შემდეგ ჩუმად ჩავეწერე კრივზე ისე რომ არავინ არაფერი იცოდა, ოცნება ავიხდინე...
გიჟივით ვარჯიშობდი, თავს არ ვზოგავდი... ეს იყო ის რაც მე მჭირდებოდა.. მაგრამ ერთ დღეს,
მწვრთნელმა თემომ, მისი ახლო მეგობრის შვილი ამომიყვანა სააასპარეზოდ.. რომელზეც დიდ იმედებს ამყარებდა მე კი
თავი გავიგიჟე და ისე ელვასავით დავატყდი თავს რომ რინგის დანახვის სურვილი გაუქრა იმ ბავშვს, ამის შემდეგ თემომ ამითვალწუნა და
იმდენს ცდილობდა რომ მისი დარბაზიდან წავსულიყავი... მაგრამ მე მაინც არ ვნებდებოდი და კვლავ ვაგრძელებდი ვარჯიშს,
როდესაც იმ აზრამდე მივიდა თემო რომ ასე ვერაფერს გახდებოდა მან გადაწყვიტა ჩემი მშობლები მოეძებნა და დალაპარაკებოდა...
რაღა თქმა უნდა ეს შეხვედრა ისე შედგა რომ კარგა ხანს მე არაფერი ვიცოდი, .. მანამ სანამ არ დავეჭვდი იმაზე რომ არცერთ ტურნირზე მონაწილეობის უფლებას არ მაძლევდა თემო.
თემო: ბიჭებო ორ კვიორაში ტურნირია ღია რინგზე... ვის გვარსაც ამოვიკითხავ ერთი ნაბიჯით წინ!
ათანელი,... ჩიტუაშვილი... ლაგვილავა.. მამედოვი,... ვდგავარ და მოუთმენლად ველოდები როდის იტტყვის ჩემს გვარს გული სწრაფად მიცემს,
და ვშფოთავ ლოდინისგან...
თემო: ეძგვერაძე.. და ვოლკოვი.
როგორ გითხრათ.. გული ჩამწყდა როდესაც მან დაასრულა გვარების ამოკითხვა და მათ შორის მე არ ვიყავი,.. მაგრამ მე თავად გადავწყვიტე რომ ერთი ნაბიჯით წინ გადამედგა ნაბიჯი რადგან
მიმხვდარიყო რომ მე გამოვრჩი... რადგან ზოგიერთზე გაცილებით დიდი ხნის მოსული ვიყავი დარბაზში.
თემო: მაჩაბელი რა ჯანდაბა გინდა?
:ტურნირზე მონაწილეობა მასწავლებელო,...
თემო: არა არა მაჩაბელი.. შენთვის არ შეიძლება!
:ძალიან გთხოვთ თემო მასწავლებელო.. ძალაინ მინდა მივიღო მონაწილეობა.
თემო: შენ რა დაყრუვდი თუ არ გინდა გაიგონო?! არადა მორჩა!
ძალიან დაღონებულმა დი იმედ გაცრუებულმა გადავწყვიტე ჩამელაგებინა ჩემი ტანსაცმელი ჩანთაში, რადგანვარჯიშის სურვილი დავკარგე... უეცრად გასახდელის კარი შემოაღო თემომ და დაინტერესდა რატომ
ვალაგებდი ჩანთას.
თემო: შენ რა მიდიხარ?
:დიახ მასწავლებელო, რაღაც შეუძლოდ ვარ.
თემო: აბა რა ვიტალი სწორედ იქჩევი შვილო,. მართლა არ ვარგა შენთის ეს ყველაფერი დამიჯერე, გინდა შენც ცხვირ დაჭეჭყილმა იარო?
: მინდაა.!!!
თემო: ვიტო ჯერ შენ ბავშვი ხარ.. დამიჯერე არ ვარგა ეს სპორტი თან შენ ძალიან სუსტი ხარ ამისთის, წადი ცურვაზე იარე ფეხბურთზე, კალათბურთზე კრივი რა მოსაწონია მოგარტყამენ და მერე შენ თავს ვეღარ დაინახავ სარკეში, წადი ვიტო დამიჯერე სხვა საქმეს მოკიდე ხელი შვილო,
ასე აჯობებს შენთვის. რაღა უნდა გამეკეთებინა.. როგორც სჩანს ჩემი ადგილი მართლა არ იყო აქ.. ავიღე ჩემი სპორტული ჩანთა და გავედი დარბაზიდან,
მაგრამ გასვლისას უეცრად მამაჩემის ხმა შემომესმა შორი ახლოდან.. ჩუმად დავუყურადე როგორ ესაუბრებოდა თემოს.
