ჩემი დღე ყოველთვის მხიარულად იწყება არასოდეს მეგონა რომ ოდესმე საშინელება მოხდებოდა ჩემს ცხოვრებაში არასოდეს მიფიქრია რომ ტრაგიკული და ჯოჯოხეთური იქნებოდა ჩემი ცხოვრება.დილით როგორც ყოველთვის ბედნიერი ავდექი შხაპი მივიღე, ვისადილე შემდეგ მოკლე კაბა, ტოპი და დიდი მოსაცმელი ჩავიცვი ასევე მაღალი ბოტასები და სამზარეულოში ჩავედი ყავის გასაკეთებლად.
-ადექი ძილისგუდა?
-ძილისგუდა?
ტელეფონი ავიღე ხელში და საათს დავაკვირდი 9 საათია.
-9 საათია იდიოტო,მიკვირს სახლში რომ ხარ.
-ამჯერადაც იმედები უნდა გაგიცრუო დაიკო უნდა წავიდე.
-რა?ისევ?ეს მე ხუმრობით გითხარი
-ვიცი ვიცი რომ ხუმრობით მითხარი უბრალოდ ძალიან მნიშვნელოვანი საქმე მაქ.
-სადმიდიხარ
-ამის თქმა არშემიძლია მაგრამ გპირდები მალე დავბრუნდები.
-შენ არასდროს არაფერს მეუბნები ხანდახან მგონია რო უცხო ხარ.
-გპირდები საქმეებს როგორც კი მოვაგვარებ სულ შენს გვერდით ვიქნები და აღარასდროს მიგატოვებ.
-არა ანდრია ეს ცრუდაპირებაა შენ ჩემთან არასდროს იქნები გამირბიხარ,რაც მშობლები დავკარგეთ იმის მერე თავს მარიდებ როცა ყველაზე მეტად მჭირდები ჩემს გვერდით არხარ,ერთი წელი გავიდა ერთი წელი გესმის!? ეს დიდი დროა მეკი არვიცი არვიცი ასე რატომ იქცევი ამდენი ფული საიდან გვაქვს არვიცი ვინხარ სადმუშაობ რასაკეთებ შენს შესახებ არაფერი ვიცი იმის მიუხედავად რომ ჩემი ძმა ხარ.
-ცრუდაპირებებს არასოდეს ვიძლევი ჩემს სიტყვას ყოველთვის ვასრულებ და არაფერი იმიტომ არიცი ჩემს შესახებ რომ საჭირო არაა რამე იცოდე ამას შენთვის ვაკეთებ,ეხლა მხოლოდ იმის თქმა შემიძლია რომ ჩემი სამსახური პრობლემებს შეგიქმნის ამიტომ არმინდა რომ რამე იცოდე,წავალ და მალე დავბრუნდები.
-როგორც გინდა ისე მოიქეცი.
-მია გთხოვ.
სამზარეულოდან გავედი ჩემს ოთახში ავედი და ტასოს დავურეკე.
ერთადერთი იყო ვისაც ჩემი ესმოდა სულ ჩემს გვერდით იყო როცა მშობლები დავკარგე ეხლაც კი მისი თანადგომა მჭირდებოდა.
-მია რამოხდა.
-ტას შეგიძლია ჩემთან მოხვიდე?
ნამტირალევი ხმით ვუთხარი.
-კიი,რამოხდა?
-ტელეფონით არა,მოდი და მოგიყვები.
-მოვდივარ.
ტელეფონი გავუთიშე და ლოგინზე წამოვწექი.ნახევარ საათში ტასო ოთახში გიჟივით შემოვარდა და ჩამეხუტა.
-რამოხდა?კარგად ხარ?
-კარგად არვარ,ანდრია ისევ მტოვებს ჩემი ერთადერთი ძმა ისევ მიდის თავს მარიდებს.
-სად ჯანდაბაში მიდის ეგ იდიოტი.
-არვიცი არაფერს მეუბნება საერთოდ არაფერს.ტასო ჩემს ძმას არვუყვარვარ?
-რასამბობ სულელო დარწმუნებული ვარ ანდრიას ყველაზე და ყველაფერზე მეტად უყვარხარ.
-მაშინ ასე რატო მექცევა.
-შეიძლება შენს დაცვას ცდილობს.
-კი მაგრამ რისგან ან ვისგან უნდა დამიცვას.
-არვიცი მიი,ჩამოვა და სულ შენთან იქნება.
-ჰო პირობა მომცა რო ჩამოვა არასდროს აღარ მიმატოვებს.
