თავი 19. (დასასრული)



ტატო. (აწმყო)
ფიქრები ათასი გონებაში, გადაწვეტა არანაირი. ისევ ვისკის ბოთლს მოვკიდე ხელი, აქეთ იქიდან შემოვათვალიერე, ისე და რა ლამაზი შეფუთვა აქვთ ამ ოხდებს, გამეცინა ჭიქაშ ორი ყინულის ნატეხი ჩავაგდე და ზეც დავასხი ვისკი, რამოდნიმეჯერ გავარხიე, დიდად წყალნარევი ვისკი არ მიყვარსა, ამიტომაც მალევე გაავკარი.
- მამა, ისევ სვავ?
- ერთი ჭიკა დავლიე, რა ხდება?
- არაფერი, ისე შემოვედი ხმა გავიგე რომ მოხვედი და რაღაც უნდა მეთხოვა
- გისმენ.
- ბორჯომში მიდიან ჩემი მეგობრები და მეც მინდა წავიდე, რა ვიცი თუ გამიშვებთ
- ბორჯომში სად ვისთან?
- ნიკოს სახლში
- გინდოდა გეთქვა ვახტანგ ჭელიძის სახლში?
- ხო ნუ ეგ მამაა მისი
- მამამისიც მოდის?
- არა, არამგონია, მხოლოდ ჩვენ
- და ეს 18-17 წლის ბაჭაჭყლარტები რითი აპირებთ წასვლას, ან იმ სირს თავშ ჭკუა არ აქვს მარტოებს გიშებთ?
- ხო რა რა მოხდა ორი დრით შაბათს დილით წავალთ და კვირას ღამე ჩამოვალთ
- რითი შილო რითი?
- მანქანებით
- რა მანქანებით, შენ ნორმალური არა ხარ მგონი ხო?
- კარგი მამა რა.... გეხვეწები ნუ დაიწყე ეგეთები
- რა ხდება აბა აქ? - კაბინეტში შემოვიდა ალექსანდრე
- ბიძი, ბორჯომში გვინდა ბიჭებს წახვლა და მამაჩემი როგორც ყოველთვის ატრაკებს
- გატრაკება არ ქვია შვილო ამას.... მანქანებით მდიიან ალეკო
- კარგი პატარა რა, რა დაგემართა შენც კიდე.... გაუში, რა გაერთობიან
- ახალგაზრდების გართობა ვიცი მე როგორიცაა, არ მინდა შარში გაეხვიოს
- რატომ გგონია ასე, ყველაფერი კარგად იქნება ხო ზურა?
- აბა რა, იასნად.
- არა, არა და არა!
- კარგი რა ტატო, მე და შენ წავიყვანოთ, ან და ჩვენც დავრჩეთ რა მოხდა ბიჭებს ჩვენც ვიცნობთ, ორ მანქანში ჩაეტევით?
- კი, მამასი და შენი მანქანით თუ წავალთ იანსად ჩავეტევით, შიდნი ვართ
- მოგვარდა მაშინ, წინააღმდენი გომ არ ხარ ტატო?
- თუ ჩვენც წმაოვალთ არა, გავერტობით ალექს - ხელი ჩემ ძას დავარტყი მხარზე და გამეცინა
- ბიჭებს ვეტყვი, უარს არ იტყვიან
- კი კი უარი არ უნდა თქვან, თან უფროსი პარტონებიც გეყოლებათ.
- აუ რას გავერთობით ბიძიი - უხაროდა ზურაბს
- ხო და გოგოებს ჩვენც ჩავუკრავთ თვალს, რა ვერა ტატო? - თვალს მიკრავდა ალექსა.
- მა რა, ჯერ კიდევ ფორმაში ვართ, რას იტყვი ზურაბ?
- კარგით რა, ეხლა გოგოები დაგვახიეთ იქ - იცინოდა - მოკელედ ბიჭებს ჩათში მივწერ, და გაგაგებინებთ
ზურაბმა კაბინეტი დატოვა და მე და ჩემი ძმა ვხარხარებდით ისე რომ ბოლოს ასე როდის ვიცინეთ არც კი გვახსოვდა.
- ისე, ჩვენც ხომ არ გაგვეხსენებინა ძველი დრო?
- რას გულისმობ აბა - ვკითხე ჩემ ძმას
- რა ხანია, არც შაკო, არც კაკო მით უმეტეს არც ვახო არ გვინახავს ერთად, ჰა რას იტყვი, ზურაბის დაბადების დღე მოდის 18 წლის ხდება და ბარემ ხომ არ გადავუხადოთ და ბიჭებიც დავპატიჟოთ ოჯახებით?
- მშვენეირი აზრია სიმართლე გითხრა, ვახო ძალიან მენატრება, ხომ იცი როგორ მიყვარს, განსხვავებული იყო ჩვენგან მაგრმა მაინც
- ხო მაშნ ჩვენ რომ თავში გვიქროდა იასე არ უქროდა მას.
- ალექს, როგორ ფიქრობ ის ავარია, ვახოს ბრალია?
- არა, ტო ხო არ ღადაობ რა შუაშია, მე ავნერვიულდი მაშინ და ვერ დვაიმორჩილე საჭე, მაშინ შეეცადა საჭეზე ხელი წამიკრა რო მარჯვნის მოეტრიალებინა მე კი მარცხნივ გადავწიე, ეს სრულიად ჩემი ბრალი იყო.
- დაივიწყე ალექს?
- არა პატარა, არ დამივიწყებია.... მიუხედავად იმისა.... შენა და მიდი მეც დამისხი რა, ხო და, არა ყოველთვის მახსოვდა, არ ვიმჩნევდი კი იცი, მარგამ, სული მძიმედ მქონდა, დღესაც, ამიტომ ვერც ვერავინ შევიყვარე.
- მესმის, მიკვირდა სულ, ვერც გეკითხებოდი, ან თუ რამეს ვამბობდი, შენ ისეთ გოგნორზე იყავი, ლამის ვფიქრობდი ფეხებზე კიდიათქო, მარა შენგან მიკვირდა.
- მეც მიკვირდა, მაგრამ მე მაგალითი უნდა ვოფილიყავი შენთვის.
- ისე, რა ბედის ირონიაა არა, ვახოს და იმ გოგოს შეხვედრა?
- კი, ბედი ასეთი ოხუნჯუა პატარა.
- მამა ..... მამა...... ბიძა - შმეოვარდა ზურა
- რა ხდება?
- რა ამბავია?
- ბაბუა..... ბაბუა.... მგონი/....
სასწრაფოდ მამაჩემის ოთახისკენ გავვარდით, ძლივს სუნთქავდა....
- მამა, მამა - მე და ჩემი უფროსი ძმა საწოლთან ჩამოვჯექით, ცრემლები მომდიოდა ვერ ვიკავედბი.....
- ჩემი ბიჭები, ზურა სადაა?
- აქ ვარ ბაბუ, აქ....
ძლივს ლაპარაკობდა, მიჭირდა მისი ასეთის ყურება, ბოლო წუთები იყო ეტყობოდა, მაგრამ მაინც არ ნებდებოდა, შევპირდით რომ არასდროს არასდროს მის სახელს არ შევარცვხვენდით, და პატიოსნად ვიცხოვრებდით.
ძვლს საუბრობდა მაგრამ მაინც მოახერხა რამოდეიმე საიდუმლოს გამხელა, გვითხრა რომ ზურაბისთვის წყნეთში სახლი ჰქონდა აშენებული, ალექსანდრეს კი იმ ზღვის სახლს უტოვებდა რომელიც ასე ძალიან უყვარდა, მე ბაკურიანში სახლს, ამ სახლს კი ზურაბს უტოვებდა, ასე ვთქვათ ანდერძი გაგვიმხილა, ასევე დაამატა, რომ მის დანატოვარს გავფრთხილებოდით. მეც და ალექსანდრეაც გვთხოვა ცოლები მოგვეყვანა და ცხოვრება მოგვეწყო, ჩემი სმა ადარდებდა, და დავპირდი რომ აღარ დავლევდი და თავს მოვოკავდი, ასევე დავპირდით რომ იმ ძველ პრობლემას ისე მოვაგვარებდით რომ ყველაფერი სიევ ისე იქნებოდა როგორც იყო.
მამაჩემმა, რომელიც ფარივით გვედგა მე და ალექსანდრეს წინ სული დალია, მის შილებთან და შილიშილთან ერთად, რომელსაც აღმერთებდა თუმცა არ ათამამებდა. ის ერთადერთი იყო მის თანატოლებს შორის, რომელსაც არავიზე მეტი არასდროს არაფერი ქონდა, არა მარტო მე არამედ ვლადიმერიც აკონტროლებდა როგორ იქცეოდა, რა ჰქონდა და რა არ უდნა ჰქონოდა ზურაბს.
ყოველთვის ეუბნებოდა ზურაბს, რომ რასაც დღს ხედავს შეიძლება ხვალ აღარ ქონოდა, ამიტომ როგორც მამაისმა, ანუ მე, უნდა ესწავლა და კაცი დამდგარიყო, მართალია მე გზას ავცდი ნანას სიკვდილის შემდეგ, მაგრამ ზურაბისთვის ჩემი ცხოვრების ნაწილი სამაგალითო უნდა ყოფილიყო.
ისევ პანაშიდები, მახსენდებოდა ჩემი მეუღლე, რომელიც ასევე ამ სახლში იყო დასვენებული და აქედან გავასვენეთ, ახლა მამაჩემი იწვა დიდი კიბეების წინა მისაღებ ოთახში.
ერთი შეხედვით სახლს რომ შეხედავდით გარედანაც და შიგნიდან იტერიერითაც მიხვდებოდით რომ ეს ვლადიმერ შერმადინის სახლი იყო.
უნიკალური ნივთებით გაწყობილი, უძველესი ნახატები კედლებზე, დიდი კიბე რომელიც შემდგომ ორად იყოფოდა და მუქი სქელი ხალიჩა მასზე. უბალო სახლი იყო მუზეუმი გეგონებოდათ.
მამაჩემი მისი ხელით აშენებულ სახლიდან უნდა გაგვესვენებინა, უამრავი ადამიანი მოვიდა, ახლანდელი თანამდებობის პირები, ძველი ჩინოვნიკები, ყავავილები მის გარშემო არ ეტეოდა, ზურაბი კი ლოცვებს უკითხავდა, ისე სიმართლე გითხრათ მამაჩემს ეს ლოცვები ნამდვილად ჭირდბეოდა.
ვახტანგი, მამაისი მერაბი, დედა ლია, და მარეხი, მთელი ოჯახი მოვიდა, მომისამძიმრეს.
- ძალიან ვწუხვარ ტატო, ალექსანდრე, მე და მამათქვენი.... ეჰ....
- მადლობთ ბატონო მერაბ, მადლობა.
- გაიხარეთ შვილებო გაიხარეთ....
მამაჩემს და მერაბს კი იცით ერთად ბევრი საქმე უკეთებიათ, კარგიც და ცუდიც ასე რომ, ვენ ორ ოჯახს შორის დამალული არაფერი იყო.
ვახოს მისი მეუღლე არ მოჰყვა, გასაგებიც იყო დარგან ორსულის პანაშვიდებზე და გასვენებაზე მიყვანა არაა კარგი, ნუ ასე ამბობენ ყოველ შემთხვევაში.
ამასობაში ვახო ჩემთან და ალექსასთან მოვიდა
- ახლა ამის დრო არაა, მაგრამ.... მგონი იმ ნაბიჭვარზე რაღაც მაქვს!
- მაინც ვახო? - კითხა ალექსანდრემ
- ერთ გოგოს დაეჯახა, გლდანში და მერე შემთხვევის ადგილიდან მიიმალა.
- კაი ტო ღადაოობ ??? - მაგრად გამიკვრიდა
- არა, ვიდეო ჩანაწერები მაქვს, მისი მანქანაა,დ ა საჭესთანა შკარად თვითონაა, ჩას როგორ გადმოდის მანქანიდან რაღა არყის თუ ვისკის ბოთლით, მერე ისევ მოიყუდებს ამ გოგოს დახედავს და ჯდება მანქანაში და მიდის
- საიდან ტო?
- ამ გოგოს ძმა ბიზნეს ცენტრის დაცვაში მუშაობს, როგორ გავიცანი დიდი ისტორიაა, მაგრამ, ეს გოგო ამ ბიჭის დაა
- ღადაობ? დახმარება გთხოვა ანუ ხო?
- დაახლოებით პატარა დაახლოებით, ასე რომ ერთი გასროლით ორ კურღელს დავიჭერთ - თქვა ვახტანგმა
- მერე და ვინ უნდა მივუგზავნოთ? - იკითხა ალექსანდრემ
- მას მერე რაც გავიგებთ რომ ჩვენი საქმეებ არ დევს არქივში, და არც ელექტრონულ ბაზაში მერე...
- და თუ ეგ ეგრე აღმოჩნდა რა ჩემი .... უნდა ნახოს კაკომ , რაში გვჭირდება მისი დაშანტაჟება ? - კითხვა დასხვა ალექსანდრემ
- სადამდეც ეგ ყ*ე იქ იქნება საფრთხე დაგვემუქრება, ასე რომ ვახო მართალს ამბობს, გაააჯვ*ს მაგ ყ*ემ .....
