შესვლა
რეგისტრაცია
რეკლამა

ბროწეულები


27-03-2022, 14:32
ავტორი Chocolate from White Hell
ნანახია 1 676

-თქვენზე მიამბეთ...
-განა რა არის მოსაყოლი?! ისეთი, რაც აქამდე შენ, ან თუნდაც ვინმე სხვას არ გაუგია..?!
-თქვენ ვიოლინოზე უკრავდით.
-დიახ, ძალიან ადრე.
-რატომ შეწყვიტეთ?
-ცხოვრებაში, ის მომენტი დადგა, როდესაც უნდა გავჩერებულიყავი.
-რას გულისხმობთ?
-შენი სახელი არ ვიცი, ყმაწვილო.
-მე...-ენა დაება ბიჭს.-მე...უბრალოდ დადუ...დადუ დამიძახეთ.
-დადუ, თითქმის 80 წლის ვარ. ამ ხნის მანძილზე, უამრავი ცუდი და კარგი რაღაც მომხდარა. ყველაფერს თუ არა, უმეტესობას მაინც ვუყურებდი, ან ვუსმენდი. შემდეგ...
შემდეგ ვიოლინოს ვუყვებოდი და ერთად ვტიროდით.
-რის გამო, ბატონო ალექსანდრე?
-სივრცეში გაფანტული მეგობრების, ან თუნდაც სიყვარულის გამო, დადუ.
-რატომ გაიფანტნენ, ბატონო ალექსანდრე?
-დროის გამო...ზოგი წავიდა, ზოგს, უბრალოდ მობეზრდა, ზოგიც...ზოგიც ღმერთმა წაიყვანა თავისთან.
-რა გააკეთა დრომ?
-შეგვცვალა.
-და...როგორ მოახერხა?
-დადუ, როგორია ბროწეული?-ცას ახედა მოხუცმა.
-ბატონო?-გაუკვირდა ბიჭს.
-როგორია...ბრო-წე-უ-ლი..?-დამარცვლით მიუგო მოხუცმა.
-მრგვალი და შიგნიდან ძალიან ბევრი კაკალი აქვს.-აშკარად გაოცებული და გაკვირვებული იყო, დადუ.
-წარმოდიგინე...დედამიწა ბროწეულია, ხოლო ადამიანები-მასში მოთავსებული კაკლები. თავიდან, სანამ ბროწეული დამწიფდება, კაკლები პატარები, უფერულები და "უხორცოები" არიან. არსებობს ისეთი ბროწეულები, რომლებიც მთელი ცხოვრება, პატარები და ერთნაირები რჩებიან, თუმცა...შემდეგ რა მოსდით იმ ბროწეულებს, რომლებიც იზრდებიან?!-ჰკითხა ყმაწვილს.
-შემდეგ მწიფდებიან, წითლდებიან და დიდდებიან.
-სწორია. შეგიძლია მითხრა, რა შუაში იყო ეს ყოველივე? თანაც ახლა...-გაეღიმა მოხუცს და თვალები დახუჭა.
-წარმოდგენა არ მაქვს.-გულახდილად უპასუხა.
-დროსთან ერთად, ვიზრდებით-როგორც ბროწეული, გვეცვლება წარმოდგენები, შეხედულებები. ის, რაც მანამდე მოგვწონდა, ან გვიყვარდა, უფერულდება, ან გვავიწყდება სრულიად. არის შემთხვევები, როცა ისეთებად ვრჩებით, როგორებიც ადრე ვიყავით. ერთ ფერში ვართ. არც ტყავს ვიცვლით ყოველდღიურად და ცხოვრების წრეს, უცვლელად გავდივართ,-ერთ ხანს შეჩერდა და ისევ განაგრძო-უამრავი ადამიანი, მიდის...მოდის... მაგრამ წასულები, უკან არ უნდა დააბრუნო.
-რატომ?
-ღირსი არა ხარ. რადგან წავიდა, ესე იგი, ვერ მოახერხე ისე, რომ სამუდამოდ დაგეტოვებინა შენს გვერდით.
-თქვენც გაუშვით ვინმე?
-ძალიან ბევრი...-ისევ ღიმილი.

