სკოლის დაწყებამდე 1დღით ადრე ძლივს მიშოვეს ბილეთი, ისიც ისევ და ისევ ბიძაჩემის დახმარებით მას ოზურგეთძში ყველა იცნობს ამიტომ, რომ ვიკარგები გზას მუდამ მისით ვაგნებ.
რათქმაუნდა ამდენმა ხანმა სოფელში ჩემს კილოსა და დიალექტში ცვლილებები შეიტანა მაგალითად: რაღაცა– რაცხა, როგორ–რაფერ, დებილი–აბდალი ან აჯამი(ნუ ეს კახურია მარა მაინც მომწონს)და ა.შ. ნუ როგორც წესი ამ ხარვეზების გამოსწორებას 1 კვირა ვუნდები იმდენად ვეჩვევი თან ამას დამატეული ბარბარიზმები საერთოდ სპობს ჩემს მაღალფარდოვან ქართულს, რომელსაც ამ 3 თვეში გადავეჩვიე ამიტომ ხვალ პრობლემები მექნება, ახალი კლასი ახალი ბავშვები მაგრამ იგივე გარემო: ვნახოთ რა გამოვა.
სოფელში მივეჩვიე ადრე ადგომას ჩემს საწოლს მუდამ მზე ედგა ამიტომ 5–6–ისთვის ვდგებოდი ძაღლს ვაბამდი ქათმებს ვუშვებდი და სიმინდს ვუყრიდი, და მერე 9 საათზე გათიშული ვეგდე საწოლში.
ახლა 6–ზე რო გავიღვიძე უჩუმრად ავდექი ტანსაცმელი მოვამზადე, მეთვითონაც მოვწესრიგდი და სახლიდან უნდა გავსულიყავი რომ საათს დავხედე. დედა ვაგვიანებ 7–ის ნახევარია. დედამ მომძახა საძინებლიდან:
–ჩამეძინა თუ ადრე იპარები?
–იქ რო მივეჩვიე აქ სულ დამავიწყდა!
მერე ადგა მე კი უაზროდ ვიქექებოდი ინტერნეტში და ბოლოს ფილმს ჩავიჯექი იმდენი დრო მქონდა რა მენაღვლებოდა თავისუფლად ვასწრებდი. მერე ფილმის ყურებაში ზედმეტად გავერთე და როგორც მჩვევია დავაგვიანე! ეხლა რა მოხდა თუ პირველი დღის ცერემონია გამოვტოვე არაფერი იყო ისეთი რაც აქამდე არ მინახავს თან 8–ჯერ!
მსწავლებლებიც მოვინახულე და ისევ ის ჩვეული სიტყვები: „რამხელა გაზრდილხარ?!“ მეც მომბეზრდა ეს ლიტორიკული შეკითხვა და პასუხი მუდამ ერთი მქონდა ხელებს გადავშლიდი და პატარა ბავშვივით ვამბობდი: „დიიიდიიი!“
კლასში შევედი ჯერ ჩემი ძველი კლასელები მოვიკითხე და ვუთხარი რომ გადამიყვანეს და მერე უკვე ოფიციალურად ახლებს გავეცანი.
ჩემი სტრატეგია მუდამ ერთი იყო თავიდანვე უნდა წარმომეჩინა თავი და მერე მათი იმედები გამემართლებინა. პირველი ქიმია იყო: ოოო ქიმია ვიცოდი თან კარგად შარშან 10 გამომყვა, ასე ვთქვათ ჩემი სტიქია იყო და მარტივად ავუღე ალღო ნინელი მასწავლებელსაც. ეს იყო მუდამ კარგად გამოწყობილი თავმომწონე და მკაცრი ქალი ერთადერთხელ მქონდა მისი გაკვეთილი როცა ჩვენი ქიმიის მასწავლებელი არ იყო და ორიანს ბეწვზე გადავურჩი. მაგრამ ვატო((ჩემი ძმა)არა კი ვიცი რომ ვახსენე მაგრამ ზოგს შეიძლება არ ახსოვდეს ამიტომ) აბოდებდა მასზე მე კი არ ვიცოდი როგორ შევეწყობოდი.
მერე ინგლისური: ინგლისურის სხვა მასწავლებელი იყო და რადგან ახალი ვიყავი ჩემს თავზე მომაყოლა ინგლისურად და მემგონი გამოცდა ჩავაბარე!
მერე ისტორია: ოღონდ ეს არა ჩემი სუსტი წერტილი, მაგრამ ამ წელს საქართველოს ისტორიას გავდივართ და გადავრჩი. ეგ მსოფლიოსაზე უკეთ ვიცი. და მაინტერესებს და რაც მაინტერესებს იმას მუდამ ვსწავლობ.
პირველ დღეს მუდამ 4 გაკვეთილი ტარდებოდა ამიტომ ეს ბოლო იყო: ქართული, აი აქ უკვე ცუდად მაქ საქმე, ჩემი დალეწილი ქართულის გამოსწორებას ვცდილობდი, ამიტომ ჩემს შესახებ რომ ვყვებოდი სულ ვყოყმანობდი რაც ჩემი ახალი კლასელების სიცილს იწვევდა, მე კი ეს დიდად არ მომწონდა!
მივედითუარა სამეცადინოდ დავჯექი უფრო სწორედ ჩანთა ჩავალაგე: ქართული ისტორია და მათემატიაკა, მეტი ხვალ არ მჭირდებოდა.