- მართალ ხარ პატარა, ახლა მოვიფიქროთ ვინ მივუზგავნოთ....
- ზახარას ეყოლება ვინმე, არა ვახო?
- კი ალექს მართალი ხარ, მოკლედ, ვიზიარებ ჩემო ძებო, მაგრამ საქმეს მივხედავ.
- მაგ სიკეთეს თუ იზავ ვახო, ვალში გვიგულე მეც და ტატოც.
- არანაირი ვალი, ეს საერთო პრობლემაა, ასე რომ ერთად მოვაგვარებთ, დროებით ბიჭებო შეგეხმიანებით.
- ვახო გასვენებაში მოხვალთ ხომ?
- აბა რას ვიზავთ.
მე და ალექსანდრე ერთმანეთს ვუყურებდით, მგონი იმედის ნაპერწკალი არსებობდა, რომელის არ უდნა ჩამქვრალიყო, პირიქით უნდა გავარვარებულიყო.
ცუდი ამინდი იყო, დღეს მამაჩემი უდნა გაგვესვენებინა სალიდან, ძლაინ სევდიანი ვიყავი, ვახო არ შემოგვხმიანებია, როგორც ჩანდა არაფერი გაერკვია ჯერ. ჩვენც მოთმნებით ველოდით.
ბევრი ხალხი მოვიდა, სასახლე მე ალექსანდრემ ზურაბმა ვახტანგმა, მერაბმა და ლევანმა გავასვენეთ.
არ, მიყარს მსგავსი ემოციები, თუმცა ეს გარდაუალი იყო. მამაჩემი მიწას მივაბარეთ, გვერდით ნანა განისვენებდა, ყველა ემოცია ერთმანეთში ამერია, მალე რომ არ წავსულიყავი, ალბათ ისევ დეპრესი დამიპყრობდა.
ქელეხი. მძულდა, მაგრამ რა გაეწყობოდა, ძველ ჩნოვნიკებს მამასთვის პატივი უნდა მიეგოთ.
სახლში დაბრუნებულებს სახლი ცარიელი გვეჩვენა, სამივე მამას კაბინეტში შევედით და დავსხედით, ზურაბის ძიძა, ქალბატონი მედიკო ჩვენთან ერთად იყო, ისიც განიცდიდა, შესანდობარი მოვსვით და ჩუმად ვისხედით.

ზახარა.
- კარგი ტო რა გამიტრაკე შენ, გააჯვი რა...
- აუ ზახარ, დამათრევინე *ვილ ვიყო, ვიბრიდები ტო.
- არა, გააჯვი რა...
- ზახარ, გემუდარები.... ყველაფერ გავაკეთებ რა... გეფიცები
- რამდენი ხანია დოზა არ მიგიღია წიკო?
- სამი დღეა ლომკები მაქ ბიჭო მიშველე....
- ყველაფერზე ხარ სპასობნი?
- ტრაკშ* არ მიხმარო *ვილი ვიყო სხვა რაც გინა - იცინოდა
- მე სერიოზული ბიჭი მეგონე წიკო ტო, რაში მჭირება შენი მძღნერიანი , სხვას მიეცი
- დავბრიდო ვინმე?
- არა, დააშანტაჟო
- ....ს არ მოვჭამ რო - ხარხარებდა
- ანუ?
- ანუ, ....საც მოვაჭრი ძირში
- სამაგიეროდ რა გინდა?
- ერთი თვე დოზა, სუფთა კრიალა
- შევთანხმდით
- ვინაა?
- ერთია, მერე დაგებაზრები, ოღონდ .... შენ მოგვძვრება თუ ჩაიჯვავ, ხვდები ხო
- ღადაიბ ზახარ, ზახარ სკაზალ ბოგ სკაზალ, კლიანუს
- არ მინდა შენი ....ობა რუსული ბაზრები ტრაკში გაიტენე,
- შენ თუ მეტყვი გავიტნი
- მორჩი ღადავს, აქ შვიდი გრამია, გაიყნოსე და დაგირეკავ ყურადღებით
- იასნად, გელდოები
წიკო მანქანიდან გადავიდა. ტელეფონი ამოვიღე და ვახოს დავურეკე
- საბაზრო მაქ
- სად მოვიდე? - მთხრა ვახომ
- სადაც წინაზე
რამდენიმე წუთში მოვიდა, მაქნაში ჩაჯდა
- მოკლედ, ამ ეტაპზე მყავს ტიპი რომელიც დააშანტაჟებს, მაგრამ არქივზე ჯერ არ მაქ ინფო
- სანაცვლოდ რა უნდა?
- ერთი თვე სუფთა დოზა
- რა?
- ხო
- ღადაობ ზახარ?
- არა
- სად უნდა ვიშოვო?
- შენ არა მე....
- შენს ად უდნა იშოვო?
- მე ვიშოვი, შენ თუ მზად ხარ ამდენი ფული გაისტყორცნო?
- არ ვიცი ზუსტად, შეიძნება ათასები იყოს ან ათი ათასები, მაგას თავისთვის ენდობემა რო მიიღოს და გაყიდოს, ასე რომ....
- რო წამოაყრანტალოს რამე?
- ერთი თვე მოამარაგებ, დარწმუნებული ვარ რომ კრინტს არ დაძრავს და სუფთად შეასრულებს საქმეს
- ზუსტად?
- შენ ტო მეღადავები? ....ს ვგავარ გავიჩალიჩო?
- კარგი, ბიჭებს დაველაპარაკები
- კარგს იზავ
- არ იქნება ჩვენთვის თუნდაც ასი ათასის გადახდა პრბლეა
- ხო და ზემოდან ფულიც დავუმატოთ მაშნ და სულ ....ზე იბზრიალებს - ვიცინოდი
- არავის ჭირდება მაგის ....ზე ბზრიალი, სამქე გააკეთოს.
- კაი, კაროჩე წავედი და დამირეკე რა
- კარგი ზახარ, ჯიგარი ხარ
- ისე, მაინც არ გინა წიკოს ....ზე ბზრიალს უყურო? - ვხარხარებდი
- ტრაკში გაიკეთოს თავის .... და იქ აბზრიალოს - იცინოდა ვახოც
მოკლედ საქმე ბევრი იყო, ვახო წავიდა, მე მარტო დავრჩი. ჩელეს უნდა დავკონტაქტებოდი.
- ჩელე შე პიდარა*ტო რავა ხარ?
- ზახარ, შენძრ*ულო....
- გამო საბაზრო მაქ
- სად?
- იქ.
- მოვდივარ
მე და ჩელეს ერთი საბაზრო ადგილი გვზონდა, თბილისს ზღვის შემოვლით გზაზე. რამდეიმე ხანში მივედი ეს იქ დამხვდა, ჩემ მანქანაში გადმოჯდა
- აბა?
- რა აბა ვეძებ ტო, ეგრ მატივი კი არაა ამხელა ....*ბის მოძებნა და გასუფთავება
- მანდ არაფერია?
- ამ ეტაპზე რაც ვნახე არა ტო, დანარჩენ არქივებშიც უნდა ვეძებო, სადღაც იქნება შეთხრილი
- ხო იცი კარგ საქმეს აკეთებ
- ვინ არიან, რა ხდება?
- შენთვის ჯობია რაც ნაკლები გეცოდინება
- რა ხდება ე, ამ საქმეების მანდ ყოფნით ვიღაც ტრაკში იტყვნ*ბა?
- ჩელე გააჯ*ი რა...
- მიტხარი ტო
- ხო, ცუდი ამბავი დატრიალდება, და ყელას გაგვედება
- ღადაობ?
- ხო, ეგენი თუ ჩაჯდნენ ჩვენც მივყვებით
- კაი ტო, შიგ ხო არ გაქვს ე?
- ხო და ეგრე ბიჭო დამიჯერე და მალე ეძებე
- ცეტრალურ აქრივზე ევრ გავივარ, შენ?
- ვერც მე, არავინ მყავს იქ
- შენ მანდ ვერ შეძლებ ვინმე გამონახო?
- ერთი გოგოა, კესო, პროტა ტვინის მტყვნ*ლია
- რატო ევასები?
- სექსი გვაქ პროსტა, მარა ტვინს მიტყ*ავს, მაგას ყავს ვიღაც დაქალი, იმის დედა მუშოაბს იქ, ამას წინად ვკითხე
- ხო და დაჩალიჩდი მერე ტო რა ყვერე*ს იფხან
- ვერა ტო, არ ვენდობი
- რატო?
- რა რატო, თავშ ყლ* ხო არ გაქ, სექსი მაქ და თავი როგორ დავივალდებულო
- ეგ იასნად, სახელი გავრი და პირადი მონაცემები გამიძრე იმ დედის, მე დავებაზრები
- ღადაობ?
- მეტყობა რამე?
- რას ეტყვი
- ეგ მე ვიცი,
- კაი დავჩალიჩდები
- მიდი და გამაგებინე რა, მალე ოღონდ დრო ცოტაა
- კაი
- მიდი გააჯვი
- შენ გააჯვი
- მიდი მიდი
- დაგირეკავ ზახარ!
ჩელე წავიდა, იმ დედის კონტაქტებს ველდოებოდი, სხვა გზა არ იყო საქმე უნდა მოგვარებულიყო. ბოლო ბოლო, ჩემ მეგობრებს ეხებოდა საქმე.
დრო მიდიოდა, საქმე ბევრი იყო, რამოდნიმე ბარიგას შევხვდი, საქმე მოვაგვარე წიკოსთვის საჭირო დოზა უკვე გაჩითული იყო, ახლა ,,დედას’’ უდნა დავლაპარაკებოდი....
მალევე მესიჯი მომივიდა, სახელი და გვარი ,,თამარ ტაბიძე’’ პირადი ნომერი და ტელეფონს ნომერი. ტლეფონი ავიღე და კეკეს დავურეკე.
- კეკე, ზდაროვა
- ზახარ ზდრასტი
- მესიჯად მოგწერე სახელი და გვარი, დაჩალიჩდი სად დვიჟენიობს რას შვება გამიგე რა, თან რამე ისეთი შავი ბნელი რა
- ბაზარი არაა
საქმე ნახევრად მოგვარებული იყო, ახლა ისღა დამრჩენოდა ამ ქალის ცოდვები გამეგო. რამოდენიმე დღეში კეკმ აჩოტები ჩამაბარა, ყოველ პარასკევს ეს ქალი ჩაის სვავდა ვერის ბაღთან მარტო, ეს საინტერესოდ მომეჩვენა, თუმცა მისიდ აკერვს დრო არ იყო, ამიტომ, ის ცოდვა უნდა გამეხსენებინა რასაც მთელი ცხოვრება მალავდა და რცხვენოდა, არა მარტო მის შვილთან არამედ მთელ სამსახურში და ახლობებში.
საღამო ხანს კაფესთან დავპარკინგდი, დაალდოებით ორმოც წუთში ჰორიზონტზე გამოჩნდა, არც ისეთი იყო როგორიც წარმომედგინა საკმაოდ ეშხიანი ქალბატონი იყო. გარეთ დაჯდა და ჩაი შეუკვეთა, ცოტა ხანში მივედი
- გამარჯობა, აქ დაკავებულია?
- რა გნებავთ ბატონო? - შეცხადებული მიყურებდა
- მე ჯემალი ვარ, არ გახსოვართ თამარ?
- ვინ ჯემალი?
- თქვენი პარალელური კურსელი გეპეიში
- ვაიმე, მომიტევეთ ვერ გიხსენებთ
- მეწყინა არა და როგორ საერთოდ არ შეცვლილხართ თამარ, მშვენივრად გამოიყურებით
- არც კი ვიცი რა გითხრათ, კიდევ ერთხელ მომიტევეთ, დაბრძანდით რა - ღიმილით მიმითითა მის წინ დავმჯდარიყავი
ცოტა ხანს ვისაუბრეთ, კეკეს მოყოლილი ამბები გავიმეორე და ქალბატონი თამარი გაკვირვებული მიყურებდა, ცოტა ხნის შედმეგ სახლში წაყვანა შევთავაზე, ვიცოდი უარს არ მეტყოდა. მანქანაში ჩავსხედით, მისი სახლიდან ოდნავ მოშორებით გავაჩერე.
- არ მინდა ვინმემ რამე იფირქოს თამარ, ამიტომ გავჩერდი მოშორებით - არა და აქ არც კამერები იყო და არც არანაირი სათვალთვალო საშუალება, ბლაინდ ზონა იყო
- ვაიმე, ჯემალ როგორი ყურადღებიანი ხარ.
- თამარ. ახლა საქმეზე გადავიდეთ.
- ვერ მივხვდი? - გამომეტყველება შეეცვალა
- თამარ, მე შენი დახმარება მჭირდება, ძალიან თან, სიკვდილ სიცოცხლის ამბავია
- კი, მაგრამ მე როგორ ?