სიჩუმემ დაისადგურა. სიჩუმე, რომელიც თან ყველაფერს, მაგრამ თან არაფერს ამბობდა. ყური რომ დაგეგდო, მოგიყვებოდა ერთი მოხუცის სევდიან, თუმცა ლამაზ ისტორიას. ცრემლიანს... მგზნებარეს. უამრავი თავგადასავლებითა და ემოციებით დახუნძლულს, მაგრამ ტკივილი...იმდენად დიდი და მასშტაბურია, ფარავს ყოველივეს და წურავს-სასიცოცხლო ენერგიისგან.

-ბატონო ალექსანდრე, შეიძლება რომ გკითხოთ?-აუტანელი სიჩუმე დაარღვია დადუმ.
-რა თქმა უნდა.
-სად არის თქვენი სიყვარული?
მომენტალურად, სახე ეცვალა მოხუცს. თვალებში, უდიდესი სევდა ჩაუდგა და მალე გადაკვეთდნენ ჯებირს ცრემლები.
-დადუ...-ძალიან მშვიდი იყო მოხუცი.
-გისმენთ...
-მე ის გავუშვი.
ყველა ემოცია, სახეზე შეეყინა დადუს.
-მაგრამ...რატომ?
-იმიტომ, რომ მიყვარდა.
-თუ ეგრეა, მაშ რატომ? არ მესმის.
-ავად იყო. ექიმებმა, იმედიც კი ვერ გაიმეტეს, რადგან მდგომარეობა, ძალიან მძიმე იყო. ორი წელი...ორი წელი ვიტანჯებოდით. ვუყურებდი, თუ როგორ ეკარგებოდა ფერი სამყაროს. სამყაროს, რომელსაც სიყვარული ერქვა.
ვკვდებოდი...
ზამთარში, უფოთლოდ დარჩენილ ხეს ვემსგავსებოდი. ფერფლად ვიქცეოდი...
ბოლოს...
ბოლოს მან მთხოვა.
"გამიშვი"-ო...
მეც გავუშვი.
-როგორ? ასე მარტივად?
-არა...პირიქით. სიკვდილი მერჩია, ოღონდ ისევ გვერდით მყოლოდა, თუმცა...
-იცით, თქვენ არ გყვარებიათ, რადგან ასე მარტივად დასთმეთ. თქვენ....ასე მარტივად არ უნდა გაგეშვათ...-მღელვარებისგან, სხეული დაეჭიმა ყმაწვილს.
-დადუ, დადუ....-ღიმილით მიმართა მოხუცმა-განა არ მიყვარდა...სიცოცხლეს მივცემდი, ოღონდაც ეცოცხლა და დილით, როდესაც თვალს გავახელდი, მისი ღრმა თაფლისფერები, ისევ დამენახა, მაგრამ იმდენად მიყვარდა, ვეღარ გავიმეტე ტანჯვისთვის.
ყოველ დღე, ტკივილი ემატებოდა სულს. ყოველ დღე, ჭრილობა იხსნებოდა, როცა მის საფლავზე მივდიოდი, მაგრამ ვგრძნობდი...მის უხილავ ხელს, ყოველ ნაბიჯზე ვგრძნობდი...-ხარბად შეისუნთქა ჰაერი და ყველა ემოცია, ერთ ამოსუნთქვაში ჩააქსოვა.
-არ ვიცი...ვერაფერს ვამბობ.-დანანებით გააქნია თავი.
-აღარაფერი დარჩა ისეთი, რაც აქამდე არ გვითქვამს, ჩემო ბიჭო.
-დაგღალეთ კითხვებით, მაგრამ კიდევ უნდა გკითხოთ.
-საუბრის მეტი, ისედაც აღარ შემიძლია არაფერი.-გაუღიმა მოხუცმა.
-როგორ ფიქრობთ, რას ეძებდით მთელი ცხოვრება?
-საინტერესოა...-დაფიქრდა. ცოტა ხანს, ჩუმად იყო და ბოლოს თქვას..-ალბათ ჩემს თავს-მის ცხოვრებაში.
-ეგ რას ნიშნავს?
-ჩვენს ცნობიერებას, იმ ჯურღმულებში დავსდევთ, სადაც სინათლე ვერ აღწევს. ვცდილობთ, რომ მივიღოთ ყველაზე "საშინელი" და ძნელად მოპოვებადი ნარკოტიკი...-სიყვარული. ვცდილობთ, რომ ადგილი იქ დავიმკვიდროთ, რომელიც შესაძლოა რომ სხვისი იყოს...
ჩვენ...ჩვენ დრაკონებივით, ვართ, რომლებიც იმ წყალს ითვისებენ, რომელიც მათ არ ეკუთვნით, თუმცა ამას იცი რატომ აკეთებენ?!
-არა...
-რადგან თავს კარგად გრძნობენ.
-ეს ხომ...საშინელებაა.
-ზუსტად, მაგრამ როცა საკუთარი თავისთვის საუკეთესო გვინდა, ცუდი სვლებით გავდივართ გზას. გზას, რომელიც ისევ და ისევ, სხვისია.
-ჩვენი გზა რომელია, ბატონო ალექსანდრე?
-მე უკვე გავიარე. შენი...შენ ისევ გზაზე ხარ. ბევრჯერ გადახვალ გზიდან, მაგრამ როდესაც იგრძნობ, რომ ეს გზა შენი არ არის, აუცილებლად ეძებე შენი. ეძებე მანამ, სანამ არ იპოვი.
-ძალიან რთულია.
-მარტივი, ბროწეულის ჭამაც არ არის.-თბილად გაუღიმა.
-მაჩვენებთ თქვენს ბაღს?
-კი, როგორ არა. სწორედ ახლა ვაპირებდი წასვლას.

