ოთახში როგორ ავედი არ მახსოვს,გულის რაღაც ნაწილს ჯეროდა დემეტრესი და ეს უბრალოდ მწარე ხუმრობა ეგონა, მაგრამ მეორე ნაწილი სუკ სხვას ამტკიცებდა
"გიღალატა..."
გამომეხმაურა ჩემი მე, როცა საჭიროა მაშინ არ ჩნდება და როცა არაა საჭირო მუდამ შენს გვერდითაა.ამ ფიქრებით ჩამეძინა.. დილით რომ გავიღვიძე თერთმეტი საათი იყო.სამზარეულოში გავედი და საბედნიეროდ მხოლოდ ნიკა იყო სახლში
-ნიკუშ საქმე მაქვს შენთან
-აბა გისმენ "ჩემო დაო"
ვერ ვიტან როცა "ჩემო დაოს" მეძახის, რაზეც ჩემი მამისმკვლელი სახე დაიმსახურა
-კაი კაი ელისაბედ აბა მითხარი რა საქმე გაქვს?
-შენ და დემეტრე ხო მაგარი ძმაკაცები ხართ და მაგაზე ხომ ყველაფერი იცი?
-კი ელისაბედ ყველაფერი ვიცი, მაგრამ ძალიან მაშინებს შენი ეს კითხვა რა ხდება?
როგორც იქნა ჩართო ძმის ფუნქცია :დ
-ეს გოგო იცი?
გავუწოდე გუსინ გამოგზავნილი სურათი, უცხო ნომრიდან
-არა ეს არ ვიცი, მაგრამ ზალიან ვამსგავსებ მის მამიდაშვილ თაკოს, მაგრამ ის ხომ გერმანიაშია და ჩამოსვლას არ აპირებს ჯერ..
-კაი ნიკა მადლობა ინფორმაციისთვის
მივედი და ლოყაზე ვაკოცე, სამზრეულოდან გასვალს ვაპირედი როცა დამიძახა
-ელისაბედ! როგორც ჩანს რააღაც გაქვს მოსაყოლი
და წარბები სასაცილოდ აათამაშებს, უარყოფას აზრი არ ქონდა და გადავწყვიტე ყველაფერი მომეყოლა...
-კაი რა ელისაბედ მაგაზე იეჭვიანე? ხო იცი რომ მარტო შენ უყვარხარ ხო იცი არა? შენ რომ არ უყვარდე 3 წელი დაგიცდიდა? სნამ გაიზრდებოდი და მოეგებდი გონს რა არის სიყვარული?
-რა ვქნა ნიკა მაინც არ მჯერა, რომ მარტო მე ვუყვარვარ...
კიდე გავაგრძელებდი რომ არა ტელეფონის ზარი დავხედე და დემეტრე იყო გვერდზე გავედი და ვუპასუხე
-გაიღვიძა ჩემმა პრინცესამ?
-ჯერესერთი შენი პრინცესა არა რა..
-კაი მაშინ ჩემმა გოგომ?
-არც შენი გოგო არ ვარ?
-რა გჭირს ტო? -კიდე მე რა მჭირს? წადი და იმ ბ*ზს კითხე გუსინ რომ ეხუტებოდი
-რაებს ბოდავ ელის...
აღარ დავამთავრებიე ლაპარაკი და ტელეფონი გავუთიშე, როგორ შეიძლება ადამიანი ესეთი მსახიობი იყოს, ჯერ ერთს ეფიცოს სიყვარული და მერე მეორეს ეხუტებოდეს.ლოგინზე დავჯექი და ცხარე ცრემლით ავტირდი, გული მეტკინა ესე რომ შევცდი ადამიანში და შევიყვარე მოღალატე.ცოტა გონზე რომ მოვედი სალოს დავურეკე
-სალუ! როგორ ხარ?
-კარგად ელი შენ? რა ხმა გაქვს? ხოო მშვიიდობაა?
-გამო რა ჩემთან და მოგიყვები ყველაფერს..
უარესად ავტირდი ვიდრე რამდენიმე წუთის წინ ვტიროდი... დაახლოებით ათ წუთში იღება ჩემი ოთახის კარები და შეშინებული სალომე შემოდის
-ელისაბედ რა ხდება მომიყევი ნიკამ ვერაფერი გამაგებია ნორმალურად...
ცოტა მოვსულიერდი და დავიწყე ყველაფრის მოყოლა, როგორ გამომიგზავნეს სურათი , მერე ნიკასთან ლაპარაკი და ბოლოს დემეტრესთან...
