პირველად 7 წლის ვიყავი, როდესაც მასწავლებელმა აღსარებაზე ჩასაბარებლად
წაგვიყვანა მახსოს მომენტალურად ჩემს ცოდვებზე დავიყე ფიქრი. რა უნდა მეშთქვა
მღვდელისთვის? ის რომ დედას მოვატყუე თუ ჩემს მეგობარს ოჯახობანას თამაშისას
ტუჩებში, რომ ვაკოცე? ფიქრებში გართულს, მთელ სხეულზე სიცივემ დამიარა
პირველად სწორედ მაშინ დავინახე ჩრდილი ის ჩემს უკან იდგა,თუმცა არ შემხებია.
ორი წელი გავიდა. ზაფხულის ცხელ დღეს მეგობრებთან ერთად სასრიალოებზე
ვთამაშობდით,სწორედ მაშინ მოვიდა ჩემი „მეგობარი“ მაიკი
-ქალო! ქალო! - აგდებით მეძახდა და თან იცინოდა ალბათ
გაგიკვირდებათ,როგორ შეიძლება იმ ადამიანთან ვმეგობრობდე,რომელიც
დამცინის თუმცა ის დედაჩემის მეგობრის შვილია მინდა თუ არ მინდა ყოველ
ზაფხულს მასთან შეხება მიწევს აგარაკზე. სამეგობროში მას „მარიაჟას“ ეძახიან
ალაბთ ამ ზედმეტ სახელითაც მიხვდებით თუ როგორ პიროვნებასთანაც მაქვს
საქმე. |
-ქალო!ქალო!- აგდებით მეძახის თან სიცილით კვდება.
სახეზე ოფი მასხავს სიბრაზისგან ვენები მებერებამზის მცხუნვარება კი უფრო და
უფრო იმატებს. შორიდან ჩრდილს ვხედავ მას ჩემი სილუეტი აქ და მაიკთან დგას
ხელებს მაღლა წევს და მის დახრჩობას ცდილობს. რათქმაუნდა ის ჩრდილია და
ვერაფერს იზავს, მაგრამ მანიშნებს.მისმა ყურებამ ტრანსში ჩამაგდო...
ყურში ქალის კივილის ხმა ჩამესმის
-ბავშვს ხელი გაუშვი! ბავშვს ხელი გაუშვი რას აკეთებ!- მიყვირის შავთმიანი ქალი.
უცებ გონს მოვდივარ და ვხედავ,რომ მაიკისთვის ყელში მაქვს წაჭერილი და მის
დახრჩობას ვცდილო. წამიერად შევცბი და ხელები გავუშვი ის კი შავთმიანი ქალის
უკან დაიმალა გარშემო ყველა ჩვენ გვიყურებდა მე შევშინდი და სახლისკენ
გავიქეცი...
-ნეით ვახშამი მზად არის!- დამიძახა ბებიაჩემმა
-მოვდივარ!- ვუპასუხე მას და ამოვიოხრე ვიცოდი ისევ შემწვარი კარტოფილი და
ბოსტნეულის სალათი უნდა მეჭამა. ჩვენი მენიუ მთელი კვირის განმავლობაში ამით
შემოიფარგლება... ალბათ გაინტერესებთ რატომ? მამაჩემი სამსახურიდან
გაათავისუფლეს უკვე სამი თვეა პროფილაკტიკაში მუშობას,საკმაოდ გვიჭირს.
დედა,მამა,მე და ჩემი ძმა ორ ოთახიან სახლში ვცხოვრობთ თავს გავიტანდით
ჩვენით რამენაირად მაგრამ ჩვენთან ერთად ბიძაჩები, მამიდაშვილი და ბებო
ცხოვრობენ, ორ ოთახიან სახლში სული მეხუთება, გაქცევა მინდა, თუმცა 13 წლის
ვარ სად გავიქცევი?
თავი ვაკუუმში მოქცეული სანთელი მგონია, როდესაც ჟანგბადი ამოიწურება მეც
მასავით ჩავქვრები...
-ნეით სვახშამი მზად არის ჩამოდი!- დამიძახა ბებიამ.
-მოვდივარ!- დავუძაცე მოწყენილი ხმით და სამზარეულოში დავჯექი. ყველანი
ოთახში დამხვდნენ. იმისთვის, რომ ჩემს საცხოვრებელ პირობებზე არ მეფიქრა
კედელს მივაშტერდი, რომელზეც ჩრდილი მოიპარებოდა,ქურდს
მოგაგონებდათ,რომელიც ფეხაკრეფით ცდილოს სახლის გაქურვას თან ტუჩზე
საჩვენებელი თითით მანიშნებდა ჩუმად იყავიო. ჩრდილმა ხელები ყელზე
შემოიხვია თავს იგუდავდა შემდეგ კი გული საგულედან ამოუვარდა,
მომენტალურად ხელში დაიჭირა და მას შესცქეროდა. გული გამაწარებით ცემდა
რამენიმე წამში შენელდა, საბოლოოდ კი სრულიად გაჩერდა... მხარზე დედაჩემის
ხელი ვიგრძენი.
-ნეით შეჭამე გაგიქივდა საჭმელი!- მითხრა დედამ, მეც თვი დავუქნიე.
ვახშამის შემდეგ ტახტზე წამოვწექი, უჰაერობას ვგრძნობდი თავში სულ ჩრდილის
მიერ დადგმული სცენა მიტრიალებდა. თვალები დავხუჭე და ჩასუნთქვა ვცადე
თუმცა ჰაერი არ ჩამდიოდა მშობლებმა ყველანაირი გამოკვლევა ჩამიტარეს, თუმცა
ეიქიმებმა გვითხრეს, რომ სრულიად ჯანმრთელი ვიყავი...
უკვე რამდენიმე თვეა უჰაერობისგან უძილობა მჭირს ყოველთვის მგონია, რომ
გული გამიჩერდება, ჩრდილმაც მოუხშირა ჩემთან სტუმრობას ღამ-ღამობით
საწოლის თავთან მიზის და მეფერება მისი ყოველი „ალერსი“ ჟრუანტელს მგვრის
სხეულში .მინდა დავივიწყო მისი არსებობა თუმცა სადაც არ უნდა წავიდე ის მაინც
ყველგან გამომყვება...