- არქივშ უნდა მომიძებნოთ ერთი საქმე ოღონდ ძალიან საიდუმლოდ, ვერც კი წარმოიდგენთ რა არის ამაზ დმაოკიდებული
- რა საქმე კი მაგრამ?
- გამომძებელი რომელიც ამ საქმეს იხილავდა, რომლის მოძებნასაც გთხოვ, არის ჩემი მეზობელი, მარტოხელა კაცი, რომელიც წლებია სახლში ზის პენსიაზე.
- მერე?
- მერე ის რომ, დღეს მისი მტერის შვეილი მთავრობაშია და ემუქრება შენ ძველ საქმეებს ისე შეგითითხნი მთელ სიბერეს ციხეში გაგატარებინებო
- რას ამბობ?
- ყველაზე უბედურება რა არის იცი, აი ამ კაცის მამა, ნარკოტიკების ბარიგა იყო და ამ გამომძებელმა დაიჭირა. ის კი ემუქრება, რომ ავტოავარიების საქმეებს შუთითხნიდა, მაშინ კი ასეთი საქმე მხოლოდ ერთი ქონდა. და მკვლელობის, რომელიც ერთი და იგივე დღეს მოხდა.
- რას ამბობ, ეს ხომ წარმოუდგენელია, რატომ უნდა უნდოდეს ეს?
- თამარ დამეხმარეთ ამ უპატრონო კაცის გადარჩენაში, გთხოვთ მომიძებნოთ ეს საქმეები არქივში დევს თუ არა.
- და თუ არის რა უნდა ვქნათ რამე რომ შეცვალოს?
- დამეხმარეთ თამარ.
- ეს იმდენად ძველი საქმე იქნება შეიძლება არქივის ელექტრონულ ბაზაშიც კი არ იყოს, მაშინ, ვაი მე ამას როგორ ვამბობ მაგრამ გამოვიტანოთ
- როგორ თამარ? - ეს ის იყო რაც მჭირდებოდა
- თუ ელექტრონულ ბაზაში არ იძებნება და მატერიალურად დევს თაროზე, დავეხმაროთ ჯემალ ამ კაცს, და მე მოგაწვდით ამ საქმეებს
- თამარ, ვალში ვიქნები თქვენთან
- არა, სიკეთის კეთება ძალიან მიყვარს.
მიხაროდა რომ მისი დაშანტაჟება არ მომიწია, საკონტაქტო ნომერი ჩავაწერინე, მკვლელობის და ავტოავარიის წლებიც ვუთხარი და თარიღებიც, შემპირდა რომ აუცლებლად მოძებნიდა და დამირეკავდა.
დაახლოებით კვირაზე მეტი დაჭირდა ამ ამბების მოგვარებას, თუმცა ვიცოდი რომ დრო ცოტა, იყო მაქსიმალურად ვჩქარობდი. დრო აღარ ითმენდა, როგორც ჩემთვსი ცნობილი იყო ის კაცი საქმეებს აძებნინებდა თანამშრობლემს
ჩელეს თქმით ეს ორი საქმე არ იძებნებოდა. ახლა თამარის იმედად ვიყავი, ხომ არ იყო არქივში გადაგზავნილი.
რამოდენიმე ხანი გავიდა, ამასობაში აქა იქ სიუაცია მოვხდე, ბიჭების პონტს როგორც ჩანდა კარგად გამოვჩარხავდი, თამარის იმედი მქონდა, დიდად არ მიდნოდა მისი შეწუხება ზარებით მაგრამ ორი დღე გავიდა, მე კი დრო ცოტა მქონდა, ამიტომ დავურეკე
- თამარ, გამარჯობა რამე სიახლე ხომ არ არის?
- ჯემალ, მადობთ კარგად თავად როგორ ხართ, როგორ გიკითხოთ?
- კარგად, რამე სიახლე ხომ არ არის?
- სიახლე რა გითრათ, ამ ეტაპზე ევრაფერი ვიპოვე და ეს ალბათ კარგია არა?
- რა თქმა უნდა, ძალან კარგია, დრო კიდევ ბევრი დაგწირდებათ?
- რამდენადაც ვიცი არც ერთი 90 იანი წლების საქმე არივიდან არავის გაუთხოვია შესაბამისად თუ არის აქ იქნება, მაგრამ რამოდენიმე თარო დამრჩა, როგორც იცით აქ ანბანის მიხედვითაა საქმეები განთავსებული, უბრალოდ ვეძებ სხვაგან ხომ არ არის გადაადგილებული
- მესმის, დაველოდები თქვენ ზარს, და მაინც დრო რომ მითხრათ?
- მაქსიმუმ ხვალ მეცოდინება დაზუსტებული პასუხი ჯემალ.
- არ ვიცი ამ სამსახურისთვის მადლობა როგორ გადაგიხადოთ
- ჩაიზე დამპატიჟეთ, ეს სრულიად საკმარისი იქნება
- დიდი სიამოვნებით.
- დაელოდეთ ჩემ ზარს.
ტელეფონი გავუთიშე და მაშნვ ვახოს დავურეკე
- ვახო, კარგი ამბებია, ამ ეტაპზე არაფერია
- მართლა?
- ხო, დიდი ალბათობით არც იქნება
- აუ როგორ გამეხარდა
- ანასთვის აპირებ რამის თქმას?
- არ ვიცი, ვფიქრობ, სიმართლე გითხრა არ მინდა, ისედაც დავიწყებული ამბის გახსენება და მერე უბედურება
- მესმის, ისე მერაბას და ლევანასთვის გეკითხათ იქნებ იციან რამე?
- ვითომ??
- ხო რა, მამაშენს კითხე, ადრე ეგეთ საქმეებს რამდენიმე თვის მერე დედას უტყ*ავდნენ
- რას გულისხმობ?
- წვავდნენ შე ჩემა, რამ გამოგაყ*ევა
- ვკითხავ
თუ არქივშ არ იყო, ე.ი დამწვარი იყო.

ვახტანგი.

ზახარასთანს აუბრის შემდგ მერაბთან საუბარ მმართებდა, როგორც კი სახლში მივედი, მაშნვე დაველაპარაკე.
- მამა, იმ საქმეებზე რა იცი....
- რას გულსიხმობ ვახო?
- მატერიალურად საქმეები სად არის?
- სად უნდა იყოს პოვნა გიდნა?
- ხო, მინდა
- რას იპოვი შვილო იმას, წლების წინ დანახშირდა
- რა?
- ხო, რა იყო, აბა მაგას გავაჩერებდით მე და ვლადიმერი როგორ გგონია?
- სერიოზულად ამბობ?
- ხო სერიოზულად ვამბობ შვილო აბა, ის რაც ჩვენ შვილებს შეიძლებოდა ოდესმე ციხეში გაეშვათ ვაარსებებდით?
- სად დაწვით?
- ლევანას დავურეკე, და სადღაც შორს მცხეთისკენ
- რო რამე ვინმემ იცის ეს ფაქტი?
- მე ვლადიმერმა და ლევანამ
- კიდევ?
- კდიევ იმ კაცმა რომელმაც სამსახურიდან ეს საქმეები გამოიტანა
- სადაა?
- მკვდარია
- ანუ?
- კაცის მკვლელები არ ვართ შვილო....
- ხო, ნუ...
- ხო ნუ არ უნდა მაგას, ამხელა კაიცი ხარ.... ათასი რამე მაქ გაკეთებული მაგრამ კაცი არ მომიკლავს
- კარგი...
- რას აპირებთ?
- ახლა უკვე მშიდად ვიქნებით, აქამდე გეთქვა...
- რა მახსოვდა,,,,, ასაკი, ხო იცი
- მესმის.
- ვახო, ანას .... ანამ, რა ვიცი უნდა უთხრა?
- არა.
გადაჭრით ვუთხარი, ზახარას ტატოს და ალექსანდრეს დავურეკე, შეხვედრა ვთხოვე სასწრაფოდ. ავუხსენი სამივეს ვითარება, რომ საფრთხე არ გვემუქრებოდა. შინ მშიდად დავბრუნდი, ანა საძინებელში დამხვდა წიგნს კითხულობდა, ტანსაცმელი გავიხადე და გვერდით მივუწექი
- შეიძლება ვიკითხო სად დადის ჩემი შვილის მამა და საქმრო?
- შეგიძლია...
- მერე სად ბრძანდებოდით ბატონო ვახტანგ, თან იცით ალბათ რომ გირეკავდით.
- ვიცი, ვნახე თუმცა სახლში მოვდიდოი და აღარ დამირეკავს
- იქნებ რა მინდოდა?
- და რა გინდოდა?
- გაგიკვირდება და კივი...
- კივი?
- ხო კივი, არ გვაქვს სახლში , მე კიდევ ნერწყვები მომდის ისე მინდა
- მაშინ წავიდეთ და ვიყიდოთ
- ეხლა? მართლა?
- ხო მიდი ჩაიცვი.
სიხარულით წამოხტა ანა საწოლიდან, წამში კურტკა ჩაიცვა და სიხარულისგან სახე აგუბადრდა.
- მზად ვარ!
- ასე მოდიხარ?
გაკვირვებული ვუყურებდი, თეთრი თბილი პიჟამას შარვალი ეცვა ფუმფულა, ზედაც მსგავსი მატერის, ფეხზე თბილი ბათინკები და მუქი ყავისფერი დუტი, თავზე კი რატომღაც უსაყვარლესი ნაცრისფერი პომპონჩიკიანი ქუდი, მე კიდევ ჯერ შარვალიც კი არ მქონდა ჩაცმული
- ხო ასე, მალე დორბლები მომდის ! - მეცინებოდა - რატომ იცინი? ორსულისთვის ყველაფერი შეიძლება
- კარგი კარგი, მთავარია არ შეგცივდეს
- არ შემციდვება არა, მალე მალე
- კარგი მაცადე შარვალი ჩავიცვა, შენსავით პიჟამოებით ხომ არ წამოვალ - მეცინებოდა
- ნუ დამცინი მეწყინება
- მხუმრობ, შენ ყველაფერი გიხდება
- წავედით?
- წავედით წავედით.
კიბეები სულ ბრაგა ბრუგით ჩაიარა, ამასობაში ლიამ გაიღვიძა
- რა ხდება ბავშებო შვიდობაა?
- კი დე, კივის საყიდლად მივდივართ - გასძახა ბენდიერმა ანამ
- რომელი საათია, რა დროს კივია?
- ბავშვს უნდა ლია ბავშვს - შევძახე მე
- ფრთხილად იყავით
სახლიდან გიჟივით გავარდა ანა და მანქანაშ ჩახტა, წრაფად ღვედი გაიკეთა და პატარა ბავშივით მეძახდა მალე მალეო.
მანქანაში ჩავჯექი და რამოდენიმე წამი ვუყურებდი როგორ მოსდიოდა მართლა დორბლები, კბილები უწაკწაკებდა. გზაში კი სულ ერთი და იგივეს გაიძახოდა, მალე მივალთ ? მალე? მივედიით?, ბოლოს როგორც იქნა ბიზნეს ცენტრში განთავსებულ პარკინგზე მივედით გავჩერდით.
- აქ რა გვინდა?
- კივი ანა
- აქ რა უნდა ვახო კივს
- რაო?
- აქ სადაა კივი?
- ზემოთ პირველ სართულზე კარფურია ანა
- მართლა?
- ხო.....
- უი, მეგონა მხოლოდ ტანსაცმელი და მსგავსი მაღაზიები იყო
- ნუ მაოცებ ხოლმე
- კარგი, წამო რა მალე
როგორც იქნა მივედით დახლამდე, როგორც კი ამდენი კივი დაინახა თვალები გაუბრწყინდა, თითქმის ხუთ კილომდე კივი ააწონინა მოლარეს, გაოცებული სახით გვიყურებდა, სალაროსთან თანხა გადავიხადეთ და როგორც კი ჰოლში გამოვედით პარკში ყრუება დაწყო
- მინდა, ვჭამო
- კარგი, წამოდი
მივხვდი რომ სახალმდე ვერ გაძლებდა ამიტომ ჩემ კაბინეტში წავიყვანე, გიჟვით მივარდა ონკანს, გარეცხა მერე დანას ეძებდა, როგორც იქნა იპოვა, კივი გათალა და ბედნეირებისგან დივანზე ჩაესვენა
- მმმმმმ...... რა გემრიელია იციი?
- დარწმუნებული ვარ, შენ რომ გიყურებ....
- გინდა? - ნახევარი გამომიწოდა
- არა, შენ თუ რამე გადაგრჩება იმას შევჭამ - ვიცინოდი
- კარგი რა ვახო, კარგი რა, ორსულს რომ არ უნდა დასცინო ხო იცი....
- ვხუმრობ, ჩემო სიყვარულო ვხუმრობ - შუბლზე ვაკოცე და გვერდით მივუჯექი - სამ ცალზე მეტი არ ჭამო
- არა, კიდევ ერთს შევჭამ.
- ანა, ქორწილი?
- შენ თუ გინდა
- დიდად სურვილით არ ვიწვი, ხომ იცი?
- არ ვიცი, შენ როგორც გინდა, ბავში რომ გაჩნდება მერე თუ მანამდე?
- როგორ ჯობია?
