ხმაური მაღვიძებს..
საამოდ ჭიკჭიკებდა სარკმელთან პატარა ბეღურა..
წვრილი ნისკარტი ფართოდ გაეღო და დილის ჰანგებს აფრქვევდა ირგვლივ..
ალბათ,საინტერესო,სოფლის ჭორ-ჭირებსაც კი ჰყვებოდა,თუმცა,ჩემს ყურს მხოლოდ მისი მჟღერი,მუსიკალური ბგერები სწვდებოდა.
-ნარა,ადექი დედი,სტუმრები გვყავს-უხერხული ღიმილით აღებს კარს დედა.
საინტერესოდ უცნაური ხმა აქვს..
სანამ ვიცმევდი,მის ტემბრზე მეფიქრებოდა..
-დილა მშვიდობისა გაგვითენდა,ლამარია!-ჩემი მომცრო,ხელით ნაქარგი თოჯინა გულს მიმშვენებს..
ისე მყავს მიხუტებული,თითქოს ვინმე მართმევს..
-ჯერ წელიც არაა,რაც სისხლი წამოუვიდა,მამა,სულ ბავშვია..-დედას ქვითინი უცებ სწვდება სმენას და ვიყინები..
-ლამარია,რა ხდება?!-ცისფერ ფოლაქის თვალებს ამაოდ დავცქერი,ხმას ვერ იღებენ..ისე ვიმოსები,ცალი ყური თხელი კედლის მიღმა მაქვსთუმცა,ვეღარაფერს ვარჩევ..
-დედი!-კარს ფრთხილად ვაღებ..
პაპას ზურგი აქვს ნაქცევი და კედელზე გაკრულ მამას შავფარდაგჩამოფარებულ სახეს ჯმუხად შეყურებს..
ინსტიქტურად მივრბივარ მისკენ..
მწვანე თვალები სულ ამღვრეულიაქვს და ძაძით ძლივსღა იშრობს ღარებს..
-დედი,რატომ ტირი? -ვეღარ მითმენს გული..
მისი მზერა იმდენად მწარეა,პაპას ზურგისკენ მიბყრობილი,მაკანკალებს..
თუმცა,ბერიკაცი არც კი ირყევა..
განგაშის ზარებს სცემს ინსტიქტურად გული..
გაუაზრებლად მეტირება..
გული ეწურება დედასაც..თუმცა,ცდილობს ხმაში ყინული არ ჩაეღვაროს..
-გული რატომ აგიჩუყდა დედი?! იცი,რომ გვერდით ოთახში სტუმრები გვყავს?! აბა,ცრემლები შეიმშრალე და გავიდეთ,პაპაც მოვა მალე..-თითქოს შემაგულიანა,მაგრამ,პატარა,ციცქნა გული მაინც ცუდს მიგრძნობდა..
მესამე და,ყველაზე დიდ ოთახში,
ცოლ-ქმარსა და,კუთხეში,ახალგაზრდას მოეყარათ თავი..
კარგად ჩაცმული ქალი შემფასებლურად მათვალიერებდა და წარბაწეული დაჰყურებდა გულზე აკრულ ლამარიას..
თავი წუთითაც არ აუწევია კუთხეში მდგომს..
თუმცა,მხრები ლარივით გადაჭიმვოდა..
-ხელის გულზე ვატარებთ,სადარდო არაფერი გაქვთ..-ქალის ხმა ცივად მეხვევა მხრებზე..
წუთითაც არ გაუსწორა მზერა დედამ..
ხმაც არ გასცა..
-გევედრები,გაზრდა ადროვე..-მხოლოდ იმ უხმო,მთასავით მაღალსა და წვეროსანს შეევედრა..
გამაცივა..
ის დღე გამახსენდა,თამარის და როგორ წაიყვანეს ექვსი თვის წინ..
გათხოვდაო,გვითხრა სოფლის გოგო-ბიჭებს მეორე დღეს..-უკვე გაიზარდაო..
გაზრდა არ მინდოდა..
ის არ მინდოდა..
დედასთან მინდოდა..
გული ამომისკდა..
-დედი,არ გამზარდო,გევედრები!-ვეტაკე გამწარებულმა..
ხმაურზე პაპაც შემოვიდა..