-კაი რა ელისაბედ იქნებ მისი მელიმე ნათესავია რომელიც დიდიხანია არ უნახია და შემთხვევით შეხვდა ქუჩაში ან კიდე მეგობარი, სკოლი უნივერსიტეტის ჯერ გაარკვიე და მერე იგლოვე და იტირე...
სალომე არ შედის იმ გოგო რიგში, რომლების დაქალებიც შეყვარებულებს შორდებიან და ხებიან, ფსიქოლოები, დეტექტივები და ყველაფერი ერთად. სალომე ყველაფერს სხვანაირად უყურებს და სწორედ ამიტომაცაა რო ყველაზე ძალიან მიყვარს...ყველაზგან განსხვავებულია...სწორედ ამდროს მომივიდა სმს დემეტრესგან
-"უნდა ვილაპარაკოთ,საღამოს ჩვენ კაფეში შევხვდეთ 7 საატთზე"
უბრალო სიტყვა "კაით" შემოვიფარგლე. სალომე ცოტახანი კიდე იყო ჩემთან , დამეხმარა ყველაფრის გაანალიზებაში და მივხვდი რო სულ ტყუილა ვიეჭვიანე. ექვსი საათი იყო გამზადება რომ დავიწყე. წყალი გადავივლე, უბრალო ჯინსი, თხელი ზედა თხელი ჟაკეთი და კედები ჩავიცვი.. ზუსტად შვიდზე კაფეში ვიყავი..ერთ ერთ მაგიდასთან შევნიშე დემეტრე და ვიღაც გოგო ხელ გადახვეულები რომ იჯდნენ, ეხლა ჩემმა მოთმინებამ პიკს მიაღწია..
-უკაცრავად ხელი ხომ არ შეგიშალეთ
ისეთი ირონია იგრძნობოდა, ჩემს ხმაში მეთვითონ გამიკვირდა
-ელსაბედ ეს ის არაა რაც შენ იფიქრე
ჩევული ქართველი ბიჭების ფრაზა რომელიც ყველაზე მეტად მეზიზღება
-არა დემეტრე დაწყნარდი არაფერი არ მიფიქრი ისეთი გარდა იმისა რომ ჩვენს შორის ყველაფერი დამთავრდა
ეს ვთქვი თუ არა დავტოვე კაფე, სირბილით გავიქეცი სახლისკენ... მარები ნიკამ გააღო, არაფერი მკითხა რადგან იცოდა ყველაფრს მოვუყვებოდი, როცა ხასიატზე ვიქნებოდი. ეგრევე ჩემს თახში ავედი, ჩემოდანი გადმოვიღე და ბარგი ჩავალაგე. ტელეფონზე ხმა გათშული მქონდა და რომ ვნახე დმეტრეს 20 გამოტოვებული ზარი მქონდა და ერთი სალომესი,ეგევე სალომეს გადავურეკე
-მივდივარ!
მხოლოდ ეს ერთი სიტყვა ვუთხარი და გავუთიშე.. ცოტახანში სალომე მირეკავს
-სად მიდიხრ გოგო ხო არ გაგიჟდი?
-ბებოსთან მივიდვარ სოფელში. ცოტახანი ვიქნები იქ და მერე არ ვიცი რა იქნება..
-რას ნისნავს მიდიხარ?ასე უბრალოდ დგები და მიდიხარ? დმეტრეზე არ ფიქრობ? ამდენი ხნის ურთიერთობა ესე ხელის მოსმით უნდა დაანგრიო?
-მე არაფერი დამინგრევია სალომე, ეს დემეტრემ დააანგრია ერტი ხელის მოსმით. გეხვეწები რომ დაგირეკოს არ უთხრა ჩემი ადგილსამოყოფელი გთხოვ..
-კაი ელი როგორც შენ გინდა. როდის მიდიხარ?
-ეხლავე, დაუმშვიდობებლად კი მივდივარ მაგრამ...
-კაი მესმის შენი რომ ჩახავლ დამირეკე ეგრევე
-კაი სალუ მიყვრხარ <3
-მეც მიყვარხარ ელი <3
ნიკამ ჩემოდნებით ხელშიი რომ დამინახა ძალიან გაუკვირდა,თუმცა მაიც მიხვდა რის გამოც მივიოდი და არფერი უთქვამს გრდა იმისა რომ "როგორც კი ჩახვალ დამირეკე" მეც მორჩილად თავი დავუქნიე, ლოყზე ვაკოცე და სახლი დავტოვე..რამდენიმე საატიანი მგზავრობის მერე ჩავედი მონატრებულ სოფელში...

იმედია მოგეწონებათ ძალიან დიდი მადლობა ვინც კითხულობთ <3 დააკომენტარეთ
პატარა თავისთვის ბოდიში მეტო ვეღარ მოვასწარი <3