მეორე დღეს მართლა გავედი აფთიაქში და ტესტი ვიყიდე,ძალიან ვნერვიულობდი და მეშინოდა,განა იმიტომ რომ შვილი არმინდოდა მინდოდა ოღონდ ვფიქრობდი რომ ჯერ ადრე იყო,თან არვიცოდი ალექსანდრესაც უნდოდა თუ არა ბავშვი.სახლში მისვლისას უფრო ავნერვიულდი,გადავიფიქრე ტესტის გაკეთება მაგრამ საბოლოოდ ვეღარ მოვითმინე მაინც და აბაზანაში შევედი.დაახლოებით ნახევარი საათი ვერ ვბედავდი ახლოს მისვლას.უეცრად დავიწივლე როდესაც სიჩუმეში ტელეფონის ხმა გაისმა.ლიზი მირეკავდა.
-გოგო რასშვრები აბა?
-არაფერს.
-რამოხდა?რახასიათზე ხარ?
-ტესტი გავიკეთე ლიზი
-რაოო-იმხელაზე იკივლა რამის ტელეფონი დამივარდა-მერე დადებითია?
-არვიცი არმინახავს,მეშინია.
-რისი გეშინია გოგო?არგამაგიჟო მიდი დროზე ნახე თორე მოვკვდი ინტერესით-მთელ ხმაზე გაყვიროდა უკვე ლიზი
-კარგი კარგი ვნახავ-შევედი აბაზანაში,სამამდე დავითვალე და გადმოვაბრუნე,ღმერთო.
-რაო აბა?გოგო გესმის?-ყვიროდა ლიზი.
-დადებითია ლიზი-ვუთხარი და ჩავიკეცე.
-რაა?აუუუ რამაგარია დეიდა გავხდები-გაყვიროდა ლიზი ტელეფონში,მე კი არ ვიცოდი რამექნა,კი მიხაროდა ძალიან მაგრამ თან მეშინოდა.
-მისმინე არსად წახვიდე ხუთწუთში მანდ ვარ-მართლაც მალევე იქ გაჩნდა და გახარებული დამეტაკა.
-გილოცაააავ-დამიყვირა და ხელში პარკები შემომაჩეჩა-ყველა სასუსნავი გიყიდე რომელიც გიყვარს.
-ლიზი დამშვიდდი ესე მალე როგორ მოხვედი ან ამეების ყიდვა როდისღა მოასწარი?
-შენთან მოვდიოდი ისედაც რო დამირეკე,კარგი მოდი დაჯექი შენთვის დიდხანს დგომა არშეიძლება-სკამი გამოწია და სულ ძალათი დამსვა.
-აბა ალექსანდრეს როდის ეტყვი?
-არვიცი ლიზი,ისიც არვიცი უნდა თუ არა ბავშვი-ცრემლები წამომივიდა თვალებიდან-ჩემი მშობლები რასიტყვიან არვიცი,გაგიჟდებიან ალბათ რო გაიგებენ.
-გოგო რაგატირებს?უკვე დაიწყეს ჰორმონებმა მოქმედება?ხო იცი გაუხარდება თანაც ძალიან და გთხოვ არგინდა წინასწარ  მასე საუბარი,თან დაქორწინდებით და ვერავინ ვერაფერს გეტყვის.
-ხო მაგრამ იქნებ არუნდა ჩემი ცოლად მოყვანა?ბავშვის გამო კი იძულებული იქნება.
-ეხლა იციდე შემოგილაწუნებ მაგ სისულელეების გამო,გოგო ბიჭი შენზე გიჟდება და შენ რეებზე ფიქრობ,უბრალოდ უთხარი რა.
-ჯერ ვერ ვეტყვი,ხვალ ექიმთან წავალ და გადავამოწმებ,შეიძლება ტესტი ცდება.
-კარგი ხვალ მე გამოგყვები მაშინ,ეხლა კიდე დამშვიდდი სადაცაა ალექსანდრე მოვა და ესე არ დაგინახოს,თან ორსულად ხარ კი არ კვდები ცოტა გაიცინე,არგიხარია?
-რასბობ ლიზი როგორ არმიხარია-გამეცინა და ცრემლები მოვიწმინდე.ცოტახანში მართლაც მოვიდა ალექსანდრე.
-აბა როგორ არის ჩემი საყვარელი გოგო და მისი დაქალი?
-კარგად ვართ ალექსანდრე,შენ როგორ ხარ?
-რავიცი დაღლილი.შენ რაგჭირს ჩემო პატარავ?რაღაც ხასიათზე არჩანხარ.
