ვგრძნობდი ვიღაც მეხებოდა, თუმცა თვალებს ვერ ვახელდი, თითქოს დიდი ლოდი მედო და თვალების გახელას მიშლიდა. ბუნდოვნად მესმოდა ელენას ხმა, შემდეგ გონება მოვიკრიბე და წინა დღით მომხდარი ამბები გავიხსენე, ღმერთო სანდრო და თიკა ქორწინდებიან? ეხლა რა უნდა ვქნა? რა მეშველება, ფიქრები ელენამ შემაწყვეტინა
-ქეთუს, ჩემო კარგო გაიღვიძე რა,
-ქალბატონო ელენა, ვთქვი და თავს ძალა დავატანე თვალები გამეხილა, თავთან ელენა მედგა, პალატის კუთხეში კი სანდრო იდგა და სიბრალულის თვალებით მიყურებდა,
-ქეთი, კარგად ხარ? როგორ შეგვაშინე
-კი, კარგად ვარ, მაპატიეთ, რა დამემართა?
-უცებ გული წაგივიდა, ექიმმა ანალიზები აგიღო და ეხლა პასუხს გავიგებთ, დაამთავრა თუარა ელენამ ლაპარაკი, ყველამ კარში შემოსულ ექიმს შევხედეთ
-აბა ჩვენი ლამაზი პაციენტი როგორ არის? იცი მე კარგი ამბავი მაქვს
-კარგად ვარ მადლობთ რა ამბავი? ვკითხე გაოცებულმა
-თქვენ პატარა გეყოლებათ, მამა სად არის? 5წუთი დამჭირდა იმის გასააზრებლად თუ რას მეუბნეოდა, ელენა გაოცებული მიყურებდა, სანდროს სახეზე შეშფოთება ეტყობოდა, ღმერთო არც არასდროს მიფიქრია ამაზე, იმის გაცნობიერება რომ ჩემს სხეულში პატარა იზრდებოდა, ამ ფაქტმა გამახარა.
-ეს... ეს არვიცი, ქეთი, ეს როგორ, ღმერთო ჩემო-დაბნეული ელენა სიტყვებს ერთმანეს ვერ უყრიდა, მე არვიცოდი რა უნდა მექნა
-ჩვენ სახლში ვილაპარაკებთ, უთხრა სანდროს და წამოდგომაში მომეხნარა, გარეთ მანქანა გველოდებოდა და სახლში წამოვედით, ელენამ მისაღებში დაგვსვა მე და სანდრო და 15წუთი ხან მე მიყურა ხან სანდროს,
-დიდხანს ვიჯდე ესე? ამიხსენით
-ქალბატონო ელენა ეს ჩემი ნებით მოხდა, მას არაფერი დაუძალებია,
-ეხლა რას ვაპირებთ? რა უნდა ვქნათ? მე მისგან არაფერს მოვითხოვ, საერთოდ არაფერ?
-ქეთი...
-არა სანდრო, ჩვენ ეს არ დაგვიგეგმავს, მაგრამ მე შენ არაფერს გთხოვ, ეს ღმერთის საჩუქარია. სანდრო ადგა და წავიდა, ისე რომ არც შემოუხედია
-ჩემო გოგო, არაფერზე არ იდარდო, ჩემი იმედი გქონდეს, მამშვიდებდა ელენა. ძალიან დაღლილი ვიყავი ამიტომ დასაძინებლად წავედი. მომდევნო დღეს თიკა და სანდრო ერთად მოვიდნენ, 1კვირა 1დღით შეუცვლიათ და უკვე ჯვარდაწერილები გვესტუმრნენ სახლში, ყურადღებას აღარ ვაქცევდი, მთლიანად ჩემს პატარაზე ვიყავი გადართულუ, ცოტა მუცელი წამომეზარდა, თიკომ არაფერი არ იცოდა, არც მე მქონდა სურვილი რამის თქმის, ერთ საღამოს როცა უკვე დავწექი, კარის ხმა გავიგე, სანდრო შემოვიდა და საწოლთან ჩაიმუხლა, 15წუთი ჩემს მუცელს ეფერებოდა
-ქეთი, მე მაინც მგონია რომ ბავშვი უნდა მოიშორო, სანდროს ისეთი თვალებით შევხედე.მეგონა მოვკლავდი, ვერც კი წარმოვიდგენდი, ასეთ რამეს თუ მეტყოდა, რამდენადაც სანდრო მიყვარდა იმდენად შემძულდა
-სანდრო, ეს ჩემი.შვილია, მე შენთვის არაფერი მითხოვია, ძალიან გთხოვ წადი,