სახლიდან, ულამაზეს ბაღში გავიდნენ, სადაც მწკვრივად განლაგებულიყო ბროწეულები. ამაყად იდგნენ და ნელი სიოს რხევებს, რიტმულად აყოლებდნენ ტოტებსა და ფოთლებს.
თითქოს...თითქოს ცეკვავდნენ.
გზაფხულის მზის სხივებზე, წითლად ელვარებდნენ ბროწეულები, რომლებიც ბატონი ალექსანდრეს ყველა საიდუმლოს, საგულდაგულოდ ინახავდნენ.

-როგორი საოცარია...-აღფრთოვანებულმა დადუმ, ხმამაღლა წამოიძახა.
-მოგეწონა?
-როგორ? განა ვინმეს არ მოეწონება ასეთი მშვენიერება?
-მართალი ხარ. რთულია თვალი აარიდო ამ სიწითლეს.
-თან როგორი ხელუხლებელია ყველაფერი.
-ბროწეულები, როცა საბოლოოდ მწიფდებიან, ისევ ისე ჭკნებიან.
-მაგრამ...რატომ? ხომ შეგიძლიათ, რომ გასინჯოთ? სხვასაც გაასინჯოთ.
-არ შემიძლია. ეს ბროწეულები, ის სიყვარულის უდიდესი გამოხატულებაა, რომელიც გავუშვი.
ბროწეულები...
მათ ვერ ვუშვებ, რადგან მგონია, რომ თუ ამას ვიზამ, მეორედ დავკრგავ იმას, რაც ასე ძალიან მიყვარდა და მხოლოდ ჩემთვის მინდოდა.
-არა, პირიქით. მის ადგილას, ისევ ახალი აღმოცენდება და განახლდება. უფრო კარგი იქნება.
ხესთან მივიდა, მოწყვიტა ერთი ბროწეული. უყურა...ეფერა და ბოლოს...
შუაზე გახლიჩა.
ხელი მოუჭირა.
წითელი სითხე, ნიაღვარივით გადმოვიდა ხილიდან და მიწაზე გაიფანტა. მზის სხივები, დაუკითხავად მიეჭრა და ააწითლა მიწა.
-დადუ...ხედავ?
-რას უნდა ვხედავდე?
-ყოველი ბროწეულის მოწყვეტაზე, ზუსტად ამგვარად გაედინება სისხლი გულიდან. თითოეული ბროწეული, ჩემი გულის საზრდოა. რომელიმეს მოკლებით, ჩათვალე რომ სისხლისგან ვიცლები. იმისგან, რაც ერთ დროს ჩემგან წავიდა, ეს დამრჩა.
როდესაც პირს გახსნიან ბროწეულები, მეც შევუერთდები მას და ერთად ვივლით იმ ხეივანში, რომელიც მისთვის გავაკეთე და ვუვლიდი წლების განმავლობაში...-ღიმილი, მთელ სახეზე მოედო.
-ბატონო ალექსანდრე, თქვენ...მე უკან მიმაქვს სიტყვები. ოდესმე, მეც...-სიტყვებს ვერ აბამდა. უჭირდა, რადგან ვეღარ წარმოიდგინა ამაზე ძლიერი სიყვარული. ერთი ამოისუნთქა და თქვა...-იმაზე მეტად შევიყვარებ ოდესმე ვინმეს, ვიდრე თქვენ გიყვარდათ.
გაეღიმა, მოხუცს. ბიჭის ამხელა ენთუზიაზმმა, ძალიან გააბედნიერა და კმაყოფილების ღიმილი, მთლიანად დაებატონა მის სახეს.
-კარგი ბიჭი ხარ, დადუ.-მხოლოდ ეს უთხრა და სახლისკენ, ნელი სვლით წავიდა. უკან კი ხეივანი და ყმაწვილი დატოვა, რომელიც ისევ ბროწეულებს უყურებდა და თვალებში, უამრავი ემოცია ეხატებოდა.

