამიდასაც ნუ წამართმევ მე მამაჩემის ჭკუაზე არ დავდივარ მე მინდა შენთნან ურთიერთობა, და მეჭვება ყველასგან მიტოვებულმა ეხლა მე მითხრა უარი ვიცი რომ იცი რას ნიშნავ უარყოფა ხოდა ნუ უარმყოფ, გაუღიმა და ხელი მხარზეე დაადო.
- ვარძიაში, ვარძიიდან 3 კილომეტრში ‎7/‎13/‎2020 სასტუმროს და კოტეჯებს ნახავ
მანქანაში ჩაჯდა და ადგილს უმალ მოწყდა, ეს იყოო ყველაზე რთული 8 წლის მერე იმ ადამიანების ნახვა ვინც ერთ დროს ოჯახი ეგონა, რომელზეც ფიქრობდა რომ აარასდროს დატოვებდა მაგრამ....

- ხომ ხედავ არა არაინ აქ რამდენხანს ველოდოთ წამოდი დემეტრე წავიდეთ ორი საათია აქ ვდგავრთ და არავინაა სხვადრსო მოვიდეთ.
- კარგი წავიდეთ, მაგრამ ამ საქმეს მაინც დავასრულებ, საუბრობდა დაა სახლს გაჰყურებდა.გასაღები გადაიტრიალა ხელზე მანქანის კარგი გამოაღო დაა სავარძელზე დაიკავა ადგილი და წამში მოწყდა ადგილს.
-გზაში ნაცნობ მანქანას წამოეწიაა, დიდი დაკვირვების შემდეგ დაინახა რომ მანქანაში მარტო ლიზა იჯდა, სისწრაფეს უმატა, მანქანა წამოეწია დაა სიგნალით ანიშნებდა მანქანა გადაეყენებინა.
- დემეტრეს უკან მიმალვალი ბიჭბი თავიდან გაურკვევლობაში ჩავარდნნე და ერთმანეთს ეკითხებოდნენ თუ რას აკეთებ დემეტრე მერე მიხვდენ საქმის არს და გზა გაგრძელეს მიხვდდნე რომ დემეტრეს და ლიზას ეს საუბარი საჭირო იყო. დემტრეს მხოლოდ ერთი შეტყობინება გაუზგავენეს, ეცადე სიმშვიდე შეინარჩუნო და ისეე ესაუბროო, ხო იცი ლიზა ისევ ვერაა კაგად არც შენ ხარ კარგად აქვე გავჩერდებით სადმე და დაგვირეკე გელოდებით.

- ლიზამ ფიქრებდში გართულმ აძლივს გაიგონა სიგნალის ხმა,ბოლოს დემეტრე რომ არ მოეშვა იქვე გადაყენა მანქანა, კარიი გამწარებულა გამოაღო და დემეტრეს მანქანას მივარდა, კარგი ლამის გამოგლიჯა და მანქანაში მჯდომ დემეტრეს დაუწყო ყვირილი, რა ჯანდაბა გინდა, მომშორდი, შემეშვი, წადი, ადამიანი არ ხარ ხელებს უშლიდა და უყვიროდა. დემეტრე გამოვიდა ლიზა უკან იხევდა ჯერ მერე ყვირილი გაგრძელა ბოლო კი ხელებს ურტყავდა, ყვიროდა ცრელები სდიოდა დემტრე კი სტკივილისაგან სახეს მანჭავდა.
- არა ლიზაა ეხლა არ შეგესვები ამ საქმეს ამჯერად ბოლომდე მივიყვან.
- რა საქე გამაგებინე მომშორდი არ მიყვარხარ საერთოდ ვერცც კი გიტან ვერაა.
- აი ეგ თვალები სულ სხვას მეუბნებიან, ლიზას ძალიან წყნარად ელაპარაკებოდა რასაც კიდევ უფრო გამოყავდა მწყობიდან.ზურა რომ ცმემდა როგორ ეხვეწებოდი რომ გაჩერებულიყო, შგეცოდე ჩემო პატარა, ისევ გიყვრვარ, მე გიყვარვარ ისევ და არა ზურაა სიცილით უთხრა და ენის წვერი ტუჩბზე გადაიტარა. ლიზაზე საშინლად მოქმედებაესს ქცევა წლების შემდეგაც გულს უჩქარებდა გონებას უბინდავდა და რეალობას სწყვეტდა. დემეტრე კიი ამით ხალისობდააა გამარჯვების ნიშნად კი ზუსტად ისე იღიმოდაა ლიზას რომ აგიჟებდაა.
- დემტრემ უეცრად ლიზას სახე ხელებში მოიქცია, თვალებში ჩააშტერდა. ლიზა კი ამ ქცევამ სრულიად გაქქვა. მასში ისევ იმ ელექტრონებმა დაიყწეს მოძრაობა რომლებიც წლების წინ დემეტრეს შეხებაზე რეაგირებდნენ მაგრამ, ამჯერად უფრო გახშირებულად და გამაბრუებლად მოქმედებდა დემეტრე მასზეე, მონატრებამ ერთდროულად იფეთქა.
-შენი თვალები ისევ ისეთიაა. დემეტრეს ბაგებიდან წარმოთქმული ყოველი სიტყვა ლიზასთვის გამაბრუებელი იყო.
- გეეშლება. ინსტიქტურად უთრა მთელი სხეული უთრთოდაა დემეტრეს მონატრებას ყველა წერილი გრძნობდა.
- არა პატარა ისევ ისეთია, შემოდგომისფერია ჩემო ლიზიკო, ისევ ისეთი სათნო. მაგრამ ამავადროს თავქარიანი გოგოს თვალები გაქვს. ეს უთრა და ჯერ ერთ თვალზე აკოცა შემდეგ მეორეზე.ლიზამ ინსტიქტურად თვალები დახუჭა რაზეც დემეტრეს ჩაეცინა. მის სახეხე მოშორდა დაა სიამოვნებიტ აკვირდებოდაა როგორ თრთოდა ლიზა როგორ თხოვდენ ლიზას ბაგები კოცანს, დაიხარა და ყურთან დასჩურჩულა როგორც მაშინ ეხლაც კოცნისას თალებსხუჭავ სიამოვნებას ბოლომდე იღებ. ესტუჩები ისევ ჩემს კოცანს ლაომობენ. ეს უთრა დააა მის ტუჩებს დაეწაფა. ლიზასც გაუაზრებლად აყვა კოცნაში.ადამიანები ვგეგმავთ ჩვენს ცხოვრებას გვინდა ყველაფერი გონებით ვმართოთ მაგრამ ჩვენი გული იმდენს აკეთებს რომ მაინც მის გზაზე დავდივართ.
@@@
როდესაც სიყვარულისგან იმედ გაცრუებას ვიღებთ მაშინ გადავდივართ სხვა სამყაროში ვტოვებთ გულისთქმას და ვიწყებთ ცხოვრებას გონებით. მაგრამ ნამდვილ სიყვარულს გონებაზე გამარჯვების რეალურ სამყაროს, გადაინაცვლა წარსულში როდესაც დემეტრესთან ერთად ბედნიერი იყო, როდესაც ერთმანეთის სიყვარულისთვის ყველაფერს აკეთებდნენ.
მთელი სხეულით ცახცახებდა, ის მოხდა რასაც წლების მანძილზე ნატრობდა, მათი სულები კიდევ ერთხელ გადაიკვეთნენ. რაამოდენიმე წუთის მანძილზე ერთმანეთს კოცნიდნენ ლიზი მოზღვავეულ ემოციებს განიცდიდა. მისმა ერთმა კოცნამ სრულებით დაშალა ის ლიზა რომელიც წლების მანძილზე იქმნებოდა.
- უეცრად მოსწყდა დემეტრეს ტუჩებს.
-შენ რა სულ გაგიჟდი, ეს უთხრა და სახეში გაარტყა .ემოციების უშრეტ ნაკად გრძნობდა, სხეული უცახცახებდა, მთელი სახე უხურდა, ტუჩებზე მწველ სიმხურვალეს გრძნობდა.სახეზე ცრემლების ნაკამდა იწყო დენა, ერთი ხელის მოსმით მოიწმინდა და უკვე ყვირილით ელაპარაკებოდა.
დემეტრე კი ერთ ადგილას გახევებულიყო და თვალებში უყურებდა ლიზას, როგორ ეზიზღებოდა საკუთარი თავი რომ ლიზას ამ მდომარეობის მიზეზი თავად იყო.
-თითის ქნევით დაუწყო ლიზამ საუბარი, აღარ გაბედოოო რომ მომიახლოვდე ჯაყელო თორემ იცოდე სიცოცხლეს გაგიმწარებ, თავბედს გაწყევლინებ არ გამეკარო ჩემსიახლოვეს არ დაგინახო მოხვიდე, თორემ ყველაფერს დავივიწყებ, ყველაფერს დააა ცხოვრებას გაგიმწარებ, ჩემი კოცნა და შეხება კი არაა თვალებში არ ამებლანდოო გაფრხთილებ იცოდე, რასაც ვამბობ ვასრულებ, ის მეამიტი და დებილი ლიზი არ გეგონო, ყველა შენი სიტყვა რომ ჯეროდა და თავს გადებილებინებდი.მე შემომხედე დამაკავირდი, თითი გულზე მიიდო, მეე აი ამით აღაარ ვაზროვნებ, ხელი საფეთქელთან მიიტანა, აი ამით ვაზროვნებ და ყველაფერს გონებით ვაკეთბ, მეე 18 წლის ლიზა არ გეგონო, რომელიც გამოიყენეთ და ყველამ მიაგდეთ მე ვარ ქალი რომელიც ყველაფერზეა წამსვლელი საკუთარი ბედნიერებისთვის თუ ვინმე ხელს შემიშლის ამაში არავის არ დავინდობ ყველას გავანადგურებ და ხელში არ მომყვე ჯაყელო, ზიზღით და სარკაზმით ელაპარაკებოდა დემეტრეს კი გულს უკლავდა.
დემეტრეს მიუახლოვდა და საჩვენებელ თითს გულზე ურტყავდა
-აი შენ კი ისევ ის ლაჩარი და თავში ავარდნილი დემეტრე ხარ გაიგე .კაცი რომელმაც ვერცეთი საყვარელი ქალი ვერ შეინარჩუნა, კაცი რომელმაც იცოდა რას ნიშნავდა ოჯახის დაკარგვადა, და მან არაფერი გააკეთა როდესაც როგორ შენ იტყოდი საყვარელი ქალი კარგავდა ოჯახს სახელს რეპუტაციას, ვერ გიტან ჯაყელო მეზიზღები და ეს შენმა ტვინმა დაიმახსოვროს გასაგებია. ზიზღთ უთხრა ლიზამ, სუნთქვა უჭირდა, აღარ შეეძლო მაგრამ არა ეხლა არ იყო ამის დრო დემეტრეს თალწინ არ უნდა გამტყდარიყო.თვალები დახუჭა საშინელი ტკივილი იგრძნო მარცხენა მკერდი არეში და მიხვდა რომ ჯობდა გაჩერებულიყო.
-დემეტრეს თვალები ჩაწითლებოდა, აღარ შეძლოო უკვე ამის ატანა, მკლავში ხელი წავლო ლიზას და მეორე ხელის მოკიდება სახეზე სცადა როდესაც ლიზა ხელიდან დაუსხლტა და გულმკერდზე ძლიერ კრა ხელი.
- ჯაყელო გამეცალე აქედან და რომ დავბრუნდები შენიძმაკაცებითურთ გადახვეწილი დამხდი თორემ კარგი არაფერი მოხდება თუ ისევ იქ დამხვდით.
-ლიზა მომისმინე მეც მათქმევინე რამე გთხოვ, შენ გგონია ჩემთვის ეს ყველაფერი მარტივი იყო, ფუ ამის დედაც ერთი დაირრიალა და მანქანის კარი მთელი ძალით მიაჯახუნა, გგონია ამრივი იყო უშენოდ გატარებული წლებიი, გგონია მე კარგად ვიყავი.არა ლიზ არა შენს გარე გატარებული წლები ჯოჯოხეთი იყო ჩემთვის ჩემი ლიზა აღარ მყავდა, ქალს არ ვენდე ვინ ბოლომდე ჩემი იყო და ჩემად დარჩა ბოლო დონის არაკაცად ვგრძნობდი თავს ხვდები მაინც რას ვგრძნობდი ვერა ვერ გაიგებ, შენმა სიტყვება კი საერთოდ ჭკუიდან შემშალა იმ წერილში რომ მეუბნებოდი არ მომძებნოვო.
- ლიზას სიმწრით გაეცინა, ესეგი ეს წლები შენთვის რთული იყო არაა?! და ჩემთვის ?ჩემთვის რა იყო მეტყვის ვინმეეე, მე მე რამექნა ყვიროდაა დაა ცრემლებს ვეღარ იკავებდა, ასეთი რაა დავშავე რაა ჯერ იყო დაა საკუთარი მამის და ძმის სიკვდილს ვუყურე მერე საყვარელი კაცის დაკარგვას და უნდობლობას შემდეგ კიდევ იჯახი, დედა, ძმა, ნათესავები მეგობრები საერთოდ ყველა ვინ იყო იმდროს როდესაც მეუბნებოდენ რომ საკუთარი შვილები უნდა მომეკლა რომ... ნუცას ხმა გაუჭყდა როდესაც მიხვდა რას ამბობდა და შუაშ გაწყვიტა საუბარი, ცრემლები მოიწმინდა და გაჩუმდა ცოტახანს და საუაბარი გააგრძელა. ეხლა მითხარი მე როგორ უნდა ვყოფილიყავი როდეაც ყველამ მიმატოვეთ მითახით? დროოო დგება დროო რომ ყველამ გაიგოთ როგორ ტყუილად მიმაგდეთ,
- ლიზა რაო რათქვი შვილების მოკვლაო? დემეტრეს ჩაეცინაა და სახეზე ხელები ჩამოისვა, ანუგათხოვდი ხოო? გასაგებია ესეგი გასაგები,დანანებით ჩილაპარაკა.
- რაა გავთხოვდი? შენრა დამცინი განერვიულებულმა კითხა ლიზამ
- კიდე მე დაგცინი. გასაგებია ლიზა აღაფერს გეტყვი მაპატიე ბოდდიში.
- ლიზა როგორცკი მიხვდა დემეტრეს ნაზრევს მაშინვე დაეთანხმა. კი გავთხოვდი რა გეგონათ მითხარით რააა ? კიდევ მე მთხოვთ პასუხს არ ვინმსახურებდი ოჯახს და ბედნიერებას ? თუ ისევ თქვენზე მეგლოვა როდესაც არც კი დაინტერესტ მე რამჭირდა და როგორ ვიყავი გადავრჩი თუ მოვკვდი.. გავთხოვდი კიი ჩაიცინა და საუაბრი გააგრძელა . ჩემო ოჯახი მყავს რომელიც სამყაროს მირჩევნია და მათ გამო ყველაფერზე ვარ წამსვლელი იცოდე აღარ გაბედო მოახლოებაა გაიგეე.
- ვინ არის? დანანებით ჩალაპარაკა?
- მემგონი არ უნდა იყოს ეს შენი ინტერესის საგანი, მაგრამ კარგი რადგან არის გეტყვი გიორგი, გიორგი შენგელია.
- გიყვარსს?
- სიგიჟემდეე, იმაზე მეტად ვიდრე შენ მიყვარდი.
- და რატომ მატყუებდი რომ მეგობრები იყავით?
- ყველასგან მიტოვებულმა ვიგრძენი რომ ის მეგობარზე მეტი იყო. ბედნიერი სახით უთხრა ლიზამ.იმედია ეხლა მაინც დამანებებ თავს.
- კი სამუდამოდ ლიზა სამუდამოდ. მაგრამ მანამ კიდევ ერთი საქმე დამრჩაა. სხვა რა დამრჩენია ბედნიერებას გისურვებ.
ლიზას ხმა აღარ ამოუღია უკან მოუხედავად მობრუნდა მანქანაში თავისი ადგილი დაიკავა გზა და უმალვ ადგილს მოსტყდა.
დემეტრე დარჩა ერთ ადგილას გახებევებული,ვეღარაფერს ვერ გრძნობდა გარდა სინანულისა,გრძნობისა რომელიც ადამიანებს ძალიან გვიან გვიჩნდება დაა საკუთარ თავს გვაზიღზებს. იმეგაცრუება და ბრაზი საკუთარი თავის მიმართ. ცდილობდა როგორმე გამოეხატა ბრაზი და ტკივილი ირგვლივ უყურებდა უსასრულო ჰორიზონტს და ნატრობდაყველაფრის შეცვლა შეძლებოდა, მანქანას მიეყრდნო ემციებისგან დაცლილი მანქანასთან ნელ-ნელა ჩაიკეცა. ბოლოს გადაწყვიტა რომ დასალევად წასულიყო და მანქანის სავარძელზე მოთავსდა.

