14 წლისას ,უკვე ცხოვრება დანგრეული მქონდა,ყველანაირი იმედი კი ,შემოდგომის ფოთლებივით გამქრალიყო, იმ დღეს,ოთახიდან არ ჩამოვსულვარ, სარკეში ვუყურებდი, ჩემს დამახინჯებულ, სხეულს და ზიზღის გრძნობა მეუფლებოდა, მინდოდა უბრალოდ დამეკუწა, დამეწვა და გამექრო,ეს სხეულიც და სულიც, რომელშიც ჩააფურთხეს.
-იქნებ, თავი მკვიკლა, იქნებ, მეც დედასთან და ნინოსთან წავიდე, აქ მაინც, არაფერი დამრჩენია, სანამ, ისინი წამებით მომკლავენ, იქნებ ჩემს თავს, მე თვითონ გამოუტანო განაჩენი, ამ ფიქრში ვიყავი რომ ,კარი გაეღო, ოთახში დარეჯანი შემოვიდ,ა ის არასდეოს მეკითხებოდა, შეიძლებოდა თუ არა და ახლაც ,არ მომხდარა ,რაიმე განსაკუთრებული.
-რა ხდება, აღარ აპირებ ადგომას იქნებ,დამეხმარო, ძალიან ხომ არ, მოგივიდა ნებივრობა?
მე ისევ, სარკესთან ვიჯექი, პლედ მოხვეული შიშველი, თავი დაბლა მქონდა დახრილი, ხმას არ ვცემდი.
მომვარდა,ახლა მე, მინდოდა რომ ვეცემე, მინდოდა ისე ვეცემე რომ, მომკვდარვიყავი და აღარ მომწეოდა,იმ ტკივილის ატანა,რაც ყველა იმედს, მისპობდა და მიქროდა,მართმევდა ოცნებებს და სრულიად ,ყველაფრის გარეშე მტოვებდა. ხელი, პლედს დაავლო და მთლად შიშველი ავღმოჩნდი, მის წინაშე ,თავი ნელა ავწიე და მთელი ზიზღით შევხედე, ისეთი ზიზღით რომ, ვერ გაუძლო და სხვა, კუთხეს გაიხედა, თვალები ტირილისგან ,ჩასისხლიანებული მქონდა და დასიებული.
-იმის ,სათქმელად მოვედი რომ, ხვალ დილით, დეიდა შენი მოვა, შენი ნახვა უნდა.
-დეიდა მოსკოვშია, ვუთხარი უემოციოდ.
-რომ გეუბნები მოვა, ესეიგი აქაა და მოვა.
არც გამხარებია, არც მწყენია, იმ წამს, არავისზე ფიქრი არ შემეძლო, ჩემი ტკივილის გარდა,სხვა რამეზე მეფიქრა.მიუხედავად იმისა რომ, დამიძახა მაინც ,არ ჩავედი აღარც მოსულა,მეტად დასაძახებლად.
საღამომ, ღამე მოიტანა, დაუსრულებელი ცრემლისა, ღამემ კი თეთრად გათენებული დილა,მთვარეც დამემალა, ვარსკვლავებიც, იმ ღამეს საშინლად წვიმდა, ზეცა ტიროდა ჩემთან ერთად, მთვარე კი მემალებოდა,მეც და მზესაც ემალებოდა, სცხვენოდა ჩემი და მზის, არადა როგორ მინდოდა, მისთვის მაინც, გადამეშალა გული, მომეყოლა,ჩემი უბედურება, მაგრამ ვერ შეძლო ,მოსმენა ვერ შეძლო ,რადგან არ იყო, ამ ტვირთის ტარება ადვილი და არჩია,ისევ მარტოს მეტარებინა....
იატაკზე ჩამძინებოდა, პლედში გახვეული, სიცივემ და კანკალმა გამაღვიძა.ავდექი ჩავიცვი და საწოლზე წამოვწექი, მარე კარი მამამ შემოაღო,
-დეიდაშენი მოვიდა და წამოდი.