-მერე რაგანერვიულებს ხო იცი ანდრია სიტყვარ ყოველთვის ასრულებს.
-ჰო.
-დამშვიდდი,სულ ასე ხო არ იქნები არაა.ჩემი შეყვარებული ირაკლი წვეულებას მართავს არგინა წამოხვიდე თან გაიცნობ.
-არმინდა ამის ხასიათზე არვარ.
-წამო რაა გავერთობით ცოტა გულს გადააყოლებ და ირაკლისაც გაიცნობ.
-არვიცი...
-არიცი არა მოდიხარ.
-აუ...
-არავითარი აუ ხვალ საღამოს შემოგივლი და ერთად წავიდეთ,იცოდე მზად იყავი.
-კარგი ჰოო.
ლოყაზე მაკოცა და ოთახიდან გავიდა,ეს ერთი დღე ძაან სტრესში ვიყავი იმის გამო რომ ანდრია სადღაც ჯანდაბაში მიდიოდა ვერც კი გავიგე როდის დაღამდა როდის გათენდა და როდის მოვიდა საღამო.
ანდრია უკვე წასული იყო საღამოს მომზადება დავიწყე,შავი გრძელი კაბა შავი ბოტასები და წითელი პომადა წავისვი და წვეულებაზე წავედით.ერთ საათში უზარმაზარი სახლის ჭიშკართან ვიდექით და სახლს მივჩერებოდით.
-მგონი შენი შეყვარებული ძალიან მდიდარია.
-გეფიცები არვიცოდი.
ტასოსაც ჩემსავით უზარმაზარ სახლის დანახვაზე ყბა დარჩა ღია.
-ნამდვილად ეს სახლია?
-ჰოო ესაა.ჩემთვის არასდროს უთქვია ასეთი მდიდარი თუ იყო.
-კაი წამო შევიდეთ.
-ჰო შევიდეთ მია.
ჭიშკარი გავაღეთ დიდი ულამაზეს ეზოში შევედით სადაც უამრავი ყვავილი და ნაძვი იყო სამოთხეს გავდა იქაურობა დაცვამ სახლის უკანა მხარეს გაგვიყვანა სადაც წვეულება იმართებოდა,ღია ცის ქვეში ყველაფერი ყველა დეტალი ძალიან ლამაზი იყო,ტასო თავისი შეყვარებულის დანახვაზე გაიქცა და მას ჩაეხუტა.
-ულამაზესია აქავრობა.
-ჩემიდის დამსახურებით.მომენატრე.
-მეც მომენატრე.
-უკაცრავად თქვენი მოსმენა სასიამოვნოა მარა მთელი საღამო ასე უნდა ვიდგე?არგამაცნობ შენს შეყვარებულს?
-ჰო,კი რათქმაუნდა.
-მი ეს ირაკლი დადიანია ჩემი შეყვარებული და ირაკლი ეს მია მახარაძეა ჩემი საუკეთესო მეგობარი.
-მახარაძე?
-მარტო ჩემი გვარი გაიგე?
გავიცინე და ხელი ჩამოვართვი.
-ნაცნობი გვარია.
-იშვიათია და ალბათ მაგიტომ.
-შეიძლება.მე...წამოდით ანასთან მიგიყვანთ.
-კარგი.
ირაკლიმ ანასთან წაგვიყვანა და თვითონ სადღაც წავიდა.
-მე ირაკლის დავარ ანა.
-ვიცი ირაკლი შენზე ბევრს მიყვება ხოლმე.
-ანუ შენ მისი შეყვარებული ხარ.
-კი ასეა.
-და ის?
-მია,ტასოს საუკეთესო მეგობარი ვარ.
-სასიამოვნოა.
-ჩვენთვისაც.
-რამოხდა?აფორიაქებული ჩანხარ.
-არაფერი უბრალოდ ირაკლიმ ჩემი გვარი როგორც კი გაიგო მაშინვე სადღაც წავიდა თან ეს დაცვები მომრავლდნენ ეს ყველაფერი მეუცნაურება.
-დაწყნარდი ჩემი ძმა ასეთია სულ გადარბენაზეა,დაცვები კი რაც თავი მახსოვს სულაქ არიან ამიტომ არინერვიულო.
-კარგი.
არვიცი რატომ მაგრამ ვიცოდი რომ ამ ყველაფერთან კავშირი მქონდა და რატომ?მალე ირაკლი დაბრუნდა და ტასოს მოეხვია.
-რამოხდა?