ხშირად გვინდა რომ აღარ ვატკინოთ საყვარელ ადამიანებს მაგრმ სრულიად საპირისპიროდ ვიქცევით, ზოგჯერ სიამაყე არ გვაძლევ ამის საშვალებას ზოჯერ კი შურისძიების სურვილი, თუმცა ნუცას არცეთი გრძნობის გამო არ უთქვამ ლიზას დემეტრეს სიყვარულეზე და გაგებაზე მეორედუარი.
- ლიზა ჩემო თბილო გოგო როგორ გამახარე რომ მოხვედი. ბილად გაუღიმა შავებში შემოსილმა სასიამოვნო გარეგნობის ქალმა და გოგო გულში ჩაიკრა, ლიზას სურნელი ხარბად ჩაისუნთქა. ჩემოო მზევ დამენახვე ერთი როგორ შეცვლილხარ, ტკივილს თავისი უქნია თალებისთვის, დანანებით უთხრა ქალმა და სახეზე მოეფერა.
- დედა ანა როგორ მომენატრეთ. როორ მაკლდით, როგორ მჭირდებოდით, არასდროს არ დამვიწყებიხართ ხო იცი,
- ვიცი შვილო ეგ რა სათქმელია მე შენ მაკლდი თვალში თორემ შენი მოკითხვა და ყურადღება არავის გვაკლდაა, შენი საჩუქრებიც მოგვდიოდა, ბავშვებსაც რომ უგზავნდი ყველაფერი მიგვქონდა ბავშვთა სახლში, ღვთის საჩუქარი ხარ შვილო, თბილად გაუღიმა ქალმა.
- რასამბობ დედა ანა, მთელი გლით ვაკეთებდი მე ამას.
- მოდი შვილო შემოდი ცოტახანს დაისვენე ძალიან ცუდი სახე გაქვს მგონი ვერ ხარ კარგად. შეშფოთებულმა უთხრა როდესაც ლიზას სახეს დაკვირდა.ხელი მკლავში მოკიდა და პატარა ოთახისკენ მიუძღვა.
- ქალმა პატარა ხის საწოლზე დააწვინა თავადაც გვერდით დაუჯდა და თმებზე დაუწყო ფერება.
- მოყევი შვილო ნუ იკლავ გულში, ეს უნდა შენსგულს კიდევ, რაქენი ოჯახი ნახე? დემეტრე? შენს თვალებს ემჩნევათ რომ გულის და გონების ჭიდილია ეხლა.
-ვერ შევძელი დედა ანა ვერაა, არ შემიძლია , ისევ ვაწყენინე, დედას ვერ დაველაპარაკები არ მმისმენ , დემეტრეს კი ყველაფერი გაუგია მიცნო,
-ვიცი შვილო ზურა იყო დღეს მოსული პროდუქტი მოგვიტანა მიამბო ისევ როგორ ტკივლი დაგხვდა სამშობლოში დაბრინებულს.ესაუბრებოდა თბილი ხმით თან მომენტარლურად აგრძელებდა თმებზე მოფერებას.
- თითქოს ვიფიქრე რომ ახლიდან დამეწყო მაგრამ სწორედ მაშინ მითხრეს რომ ბევრ აღარ დამრჩა ვერ ვიცოცხლებ დედაა აანა, უფრო გული ეტკნებათ მერე ჯობს რომ ეტკინოთ და ეწყინოთ ჩემგნა, მკვარი მერე მაინ აღარ შევეცოდები.
- ართქვა ეს შვილო არაა, ყველაფერი კარგად იქნება.
-არ ვიცი არაა, მაგრამ ხო იცი დეე რომ ყველას ყველაფერი ვაპატიე გულში ბოროტად არ ჩამიდია უბრალოდ მინდოდა რომ სიმართლე გაეგოთ და ასე ზიზღით აღარ ეყურებინათ მაგრამ არააა არშმიძლია ეხლა, ცრემლებმა თავისით გაიკვლიეს გზაა ლიზას ღაწვეზე ის ღამე ლაპარაკში გაათენეს თითქოს შვება ირძნო დილით რაღაცაშემსუბუქქებული მოეჩვენა სული. დილით ადრიანდ წავიდა ლიზა სახლში.

ეზოში შესულს მაშინვე თვალში მოხვდა დემეტრე რომელიც ერეკლესთან და ელენესთან ერთად დაინახა როდესაც დაინახა როგორ თბილად ეთმაშებოდა ბავშვებს, ლიზას რაღაც ჩაწყდა გულში,მათ დანახვაზე. სწრაფი ნაბიჯით მიუახლოვდა.
- ჩემ შვილებთან რა გინდა ხომ გითახრი აქ აღარ დამხვდეთქო.
- ელენე და ერეკლე. სიცილით უთხრა დემეტრემ. არა და ჩვენი შვილებისთვის უნდა დაგვერქმია. ეს უთხრა ტუჩის კუთხე ჩტეხა და ლაპარაკი გააგრძელა.გუშინ ის გავაკეთე რაც წლებისწინ უნდა გამეკეთებინა სიმართლე ვაღიარე, წარსულს ვერ შევცვლი მაგრამ ვეცადე მომავალი შემეცვალა, ყველაფერი იციან მოვლენ ალბათ და როგორც იძახდი პატიებასაც გთხოვენ შენი ტყუილი დამცირების და მიტოვების გამო. არვიცი შენ რას იზავ მაგრამ... მააპატიე თხოვ ყველაფერი შენ მაინც მაპატიე მე ამას ჩემთავს ვერ ვაპატიებ რაც შენთან მივქარე.მის ხმაში იგრძნობოდა სინანულიიი და გულწრფელი გულისტკივილი.
-ლიზა ერთწერტილს მიშტერებოდა და ცრემლების ზღვა სდიოდა თვალებიდან.დემეტრე კი უკან მოუხედავად მიდიოდა.
უეცრად მობრუნდა დემეტერე ლიზა ზურგით იდგაა თვალებდახუჭული და ტკივილისგან იფერფლებოდა.
- ძალიან საყვარელი შვილები გყავს ჩემო ფერიაა, მაინც ჩემს ლიზიკოდ დარჩები ვისიც არ უნდა იყო, გულისა და გონების სიღრმეში სადღაც გახსოვდეს რომ მიყვარხარ. ვისურვებდი რომ მაგ ანგელოზების მამა მე ვყოფილიყავი.
-მეც მიყავრახრ ჯაყელო მეცც. თავისთვის ჩაილაპარაკ ლიზამ. ბავშვები ეფერებოდენ დედას და ყურში ეჩურჩულებოდნენ დედაა მიდის მამა შაჩერე გთხოვ, აღარ გაუშვა


3#$$
- ღმერთო ეს რა ცოდვა ჩავიდინე რაა,წამიყავნე ნიკა ეხლავე წამიყვანე სადაც ლიზა მის ფეეხებთან დაცემაც რომ მომიწის პატიება უნდა ვსთხოვო თავს მოვიკლავ ჩემი ლიზაა ეს რა გავუკეთეთ ეს რა ვქენით.
-მორჩი გოდებას, ხომ ხედავ არაარც კი მოგაქცია ყურადღება შენ კიდევ ისევ ტირი ჩემი ლიზა ჩემი ლიზაა, რაშენი ლიზა დედა 8 წლის მანძილზე არ მოუკითხიხარ.
-რეებს მეუბნები შვილოო, გული მთლად გაგიცვივდა? რასქვია მოვეკითხეთ ვერ ხვდები რომ ჩვენ დავაშავეთ და აქეთ ვითხოვთ კიდევ პასუხს, გარეთ გავაგდეთ რავუყავიტ ვინიცს როგორ იყო.
- არ მაინტერესებ არააა, დაშავაა და დაისაჯააა.
- არაფერი არ დაუშავებია ნიკა არაააა რატომ არ გესმის , შვილი დავკარგე სხვისი ენებისა და ტყუილების გამოო, თავს არ ვიცოცხლებ მან რომ არ მაპატიოს.
-ბებია ეხლა არ იცოცხლებ თავს ? ეხლა გაგახსენდა რომ მამჩემის და ბიძაჩემის გარდა შვილი გყავს? იცი რაა მიმიფურთხებია თქვენი ქართული მენტალიტეტის და სოფლური აზროვნებისთვის, სადაც შვილის სიტყვას არ მოუსმინე და ვიღაცის ნაბოვარს დაუჯერე, სადაც გეშინოდათ რას იტყოდნენ ციალები, ნარგიზები და ნუნუები, მიმიფურთხები თქვენი ასეთი ღირსებისთის, ეხლარო მირბიხათ ლიზასთან რომ ფეხქვეშ გაგეოთ არა გცხვენიათ ? ლიზასი არ გცხვენიათ? მითხარით რამე რას გაჩუმდით ? უკვე ყვირილზე გადადიოდა თომაა, დამეზრდება შეხედეთ თითი პატარა გოგოსკენ გაიშვირა, რომელიც ცოტა შეშინებულიც კი იყო ძმის ასეთი მდგომარეობით.აიი ამან ჩემმმა სისხლმა და ხორცმა რაუნდა ჩაიდინოს რომ გარეთ ძაღლივით გავაგდოო , მაგიჟებთ ყველანი მაგიჟებთ, თვალებიდან არ ამამდოს როგრი დასისიხლიანებული გაუშვით ჩემხელა გოგო გარეთ, დაივიწყეთ თურმე სახელი შეგირცხვინათ გვარი პაპა შეარცხვინა კაცი თუმე საფლავში ტრიალებდა, ჩამონათვალს აკეთებდა და შეძლებისდაგვარად ცდილობდა შიმშვიდეე შეენარჩუნებინა და თან საუბარს აგრძელებდა, სახლიდან გააქრეთ ყველა ნივთი, შეცვალეთ ყველაფერი რაც მას ეხებოდა თქვით ჩვენთვის მოკვდაო და ვსო დამთავრად ყველაფერე, ეხლა კი ამდენი წლის მერე გარბიხართ არა პატიების სათხოვნელად, ცოტა დაფიქრდით თქვენს საქციელზე და თუ არ შეგრცხვებათ მერე წადით.ხელები უიმედობის ნიშნად შემოკრა ერმანთს კარი გაიჯახუნა და უმალვ თვალთახედვიდან გაქრაა.
- ქალიი გაშეშდა ერთ ადგილს მუხლები მოეკვეთა და იქვე ჩაიკეცაა, თვალები დახუჭა ცრემლებს გასაქანი მისცა და ჩუმად ჩაიჩურჩლა, ღმერთო თხოვ შენ მაპატიე და მომეცი საშვალება გამოვისყიდო ეს დანასაული გთხოვ ღმერთოო. ეს თქვა და იქვეე დაემხოო და ქვიდინს მოჰყვა.

###
- მაინც ვერ გავიგეთ ესე რატომ წამოვედით? გაკვირვებულა იკითხა თემომ.
- აუ დააყენე რაა ერთი ადგილი და ნუ @ლეობ რაა, გოგო შვილებით გამოეცხადა კაცს და შენ რეებს ბოდავ იქ უნდა დავრჩენილიყავით და ეს მთლად ყო?! ამას კიდევ ეგ უნდოდა ვსო რა დამთავრად მაგ გოგოზე ბაზარი და შარგეთ რა ბედნიერება .
-თქვენ მართლა გაგამგიჟებთ,- ეხლა საუბარში ლექსო ჩაერთო, რა ბავშვები რა ბედნიერეაო გოგო ისევ იმ შეყვარებული თვალებით უყურებდაა თქვენ კიდევ ფეხი დაკარით და წამოხვედით, ბრავო, ბრავო, ტაში დაუკრა,
- აბა თუ მიხვდებით რომ აქ ვარ და უნდა გაჩუმდეთ, კბილებში გამოსცრა დემეტრემ და საბარგულში ჩანთა ჩადო.
- კაკიმ ჩანთები უკან ამოყარა, ხელები გაშალა და ხმამაღლა გამოუცხადა ყველას, მე არსად წასვლას არ ვაპირებ, კაკის ვეთანხმები ეხლა იწყებდა ცეცხლი გაღვივებას დაათქვენ კიდევ წყალს ასხავთ რო ჩაქვრეს რა იმნა დებილები ხართ რა ბავშვები რა ქმარი, ტვინი არ გაქვთ. იმ ბავშვებს თუ მაინც კითხე რამხელები არიან ? კითხვიტ დემტრეს მიუბრუნდა.
-აუუ კაკი მაგარ ტრუხას ბაზრობ ეხლააა რააა, ჩანთები ჩააწყვე როგორც ამოალაგე მანქანაში დაჯექი თუ მოდიხარ თუ არა და მიბრძანი ლიზასთან და აუცილებლად მოვა ქმარიც და გაგცნობს.
- ცოტა ამუშავეთ რა ეგ ტვინი აი აქ რომა ხელი თავთან დაიდო საჩვენებლად, თუ რათქმაუნდა გავქვს, მთელი მისი საბუთებიამოვქექთ იმდღეს და სამე ქორწინების შესახებ ეწერა ვინმე მეტყვის?
-ვაიმე რომ საუკუნეში ცხოვრობ კაკი ? ახლა ქორწინება აუცილებელია?
- თქვენიარ ვიცი მაგრამ მოდით თქვენ წადით და მე დავრჩები კარგით და ბოლომდე დავისვენებ. ჩანთან ხელში აიღო და კოტეჯისკე წავიდა
-მაპატიეტ მაგრამ რაღაცა მეც ვერ დავისვენე და თქვენ წადი ჩვენც კარგად დავისვენებთ, სიცილთ უთხრა ლექსომ ჩანთას ხელი მოკიდა და ისიც კოტეჯისკენ წავიდა.
- დროზეე მაქნაში ვინც მოდიხართ კბილებში გამოსცრა ჯაყელმა და საჭესთან დაიკავა ადგილი.
ბიჭებმა ღრმად ამოიოხრეს გარშემო მიმოიხედეს და მანქანაში ჩასხდნენ.

გიორგიმ კარზე დააკაკუნა და ლიზას დასტურს დაელოდა.ლიზი შეიძლება შემოვიდეე?
-კი შემოდი გიო.
- გიორგიმ კარგი შეაღო თუ არა ლიზას სახე შეეცვალა.
კარგი რა გიო, წუწნზე გადავიდა მაშინთვე, ეხლაე რო არ მოგეტანა ეს ამხელა ხარახურა აქქ, და დღესვე გადასხმები არ გამიკეთო და ვენები არ დამიჩხვლიტო არ შეიძლება?
- არ შეიძლება არაა ლიზი, მიდი დაწექი , თან ცოტა ვილაპარაკოთ.
- რამდენხანს გამიხანგრძლივებს სიცოცხლეს ეს ყველაფერი? აწყლიანებული თვალებით შეხედა, თვალებით რომელიც სავსე იყო ტკივილით, დარდით, იმედგაცრუებით, ღალატით.სარკე იყო მისი თვალები განვლილი წლების.
- ლიზი არანაირი შენარჩუნება დონორს ვნახავთ.