უსუტყოდ ავდექი და ჩავედი, მაშინ გამახსენდა ,ბებია რომ მეტყოდა , დეიდას, დედის სუნი აქვსო, მალევე მივვარდი ,მოვეხვიე და ღრმად ჩავისუნთქე, მისი ტკბილი სუნი, თავზე მაკოცა და თვალებში ჩამხედა.
-ჩემო ლამაზო, სულ დედას გავხარ და ეს, თვალები რამე გჭირს?
-არა, წუხელ ვერ დავიძინე, ვკითხულობდი და... ვუთხარი ისე რომ, სახე მოღუშული მქონდა, ორი დღე დარჩა ჩვენთან, ჩემს ოთახში იძინებდა.
-დილით უნდა წავიდე ანა,
-ცუდია.
-თუ გინდა, წამოდი ჩემთნა.
-მაგრამ არ მგონია გამომიშვან,
-შენ თუ გინდა, თქვი და შენ რა გინდა.
-არ მინდა შეგაწუხოთ ,
-მე დეიდაშენი? არა ჩემო პატარავ, მოსკოვში ვიყავი და ვერ ,გაქცევდი სათანადო, ყურადღებას თორემ ... ბავშვი რომ ,ვერ გავაჩინე, ანდრიუშამ დამშორდა და მეც წამოვედი.
წამოდი,ჩემთან იყავი ,მარტო არც მე ვიქნები და შენც ცოტა დაისვენებ არდადეგებზე.
-მაშ კარგი.
თან კარგი იქნება, თუ აქაურობას მოვშორდები და ჩემი, ტკივილი იქნებ, ოდნავ შემსუბუქდეს, აქ რომ დავრჩე და ისევ სცადოს ჩემზე ძალადობა ?
კარგი აზრია კარგი.
იმ საღამოს ყველაფერი, ჩავალაგსთ და დილით, მამას დაელაპარაკა და წავედით ბათუმში, ზღვასთან ახლოს ჰქონდა, სახლი შესყიდული ულამაზსსი ყვავილების ბაღით, სახლი პატარა და ძალიან ლამაზი იყო .მშვენივრად მოვეწყე ,მე ჩემი ოთახი გამომიყო, მარტო არ მტოვებდა, ხან სად დავყავდი ,ხან სად,ასე რომ, ცოტა მომეშვა და ფიქრის დროც, რომ არ მქონდა თავს შესანიშნავად ვგრძნობდი .
ზაფხულში ზღვაზე, მთაში ,ყველგან მატარებდა.
ჩემი, წასვლის დროც მოვიდა, მაგრამ ძალიან არ მინდოდა, წასვლა და ისევ იმ სისაძაგლეში დაბრუნება, ვიცოდი რომ ისევ ტკივილი და ცრემლი მელოდებოდა იქ.
-არ მინდა აქედან წავლა.
-რატომ?
-იმიტომ რომ, მე იქ ბედნიერი არ ვარ, ნატო დეიდა.
-რატომ?
-დედინაცვალს, არ ვუყვარვარ, მამაც მისკენაა
-გცემენ? მე ხმა ვერ გავეცი.
-ესეიგი გცემენ, წავიდეთ,მე მათ ვაჩვენებ ,როგორ უნდა ობოლის დაჩაგვრა.
-ძალიან გთხოვ,მაგას არ მაპატიებენ.
-მე იქ არ დაგტოვებ,თუ არც გაპატიებენ, ცივი წყალი დალიოს ყველამ.
დილით, ადრე წავედით და საღამოს, უკვე სახლში ვიყავით, მე და ნატო, სადგურში მამა დაგხვდა.
-გამარჯობა ნატო, გამარჯობა ანა, დიპლომატიური ხელი ჩამოგვართვა, ნატოს ნერვიულად გაეღიმა, მაგრამ არაფერი უთქვამს ,
-წამოდით, მანქანა გველოდება.