- არ მიფიქრია, ცოტა რომ გამოთბება მერე ჯობს არა?
- კი ბატონო, მართალი ხარ
- ისე, ჩემი მშობლები რომ მყავდეს გვერდით რა ბედნეირი ვიქნებოდი.... რა ცუდად მომექცა ბედი
უცებ, დენდარტყმულივით წამოხდი დივნიდან
- ამაზე არ გვინდა ლაპარაკი, რაც იყო იყო, წარსულია ვრ შევცვლით, სამაგიეროდ ბედმა ჩვენ ორნი შეგვახვედრა ერთმანეთს
- ამაში გეთანხმები, ზოგჯერ მგონია რომ ეს სიზმარია ვახო, რომ შენ ჩემი ფანტაზიის ნაყოფი ხარ და გავიღვიძებ და გაქრები, შენც ჩვენი ბავშიც, დედაშენი რომელიც საოცრად შემიყვარდა ამ მოკლე დროის განმავლობაში, მეშინია რომ ამ დედასაც დავკარგავ და საუკეთესო მამას, რომლებიც სულ რამოდენიმე ხანია გაჩნდნენ ჩემ ცხოვრებაში
- ამაზე რატომ ფირობ?
- იმიტომ რომ, ძალიან ბედნიერ ვარ, ბოლოს ასეთი ბედნიერი როდის ვიყავი, ან თუ ვიყავი ოდესმე არ მახსოვს, ჩემი ბედნიერება კი არ აუბედურება ყოვე დღიურად იზრდებოდა, და ჩემმა ყველაზე დიდმა უბედურებამ მარგუნა შენი თავი
- ხო და მთავარი ესაა....
- ისე, იცი როგორ მეზიზღებოდი? - იცინოდა
- სიძულვილიდან სიყვარულამდე ერთი ნაბიჯია
- საბედნიეროდ, ჩვენ შემთხვევაში ყველაფერი აკრგად დამთავრდა
- არა, არ დამთავრებულა არაფერი ანა, ახლა გრძელდბა
- ვახო, რაღაც მინდა გკითხო.
- მკითხე
- კივი კი ძალიან მიყვარს, მაგრამ...
- მაგრამ?
- ბავშვს სახელი რა უნდა დავარქვათ?
- მირიანი...
- მირიანი?
- ხო, მირიანი
- რატომ მირიანი?
- ბავშობიდან მინდოდა, გოგოსთვის ლეა, ვერ გეტყვი
- ლამაზი სახელია, მირიან ანდრონიკაშვილი, კარგად ჟღერს ხო იცი
- მშვენივრად
- მაშ, მირიანი დავარქვათ.
- შენ რა სახელი გინდოდა ანა?
- სიმართლე გითხრა?
- ხო აბა.
- რატომღაც ყოველვის ვფირქობდი დემეტრეზე, მაგრამ მას შემდეგ რაც გავიგე რომ ორსულად ვიყავი, და მას შემდეგ კიდევ რაც კარგი მხრიდან დაგინახეე
- და მას შემდეგ რაც შეგიყვარდი უგონოდ
- ნუ აწყვეტინებ
- კარგი, განაგრძე
- ხო, ანუ რაც კარგად დაგინახე და ის ჯმუხი და მკაცრი სახე სხვანაირად დავინახე, მინდოდა შენ შეგერჩია ბავშისთვსის სახელი, ის ხომ ისაა ვისაც ამდენი ხანია ელოდები, ის ვინც გაგახარებს
- სერიოზულად?
- ხო
- მე მეგონა რომ ზაურის დარქმევა გინდოდა
- რა ზაური ხო არ გადაირიე - ვიცინოდით ორივე
მიხაროდა, და მაბედნიერება ის რაც ჩემ თავს ხდებოდა, მგონი დედამიწაზე ჩემზე ბედნიერი ადამიანი არ დადიოდა. მალე ჩემთვის საყვარელი ქალი შვილს მაჩუქებდა, მქონდა საყვარელი და თბილი სახლი, მშიდი გარემო და იდეალური ოჯახი, არავის, დედამიწის ზურგზე არვის მივცემდი უფლებას ეს ყველაფერი დაენგრია.
ანა, ფანჯრებთან იდგდა, და როგორც ყველა ორსულს ჩვევია, მუცელზე ხელი ედო, გაყურებდა ქალქს.
- იცი, არასდროს მეგონა, რომ ამ ოთახში უფრო სწორად შენ კაბინეტში შენი სიყვარულით სავსე მზერა დამწვავდა ზურგს.
- ხოო?
- ხო, არც ის მეგონა რომ როგორც ახლა მეხუტები ისე ჩამეხუტებოდი
- კიდევ?
- კიდევ ის რომ.... ისე შემიყვარდებოდი როგორც ახალა
- კიდე?
- კიდევ ის რომ ჩემი ნებით თვალებში ჩაგხედავდი და გეტყოდი რომ ძალიან მიყვარხად, აი ასე ხელებით სახეზე მოგეფერებოდი და გაკოცებდი
ისე თბილად მაკოცა, რომ ტანში ჟრუანტელმა დამიარა, არა და ეს არც ანას პირველი კოცნა იყო და არ ჩემი, მაგრამ სიყვარული წარმოუდგენელი რამაა, და გრძნობა ჩაქოსოვილი კოცნა კი დედამიწაზე საუკეთესო
ვიდექით ასე, რამოდენიმე ხანს, როცა ტელეფონის ზარმა დაარღვია ჩვენი იდილეა
- სად ხართ დედი სად?
- ბიზნეს ცენტრში ლია
- ჭამა ანამ კივი შვილო? როგორ არის?
- ჭამა დედა, ერთი მეშოკი გადაყლაპა ამოუსუნთქებლად
- გატყუებს დე, სამი ცალი შევჭამე მხოლოდ
- მალე მოდით რა შილო ვნერვიულობ ვერ ვიძნებ.
- მალე მოვალთ დაიძნე - ვუთხარი ლიას და ტელეფონი გავუთიშე.
- ვახო, ირინესაც ასე ექცეოდა?
- ირინე რამ გაგახსენა
- მაინტერესებს მართლა
- არა, ასე თბილად როგორც შენ არა
- მართლა?
- მართლა, ხვდება ვინ ხარ შენ ჩემთვის, როგორ გიყვარვარ, და მასაც ძალიან უყვარხარ
- მეც ძალიან მიყვარს.
- ვიცი და ლიამაც იცის
- მაშინ ნუღარ ვანერვიულებთ ვახო წავიდეთ კაი?
- წავიდეთ.
ლიფტით პარკინგზე ჩავედით და გოგა დაგვხვდა, თუმცა გამიკვირდა რომ როცა პარკინგზე გავჩერდი სხვა ბიჭები იდგნენ მორიგეობაზე
- ბატონო ვახტანგ ღამე მშვიდობის, როგორ ბრძანდებით?
- კარგად, გოგა, შენ როგორ ხარ?
- კარგად, მადლობთ
- რამოდენიმე წუთის წინ მოვედი, შენ არ იყავი აქ, მორიგეობა გაცვალეთ?
- დიახ, ლაშა უნდა ყოფილიყო ამაღამ და ავადაა, და ორი დღე ღამე მე ვიქნები მერე ზვიადიც მოვა
- გოგა ? - იკითხა ანამ
- დიახ ქალბატონო
- გოგა, ანა ჩემი მეუღლეა
- ძალიან სასიმოვნოა გოგა , მე ანა
- ჩემთვისაც ძალიან სასიამოვნოა.
- კეთილი გოგა, აღარ მოგაცდენ, მშიდობიანი მორიგეობა აბა
მანქანაშ ჩავჯექით და ანას ღიმილი ნიკოფსიიდან დარუბამდამდე ჰქონდა
- ვახო, ეს ის გოგაა ხო?
- ისაა ხო
- ვაი მე ვახო რა კარგი ბიჭია, ღმერთო, ნეტა მარეხი როდის ეტყვის ყველაფერს, ძალიან მომეწონა
- მოგეწონა ანუ?
- კი, ძალიან საყვარელი და თბილი ჩანს, თან სიმპათურიცაა ხო იცი
- სიმპათიური?
- ხო, ამიტომაც მიიქცია მარეხის ყურადღება
- ჰმ.....
- კარგი ახლა, შენ ჩემთვის მსოფლიოში ყველაზე სიმპათიური ხარ
- იმედია, კარგი წავედით.
გზაში ირაკლიმ დამირეკა, ეთოს ამბები მოგვიყვა, ყველაფერი კარგად იყო, ბედნეირება სახეზე ეტყობოდა, ორი სიტყვით მეც მოვუყევი ყველაფერი. წესთ და რიგით ერთ თვეში საქართველოშ უნდა დაბრუნებულიყვნენ.
სახლში როგორც კი მივედით, მაშინვე დავწექით.
თვალი გავახილე, ტელეფონს რომ ავხედე შვიდი საათი ხდებოდა, მესიჯი გავხსენი ტატო იყო: ,,დღეს ორი საათისთვის ვლადიმერის საფლავზე ავდივართ, გთხოვ შენც მოდი“. პასუხი დავუბრუნე რომ აუცილებლად მივიდოდი.
ბარში წავედი, რგოგორც კი მოვწესრიგდი, რაღაც რაღაც საკითხები გავიარე ლეილასთან ერთად. იქვე ბესკა დაძრწოდა როგორც ყოველთვის, ვატყობდი საუბრის დაწყება უნდოდა მაგრამ ერიდებოდა, ბოლოდ მაინც მოვიდა.
- ბატონო ვახტანგ, ანას ნახვა გვინდა, და....
- და?
- და,... ანუ
- დაურეკე ბესკა და ნახე მერე - მეცინებოდა
- თქვენ წინააღმდეგი არ იქნებით?
- რისი?
- რომ ვნახოთ?
- რატომ უნდა ვიყო წინააღმდეგი....
- აქა, იქ კი მოვიკითხავთ ხოლმე მაგრამ მეც და გოგოებსაც ძალიან გვენატრება და, ვიფიქრეთ თქვენთვის გვეკითხა მანამდე
- რა კითხვა უნდა ბესკა მაგას?
- იქნ წინააღმდეგი იყავით , არ ვიცი
- რატომ უნდა ვიყო წინააღმდეგი ჩემმა მეუღლემ მეგობრები ნახოს
- კარგით, მაშინ...
- მერედ მსგავსი რამ არ მკითხო ბესკა, არ გრცხვენია?
- თქვენ, სულ ისეთი მკაცრი ხართ, რო,,,, თანა ან რომ აქ მუშაობდა, იქნებ წარსული.... - არ დავამთავრებინე
- ბესკა, მისმინე, ერთხელ ვიტყვი და აღარ გვაიმერებ, ანას წარსული მისი განუყოფელი ნაწილია, მე ანაც მიყვარს და მისი ღირსეული წარსულის, გასაგებია?
- დიახ.
ბესკა მაშნვე გაიძურწა და ბარის დალაგება განაგრძო, გოგოებიც აქა იქ ალაგებდნენ და საღამოსთვის ემზადებოდბენ.
საქმეში დრო მალე გავიდა და უკვე პირველის ნახევარი სრულდებოდა, ამიტომ სასაფლაოზე წავედი. გზად ყვავილები ვიყიდე, გვირილები. ალბათ გაგიკვირდებათ, გარდაცვლილის საფლავზე გვირილები რატომ მიაქვსო, მაგრამ ეს ის ერთადერთი ყვავილი იყო რომელიც ვლადიმერს უყვარდა.
გვირიებით ხელში რომ დამინახა პატარამ ტირილი დაიწყო, ამხელა კაცს, ამდენი ტკივილის და ტანჯვის გავლის შემდეგ ცრემლი ისევ ჰქონდა, კერ არც კი დაშრომოდა. გადამეხვია.... იქვე ალექსანდრე, ზახარა და პატარას შვილი ზურაბი იდგნენ.
- გვირილები.... გახსოვდა ვახო? - მკითხა აცრემლებულმა
- როგორ არ მახსოვდა ტატო.....
- ძალიან უყვარდა ბატონ ვლადიმერს გვირილები, ეს ყველამ ვიცოდთ - თქვა ზახარამ
- ჩემთვის არასდროს უთქვამს - გაკვირვებით ამბობდა ზურა
- შენ პატარა ხარ მამა, ესე დაწვრილებით ვირილების სიყვარულზე არც ჩვენთვის უთქვამს რამე არსდროს, უბრალოდ ვიცოდით რომ უყვარდა, ნანას საფლავიც გვირილებითაა შემკული
რამოდნეიმე ხანს, ვისხედით, ვიგონებდით ათას კარგს, რამდენი კარგი რამ გვაკავშირებდა, რამდენი ცუდი, მაგრამ, სიკეთე და სიყვარული, ბოროტებაზე და ცუდზე ყოველთვის იმარჯვებს, ამის მაგალითი ჩვენ ვიყავით.
მიუხედავად ყველაფრისა, ალექსანდრე შერმადინი ჩემ დაუძნებელ მტრად მესახებოდა, მაგრამ, ისევ ერთმა უბედურებამ გაგვაერთიანა, ერთმა საერთო მტერმა.