ვერაფერი გავიგე ძმაო რას დავრბივართ ხანწავიდე ხან წამოვოდეთ შუაგზიდან უკან მაბრუნებ ეხლა ჩამოყალიბდი რა.
-მოკეტე თემო რა და მაცადე
- კარგი ბატონო დემეტრე მოაბრუენთ წავედიტ როგორც იტყვიტ მერე იქიდან ტქვი აბა დავაი დაახვიეთ წავედით და ასე ტუდაბრატნა ვიაროთ, ამასოაში ლიზი მართლა გათხოვდეაბ იმ ბიჭზე დღეს რო მოაკითხა. მონოლოგი დაასრულა თემომ
- რა ბიჭი რა გათხოვება რაღაც მაქს გასარკვევი ვსო, რაღაცები მეჭვებაა დავნახოთ რას მალავე ლომიძე. ტუჩის კუთხე ჩატეხა და გამარჯვების ნიშნად ტუცებზე ენა გადასივა.
- მოვიდა გონს შეცემა. მათეს გახედა და პირჯვარი გადაიწერა თემომ.
-ცეცხლი გიზგიზს იწყებს, ჩაიცინა მათემ.
@@@
ლიზა მტკვარს გაჰყურებდა დამოგონებებში დაძვრებოდა, იხსენებდა,მერე ისევ ივიწყებდა ტკიოდა, სიხარულსაც ანიჭებდა, ყველაფერი ცუდი წარსულიდან იწყებოდა მაგრამ მაინც ვერ ივიწყებდა ვერ ახერხებდა,
-ლიზ არ შეიძლება. მხრებზე თბილი მატერია იგრძნო, უნდა დაისვენო, სუსუტად ხარ, შენ მემგონი კიდევ ვერ აანალიზებ შენი მდგომარეობის სირთულეს, გთხოვ დამეხმარე, რომ ყველანირად მზად დავხვდეთ ოპერაციას.
-არანაირი ოპერაცია გიორგო, შენ რა კიდევ გჯერა რომ რამე იქნება? აი აქ ხელი გულმკერდზე მიიდო, იცი რამდენი ტკივილი და იმედგაცუება?!ამას ვეღარ გაუძლებს, ეს ვერა მეე ამ აზრს შევგუეე, გაიხედე, ხელით ბავშვების ოთახისკენ მიუთითა თან ცრემლები მოიწმინდა, ამათთვის ვიბრძოლე ისინი უნდა დაბადებულიყვნენ, მე ეს გავაკეთეეე ცოტახანს ბედნიერიც ვიყავი ეხლა კი დიდად ნუღარ შეიწუხებ თავს დონორის ძებნაში, ნაზად გაუღიმა და ხელი მხარზე დადო. მე იმისთვისაც მადლობელი ვარ რომ ჩემთვის რაც გაკეთე ამ წლების მანძილზე, შენ მხოლოდ ჩემი ექიმი არ ხარ , პირველ რიგრში მეგობარ ხარ და გთხოვ რომ როგორც მეგობარი ისე დამიდგე გვერდში. ნამტირალევი ხმით უთხრა და ზურგით დადგა რომ გიორგის მისი ცრემელბი არ შეემჩნია
-შემოტრიალდი. ეგ ცრემები ბევრჯერ მომიწმენდია და ეხლაც მოგწმენდ, ეს უთხრა ხელბი მხრებზე მოკიდა მისკენ მიაბრუნა და გულში ჩაიკრა.
-ლიზი სლუკუნს აგრძელებდა მეგობრის მკლავებში და შვებას გრძნობდა. ადამიანებს ადამიანები გვჭიდება რომ ტკივილს მოვერიოთ ან უბრალოდ ცოტახასნ დავივიწყოთ ის.
მესხური ჰაერი სულ სხვააა, მესხურ ჰაერს სულ სხვანაირად ჩაისუნთქავ, აქქქ სიოც სხვაგარი დაქრის აი ისეთი სიო ყველა ადამიანის ხასიათს და სულს რომ თან ერწყმისს. ბიჭები დაძაბულები ისხდნენ აივანზეე დაა ფიქრობდნენ გამოსავალზე. სად იყო გამოსავალი საიდან ისხნებდოა კვანძიი და იქნებ უბრალოდ გამოსავალი დემეტრესა და ლიზაში იყო იქნებ და თავადვე უნდა გაეშალათ ყველააა კარტი
-ბიჭოო რას ვიფქრებდი თუ დონორის თემა ლიზის ეხებოდა
აზრზე ვერ მოვდივარ რახდება რაა, ეს გაუჩინარება,მერე ესეთი განათლება და წარმატება ამხელა ბიზნესი ამ მარტოხელა გოგოსგან, ეს ბავშვები ხო საერთოდ. კაიი ეხლა მოვწესრიგდეთ და საღამოს ვილაპარაკოთ კიდე დავსხდეატ ამ თემაზე.
-ბიჭოო რავქნა ეხლა მომისმენ რო დაველაპარკოო ?ვახ ჩემი არ ვიცი რავქნა რა ხელი ნერვიულოდ თავზე გადასივა.
-მიდი, მიდი გაღე კარგები შევიდეთ ყველანი დავსხდეთ და ერთად ვილაპარაკოთ.
-კაი მომისმენს მომისმენ არა და ავდგები მოვკიდებ ხელს და საიდანც დაიწყო ყველა ეს უბდურება წავიყვან იქ და იქვე დავასრულებ. აღარ შემიძლია პროსტა ამდენი მართლაა მიყვარს ეგ გოგო ვჭედავ, რავქნა მის გარეშე ვხვდები რომ არაფერი ვიყავი.
-შენ აქ რაგინდა გაკვირვებულმა კითხა კარებში შესულ დემეტრეს კაკიმ.
-ლექსოოო გამოდი დემტრე მოვიდა, საბაზამოს კარზეე მიუკაკუნა კაკი.
-აუუუ კაკი რო გამოვა იცოდე ძვლებში დაგამტვრევ მერამდენე მატყუებ არაფერს აღარ დაგიჯერებ დამაცადე რააა დაბანა 5ჯერ გამოვედი უკვე გასაპნული შემშვი თორე ჩაგიყვან და იმ მტკვარში დაგახრჩობ.
-ბიჭებს სიცილი აუტყდათ. შენ რა მაინც არ ეშვები?როდემდე უნდა ამწარო ეს საწყალი. იმედია მარტო გასაპნული გამოგყავდა და სხვა სარაფერ უკეთებდი.
-კაკის სიცილი აუტყდა. წეღან მეხუთედ რომ გამოვიდა ფქვილი გადავაყარე, გარეთ გავარდი და გამომეკიდა მაგრამ კარებში რო გამოვარდა და მიხვდა რომ ტიტველი იყო უკან შებრუნდა.
-შემოაკვდები ერთიდღე მაგას, ჩვენც ავდგებით და მიგაცილებთ საფლავამდე და ეგაა. სიცილი უთხრა თემომ
-ლექსოო გამოდის შეჩემ დემეტრემ ლიზა მოიტაცაა. სერიოზული და ანერვიულებილი ხმით დაუძახა მათემ. დემე მიდი კარადის გვერდით დადექი რა ცოტა ვიმამუნოთ, რეპეტცია გავიაროთ მოტაცებამდე, თავისთვის ჩაიფხუკუნა.
-იღადავეთ თქვენ ხო იღადავეთ და მართლა მოვიტაცებ, როცა დრო იყო ვერ მოვიტაცე, დანანებით ჩაილაპარაკა და დივნის საზურგეს მიეყრდნო და ღრმად ამოისუნთქა.
-კარები გაიღო და გასაპნული ლექსოო გამოვიდა თან თვალებს იწმენდდა, რამოიტაცა ბიჭო ვინ მოიტაცააა, დროზე წავედით ხო არ გაგიჟდა ეგ, გამწარებული ლაპარაკაობდა, მაშინღა შეამჩნია რო ტიტველი იდგა ბიჭების ახარხარებულ სახეებს რომ გადახედა.
-ფუ თქვენი დაგმარხავთ იცოდეთ.
-მიდი ხო ჯერ ლიზა მოვატაცებინოთ და დამარხვაზე კარგ ქელეხზე და სუფრაზე მერე ვიბაზროთ, გაიქეცი ეხლა მოიშორე ეგ საპონი, ახარხარებულმა უთხრა კაკიმ
წამოდით აივანზე გავიდეთ დავსხდეთ სუფთაჰაერზე ვისაუბროთ თორე ეს ჩახუთულობა უკვე მაგიჟებს.
-წამოდით ჰა მერე რაღას ვუცდით
-ეს ვინღა. ერთი იმას
გახედეე რაა ხელი გაიშვირა ლიზასკენ.
-ეგა ის ბიჭი რო გითხარი ცოტაცა აცადე და ლიზას ხელს რომ თხოვა მერე უთხარი ლიზას როგორც გიყვარსთქო. ყოველდღე ლიზასთანაა, დროის დიდ ნაწილს მის ოთახში ატარებს, ბავშვებიც საკმაოდ კარგად არიან მაგ ტიპთან მაგრამ ვინა ვერ გავიგე მაინც რაა. არც ზურა და არც სალომე არაფერს ამბობენ. მაგრად ინახავენ მაგის საიდუმლოებებს.
-აი ეხლა ამ ტიპს რო დავიჭერ და დედას ვუტირებ მერე ჩაეხუტება ჩემს ლიზას, ყველა მე მიჩალიჩებს თუ რახდება ხელი დაარტყა გამწარებულმა აივნის მოაჯირს კიბებზე დაეშვა და ლიზასკენ გასწია.
ლიზი სამყაროს მოწყვეტილი იყო გიორგის მკალვებში როდესაც ზურას ხმამ გონს მოიყვანა.
-ლიზი არ ვიცი საიდან უნდა დავიწყოო მაგრამ..
-რახდება ზურაა ხომ მშვიდობაა, სალომე როგორაა მშობიარობა ხომ არ დაეწყოო. თქვი რახდება, ძალიან აანერვიულა ლიზა ზურას ამ გამომეტყველებამ.
-დამშვიდდი ლიზი ყველა კარგადაა უბრალოდ , იცი ვინ მოვიდააა, არ ვიცი რა როგორ გითხრაა.. მოკლედ დედაშენი და შენი ძმააა მოვიდნენ. და კიდევ დემეტრე დაბრუნდა არ წავიდაა.
-მოიცა და ეგ განერვიუელბს მერე დააგიტომ ხარ ასეე, მშვიდი და
-მოიცა და ეგ განერვიუელბს მერე დააგიტომ ხარ ასეე, მშვიდი და წყნარი ხმით უთხრაა, ეს იყო ის რაც ცხოვრებამ აწავლა, ყველაზე რთულ მომენტში ტკივილის დამალვა.
მომისმინე ეხლა ერთიც და მეორეც ისე წავლენ როგორ მოვიდნენ ნუ ნერვიულობ. მისაღეებს მიიღებენ აწი აღარ მოვითმენ ყველა მისაღებს მიიღებს. ლიზი წმინდა და სუფთა ლიზაა რომელიც გულში არ იდებდა ბოროტობასსა გარეგნულად სხვა გახდაა, გახდა ის ვინც არასდრსო უნდოდა რომ ყოფილოყო ცივი, უგრძნობი, მაგრამ შინაგანად იფერფლებოდა ტკიოდა განიცდიდა.
-ლიზი ხო იცი რომ ნერვიულობ არ შეიძლება გთხოვ ეხლა მუ ჩამიყრი ამ შრომას წყალში მინდ აყველანაირად მზად დავხვდეთ ოპერაციას გთხოვ მოდი წავიდეთ აქედან მე დაშენ და ზურა მიხედავ დაგაიატუმრებს, თან ბავშვებიც აქ არიან, ნუ ანახვებ ამ სანახაობას ეხლა მათ, დემეტრემ რო ბავშვები ნახოს კარგად არ დამთავრდება ან შენებმაა ისედაც ამხელა შეურაწყოფას გაყენებენ ეხლა კიდევ გინდა უარესი გითხრან
-არსად გაქცევას არ ვაპირე, გასაქცევად თუ ვინმეს საქმე აქვს ეს თავად არიან გასაქცევები.
-ლიზი არ არის ეხლა იმის დრო რომ ვარჩიოთ ვის აქვს გასაქცევად საქმეე, არმინდა რომ ცუდად გახდე გთხოვ წამოდი შევიდეთ ბავშვებთან. ზურა მიხედავ და გაუშვებს ორივეს.
-არავის არ ვემალები მოვიდნენ მეც მაქვს სათქმელი და დავასრულოდ ყველაფერი. პირობა დავდე მამის და ძმის საფლავზე რომ არ მივცემდი არავის იმის უფლებას რომ დავემცირებინე დაა ჩემთვის გული ეტკინა ხოდა ამის დრო დადგა, სიმართლე ხო უნდათ ძლიან კარგი აი ბატონი დემტრეც რახან აქაა ძლაინ კარგი ყველაფერს იტყვის მისი ს გამო როგორ დამენგა ცხოვრება, როგორ კახპასავით გამომაგდეს გარეთ.
ბიჭები დემეტრეს უკან აედევნენ, აშკარარ იგრძნობოდა რომ კარგი ამაბავი არ მოხდებოდა.
-ბიჭო ამათ რაღა უნდა აქ თემომ ლიზას დედაზე და ძმაზე ანიშნა.
-აზრზე არ ვარ რახდება მაგრამ ამ საწყალს გოგო რაღას ერჩიან აქ მაინც მოასვენონ ხო გამოგადეს ხო შეეშვნენ რაღაუნდათ რა.
-კაი ეგრეც ნუ იტყვი საუბარში კაკი ჩაერთო, ეგრე ჩვენი დემეტრეც ვითომ შეეშვა და დაივიწყა მაგრამ, ისევ უყვარს .
-ხო მაგრამ კაკი დედა ძმა ეგრე უმოწყალოდ უნდა მოგექცეს ვერ ხარ შენც რა გამართლებას უძებნი ამ ყველაფერს.
-კარგი რა მათე, შევშვათ მაგთემას არაა ჩვენი გასარჩევი წამოდი დემტერე წამოვიყვანოთ თორე აქ არხდება კარგი ამაბავი.