მერე ჩემს საყვარელ დღიურს მივუბრუნდი მაგრამ დედა შემოვიდა და მითხრა რომ საჩუქარი წონდა კარგად შეფუთული რამ იყო მეც დიდისამბით გავზსენი დედა რომ გავიდაა 3 ახალი ბლოკნოტი და ბარათი შენი ახალი დღიურები ეცადე არ დახიო (ხო მე მუდამ ვხევ დღიურებს) რაღაც რიგზე ვერიყო, დედა სულ მეჩხუბებოდა როცა ვწერდი რომ დროს ფუჭად ვკარგავდი და ახლა მოვეგე გონს და საღადაოდ მოვემზადე. ჩემ ძველ დღიურში ნამდვილ რაღაცეებს ვწერდი ხოხო ახალში იმპროვიზაცია გამოვიყენე: პირველი დღიური იყო „ყველაფერი ჩემზე“, (სიმართლეს ვწერდი შიგ) მეორე „ყველაფერი რაზეც ვფიქრობ“, (ასევე სიმართლე)და მესამე“ყველაფერი ჩემს ირგვლის“! (არავითარი სიმართლე მხოლოდ გართობა)
ესეც ჩემი ხრიკი დაცვიწყე წერწ პირველ დღეს გადავჭედე პირველი ბლოკნოტი, მეორეში ერთიორი ფურცელი დავწერე მესამესთვის ხელი არ მიხლია საღამოს თავი მოვიმძინარე და ვნეხე თუ გამართლდა ჩემი იმედები და POOF დედა ჩემს თაროს მიადგა გადახედა ყველაფერს და ჯერ საინტერესო არაფერიაო ჩაილაპარაკა. ახალი დღიურები გადაათვალიერა მხოლოდ, პრინციპში ძველს ვერც მიაგნებდა ბალიშისქვეშ მედო.
ისე დღეს ერთი ორი ეკალი გამეჩხირა თვალში: 1. ცოტნე მელაძე 2.ნოდარ დოლიძე კიდე ხუხუამგონი დათო ქვია ზუსტად არ ვიცი ყველა გვარით მიმართავს. და კიდე რამდენიმე. მელაძე უბრალოდ ბევრს ლაპარაკობს, დოლიძე იდიოტია, ხუხუა… ხუხუა … ხუხუა მართლა ხუხუაა რა!
გოგოებს ვიცნობდი სალოს, ნათიას, კიდე ერთ ნათიას, ეკას …
დილით ისევ ადრე ავდექი და გავემზადე მაგრამ ახლა დედა გავაფრთხილე და საბოდიალოდ წავედი. სადღაც ნახევარი საათი ერთსადაიმავე ადგილებს წრეს ვურთყამდი მერე დილის სიჩუმეში ჩემს უკან მომავალი ფეხის ხმა გავიგე რომელიც არ მშორდებოდა და თელეფონის ეკრენი თვალი შევავლე ვინ მომყვებოდა.
–ვიცი რომ მხედავ! შემობრუნდი რა ჩემი გეშინია? ახალ კლასელს ბიჭების ეშინია!–ნაცნობი ხმა და ულევი ირონია, შევბრუნდი და რას ვხედავ მელაძე!
–მე არავისი არ მეშინია ჩემი თავის დაცვას როგორმე შევძლებ!
–არაფრის საშავებას არ ვაპირებ! აქ რას აკეთებ? –მსგავს კითხვებზე მუდამ ერთი პასუხი მაქვს:
–ვბოდიალობ! და შენ რა გინდა აქ ასე ადრე?
–სახლში ყოფნა აღარ მინდა!
–ოოო საწყალი პატარა ბიჭი– მინდოდა გამებრაზებინა– ეგრევე გამოიქცა სახლიდან როგორცკი მამიკომ ამის ნება დართო, იქამდე კი ცხვირს არ აყოფინებდა გარეთ!–მას არ ვიცნობდი მაგრამ ძალიან დიდი შეურაწყოფა მივაყენე! მის სახეს ეტყობოდა რომ ნამდვილად ზედმეტი მომივიდა და გაცხარდა! აი აქ უკვე ცუდადაა ჩემი საქმე ეგრევე სკოლისკენ ავიღე გეზი მაგრამ იქამდე კიდევ ბევრი იყო ჩემთვის კი გულის პრობლემეის გამო ძლიერი ემოციური ან ფიზიკური დატვირთვა არ შეიძლებოდა, ამიტომ სკოლის ჭიშკართან უკვე გული წამივიდა რადგან სული ვეღარ მოვითქვი.
თვალი რომ გავახილე, ირგვლივ ბრბო მეხვია თავი კი მელაძის ფეხებზე მედო. მის სევდიან თვალები დავინახე სალოს რომ ეუბნებოდა:
–ეს ჩემი ბრალია, ჩემ გამო გახდა ცუდად შეიძლება რამე სერიოზული ჭირდეს!–არა სერიოზული არაფერი იყო რადგან უბრალოდ აერი და გულის დასვენება მჭირდებოდა გონების დაკარგვა კი მუდამ 2–3 წუთზე მეტს არ მიგრძელდებოდა. ვერ ვხვდები რატომ იყო ის ასეთი შეშინებული მე რამე არ დამმართნოდა?!
–კარგად ვარ!–ჩახლეჩილი და დასუსტებული ხმით ვთქვი.
ცოტნეს სახე ეცვალა ისევ მკაცრი გამოხედვა მიიღო და თავისთვის ჩაილაპარაკა: აფერისტი! გამეღიმა რადგან 2 წამის წინ სულ სხვა დამოკიდებულება ქონდა. მერე ფეხზე წამოვდექი და ზედმეტად ატკივებულ თავზე ხელი მოვისვი და დასველდა ხელს რომ დავხედე სისხლიანი იყო და სისხლის დანახვაზე ისევ ცუდად გავხდი და კიდევ ერთხელ დავკარგე გონება.