-არაფერი საქმე მქონდა და მოვაგვარე.
-რაღაც უნდა გკითხო.
-მკითხე.
-ჩემმა გვარმა ასე რატომ გაგანერვიულა?ან ამდენი დაცვა რა საჭიროა.
-არა შენ არაფერ შუაში ხარ უბრალოდ გადავიღალე.
-კარგი.
-მიი კარგად ხარ?
-არა არვარ კარგად მგონია რომ რაღაც ხდება მაგრამ რა?!
-აქ უსაფრთხოდ ხარ.
-და სხვაგან საფრთხეში ვარ?
-არა უბრალოდ.
-რაჯანდბა ხდება?
-არაფერი არ ხდება უბრალოდ გაერთეთ.
-ჩემს ძმას გავხარ.
-შენ ძმას?ამას?
-არა ჩემს უფროს ძმას დემნას.
-დემნას?ორი ძმა გყავს?
-კი ორი ძმა მყავს.
-აბა სადარის შენი მეორე ძმა.
-არვიცი,სახლში არასდროს მოდის მამას ვერიტანს არვიცი რატომ მაგრამ ჩვენთან არაცხოვრობს.
-ნაცნობი სიტუაციაა შენ კიდევ გაგიმართლა ორი ძმა გყავს და ერთერთი ყურადღებას გაქცევს მეკიდე ანდრიას სუ ფეხებზე ვკიდივარ ზოგჯერ მგონია რომ ჩემი ძმა არაა.
-ანდრია? ანდრია მახარაძე!?მისი დახარ?
-ჰო ანდრიას და მია მახარაძევარ რამოხდა ასე რატომ გადინებთ ჩემი გვარი.
-ინჰალატორი...
-მია მგონი ცუდადაა წავალ ირაკლის მოვიყვან.
-ინჰალატორი...
-ინჰალატორი?მოგიტან
-არა არა შენ არა.
-კარგი დაცვას ვეტყვი ვინმეს ვეტყვი.
დაცვისკენ გავიქეცი და ვუთხარი ინჰალატორი ეყიდათ დაცვა სახლიდან წავიდა აფთიაქში მე კი გარეთ ჭიშკართან ველოდებოდი მალე ვიღაცის შავი მანქანა მოვიდა სახლთან გააჩერა და მანქანიდან გადმოვიდა.მის დანახვაზე ერთ ადგილზე გავიყინე სულ შავი შავი მოზრდილი თმები შავი თვალები შავი წამწამები შავებში გამოწყობილი,ბანდიტი გეგონებოდა.
ჩემსკენ ჩქარი ნაბიჯით წამოვიდა როდესაც მომიახლოვდა ხელი მომკიდა და ეზოსკენ წამათრია.
-გამიშვით!
გაჩერდა და ჩემსკენ შემოტრიალდა.
-ვიღაცაში აგერიეთ.
-არავიში არ ამრევიხარ მია მახარაძე ანდრია მახარაძეს და ხარ.
-რაა?
-წამოდი.
მკაცრი ტონით მითხრა და ისევ გააგრძელა ჩემი გათრევა.
-არა! არგიცნობთ და რატომ უნდა გამოგყვეთ ან რაგინდათ რამეს ვაშავებ?ვდგევარ და დაცვას ველოდები.საერთოდ ვინხარ.
-არაფერს არ აშავებ მაგრამ აქ არ უნდა იყო.
-შენ რაგინდა მე სად ვიქნები!ვინხარ მეთქი.
ხმა არ ამოუღია დამაიგნორა,ხალხი პანიკაში რატომ ვარდება როცა ჩემს გვარს იგებენ ან ჩემი ძმის სახელს.
-წამოდი მალე.
-არა.
ხელი გავაშვებინე და ისევ ჭიშკართან დავდექი.
-რა ჯიუტი ხარ.
ხეს მიეყუდა ჯიბიდან სიგარეტი ამოიღო მოუკიდა მოწევა დაიწყო და თან მე მიყურებდა.ცოტა ხანში თვალებში შუქმა მომანათა ვერაფერს ვხედავდი მანქანის შუქების გარდა.
-აი ხედავ მოვიდა.
-არა აგახვიდე!
სიგარეტი გვერძე მოისროლა და ჩემკენ დიდი სისწრაფით წამოვიდა თოფის გასროლის ხმა გავიგე და ჩემს წინ დამდგარ კაცს მივაშტერდი.
-კარგად ხარ?
-კი.შენ.
შოკისგან ხმას ძლივს ვიღებდი.