-ლიზი შვილოოო როგორ ხარ, ტირილით გაიქცა ეკაა ლიზასკენ დაა გულში ჩაიკრა თან ეფრებოდა. ლიზა კი უემოციოდ იდგა. გულის სიღრმეში საშინელ ტკივილს განიცდიდა ცოტას და ალაბათ ფეხები მოეკვეთებოდა. რამდენჯერ უნდატრია ამერკაში ყოფნისას დედის ეს ჩახუუტება, რამდენჯერ ტირილში უთენებია ღაამეები, რას არ მისცემდა რომ დედას ისევ ისე ჩაეკრა გულში როგორც ბავშვობაში მაგრამ ეხლა როდესაც რეალობის წინაშე დადგა გონებამ აჯობა დაა უარყოო ისე როგორც ერთდროს მათ უარყვეს ლიზა.
ლიზამ დედის ხელები უხეშად მოიშორა განზე გადა და გაიცინაა.
-უცხოებს როდიდან ეხუტებით ქალბატონო ეკა და მათ მხარზე ქვითინებთ.
-შვილო გთოხვ ესე ნუ მექცევი, გეხვეწები მომისმინეე მე აქ პატიების სათხოვნელად მოვედი.
-ჯერ ერთი, შვილო არა ქალბატონო ლიზი, მერე მეორე როგორ გექცევით იქნებ ამიხსნათ? და მერე მესამე თუ საქმე გაქვთ შეგიძლიათ სასტუმროს მენჯერთან გარკვიოთ უცხო პირებს მე არ ვიღებ.
-ლიზიკო გთხოვ გულს ნუ მომიკლავ მაპატიეე, არ ვიცი როგორ დავიჯერე შენზე ის სიბილწე მაპატიე გთხოვ.
-ეხლა ნუ მოგიკლავ გულსს?დამცინით თუ რას აკეთებთ უკვე ყვირილზე გადადიოდა, და ჩემზე რასიტყვით რას გამეცით პასუხი? მეე მე არ მტკიოდა ?მიპასუხეთ ამოიღეთ ხმააა მითხარით?
-ლიზი გთხოვ არ გინდა გამოდი წავიდეთ. ბავშვები გველოდებიან, დაგავიწყდა რაგითხარი, მხარეზე ხელი დადო გიორგიმ და ეცადა ლიზა დაეწყნარებინა.
-არა გიორგი მაცადე ყველაფერ უნდა ვთქვა, წლების წინ აი ასე ვიდექი მათ წინაშე და ვითხოვდი მოესმინათ მაგრამ აარაა ხოდა არც მე ვაპირებ.
ქალბათონო ეკაა რაო დღეს აღარ ვარცხვენ თქვნე გვარს და სახელს?დღეს აღარ ტიალებს მამაჩემი და ჩემი ძმა საფლავში? მთელი 8 წელი ტრიალებდნენ ისინი საფლავში იმის გამო რაც გამიკეთეთ იცოდეთ, წლების წინ მე თქვენგან ცრემლიანი თვალებით წამოვდი დღეს თქვენსწინაშე ხო ხედავთ ქალი დგას და არა ის ბავშვი. ქალი რომელიც თქვენსმიერ მოყენებულმა ტკივილა გაზარდაა, შეხედეთ ხელით სასტუმროზე მიუთითა ყველაფერი ჩემით გავაკეთე, ყველაფერს ჩემით მივაღწიეე, ვაა ბატონ ნიკოლოზ ისე იცოდეთ არც მია არც სტრიპტიზი მიცეკვიაა, და არც არავის მონა არ ვყოფილვარ , ჩემით მივაღიწი აი ამით ხელი საფეთქელთან მიიდო. ეხლა კი ძალიან გთხოვთ წადით აქედან არა საჭირი აქ მასაკარდების მოწყობა.
- ოთახიდან ბავშვები გამოვიდნენ ხმაურზე და დედას გვერდით დაუდგნენ
-დედა რატომ ყვირიხარ, გთხოვ ნუ ნერვიულობ არ შეიძლება ჩვენსგამი გთხოვთ რაა,საწყლად თხოვდნენ ბავშვები. ლიზა გთხოვ წავიდეთ გეხვეწები ჩემი ხათრით ძალიან გთხოვ. მხარზე დადო ხელი გიორგი და თბილი ხმით უთხრა
-არააა ბოლომდე ვიტყვი სათქმელს რახან ასეააა დავიღალეე მჭამს ეს ტკივი მჭამსს და მკლავს. სულიერად მშლის და მანადგურებს.
- უყურებ ამ ბავშვებს დედა და ძმაო სარკაზმით ჩაიალაპარაკა, შენი შვილიშვილები არიან შენი კი დიშვილები მაგრამ დღემდე გსმენიათ რამეე?არაა რატომ იქნებ იმიტომ რომ იმ ღამეს ისე გამომაგდეთ რომ არც კი მოგისმენიათ მაგრამ რასამბობთ ეგეც რომ გაგეგოთ რომ ორსულად ვიყავი ალაბთ ცოცხლად დამმარხავდით. ვის გამო გამინადგურეთ ცხოვრებაა იმ ლანას გამო ხო მას დაუჯერეთ არააა აი ამიტომ მეცოდებით ყველანი.
-აიიი ამ ისტორიის მთავარი გმირიც გამოჩნდა ბატონი დემეტრე. მოვიდე აბა მანაც გაიგოს რახდება აქქქ. დემეტრესკენ წავიდა ხელი მოკიდა და და აივანზე აიყვანაა. აბა ბატონო დემტრე მოყევი ეხლა რატომ არ თქვიი ის რაც იცოდი სიმართლეე რომელიც შენმა ნაბოზვარ ლაანამ მოჩმახა. მიდი მოყევი ეხლა ხო კარგად გაიქეციი რომ მოგეყოლაა სიმართლე სინდიდსმა შეგაწუხათ ხოოო, შეხედე შენი შვილები არიან შენ გარეშე გაიზარდნენ, იმიტომ ხომ არააა რომმ უაზროდ მადანაშაუებდი რაღაცეებში , ბოლოს კი შენი ს გამო ქვეყნიდა გადახვეწაც კი მომიწია. მითხაროთ ეხლა რა გაპატიოთ ის რომ ესე უმოწყალოდ მომექეცით თუ ის რომ ეს ბავშვები სრულაიდ მარტო გაიზარდნენ ყავდათ მხოლიდ დედაა. მერე აწუხებდათ კითხვები რატომ არვყავდათ მამა, ბებიაა,ბაბუა,ბიძააა. მაგრამ მათთთვის ილუზია არ შემიქმნია როგორც კი გაიზარნნე ყველაფერი მოვუყვი ზღაპრებით ვესაუბრებოდი თქვნეზე გესმით ყველას გიცნობთ პატიება მათ სთოხვეთ მე ნუ მთხოვთ. წართმეული ბავშვობისთვის. თორემე მე მათ საუკეთესო მომავალის პერსპექტივას ვუტოვებ და ისე მივდივარ, მოვკვდები მაგრამ პასუხი თითქვეულმა თქვნგანმა ამ უცდოველ ბავშვებთან აგეთ. საუბრის ტემბრს ნელნელა უკლებდა და ხვდებოდა რომ ცუდად ხდებოდა, თვალებში უბნელდებოდაა ვეღა არჩევდა გარშემო ვეღაც სილუეტებს და ვეღარ საკუთა ხმას. გონს რომ მოვიდა ისევ საავადმყოფო ისევ ნაცნობი სურნელი და მის გვერდით კი დემეტრე რომელსაც ლიზას ხელი ეჭირა
@@@
გარშემო თეთრი მატერია და მედიკამენტების გამაბრუებელი სუნი ლიზას თანმსდევი გარემო, მერამდენედ გადარჩენილი ლიზა, ადგილი რომელმაც აჩუქა ბედნირება, ორი ანგელოზი ეხლა კიი დრო დგება მისი ყოფნა არყოფნაც გადაწყვიტოს.
-ჯანდაბა ამის დედაც ისევ მელანდება... ისევ, გთხოვ ეხლა რომ გავახელ აღარ იყო, ჩვენ ხომ სულ ასე ვიქცევით, მიდი გაქრი.ნაძალადევად დააჭირა თვალები ერთმანეთს ლიზიმ და ღრმად ამოისუნთქა იმის მოლოდინში, რომ როდესაც თვალებს გაახელდა დემეტრეს სხეული მის გვერდით აღარ იქნებოდა, იმისი იმედით რომ ის მხოლოდ მის ილუზიაში წარმოქმნილი დემტრე იყო, მაგრამ ამაოდ როდესაც მის ყნოსვის ორგანოს ისევ ის გამაბრუებელი სურნელი მოხვდა რომელიც წლების მანძილზე ათბობდა იმედები გაუცრუვდა, სურნელი რომელმაც მთელს ტანში დაუარა დაა სრულიად მოიცვა ლიზას სხეული და სული, დემეტრეს სურნელი ლიზას სარეველა ბალახივით მოედო.
-იმედი ბოლო ნაპერწკალს ჩაებღაჭა და თვალები ნელა გახილა, მაგრამ დემეტრე მაინც არ გაქრა ისევ მის გვერდით იყო, მისი ხელი ეჭირა და თითებზე ეფერებოდა.
- აქ ვარ ჩემო ლიზიკო, ყველაფერი კარგად იქნება შენს გვერდით ვარ, გპირდები სულ შენს გვერდით ვიქნები. გთხოვ ეხლა თავი არ გადიღალო, ძალებს რომ მოიკრებ მერე ვილაპარაკოთ, სალაპარაკო ბევრი გაქვს, თვალი ჩაუკრა დაა მაცდურად გაუღიმა.
ლიზას სხეული სითბომ მოიცვა,იგრძნო როგორ ენატრებოდა მის ეს გამოხედვა და ღიმილი მაგრამ მაინც არ გატყდა.
- დემეტრე წადი გთხოვ მე და შენ საერთო არაფერი გვაქვს, არ ხარ ვალდებული აქ იყო, ძლივს ამოილუღლუღა და თვალები მინაბა, იმ იმედით რომ დემეტრესთან შეწინაღმდეგებას შეძლებდა თუ მის თვალებს არ შეეჩხებოდა.
-საერთო კი არა ყველაფერი ერთი გვაქვს ლიზიკო. დაბალი მაგრამ გასაგონი ბარიტონით უთხრაა, სკამიდან წამოდგა საწოლისკენ წავიდა დაიხარა და ლიზას შუბლზე აკოცა.
-დაისვენე ახლა. მე გავალ ოღონ არსადა აღარ წავალ იცოდე.ზურგი აქცია და კარიკენ წავიდა, გასვლისას ერთხელაც მიიხედა ლიზისაკენ, იმდენად უჭირდა ლიზას დატოვება, კლავდა იმაზე ფიქრი რომ დაბრუნების ჟამს შეიძლებოდა სამუდამოდ დაეკარგა. აგიჟებდა ის ფაქტი რომ შეიძლებოდა ვეღარასდროს გაეგო ლიზას ხმა, ვეღარ ჩაეხედა მისი უმანკო და ტანჯული თვალებისთვის, თვალებისთვის რომლებიც წლების შემდეგაც ასეთი სიყვარულით უყურებდნენ.
ლიზა თვალებს მთელი ძალით დააწვა და ეცადა არ ეტირა მაგრამ ცრემლებმა მაინც გაიკვლიეს გზაა ლიზას ღაწვებზე და ნაკადულებად მიედინებოდნენ.

როგორ შეგეძლო ასე უგულოდ მოქცეულიყავი? როგორ შენ ადამიანი ხარ? ბოლო ხმაზე უყვიროდა ეკაა ნიკოლოზს, მაგრამ ნიკა ურეაქციოდ იდგა და ეკას არც კი უსმენდა,- შენიი დაა შენი, როგორ არ გესმის, ცუდად იყოო დაა ხელიც კი არ გაანძრიე მის დასახმარებლად შენ ნორმალური ხარ? რა დაგიშავა ასეთი რააა? სახლიდან ხო გამაგდებინე და წლები არ მაძლევდი უფლებას მასზე რამე გამეგო. სულ ტყუილად, ეს უდანაშაულო გოგო გარეთ გამაგდებინე. ძმა კი არა ნამდვილი სატანა ხარ ლიზასთვის. მადლობა ღმერთს რომ ჩვენს გვერდით არ იყო ამ წლების მანდძილზე, ჩვენ ოჯახი გვქვია? მითხარ ნიკა, შენსგამო მცხვენია, შენ ვინ ხარ ასეთი უგულო როგორ გაგზარდე მითხარი როგორ. ეკა ყვირილს აგრძელებდა და ნიკას მუშტებს ურტყავდა, ნიკოლოზი კი მოთმინებით უყურებდა ეკას საქციელს.
- ხელები დაუჭირა თვალებში ჩააშტერდა და კბილებში გამოსცრა, მორჩი უაზრო ისტერიკას და გლოვას, რომელ პატიოსნებაზე მელაპარაკები, აქედან ხო წამაბრძანე ლიზას ფეხქვეშ უნდა გაგებოდი არაა? მიდი გაეგე, ეხლაც გაეგე ბოლო ხმაზე ღრიალებდა, რომელ პატიოსნებაზე მჯელაპარაკები ქალბატონს ორი შვილიც ყოლებია, შენ კიდევ მის უდანაშაულობაზე მელაპარაკებ. და კახპა შვილი გყავს გაიგე ეს დედამოტ@ნული და შეუშვი ამ თავში, იღრიალა და ხელი საფეთქელთან მიადო. ჯერ ხო ისტერიკები მოგიწყო და აქეთ გადანაშაულებდათ ყველას, და მერე გამოსავალი ვეღაარ ნახა, მთელი მისი საყვარლები ერთად შეკრებილი რომ დაინახა და ვერ გაერკვა რაღა ეთქვა გოგო თურმე ცუდად გახდა, სასაცილოები ხართ, გადაიხარხა და ფეხი იქვე მდგომ მაგიდას დაარტყაა, ოთახში მხოლოდ მისი ღიალი და ლეწვის ხმა ისმოდა.
- არ გაბედი იმ კახპის სანახავად წასვლა თორემ ყვლაფერს დაგამხობ თავზე, დავივიწყებ რომ დედაჩემი ხარ და მოგკლავ ჩემი ხელით, იცოდე მამჩემის და ჩემიძმის გვერდძე დაგაწვენ საფლავს გაგითხრი, არ გაბეო რომ გადამაბიჯო.
- წავალ და ყველაფერსაც გავაკეთებ იმისთვის რომ დავეხმარო, ნეტავ იმ დღით ლიზა კი არაა შენ გამეგდე სახლიდან.
- არ გამაგიჟო ეკაა თორეე ყველას სათითაოდ დაგხოცავთ.
- რატომ შენ არ მოკვდი იმ საბედისწერო დღეს, რატომ შენ არ იყავი ლევანის ადგილას. მერჩივნა მკვდარი მენახე და არ მენახა საკუთარი დის სახელი როგორ მოკალი შენს ცხოვრებაში, მეზიზღები შვილო, დანანებით და ზიზღნარევი ხმით ამოილაპარაკა და იქვე ჩაიკეცა.
- ეკააა შენი ეხლა გახდი ანგელოზი? სიცილით შეეკითხა და მის წინ და ჩაიმუხლა. შენ არიყავი რო უყვიროდი ჩემთის მოკვდიო? რატომ არ გაეკიდე არ მოძებნე, მაშინთვე? იცი რატომ მე გეტყვი შენ თუ არ იცი არჩევანი გააკეთე მაშინ მე ამიერჩიე და ჩემი სიტყვა, ასე არაა ? რამე მეშლებაა? როგორც ვიცი არა, ხოდაა ბოლომდე ჩემს სიტყვას მიყვებით.ახლა კიდე მორჩი გლოვას და საჭმელი მაჭამე. ბოლო სიტყვები ისე ჩაილაპარაკა თიტქოს და არაფერი მომხდარა. ფეხზე წამოდგა და ოთახიდან გასვლა დააპირა ეკა რომ გიჟივით წამოხტა და მკლავებში ჩააფრინდა.
-შენ სუფთა არაკაცი ხარ, ჩემიშვილი კი არა ნაგვის ტომარა ხარ რომელიც თურმე წლებია სახლში მიდევ და ყარს და ვერ ვხვდებოდი ყველაფერს ვყრიდი იმის გარდა ვინ უნდა გადამეგდო . გაეთრიე სახლიდან, აქედან მოშრდი სანამ მოგკლაა. არანორმალურო ფსიქოპატო. როცა მინდა მაშინ წავალ და ვნახავ ლიზას შენ ამას ვერ გადამიწყვეტ. მკაცრად უთხრაა.
- ასე არაა, ვერ გადაგიწყვეტ ხო სიცილით ჩაილაპარაკა. ძალიან კარგი, მკლავში წვდა ნიკოლოზი დაა ძალით გაათრია გარეთ.
- გამიშვი ნიკაა რას აკეთე, რამ გაგაჟა ასეთი არაკაცი და აარა ადამიანი როდის გახდი.
- უეცრად ვიღაცა წვდა ნიკას და ქალი ხელიდან გამოსტაცა.
- მცხვენი რომ მამაჩემი გქვია, მცხვენიაა, ზიზღით უთხრა ბიჭმა, და ქალს ძლიერად ჩაკიდა ხელი რომ არ დაცემულიყო და ისევ ისევ გააგრძელა გამაფრთხილებდლად საუბარი აღარ გაბედი და ბებიაჩემს ხელი არ დაკარო,არ გაბედო, რომ კიდევ მოხვიდე ჩვენთან, სახლში რომ დავბრუნდებით აქ არ დამხვდე თორემ დას გეფიცები და ლიზის თავს ვფიცავარ იცოდეე ციხში ამოგალპობ, ისეთ რამეს გაგიკეთებ. გახოსვდეს მე მამჩემის შვილი ვარ, მე შენი შვილი ვარ და ამის გამკეთებელი ვარ ჩემს ოჯახს აღა შეხო ბებიას დედას ჩემს დას და მამიდაჩმს , განსაკუთრებული ყურადღება ,,მამიდაჩმზე" გააკეთ ქალს ხელი მოკიდა დააა მანქანისკენ წაიყვანა.
- პატარა ვარ ბებია მაგრამ, საკმარისად დიდი რომ დაგიცვათ. როცა გინდა ლიზას მაშინ ნახავ, არ გაბედო რომ მამაჩემს დაუჯერო, თბილად უთხრა ქალს და გულში ჩაიკრა.
- მათ ყურთასმენას კი ისევ წყვდებოდა ნიკოლოზის გახელებული ყვირილი, მაგრამ ყურადღებაც კი არა მიუქცევია.
-შენ ხარ ჩემი იმედი თომა შენ, ეს უთხრა და საზურგეს მიეყრდნო თვალები ძლიერად დააჭირა ერთიმეორეს თითქოს ცდილობდა, რომ წუთისწინ მომხდარი ამოშალა გონებიდან.

