Ცხოვრებაში ადამიანს ისე არაფერი არ ანადგურებს როგორც ღალატი და ტკივილი მითუმეტეს თუ ის ადამიანი გღლატობს ვინც შენთვის მთელი სამყაროა, ვისთვისაც ცხოვრებ და არსებობ. Როდესაც ფიქრობ რომ ბედნიერების მწვერვალზე ხარ, ფიქრობ რომ ამ ცხოვრებაში ვერაფერი გაგანაწყენებს და ვერაფერი დაგანარცხებს ძირს სწორედ მაშინ ენარცხები მთელი სიმძლავრით და ფეხზე წამოდგომა არცთუ ისე მარტივია. რთულია იპოვო საკუთარ თავში ძალა ფეხზე წამოდგე და თვიდან დაიწყო ცხოვრება ყველა სირთულის მიუხედავად, მაგრამ თუ შეძელი ფეხზე წამოდგომა მაშინ შეძლებ პატარა ნაბიჯებით ცხოვრების თავიდან დაწყებას.
მე ის ვარ რომელმაც ამ დაცემის შემდეგ შეძლო ფეხზე წამოდგომა მე ის ვარ რომელმაც ბრძოლა არ შეწყვიტა და ამ ტკივილის მიუხედავად განაგრძო ცხოვრება.
გამარჯობა მე ელენა ვარ და მე ვიბრძვი, ვიბრძვი იმისთვის რაც წაართვეს, მე გული წამართვეს ცხოვრების ულამაზესი წლები წამართვეს. როგორ ვცხოვრობ ახლა?
არაფერი განსაკუთრებული ჩემი დღე სამსახურით და სახლით შემოიფარგლება სამსახურით რომელსაც ვერ ვიტან, მაგრამ იძულებული ვარ ვიმუშაო რათა თავის გატანა შევძლო იმ მცირედით რასაც მიხდიან. სად ვცხოვრობ? სახლში სადაც ცარიელი კედლები და უამრავი მოგონებაა, სახლში სადაც ძველი სიდიადის არაფერი შემორჩა მხოლოდ ცარიელი კედლები და რამოდენიმე ნივთი. მაგრამ არც ამაზე ვწუწუნებ. ბევრჯერ მიფიქრია გამეყიდა ეს სახლი და რაიმე უფრო პატარა მეყიდამაგრამ ვერ ველევი იმ ბავშვობის ულამაზეს წლებს და მოგონებებს რომელიც აქ გავატარე მშობლებთან ერთად. ვერც იმ მტკივნეულ წლებს ველევი რადგან მათთან შელევა ნიშნავს რონ დავივიწყე, მეკი არაფერი დამვიწყებია და ვერც ვერასდროს დავივიწყებ.
ალბათ ფიქრობთ რამოხდა ასეთი წარაულში რომ ასე უჭირს მისი დავიწყებაო. მოხდა ის რომ მთელი ჩემი სამყარო ერთ დღეში ჩამომეშალა და ნანგრევებად იქცა ამ ნანგრევებში კი მთელი ჩემი ოცნებები და იმედები მოყვა, ის რისიც მწამდა ერთიანად განადგურდ. კაცი რომელიც მიყვარდა და რომელთანაც მთელ ჩემს ცხოვრებას ვგეგმავდი ერთი დიდი მატყუარა აღმოჩნდა ვისაც კი აქამდე ვიცნობდი.
კაცი სახელად გიგი ისე უცებ შემოიჭრა ჩემს ცხოვრებაში და მის ნაწილად იქცა გააზრებაც ვერ მოვასწარი რახდებოდა ჩემს თავს.
ქარბორბალასავით დაატრიალა ჩემს თავზე ყველა გრძნობა და ემოცია რომელც მანამდე არასოდეს მიგრძვნია. შემიყვარდა ისე რომ მის იქეთ ვერაფერს ვხედავდი.