წინ,მამა მიდის, დიდი ნაბიჯებით, უკან ხელებ ჩაკიდული დედა, შვილივით მივყვებით, მე და ნატო.
-არა, არა...
-რა მოხდა ანა ?გავჩერდი ვეღარ წავედი, ნერვიულობისგან, ავთრთოლდი და ადგილზე გავშეშდი.
-ვერ წამოვალ, არ მინდა.
-რა მოხდა, ანა გონს მოდი?! დამიყვირა დეიდამ.
-მანქანა, რომელიც ჩემს წინ იდგა, ზურას ეკუთვნოდა, ეს ის კოშმარი მანქანა იყო, ყოველ თვალის დახუჭვაზე რომ, ვხედავდი და კოშმრად რომ გადამიქცია, ყველა თვალის მოხუჭვა.
-რა არის,რას გაშეშდი, წამოხვალ ახლა თუ?
-წადი, შენ და ტაქსით მოვალთ.
-რას ქვია ტაქსით მოხვალთ, მანქანა აქ,დგას და გველოდება.
-გასაგებად ვთქვი რომ, ტაქსით მოვალთ ,გადაჭრით უთხრა ნატომ და უკან შემატრიალა,მანქანის ადგილიდან მოწყვეტის ხმა გავიგე .
-დამშვიდდი, მე შენთან ვარ, მეუბნებოდა და თავზე, ნელა მეფერებოდა,და შუბლზე მკოცნიდა, ცოტა რომ დავმშვიდდი, ისე მკაცრად მკითხა, ნატომ შემეშინდა:
-შენგან მოვითხოვ მომიყვე, ყველა დეტალი, რა მოხდა ისეთი რომ, სრულული შოკი მიიღე, იმ მანქანის დანახვაზე?!
-არაფერი, უბრალოდ ღამე სიზმარში ვნახე რომ, ამ მანქანით წავედით და ავარიაში მოვხვდით, შენ კი დაგკარგე, ისე სწრაფად მივაყარე,მოგონილი ამბავი რომ, ჩემი ნათქვამი, მე თვითონ მომეჩვენა სისულელედ.
-ანუშკა, ჩემო ანაა, მე ვგავარ სულელს ?!მითხრა თბილად.
-არა,მართლა ნატო დეიდა, ეს მანქანა რომ, ვნახე ეხლა ავნერვიულდი.
-კარგი, მაშ წავიდეთ ?
-წავიდეთ .
სახლში მივედით ,ხმაური ისმოდა ,
დეიდამ დაუკაკუნებლად შეაღო კარი და შევიდა.
-აი, ქალბაატონი მობრძანდა, რა ქენი უქირავე ლიმუზინი? დაისისინა დედინაცვალმა,
-არ ფიქრობთ რომ, თქვენ იმაზე კი არ უნდა ღელავდეთ, ჩემს ერთადერღ დიშვილს, რამდენს დავახარჯავ, ვფიქრობ ჩემი და თქვენი, ღელვის წერტილი, მისი ის ემოცია უნდა გახდეს, რაც იმ მანქნის დანახვის შემდეგ გაუჩნდა.
-კარგით ერთი, მთელი ხუთი წელი, მაგ მანქანაში არ იჯდა ნეტა?! თავქარიანს მოუნდა, ახლა თავის გამოჩენა.
-როგორ კადრულობთ და ეგრე ლაპატაკობთ, ჩემს დის შვილზე?
-თქვენი დიშვილია, აი მე კი, ვზრდიდი და მეტად ვიცი, მისი სითავხედე და ოინები.
-აი კიდევ, განა რით გამოიხატება, მისი სითავხედე რომ, სამი თვის განმავლობაში, ასეთი არაფერი მინახია, იქნებ თქვენს დანაშაულზე იფიქროთ!
-რა,რა.ხმა აუკანკალდა,დარეჯანს ეგონა,ნატომ ყველაფერი იცოდა.