დემეტრემ პალატა დატოვა და კორიდორში გავიდა, უამრავი კითხვა უტრიალებდა თავში, არიცოდა რომლით დაეწყო. რა უფრო აინტერესებდა, პალატის კარი გამოხურა და ხელი თავზე ნერვიულად გადასივა და ერთი შეიკურთხა, ჯანდაბა ამის დედაც რაა, სად ვარ რახდებაა რა.
- რახდება თქვი როგორაა ლიზი შეეკითხა მათე.
- დემტრე გაშტერებული ერთ ადგილს მიშტრებოდა და არ იცოდა რა უნდა ეთქვა.
- ბიჭო თქვი რააა ამოგვეწურა მოთმინების ფიალაა ისევ მათე ჩაეკითხა ხმის ამოღებას რომ არ აპირებდა.
- კაი ბიჭო რაიყო აცადეთ ამოისუნთქოს მოვიდეს აზრზეე. გაიზროს რახდება მის თავს. მოდი დაჯექი, სკამზე მიუთითა კაკი, დაჯექი ბიჭო და ნელ-ნელა მოყევი ყველაფერი.
-დემეტრე სკამზე ჩამოჯდა და თავი ხელებში ჩარგოო. რამოდენიმე ხანი ხმას არ იღებდა ბიჭებიც ვეღარაფერს ეკითხებოდნენ და ერთმანეთს თვალებით ელაპარაკებოდნენ.ბოლოს ლოდინით რომ დაიღალნენ თემომ ლექსოს ანიშნა, მიდი კითხეო.
- დემე ბიჭო ვიცით რომ ძალიან არეული ხარ მაგრამ ჩვენ მთალდ ავირიეთ რა და გვითხარი რამე, ეს ზურაც არაფერს ამბობს ხო იცი როგორი ტიპიცაა. თვალებით კორიდორის მეორე მხარეს მჯომ ზურას გახედა და ლაპარაკი გააგრძელა, რაც საჭიროა ლიზა იტყვისო, ის ექიმიც არაფერს ამბობს, ეგ უფრო ნერვებს მიშლის, გიორგია თუ ვიღაცა უნდა დაიჭირო და თავისი მაკრატლით აჩეხო, გამწარებული კიდე აპირებდა საუბრის გაგრძელებას ბიჭებმა თვალებ რო დაუბრიალეს გეყოფა შენ ნუღარ უმატებ და აგულიანებო.
-კარგით დამშვიდდით საუბარში დემეტრე ჩაერთო ყველაფერს გეტყვით რაც ვიცი და რასაც მივხვდი დაა დანარჩენს მერე გავრკვევ იმ ექიმთან, გაზიღიანებულმა ჩაილაპარაკა ექიმის გახსენებაზე, გაახსენდა როგორ ეხუტებოდა ლიზის, მერე როგორ ეჭირა მის ხელი და არ შორდებოდა გვერდიდან. წამოდით კაფეში ჩავიდეთ ყავა დავლიო რომ ცოტა გამოვფხილზდე, წუხელის გავათენე მეგონა გაიღვიძებდა და არ მინდოდა ჩაძინებული დავხედროდი.
ბიჭები საავადმყოფოს გგვერდით კაფეში შევიდნენ ყავა და ცოტაოდენი წასახემსებელი შეუკვეთეს და მაგიდას მიუსხდნენ. დემეტრემ ღრმად ამოიხოდრა და საუბარი დაიწყო.
-მოკლედ თავიდან დავიწყებ რამე რომ არ აგერიოთ და გაურკვევლი არ დაგრჩეთ. იმ ნაბოზვარმა ლანამ რაღ ვიდეო რომ მანახა და დამაწრმუნდა რომ ლიზა იყო ხო ვიჩხუბეთ, მერე შევრიგდით რა, შევრიგდით რაა მოვკიდე ხელი და წავიყვანე. ვსოო ცოლად მომყავხართქო გპატიობ ყველაფერს მეთქი თავიდან დავიწოთ თქო და ათასი სირობა. ხოდა იმ ღამით მოხდა მოსახდენი, ლიზიმ მხოლოდ იმიტომ დაწვა იმ ღამით ჩემთან, რომ დაემტკიცებინა მისთვის პირველი ვიყავი, ჭკუაზე არ ვიყავი რომ ლიზასთან ცხოვრებას ვიწყებდი, დილით კი გოგო ვერ ვიპოვნე გაქრა უბრალოდ და მხოლოდ წერილი დატოვა..... მერე თქვენც იცით იმ ნაბოზვარმა ლანამ მსგავსი ვიდეობი უამრავი დაუმონტაჟა ოჯახთან გაგზავნა და სახლიდან გააგდეს. ცოტახანს აქ ყოფილა დედა ანასთან ვარძიაში ფეხმძიმედ ყოფილაა ჩემგან, ეს გიორგი მაგის მეგობარია ადრეც მეგობრობეა, მერე ზურასთან წასულა იმან წაიყვანა რა, ის დაეხმარა განათლება რომ მიეღო მის დაავადებას რაც შეეხებაა, გულიიიი... დანანებით ჩაილაპარაკა. გულის გადანერგა ჭირდება, ნერვიულობის სტრესი და ათასი დედამოთ@ნული ფაქტების გამო დაუავადდა. არშეიძლებოდა მშობიარობა და მაგან ვაფშე დედამოუტ#ნა და მიიყვანა ამ მდგომარეობამდე.
- ბიჭები პირდაღებულები უსმენდნენ დემეტრეს და ცდიობდნენ სიტვაციის სირთულის გაანალიზებას..
- კარგი ეხლა წავალ ლიზისთან ავალ რომ საღამოს მინდა სასტუმროში წავიდე მოვწესრიგდე ბავშვებიც დღეს უნდა ჩამეოყვანათ, დილით ლიზი თბილისში გადაყავთ და ბავშებს მე წავიყვან ლიზის ამ საკითხზეც უნდა დაველაპარაკო
@@@
-გიორგიი მზად ვარ რომ ყველანაირი ანალიზი ჩავიტარო და თუ დონორად გამოვდგები მზად ვარ, იქნებ ეს ცოდვა ასე მაინც გამოვისყიდო, იქნებ რამე ეშველოს ჩემს შვილს, ის საუკეთესო დედაა მინდა რომ შვილებთან ის მაიანც იყოს ბედნიერი ოღონდ ძალიან გთხოვ ლიზამარ მინდა გაიგოს ამის შესახებ, და არც თომამ ეს ამბავი მინდა მხოლოდ ჩვენს შორის დარჩეს.
-თქვენი გადასაწყვეტია ქალბატონო ეკაა უბრალოდ კარგად უნდა დაფიქრდეთ.
-არაფერია შვილო დასაფიქრებელი, თუ უფალი მომცემს საშვალებას რომ ცოდვა გამოვისყიდო იქნებ ამაში მაინც გამოვდგე დაა დავეხმარო ჩემს ლიზის.
- როგორც იტყვით დღესვე შეგვიძლია დავიწყოთ საჭირო ანალიზების გაკეთება, დასაკარგი დრო ნამდვილად არ გვაქვს. რადგან გვინდა რომ არავინ გაიგოს ეს ამავი იქნებ საღამოს დავიწყოთ ყველფერი, თქვენც თომას გარეშე მობრძნადით და მეც დემეტრეს როგორმე გავუშვებ სახლში.

-დემეტრემ კარები შეაღო დაა პალატაში შევიდა, ლიზის არ ეძინაა ფანჯრისკენ გადაბრუნებულიყო და ჰორიზონტს გაჰყურებდა. დემეტრე კარებში გაჩერდა და ლიზის უყურებდა.
- პალატაში ყოველთვის მარტო ვიყავი ხოლმე. ლიზიმ უეცრად საუბარი დაიწყი, დემტრე უცბად შეაკრთო ლიზის ხმას არ ელოდა ეგონა რომ მისი შესვლა ვერც კი შენიშნავდა 8 წელიი მარტო ვიყავი, ზურას სალოს და გიორგის გარდა არავინ არ მყავდა და რაღათქმაუნდა ჩემიი ორი ანგელოზი, ელენე და ერეკლე, მხოლოდ ერეკლეს და ელენეს გამო ვიბრძოდი არ მი ერნდა ყველაფერთან ერთად უდედოდაც ყოფილიყვნენ. შენ არ გადანაშაულებ მათუმამოდ გაზრდაში, ეს ჩემიბრალია ერთხელ წასულმა ვერ შევძელი რომ უკან დავბრუნებულიყავი და ის მეთქვა რაც უნდა გცოდნოდა.
- ლიზი გთხოვ არ გინდაა, ისედაც უკანასკენლ ნაბიჭვრად ვგრძნობ თვავს ჩემს გამო დაგემართა ყველაფერი.
- გაჩუმდი და საუბარი დამაცადე, შუაზე გააწყვეტინა სათქმელი დემეტრეს და საუბარი გააგრძელა, ერთადერთი რაშიც დამნაშავე ხარ ისაა რომ არ მენდე, მე კი იმაში ვარ დამნაშავე რომ ეს უნდოლობა ვერ გაპატიე და წავედი. მაგრამ იმაში რომ ოჯახმა გამომაგდო შენ არ ხარ დამანაშავე მიუხედავდ იმისა რომ შეგეძლო სიმრთლე გეთქვა.. ვიცი რომ ყველაფერი იცოდი, შეიძლება წასული ვიყავი მაგრამ ყველაფერი ვიცოდი რაც მაინტერესებდაა, საკუთარ სახლში რომ ვერ გავატარე ეს დრო, ამაში მხოლოდ ჩემი ოჯახია დამანშავე, არც ისინი არ მენდნენ და დიდად არც მათთან მიმართლებია თავი...არც შენთან არ ვიმართლებ თავს ბავშვებთან დაკავშირებით, რაც მთავარია ისინი გიცნობენ და როდესაც მე არ ვიქნები იმედია მიხედავ მათ.
- არ გაბედო და ეგ ართქვა არ იქნები არ არსებობს, წამეონთო გაცეცხლებული,- ყველაფერი კარგად იქნება ბევრი გვაქვს გასარკვევი მაგრამ გავარკვევთ, ყველაფერს დავალაგებთ გპირდები ამჯერად ერტად ვიქნებით.
- უნდობლობა ყველაფერს კლავს.იმას რაც იყო და იმასაც კი რაც უნდა ყოფილიყო.
- მე ბოლომდე გენდობი, და შენც დაგიბრუნებ იმ ნდობას რაც დაგიკარგე. ეს უთხრა და გვერდით მიწვაა. თმებზე ეფრებოდა და ასე ჩაეძინა ლიზას დემეტრეზე მიხუტებულს.
გამოღვიძებულმა დემეტრებ ვეღარ დაინახა აქეთ-იქით დაუწყო თვალიერება რომ ვერ დაინახა გულში რაღაცა ჩაწყა და თავისთვის ჩუმად ჩაილაპარაკა.
-ვეღარ გამიგია რა მელანდება და რა რეალობა რმერთო გამარკვიე რაა. სახეზე ხელები მოისვა და ცრემლები მოიწმინდა.
- რეალური ვიყავი რეალური, საპირფარეშოს კარები გააღო და გამოვიდა ხლების მშრალებით დემტრე.
- ლიზას გულის სიღრმეში გაუხარდა დემეტრეს იქ დანახვა მაგრამ არ შეიმჩნია და უკმეხად დაუწყო საუბარი.
- ვისურვებდი რომ მომლანდებოდი. საერთოდ არ მახარებს შენი აქ ყოფნაა. და ძალიან გთხოვ მიბრძანდი.კარებისკენ მიუთითა ხელით.
- ისედაც მივდიოდი საყვარელოო. შენ რომც არ გეთქვა ,თვალი ჩაუკრა მიუხალოვდა და მის ტუჩებს ისე დაეწაფა ლიზამ აზრზე მოსვლაც კი ვერ მოასწრო, გაუაზრებლად თავადაც აყვა კოცნაში ბოლოს როდესაც ორივემ უჰაერობა იგრძვნეს ძლისვ მოსწყდნენ ერთმანეთის ტუჩებსს, დემეტრემ მოგების ნიშნად ისევ ჩუკრა თვალი,და ენის წვერით ტუჩები დაისველა, აგიჟებდა ლიზის დემეტრეს ეს ჟესტი მაგრამ ყვლანაირად ეცადა ვნება დაემალაა რომ დემეტრეს არ დაენახა, ამის არც სურვილი ქონდა და არც ძალა.
- ცოტახნთ მივდივარ პატარა მალე დავბდუნდები. კარებში მისულმა კიდევ ერთხელ გახედა ლიზის და ჰაეროვანი კოცნა გაუგზავნაა და ჩაიცინა.
- ლიზი ფიქრებში იყო წასული კარების ხმა რომ გაიგონა და ისე რომ არც გადმობრუნებულა, უკმეხადა დაუძახა,
- ხო გითხარი წადითქოო რაღატო მობრუნდი?!
-ვინ გააცილე ქალბატონოო ლიზაა რა საინტერესო რომელიმე შენი ვითომდა მეგობარი ხომ არ იყომოსული? სარკაზმით ჩაილაპარაკაა მამაკაცმა ცივი და უხეში ბარიტონით.
@@@
საუკეთესო მსახიობი ხარ, საუკეთესო, ისე დაო არ ჯობდა გაბოზებას სამსახიობოზე ჩაგებარებინა. მამაკაცმა ხმამაღლა გადაიხარხარა და ტაში დაუკრა, საშინელი აურა შექმნა მისმა ხმამ პალატაში.
-ლიზას ცრემლები წამოუვიდა ნაცნობი ხმის გაგონებაზე, აღარ შეძლო ამდენი დამცირებისა და სარკაზმის ატანა საკუთარი ძმისგან. ადამიანს რაც არ უნდა აპატიო ესაა საკუთარი თავის დამცირება, სხვა ყველაფერი შეიძლება აპატიო მაგრამ როდესც გამცირებენ და ხმას არ იღებ ეს სიკვდილის ტოლფასია, მაშინ მკვდრის ძალა გაქვს და მეტი აღარაფერი, უფლებას აძლევ ის ილაპარაკონ რაც უნდათ, ეს კი მხოლოდ გარდაცვლილების თანდასწრებით ხდება, ცხოვრებაში ცოცხლად არ უნდა გარდაიცვალო და სხვას ყველაფერს უკვე შეძლებ შველოს
-ყელში მომჯდარი ბურთი ძლივს გადაყლაპა და საუბარი დაიწყო, საკმარისია, ზღვარი ყველას და ყველაფერს აქვს და მათშორის შენს სარკაზმსაც უნდა ქონდეს, არანაირი უფლება არ გაქვს რომ აქ მოდიოდე და რამეს მეუბნებოდე. პალატა დატოვე დაა გაეთრიე აქედან. ზიზღით უთხრა და მთელი გული ამოაყოლა რომ საკუთარ ძმასთან ასე საუბარი უწევდა.
-მეე ყველაფრის უფლება მაქვს დაიმახსოვრეე. მამაკაცი სარკაზმს არა და არ იშურებდა და თან ლიზასკენ უფრო და უფრო ახლოოს მიიწევდა.
- ლიზას შეაშინა მისმა ამ მოქმედებმა იცოდა რომ,ნიკოლოზი ყველაფერზე იყო წამსვლელი.ნიკაა გთხოვ გადიი აქედან და დამანებე თავი, მე შენგან არაფერს არ მოვითხოვს არაფერს, წადი და შენს ოჯახთნ ერთად ბედნიერი იყავი, მივდივარ საერთოდ მივდივარ ვეღარ მნახავს ცოცხალსაც ვერ მნახავთ, უბრალოდ მომეცი საშვალება რომ მშვიდად ვიყო ამ ბოლო წუთებში, მინდოდა, მთელი გულით მინდოდა რომ შური მეძია იმ დაკარგული წლების და ტანჯვისთვის მაგრამ ამის ძალაც არ შემწევს ხო ხედავ არაა, წადიი დამანებე თავი მომშორდი ჩათვალეთ რომ არც ვყოფილვარ თქვენს ცხოვრბაში , არც ეს რვაწელი გაგჭირვებიათ უჩემოდ და ეხლაც წადი, ეკას მიხედე თომაას, შენს ცოლს და პატარა აგნელოზს ,შენ შვილს ცხოვრება ასწავლე რომ ჩემსავით არ გააუბედუროს და. სუნთქვა უჭირდა უკვეე სიტყვებს თავს ძლივსღ უყრიდა მაგრამ მაინც აგრძელებდა.
- შეხედეეე აი ამ ჯართს შეხედე, ხელიი სამედიცინო აპარატურისაკენ გაიშვირაა და მილებისკენ რომელიც აპარატურიდან გამოდიოდა და მის ტანზე იკავედბდნენ ადგილს, აი ამმ ყველაფერს შეუძლია ჩემი ყოფნა არ ყოფნის გადაწყვეტა, ,მაგ ჯართს როგორცკი გამორთავ მეც აღარ ვიქნები. ხელები ერთმანეთს შემოკრა აი ასეე ნაცარივით გავქრები, მაგრამ უნდა გახსოვდეს რომ ჩემი სიკვდილი თქვენს მხრებზე იქნება და თქვენი ცოდვების სიას დაემატებაა, ღმერთ ვთხოვს შენი ცოდვები შენმა შვილმა არ მომკოს, დაიმახსოვრე რომ არაკაციი ხარ,არაკაცი რომელიც არაკაცად დარჩა ბოლომდეე, მამა როგორ იმედებს ამყარებდა შენზეე, როგორ მახსოვს მისი ბოლო სიტყვები ჩვენს ქალბატონებს გაუფრთხილდიო, მაგრამ შენ რა გააკეთე? ლევანი მე მჭირდება ბოდიში მიმყავს ისაცოო. მე მიყურებდა და ბოლოსიტყვები თქვაა, გეიმედებოდეს მასთან გტოვებო, შენ რა გააკეთეე ძაღლივით გამომაგდეე, მაგრამ მადლობა ცხოვრება ვისწავლეე, შენ კი არაკაცი გახდი. წადი ეხლა და თუ კაცობა ოდნავ მაინც შეგრჩა ოჯახს მიხედე. მეტი ვეღარ შეძლო სუთქვა გაუხშირდა პირი უშრებოდა გულის ცემა ნელდებოდაა, და ხაზებიი ნელ-ნელნელა გასწორებას იწყებდნენ.
- ნიკოლოზი ლიზას პალატას მიუახლოვდა დაა მისი ნჯღრევა დაიწყო, არავინ მყავს არავინ ყველა დავაკრგე ყველა შენს მხარეს გამოიქცააა ყველა, იგივე გზას გავდივარ მიტოვებულიი შენ აღარა ხარ მე ვარ, მე გესმისს ყვირილს აგრძელებდააა, აპარატურა კიი წუოდააა, გამეციი პასუხი მიდი გიხარია? ხომ გითხარი ყველამ მიმატოვათქო არავინ აღარ მყავს არაააა, შენ დაიწყე ახალი ცხოვრება მაგრამ მე ვერ დავიწყეებ, ვერააა გაიგეე ჩავძაღლდები მარტოოო, შენსავით ვერ დავდგებიიი ფეხზეე ვერაა, ნაგავი ხარ იცოდი რო მე მიტოვებას ვერ გადავიტანდი და მაინც ყველას უარი ათქმევინე ჩემზეე. ნიკა ყვირილის აგრძელბდა. უეცრად პალატაში ექიმები და ექთნები შემოცვივდნენ, ნიკა გარეთ გაიყვანეს და შუძლებელი გახდა მისი ყვირილის გარჩევაა, პალატაში კიიი ბრძოლის ველიი იყოო, ლიზა ებრძოდა სიკვდილსს.
-აუწიეთ ელექტროშოკს ბოლომდეე, ერთი ორი სამი , მიდი, ერთი ორი სამი მიდი შეგიძლი ლიზაა მიდი მიდი, იბრძოლეე დონორი მზადააა ლიზააა მიდი ეხლა არააა . ერთი ორი სამიი, გთხოვ უნდა გამოვიდეს.
- აზრი აღარ აქვს გიორგი ექიმოო დავკარგეთ პაციენტიი.
- არა არაააა, გიჟივით არ წყვეყდა გიორგი ბრძოლას, გამოუვა, შეძლებს, მჯერა, მიდი ლიზაა მიდი, ბავშვების ხათრით ჩვენი მეგობრობის ხათრით მიდი ბოლოაა გამოვაა..
12 თავი
ცხოვრებაა ერთი დიდი ჭაობიაა სადაც მთელი ცხვრება ზიხარ და ნელ-ნელა იძირები, ცოდვები გამძიმებს გამძიმებს და ჭაობში სასიკვდილოდ იფლობი, ზოგჯერ კი შენივე კეთილი საქმეე გიმსუბუქებს სხეულა დაა ჭაობის ზემოდან გატივტივებს, მაგრამ ვინმე მაინც გინდა ნაპირიდან ვინც დახმარების ხელს გამოგიწვდის დაა წუმპედან ამოგათრევს.
სიცოცხლე არ შეწყდა, გული ამუშავდაა, ნაპირიდან ხელი ჩაჭიდეს, ფეხზე დააყენეს და ბრძოლა დაიწყეს.
- გამოვიდა, ვიცოდი მჯეროდა რომ ამას შეძლებდი, ღრმად ამიოხრა მის აწოლთან დაიხარა შებლზე აკოცაა და შვებით ამოისუნთქა. ძალაგამოცლილი და ემოციებ არეული კედელს მიეყდრდმო და იქვე ჩაიკევაა.
ლიზი გთხოვ ასე აღარ შემაშინო, ბრძოლა ერთად დავიწყეთ და უნდა გავიდეთ ბოლომდეე, მე ხომ პირობა მოგეცი რომ ჯამრთელს გაგიყვანდი ამ კედლებიდან , გთხოვ დამეხმარე შენც, ვიცი ბრძოლა გიყვარს მოერი სიკვდილს, მედგრად დაუდექი გთხოვ რაა თავისთვის ბუტბუტებდა დაა თან დაცვარულ შუბლს იწმენდდა ხელებს ნერვიულად ხლართავდა ერთმანეთში.ვერც კი შეამცნია დრო როგორ გავიდა, კედელზე მიყდნობილს ჩაეძინა ლიზას პალატაში.
- ბატონო გიორგი, კარგიი შეაღო ექთანმა გოგონამ, ვერც კი იფიქრებდა რომ გიორგის ამ მდგომარეობაში დაინახავდა,-ოხ გიორგი, გიორგი, როგორ შეიძლება წინ ამხელა ოპერსცია გელის და შენ კიდე თავს არცკი უფრთხილდები და არ ცდილობდაისვენო ცოტახსნ, გაბრაზებულმა ჩაილაპარაკა თვისთვის და მამაკაცის ფეხებთნ დაიხარა ხელი ნაზად შეახო მხრებზე და მისი გამოფხიზლება სცადა.
-გიორგიი გაიღვიძეეე, გიორგი.
- რახდება ლიზა ლიზა ხო კარგადაა, შეშინებული წამოხტა და ლიზას საწოლსმივარდა. გოგონა ცოტა შეაშინა მის ასეთა უეცარმა რეაციამ და შეშენებული გვერძე გადაყირავდაა.
- უფ ყველაფერი კარაგად ყოფილააა მეკიდევ შემეშინდა, შვებით ამოისუნთქა და ეხლაღაშენიშნა წაქცეული გოგონა, მაშინვე მივარდა და ფეხზე წამოაყენა.
-მაპატიე გთხოვ სულ გათიშულივარ, იმდენად მაშინებს ეს მდგომარეობა მის გარდა ვეღარაფერზე ვფიქრობ და ვამჩნევ ლიზასკენ გაიხედა და ისე ესაუბრებოდა ექთანს.
- არაუშავს , მეგონა ისვენებდი და გეძინაა, არ მეგონა აქ ძირს თუ ჩაგეძიენბოდა თორე ცოტა ადრე შემოვიდოდი, გასაფრტხილებლად მოვედი საოპერაციო მზადა , ჩვენც ყველანი მზად ვართ, დონორიც მზადაა და თქვენ გელოდებათ თქვა რომ საქმე ქონდაა.
-კარგი ნატა მოემზადეთ ორსაათში დავიწყებთ მეც გავემზადებიი.დიდხანს გაგრძელდება ოპერაცია შემცვლელი ექთნები ნახეე, ქირურგებს მე მივხედავ ყველას ვერ ვანდობ ამ საქმეს მე მოვაგვარებ.
- კი მაგრამ როგორო მოახერხებ მინიმუმ18 სათი გასტანს ოპერაცია და ამდენახნს გადაიღებით ვერ შეძლებთ.
-მოვაგვარებ უკვეე ყველაფერი ბატონი გურამი დამეხმარება და თუ საჭირო გახდება ბატონი კახიც მზად იქნებაა. ყველაფერი გამოვა. შენ უნდა იყო ჩემს გვერდით აუცილებლადდ. დაამშვიდა გოგო და შუბლზეე აკოცაა.ნატაა ინსტიქტურად დაბნეულიი შემობრუნდა და პალატიდან გავიდა.