***
როდესაც ბროწეულები დასკდებიან, მაშინ მოვალ და ჩაგეხუტები. გეტყვი მიყვარხარ, მაგრამ აღარ გშორდები.
შენ მომეხვევი, როგორც ნისლი...
გამათბობ, როგორც მზე...
როგორც სიბნელე, ისე მოედები ჩემს სულს და მშთანთქავ.
ღრუბლები...
გაფანტავ ყველას-საავდროს, წუხილით მოცულს.
როდესაც ბროწეულები დასკდებიან, მე მოვალ.
ახლა...
ახლა კი...გთხოვ, მაპატიე სიჩუმე. აუტანელი, უტყვი...
დამელოდე.








...................................
აბააა, როგორ ხაართ???:დდდდ
მოვედიი, როგორც იქნა:დდდ
რაღაცნაირად თბილი, ცოტათი სევდიანი და წითელი ამბებით მოვედი:დდდდ
ზოგადად, წითელი ფერი არ მიყვარს, მაგრამ ალუბალს და ბროწეულს, ისე უხდება......ისეეეეე.....ვერ გავექცევი ხოლმე:დდდდ
ნუ, არ ვიცი რამდენად ემოციური და თბილი იქნება თქვენთვის, მაგრამ წერის მომენტში, გამაჟრიალა:დდდდ
ვითომ შემცივდა??!:დდდ
მოკლედ, არ ვიცი.
თქვენთვის მომინდია ემოციების გარჩევა და ა.შ.
ახლაც მაქვს იმედი, რომ მოგეწონებათ^_^
გელით, როგორც სულ და ყოველთვის

პატივისცემით, თეთრი შოკოლადი...))



№1 სტუმარი Mzesumzirebi

'' უამრავი ადამიანი, მიდის...მოდის... მაგრამ წასულები, უკან არ უნდა დააბრუნო.
-რატომ?
-ღირსი არა ხარ. რადგან წავიდა, ესე იგი, ვერ მოახერხე ისე, რომ სამუდამოდ დაგეტოვებინა შენს გვერდით."

ვისაც წასვლა უნდა,არც უნდა შეაჩერო.მე ასე მგონია..
პატარა,თბილი და სევდიანი: ((
მომეწონა ძალიან , თან დამასევდიანა♡ ვფიქრობ დროში რომ გემოგზაურა და მოხუცი ალექსანდრეს სიყვარულის ისტორია მოგეთხრო ჩვენთვის ძალიან კარგი იქნებოდა(მორცხვისმაილიაქ))
ბევრი გულები და სიყვარული შენ♡♡♥︎♡♡

 


