თავი პირველი
ყოველთვის ვფიქრობდი რომ გზას რომელსაც ცხოვრებაში გავივლიდი იქნებოდა, სწორი და სუფთა, ისეთივე სპეტაკი და ლამაზი როგორც ჩემს ოჯახს სურდა ყოველთვის მაგრამ ამას ვფიქრობდი 12 წლის ასაკში,
მე ანასტასია მქვია ვარ 19 წლის დავიბადე 8 ნოემბერს დედ მამა უცხოეტში ცხოვრობდნენ მაყავს დაც მარიამი რომელიც ასევე უცხოეტშია დედასთან და მამასთან და ასე გავიზარდე ბებიასთან მე მარტოდ და ეულად :) ამაში არაფერია გასაკვირი დგევანდელი თაობის 50 პოროცენტის ბავშვები. თუმცა ეს ადვილი არ ყოფილა ჩემთვის...
22 თებერვალია 2013 წელი როგორც ყოველთვის ოჯახში ვიჩხუბე რათქმაუნდა უმიზეზოდ, რომ სახლიდან გამოვქცევულიყავი არ ვიცი რა მემეართებოიდა როცა ამას ვაკეთებდი პირდაპირ ჩემი დაქალი ანის სახლსმივადექი და ვთხოვე ჩემთანერთად წამოსულიყო მას სახლში გამით გარედ გასვლას არ უშლიდნენ ამიტომ მისთვეის ეს ეგრედ წოდებული პრობლემა არ ყოფილა გართ გავედით ქალაი პარადისთვის ემზადებოდა ხოდა მე და ანიც ჩვენებურად მოვემზადეე დილის პარადისთვის დავურეკეთ ჩვენს მეგობრებას და მივეცით თავისუფალი ცხოვრების სტილს, ეს ყველაფერი უკვე ყელში მქონდა ამოსული და გარეთ გამოვედი არც არავინ გამომკიდებია ყველა თავის ეიფორიაში იყო... კლუბიდან მარტო წამოვედი ლამპიონების შუქი თვალს მიჭრელებდა თუმცა ლამპიონების რამ მოგახსენოთ მაგრამ კაიფი უფრო და უფრო მეროედა და სხეულშც უფრო გაქონდა მისი ტკბილკი ეიფროია, ხოდა მეც ერთერთი სახლის კიბის წინ ჩამოვჯექი, სახლიდან გამოსული მუსიკა და ჯივილ ხივილი გულს მირევდა ვფიქრობდი როგორ ერთობოდა ხალხი ასეე და წამოსვლა დავაპირე, როცა უკნიდან ვიღაცის ხმა მომესმა უფრო ვიტყოდი კნავილი თუმცა ყურადღება რა მიმიქცევია და გაზა გავაგძელე ხიდს რომ მივუახლოვდი ვიგღძენი რომ ვიღაცის მანქანა უკან მომყვეოდა მივხვდი რომ ეს იმ ეს იმ არასასიამოვნო ხმის ავტორი იყო და თავის მოუბრუნებლად გავაგრძელე წინ სვლა
წამიერად სულ სხვა მანქანა გაცერდა გადმოვიდა ვიღაც საშინელი ტიპი და ბოხი საზიზღარი ხმით მეუბნება
გოგონა რაიმე ხომ არ გიჭირე გაგიყვანთო, ასეთი შიში ცხოვრებაში პირველად ვიგრძენი და გარემოს თვალი მოვავლი თითქოს შველას ვითხოვდი .
დაუფიქრებლად გავეცი მამაკაცს პასუხი არა გმადლობთ მეგობარს ველოდებიმეთქი. ხოდა მეგობარმაც არ დააყოვნა ხმის ავტორმა მანქანა გააჩერა სწრაფი სვლით მის მანქანას მივუახლოვდი ფანჯარა კინაღამ ჩამოვღე კაკუნუთ ბოლო ბოლო კარი გაიღო და უხმოდ მანქანაში ჩავჯექი კარგი ნაცნობივით, თუმცა სახეზევე მეტობოდა რომ ზალიან შეშინებული ვიყავი. მანქანა დაიძრა და ისმის კითხვა.....
უცნობი- რა გქვია?
,,, - ვიკა
უნ- სასიამოვნო მე ზურა მქვია.. საით მიდიოდი ამ ღამის 3 საათზე
ვი- სახლში ვაპირებდი წასვლას თუმცა გადავიფიქრე და უბრალოდ ვსეირნობდი..
უნ- ხოდა თუ წინააღმდეგი არ ხარ ვისეირნოთ..
ვი- კარგი სხვა რა გზა მაქვს... აქედან რომ გადავიდე ისეთი ბედი მაქვს ვიგაც იდიოტ გამიცერებს და ნერვებს მომიშლის, მე ხო სულ იდიოტები მიჩერებენ..
ზუ- ანუ მე იდიოტი ვარ?
ვი- არა რატოო?
ზუ- შენ არ თქვი მე სულ იდიოტები მიჩერებენო?
ვი- ააა ხო
ზუ- მოდი ჩემ მეგობრებს გაგაცნობ სხვათაშორის ძალიან უნდოდათ შენი გაცნობა..
ვი-ეგ როგორ შენც კი არ მიცნობ ჯერ ..
ზუ- შენ რა გგონია რომ პირველად გხედავ უკვე დიდი ხანია ვიცი ვინც ხარ და რაც ხარ და ისიც ვიცი რომ ვიკა არ გქვაი..
ამ უეცარმა ახალმა ამბავმა ძალიან გამაოცა და დავთანხმდი , მაანა უეცრად მოაბრუნა და იმ სახლტან მივედით რომლის წინაც ძველიბიჭივით კივბეზე ცამომჯდარი სიგარეტს ვეწეოდი და ჩემს უიღბლობაზე ვტიროდი.....
ბიჭებო გაიცანით ეს ვიკაა იგივე ეკატერინე
გამარჯობა ვიკა ეკატერინე მე გუგა ვარ..
(ხო მართლაჩემი ნამდვილი სახელი ეკატრინეა უცნობებს კი უბრალოდ ვიკთორიათი ვეცნობი)
- გამარჯობა გუგა... ეს ვისი სახლია?
- როგორ ხარ ეკატრეინე?
-გოგა შენ აქ საიდან?
- მეც იგივე კითხვა გამიჩდა არ გინდა რაიმე მომიყვე ?
- იცი გოგა ეს გრძელი ისტორია სხვა დროს იყოს უფრო დაწვრილებით მოგიყვები რაღაცებს.... და ეს ვისი სახლია?
-გუგა-ეს ჩვენი ძმაკაცის სახლია რომელიც თბილისშია...
იმ დღეს იქ დავრჩი კარგი დრო გავატერე ბევრი ვიცინეთ გოგამ ჩემი ნომერი ჩაიწერა და დილით სახლშ დავბრუნდი... ოთახში შსვლისას პირდაპირ საწოლზე დავეცი და დავიძინე ისე რომ არც კი მომისმენია რას მეჩხუბებოდა ბებიაჩემი.........