- ქალბატონო ეკა ექთანმა მითხრა რომ ჩემი ნახვა გსურდათ? რამე ხო არ შეიცვალა, ხომ არ გადაიფიქრეთ?
- არა უბრლოდ ლაპარაკი მინდოდა თქვენთან. სინანულით ჩაილაპარაკა ქალმაა, უმჯობესი იქნებოდა ამ დღეში არ ჩამეგდო ჩემი ცქრიალო გოგო, როგორ დავტანჯე და მომავალი წავაღთვის, ენაცვალოს დედა მაგას, სინანულით ლაპარააკობდა თან თვალებზე მომდგარ ცრემს იწმენდდა, არ მინდა რომ ლიზამ გაიგოს მისი დონორი რომ ვიყავი, როდესაც ღმერთის წყალობით ყველაფერი კარგად ჩაივლის, ის მე მაინც არ მომიკითხავს ჩემი დანახვა არც კი უნდაა, არამგონია ძალიან გაეხარდეს მის მკერდში რომ ჩემნაირი უსინდისო დედის გული იძგერებს. ხმა აუკანკალდა ქალს და ვეღარაფერი თქვა, იქნებ საოპერაციომდე თომაა შემოიყვანოთ ჩემთან, ერთადერთია ვისაც შემიძლია ლიზა ვანდოო.
- თომას აუცილებლად გამოვგზავნი თქვენთან მაგრამ იცოდეთ რომ მხოლოდ თომა არააა, ვისი იმედიც უნდა გქონდეთ მის უკან დგანან მისი მეგობრები ზურა სალომეე, მე და კიდევ დემეტრეე, მას ლიზა ძალიან უყვარს და ის აღარავის მისცემს უფლებას რომ ზედმეტად მიუახლოვდეს და გული ატკინონ. ესეც რომ არაა ლიზას არ სჭირდება ინმეს პატრონობა ლიზა ძლიერთა შორის ყველაზე ძლიერია მან აქამდე მოაღწიაა და როგორ ფიქრობთ ვინმე სჭირდება განა კი მას? მას ხმოლოდ ჯამრთელობა სჭირდებაა.
-ქალმა ხმის ამოღება ვეღარ შეძლო, ცრემლები მოიწმინდა და საწოლის მეორე მხარეს გადაბრუნდაა. ღმერთმა შემინდოს ყველა ცოდვა და მაპატიოს .გულზე დაკიდებულ ჯვარს ჩაებღაუჭა დაა ტუჩებზეე მიწება მამაოჩვენო წაიკითხა დაა ბოლოს ხელით ერთი მოძრაობით პირჯვარი გადაიწერაა.
- მზად ვარ მეე, გიორგი თომას დაველაპარაკები დაა შეგვიძლია წავიდეთ, სიტყვა დააწია კარებთან მისულს.
ცხოვრებაში დგება მომენტი როდესაც ფიქრობ ყველაფერზეე, ფიქრობ წარსულში ჩადენილი დანაშაულზეე, გამიზნულად თუ შემთხვევით, როდესაც დგება მომენტი უფალთან წარდგენის და შიშ უფროდაუფრო გჭამს.


- კი მაგრამ სალომე რახდება რა სახე გაქვს თქვი რამეეეე? სალოო მშობიარობა დაეწყოო გგოგო არ გამაგიჟო
- არა, არა ზურააა, ლიზააა ჩვენი ლიზა ისსს ისსს, სალომე სიტყვებს ვერ უყრიდა თავს ტიროდა და თან არაამქვეყნური სიცილით იცინოდაა, ზურასკენ გაიქცა და რამდენადაც შეძლო მუცლით ჩახუტება ისე ჩაეხუტა, თან სლუკუნებდაა, ზურაა ლიზა, ის იცოცხლებს გადარჩებაა ჩვენი ლიზააა, გახარებული საუბრობდაა და თან ტუჩებს უკოცნიდაა, არად ჩაგდო მის გარშემო ხახლხი, იმდენად გახარებული იყო რომ ვერც კი გაიზრა დედაოების თანდასწრებით რომ იდგა.
-ზურამ გახარებულმა აიტაცა ცოლი ხელში და დააბზრიალა თან ბოლო ხმაზე ყვიროდა, ვიცოდი პატარა მჯეროდა, რომ გამოვიდოდააა, ძლიერი ხარ ძლიერთა შორის.
- დედაოებს სიხარულის ცრემლი მოსდიოდა,ერთმანეთს ეხუტებოდნენ დაა სრული ბედნიერების წამები დამგარიყო.
ვიღაცა სიცოცხლეს ასრულებს, ვიღაცა სიკვდილტან ბრძოლას იგებს, მაგრამ გახსოვდეთ ყველა იმას იღებს ცხოვრებისგან რასაც იმსახურებს. მაგრამ ზოჯერ ადამიანებს ისიც გვიწევს რომ სხვისი ცოდვებზე ვაგოთ პასუხი. სამწუხაროა თუმცა რეალობა.
- სალოო დემეტრეს დავურეკოთ, მაგრად კი მიშლის ნერვებს მაგრამ ცოდოა ეგ პიდარასტი, უვარს ლიზაა, ბავშვებიც მასთან არიან და ინერვიულებენ.
- ხო ხო რათქაუნდაა, ცრემელები მოიწმინდა დაა ჩანთაში ტელეფონის ძებნა დაიწყოო.
ზურა შვილო არ გინდაა, ეს წამია დავურეკე დემეტრემ იცის ყველაფერი, საავადმყოფიში მიდის ეხლა, მაგრამ ის კი აღარ მიკითხავს ამ ბავშვებს ვის დაუტოვებს, ნეტა ოჯახს თუ უამობო ეს ყველაფერი.
-დედა ანა თქვე რა დემწტრე სიცნობთ?
-ეჰ ზურა შვილოო, მე ვარ მოწმე მათი სიყვარულისაა, მე ვარ ადამიანი ვინც მათ ტკივილს ისმენდა და იტანდაა, დემეტრე იმ დღეს მოვიდა ჩემთან ლიზი რომ აქ დამიტოვეე, იცოდა რო ჩემთან მოდიოდა ყველაზე რთულ დროს, მაგრამ ჩემი ლიზი ისე ცუდ დღეის დავინახეე,ვეე გავბედე მეთქვა რო მე მყავდა მოვატყუე და გავუშვი, მერე სულ მოდიოდა მიყვებოდა როგორ ნანობდა როგორ უყვარდა და ენატრებოდა, ლიზა კიი იქიდან მელაპრაკებოდა და მიყვებოდა როგორ ტკიოდა მაგრამ, მინდოდა ბოლომდე მზად ყოფილიყო დასაბრუნებლად. დემეტრეს იმაზე კარგად ვიცნობ ვიდრე მე ის ჩემთან ტყუილის ვერ ამბობს უყვარს და ვიცი რომ იზრუნებს მასზე გთხოვ არ ჩადგე მათი ურთიერთობის შუაში, ნება მიეცი გამოჯამრთელების მერე დაელაპარაკონ ერთმანეთს და ის გარკვიონ ყვაფერი გატხოვ, ის შენს წინაღმდეგ ვერ წავა ხო იცი ყველაფერი ხარ მისთვის ვადებულება შეაწუხებს და შენს მხარეს გადმიუხრება გთხოვ, სიყვარულის ხათრით სიყვარულს ყველა ყინულის გალღობა შეუძლია და ყველაა ჩატეხილი ხიდის გამთელებ. მენდეე შვილოო ჩემოო ისინი ბედნიერებიბქინებია. თბილი საუაბრი დაასრულა ქალამა ზურას და სალოს გადაეხვია პირჯვარი გადაწერა და მანქნამდე მიაცილა.
-მანქნაში ჯდებიდა ზურაა რო შემობრუნა ხელზე ეამბორა დედა ანას გაუღია დაა კაცური სიტყვა მისცაა. დედა ანა ყველაზე წმინდანს გეფიცებით, ხელი ცისკენ აიშვირა და შედეგ სალოსკენ და ყველაზე წრფელ სიყვარულს არ ჩავდები მათშორის თუ საჭირო იყო ლიზის ჩემი ხელით მივიყვან დემეტრეს სახლამდე.
-კარგი შვილო ღმერთმა გზა დაგილოცოთ. ფრთხილად იარეთ. გთხოვთ .
-ყველაფერი კარგად იქნება დედა ანა ხელის ერთი მოძრაობით ჯვარი ამოიღო და მაღლა აღმართა, მე ამის მწამს და მჯერა.