თემო: მოკლედ პატივცემულო აქვსენტი.. ვიტალის აღარანაირი სურვილი აღარ აქვს კრივზე ვარჯიშის,. ყველაფერი ჩემსა და თქვენს სასიკეთოდ განვითარდა.
:მადლობელი ვარ ამხანაგო თემური,. ნამდვილად არ მინდა ჩემს ვაჟს ვიღაც ვიგინდარებმა უბრახუნონ თავში,. არა ამით შეურაწყოფას არავის ვაყენებ უბრალოდ ხომ გესმით მამა ვარ და ჩემი შვიკლისთვის კარგი მინდა მხოლოდ.
თემო: რა თქმა უნდა პატივცემულო აქვსენტი... უდადოდ გეთანხმებით, თანაც ვიტალის ხომ არანაირი მომავალი არ აქვს დიდ კრივში ის ხომ ძალიან სუსტია.
:კარგით... აი ეს გამიომართვით.. საფასური იმისათვის რომ ჩემს ვაჟს გადაარწმუნეთ აქ სიარული,. კარგად ბრძამნდებოდეთ.
მოსმენილმა გამანადგურა,.. თვალები ამიცრემლიანდა და მთელი სისწრაფით გავიქეცი... სახლში არ მივსულვარ სკოლის უკან ნანგრევებში მივედი და ჩემთვის ქვითინი დავიწყე... დაახლოებით 20წუთი გაგრძელდა ეს ყველაფერი,.
შემდეგ დავმშვიდდი და შევეცადე შევგუებოდი რეალობას. ისე გავიდა თვეები რომ ჩემს სახეზე ღიმილს ვერავინ ხედვდა,.. მოსანატრი გავუხადე ირგვლივ მყოფებს ჩემი ღიმილიანი სახე,.. უბრალოდ დინებას მივყვებოდი ვიძინებდი ვიღვიძებდი და სკოლაში მივდიოდი...
არანაირი ემოცია. ახალი წელიც დაგვიდგა და ჩემი დაბადების დღეც აღინიშნება ოჯახში,.. მე კი ძალდატანებით მიწევს სუფრასთან ჯდომა,. რადგან არც ახალი წელი მახარებს და არც ჩემი დაბადების დღე, ნახევარი საათის შემდეგ ჩემს ოთახში შევედი დასაძინებლად,
რა იღბლიან დღეზე ვარ დაბადებული არა?.. ახალ წელიწადს დაბადებული ვიტო.. იღბლიანი იქნებოა, აბა რაა... გავიდა რამოდენიმე თვე და სკოლაში წასვლის მომენტიც დამიდგა,.. როგორც ყოველთვის უხასიათოდ ავიღე ჩემი სასკოლო ჩანთა და გავეშურე სკოლისაკენ.
სკოლის ეზოში დავინახე როგორ ესალმებოდნენ ჩემი კლასელები ერთმანეთს,.. მე კი არავის თავი არ მქონდა და ამიტომ ჩემს საყვარელ ადგილას ნანგრევებში გადავწყვიტე განმარტოება ცოტახნით,..
უეცრად თავში უსიამოვნო ტკივილი ვიგრძენი... რამაც ძალიან გამაღიზიანა... გავიხედე და ჩემს უკან დგას ვინმე დახეული ტანსაცმლით ჭაღარა დაუვარცხნელი დიდი თმა წვერით სახე ძლივს უჩანს,.. დამწუხრებულმა შევეკითხე თუ რატომ დამარტყა თავში ხელი,..
მან კი კვლავ წამომარტყა,.. ახლა კი მოთმინების ფიალა ამევსო და ატირებული ყვირილით მივმართავ თუ რა უნდა ჩემგან და რა დავუშავე.... მან კი თითით მანიშნა რომ გავჩუმებულიყავი,
:ჩუმად იყავი და მოემზადე!..
