-გისმენ?
-სად მიდიხარ?
ცალი წარბი ამიწია და ისე დამათვალიერა.
-ჩაგერთო გრუზინი ბიძაშვილური?
-გოგო, ნუ ხარ შენ მწარე.
თან დათოს ვათვალიერებდი და თან მის უკან არსებულ ეგრედწოდებულ „კამანდას“.
ნიკამ დაინახა, რომ მათ ვუყურებდი, და ხელი დამიქნია. მეც ხელი დავუქნიე.
-აე, გელაპარაკები ტო, და შენ არც მისმენ?
-ადამიანი მომესალმა და დამეიგნორებინა?განა შენ და შენს ძმაკაცებს ვგავარ.
-დღეს ძალიან ვიკბინებითო და რატო?
-არ ვარ ხასიათზე, რას მეუბნებოდი, გამიმეორე აბა, მეჩქარება.
-ჯერ სად მიდიხარ, ხომ გკითხე?
-ვაიმე, აი ხო იცი რომ არ მიყვარს, აესე კაი ბიჭივით რომ იქცევი.
არაფერი არ უთქვია, მზერით მაგრძნობინა ყველაფერი.
-ლელასთან მივდივარ, უნდა გავისეირნოთ, დაკმაყოფილდი.
-კი.
თვალები ავატრიალე და გზა უნდა გამეგრძელებინა, ისევ რომ დამიძახეს.
-ელენეე.
ეხლა ნიკა მომიახლოვდა.
-უთხარი ბიჭო?
-მე ამას არაფერს არ ვეტყვი.
ღმერთო, ჩუმად ჩავიბრუტუნე.
-ხალხო, მეჩქარება, რა გინდათ?!
-ხო ხედავ, ეჩქარება, დაანებე თავი, წამო ჩვენ წავიდეთ.
უთხრა დათომ ნიკას და ხელი გადახვია.
დაიცა რა, რას იბრუსხები, ვუთხრათ წესიერად გოგოს.
-კაროჩე, ჩემო ელენიკო, მთაწმინდაზე ავდივართ, აგერ კამანდა, წამო შენც და შენი დაქალიც წამოიყვანე.
უნდა მეთქვა არა, არ გვინდა თქო, მარა ნატალის წიკვინი რომ გავიგე...
-ნიკ, დაანებე თავი, არ უნდა, ხო ხედავ, წავიდეთ, ჩვენ ხომ ივა.
ღმერთო, ახლა ამას ვითრევ! არა გენაცვალე, უნდა წავიდე, თან ამ ნატალის დაქალები დათოს ისე უყურებენ, ალბათ მალე გადაყლაპავენ, და ასეთი რძლები მინდა, ახლა მე არა, არ მინდა!
-დავურეკავ ლელას და წამოვალთ.
ისე ვუთხარი ნატალისთვის და ივასთვის, მზერა არ მომიცილებია.
ლელას დავურეკე და ყველაფერი მოვახსენე, ისიც ვუთხარი: ნატალიმ ესე-ესე თქვა და მაგის გასამწარებლად დავთანხმდი, და გთხოვ, მარტო არ გამიშვა, ბევრი ვეხვეწე, და ძლივს დავითანხმე ლელა, რომ მოვიდა. ახლა იმაზე უნდა გვეფიქრა, ვინ სად დაჯდებოდა ან ვინ რითი წავიდოდა. ვინაიდან და რადგანაც მხოლოდ ივას ყავდა მანქანა და 8 კაცი ვიყავით, ზოგი ავტობუსით უნდა წასულიყო.
-მე ფეხი მტკივა და ვერ წავალ ფეხით ვერსად, თქვენთან ერთად მარტო ვერ წამოვალ, ამიტომ მე და ელენე ივასთან ვჯდებით.
თქვა ლელამ და თან ფეხი დაიზილასავით ლელას რომ გავხედე და თვალი ჩამიკრა, მივხვდი რატომაც თქვა, თან ივას მანქანისკენ მიბიძგა და წინა კარები გამიღო.
-მოდი ელენე, ჩაჯექი.
-მოიცადე, წინ მე უნდა დავჯდე.
ნატალი ისე გამოიქცა კარებისკენ, კინაღამ გამიტანა.
-მოიცადე, საყვარელო.
წინ გადაუდგა ლელა.
-მე შენ რაღაცა უნდა მოგიყვე და თუ შეიძლება, გვერდით დამიჯექი.
რასაც ქვია ძალით ჩატენა ნატალი უკან, მე კი წინ შემტენა.
ძლივს რომ დავიძარით, ისე მოხდა, რომ ნიკა, დათო და ნატალის ორი დაქალი ავტობუსით წავიდნენ. გზაში ნატალიმ ტვინი წაიღო, ისე ხმამაღლა იცინოდა. მთელი გზა იმას ვნატობდი, ნეტა მეც ავტობუსით წავსულიყავი!
მთაწმინდაზე რომ ავედით სადღაც 10 წუთში, ბიჭები და ნატალის დაქალებიც მოვიდნენ. პარკში შევედით და გართობა დავიწყეთ. დათო თითქმის ყველა ატრაქციონზე იჯდა, ზოგში არ შეუშვეს: "ეს პატარებისთვის არის განკუთვნილიო", და ლამის იქვე ტირილი დაიწყო.
ცოტა რომ დაღამდა, ეშმაკის ბორბლისკენ წავედით.
-მე არ მინდა, იყოს.
ვთქვი და განზე გავიწიე.