-რა და ბავშვს, სულ დალურჯებები ჰქონდა,აქედან რომ წავიყვანე .
-რაზე ლაპარაკობ? აყვირდა მამა.
-რაზე და მკლავების სილურჯეზე, ყელში ჰქონდა კიდევ ,ეტყობა ახრჩობდით.
-რა სისულელეა, ბოლოს მაშინ დავარტყი, ისიც სილა გავაწანი, სახლის დაგვის ნაცვლად,რაღაც სისულელეს წერდა , სახლში კი ფეხს ვერ დადგამდი,ეგრე არ იყო, ამოიღე ხმა ?
-ხო ეგრე იყო, ვთქვი შეშინებულმა.
-არ ვიცი რა იყო, მაგრამ ვხვდები, რომ ამ ბავშვს, ზედმეტად თვლით, ხოდა სჯობს წავიყვანო.
-სად უნდა წაიყვანო? სკოლაში დადის .
-სკოლა იქაცაა ,თქვენ არ მოგაკლევინებთ,ამ ბავშვს.
ამ სიტყვებზე,მამამ თავი ჩაღუნა და თვალები აეცრემლა.
-წაიყვანე, ნატო მას თუ ასე უნდა, წაიყვანე .
ეს თქვა და ოთახიდან ,ისე გავიდა არც გაუგია სხვა რამ.
მეორე დღეს, სკოლის დირეტქტორს დაელაპარაკა, ნატა და მამაჩემის თანხმობით, ჩემი საბუთები სხვა სკოლაში გადაიგზავნა,
ჩემი დამრიგებელი, ჩემს გამო მოვიდა, სანამ წამოვიდოდით, ბევრი იტირა,უმძიმდა ჩემი გაშვება, მაგრამ რას იზამდა, ცრემლებით დატოვა, ჩვენი სახლი და მთხოვა არასდროს დამევიწყებინა.
-გპირდებით რომ არასდროს დამავიწყდებით,ან შეიძლება, დამავიწყდეს ადამიანი ,ვისაც ესოდენ ვუყვარვარ და ყველაფერი, რაც ვიცი, მისი დამსახურებაა.
-მადლობა შვილო, მადლობა კიდევ ერთხელ ,მიმიხუტა გულში და წავიდა .
ახლა ჩემთვის ,ახალი ცხოვრება იწყებოდა ,ახალი ფურცლიდან ვიწყებდი,ახალი მეგობრებით, მასწავლებლებით, ამდენი სიახლე მაღელვებდა კიდეც, მაგრამ იქ, ცხოვრება არ შემეძლო.
15 სექტემბერს, განახლდა ახალი სასწავლო წელი, პირველად დამრიგებელი გავიცანი, ის აღვთოვანებული იყო, ჩემი ნიშნებითა და წერილობით შეფასებაზე, ხელი მომკიდა და დირექციასში წარმადგინა .
-ეს,ჩვენი სკოლის, ახალი მოსწავლეა :ანა დავითაძე, მისი შეფასება ზე მაღალია...
-ვულოცავ, ჩვენს სკოლას, თქვენისთანა ახალგაზრდის, შემატებას და გილოცავთ თქვენც, ვეცდებით გავამართლოთ, ჩვენი სახელი და იმავეს ველოდები თქვენგანაც.
-დიდი მადლობა,მე რაც შემიძლია, მაქსიმუმს გამოვალ!
ამის შემდეგ, კლასში შევედით, ჯერ ზარი ,ახალი დარეკილი იყო, კლასში რომ წამიყვანა დამრიგებელმა,ბავშვები ყველა თავის ადგილზე ისხდნენ, ქართულის მასწავლებელი, ფეხზე იდგა, ახალად მისალმებოდა ბავშვებს.
-გამარჯიბა, ბავშვებიც ერთიანად ადგნენ და დამრიგებელს, პატივისცემით მიესალმნენ.