-კი მაგრამ რამოხდა ასე უცბად კარგად დავტოვეე, ვინმე ამიხსნსი რა დაემართაა გოგოს, გაგიჟდით,ყველაფერი კარგად იყო რასქვია ელექტრო შოკი დაჭირდა, ბოლო ხმაზე ღრიალებდა დემეტრე და არ წყვედა ბოლთის ცემასს, აქ რა ჩემფეხებს აკეთებთ მაგდონემდე როგორ მივიდაა.
- გთხოვთ დამშვიდდიტ ბატონო ეს საავდმყოფოაა, აქ ასე არშეიძლებაა პაციენტები წუხდებიაან , შიგნით ოპერაციები ტარდება იცოდეთ დაცვას ვეტყვი და აქედან მიგაბრძანებთ.
- სულ #ლეზე თქვენ და თქვენი დაცვააა, ამოღერღეთ რამოხდააა, ჯერ ძლივს მოაბრუნეთ მერე უეცრად ვიღაცა დონორი რჩება თურმე დონორის ვინაობას ვერ მიმხელე, ამოგბუგავთ თქვენი 6536235, დროზე მითხარით რამოხდა.
- ბატონო თქვენს მეუღლესთან ვიღაც ახალგაზრდა ბიჭი იყო მის ოთახში რომ შევედი, ერთი ამბავი ქონდაა, სულ 5 წუთით წავედი გეფიცებიტ გიორგი ექიმთან რომ შემოწმებაზე მოსულიყო. არვიცი ის ფსიქოპატი საიდან გაჩნდაა აქ.
- გოგოს დასრულება აღა არცადა, მაშინთვე შიკურთხაა, უხა ნიკაა ნიკააა, რაგინდა უნდა შემომაკვდეე, რა ხარ ასეთი სიბინძურე თავიდან ბოლომდეე, ესთქვა და გიჟივით გავარდა საავდმყოფოს შენობიდან, მაქანას მიუჯდა დაა თვალს მოსწყდაა ერთ ხრჭიალზე მანქანა.
დროო ხან რომელ საათ უჩვენებდა ხან რომელს, მაგრამ არავინ ჩარნდ, შეხურული საოპერაციოს კარები და ჩავლილი ორი ათეული საათი, კალიდორსი უკვე ოცდამეორე საათს იტვლიდნენ ოპერაციიის როდესაც ყველაფერი დასრულდა საოპერაციოს კარი გაიღო. დაღლილი სახე წაშლილი, მაგრამ ბედნიერი და ამაყი გამოვიდა გიორგი იმ კარიდან.
- შევძელით მე მან და თქვენ ყველამ ერთად, გამოვიდა ის ჩვენთაანა, ეხლაა დაველოდოთ მდგომარეობიდან როდის გამოვა.რამდენიმე საათი რეამინაციაში მეთვალყურეობის ქვეშ იქნება და მალე გადმოვიყვანთ. საუბარი დაასრულა და ბოლოს კუთხეში მჯდარ თომას გადახედა, რომელსაც ერთდრულად ბედნიერების და უბერურების ჟამი დასდგომოდა.
- თომა შენთან ცალკე მინდა საუბარი იქნებ წამოხვიდეე. არავის მიუქცევია ყურადღება თუ რატომ დაიბარა გიორგიმ თომა თავისთვან, ყველა ლიზას გადარჩენას აღნიშნავდა.
-თომა არ ვიცი ბებიაშენმა რაგითხრა იქ რომ ყავდი შეყვანილი მაგრამ, მისი სურვილია რომ ლიზამ არ იცოდეს ეს ამბავი, გთხოვ არ უთხრაა,ხო და კიდევ რაც შეეხება მეორე თემაც. ცხედარი... დანანებით ამოილაპარაკა თეთეხალათიანმა. უნდა გადაასვენოთ რაც მალე მით უკეთესი, თუ დღესვე ვერშეძლებ პროზჟექტურაში გადავიყვან.
-კარგი, კარგი, ყველაფერს მოვაგვარებ. მადლობაა შენ ამყვეკაფრისთის.
@@@
ბი გადიოდა ყველაფერი თითქოს თავის ადგილს უბრუნდებოდა, ლიზა გაუმჯობესებას გრძნობდაა, აღარ ჩანდნენ,ნიკაა, დედა, მაგრამ მის გვერდით იყვნენ თომა, დემეტრე, ზურა, სალომე და აწ უკვე პატარა ნიაკო. მთელი ამ დროის მანძილზე დემეტრემ და ლიზამ ნორმალურად საუბარი ვერ მოახერხეს, თუმცა მათ შორსი იყო თვალებით კონტაქტი და სიყვარულით სავსე გული.
და დადგა დღე ლიზას საავადმყოფოდან გაწერის, სრულიად ჯამრთელი მიდიოდა ამჯერად.

რასაკეთებ დემეტრე?ან აქ რაგინდა? იმდღეს მემგონი გასაგებად აგიხსენი, არაფერს ცვლის ის, რომ ერეკლე და ელენე შენი შვილები არიან, გაძლევ უფლებას, რომ ნახო, წაიყვანო, მათთან ურთიერთობა გქონდეს მაგრამ, ჩემთან ზედმეტ სიახლოვეს და მზრუნეველობას შეეშვი გასაგებია? გამაფრთხილებლად უთხრა და ტანსაცმელი ხელიდან გამოგლიჯა და თავად განაგრძი ბარგის ჩალაგება.
-დემეტრეს გაეცინა როდესაც ლიზას გაბუტულა სახეხს გადაწყდა, აღარ შეწინაღმდეგებია, ჩანთა დაუთმო და იქვე სავარძელში მოკლათდა, შორიდან აკვირდებოდა მის მიხვრა-მოხვრას, მიმიკებს, და გულში სასაიმოვნო ჟრუანტელი უვლიდა, როგორ აკლდა მის თვალებს ლიზას ეს სილუეტი, ხმაა, მისი ნაკვთები, ყველაფერი უჩვეულო რაც მხოლოდ ლიზაში იყო.
-აბა თუ აბრძანდეს და წავიდეს ჩამომიჯდა აქ ვაჟბატონი, უსაქმური ხეპრე. თავისთვის ბუტბუტებდა და ტანსაცმელს გაბრაზებული ალაგებდა ჩანთაში.
-ლიზა მესმის, შენი ბუტბუტი და იცოდეე ავდგები და მაგრად დაისჯები. თვალი ჩაუკრაა და ჰაეროვანი კოცნა გაუგზავნა, თან გაუცინა.
-იდიოტი ხეპრე, ისევ აგრძელებდა ბუტბუტს, თუმცა დემეტრეს კიდევ უფრო მოსწონდა ლიზას ეს მდგომარეობა უყურებდა და იცინოდა.
-ლიზა, გამაფრთხილებლად დაიწყო საუბარი, გითხარი უკვეე არ გამაბრაზო, თორე ინანებ, მესმის რასაც ბურტყუნებ და არსად არ მივდივარ, ნუ ყოველშემთხვევაში მანამ სანამ შენ არ გაემზადები.
-იმიტომ ვამბობ რომ გაიგონოო ზუსტადაც, დემეტრეს გახედა და ირონიულად ჩაიცინა.
-არა, გატყობ არ მოგწონს ასე შორს რომ ვდგვარ, ახლავე მოვალ ახლოს, აი მანდ შენთან, თითით ანიშნა, და ვნახოთ მერეც თუ იჭუკჭუკებ ეგრე.
-შენი კი არ მეშინია რას მემუქრები ვერ გავიგე ერთი.
-არაა, საყვარელო ეგ არც მითქვამს რო გეშინია, უფრო ცუდი ჩემზე გიჟდები, ჩემი სიახლოვე გთიშავ ხო იცი, საუბარს აგრძელებდა და ლიზასკნე ნელი სვლით მიდიოდა, ლიზაც ინსტიქტურად ანელებდა ჩალაგების ტემპს, უკან იხევდა , მისი გული ხაშირებულად იწყებდა ცემას, ტვინი რეალობისგან ითოშებოდა, უეცრად ზურგზე ცივი სხეული იგრძნო, კარადას ზედ აეკრო და თვალები დახუჭა, იმდენად ახლოს იყოს დემეტრეს სახე მის სახესთან, სუნთქა ზედ სახეზე ეხეთქებოდა და გონებას უბინდავდა. თვალები დახუჭა, გონებაში მომენტებს ხატავდა თუ როგორ უკოცნიდა დემეტრეს მოწყურებულ ტუჩებს და გული უფრო გამალებით იწყებდა ცემას.
-მკერდი აუდ-ჩაუდიოდა გახშირებული სუნთქვის გამოს, დემეტრეს ჭკუას აკარგვინებდა, ტუჩებზე ენა გადაისვა და ეცადა როგორმე თავი შეეკავებინა რომ არ ეკოცნა, უნდოდა ლიზა სიამოვნების ზენიტიდან გამოეთიშა.
-ლიზამ თვალები დახუჭა, უნდოდა სამომავლო კოცნისგან სრული სიამოვნება მიეღო მაგრამ, ბრძოლას არ წყვეტდაა და არ ნებდებოდა დემეტრესთან.
-დემეტრე არ გაბედო და არ მომიახლოვდე, არ მაკოცო თორემ არ ვიცი რასგიზავ, ძლივს ამოიბუტბუტა, დემეტრეს სახე ლიზას სახესთან მიეტანა დაა მისი სურნელით ტკბებოდაა, აგიჟებდა დემეტრეს წლების შემდეგაც შეუცვლელი ლიზაა, ისევ ისეე უნდოდა და სურდა როგორც წლების წინ, გაეცინა ლიზას უგონობაზე და ცაში აფრენილი ლიზა ძირს დაანარცხა.
-საიდნა ქალბატონო ლიზა ამხელა ამბიცია, ვინ გითხრა რომ კოცნას ვაპირებდი ან შენთან მოვედი, ჩაიცინა და კარადის კარი გამოღო, საკიდზეე დაკიდებულ ქურთუკს დასწვდა ხელის ერთი მოძრაობით საკიდიდა მოსხნა დაა ჩაიცვა.
-ლიზას გონება რეალობას დაუბრუნდა და დენდარტყმულივით მივარდა ჩანთას და პალატიდაა გავიდა დემეტრე უკან მიყვებიდა და თან ტუჩის კუთხეში ეღიმებოდა ლიზას მდგომარეობაზე.
-არააა რა, როგორ გამიბედა ამ დეგენერატმა, თურმე კოცნა არ უნდოდა, ნახე რა უბრალოდ როგორ ცდილობს გამაგიჟოს დაა მერე ჩემი მდგომარეობით იხალისოს. თავისთვის ფიქრობდა და სავადმყოფოა კორიდორში მიაბიჯებდა.
-კარგი რა ლიზას რა სისულელებზე ფიქრობ, ის შენთვის არავინაა, საკუთარმა მეორე მემ დააბრუნა რეალობაში.
-ლიზა სადმიდიხარ? მანქანა აქ აყენია სახლში მივდივართ.
-ლიზამ გზა გაგრძელა ისე თითქოს არც გაუგია დემეტრეს ნათქვა და მომავალ ტაქსს ხელი დაუქნია.
-ლიზა შენ გელაპარაკები, მოდი აქ და მანაქანაში დაჯექი.
-ლიზა დემეტრეს ნათქვამს აინუნში არ აგდებდა, ტაქსში ჯდებოდა როდესაც ხელზე დემტრეს დიდი და ძლიერი ტორები იგრძნო.
-ლიზა მემგონი ადამიანურად გითხარი მაქანაში ჩაჯექითქო, ნუღარ მამეორებინებ, კბილებს შორის გამოსცრა,
-ბატონო ბოდიშითი რააა ჩემი ცოლი ცოტა გავანერვიულე და მანქანაში არ მიჯდება, არ გვჭირდება ტაქსი ბოდიშით რა, მშვიდად უთხრა მძღოლს ჯიბიდან მსხვილი კუპიურა ამოღო და გაუწოდა.
-რასამბობთ შვილო არაფერია, ფულისდანახავზე კაცმა შეიცხადა, რასამბობთ შვილო, მე მაგ ფულს როგორ გამოგართმევთ, არაფერი არ გამიკეთებია, შემდეგ ლიზას გახედა და თბილი მამაშვილური დარიგება მისცა.
ნუ უბრაზდებით ერთმანეთს, წყენისთვის დრო არც კი უნდა გვქონდეს , ისედაც ცოტახანს ვცხოვრობთ ერთმანეთს და იმსიყვარულს გაუფრთხილდით თვალებს რომ გიბრწინებთ, ცხოვრება ხანმოკლე და ვერაგია გაყევით თქვენს ქმარს სახლში ოჯახისწევრები მოუთმენლად გელია. ღმერთი იყოს თქვენი მფრაველი შვილებო. გაუღიმა და მანქანა თვალისდახამხამებაში ადგილს მოწყდა.
-დემეტრე რაგინდა გამაგებინებ მაინც, ყვირილი დაიწყო ლიზამ და თან ხელებს შლიდა, რის მიღწევა გინდა შენი საქცილებით გამაგებინე მაინც.
-ლიზაა აქ არ ღირს ამაზე ლაპარაკი, სახლში წავიდეთ გთხოვ და იქ ვისაუბროთ, ბავშვები გველოდებიან, ერთისული აქვთ გნახონ ენატრები, აკლიხარ.
-ჩემ შვილებს ვაკლივარ ხო, ჩემ შვილებს მე გავცემ პასუხს იმაზე რატომ ვაკლდი ეს დრო, მაგრამ შენ? შენ რომ აკლდი მათ ის არაფერი არაა ხოო?მითხარი.
-ლიზ გთხოვ რა ხო იცი, მე არ ვიცოდი არაფერი ბავშვებზე მე შენც გეძებდი თავიდან, მაგრამ მერე რომ..
-რა რომ დემეტრე რა, არ მჭირდებოდა შენი მოძებვნა ჩემემებისთვის გეთქვა სიმართლე, ეს მინდოდა მხოლოდ, წლები ვიტანჯებოდი მე იქ, წლებიი ვებრძოდი საკუთარ თავს წამოვსულიყავი თუ არა, მაგრამ მივხვდი, რომ არავის ვჭირდებოდი, არავის ვაინტერესებდი, იცი როგორ მივხვდი ერთხელ არავის არ მოუკითხივარ, რომ მცოდნოდა რომ მეძებდით რომელიმე კიდევ ვშევებრძოლებიდი საკუთარ თავს, სიამყეს გვერდზე მოვისვრიდი და ჩამოვიდოდი, მხოლოდ ჩემს გამო არაა! ჩემი შვილების გამო, უცხო მიწაზე, უცხო ადამიანების გარემოცვაში იზრდებოდნენ, იცი რა რთული იყო ჩემთვის და მათთვის ეს, ვერ ვუხსნისი რატომ არ ყავდათ მამა, ბებია ბაბუა, ვერაფერს ვუხსნიდი, იძულებული გავხდი 4 წლისები, რომ გახდნენ ნელნელა დამეწყო მოყოლა, მათ ენაზე ზღაპრებით, რეალობა მე ზღაპრებით დავანახვე, გესმის რასნიშნავდა ეს.
-ლიზი გთხოვ რა, შენთავს ვფიცავარ მეც მიჭირდა უშენოდ მეც მაკლდო მეც მჭირდებოდი,გთხოვ ეხლა ნუ ნერვიულობ ისედაც დღეს გამოხვედი სავადმყოფოდან, გამოჯამრთელდი კარგად და მერე ვილაპარაკოთ . თბილად ესაუბრებოდა დამეტრე, ხელები ჩაჭიდა და ატირებული ლიზა გულზე მიხუტა, მომენატალურად თმებზე ეფერებოდა და კოცნიდა.
-ლიზაც მოდუნდა, მოეშვა და მთელი ძალით ჩაეკრა დემეტრეს. დავიღალე დემე, დავღალე, ყველაფერი დავკარგე, ერთ ტკივილს ვერ ვინელებდი მეორე ემატებოდა. არ ვარ ასეთი ძლიერი არა, გარეგნულად გამომდის მაგრამ შინაგანად ვიშლები, ვიფერფლები. სლუკუნს აგრძელებდა და ხელებს მაგრად უჭერდა დემეტრეს.
-დემეტრეს იმდენად ესიამოვნა ლიზას ბაგეებიდან წარმოთქმული ,,დემე" რომ ქვეყანა თავისი ეგონა. აქ ვარ ლიზა არ შენი დემე აქა გპირდები აღარასოდეს დაგტოვებ.
-სახლი არ მაქვს დემეტრე, არავინ არ მყავს, სადაც მელოდებიან, წარსულის სიყვარულიდან და მოგინებებიდან აღარავინა, ოჯახი მეგობრები ნათესავები. კარგი, ყველაფერი ჩემია ამხელა ბიზნესი, ვილები კოტეჯები, მაგრამ განა კი ეს მინდოდა, მე ოჯახი და სითბო მინდოდა.
-ჩვენ ვართ ლიზა შენი ოჯახი თომა, მეე , ერეკლე, ელენე, ზურა, სალო, გიორგი, ჩემი ბიჭები მათ მაგრად უყვარხარ ყველანი შენთან ვართ.
-და დანარჩენები დემტე დედა, მამა, ნიკა და ლევანი, არავინ აღარა.
-დემეტრემ აღარ იცოდა რა ეთქვა იცოდა რომ ოჯახს და მათ მიერ მოოყენებულ ტკივილს ვერაფერი გაუნელებდა, ვერ იაზრებდა როგორ უნდა ეთქვაა როომ დღეს იმ ადამიანის გული უძგერდა მკერდში რომელმაც ხელი ჰკრა დაა სახლიდან გაგდო.
-დემე გთხოვ სასაფლაოზე წამიყვანე თუ გიყვარვარ არ მინდა სახლში გთხოვ.
-ლიზი იქნებ ჯერ უკეთ გამჯამრთელდე და....
-ან წამიყვან ან მე წავალ გამაფრთხილებლად უთხრა
-კარგი, კარგი დაჯექი მე წაგიყვან, შენ ვიცი რომ ხარ გამკეთებელი, სიცილით უთხრა შუბლზე აკოცა და მანქანის კარი გაუღო.
-ერთხანს არცერთი არ იღებდნენ ხმას, ლიზას თავი საქარე მინისთვის მიედო და მორბენალ ხეებს უყურებდა, დემეტრე კი გონებაში აზრებს ალაგებდა. ბოლოს მაინც დემეტრემ დარღვია სიჩუმე.
-ლიზი, რაღაცა მინდა გითხრა და ოღონდ გთხოვ რა არ შემაწყვეტინო. ლიზიმ უხმოდ დაუქნია თავი, მისკენ მიბრუნდა და მომლოდინედ უყურებდა დემეტრეს.
-ლიზი არ მინდა გეგონოს, რომ მხოლოდ იმიტომ მივდივართ ჩემს სახლში, რომ ბავშვების გამო ვალდებულებას ვგრძნობ, მართალ მიყვარხარ, მინდა რომ დარჩენილი დრო ერთად გავატაროთ, არ ვიცი რამდენჯერ გავიარე შენი დაკარგვის შიში, დემეტრე ანერვიულებული თითებს საჭეზე ათამაშებდა. მომენტლურად საუაბარს წყვეტყდა აზრებს ალაგებდა და შემდეგ ისევ აგრძელებდა.
-ვიცი რომ ძნელია ის მაპატიო რაც დაგიშავე, როგორც გატკინე, ის დრო მაპატიო რაც უჩემოდ გატარე, ის დაკარგული წლები და ტკივილი, მაგრამ გთხოვ ეგოისტურად ნუ მოვიქცევით და ნუღარ ვატკენთ ერთმანეთს.
-დემეტრე აქ ამის დრო არაა სხვადროს ვისაუბროთ ამაზე ეხლა ამის არც დრო არც ადგილია და არ მაგაზე ფიქრის თავი არ მაქვს.
-კარგი გნებდები მაგრამ, იცოდე უნდა ვისაუბროთ.
ლიზას ხმა აღა გაუცია. მალევე მანქანა ქვიან გზაზე გადავიდა და სასაფლაც გამოჩნდა.
ადგილი სადაც ვტოვებთ საყვარელ ადამიანებს მივდივართ გვტკივა. ადგილი სადაც ყოველთვიის გულისყურით გვისმენენ, სადაც არ განგვსჯიან, სადაც მარტონი ვართ მაგრამ სულიერად საყვარელი ადამიანების გვერდით.
-ლიზამ ჭიშკარი ღრჭიალით, გააღო და ეზოში შეაბიჯა. დემეტრეს სთხოვა როომ მანქანში დალოდებოდა. დემეტრეც მცირე ყოყმანის შემდეგ დათანხმდა და ლიზა მარტო გაუშვა. ბალახებს დაეფარა ყველაფერი.გაუვალ ტყეს დამსგავსებოდა. მცირედი სიარულის შემდეგ შორიდანვე ნაცნობი საფლავი ამოიცნო და ცრემები წასკდა. შორიდანვე დალანდა, მამაკაცის სხეული და გულში უსიამოვნო გრძნობამ გაჰკრა, სილუეტი მიახლობასთან ერთად იზრდებოდა და უფრო ადვილი ხდებოდა მისი ამოცნობა.
ახლოს მისულმა ძმის სილუეტი ამოიცნო, რომელსაც ხელში იარაღი ეჭირა, საფლავების წინ ჩამუხლულიყო და ტიროდა.
-ნიკოლოზმა ფეხის ხმაზე შეამჩნია მოსული სტუმარი ისე რომ არც გაუხედავს, თავლების მიხბუნებით ამოიცნო დაა საუბარი დაუწყო.
-ჩაიცინა და ლიზას კითხვით მიუბრუნდა, როგრო ფიქრო ეხლა მე რას ვიმსახურებ?
-ლიზას კითხვაზე პასუხი არ გაუცია, ცრემლებმა იმატეს და ნაკუდულებად დაიწყეს დენა.
-არა თქვი ლიზი, რას ვიმსახურებ, ზიზღით და სარკაზმით აგრძელებდა ნიკოლოზი საუაბრს, არ გაქვს ხო პასუხი, მე ვიცი რასაც ვიმსახურებ, ტანჯვას მთელი ცხოვრება,მაგრამ ხო იცი რა არაკაციც ვარ ვერ გავუძლებ ამ ტანჯვას. ხელში იარაღს ათამაშებდა.
ლიზას ნერვიულობა იპყრობდა.
-გახედე, ხელით საფლავზე მიუთითა, მიწა ჯერ კიდევ გორად ეყარა ეტყობოდა რომ ახალი საფალავი იყო. როგორ გგონია, ეკამ ცოდოვა გამოისყიდა?
-ლიზა დაიბნა, შეშინდა, გაურკვევლობაში ჩავარდა ვერ მიუხვდა ნიკოლოზს ნათქვამს.
-როგორ გგონია, რახან გადაგარჩინა და თავი გაწირა ის ცოდვა გამოისყიდა? გგონია გული რადგან გადმოგინერგა, იმ ტკივილს და ტაჯვას შეცლიდან რაც გამოიარე ჩვენს გამო?
-ლიზა გააოცა ნიკოლოზის ნათქვამმა, ტირილი აუვარდა და იქვე ჩაიკეცა, ხელები გულზე მიიბჯინა და ჩუმად დაიკვნესა, დედაა.
- მე ერთი ვიცი, არაკაცი ვარ, არავის დაგიჯერეთ, არ გენდე, რა გაგიკეთე, რა, ჩემს გამო, ამ სამ საფლავებს უყურე, ყველაფერი ჩემი ბრალია, ჯერ იყო და მამა და ლევანი ჩემი ბოზური საქციელის გამო ცივი მისიწთვის გავიმეტე, იმ ღამეს იმ შეხვედრაზე მე უნდა წავსულიყაცი და არაკაცურად ესენი გავუშვი, მერე შენ გაგადე, არ დაგიჯერე ბოლოს ეკაც შენი სიცოხლის გადასარჩენად შეეწირა. მე რომ არა ყველაფერი კარგად იქნებოდა კაცობა რომ გამომეჩინა. ცოლშვილი დავაკრგე არავის არ ვჭირდები. მათემ იცი რამითხრა, შენნაირ მამის ყოლას მირჩევნია მკვადრი იყოვო. ნიკოლიზი ყვირილზე გადადიოდა და თან ტიროდა, იარაღი შუბლზე ქონდა მიბჯენილი.
-გთხოვ არ გინდა , მოაშორე ეგ იარაღი, ნიკა გთხოვ, აქ ვარ ნახე მე, მე აქ ვარ, გპირდები ყველაფერს გამოვასწორებთ, მე ხო იცი შენი ლიზა ვარ, გახოსვ, როგორ მეუბნებოდი ხოლმე, მე მანამ უნდა ვიცოხლო სანამ შენ იცოცხლებ რომ ყვეასგან დაგიცვაო, გთხოვ ყველაფერს შეცვლი თავიდა დაიწყებ დაგეხამრები, ოღონდ ეგ არ გააკეთო, ლიზა ტიროდა და თან ემუდარებოდა ნელნელა მისკენ მიიწევდა.
- არაა ლიზ არა, მე ისეთი არაკაცი ვარ ამ დატჯვას ვერ გავუძლებ, სიკვდილი ჩემთვის შვება, მაგრამ არ მაქვს ძალა ჩემი ცოდვების გამოსყიდვის, მიყვარხარ მართლა ძალიან მიყვარხარ არ ვიცი რა ეშმაკმა შემიპყრო, არ ვიცი ვის ხელით ვაკეთებდი ამ ცოდვებს მაგრამ, იცოდე რომ ვნანობ, არაფერია სინაული დაშავების შემდეგ მაგრამ ვნანობ, იცოდე რომ ყველაფერი კარგად იქნება, მოუყევი ზღაპრები შენს შვილებს ჩვენს ოჯახზე ჩვენს დაძმობაზე ზღაპრები და არა რეალობა. ბოლო სიტყვები ჩურჩულით ჩაილაპარაკა და იარაღის გასროლის ხმაზე მთებმა ექო გამოსცეს ერთი ასად გამოეორდა, ნიკოლოზი ლიზას ფეხებთან ჩაიკეცა, საფეთქლიდან სიხლის დენა დაიწყო საფლავი სისხლსი ტბამ გადაიქცა. ლიზა გიჟივით ეცა გვამს გადმოაბრუნა გულში იკრავდა და შეშლილივით ქვითინებდა.
-არაა, არაა, შენ არ უნდა წასულიყავი , შენ არ უნდა დაგეტოვებინე, გაპატიებდი, მჭირდებოდი არა გთხოვ, არააა ეს რეალობა გამოვფხიზლდები ვიცი გთხოვ, ნიკა გეხვეწები არაა, გულში იკრავდა და ტირილის აგრძელბდა. არ ვბრაზობ შენზე არაა, მართლა ეს არ მინდოდა არა.
-არააააააა, ნიკაააა ბოლო ხმაზე ღრიალებდა.
-დემეტრე გასროლის ხმაზე , გააფთრებული გავარდა სასაფლაოსკენ, გიჟივით გარბოდა, თან მის ყურთანსმენას ლიზას გამაყრუებელი ყვირილი წვდებოდა.
-საფლავთან მისულს სისხლის ტბაში მჯდომი ლიზა დაახვდა რომელსაც სიხლით შეღებილი ნიკას თავის ედო კალთაში. ეფერებოდა ეხუტებოდა და სლუკუნებდა. დემეტრე შევარდა ლიზი ფეხზე წამოაყენა დაა გულზე მიიხუტა, დამშვიდდდი პატარა აქ ვარ, აქ, გთხოვ ეხლა აზრზე მოდი, შემოხედე,
-დემტერე მითხარი რო სიზმარი მითხარი გთხოვ, მე, მისი სიკვდილი არ მდომებია არაა, მე ეს არმინდოდა,
-დამშვიდდი გთხოვ აღარ უყურო, მე შემომხედე.
ლიზა მანქანამდე მიიყვან შემდეგ ყველა საჭირო ადგილას გადარეკა ურასაც დაურეკა ლიზას წასაყვანად მოსუკიყვნენ.
დემეტრემ ყველაფერი მოაგვარა, მთელი რამოდეინიმე დღე მისი დაკრძალვის ამბებზე დარბოდა, ლიზა კი გაოგნებული და სამყაროს გამოთიშული ოთახში იყო გამოკეტილი, დემეტრე ყურადღებას ვეღაც კი აქცევდა მთელი ერთი კვირა, სანამ ყველფერი არ მოაგვარა.
დრო გადის, ყველაფერი იცვლება, ვეჩვევით, ტკივილი არ ნელდება იზრდება იზრდება დაა უფრო ღრმა კვალს ტოვებს ჩვენში, მაგრამ რელობას ვეგუებით ცხოვრებას ფეხს ვუწყობთ და ცხოვრების გზაზე ახალ ბილიკს ვკვალვთ. ზოგ ადგილას ტალახიან კვალს ვტოვებთ ზოგანაც შემჩნევლად გავდივართ მაგრამ ყველაფერი ეს ჩვენი ცხოვრება, ჩვენი არჩევანი, ჩვენ ვირჩევთ და შემდგ ვცხოვრობთ.
-ლიზი მალე ქენი იცოდე დაგვაგვიანდება ეკლსიაში. ოთახიდნა გასძახა ზურამ საძინებელში მყოფ ლიზას.
-ხო რა დედა მალე, თორე იცოდე მამა იქ ყურებ ჩამოყრილია, ფიქრობს რომ აღარ მიყვები ცოლად დაა ვიღაცა გოგო უნახავს. სიცილით გასძახეს ბავშვებმა.
-მამიდა გამოდი ეხლა რაა, ლოდინით დაღლილმა დაუძახა თომამ. ჩაგაბარო პატრონს და დავისვენო. ფხუკუნით უთხრა ლიზას.
-თომა ბევრა ნუ მაიმუნობ თორე დარჩები უცოლოდ, აი რომ არ წამოგყვები იმ გოგოს დასანიშნად მერე მე გავიცინებ.
-ეე კარგი რა ხო იცი ისე გეხუმრები, რას არ წამომყვები, მოვკვდები ნუცას გარეშე.სიცილით უთხრა ხელკავი გამოდი და მანქნისკენ წავიდნენ.
-გეფიცები თვალები დარჩემა დემეტრეს შენზე.
-თვალები რომ დარჩა მამიდა გენაცვალოს თომა იმიტომ დადიოდა აქამდე დალენჩებული და მელოდებოდა ისევ მე. სიცილი უთხრა და პატარა ბავშვივით თავზე ხელი გადაუსვა მასზე ორი თავით მაღალ ბიჭს.
- ოო კარგი რა თმები ძლივს დავიყენე და შენ მიჩეჩავ, ჩემ ნინუცას აღრა მოვეწონები იცოდე.
-ლიზას გაეცინა თომას ამ საქციელზე მაქანაში ჩაჯდა ზურაც საჭეს მიუჯდა და ადგილს მოწყდენ უმალვს.