№2  offline მოდერი guroo

ბროწეული შემოდგომაზე მწიფდება. გაზაფხულზე ყვავილი გამოაქვს და არა - უკვე შეწითლებული, გაზრდილი, ხორცშესხმული ნაყოფი.
თუმცა, არ გამოვრიცხავ, რომ კონკრეტული ჯიში არსებობდეს, რომელიც სხვა დანარჩენებთან შედარებით, პერვერსიული განვითარების გზას ადგას.
მომეწონა მოხუცის დამოკიდებულება იმ ადამიანებისადმი, ვინც ცხოვრების განმავლობაში ჩვენგან მიდიან. მომეწონა იმიტომ, რომ დამნაშავე საკუთარი თავი გამოიყვანა. არადა, ყოველთვის სხვებს ბრალდებათ ხოლმე... როცა ხელს აღარ ვიშვერთ და სხვას აღარ ვადანაშაულებთ, მაშინ გვეხილება თვალები ძალიან ფართოდ, რათა რეალობა უკეთ დავინახოთ. რეალობის ასეთი აღქმა კი გარკვეულ სიბრძნეს იძლევა. შეიძლება მთლად აფორიზმები არა, მაგრამ დაკვირვებებზე დასკვნის გამოტანა უკვე რაღაცას ნიშნავს - უკვე რაღაც მნიშვნელოვანის თქმას ხდის შესაძლებელს.
ბროწეულზე კიდევ ერთს ვიტყვი: შიგნით მარცვლები აქვს. პირველად ვნახე, რომ ვინმეს კაკალი ეწოდებინოს მათთვის.
მომეწონა. კარგი წასაკითხი იყო და სასიამოვნო. კავშირებს ისე მრავლად იყენებ, ზოგჯერ მანანას გაფუჭებულ რადიოლას ემსგავსები. არ ვარგა, რა, ეგრე წერა. არც ის ვარგა, სასვენ ნიშნებს უადგილოდ რომ არიგებ მოწყალების გამრუდებული ხელით. ძალიან ბევრგან იყო ზედმეტი. დავუკვირდი და შევამჩნიე, რომ მძიმეს მაშინაც წერ, როცა რომელიმე სიტყვასთან პაუზას აკეთებ. წარმოვიდგინე, როგორ კითხულობ ამ ჩანახატს ხმამაღლა, როგორ გამოთქვამ სიტყვებს... ან უფრო სწორი ხომ არ იქნება, იმას თუ ვიტყვი, რომ წარმოვიდგენ - როგორ ამოგაქვს სიტყვები სუნთქვასთან ერთად? აი, მანდ აკეთებ ხოლმე პაუზას, მანდ აგდებ თხრობის რიტმს და ზუსტად მანდ წერ იმ ოხერ მძიმეს, სრულიად უადგილოს და ნერვების მწიწკვნელს.
რა ცოტა აკლია იქამდე, რომ აღმაფრთოვანებელი იყოს, იცი? კიდევ ერთი კოვზი შაქარი და - ჩაი ფაიფურის კედლებზე გადმოთხივლდება. არ ვიცი, რა უნდა ყოფილიყო შაქრის ნაცვლად, არც კოვზის როლზე მიფიქრია დიდხანს. ვგრძნობ, რომ კარგია, საინტერესოა, მაგრამ ძალა არ ჰყოფნის გულის გასაგლეჯად.
ფბ ჯგუფში პოსტს დავწერ ამ ჩანახატზე. სხვებს უნდა ვურჩიო, წაიკითხონ. შეიძლება?

 