-დასხედით ბავშვებო, ბოდიში შოთა მასწავლებელო, ახალი მოსწავლე გყავთ და შემოგიყვანეთ, ხომ შეილება?
-რათქმაჯნდა, მაია მობრძანდით.
-გაიცანით, ანა დავითაძე, მასწავლებელო ,ფრიადოსანია და მალე შეგიყვარდებათ , აი ბავშვებო ,თქვენ კი გაიცანით და იმეგობრეთ, დამრიგებელი გავიდა, მე მასწავლებლის გვერდით დავრჩი ატუზული, ერთმა ახალგაზრდამ ,ბოლო რიგიდან ადგა და მარტო დადგმული, მერხი გაათავისუფლა, მისას მიუდგა.
-ესეიგი ,ანა ხომ არ მეშლება ?
-დიახ პატივცემულო.
-ესეიგი, ქართულ ენასა და ლიტერატურას , კარგად ფლობთ?
-როგორ გითხრათ, მიყვარს კითხვა და ქართული ენა, დამწერლობა, მისი სიძველე და დახვეწილობა, სიდიადე და სიმშვენიერე, ამიტომ რააც საჭიროა ,შეძლების დაგვარად ვიცი.
-ძალიან კარგი, შენთვის რომელი ძეგლია, ქართულის სიდიადისა და სიმდიდრის მამოწმებელი?
-ვეფხისტყაოსანის გარდა სხვა პასუხი რომ გაგცეთ ,ალბათ სირცხვილი იქნება პატივვემულო.
-თანამედროვე მწერლებში?
-როგორც ქვეყნის, ხალხის მოყვარულს, ილია ჭავჭვაძეს ვეთაყვანები, განა იმიტომ რომ სხვებს არ უყვარდათ ქვეყანა, არა სისულელე იქნება ჩემი მხრიდან, უბრალოდ მან ძალიან ბევრი იშრომა და ასე ვთქვათ, ქვეყნის სიყვარულსაც შესწირეს. ბარათაშვილი ,ტაბიძე, რომელი ერთი ჩამოვთვალო ,ალბათ მათი მსგავსი დიდი ხანი აღარ გვეყოლება ...
-კლას გარეშე კითხულობ ?
-დიახ ,ეს ჩემი მოსვენებაა, რიცა საქმე არაფერია, აუცილებლად ვკითხულობ, კლასში გაიცინეა
მასწავლებელმა მაგიდაზე დააკაკუნა და მოტიტრიალდა.
-მოიცა და რას საქმიანობ,იმის გარდა რომ, ფრიადოსანი ხარ და კითხულობ?
-როგორ თუ რას, ვსაქმიანობ გამეცინა ,საქმეს როდის აქვს ბოლო... ამაზე უარესი ,სიცილი ატყდა, მასწავლებელსაც გაეცინა, რაზეც ,ცოტა არ იყოს გავბრაზდი.
-მოიცადეთ, რა არის სასაცილო ,თუ ჩვენი ასაკის, გოგოები სახლს გამოვგვით, ან ბავშვს გავასეირნებთ ,იქნებ ისაა სასაცილო რომ ,დედას სადილის მომზადებაში მოვეხმარებით, რატომ იცინით ,ვერ გავიგე. გაბრაზებულმა შევხედე, ბავშვებს და მერე მასწავლებელს.
-კლასში,მასწავლებლის ჩათვლით, ყველა გაჩუმდა, ჩემს სიტყვებზე .
-ადექით და უპასუხეთ, რა გაცინებდათ?
-მაგრამ პატივცემულო ,თქვენც ხომ გაიცინეთ, სიცით უთხრა,სულ უკან მჯდომმა წითურმა, რაზეც ბავშვების სიცილი გამოიწვია.
-ძალიან, გინდათ მოისმინოთ?
-კი მასწავლებელო კი, სიცილით და პასუხის მოლოდინში, უცქერდნენ მასწავლებელს ...