-მეც.
დაცვები მოგვვარდნენ და მანქანებს თოფების სროლა დაუწყეს.
-წამოდი.
როდესაც ხელი მომკიდა სისველე ვიგრძენი მაგრამ ყურადღება არ მივაქციე და მას უსიტყვოდ გავყევი.
მხოლოდ მაშინ დავინახე სისხლი როცა უკანა ეზოში გავედით და ყვირილთან ერთად ტირილიც დავიწყე.
-დაჭრილი ხარ.
-არაფერია!
-ბევრი სისხლი მოგდის.
-კარგად ვარ!
ჩემს ყვირილზე ყველანი ჩვენსკენ გამოცვივდნენ.ტასომ როგორც კი დამინახა მაშინვე ჩემსკენ გამოიქცა და ჩამეხუტა.
-კარგად ხარ?სროლის ხმა გავიგე მაგრამ ირაკლიმ არ გამომიშვა.დაგჭრეს?რამოგივიდა!
-მე კარგად ვარ მაგრამ...ის..
გვერძე რო მივიხედე ანა იმ კაცს ეხუტებოდა რომელმაც გადამარჩინა.
-ძამიკო სისხლი მოგდის ირაკლი ექიმი გამოიძახე გთხოვ.
-არმინდა ექიმი კარგად ვარ.
-ძამიკო?ეს შენი ძმაა?მაპატიეთ ირაკლი ბოდიში შენი ძმა ჩემსგამო დაიჭრა მაპატიეთ.
ირაკლის ჩემთან მოვიდა და ჩამეხუტა.
-შენი ბრალი არაა.
-ჩემი ბრალია.მან მითხრა რომ შემოვსულიყავი სახლში მაგრამ არ დავუჯერე ჩემი და ჩემი სიჯიუტის ბრალია ეს ყველაფერი.
-ტასო მიდი შენ და მია სახლში შედით მეც მალე მოვალ.
-ფრთხილად იყავი გთხოვ.
ირაკლიმ ტასოს თავი დაუქნია და დემნასკენ წავიდა,მე და ტასო სახლში შევედით და მისაღებში დავსხედით.
-ჩემი ბრალია!უნდა დამეჯერებინა მისთვის.რომ დამეჯერებინა ეს არ მოხდებოდა.
-დამშვიდდი.
-როგორ?როგორ დავმშვიდდე სადაც მივდივარ ყველგან პრობლემები მიმაქ მითხარი როგორ დავმშვიდდე.
-შენი ბრალი არარის.
მისაღებში დემნა შემოვიდა და მდივანზე დაჯდა.
-ბოდიში.
-რამდენჯერ უნდა გითხრა რომ შენი ბრალი არარის.აქ შენ საერთოდ არაფერ შუაში ხარ,ისინი მე მესროდნენ.
-კი მაგრამ რატომ.
-მე მაფიოზი ვარ.
-რახარ?
-რაც გაიგე.
-ტასო მგონი ამას რაც ტყვია მოხვდა დადებილდა.
-არ დავდებილებულვარ მაფიის ბოსი ვარ და მათ ჩემი მოკვლა ამიტომ უნდოდათ.
-სახლში მინდა,სახლში წავიდეთ ტასო.
-ხო წამოდი.
დემნამ ერთი ამოიოხვრა და ჩვენთან ერთად ეზოში გამოვიდა.
-ირაკლი მია სახლში უნდა წავიყვანო.
-არშეიძლება.
-რატომ
-ამას ვერგეტყვი მაგრამ მენდე.
-შენც მაფიოზი ხარ როგორც შენიძმა?
-რაა?არა მე არავარ მაფიოზი.
-მია ტასო აქ დარჩით მალე მამა და დედა მოვლენ და ერთად უფრო უსაფრთხოდ ვიქნებით.მია გთხოვ.
-არა!მია აქ არდარჩება!
-ჰა.
გაკვირვებული შევხედე დემნას რომელიც ჩემს მაგივრად იღებდა გადაწყვეტილებებს.
-ის აქ არ დარჩება მეთქი!
-დემნა მართალია მია აქ ვერდარჩება.
-რახდება?ხალხო ჩემს მაგივრად რატო იღებთ გადაწყვეტილებებს! მე სახლში მინდა ჩემს სახლში და ჩემს სახლში წავალ.ტასო წავიდეთ.
-წავიყვან,კარგად საყვარელო.
-კარგად.
ტასომ ირაკლის ლოყაზე აკოცა და სახლში წავედით.