ჩვენ მომავალ საფრთხე აღარ ემუქრებოდა. მეგობრობის ნიშნად კი ჩემი და ალექსანდრეს ბიზნესის გაერთიანება დავისახეთ. პატარა ძალიან გახარებული იყო. ეს ნამდვილად დიდი და წარმატებული ბიზნესის საწყისი იქნებოდა.
ჩემი ბიზნეს ცენტრი, რომელსაც საქართველოს მასშტაბით კონკურენტი არ ყავდა და ალექსანდრეს მსოფლიო მასშტაბით აღიარებული ფაბრიკა ქარხნების გაერთიანება იქნებოდა მსოფლიოში უდიდესი წარმატების მომტანი.
რა თქმა უნდა ჩვენი ბიზნესს ეყოლებოდა კიდევ ორი პარტნიორი, ტატოს და ირაკლის სახით.
ირაკლის და ტატოს კრეატიული ხედვები კი ერთი ორად წაადგებოდა ჩვენ სამომავლო ბიზნესს.
ზურა, ჯერ პატარა იყო, მალე ისიც დიდი კაცი დადგებოდა, ძლაიან მიხაროდა ის რაც ჩვენ თავს დღეს ხდებოდა.
თქვენ წარმოიდგინეთ და შერმადინების ოჯახი ჩემ მომავალ ქორწილშიც კი დვაპატიჟე, არა და ამ ყველაფრით ბედნეირი ვიყავი.

მარეხი.

ზოგჯერ რა უბედური ვიყავი, ზოგჯერ კი რა ბედნიერი, ხვალ ჩემი დაბადბის დღე იყო, მე კიდევ ერთადერთი მამაკცი რომელიც მართლა სერიოზულად მიყვარდა, ვერ მომეფიქრებინა როგორ დამეპატიჟა ,,ანდრონიკაშვილების’’ სახლში.
ვახოს ისევ ვეწუწუნე მანქანაზე, ანაც ჩემ მახარს იჭერდა, არაფერი განსაკუთრებული პატარა ,,მალალიტრაშკა’’ მანქანა მინდოდა, თუმცა როგორც ვვატყობდი ჩემ წუწუნს შედეგი 0 მოყვებოდა.
დროის გაწელვა აღარ შეიძლებოდა, ამიტომ გოგას ჩემი სახლიდნა და ბიზნეც ცენტრიდან მოშორებით შევხვდი, იმიტომ რომ ხელფასს ელოდებოდა პარკში ვსეირნობდით, ფულს არასდროს მახარჯინებდა, ძლივს მოვახერხე ჩაიზე დამეთანხმებინა.
პარკში ვსეირნობდით, როცა სკამზე დავსხედით, ცოტა გრილოდა და ტკიპასავით მივეწებე.
- მარე, გიყვარვარ?
- შენ?
- მითხარი გთხოვ...
- მიყვარხარ გოგა აბა რომ არ მიყვარდე აქ ხომ არ ვიქნებოდი
- მარე, შენები როდის უნდა გამაცნო? უხერხულად ვგრძნობ თავს სიმართლე გითხრა, ჩემ მშობელბს იცნობ ჩემ ძმასაც ლუკასაც, მე არავის ვიცნობ... შენებს
- გოგა, ამაზე მინდოდა შენთან ლაპარაკი, და არ ვიცი როგორ...
- ნუ მაშინებ ხოლმე მარე რა, რა ხდება?
- გოგა, მე დედაც მყავს მამაც და ძმაც უფროსი
- ძალიან კარგია, დიდ ოჯახს რა ჯობს
- ხო და.... მე
- მარეხ, რა ხდება?
- გოგა, ძალიან გთხოვ არ მინდა რომ ცუდად გაიგო რამე, ძალიან მიყვარხარ და ამიტომ ვერ გეუბნებოდი ვერაფერს
- მარე, სამსახურიდან წამოხვედი?
- მე იქ არასდროს ვმუშაობდი...
- რა? - გაკვირვებული სახე ქონდა
- მაშინ როცა გაგიცანი, არც მიფიქრია რომ ვერ მიცანი და არ იცოდი ვინ ვიყავი, მაშნ როცა ურთიერთობა დაგვილაგდა და მშიდად ვიყავით, მაშნ როცა კაპიკებს ითვლიდი ჩემი გული რომ გაგეხარებინა ვერაფერი გითხარი, მეგონა რომ გაიგებდი ვინც ვიყავი დამშორებოდი და იფიქრებდი რომ ერთი ეგოისტი გოგო ვიყავი, მაპატიე...
- ვერაფერი ვერ გავიგე, რის თქმას ცდილობ?
- მე, ვახტანგ ანდრონიკაშილის და ვარ, მარეხ ანდრონიაშვილი
- რა? - ერთ ხანს სახე გადაუთეთრდა და სკამიდან წამოხტა
- მაპატიე გთხოვ....
- მარეხ რას მეუბნები?
- გოგა, ვერ გითხარი, იმდენად მომწონდი და იმდენად შემიყვარდი, რომ.... ვერაფერი გითხარი გესმის?
- მატყუებდი ამდენ ხანს?
- არა, არ გეუბნებოდი, არ მომიტყუებიხარ
- აბა, აბა დამლაგებლად ვმუშაობო ხომ მატყუებდი
- მაშ რა მეთქვა ფული რომ მქონდა საიდან მქონდა?
- სიმართლე გეთქვა....
- სიმართლე რომ მეთქვა არ შეგიყვარდებოდი ხომ ასეა? გატუტუცებული გოგო გეგონებოდი....
- მარეხ, მე ისეთი შემიყვარდი როგორიც ხარ..... მაგრამ...
- გოგა, არ არსებობს მაგრამ, მე ეს ვარ, შემომხედე, მე ასეთი ვარ, არ ვარ განებივრებული ტუტუცი ეგოისტი გოგო, მე ისეთი მიყვარხარ როგორიც ხარ, და შენც მე გიყვარვარ, მე ის მარეხი ვარ რომელიც გიყვარს.
- აქამდე რატომ არ მითხარი.....
- ვერ გითხარი.... მაპატიე
- შენმა ძმამ....... ბატონმა ვახტანგმა იცის რამე?
- კი, ყველაფერი იცის....
- რააა?
- ხო, მოვუყევი
- ისიც უთხარი რომ შენი თქმით ,,არაფერს მეუბნებოდი’’?
- კი
- მერე რაო?
- მერე ის რომ უდნა მეთქვა.....
- აქამდე რას ელოდებოდი, რატომ გამიხეთქე გული?
- მე შენი გულის გახეთქვა არ მდომებია, მე არ ვარ ისეთი გესმის?
- მე ვიცი, როგორიც ხარ......
- ანუ, მაპატიე?
- არა....
- გოგა გთხოვ....
- მე შენ ძმას დაველაპარაკები, მხოლოდ მასთან საუბრის მერე მეცოდინება გპატიობ თუ არა.
- რაზე უნდა ელაპარაკო?
- ეგ ჩემი საქმეა, ერთი რამ მითხარი გთხოვ, გულწრფელად
- გისმენ გოგა
- გიყვარვარ?
- კი, მიყვარხარ, ისე მიუვარხარ, რომ შენ გამო ყველაფერისთვის მზად ვარ გესმის?
- კარგი.
გოგამ პარკში დამტოვა და სადღაც გავარდა. ტელეფონს ხელი მოვკიდე და ვახოს დავურეკე.
- ხო მარეხ
- ვახო, გოგას სიმართლე ვუთხარი
- რა ?
- ვუთხარი ვინც ვარ და გიჟივით გავარდა, მგონი შენთან მოდის...
- მოვიდეს მერე
- ბიზნეს ცენტრში ხარ?
- ხო აქ ვარ.
- ასე მითხრა შენ ძმასთან ლაპარაკის მერე გადავწყვეტ გაპატიო თუ არაო, ძალიან გთხოვ ვახო ძალიან მიყვარს
- მარეხ დამშვიდდი, ნუ ტირი, წამოდი შენც აქ.
- მოვიდე?
- ხო მოდი, მაგრამ სანამ არ დაგიძახებ კაბინეტში არ შემოხვდიე
- კარგი, მოვდიარ.
არ მახსოვს ტაქსი როგორ გავაჩერე და ბიზნეც ცენტრის მისამართი როგორ ვუკარნახე. ვტიროდი, ვნერვიულობდი რა მექნა არ ვიცოდი. ანას დავურეკე, მოვუყევი და დამამშვიდა, კდიევ ერთხელ დამაწრმუნა რომ ვახომ სიყვარულის ფასი იცოდა და ჩემი გრძნობის საწიააღმდეგოს არაფერს გააკეთებდა.
როგორც იქნა ბიზნეც ცენტრამდე მივაღწიე, დაცვას ვკითხე გოგა კიკნაძე მოსული იყო თუ არა, მითხრეს რომ ზედა სართულებზე ავიდა, თუმცა ზუსტად სად არ იცოდნენ.
ვახოს კაბინეტთან თინათინი დამხვდა, რომ ვკითხე მარტო იყო თუ არა, მითხრა რომ ვიღაც ბიჭი ყავდა, ის გოგას არ იცნობდა
რამოდნეიმე ხანი დაველოდე, შედეგ თინათინა ტელეფონს უპასუხა
- დიახ ბატონო ვახტანგ. - პაუზა - დიახ აქ არის - ისევ პაუზა - კეთილი ახლავე.
ყურმილი დადო და ჩემკენ წამოვიდა
- მარეხ ვახომ შემოვიდესო.
- ჰა?
- გელოდება შედი.
- მელოდება? - გაშტერებული ვიყავი.
- ხო, მიდი რას ელოდბი
წამოვდექი და ზომბივით განვაგრძე კაბინეტამდე ნაბიჯების გადადგმა, კარი რომ შევაღე, დიდი მაგიდის ერთ მხარეს სადაც ვახო ზის ხოლმე იქ იჯდა, ხოლო წინ მდგარი ორი სკამიდან ერთ-ერთში გოგა
- მოდი მარეხ, დაჯექი. - ღიმილით მეპატიჟებოდა ვახო - მოდი დაჯექი.
რამოდენიმე წამი ჩუმად ვისხედით.
- რამე ხომ არ გინდა მარეხ? - მკითხა ვახომ
- წ..... წყალი თუ შეიძლება - ამოვილუღლუღე
ვახომ თინათინს თხოვა წყლის შემოტანა.
- როგორც ვვატყობ ისევ მე უნდა დავიწყო საუბარი, აბა თქვენ ორნი დუმხართ, მოკლედ, მარეხ, შენ გასაგონად ვამბობ, გოგამ და მე ვისაუბრეთ, ვიცი და გავიგე მის დამოკიდებულება შენდამი, მანამდე შენ გესაუბრე, და შენი გრძნობების შესახებაც ძალიან კარგად ვიცი. ისიც იცი მარეხ რომ მე, იმას რაც შენ დაგაზიანებს არასდროს გავაკეთებ, ამას გოგაც ხვდება და იცის. აქედან გამომდინარე, დიდი სურვილი მაქვს რომ შერიგდეთ, და გოგა ხვალ შენდ აბადებსის დღეზე დაპატიჟო.
- ჰა? - გაკვირვებული ხმა აღმომხდა
- მარეხ, გონს მოეგე .... - მკაცრად მითხრა
- ანუ, ანუ ყველაფერი კარგადაა?
- კი, გოგას ძალიან უყვარხარ, და ვიცი რომ შენც ძალიან გიყვარს, ახლა მე გავალ და თქვენ მშვიდად ისაუბრეთ, თინათინს ჩაეძინა როგორც ჩანს,დ ა წყალს მე თავად შემოგიტან.
ვახო ადგა და კაბინეტიდან გავიდა, ერთ ხანს ჩუმად ვისხედით, შემდეგ კი წამოვხტი და ისე ჩავეხუტე გოგას როგორც არასდროს.
მიყვარს, ცამდე და იმის იქით.
ცოტა ვისაუბრეთ, დავპირდით ერთმანეთს რომ არასდროს არაფერს დავუმალავდით, შემდეგ ვახოს გავხედე და კაბინეტში დაბრუნდა.
- ვახო, ხვალ გოგა მოვა ჩვენთან
- ხვალ?
- ხო ხვალ
- ჰმ.... მგონი ჯობია დღეს, გოგოა თუ გცალია საღამოს შვიდისკენ ჩვენთან გელოდებით
- დღეს? - გაკვირვებით თქვა გოგამ
- ხო დღეს, შენი მშობლებიც და ძმაც წამოიყვანე, მგონი დროა გავიცნოთ ოჯახებმა ერთმანეთი, რას იტყვი?
- მე არ ვიცი რა ვთქვა, მე დიდი ხანია მარეხის მშობლების გაცნობა მინდოდა, მაგრამ მისი უფროსი ძმა თქვენ თუ იყავით, არ ვიცოდი.... - ცოტა ეღიმებოდა
- ყველაფერი ხდება ხოლმე, მაშ 7 ზე?
- დიახ, მოვალთ.
- მოდი ერთ რამეზე შევთანხმდეთ, სამსახურის გარეთ ფორმალობა არ გვინდა, სამსახურშ კი ბატონო, კარგი?