-კაი, რა გთხოვ, წამო.
ლელა ხელზე დამექაჩა.
-არა, არა ლელა, ხო იცი, მეშინია სიმაღლის.
-აბა მარტო ხო არ დარჩები, მაშინ მე დავრჩები შენთან ერთად.
-არ მინდა, არავინ არ მომიტაცებს.
ვთქვი და ლელას ვუბიძგე.
-მე დავრჩები.
თქვა ივამ და ჩემს გვერდით დადგა.
-მაშინ მეც დავრჩები.
თქვა ნატალიმ და ივას კისერზე ჩამოეკიდა.
-წამოდი, გამოადგი რა, ფეხი ნუ გეშინია, არავინ მოგტაცებს, შენს გამო მოვედით და შენ აქ რჩები? არა, ივა, სად პოულობ ამ ლოგიკით სავსე ადამიანებს?
ლელამ ნატალი რასაც ქვია ჩამოხსნა ივას და ძალით წაათრია, რომ ჩაჯდნენ და უკვე ზემოთ ადიოდნენ. მე და ივა იქვე სკამზე ჩამოვჯექით.
დიდი ხანი ხმას არ ვცემდით ერთმანეთს.
-წასულიყავი შენც, არავინ მომიტაცებდა.
-არ მინდოდა და არ წავედი, გაქვს რამე პრობლემა?
ისე აგრესიულად მითხრა, აღარც შემიხედია ზედ.
-კარგი.
ჩუმად ჩავიდუდღუნე. ბავშვები რომ ჩამოვიდნენ, ძლივს უკვე პარკინგისკენ წავედით. წინ ნატალი და ივა მიდიოდნენ, მაგათ უკან დათო, ნიკა და ნატალის დაქალები ევა და კიტა, მე და ლელა კი უკან მივყვებოდით. ნატალის ხმა რომ გავიგეთ.
-ახლა ერთი სელფი გადავიღოთ, არ გინდათ? ივ, მოდი, სიყვარულო.
რა გითხრათ, ვერაფერი შევატყვე სახეზე. ლელამ კი ჩუმად მითხრა:
-შეხედე, როგორ უყურებს, ალბათ მოაბეზრა თავი.
მე და ლელა გვერძე გავიწიეთ.
-თქვენ არ გინდათ?
გვკითხა კიტამ. არ ვიცი, ეს გოგო ამათთან რატო მეგობრობდა. საყვარელი და ზრდილობიანი გოგო იყო.
-არა, კიტა, არ გვინდა.
იქიდან გვიან წამოვედით, ამიტომ დათო, ნიკა, ევა და კიტაც ჩვენთან ჩაჯდნენ. ლელა მექაჩებოდა წინ დაჯექიო, მაგრამ ივა ისე დამელაპარაკა, მაგასთან აღარ დავჯდებოდი, ამიტომ მეც უკან დავჯექი. ფეხებზე კი დათო მეჯდა, კი ჩამტეხა ყველაფერი, მაგრამ ვითმენდი, მეტი რა გზა მქონდა.
ისე მოხდა, რომ ბოლო მე შემოვრჩი. ლელაც რომ მივიყვანეთ, მეც უნდა გადავსულიყავი.
-შენ სად მიდიხარ?
მკითხა ივამ.
-მეც აქ ჩამოვალ და ფეხით წავალ.
გადასვლას ვაპირებდი, ხელი რომ მომკიდა.
-კარები მოხურე, მიდი, ჩქარაა.
ამ მომენტში შინაური ცხოველი მეგონა ჩემი თავი. აი, ძაღლს რომ ეტყვი, დაჯექიო, და დაჯდება, იგივენაირი სიტუაცია იყო ამ შემთხვევაშიც.
ისე მოვხურე კარები, არც შევწინააღმდეგებივარ. გაბრაზებული მივეგდე სავარძელზე. მთელი გზა გაბრაზებული ვიყავი, არ ამომიღია ხმა არც მას. მხოლოდ მაშინ დამელაპარაკა, როდესაც სახლში მიმიყვანა.
-მისმინე.
შემომიტრიალდა და შემომხედა, მეც შევხედე.
-გისმენ.
-წეღანდელისთვის ბოდიში, კაი?
-წეღანდელისთვის, რომლისთვის? პარკში რომ მოხდა, ლელასთან თუ ნატალი რომ მივიყვანეთ, მაშინდელისთვის?
-სამისვესთვის.
-ხო, კაი, შევილება წავიდე?
-კი, კარგად.
უცებ გადმოიწია და ლოყაზე მაკოცა.
უცებ ავირბინე სახლში, მალევე მესიჯი მომივიდა ტელეფონზე, უცხო ნომერი იყო, მაგრამ ვიგრძენი, რომ ივა იყო.
<<-ახვედი?>>
<<-კი.>>
არაფერი მოუწერია, თავი მოვიწესრიგე, დედას და მამას მოვუყევი ყველაფერი, და დასაძინებლად წავედი. ცოტა ხანი ლელასაც ვეჭორავე ისევ, და შემდეგ დავიძინე.

----------------------------------------------------------------------------------
გამარჯობა ჩემო საყვარელო ადამიანებო
აი ესეც ახალი თავი იმედია მოგეწონათ
მინდა გითხრათ რომ თქვენი ერთი მოწონება ან კომენტარიც კი ჩემთვის მოტივაციაა
ამიტომ ნუ დაგეზარებათ გთხოვთ მოწონება ან კომენტარი