სკოლაში კარგი მოსწავლე ვიყავი ნიჭიერი, მყავდა მეგობრები დაქალები რომლებთანაც ბევრ დროს ვატარებდი ყოველთვის ვუფრთხილდებოდი ჩემს ნივთებს და კარგად ვუვლიდი მეშვიდე ან მერვე კლასში ვიყავი პირველას როდესაც ეიფლის ტელეფონი მიყიდეს ძალიან მიხაროდა. მე ნაწყენი ვიყავი გაბრაზებული ჩემებზე რადგან წლების შემდეგ ჩემი ტელეფონი საკმაოდ დაძველდა ბევრი ახალი მოდელი დაწმატა ჩემი კი უსარგებლო გახდა მალე
ჯდებოდა ვერაფერს ვიწერდი ბავშვი ვიყავი მეც მინდოდა ახალი და კარგი მშობლებმა კი ჩემს დებს უყიდეს ჯერ ერთს მერე მეორეს გაუტყდათ და შეუცვალეს მე კი ისწვ უნაკაწრო ,,ჯართი” მქონდა სასაცილოა ახლანდელი გადმოსახედიდან ეს ყველაფერი მაგრამ გული ძალიან მტკიოდა და ვბრაზობდი. ჩემი მშობლები ჩემს უფრის დას ყველა საგანში ამზადებდნენ როცა აბიტურიენტობას მივუახლოვდი და უკვე მეთერთმეტე კლასში ვიყავი მანამდეც სულ მეუბნებოდმენ შენით უნდა ისწავლო და ჩააბარო მაინც არ მოგამზადებთო ჩემს კლასში ყველა ემზადებოდა ვისაც ჩაბარება უნდოდა მართალია ძალიან კარგი მოსწავლე ვიყავი და ყველას ჰქონდა მოლოდინები რომ მე ჩავაბარებდი მაგრამ მომზადების გარეშე მეშინოდა არმქონდა საკუთარი თავის იმედი და ამას სხვებთან არასდროს ვამბობდი თუმცა მეშინოდა იმის რომ რომ ვერ ჩამებარებინა ყველა ჩემზე ილაპარკებდა და შევრცხვებოდი ვერ ვხვდები რაში მაინტერესებდა სხვისი აზრი ხალხი ხომ მაინც იმას იტყვის რაც თავად უნდათ თუმცა მაშინ არ მესმოდა არ მინდოდა დამარცხება ამიტომ ვთვლიდი რომ უკვე ტყუილად დავდიოდი სკოლაშიც ჩემს მომზადებას მაინც არ აპირებდნენ და ისე ვერც ჩავაბარებდი მეშინოდა თუმცა რეალურად შიშის მიზეზი არუნდა მქონოდა. ერთხელ როდესაც გზაზე გადავდიოდი გვერდიდან უცებ მანქანა შემოვარდა და ძლივს მოასწრო დატორმუზება იმ დღეს სიკვდილს თვალებში ჩავხედე ძალიან შემეშინდა მაგრამ ეგ ამბავი არავისთვის მითქვამს, მაშინ დავფიქრდი თუ რაიყო ეს ცხოვრება რისთვის ვცხოვრობთ რამე რომ მომსვლოდა ასე უაზროდ დამთავრდებოდა ჩემი ცხოვრება დავფიქრდი მომავალზე და მინდოდა ყველაფერი გამეგო მინდოდა
გამეგო ნამდვილი სიყვარული როგორია ოჯახი შვილები არ მინდოდა ისე ამ ქვეყნიდან წასვლა ეს ფიქრები გონებაში მქონდა გამჯდარი ამას ისიც ემატებოდა ჩემს მშობლებზე გულნატკენიც ვიყავი. 15 წლის ვიყავი როცა ინტერნეტით ჩემი აწ უკვე ქმარი გავიცანი 9 წლით უფტოსია ჩემზე არასდროს არავის ვხვდებოდი და არც ვწერდი თუმცა ეგ ისპერიოდი იყო რომ მეც
მინდოდა ვინმესთვის თავი მნიშვნელოვნად მეგრძნო, არვხვდებოდი და არც ვაპირებდი შეხვედრას თუმცა არ შემეშვა ერთ დღესაც დავთანხმდი რადგან მეგონა როცა მნახავდა არ მოვეწონებოდი და აქ დამთავრდებოდა ყველაფერი შეხვედრის დღეს შემთხვევით ჩემმა დაქალმაც გვნახა შემდეგ ვაპირებდი მისთვის მოყოლას მან მაშინ იფიქრა რომ მისთვის გარიგებას ვაპირებსი უცნური სიტუაცია იყო ისე
დაემთხვა შემდეგ ყველაფდრი მოვუყევი
ვილაპარაკეთ ჩემს დაქალებს მაშინვე არ მოეწონათვდა მითცრეს არც გავკარებოდი თუმცა უკვე გვიანი იყო მეც შემიყვარდა თბილი ლამაზი სიტყვებით მელაპარაკებოდა როგორც ყველა ალბათ მეც მეტი რა მინდოდა. ოქტომბრის დილას მაშინ 17 წლის ვიყავი ჩემს დას ეძინა დედაჩემი სამსახურში იყო ავდექი და გავიპარე მივწერე ჩემებს და ტელეფონი გავთიშე თავიდან ვერ დაიჯერეს მაგრამ როცა მთელი დღე არმივედი მაშინ უკვე დედაჩემსაც უთხრეს დედაჩემმა ძალიან ინერვიულა ჩემს წასაყვანადაც მოვიდა მაგრამ არ წავყევი დავრჩი მე დარჩენა გადავწყვიტე