-ჯვარი ვარძიაში დაიწერეს საოცარი ხედის ფონზე უამრავი სურათი გადაიღეს, თომამ ლიზა ხელში აყვანილი მიიყვანა ტაძრამდე, მამიდაჩემისთვის ამას მაინც გავაკეთებ ვარძის გზა ხელში აყვანილს ავატარებო სიცილით ეუბნებოდა ლიზი კი გულისფანცქალით იყო, არ დამაგდო ქორწილი არ ჩამიშხამოო.
ყველანი ერთად იყვნენ, დიდი უბედურებას, ყოველთვის დიდი ბედნიერება ანაცვლებას.
-ჯვრისწერიდან გამოსულებმა გზაში დემეტრემ პატარებს გადაჩურჩულა დღეს დედათქვენი ერთ ლამაზ ადგილას მიმყავს და თქვენ რამოდენიმედღე ზურა ძიასთან და სალოსთა დარჩით პატარა ნია გართეთო. ბავშვებიც სიხარულით დაეთანხმნენ. ნიას ნაირი ხო გინდათ არაა წავიყვან დედიკოს ცოტახნით და მალე ნიაკოს მსგავსი გეყოლება.
-ლიზამ მუჯლუგუნი კრაა დემეტრეს და გაბრაზებული თვალებით გადახედა რეებს ასწავლი ბავშვებს ბიჭო სირცხვილია ნუხარ გარყვნილი.
-რაებს საყავარელო ერთ ღამეში თუ ეს ორი ანგელოზი შევქმენი, წარმოსიგონე ეხლა რამდენიმე დღით მიმყავხარ და.. სიცილით უთხრა.

წყვილი დაემშვიდობაა ყველას და
განმარტოებით წავიდნენ მთების წიაღში, საოცარ სვაბეთში, და დაიწყეს კიდევ ერთი სიყვრაულის ისტორიის დაწერა..
-გზას გთხოვ სოფელში ავიდეთ, სასაფლაოზე მინდა მისვალ
-ლიზი იქნე ეხლა არ ღირს ამ ლამაზ დღეს, იქ ვიცი რომ დაიგრუზები.
-არა დემე მინდა, იქ ჩემი ოჯახია ყველანიი, ყველაფრის მიუხედავდ მე მათგან მიტივებული ვარ თუმცა მე ვერ მივატივებ მათ ისნი ვერ მოვიდნე ჩემთან თუმცა მე მივალ დღეს მათთან. ეს დღეე უნდა მომილოცონ უნდა დამინახონ.

-ყვავილების დიდი თაიგული აიღო დაა საფლავებისკენ გაემართაა.
ცოტაა უცნაურ თეთრკაბიანი სტუმრი ყავდა სასაფლაოს, ოჯახი, წარსული, მოგონებები, სითბო სიყვარული, ამ ერთ კვარდრად დაუსმარებია აქ ცოვ მიწაში.
-მე ბედნიერი ვარ, მე თქვენ მიყვარხართ, მე ყველაფერი გაპატიეთ. ბოდიშით რომ სულ ერთი წამით გავოვლე თქვენზე შურისძიება, და მადლობაა რომ ცხოვრებასთან ბრძოლის ასპარეზე გამაგდეთ და მიმატივეთ. ეს უთხრა თაიგული დადო ობლად ჩამოვარდნილი ცრემლი მოიწმინდა და უკანმოუხედავდ გაემართა წყვილი მაკნაქანისაკენ.


ეს ისტორია ძალიან მიყვარს მთელი გულით დავწერე და ამ ისტორიიის წერის დროს ემოციებისგან დავიცალე მინდოდა , რომ სრულად ამეტვირთა.