- შევეცდები ბატო.... შევეცდები ვახო
- ასე ჯობია.
- ჩვენ წავალთ - წამოვიყვირე
- სად?
- გავისეირნებთ
ვახოს დავემშვიდობეთ და მისი კაბინეტი დავტოვე. ძალიან ძალიან ბედნეირი და მშვიდი ვიყავი, რაც ყველაზე მთავარი იყო გოგამ ყველაფერი იცოდა.
ცოტა გავისეირნეთ,ვისაუბრეთ, ნერვიულობდა საღამოზე მაგრამ დავამშვიდე.
სახლში რომ მივედი ლია ფუსფუსებდა, ანაც ეხმარებოდა, მეც მოვწესრიგდი და შევუერთდი. ლია ისეთი გახარებული იყო არ იცოდა რა გაეკეთებინა, არ იმჩნევდა მაგრამ ნერვიულობდა.
საღამოც დადგა და სუფრა გაიწყო. მერაბი იჯდა მკაცრი სახით, მივხვდი რომ ხასიათზე ვერ იყო და მივუჯექი
- რაო მა?
- რაღა რაო....
- რაო?
- კი მინდოდა შვილო ოჯახი შეგექმნა, მაგრამ მამას ბარტყი ბუდიდან რომ გამიფრინდება გული მწდება
- სამაგიეროდ შვილიშვილები გეყოლება ბევრი
- ოჰ, მამა, გეყოლება გოგო და მიხვდები, როგორია მშობლისთვის
- არსადაც არ წავალ მაშინ, აქ ვიქნები
- რაო მამა, მართლა?
- ხო, აქ ვიცხოვრებთ
- ეგ შენ მომავალ მეუღლეს შეუთანხმე ჯერ, მის მაგივრად გადაწყვეტილებას ნუ მიიღებ
- ისე, მამა რომ დამთანხმდეს რა კარგი იქნება არა, შენ და ლია, ვახო ანა, მე და გოგა და ბევრი შვილიშვილები
- ეს, იქნება ჩემი და ლიას ბედნიერი სიბერე
- ხო და შევეცდები მა
- მამას სიხარული ხარ შენ
მალე სტუმრებიც მოვიდნენ. ხელცარიელები არ იყვნენ და თავი ძალიან უხერხულად ვიგრძენი. ბუხართან დავსხედით, ვსაუბრობდით, ცოტა ვიცინეთ და ვიხალისეთ, შემდეგ კი მაგიდას შემოვუსხედით.
არაჩვეულებრივად ჩაიარა საღამომ, მამაჩემმა და გელამ (გოგას მამა) ძალიან კარგად გაუგეს ერთმანეთს, მარანიც კი დაათვალიერებინა მერაბმა.
უკვე რომ ძალიან დაღამდა და გვიანიც იყო, ვახომ გოგა მისი მშობლები და ძმა სახლში წაიყვანა, მიუხედავად იმისა რომ სასტიკი წინააღმდეგები იყვნენ.
დავრჩით მე ლია მერაბი და ანა.
ანა ძალიან თბილად საუბრობდა გოგას ოჯახზე და თავად გოგაზე, არ გამკვირვებია ველოდი კიდეც მისგან. არც ლია და მერაბი იყვნენ როგორც ვვატობდი წინაღმდეგნი.
დილა როგორც კი გათენდა, ბედნიერმა გავახილე თვალი, მაინც მჯეროდა რომ ვახო მანქანას მაჩუქებდა, მიუხედავად იმისა რომ ისიც და მერაბიც წინააღმდეგები იყვნენ. იცოდნენ რომ დიდად გრანდიოზული მანქანები არ მოწონდა, აი ისეთი ვახოს და მერაბ რო ყავდათ, დიდი იყო ორივე ჯიპი, ბევრ ბენზინს წვავდა ორივე და მე სამსახურის დაწყებას ვაპირებდი და მანქანისთვისაც მე ვაპირებდი მეპატრონა, მაგრამ აბა?! არც მანქანაა და არც სამსახური, ეზოში რომ გავიხედე წითელი ბანტით ველოდი, მაგრამ ბოლომდე ვიცოდი რომ მანქანის გარდა ყველაფერი იქნებოდა.
ნელ - ნელა სტუმრები მოდიოდნენ, ლია და მერაბი ნელისთან და ლევანასთან წავიდნენ, ახალგაზრდები დაგვტოვეს სრულ თავისუფლებაში, დღეს იქ დარჩებოდნენ.
გოგაც მოვიდა, ძალიან მიხაროდა, ანაც და ვახოც იქვე იყვნენ ტრიალებდნენ, ყველა ჩემი ემგობარი მოვიდა.
- ანა, ანა, ტორტი სად არის დროა უკვე არა? - ვკითხე
- გარეთაა
- სად არიან ბავშები ? - მივიხედ-მოვიხედე და არავინ იყო სასტუმრო ოთახში
- გარეთ არიან ფანჩატურთან
- გარეთ?
- ხო ტორტი იქაა, წამოდი
ანა და მე ფანჩატურსკენ გავეშურეთ, მიხაროდა ბავშივით სანთლების ჩაქრობა
- აბა, ერთიიი.... ორიიი და სამიიიიი - შევუბერე ტორტს და ყველა სანთელი ერთდროულად ჩავაქრე, გევრდით გოგა მედგა ანა და ვახტანგი, მეტი რა მიდნდოა ბედნიერებისთვის.
- აბა, მოდი აქ - მითხრა ვახომ
- რა ხდება - თვალები ამიხვია - ვახო რა ხდება ? დივერსიაა? - ვიცინოდი
უცებ ფეირვერკის ხმა მომესმა, ჩემი მეგობრები ტაშს უკრავდნენ, როგორც კი თვაიდან სახვევი მოვიხსენი მანქანა დავინახე შავი, დიდი წითელი ბანტით, რომლის გარშემოც ჰორიზონტალურად შუშხუნები ენთო, არ მჯეროდა სიხარულისგან ვხტოდი, ვტიროდი, ვახოს ჩავეხუტე
- არ მჯერა, ღმერთო სიზმარში ვარ ვახოო?
- არა, ეს შენია - მითხრა და შავი პრიალა გასაღები გამომიწოდა
- მადლობა დიდი მადლობააა!
- მადლობა ანას უთხარი, მან დამითანხმა მეყიდა ეს მანქანა
როგორც კი მანქანაში ჩავჯექი საოცარი სუნი იდგა, აშკარა იყო რომ სულ ახალის სუნი იყო, დიდად მანქანებშ ვერ ვერკვევი მაგრამ მერსედესის ლოგო ნამდვილად ამოვიცანი, საოცრად ლამაზი იყო საოცრად.
გოგა გაშტერებული მიყურებდა, უხაროდა რომ მიხაროდა, ისიც იზიარებდა ჩემ ბედნერებას მაგრამ, მგონი მის ემოციებში სხვა ემოციებიც იყვნენ.
ხვდებოდა რომ მსგავსი მანქანის ყიდვას ის ვერასდროს მოახერხებდა და ცოტა მოწყენილიც იყო, ვერ ვხსნი ბოლომდე, ის ხვდებოდა რომ იმ ცხოვრებას რა ცხოვრებითაც მაცხოვრებდნენ ის ვერ მომცემდა, თუმცა ფაქტ იმის შესახებ რომ მე მის გვერდით მხოლოდ ბედნერება მინდოდა ბოლომდე მჯეროდა რომ იცოდა და ეს მატერიალური ჩემთვის მნიშვნელოვანი არ იყოილა, მე ხომ სულ ახალი ასეთი ძვირიანი მანქანა არ მითხოვია.
დრო დადრო ყველა წავიდა, დავრჩით მარტო მე ანა და ვახო, გოგა გარეთ იჯდა, როცა კი მივალაგ-მოვალაგეთ მე და ანამ სახლი მაშნვე გავედი მასთან.
- მოიწყინე თუ მეჩვენება?
- არა, რატომ შენი ბედნიერება მიხარია რატომ უნდა მომეწყინა
- არ ვიცი, თითქოს რაღაცაზე ფიქრობ
- ვფიქრობ მარე, ვფიქრობ
- მე ეს მანქანა არ მინდოდა ხო იცი
- ვიცი, შენ ჩემი მანქანის ნაირი მოგწონდა
- ხო აბა რა, მალალიტრაშკა, ამას მე როგორ მოვუვლი, ყველაფერი ძვირი იქნება ამის, ნაწილიც და ბენზინიც
- მარე, ეს სულ ახალი მანქანაა, ამას უახლოესი წლების მანძილზე არაფერი დაჭირდება
- კარგი რა, რათ მინდოდა ესეთი, რომ დავამტვრიო მერე?
- რა სისულელეს ამობ აბა, მეორედ ეგ არ გაიმეორო - გულში ჩამიხუტა
- ან, ამის ბენზინი როგორ უნდა ჩავასხა?
- ვახომ იმიტომ გიყიდა ეს მანქანა, რომ შენ საუკეთესოს იმსახურებ ყველაფერს საუკეთესოთა შორის, ასეა თუ ისე მე შენ გვერდით ვარ, ყველაფერს მივხედავთ.
- გოგა, რომ გავყიდო და პატარა ვიყიდო?
- რა სისულელეს ამბობ აბა?
- რატო?
- იმიტომ რომ ეს შენი საჩუქარია, ამას არასდროს არ გაყიდი არასდროს
- რომ დაგვჭირდეს ფული მაინც?
- ეს მანქანა იქნბა ხელშუხებელი, შენია და იქამდე გეყოლება სანამ უკეთესს არ გიყიდი - ისეთმა თავდაჯერებულმა მითხრა, რომ ამაზე კარგს მიყიდდა მეც დავიჯერე, ღმერთო როგორ უნდოდა ყველაფერი კარგი ჩემთვის
- მჯერა, მე და შენ ყველაფერს შევძლებთ, ხო?
- აუცილებლად, სიყვარულით ავაშენებთ ყველაფერს, მაგრამ....
- რა მაგრამ?
- არ მინდა თავი უხერულად ვიგრძნო
- მესმის, მაგრამ
- არა, მე ვახოს ვუთხარი რომ, ჩემით მინდოდა შენთვის ყველაფრის მოცემა, ვიცოდი გუშინ რომ ეს მანქანა შენ გელოდა, მითხრა რომ ყველაზე კარგი შეარჩია, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავდა რომ მე რაღაც, ხო ხვდები, მე ვახოსიც მესმის, განა ვამტყუნებ, მაგრამ, თუ ჩვენ ოჯახს შევქმნით, მინდა რომ ჩემი შესაძლბლობის მაქსიმუმი მოგცე.
- ვიცი, და მჯერა შენი.
ძალიან მიყვარდა, და მისი დიდი იმედი მქონდა, გასაგები იყო რომ არ უნდოდა ჩემი ოჯახს გამოყენება და მათ ხარჯზე ცხოვრება, ჩემთვის ეს სრულიად მისაღები იყო.

ანა.
რა ყოფილა ორსულობა, უფრო და უფრო განზე გავდიოდი, მაგრამ საკრეში ყურებისას მეცინებოდა ოდნავ წაწვეტებულ მუცელს რომ ვხედავდი.
დილით კარგა ხანს დავყავი სარკესთან, ხან მარკვნიდან ხან მარცხნიდან ვტრიალებდი, ნელ ნელა თანსაცმელშიც აღარ ვეტეოდი.
- რას ეძებ ანა?
- ჰა?
- რას მისჩერებიხარ ამდენი ხანი შენ თავს, რამეს ეძებ?
- რას უნდა ვეძებდე ვახო
- რა ვიცი, მეორე მუცელს
- რა მეორეს, ნუ ხუმრობ ასე რა
- კარგი, კარგი მე-6 თვის კვალობაზე მშვენივრად გამოიყურები.
- გავსუქდი ძალიან, ტანსაცმელში ვეღარ ვეტევი
- რა? რას ნიშNავს ანა გასუქდი?
- ცოტა მოვიმატე აშკარად
- ცოტა კი არა იმდენი უნდა მოიმატო რამდენიც საჭირო იქნება
- მერე მსუქანი ცოლი ?
- მთავარია შე ხარ ჩემ გვერდით, მსუქანი თუ გამხდარი რა მნიშვნელობა აქვს
- მართლა?
- ხო, თავიდან რომ გაგიცანი არც მაშინ იყავი მოდელის ტანზე - იცინოდა
- გეყოფა რა...
- ხო, ერთი დაბალი ოდნავ მსუქანი იყავი
- ვახო!
- ზუსტად, და ხედავ როგორ ,,შემაბი’’
- ვახოოოო! ცუდად ხუმრობ
- კარგი პატარა კარგი, ჩმთვის არც დაბალი ხარ და არც ოდნავ მსუქანი, არც ძალიან მსუქანი, ჩემი იდეალური მეორე ნახევარი ხარ, ძალიან მიყვარხარ, ხომ იცი რომ შენთვის შეუძლებელს შევძლებ
- ვითომ?
- დიახ, ჩემი შესაძლებლობების არ გჯერა თუ გაგახსენო?