დედას წელზე შემოხვეული ჩემი სხეული ფრთხილად ჩამოხსნა და ყინულით სავსე
მზერით დამიყვავა.
-ნარა,სირცხვილია!-საერთოდ აღარ მომესმა მისი ხმა ალერსით სავსე..
ისე გავიყინე,
გაუცნობიერებლად,
აღარცერთი ბგერა აღარ მესმოდა..
ვხედავდი,როგორ დადიოდა დედა ცრემლებით სავსე ხის,ფიცრულ ოთახებს შორის..
დაატარებდა ხელით ტყავის მამის სახსოვარ ხელჩანთან.
დებდა მასში რაც კი რამ მოჰყებოდა ხელთ და,
ვეღარ ჩერდებოდა..
-ჩვენი წასვლის დროა..-ზარივით გაისმა უცხო კაცის ხმა..
უკვე შუადღე იდგა..
გარეთ რომ გამოვედი,აღარაფრის ხმა აღარ ისმოდა..
დუმდა ჰაერიც..
ისე მიმიკრა დედამ,სულ ოდნავ დარჩენილი ძალაც გამომაცალა მხრებიდან..
ვიგრძენი,როგორ ჩაიღვარა მისი ცხელი ცრემლი თმებში..
გული საერთოდ აღარ უცემდა..
-ნუ გეშინია დე,თუ მოგენატრო,სულ ერთხელ მახსენე და შენთან გავჩნდები..-ფრთხილი ხმა ძლივსგასაგონად მეჩურჩულებოდა ყურში..
-როცა რამე მოგინდეს,ნოეს უთხარი..
რაღაც რომ აგტკივდეს,არ დამალო..
თუ კი რამე უცხო შეატყო შენ თავს,არ აღელდე,ნუ შეგეშინდება..
ყველაფერი კარგად იქნება..
მე და მამას როგორც გვიყვარდა,ისე შეგიყვარდება შენც..
მთავარია გული გაუღო..
მთავარია გაზრდა გაცალოს..
ჩვენ რაც გაგიკეთეთ დე,ოდესმე გვაპატიე,გთხოვ..
-არ მესმოდა კარგად,რას გულისხმობდნენ მისი სიტყვები,თუმცა,იმდენად გულწრფელი იყო,სული ამეწვა..
-დედი,მიყვარხარ! -მის გამოსაკეთებლად ვუპასუხე ღიმილით..
უცხო შესახედაობის ოთხთვლიან ფაიტონზე შებმულ ორ ულაყს კისრები მზისკენ მოეღერათ და ფეხებთან დაყრილ თივას მადიანად შეექცეოდნენ.
იმდენად ინსტიქტებს ვიყავი მინდობილი,
არ მახსოვს როგორ დავიკავე ადგილი..
მუხლებზე პატარა ჩემოდანი მედო და იმდენად დიდ გაურკვევლობაში ვიყავი,მხოლოდ შუა გზიდან გამახსენა გონებამ,რომ ლამარია დამრჩა..
-გევედრებით,გააჩერეთ,ლამარია დამრჩა..-სასოწარკვეთილმა გავხედე ყელმოღერებულ ქალს..
აებნა მზერა..
ვერ მიხვდა..
-ჩემი თოჯინა დამრჩა..ლამარია,წითელ თმიანი თოჯინა..-გული ამომისკდა..
მუხლებზე დავეცი..-გევედრებით..წამოვიყვანოთ..-შევთხოვე,თუმცა,წარბიც არ შეხრია..
ისე ვიმგზავრეთ გვიან ღამემდე,
საკუთარი ქვითინის მეტი აღარ მესმოდა..
დამშრალი ცრემლებისგან დაღარული სახე აღარ მიმიბრუნებია მათკენ..
მივხვდი,ნუგეშს ვეღარავისგან მივიღებდი..
ცხენებმა თქარუნი რომ შეწყვიტეს,ცაზე უამრავი ვარსკვლავი ციმციმებდა და ჭრიჭინები ყურისწამღებად ჭრიჭინებდნენ..
ქვითნაშენ სახლს დიდი,ხილნარით სავსე ეზო ერტყა გარს..
მის შუაში ვიდექი,გაშეშებული და არ ვიცოდი,საით გადამედგა ნაბიჯი..
-ჩანთას გამოგართმევ,მძიმე იქნება..