№3  offline წევრი Chocolate from White Hell

guroo
ბროწეული შემოდგომაზე მწიფდება. გაზაფხულზე ყვავილი გამოაქვს და არა - უკვე შეწითლებული, გაზრდილი, ხორცშესხმული ნაყოფი.
თუმცა, არ გამოვრიცხავ, რომ კონკრეტული ჯიში არსებობდეს, რომელიც სხვა დანარჩენებთან შედარებით, პერვერსიული განვითარების გზას ადგას.
მომეწონა მოხუცის დამოკიდებულება იმ ადამიანებისადმი, ვინც ცხოვრების განმავლობაში ჩვენგან მიდიან. მომეწონა იმიტომ, რომ დამნაშავე საკუთარი თავი გამოიყვანა. არადა, ყოველთვის სხვებს ბრალდებათ ხოლმე... როცა ხელს აღარ ვიშვერთ და სხვას აღარ ვადანაშაულებთ, მაშინ გვეხილება თვალები ძალიან ფართოდ, რათა რეალობა უკეთ დავინახოთ. რეალობის ასეთი აღქმა კი გარკვეულ სიბრძნეს იძლევა. შეიძლება მთლად აფორიზმები არა, მაგრამ დაკვირვებებზე დასკვნის გამოტანა უკვე რაღაცას ნიშნავს - უკვე რაღაც მნიშვნელოვანის თქმას ხდის შესაძლებელს.
ბროწეულზე კიდევ ერთს ვიტყვი: შიგნით მარცვლები აქვს. პირველად ვნახე, რომ ვინმეს კაკალი ეწოდებინოს მათთვის.
მომეწონა. კარგი წასაკითხი იყო და სასიამოვნო. კავშირებს ისე მრავლად იყენებ, ზოგჯერ მანანას გაფუჭებულ რადიოლას ემსგავსები. არ ვარგა, რა, ეგრე წერა. არც ის ვარგა, სასვენ ნიშნებს უადგილოდ რომ არიგებ მოწყალების გამრუდებული ხელით. ძალიან ბევრგან იყო ზედმეტი. დავუკვირდი და შევამჩნიე, რომ მძიმეს მაშინაც წერ, როცა რომელიმე სიტყვასთან პაუზას აკეთებ. წარმოვიდგინე, როგორ კითხულობ ამ ჩანახატს ხმამაღლა, როგორ გამოთქვამ სიტყვებს... ან უფრო სწორი ხომ არ იქნება, იმას თუ ვიტყვი, რომ წარმოვიდგენ - როგორ ამოგაქვს სიტყვები სუნთქვასთან ერთად? აი, მანდ აკეთებ ხოლმე პაუზას, მანდ აგდებ თხრობის რიტმს და ზუსტად მანდ წერ იმ ოხერ მძიმეს, სრულიად უადგილოს და ნერვების მწიწკვნელს.
რა ცოტა აკლია იქამდე, რომ აღმაფრთოვანებელი იყოს, იცი? კიდევ ერთი კოვზი შაქარი და - ჩაი ფაიფურის კედლებზე გადმოთხივლდება. არ ვიცი, რა უნდა ყოფილიყო შაქრის ნაცვლად, არც კოვზის როლზე მიფიქრია დიდხანს. ვგრძნობ, რომ კარგია, საინტერესოა, მაგრამ ძალა არ ჰყოფნის გულის გასაგლეჯად.
ფბ ჯგუფში პოსტს დავწერ ამ ჩანახატზე. სხვებს უნდა ვურჩიო, წაიკითხონ. შეიძლება?

არ ვიცი არსებობს თუ არა კონკრეტული ჯიში, რომელიც გაზაფხულზე ყვავილობს, მაგრამ ასე წარმოვიდგინე. უბრალოდ რა...)))
როცა რაღაც ხდება, პირველ რიგში საკუთარ თავს ვეკითხები ხოლმე. მოხუციც რატომღაც ამიტომ წარმოვადგინე ამ სახით.
მე კაკლებს ვუწოდებ, მიუხედავად იმისა, რომ მარცვლებია. ესეც ერთგვარი აკვიატებაა, რა ვიცი.
რაც შეეხება ნაწერს.
კი, ვიცი რომ უამრავი ისეთი დეტალია, რომელიც თვალს შეიძლება უხეშად მოხვდეს, მაგრამ ალბათ არ ვცდილობ რომ უფრო კარგად დავუკვირდე, შევიგრძნო ნაწერი და ისე მოვიტანო აქამდე.
გულის გაგლეჯვაზე არც მიფიქრია. არც მაგდენი გამოცდილება მაქვს და არც ფანტაზია. მცირედით შემოვიფარგლები...)))
ჰო და...ამდენად დანაწევრებულის დადება და სხვისთვის გაზიარება, ღირს?!))
ისე კი არა ვარ წინააღმდეგი.
მადლობა, ასეთი მსუყე და გემრიელი შეფასებისთვის♡

Mzesumzirebi
'' უამრავი ადამიანი, მიდის...მოდის... მაგრამ წასულები, უკან არ უნდა დააბრუნო.
-რატომ?
-ღირსი არა ხარ. რადგან წავიდა, ესე იგი, ვერ მოახერხე ისე, რომ სამუდამოდ დაგეტოვებინა შენს გვერდით."