- არა, დიდი მადლობა ასე თუ ისე მახსოვს ყელაფერი
- მოდი მოდი ბრაზიანო ჩაგეხუტო
- არ ვბრაზობ, უბრალო.....
- უბრალოდ?
- სამსახური მინდა, ასე სახლში ჯდომა არ შემიძლია
- ბავშვს რომ გააჩენ კი ბატონო
- მართლა ვახო?
- კი, თინათინს გავუშვებ და შენ დაგნიშნავ პირად თანაშემწედ
- ვახოოო, კიდე ხუმრობ?
- ვხუმრობ, რამეს მოვიფიქრებ
- მპირდები?
- რა თქმა უნდა.
ისე ჩამეხუტა როგორც არასდროს, ან მისი ყოველი ჩახუტება ახალი და ახალი გრძნობების მომტანი იყო, გაგიკვირდებათ და მისი თითოეული შეხებსას ისევ პეპლები დაფრინავდნენ ჩემ მუცელში, ახლაც კი ისევე მაფორიაქებს როგორც ადრე, საოცარია სიყვარული.
ქორწილის სამზადისი დიდი ფორიაქით მიდიოდა, ცალკე მერაბი ცალკე ლია ხან სტუმრებს ეპატიჟებოდნენ ხან მენიუს ადგენდნენ, არა ეს რად გვინდა არა ის გვინდა, მე და ვახომ სრულიად მათ მიანდეთ სამზადისი, დაე ისე ყოფილიყო ყველაფრიროგორც მათ გაუხარდებოდათ.
- ანა, ანა, მოდი დედი? - დამძახა ლიამ
- ეს, ნინაა, ორგანზატორი, ძირითად საკითხებს ნინა მიხედავს.
- სასიამოვნოა ნინა.
- აი ეს ჟურნალები დაათვალიერეთ, ინტერიერი რომელი მოგწონთ, იმის მიხედვიტ ავაწყობთ ხელის მოწერისთვის განკუთვნილ ადგილს და ასევე საღამოს ვახშმისას.
- მე ზოგადად სადა და ნეიტრალური ფერები მიყვარს, უმჯობესია პასტელური ფერები, რას იტყვი დე?
- როგორც შენ იტყვი
- ამ ბოლო დროს, ღია ყავისფერი მოსწონთ, ბორდო ფერის და მწვანის ორნამენტებით, ალტასის ტექსტურთ
- ბორდო და მუქი ფერები არ მინდა, მესმის მაგრა, სადა მირჩევნია
- მცენარეებზე რას იტყვით, ყვავილებზე?
- მინდივრის ყვავილები ძალიან მიყვარს, სიმსუბუქეს და ჰარმონია ვგრძნობ
- ვარდები, თეთრი ან წითელი?
- არა, ვარდები არა....
- კეთილი, როგორც თქვენ იტყვით.
ნინასთან ერთად ბევრი ვისაუბრეთ, მეც და ლიამაც, ძალიან ლამაზი ტორტი შევარჩიეთ, თეთრი და ღია იისფერი ყვავილებით და ორნამენტებით, ხუთ სართულიანი გიგანტური. ლია ძალიან გახარებული იყო.
ამასობაში, მერეხიც დაბრუნდა და კაბის მოსასინჯად წავედით. უკვე მზად იყო, სპილოსძვლისფერი თეთრი სწორი კაბა, ოდნავ შლეიფით და ბადისებრი ზურგით, ბადე ლამაზი სოკოსსტილის ღილებით იკვრებოდა, მატერია მოატლასო დავარდნილი იყო, მე ძალიან მომწონდა. ფატა კი, მარეხის თხოვნით საკმად გრძელი და ვრცელი იყო, უნაზესი მატერიისგან შეკერილი, ნაზი მარგალიტისებრი ქვებით შემკობილი თმის სარჭით ჩამაგრდებოდა ჩემ თმაში, ერთი სული მქონდა სისრულეში მოყვანილი მენახა ეს ყველაფერი.
როცა პირველად ჩემი თავი საპატარძლო კაბაში დავინახე ცრემლები წამომცივივდა, ბოლომდე არ მჯეროდა რომ ივნისსში ჩემი ქორწილი იქნებოდა.
ერთ კვირაში ბაბუაჩემი და ვენერა დეიდა ჩამოდიოდნენ, დაახლოებით ერთ თვეში კი ირაკლი და ეთო.
მიხაროდა დიდი და ბენდიერი ოჯახი.
საღამო ხანს წამოწოლილი ვიყავი, წიგნს ვკითხულობდი როცა ვახომ დამირეკა, მალე მოვალ და გაემზადეო. რომ ვკითხე რა ჩავიცვათქო, რაც გაგეხარდებაო.
კარადიდან გამოვიღე ის რაც მეტეოდა, ავიჯაჯე და დაბლა ჩავედი.
- ლამაზი ხარ! - მითხრა პირგაბადრულმა
- ოჰ, კაი რა
- საოცრად, დღეს ძალიან ლამაზი ხარ.
- სადღაც მივდივართ ხო?
- სადღაც კი ჩემო ლამაზო
- მაინც?
- ეგ საიდუმლოა
- ვახო....
- წამოდი.
ხელი მომკიდა და მანქანისკენ წავედი, ძლივს მოვახერხე ლიასთვის დამშვიდობება. სადღაც მთაწმინდისკენ წავედით, ადგილი ვიცანი, ეს ფუნიკულიორი იყო.
- აქ რა გვინდა?
- თვალები უნდა დახუჭო.
- რა?
- უფრო უკეთესია თუ აგიხვევ
- ვახო, სამე რომ დავეცე მოგკლავ
- არ მენდობი?
- სრულიად მაგრამ....
- ხო და მენდე.
თვალები ამიხვია, ჩემი ორივე ხელი ეჭირა და ნელ ნელა მივდიოდით. ცოტა მეშინოდა არ ვიცოდი რა ხდებოდა, როგორც კი შენობაში შევედით ვირძენი, უცებ მშვიდი მუსიკა გავიგე, ნელ ნელა კიდევ და კიდევ წინ მივდიოდით, ხოლო როცა თვალიდან სახვევი მომხსნა თვალებს არ ვუჯერებდი, საოცარი სილამაზე დამხვდა, მინდვრის ყვავილებით მორთული უზარმაზარი შუშები, უამრავი მფრინავი თეთრი, ღია ცისფერი და ვარდისფერი ფუშტები, მე როცა ამ სილამაზით ვტკბებოდი და უკან მოვტრიალდი ჩემ წინ მუხლმოყრილი ვახო იყო, ხელში პატარა ყუთი ეჭირა, რომელშიც საოცრად ლამაზი ბეჭედი იდო. გაგნებულმა პირზე ხელები ავიფარე, ცრემლები წამომცვივდა, არ ვიცოდი ბოლომდე ვერ გამეაზრებინა რომ ეს ყველაფერი ჩემ თავს ხდებოდა
- ანა, თანახმა ხარ გახდე ჩემი ცხოვრების მეგზური, იყო ჩემთან ერთად ჭირსა და ლხინში, გავზარდოთ ის პაწაწინა, რომელიც მანდ მუცელში გყავს, ანა, თანახმა ხარ გახდე ჩემი ცოლი?
ამ წინადადების მოსმენის შემდეგ მეც მასავით მუხლი მოვიყარე და ჩავეხუტე, ვტიროდი, ისიც მეხუტებოდა, არ მინდოდა ამ წამის გაფუჭება და მისგან ოდნავადაც კი გაწევა, მინდოდა რომ მუდამ ასე სიყვარულით სავსენი ვყოფილიყავით ჩახუტებულები, დაე ეს ბედნიერება მუდამ გაგრძელებულიყო
- ანა, მიპასუხებ თუ სანერვიულო მაქვს?
- გიპასუხებ.... - ვტიროდი
- ანა, მგონი მახრჩობ, ვეღარ ვსუნთქავ
- მიყვარხარ ვახო, მიყვარხარ, კი კი რა თქმა უდნა თანახმა ვარ.
თითზე ბეჭედი გამიკეთა და ისევ ისე სულის აღმოხდამდე ჩავეხუტე. ჩემი ,,თანხმობის’’ გაცხადება და ულამაზესი ფეიერვერკის ხედი ერთი იყო, გრძელდებოდა და არ მთავრდებოდა, ასეთი ფეირევერკი არასდროს მქონდა ნანახი, ეს კი ჩემთვის იყო.
ბედნიერების საათი მინდოდა გაჩერებულიყო, ეს ზღაპარი არ მინდოდა დამთავრებულიყო, მაგრამ თითოეული ვახოს სიტყვა და შეხება მაცნობიერებინებდა რომ ეს ყველაფერი რეალობა იყო ცხადზე ცხადი.

ვახტანგი.

ირაკლის აეროპორტში დავხვდი, ისე გამეხარდა მისი ნახვა, როგორც მაშინ, საქართველოში რომ დაბრუნდა წლების შემდეგ. ეთოც მშვენივრად გამოიყურებოდა, აშკარა იყო რომ ისიც ბენიერებისგან ასხივებდა. უცებ, ორივეს ბეჭედი ეკეთა ხელზე.
- დაქორწიდიიით? - გაკვირვებულმა ვკითხე
- კი, რამდნეიმე კვირის წინ
- მერე ბიჭო არ უნდა გეთქვაა, გილოცავთ, ეთო, ღმერთმა ბედნიერები გამყოფოთ, ნელიმ იცის?
- არა რა თქმა უნდა
- ღადაობ ბიჭო, ვენებს გადაიხნის
- კარგი რა ერთი შენი გრანდიოზული ქორწილი იკმაროს - იცინოდა ირაკლი
- კარგი რა, გადაირევა, ერთი შვილის ქორწილს როგორ ნატობდა ქალი
- არაუშავს გადაიტანს
- ისე მაგრად დაგერხა, ჩემნაირს თუ არა ჩემზე გრანდიოზული ქორწლი არ აგცდებათ, ასე რომ მოემზადეთ !
თან დავცინოდი თან მიხაროდა, მეც დიდი საიმონებით მექონებოდა ვიქრო წრეში ქორწილი, მაგრამ, ანას ლიას გახარება უნდოდა და დათანხმდა დიიიიდ ქორწილს, მეც რა თქმა უნდა ხათრი ვერ გავუტეხე, დაე ყველა ბედნიერი იყოს. ირაკლის და ეთოს კი რა მოელოდათ დავადაც არ იცოდნენ.
სახლში წავიყვანე ორივე, გზაში კი მაგრად ვიცინოდი.
- ნელი რომ მის რალს დაინახავს, ისე რომ არ ეცოდინება რომ მისი რძალია, აუ ირაკლი რა შარში ხარ - ვიცინოდი
- კარგი , მართლა ეგრე ნუ ხატავ ტო
- ვხუმრობ, ეთო შენ არ გეწყინოს, ხო ხვდები, ნელის და ირალის ურთიერთობას, მზე და ათი მთვარე ამოსდის ირაკლიზე
- ვიცი ვახო ვიცი, იმედი მაქვს გაიგებს.
- გაიგებს აბა რა იქნება, ისედაც ხომ იცოდა არა ირა?
- კი კი იცოდა აბა რა.
- ხო და ერთი ხუთას კაციანი ქორწილი დაიგეგმება
- ოოოო, ატაკებ ვახო რა!!!
როცა კორპუსთან მივედით ირაკლის უნდოდა ავსულიყავი მაგრამ, სახლში დაბრუნება ვამჯობინე, ეს მათი ოჯახური მომენტი იქნებოდა, მე იქ არ უნდა ვყოფილიყავი.
რამოდემინე ხანში ანას ბაბუა და ეთოც დაბდუნდნენ, ლია ისეთი გახაებული იყო, მგონი მისი ბაბუა იყო და არა ანასი, ოთახი გაუმზადა მოუწყო მტელ ამბებში იყო, ანას ბაბუასაც ძალიან გაუხარდა ასეთი თბილი დახვედრა, თუმცა ვენერა დეიდა ვერაფრით დავითანხმეთ ჩვენთან დარჩენილიყო.
ჩვენი ოჯახი, დიდი ოჯახი, ნამვილა რომ ეს ის იყო რაც ძალიან მაკლდა, იდილია.
მიუხედავად ყველაფრისა, ფიქრი წარსულზე ნებას არ მაძლევდა სრულად შემეგრძნო ეს ყველაფერი. მეთქვა ანასთვის თუ არა? ან თუ ვეტყოდი რა მოხდებოდა, მას დაკარგავდი თუ ჩემ ძველ ახლად შეძენილ მეგობრებს? ამ კითხვებზე პასუხი არ მქონდა.
ქორწილის დღემდე ერთი დღე რჩებოდა, ყველაფერი იდეალურად იყო, მორთულიც და დაგეგმილიც.
ის ის იყო ბიზნეს ცენტრიდან სახლისკენ მივდიოდი, პატარამ დამირეკა.
- როგორ მიდის ვახო მზადება?
- კარგად პატარა, პრინიპში ყველაფერი მზადაა
- აბა, ხვალ დიდი დღეა.