-კარგად ვარ საყვარელო უბრალოდ ცოტა თავი მტკივა და სულ ეგაა-გავიდა ოთახიდან და უკან წამლით დაბრუნდა
-მოდი აი დალიე და გაგივლის-შუბლზე მაკოცა და თან ჩამეხუტა.
-კარგით გვრიტებო მარტო დაგტოვებთ,თქვენი შემხედვარე მეც მომინდა ჩემ სიხარულთან-ლიზი ადგა და წავიდა,ჩვენ კი დივანზე მივწექით და ფილმის ყურება დავიწყეთ.
-ლიზი რამე ხომ არმოხდა?რაღაც ცუდ ხასიათზე ხარ
-არა არაფერი საყვარელო მართლა,თავი მტკიოდა უბრალოდ.გადავტრიალდი მისკენ და ვაკოცე-დღეს დარჩები?
-თუ გინდა რომ დავრჩე დავრჩები.-დაიხარა და მაკოცა,მეც ავყევი კოცნაში,ცოტა დავმშვიდდი როცა მის მკლავებში ავიხლართე.
მეორე დღეს როცა ალექსანდრე სამსახურში გავაცილე მე და ლიზი სავადმყოფოში წავედით და იქ კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი რომ ორსულად ვიყავი.
ვიცოდი რომ არუნდა მენერვიულა მაგრამ რატომღაც მაინც მეშინოდა მისი რიაქციის,საღამომდე დივანზე ვიჯექი გაუნძრევლად,მაშინ წამოვდექი როცა ალექსანდრე მოვიდა.
-როგორ ხარ საყვარელო?-მაკოცა და ქურთუკი ჩამოკიდა-რაღაცეები მოვიტანე წამო ვჭამოთ არგშია?მე შიმშილით ვკვდები-სამზარეულოში შევიდა და მალევე უკან გამობრუნდა-დღეს ძალიან დავიღალე,იმდენი საქმე იყო.
-ალექსანდრე ორსულად ვარ-პირდაპირ მივახალე და გავშეშდი
-რაო?-გაკვირვებულმა დემომხედა,აშკარად ეტყობოდა რომ იაზრებდა ჩემ ნათქვამს-ერთი წუთით მითხრა და შემოსასვლელისკენ წავიდა.
-ალექსანდრე მისმინე ვიცი ეს მოულოდნელია,მეც არველოდი ამას,უბრალოდ ..
-ერთი წამით გთხოვ-შემაწყვეტინა საუბარი და თან ქურთუკში რაღაცას ეძებდა,მე კი ამდროს ცრემლებად ვიღვრებოდი და ათას სისულელეს ვფიქრობდი,შემობრუნდა და ჩემთან მოვიდა.
-ამის მოცემას შენ დაბადებისდღეზე ვაპირებდი მაგრამ მგონი ახლა უფრო შესაბამისი დროა-ხელდი ყუთი ეჭირა,გახსნა და იქ ბეჭედი იდო.
-ცოლად გამომყვები?-მითხრა და თან დაიჩოქა.
-ალექსანდრე.. კი რათქმაუნდა თანახმა ვარ-ვუთხარი და გადავეხვიე,წამიერად იმხელა ბედნიერება ვიგრძენი შემეშინდა სიზმარი არყოფილიყო,დიდხანს ვიდექით ასე ჩახუტებულები,შემდეგ დივანზე დავჯექი მან კი კალთაში ჩამიდო თავი და თავის შვილს დაუწყო ლაპარაკი,ამ წამებით იმდენად ბედნიერი ვიყავი რომ ღიმილს ვერ ვწყვეტდი.თქვენ ლიზი უნდა გენახათ როცა გაიგო რა ამბები ატეხა.მოკლედ ორთვეში დავქორწინდით,სადღაც ექვს თვეში კი ჩვენი პატარა ნიც დაიბადა,სიგიჟემდე უყვარდა მამიკოს თავისი პრინცესა.ამასობაში ლიზიც გათხოვდა.
ორი წლის მერე კიდევ ერთი შვილი გვეყოლა ბიჭი-სებე,ამასობაში კი ლიზიც ორსულად იყო.მოკლედ ყველა ბედნიერი ვიყავით,იმდენად რომ ხანდახან მეშინოდა არგამომღვიძებოდა.
ასეა ყოველთვის შეიძლება ცხოვრებამ იმედი გაგიცრუოს მაგრამ ბოლოს მაინც დიდ ბედნიერებას მოგანიჭებს,მთავარია შენ არ გაუშვა ეს ბედნიერება.

დასასრული.