ყველაფერი ერთ საღამოს დდაიწყო მაშინ როდესაც კვლავ ვეწვიე ჩემი მშობლების საფლავს, ადგილს რომელიც ყველაზე მეტად მძულდა და მიყვარდა, მიყვარდა რადგან აქ ჩემო ორი უძვირფასესი ადამიანი იყო ჩემი ყველაზე დიდი ტკივილი შევყურებდი მათ სახეებს რომლებიც ცივ ქვაზე იყვნენ გამოსახული, დროში გაყინულ სახეებს, და გული ტკივილისგან მეწურებოდა. მიხლებით დამხობილი მათ სახეებს ვეფერებოდი და ამით ვიკლავდი მათი მონატრების სურვილს, მხოლოდ აქ ვიყავი მშვიდად როდესაც მათ სახეებს ვხედავდი,. მტკიოდა მათი დაკარგვა ჩემი წარსული აწმყო და მომავალი, მათთან ერთად ყველაფერი დავკარგე, იმ საშინელ ღამეს როდესაც ავარიაში მოყვნენ და მათი გარდაცვალების ამბავი შევოტყვე მთელი სამყარო თავზე დამემხო, თითქოს ჩემი გულიც მათ გაყვა და მას შემდეგ მეც გავიყინე, ვარსებობ ვცოცხლობ ვსუნთქავ ვიბრძვო ცხოვრებისთვის, არვნებდები მხოლოდ იმიტომ რომ მათ გაეხარდებოდათ ასე, მათ გამზარდეს ასეთად ყველაფრის მიუხედავად მებრძოლა და არდავნებებულიყავი, მეც პირნათლად ვასრულებ და ვიბრძვი.
ცოტახანს კიდევ დავყავი მშობლების საფლავზე მოვეფერე მათ სახეებს მაგრამ დროიყო წავსულიყავი და ყოველდღიურ ცხოვრებას დავბრუნებოდი,
საშინელი თავბრუსხვევა ვიგრძენი როდესაც ფეხზე წამოვდექი თითქოს მიწა გამომეცალაო ფეხქვეშ და მაშინ როდესაც ყველაფერი თითქმის შავმა მოიცვა ვიღაცოს მკლავებო ვიგრძენი წელზე დასაშინლად ბოხი ცივო ხმა მოსწვდა ჩემს სმენა
- კარგად ხართ გოგონა?
დავიძაბე იმდენად ცივი უხეში ხმა ქონდა მაგრამ მოძრაობის უნარი არმქონდა და ისევ მის მკლავებს ვეკავე მიწაზე მყარად. ხმის ამოღებაც ვერ შევძელი მხოლოდ თავი დავუქნიე თანხმობის ნიშნად, მაგრამ ხელს მაინც არმიშვებდა ალბათ ხვდებოდა თუ გამიშვებდა ცივ მიწაზე დავენარცხებოდი.
- დარწმუნებულიხართ? ფერი არგადაევთ სახეზე
გამიმეორა ისევ იმ ცივი ხმით, მხოლოდ მაშინ გავახილე თვალები და წავაწყდი ცოვ გამყინავ მზერას, თავს როგორღაც ძალა დავატანე მხრებში გავიმართე და მტკიცე ხმით გავეცი პასუხი
-დიახ კარგადვარ, მადლობა დახმარებისთვის
-არაფრის უბრალოდ აქვე ვიდექი და შევნიშნე კარგად რომარგრძნობდით თავს
-დიახ წამიერად სისუსტე ვიგრძენი მაგრამ ეხლა უკეთვარ, ეს ვუთხარი თუატა მისი მკლავებიდან თავის დახსნა ვცადე, ისიც არ შემწინააღმდეგებია და ცივად გამიშვა ხელი.
-მიხარია თუ კარგად ხართ.
მხოლოდ ეს მითხრა და სწრაფი ნაბიჯებით გამეცალა, ისე თითქოს წამის წინ იქ არცყოფილაო. მე კი ერთ ადგილას გაშეშებული ვიდექი და აზრზე მოსვლას ვცდილობდი, იმდენად ცივი ხმა და თვალები ქონდა დამძაბა მისმა სიახლოვემ.
როგორღაც მოვედი აზრზე და იქაურობას გავეცალე სწრაფო ნაბიჯებით, სამსახურში მისვლა უნდა მომესწრო თორე ჩემი უფროსის რისხვას ამჯერადაც ვერ გადავურჩებოდი, ფეხით გავუყევი მთავარ გზამდე, იქვე ტაქსები იყვნენ ერთერთ ტაქსში მოვთავსდი სამსახურის მისამართი ვუკარნახე და ისევ ფიქრებში გადავეშვი