მე, თქვენი ასაკის, გოგო მყავს და მას, საწოლსაც კი დედა ულაგებს, თქვენ აი ,ბიჭები თუნდაც თამაშის და ტელეფონების გარდა ,რით ხართ დაკავებული, ზოგი დავალებასაც არ წერს,ამიტომ მეუცნაურა ,ანას პასუხი, დიდის პასუხს ჰგავდა და გამეღიმა. ზარმაცებო გასაგებია ?
ყველას, შერცხვა და ზოგს, თავი დაბლა ჩაეწია, ზოგიც ქვემოდან მიყურებდა.
წავედი, უკან დავჯექი კლასში, ორი ბიჭი იყო ,მხოლოდ ჩემზე მაღალი, ერთ-ერთს მიუჯექი, ვინც მერხი მოამზადა, ჩემთვის.
-მადლობა, სკამისთვის.
-არაფერს ანა,მე გიორგი მქვია.
-სასიამოვნოა,გამოწვდილი ხელი უცაბედად, ჩამოვართვი და მოვწესრიგდი... გაკვეგილზე ვამჩნევდი რომ ,გოგოების ბოღმიანი, წყვილი თვალები მჭამდა, ბიჭები კი მიცინონ, იმდენად შევწუხდი რომ, მინდოდა მეღრიალა, ნუ მიყურებ მეთქი.
-შემაწუხებელია ხომ? ბავშვებზე მანიშნა გიორგიმ.
-ძალიან, გოგონების განსაკუთრებით, მგონი შენზე ეჭვიანობენ,სჯობს სხვა ,ადგილი ვიპოვო.
-მათ გამო, ადგილის შეცვლა არ ღირს,, თუ რაღქმაუნდა, შენც არ გინდა ,ჩემთან ჯდომა ,შენი საქმეა.
-სულერთია, ვუთხარი და თვალები გავუსწორე, მკაცრად ერთი წარბი კი, ავწიე მკაცრი სახის მისღებად. სწრაფად შეხედა მასწავლებელს და დამშვიდდა,ისე კი მივხვდი რომ, ძალიან ლამაზი, ცისფრად მოელვარე თვალები ჰქონდა ...
ზარის დარეკვის შემდეგ ,კლასი ყველა გოგომ დატოვა ,ბიჭები კი, როგორც შაქარს ჭიანჭველა შემომეხვიენ, ყველა ცალკ-ცალკე მეცნობოდაა,მეკითხებოდა ათას რამეს ,ამასობაში ზარიც დაირეკა , გოგოები კლასში დაბრუნდნენ.
-რა სცენებია გოგოებო, შემოსულ გოგოებს, გიორგი დაუხვდა წინ.
-რა გინდა ,ვერ გავიგე? უთხრა აქედან, ყველაზე სუსტმა და ლამაზმა, მაფიას ეტყობა ეს პატრონობდა. მასწავლებელიც შემოვიდა.
-რა ხდება, ბავშვებო?
-პატივცემულო, გოგო მარტო დატოვეს, არც კი გამოიჩინეს ინიციატივა გაცნობოდა,რომელიმე და გავბრაზდი, მთელი გაკვეთილია უბღვერენ.
-არ ვიყავი კარგაად, მასწავლებელო და გამომყვნენ.
-მოდი ,ანა აქ და ახლა გაგიცნობენ,
გოგოების თვალებზე მივხვდი რომ, ძალდატანებით,ხათრით ხდებოდა ეს, მაგრამ ის კი გაუგებარი იყო, რატომ ჰქონდათ, ჩემს მიმართ უარყოფითი წარმოდგენა.
-რა საჭიროა, ეს ყველაფერი გოგოებო, მე აქ იმისთვის ვარ რომ, ვისწავლო, არავის არაფერს არ წაგართმევთ, თუ მაგის გამოა ეს ყველაფერი და თუ არასწორად გავიგე ბოდიში, ახლა კი, მე ანა ვარ, ვიმეგობროთ, თუ სურვილი ორ მხრივია...