სანდრო უხმოდ ადგა და წავიდა, მან უბრალოდ მოვალეობა მოიხადა, მომდევნო 6თვე არაფერი მომხდარა, თიკო.ფეხმძიმედ არ იყო.და ეს ძალიან აწუხებდა, სანდროს იშვიათად ვხედავდი და მაშინაც ყურადღებას არ ვაქცევდი, ქალბატონი ელენე ძალიან კარგად მექცეოდა, ტანსაცმელი.რომ დამიპატარავდა, ახლით შემიცვალა, თიკო ნერვებს არ მიშლიდა, უბრალოდ საერთოდ არ მელაპარაკებოდა, უკვე მეშვიდე თვეში ვიყავი, დილა იყო და მუცლის საშინელმა ტკივილმა გამაღვიძა, იმის ძალაც აღარ მქონდა ელენასთვის დამეძახა, 2საათი ვიწექი და ველოდებოდი როდის მოვიდოდა მშველელი, კარი ელენამ შემოაღო.და როცა ესეთი ს ხით დამინახა ისევ სადღაც გაიქცა, ნახევარ საათში სასწრაფო მოვიდა, გამსინჯა და სავადმყოფოში წამიყვანეს, ნაადრევი მშობიარობა დამეწყო, საკაცესთან ელენა მეჯდა და მამშვიდებდა, მეუბნეოდა სანდროს დავურეკე და მოვაო, ის მშობიარობას დაესწრებაო, ყველა ტკივილი ერთიანად გამიქრა, სამშობიაროში შემიყვანეს და ვიმშობიარე, ძალიან ლამაზი გოგო დაიბადა, სულ სანდროს გავდა, სანდრო მშობიარობაზე არ მოსულა, როცა ჩემი გოგონა მკლავზე დამიწვინეს, ყველაფერი გაქრა, მხოლოდ მას ვხედავდი. პალატაში გადამიყვანეს და ჩემი გოგონა სულ ჩემთან იყო, სახელი ჯერ არ მქონდა მოფიქრებული, ორი დღე ისე გავიდა არავინ მოსულა და ცოტა მიკვირდა, მესანე დღეს ბატონმა მერაბმა შემოაღო კარი და ძალუან გამოკვირდა
-როგორ ხარ ქეთი?
-კარგად მადლბთ, ქალბატონი ელენა სად არის?
-ის... ის აქ არის, იცი ქეთი... სანდრო მოდიოდა შენს მშობიარობას უნდა დასწრებოდა, მანქანით ავარიაში მოყვა და... ბატონმა მერაბმა უიმედოდ გააქნია თავი, ღნერთო ჩემო, სანდრო, ჩემი სანდრო აღარ იყო, ის, ის მოკვდა, თავის პატარა გოგონაც ვერ ნახა, ცღემლები თავისით მომდიოდა, ბატონმა მერაბმა, ელენა შემოიყვანა, მე და ის ერთად ვტიროდით, საშინელება იყო იმის გაცნობიერება რომ სანდრო აღარ იყო.
-თიკო? ვთქვი ცოტა რომ ამოვისუნთქე
-ის წავიდა, მას სანდრო არასდროს ყვარებია,
-ელენა უნდა გამაგრდე, მხარზე ხელი დაადო მერაბმა
-მერაბ ნახე სანდროს როგორ გავს, ნერაბ ეს ჩვენი პატარაა, ის სანდროს შვილია მერაბ, ელენა ტიროდა თან პატარას ეფერებოდა,
-ქეთი მე და მერაბმა რაღაც გადავწყვიტეთ, ძალიან კარგად იცი რომ, მოყვარხარ, მაგრამ ისე ვერ მუგიღებ როგორც ჩემი რძალი, ძალიან დიდი ბოდიში, მაპატიე მაგრამ არ შემიძლია -დამშვიდდით, თქვენ კარგად იცით რომ თქვენთვის არაფერი მითხოვია,
-აი ჩვენ კი უ.და გთხოვოთ, ქეთი, პატარა ჩვენ დაგვიტოვე, გავზრდით, მუვხედავთ, ვასწავლით, გთხოვ მარტო არ დაგვტოვო, ჩვენ ის გვჭირდება, სრულ აგონიაში ვიყავი, არვიცოდი რა მეთქვა, დაუფიქრებლად გავუწოდე პატარა, ბებიას და ბაბუას, ელენამ მადლობა გადამიხადა და წავიდნენ, პატარას ქეთი დაარქვეს, მერაბმა სახლი მიყიდა და, სამსახურიც მიშოვა, ვარკეთილში ვცხოვრობ, მესამეში, მეორე სართულზე იმის მერე 4წელი.გავიდა, ჩენს წინ, ახალი მეზობელი.გადმოვიდა, სანდრო.

დასასრული ♥♥♥