ვისაც წასვლა უნდა,არც უნდა შეაჩერო.მე ასე მგონია..
პატარა,თბილი და სევდიანი: ((
მომეწონა ძალიან , თან დამასევდიანა♡ ვფიქრობ დროში რომ გემოგზაურა და მოხუცი ალექსანდრეს სიყვარულის ისტორია მოგეთხრო ჩვენთვის ძალიან კარგი იქნებოდა(მორცხვისმაილიაქ))
ბევრი გულები და სიყვარული შენ♡♡♥︎♡♡

აუცილებელად დავწერ ალექსანდრეს იტორიას..))))ის უფრო სევდიანი შეიძლება იყოს, მაგრამ რადგან გსურს...(✿ ♡‿♡)
მადლობა და შენც ბევრი გულები(◍•ᴗ•◍)♡♡

 


№4  offline წევრი Life is beautiful

,,სიცხეში ჩემთვის მოსულო წვიმავ
და ყიამათში გამოდარებავ." — ზუსტად!
,,ბროწეულები" — სიყვარული და სამყარო.
ისეთი თბილი იყო, რომ გამათბო.
,,წასულები, უკან არ უნდა დააბრუნო.
-რატომ?
-ღირსი არა ხარ. რადგან წავიდა, ესე იგი, ვერ მოახერხე ისე, რომ სამუდამოდ დაგეტოვებინა შენს გვერდით."
ალბათ ეს ის სიტყვებია, რომლითაც ამაყობ, მაგრამ უფრო იმით უნდა იამაყო, რომ ასე ფიქრობდი.
მე პირადად ისე დამაფიქრა, მიუხედავად იმისა, რომ ვფოქრობ ვინამაც ხელი გამიშვა უნდა გაეშვათ.
რა დავწერო ახალო?
დამასწრეს ყველა ფიქრი, რომლის აცხადებასაც ვაპირებდი დაწერილი დამხვდა. :დ
მომენატრე, კიდევ მინდა შენი ნათება. ♡♡♡

 


№5  offline წევრი Chocolate from White Hell

Life is beautiful
,,სიცხეში ჩემთვის მოსულო წვიმავ
და ყიამათში გამოდარებავ." — ზუსტად!
,,ბროწეულები" — სიყვარული და სამყარო.
ისეთი თბილი იყო, რომ გამათბო.
,,წასულები, უკან არ უნდა დააბრუნო.
-რატომ?
-ღირსი არა ხარ. რადგან წავიდა, ესე იგი, ვერ მოახერხე ისე, რომ სამუდამოდ დაგეტოვებინა შენს გვერდით."
ალბათ ეს ის სიტყვებია, რომლითაც ამაყობ, მაგრამ უფრო იმით უნდა იამაყო, რომ ასე ფიქრობდი.
მე პირადად ისე დამაფიქრა, მიუხედავად იმისა, რომ ვფოქრობ ვინამაც ხელი გამიშვა უნდა გაეშვათ.
რა დავწერო ახალო?
დამასწრეს ყველა ფიქრი, რომლის აცხადებასაც ვაპირებდი დაწერილი დამხვდა. :დ
მომენატრე, კიდევ მინდა შენი ნათება. ♡♡♡

არ მეგონა ამდენად საამაყო თუ გამიხდებოდა ჩემი სიტყვები:დდდ მართლა არ მეგონა. დავწერე ის, რასაც მართლა ვფიქრობდი და ისე სწორად მოვიდა თქვენამდე...ისე ზუსტად. მართლა მეამაყება:დდ(მომენტებში, საერთოდ დავფრინავ:დდდდ)
ყოველთვის მიხარიხარ. თუნდა ორი სიტყვით შემოიფარგლო, ღიმილად მედება ეგ სიტყვები))

გამოვანათებ ძალიან მალე და ერთად ვიმოგზაურებთ ჩემი ქვენობიერის სიღრმეებში...)))♡

 



სახელი: *
  • bowtiesmilelaughingblushsmileyrelaxedsmirk
    heart_eyeskissing_heartkissing_closed_eyesflushedrelievedsatisfiedgrin
    winkstuck_out_tongue_winking_eyestuck_out_tongue_closed_eyesgrinningkissingstuck_out_tonguesleeping
    worriedfrowninganguishedopen_mouthgrimacingconfusedhushed
    expressionlessunamusedsweat_smilesweatdisappointed_relievedwearypensive
    disappointedconfoundedfearfulcold_sweatperseverecrysob
    joyastonishedscreamtired_faceangryragetriumph
    sleepyyummasksunglassesdizzy_faceimpsmiling_imp
    neutral_faceno_mouthinnocent