გაკვირვებული შევცქერი მას... და შევნიშნე როგორ გამოუშვა ჩემსკენ ხელი, მეც სწრაფადვე ავიცილე... ახლა მეორე... მეორეც ავიცილე კარგიაა... ხელები ჩამავლო მაჯებში და ყვბასთან ახლოს მიმატანინა,
:ასეთ პოზიციაში იდექი,.. და თან იმოძრავე.! თვალი არ მომაშორო,.. იმოძრავეე... იმოძრავეე! კარგია,. ახლა როდესაც განიშნებ ჩემს ხელებზე განახორციელე დარტყმები,.. მიდი.. კარგია აცილება! დარტყმა კარგიაა... იმოძრავე თვალს არ მაშორებ იცოდე!
მიდი დარტყმა აცილება... დარტყმა!...
ასე მავარჯიშებდა ჩემთვის უცნობი ადამიანი რომელიც ისე გამოიყურებოდა თითქოს მას სულ ქუჩაში ეცხოვრა,.. ერთი სიტყვით კარგად ამავისებინა ყველაფერი,.. სამი თვე მავარჯიშებდა აქ ამ ნანგრევებში, გაკვეთილების შემდეგ.. და ბოლოს დამარიგა კიდეც,.
: იცოდე გულ მოდგინედ მოეკიდე ყველაფერს რასაც გადაწყვეტტ არასოდეს მისცე ვინმეს იმის საშუალება რომ დაგამარცხოს, იცოდე რომ ქვა და რკინა უნდა გახდე ამიერიდან!
დაიმახსოვრე... არასოდეს არ უნდა დამარცხდე! გასაგებია?. რაღა თქმა უნდა თანხმობა განვუცხადე და შევფიცე რომ ნამდვილი ქვა და რკინა ვიქნებოდი და ვერავინ ვერასოდეს დამამარცხებდა.
მანაც კმაყოფილი სახით თავზე ხელი გადამისვა და წავიდა... მას შემდეგ ის არასოდეს არსად არ შემხვედრია.
მე კი ნამეცადინები და მოტივირებული რას გავაკეთებდი თქვენი აზრით?.. რაღა თქმა უნდა თემოს დარბაზის კარი შევაღე ამაღად ხელთათმანებით ავედი რინგზე და მოვუწოდე მას რომ ნებისმიერი მისი მოწაფე ამოეყვანა ჩემთან რინგზე,.. თავიდან ის სკეპტიკურად თვლიდა ამ ყველაფერს და მითხრა რახან არ იშლი კიბატონო მაგრამ რაც მოგივა შენს თავს დააბრალეო.
ამომიყვანა მისი მოწაფე რონგზე რომელსაც ამოსული არ იყო უკვე ძლივს ახრხებდა ჩასვლას... შემდეგი დავიძახე, ამომიყვანა კვლავ მეორე და ისიც ცუდ დღეში ჩავაგდე,.. გაოგნებული შემცქეროდა თემო მაგრამ მის სახეზე ვამჩნევდი რომ ღიმილის ნაცვლად სიბრაზე იწყებდა გაბატონებას,..
განრისხებულმა ისეთი მეტოქე ამომიყვანა 8წლის ბავშვს რომ ნამდვილად ყველანი იფიქრებდით რომ ცოცხალს არ დამტოვებდა ასაკითაც და გარეგნობითაც გაცილებით დიდი იყო და თანაც გამოცდილი,...
დიდხანს ცდილობდა ძლიერი დარტყმა განეხორციელებინა ჩემს მიმართ მაგრამ.. მე კარგად ვიგერიებდი,.. ამაზე დროდა დრო ბრაზდებოდა მოწინააღმდეგე და სიბრაზეში კრივის ტექნიკა მიავიწყდა და ყველანაირი ღონით ცდილობდა ჩემს განადგურებას,.. განრისხებული თემურიც შეურაწყოფელი სიტყვებით უთითებდა მას რომ ჩემთვის ბოლო მოეღო მაგრამ,.. უეცრად მოვიგერიე მისი
მუშტები და საპასუხოდ ყბის არეში მივაყენე მარჯვენა და მარცხენა აპერკოტის სერია.. რის შედეგადაც უგონოდ დაეცა ძირს... ამის დანახვისას იქ მყოფი ბავშვები შემს ირგვლივ შეგროვდნენ ხელში ამიტაცეს და ჩემს სახელს იმეორებენ ვიტო.. ვიტო... ეს იყო ჩემი პირველი დასამახსოვრებელი წარმატება ბავშვობის დასასრულს.