-მაღალი სხეული წამით გამისწორდა და,მას შემდეგ მოკიდა ჩანთას ხელი,რაც ბალახზე დავდე..
ამოვისუნთქე..
მეგონა მხრებიდან უზარმაზარი ლოდი მომახსნეს..
თითქოს,ის მიწყვეტდა ბედს..
-შემოდი ნარა,ეს უკვე შენი სახლიცაა..-ცივა ქალმა მიმართულება მომცა..
გადაქანცულობისგან მხოლოდ ძილი მინდოდა..
არ ვიცი,როგორ შევედი ოთახში..
სხეული ტკივილისგან და განცდილისგან მთლიანად დაბუჟებული მქონდა..
არ ვიცოდი რა მექნა..
ვუყურებდი თეთრ,ბალიშზე გადადებულ პერანგს და,არ მსურდა მისი ჩაცმა..
საერთოდ არ მინდოდა გამეხადა და დედის სითბო მომეცილებინა სხეულიდან..
თხელი საბნის ქვეშ,უხეში კაბით წერტილივით მოვიკუნტე..
მაგრად შემოვაჭდე ფეხებს მკლლავები და,
რაც კი რამ ვიცოდი,
ყველა სიტყვით შევევედრე უფალს,დედა ჩემთან გაეჩინა..
ისე მწარედ,ისე მჭიდროდ ვყავდი შიშს შეპყრობილი,არ ვიცოდი,როგორ გავქცეოდი მას..
სუნთქვა მაშინ შევწყვიტე,
ოთახში ერთით მეტი გულის ცემა რომ გაისმა..
ფეხის თითებიდან წამოსული ცახცახი მთლიანად დამეპატრონა და გამფარა..
ვგრძნობდი,როგორ ჩამომდიოდა ღაწვებიდან მდუღარე ცრემლები..
ორი,შეერთებული საწოლის უკიდურეს კუთხეში მივიწიე და გავირინდე..
იქნებ,ხმას თუ არ გამოვცემდი,არც არავის შეემჩნია,საბანში შემალული უცხო სხეული..
-არ შეგეშინდეს,ნარა,მე ვარ..-ნაცნობმა ხმამ ძალიან ფრთხილად მოიარა ოთახი..
საბნიდან ცალი თვალით გამოჭყეტილმა,კარგად დავინახე,როგორ გააჩოჩეს ოთახის შუაგულიდან ნოეს ხელებმა,საწოლის მეორე ნაწილი,კედლისკენ..
ისიც,ისე,როგორც მე,მთლიანად ჩაცმული ფრთხილად გადაწვა და ხელის გულები ჩამოისვა ალბათ,ემოციებით სავსე სახეზე..
-დედამ მითხრა,თუ რამე მომინდებოდა,თქვენთვის მეთხოვა..-შორიდან მოვუარე,ხმა ჩამწყდარმა..
ვერ შემომხედა,თვალი ვერ გამისწორა,თუმცა,ინტერესით მიაბყრო ჭერს მზერა..
-შეგიძლიათ,ლამარია მომიყვანოთ?!-გულაჩქარებით შევთხოვე..-წითელთმიანი,ცისფერ ფოლაქა თოჯინაა,დედამ შემიკერა..
დავინახე,როგორ მოექცა სახე..
არ ვიცი,მომეჩვენა,თუ მართლა დატოვეს ჯებირები ერთმა ცალკე ცრემლმა მის თვალზე..
ხმა არ გაუცია..
მეც აღარ ველოდი..
ბავშვობა წართმეულმა გულმა მწარედ გამოხურა კარი და,
ადგილი დროზე ადრე დამდგარ გოგონას დაუთმო..
ვერ შევეგუე მის სახეს..
საკუთარ სულშიც კი რაღაც შეიცვალა და ეს იმდენად შემზარავი იყო,ძილი დამიფრთხო..
ის ღამე და,
13 წლიდან,
18 წლამდე,აღარცერთი ღამე აღარ დამდგარა ძველებური..
აღარასდროს ჩამიხედავს სარკეში..
აღარასდროს მითხოვია დედა..
დროდადრო,როცა ნელნელა ვიაზრებდი მომხდარს,მითუფრო მემატებოდა უსამართლობის განცდა და,
რიგებად იცვლებოდა გრძნობები დედის მიმართ..