-ძალიან კარგი, მე ნინო ვარ, თქვა მაფიის ლიდერმა.
-სასიამოვნოა ნინო, სახელი ისე ემოციურად ,ვთქვი რომ თვალში ცრემლის კრისტალებიც გამიჩნდნენ, ჩემი და გამახსენდა, ახლა მასავით ლამაზი, უნდა ყოფილიყო, დიდი მაგრამ ლამაზი .
უცნაურად შემომხედა ნინომ. დანარჩემი ,გოგოებიც გავიცანი და დავსხედით,ყველა საკუთარ ადგილზე.
ასე ჩაიარა გაკვეთილმა, მასწავლებლებს ვუყვარდებოდი, ჩემი ცოდნის, გამო და ბავშვებთანაც ვამყარებდი ურთიერთობას.
-სპორტზე ჩავიდეთ გინდა, ნინო მოვიდა ჩემთან.
-რატომაც არა,ძალიან მიყვარს ფრენბურთი, გასაკუთრებით მაგიდის ტენისი.
-მართალა? წამო იქნებ შეგაზიზღო.
-ნუ იტყვი, დიდ სიგყვას იცოდე.
-არა, არა ,მასწავლებლის გარდა, ყველას ვუგებ
-ოჰ ,მეც ეგრე ვარ ,ჩემს მასწავლებელს, იმ სკოლაში ვერაფრით ვაჯობე.
-მაშ ვნახოთ, რომლოს მოსწავლე და მასწავლებელია ძლიერი.
-გამოწვევაა?
-მიიღებ?
-რათქმაუნდა.
დარბაზში, ორი მაგიდა იდო, ბავშვებო ორ ჯგუფად გავნაწილდით ,ნინოს ჯგუფი და ჩემი ჯგუფი, მე თვალახვეული არჩევა გამომივიდა, რადგან არ ვიცოდი, ვინ როგორ თამაშობდა, ამის მერე ჩემები, ხვდებოდნენ ნინოს გუნდელებს, გამარჯვებები ფრედ დასრულდა,გადამწყვეტი ახლა მე და ნინო ვიყავით . არცერთს არ გვენახა, ერთმანეთის თამაში და ორივეს,სისხლი გვიდუღდა, დაიწყო ბრძოლა, პირველი ოთხი ქულა მომიგო, მე ამ ოთხ ჩავარდნაში ,მისი ყველა სისუსტე ვნახე,მარცხენა უჭირდა და მაგიდასთან, დაშორების პრობლემა ... ყველა, ნინოს ულოცავდა,ნინოც ბედნიერი სახით იდგა რომ, თამაში დავიწყე : 4_4 მიდი ნინო 8_4 ნინო უკვე ბრაზობდა, 10_4
ბოლო, მიდი,მიდი ანა,დაიწყეს ბავშვებმა კიჟინა.
-ბოლო, მე რომ მიყვარს ისე, ბურთი უცნაურად, ავაგდე და ხელებში შევატიე.
-ყოჩაღ .
მალადეც, ახალი ჩემპიონი გვყავს, ვაშა,ატყდა მოლოცვები და კიჟინა.
უცებ ტაშმა, ჩააჩუმა ყველა,
ოთახში ოცდაორ წლამდე, ბიჭი შემოვიდა.
-ყოჩაღ, ყოჩაღ!
-ეს ,ჩვენი სპორტის მასწავლებელია, მახარა გიომ.
-გამარჯობათ პატივცემულო, მადლობა.
-არაფერს, ამიხსენი პირველი 4 ქულა.
-ჩემი ოთხივე დარტყმა ,სხვდასხვა პოზიციაში იყო და ამით შევისწავლე,მეტოქის სისუსტეები.
-ერთ თამასში.
-დიახ პატივცემულო.
-ვითამაშოთ...
-მაგრამ, თქვენ ჩემი სისუსტეები გაიგეთ,ჩემგან განსხვავებით.