- ძალიან დიდი პატარა.
- ვახო, ვლადიმერის საფლავზე გავდივართ და მოდი რა
- ვინები?
- მე, ჩემი ძმა და ზახარა, შენ და მერაბა ერთად მოდით რა გთხოვ
- ზურაბი არ მოდის?
- არა, ეს ზურაბის თემა არაა....
- კარგი, მერაბს გავუვლი და წამოვალთ პირდაპირ
- მოკლედ ერთ საათში ხო?
- დაახლოებით.
- ჩვენც მაგ დროისთვის მოვალთ.
ვხვდებოდი დაახლოებით რა ,,თემაზე’’ საუბრობდა ტატო, მაგრამ ეს ერთხელ და სამუდამოდ უნდა დასრულებულიყო, მაგრამ რატომ ჩემი ქორწილი წინა დღეს?!
სასაფლაოს რომ მივუახლოვდით, მამაჩემმა მითხრა:
- აქ დასრულდება ვახო!
- მეს ასე მგონია მამა.
მანქანიდან გადავედით და ბიჭები იქ დაგვხვდნენ.
- როგორ ხართ? - მიესალმა მამაჩემი ბიჭებს
- კარგად, თქვენ როგორ ხარ?
- მეც არამიშავს, როგორც ვხვდები თემა დღეს და აქ უნდა დაიხუროს ხო? - კითხვა დასხვა მერაბმა.
- აქ და ახლავე - გაიმეორა ალექსანდრემ.
- დღეს, აქ ვინც ვართ, ჩვენ გარდა არავინ იცის დედამიწაზე რა მოხდა წლების წინ.... ან თუ იციან ან საქართველოში აღარ ცხოვრობენ ამ მამაჩემივით მიწაში განისვენებნ - თქვა ტატომ
- აქ და ახლავე, უნდა დავიფიცოთ რომ ამ საიდუმლოს სამარეში წავირებთ! - დააყოლა ალექსადრემ
- ხომ მაგრამ, ხვალ ვახტანგის ქორწილია და ანა კი.. - გააწყვეტინეს მერაბს
- ზუსტად ამიტომ ბატონო მერაბ, იმის გამო რომ რაც მოხდა უნდა წარსულში დავტოვოთ და რეალობაზე ცუდი გავლენა არ მოახდინოს, ამიტომ უნდა დავიფიცოთ - სევდიანი ამბობდა ტატო - განა მე არ მიჭირს იმ ბიჭის დავიწყებაა? განა ჩემი ძმისთვის და ვახტანგისთვის, ან კაკოსთვის ან შაკსთვის მარტივია? მჯერა რომ არა, მაგრამ დროა გავუშვათ მეგობრებო, მე შვილი მყავს, როელიც ძლივს გამოჯანმრთელდა და ფეხზე დადგა, ვახოს ნანატრი შვილი გაუჩნდება დღე-დღეზე, რას იტყვით, მგონი დროა ჩვენც ვიყოთ ბდნიერები.
- მართალი ხარ ტატო, მე ვფიქრობდი ანასთვის მეთქვა ყველაფერი მაგრამ ჯობია წარსული ხელშეუხებლად დავტოვთ.
- მართალი ხართ ჩემო ძმებო. – ზახარამ გულზე დაკიდებული ჯვარი მუჭაში მოიქცია და თქვა - ვფიცავ ჩემ ღირსებას, ჩემ კაცობას და უფლის სახელს, სიცოცხლის ბოლომდე შევინახავ საიდუმლოდ მკვლელობის და ავრიის ამბავს, შევეცდები განვაგრძო ცხოვრება, ვფიცავ სამუდამოდ სიცოცხლის და ჩემი ძმების ბედნიერი დრეებისთვის დავიცვა საიდუმლო ხელისშემშლელი გარემოებებისგან, მზად ვარ სიცოცხლის ბოლომდე ვიყო ამ საიდუმლოს მცველი, მზად ვარ სიცოცლხის ბოლომდე ვატარო ეს ჯვარი ხმაამოუღებლად, მზად ვარ ცხოვრების ბოლომდე მომხდარი ფაქტის დავიწყებას შევეცადო ჩემ ძებთან ერთად, მზად ვარ განვაგრძო ცხოვრება ამ ფაქტზე საუბრს გარეშე!
ზახარას სიტყვებმა შეგვძრა იქ მყოფნი, მიუხედავად მისი ცხოვრების ნირისა ის მაინც ძალიან ძალიან კარგი მეგობარი იყო. მეც მერაბმაც პატარამაც და ალექსანდრემაც იგივე წარმოვთქვით და პირჯვარი გადავიწერეთ.
ეს იყო ძველის დავიწყება და დასაწყისი დიდი ბედნიერებისა.

ქორწილი.

ანა.

თავს კონკიად ვგრძნობდი, იმედი მქონდა რომ ბროლის ფეხსაცმელს და ჩემ პრინცს არასდროს დავკარგავდი. განა სხვა რა მინდოდა ბენდიერბსთვის, არც არაფერი.
ძალიან მშვიდი და ნაზი მაკიაჟი გამიკეთეს, ვარცხნილობაც ასევე ნაზი იყო, ორი წვრილი ნაწნავი უკან შემიკრეს და ფატა სარჭით ჩამიმაგრეს, თმა ოდნავ დმიხვიეს. ის ის იყო ფეხსაცმელი ჩავიცვი კარი კი არ შემოაღო შემოანგრია ვახომ, ენაგადაყლაპულიით იდგა და მომშტერებოდა, თვალს ვერ მწყვეტდა
- ღმერთო ჩემო, რა ლამაზი ხარ - ბოლოს ძლივს ამოილუღლუღა
- კარგი რა ვახო, ჯერ პატარძალი არ უნდა გენახა! - შეუბღვირა მარეხმა
- ლამაზია, ძალიან ლამაზია არა?
- საოცრად - უპასუხა მარეხმა - დაგტოვებთ.
მარეხი ოთახიდან გავიდა და ვახო ნელ ნელა მომიახლოვდა, ჩემი ორიე ხელი მის ხელებში მოიქცია და ორივე ხელი დამიკოცნა
- მინდა დღევანდელი დღე ყოველთვის გახსოვდეს, მინდა ცხოვრება გაგილამაზო და გაგიფერადო, სულ ბედნიერი და მომღიმარი მყავდე, ძალიან მიყვარხარ ანა
- მეც მიყვარხარ ვახო, ბედნიერები ვიქნებით აი ნახავ, მე და შენ და ჩვენი პატარა და დიდი ოჯახი.
- ანა, მინდა ის ყველა ტკივილი დაგავიწყო სამუდამოდ რაც მოგაყენე, მინდა ის დაივიწყო ....
- ვახო, იმის დავიწყებას ნუ მთხოვ რამაც უსაზღვრო ბედნიერებისკენ გადამისროლა.
- ხომ მაგრამ ანა...
- ვახო, მე ის გავყიდე რაც ყველაზე ძვირფასი იყო, მე ის გავყიდე რითიც ამაყი ვიყავი ყოველთვის, მე ის რაც გავყიდე ჩემი ღირსება იყო, მაგრამ ამით ბაბუაჩემიც გადავარჩინე და შენც გიპოვე, ჩემი წარმოუდგენელი და საოცარი სიყვარული, რაც იყო იყო ჩემო სიხარულო, ჩემო მკაცრო და ვითომ ,,უხეშო’’ ვახტანგ, მე შენ შემიყვარდი ყველაფრის და მუხედავად, კი დაე იყოს ასე და არის კიდევ, მე ჩემი ღირსება გავყიდე მაგრამ ნუ მთხოვ ეს დავივიწყო, ამას ვერ შევცვლით, არც მინდა, ყველა ტკივილი, ცრემლი თუ ტანჯვა, ამ დიდ სიყვარულს უძღოდა წინ რაც მე შენ მიმართ მაქვს, და ნუ მთხოვ ეს ყველაფერი დავივიწყო, ხო ნუ კარგი ჯანდაბას ერთ ორ ცუდ საქციელს გაპატიებ, მაგრამ დაე ვიყოთ ისეთი ბედნიერები როგორც ახლა მთელი ცხოვრება.
- რატომ აანა? განა რა სიკეთისთვის მარგუნა ბედმა შენი თავი და შენი სიყვარული?
- ბევრმა არ იცის შენ რა გულიც გაქვს, რა ხასიათი და როგორი სიყვარული შეგიძლია, ბევრი უხეშ, მკაცრ და დაუდნდობელ ადამიანად გიცნობს, მე ყველანაირი მიყვარხარ, ის შენი სიუხეშეც მიყვარს, სიმკაცრეც და დაუნდობლობაც, მე ისეთი შემიყვარდი როგორიც ხარ! ოჯახისთვს და საყვარელი ადამიანებისთვის თავგანწირული, მიყვარხარ ვახო და მუდამ მეყვარები.
ვგრძნობდი რომ ჩემი ესმოდა, ვგრძნობდი რომ თავდავიწყებით ვუყვარდი და მეც ზუსტად რომ ამხელა სიყვარულზე იგივე თუ არა უფრო აღმატებული ფორმით ვპასუხობდი.
- ყველაზე მეტად, აი ახლა დ აქ რას ისურვებდა ჩემი მომავალი მეუღლე?
- ჩემ მშობლებს.
ვახოს თითქოს სახე და გამომეტყველება შეეცვალა, ხელები მომიჭირა
- რას არ მივცემდი რომ ისინი აქ გყავდეს ჩემო ძვირფასო
- ვიცი, და მჯერა, მაგრამ მე მათ ვაპატიე
- რა?
- ვაპატიე ვახო, ყველა იმ ადამიანს ვაპატიე ვინც ამ ავარის თანამონაწილე იყო და მჯერა რომ ეს ერთი ადამიანის ბრალი არ იყო.
- ანა, სერიოზულად ამბობ?
- კი, იქნებ ის ადამიანები დღეს ისევე ბედნიერები არიან როგორც ჩვენ? იქნებ ეს მართლა უბედური შემთხვევა იყო და მართლაც მამაჩემმა დაკარგა საჭეზე კოტროლი და მე უბრალოდ წლების განმავლობაში პარანოა მქონდა? იქნენ უსუსური ახალგაზრდა ადამიანებსი ბრალი იყო და ამ ყელაფერს ისინიც და მათი ოჯახებიც შეეწირებოდნენ?, მაგრამ მჯერა რომ ყველა ცუდი იმიტომ ხდება რომ შემდეგ დიდი კარგი მოყვეს, მე მჯერა რომ წარსული წარსულია ვახო, და წარსუმა ცუდი გავლენა აწმყოსა და მომავალზე არ უნდა მოახდინოს.
- აპატიე, შენ ყველას აპატიე
- კი, და მე ამით ამაყი ვარ, ჩემი მშობლები ყოველთვის ჩემთან იქნებიან
- არასდროს დაგტოვებენ ჩემო ძვირფასო არასდროს
- ახლა, კი დროა.....
- წავიდეთ.
ჯვრისწერამ, ხელის მოწერამ და შემდგომმა ცერემონიალმა საოცრად ჩაარა, ყველა ბედნეირი იყო, ნელიც და ლევანიც მათი შვილის ,,როგორც იქნა დაოჯახებიით’’, მერაბი და ლია კი მათი შვილების ბედნიერებით მეცხრე ცას წვდებოდნენ, ჩემი მეგობრები ბარიდან, მშვენივრად ერთობოდნენ და ჩემი და ვახოს ბედნიერებას იზიარებდნენ სრულად, ვახოს თანამშრომლები თუ მეგობრები, ანდრონიკაშვილების ოჯახის მეგობრები და ნაცნობები, ყველა ბედნიერი და გახარებულ იყო, მათ შორის ჩემდა გასაკვირად ვახოს ყოფილი დაუძინებელი მტრები ,,შერმადინები’’.
ცოტა მიკვირდა, მაგრამ ვახო როცა საჭიროდ ჩათვლიდა გამარკვევდა მათ დამოყვრების ამბავს, თუმცა დღეს ისინიც ბენდირები იყვნენ. და მაინც, მჯეროდა და მწამდა რომ ვახო მის ბიზნესს არ გააერთიანებდა შერმადინებთან, რომ არა დიდი სიყვარული.
როგორც ჩანდა, მათ მათივე კამათის თუ პრობლემის აღმოფხვრის გზები იპოვეს, ეს კი უკვე აღარც კი ღირდა სალაპარაკოდ.
დღევანდელი დღე იყო ყველა წარსული ცოდვის, წყენის და ტკივილის დასრულების და საოცარი დიდი ბედნიერების დასაწყისი.




იმედი მაქვს საბოლოო ჯამში მოგეწონათ ანას და ვახოს ისტორია, ბევრი ცუდით თუ კარგით გაჯერებული.
მადლობა რომ ამ ხნის განმავლობაში ერთად განვიცადეთ პერსონაჟების ტკივილი და ბედნიერება, მადლობა რომ ჩაიკითხეთ ბოლომდე.
,,წარსულს ქექვა არ უყვარს’’
,,ზოგჯერ ცუდ შემთხვევებს ბედნიერება მოჰყვება’’