არ მესმოდა,როგორ გამიწირა და მომიშორა მის კალთას..
ვერ ვიჯერებდი,როგორ არ გამოსტაცა ჩემი პატარა,ციცქნა სხეული კლანჭებს და მის საფარ ქვეშ არ დამაბრუნა..
ვერ ვიაზრებდი,როგორ ვერ გადაეღობა პაპას მკაცრ მზერას და როგორ ვერ დამიცვა უსისხლო ქალისგან..
მეცოდებოდა საკუთარი თავი..
წყალზე არეკლილ საკუთარ ვეღარცერთ ნაკვთში ვპოულობდი თუნდაც ერთ საამოს,რომ გული გამღვალიყო..
თითქოს,13 წლისა გავიყინე..
თითქოს,აღარ გათენებულა და ისევ იქ,იმ ღამეს ჩავრჩი,როცა ლამარიას ვითხოვდი..
-ნარა,ნოე მოდის,ვახშამი შეუთბე!-დედამთილის ხმამ ახლად წამოწყებულ ხელსაქმეს მომწყვიტა..
თეთრ ზეწარზე წითელ თმიან,ცისფერ თვალა გოგონას ვქარგავდი და თითქოს,გულს ვიახლებდი..
უემოციოდ გადავდე..
თხელი ქვედაკაბა შევისწორე და მის სიტყვას მივყევი..
ცივი შეჭამანდი ცეცხლზე შემოვდე და,მოზელილი ჭადის ცომი კეცზე კოხტად დავაჯინე..
უკვე მესმოდა მისი მძიმე ნაბიჯების ხმა..
საქმეში გართულს ჭრაქის სუსტი შუქი მისმა მაღალმა სხეულმა
რომ მომიჩრდილა,მხოლოდ მაშინ გავხედე..
აღარცერთი ღარი აღარ ჰქონდა მსგავსი იმ ბიჭის,სულ პირველად რომ ვნახე,თუმცა,ისევ ისეთი მედიდური იყო მისი მხრები..
ზუსტად მეხუთე წელს ითვლიდა განცალკევებით მდგარი საწოლები და,
არ მახსოვს,არცერთი მისი მზერა,სიტყვა ან,მცირე შეხება,რომელიც საზღვარს სცდებოდა..
ერთადერთი,რაც მიმძაფრებდა მისდამი უკიდეგანო ნდობას ეს იყო და ის ჩუმი თანაგრძნობა,რომელსაც,გამუდმებით მიგზავნიდა თვალებიდან..
-საღამომშვიდობის,ნოე!-ჩვეულებით მივესალმე,მკრთალი ღიმილით..
გონება თითქოს განზრახ,იმ დღეს მიცოცხლებდა,გაცეცხლებულ დედას როგორ აღუმაღლა ხმა..
-არაფერი არ მოხდება მანამ,სანამ არ გაიზრდება! -ზარებივით სცემდნენ მისი ბგერები კედლებს თავზარს.
მაშინ,საბოლოოდ მივენდე და,
არ არსებობდა მცირე რამ,რასაც შეეძლო ჩემთვის ტკენა მოეყენებონა,თუ ნოე ახლოს მყავდა..
ამწამს,განსაკუთრებით ციმციმებდნენ მისი თვალები..
ვერ მივუხვდი აღელვებას..
ხელები ზურგსუკან წაეღო და,
მოუთმენლობისგან ცმუკავდა..
-დაბადების დღეს გილოცავ,ნარა!-მტკიცე,ძლიერი ხმით გადმოდგა ერთი ნაბიჯი ჩემკენ და,
გამოწვდილ ხელებში ის,ძველი,გაცრეცილი,გახუნებული ლამარია ჩამიდო..
გული გამიჩერდა..
სული ამეწვა..
დროზეადრე გაჩენილ ნაოჭებში ცრემლებმა იწყეს დენა..
როგორ მივეკარი მის გულს არ მახსოვს..
ისე მძიმედ,
ისე მწარედ,
ყველა წართმეული ბედნიერების ხარჯზე და,
გალეული ბავშვობის ტკივილით მთელი გულით მივეკარი მის ძლიერ სხეულს და,
მთელი ტკივილი ამოვიღე ძარღვებიდან..