-გეშინია?
-არასოდეს, ჩემი მასწავლებელი, თამაშს მასწავლიდა, შიში კი, რატომღაც არ უხსენებია.
-მაშ დავიწყოთ!
მასწავლებელმა ,მოსწავლეს აჯობა.
9_5 ვაგებდი,
-არ მოიწყინო.
-არა რათქმაუნდა,4 ქულა ყოველთვის დაიმახსოვრეთ, პატივცემულო.
9_9 ბუზის გაფრენის ხმა ისმოდა .
-ათი, ათი ,9_10
-ერთი ქულა, მასწავლებელო და მოიგებთ.
-10_10 თორმეტამდე ...
ისე რომ 11_10 თქმა, ვერ მოასწრეს 12_10 გახდა, ჩემი საფინალო, დარტყმით და მე დავამარცხე, ჩემი მასწავლებელი აკაკი.
-გილოცავთ ,დამსახურებულად მოიგეთ.
ზარი დაირეკა, ბავშსვები დარბაზიდან გამოვედით, ნინომ მომილოცა და ჩემთან ერთად წამოვიდა.
-ჩემი სახელი რომ ,გაიგე რა დაგემართა?
-უბრალოდ, ჩემს დას ერქვა და გულთან, ახლოს მოვიდა.
-ერქვა, რატომა მოხდა რამე?
-სამწუხაროდ, ის დედასთან ცაში წავიდა,მე მხოლოდ სახელი დამრჩა...
-ვწუხვარ, დაზეც და დედაზეც, ერთად?
-არა,დედა ჩემს მშობიარობას გადაჰყვა.
-ბოდიში, ბოდიში, მართალა ძალიან ვწუხვარ და ახლა მესმის კიდეც შენი.
-არაუშავს ნინო...
სახლში წავედი , კარი რომ გავაღე, მშიერს ის სუნი მეცა, ლამის ოთხათ მოვიკეცე, დეიდას ხაჭაპურები დაეცხო, გაზზე კი თბილი კეერძი, მელოდებოდა, ბედნიერების,ცრემლმა მომაწვა.
-მოხვედი სააყვარელო, მოდი, მოდი სანამ ცხელია.
-გამოვიცვლი და...
-არაუშავს, მერე გამოიცვალე, გაცივდება ჩემო გემრიელო, აქ სულ სხვაგვარად ხდებოდა ყველაფერი, ხვდებით ,ვჭამე მერე გამოვიცვალე და სწრაფად ჩამოვირბინე კიბეზე რომ, დავხმარებოდი.
-რას აკეთებ?
-დაგეხმარები ,ნატო დეიდა.
-მისმინე, წადი ეხლა, ისწავლე მოემზადე,დრო რომ დაგრჩება, რაც მოგესურვება ის აკეთე, თუ გინდა სახლი შეღებე მწვანედ.
-ორივემ გავიცინეთ, ხელები გაშალა ჩემი თითები, მის თითებში მოიმწვრია და შუბლზე მაკოცა.
-რომ მცოდნოდა რომ ,შენ ასე იტანჯებოდი, იმ დღიდან მივატოვებდი,ყველაფერს და შენთან გავჩნდებოდი, ბოდიში ბოდიში რომ, ამდენი ტანჯვა მარტოდ გამოაიარე.
-თქვენ, არაფერ შუში ხართ.
-იმ მანქანაზე,მაინც არაფერს ამბობ ხომ?
-თვალები,ვედრებით დავხუჭე, ისე რომ, ვერ აიტანა საყვარეელმა დეიდამ ...
-კარგი ხო, ოდესმე მინც გავიგებ, ახლა კი გაიქეცი და ისწავლე. ასე მშვენიერი დღეები გვქონდა, ბედნიერად ვგრძნობდი თავს, იმ რეალობაში სადაც ახლა ვიყავი, მააგრამ ღამე ყოველთვის მაყრიდა,ჭრილობაზე მარილს.