მოვთქვამდი და,აღარ ვიცოდი,რატომ..
რაღაც ეკუთვნოდა ეს ცრემლები,ვეღარ ვიაზრებდი,
იმდენად მინდოდა,გავლეულიყავი ემოციებისგან..
-ნუ,ნარა,გევედრები,გულს ნუ იტკენ..-დროდადრო დამისვამდა ხოლმე თმებზე ძლიერ ხელს ნოე..
მკერდზე კიდევ უფრო მჭიდროდ მიკრავდა და,
ძლიერად მხვევდა მის ფრთებ ქვეშ..
სული რომ მოვითქვი,
ოდნავ გავშორდი..
ხელებში მოქცეულ დამტვერილ ბავშვობას თითები გადავატარე და მთელი სითბო გავუგზავნე,თითქოს ,დავიბრუნებდი..
დიდხანს ვეფერებოდი მის ცისფერ,რკალისებრ ფოლაქებს..
წითელი ძაფის თმები მზრუნველ ხელებს ჩაეწნათ და,ბანტით შეეკრათ..
-რომ იცოდე,როგორ გამახარე..-სუსტად ამოვილაპარაკე..
აღარცერთი ენერგია აღარ მქონდა სხეულში..
ყველა ჯავრი გამომაცალა მისმა მკლავებმა და,სულ დავცარიელდი..
ოთახში გახიდულს,ხელები სახეზე აეფარებინა და,
ღრმად სუნთქავდა..
რომ განთავისუფლდა,
მისი ღრმა,ლურჯი თვალებიდან სულ სხვა,ამოუცნობი სხივი წამოვიდა..
წლების შემდეგ,პირველად,
მისი მზერის მიღმა სულ სხვა გრძნობები იწყებდნენ დაბადებას და ამის ისე შემეშინდა,ავიწურე..
არანაკლებ შიშს ღვრიდნენ მისი ირისებიც..
ვიგრძენი,როგორ ცდილობდა მზერა შეეცვალა,
მაგრამ,
ერთიანად წამოსული ახალი განცდები მთლიანად ფარავდნენ..
ვიფარებოდი მეც..
წვრილი,თუმცა,ძლიერი ძაფების დამალვას ვცილობდი მეც,ჩვენ შორის რომ ასე მოულოდნელად იბმებოდა და,
არ ვიცოდი,სად წამეღო მისით აციალებული თვალები..
გავირინდე..
სულ მთლად დავპატარავდი..
გულზე ახუტებული პატარა თოჯინა კიდევ უფრო მივიკარი და,
ისევ ავხედე..
მინდოდა მეთქვა თუნდაც სიტყვა,მაგრამ,ვიგრძენი,აღარცერთი ბგერა რომ აღარ იქნებოდა ძველებური და,
ის მცირე ხმაც წამერთვა..
-მეც მეშინია ნარა..-წერტილის ხელა მომეჩვენა მისი მაღალი სხეული..
თავი დანაშაულში მხელილივით ჩაეხარა და თვალს ვეღარ მისწორებდა ძველებურად..
სულ ძალით,
მახინჯი წესების გამო განადგურებული ჩვენი სულები ჰაერში გაფანტულიყვნენ და ერთმანეთს,ტკივილის საამოდ ეძებდნენ.
-ნოე..-ფრთხილად დავუძახე..მზად იყო მისი თვალები,როგორც აქამდე,ყველაფერი გაეკეთებინათ,ოღონდ,სიმშვიდე მომეპივებინა..
-დედასთან წავიდეთ..
___
ჩემი დიდი ბებიის დედა 13 წლისას გაათხოვეს..
20 წლამდე ხელიც არ ჰქონდა დაკარებული მის მეუღლეს მისთვის..
სამი წლის წინ,სადღაც,ვიღაც, გათხოვდა,მისი სურვილით 14 წლის ასაკში და,დღეს,მის შვილს
ორი წელი შეუსრულდა..
ვეღარ ვხვდები,რომელი დრო,რომელი კაცი უფრო საზიზღარია..
ეს როგორ მოვიდა,არ ვიცი..
რა განცდას და ფიქრებს დაგიტოვებთ,ალბათ,ყველაზე მეტად ეს მაინტერესბესბ..
გელით
თქვენი:ანასტასია