ამ სიტყვების შემდეგ გულშ ისეთი ტკივილი ვიგრძენი,,,გონება დავკარგე აზრზე რომ მოვედი პალატაში ვიწექი,ყვირლი ავტეხე გიოს ნახვა მინდოდა,არვიცოდი ის გადარჩებოდა თუ არა და ამიტომ მინდოდა მასთან ახლოს ვყოფილიყავი.ფეხზე ავდექი და ძლივს გიოს პალატასთან მივედი გაუნძრევლად იწვა და აპარატზე იყო შეერთებული,პალატაშ შევედი და გიოს გვერდით ჩამოვჯექი...
სიტყვებს ვერ ვამბობდი მინდოდა რამე მეთქვა მისთვის,მაგრამ როგორც კი რამის თქმას დავაპირებდი ყეში რაღაც მეჩხირებოდა მაგ დროს და ვერაფერს ვერ ვიძახდი,,,ბოლოს როგორც იქნა ამოვღერღე.
-მიყვარხარ,არ მიმატოვო უშენოდ რა მეშველებ?
ვტიროდი ვუყურებდი თუ როგორ ვკარგავდი საყვარელ ადამიანს,შვილის ნახვაც კი არ შეუძლია მას,რაიქნებოდა რომ არ დაერეკათ და არ წასულიყო არსად,მაგრამ ბედისწერამ ასე ინება,მას წინ ვერავინ აღუდგება.
დედაჩემი შემოვიდა პალატაში და რომ დამინახა ასეთ მდგომარეობაში მანაც ტირილი დაიწყო.
არვიცოდი გიო რას გრძნობდა,ველოდებოდით,არაფრის გაკეთება არ შეგვეძლო მხოლოდ სასწაულის იმედზე ვიყავით,უკვე თითქმის იმედი მქონდა გადაწურული და გიომ თვალი გაახილა,ყვირილი ავტეხე ექიმს ვეძახდი.
-ექიმო დროზე გიომ თვალი გაახილა.
ექიმი შემოვარდა.პულსმა დაბლა დაწევა დაიწყო წნევაც უვარდებოდა.
-მის უნდა გახვიდეთ.
-არა მის გვერდით მინდა ოფნა.
-არ შეიძლება.
მესმოდა ხმები,როგორ იძახდნენ პაციენტს ვკარგავთ ელექტრო შოკი მოამზადეთ.
თვალთ მიბნელდებოდა ყურებში აღარაფერი აღარ მესმოდა,დედაჩემის სახეს ვხედავდი მხოლოდ,უცებ ექიმი გამოვიდა თავი შევიმაგრე.
-ექიმო რახდება მითხარით.
-ვიზიარებ,მისი გადარჩენა ვერ მოხერხდა.
ამ სიტყვების გაგონება და ჩემი დაბლა დაცემა ერთი იყო,როგორც მითხრეს დიდ ხანს მეძინა დამაძინებელი გამიკეთეს რო გავიღვიძე საწოლზე დაბმული ვიყავი.
-დედაა,დედაა.
-ხო.
-დაბმუი რატომ ვარ.
-გვეშინოდა რომ არ გაქქცეულიყვაი სადმე.
-რამოხდა გიო სად არის.
-არაფერი გახსოვს ის დაიღუპა.
-არაა,არაა,რატომ ღმერთო ამისთვის რატომ გამიწრე.
თვის მოკვლა მინდოდა ამ დროს მაგრამ მხოლოდ ერთი რამე მაკავებდა.
ჩემი პატარა გიო,ხო გიო დავარქვი მამამისის სახელი,ორი დღე გავიდა და სახლში გამომწერეეს,გიო უკვე დავასაფლავეთ,ისე ვიყავი რომ სახლიდან არსად გავდიოდი დილიდან,საღამომდე ოთახში ვიყვი ჩაკეტილი ვიტიროდი საათობით,არც ვჭამდი არც ბავშვს ვიყვანდი ხელში.მხოლოდ ალკოჰოლს ვსვავდი.
-სოფო.
-ხო დედა.
-ცოტა უნდა შეჭამო ასე არ შეიძლება ძალიან გაახდი.
-არმშია.
-შეიძლება არგშია მაგრამ თვს ძალა დაატანე ასე როემდე უნდა იცხოვრო,ბავშვიც ტირის ჭამა უნდა.
-არ მაინტერესებს,მარტო დამტოვე.
ასე გადიოდა დღეები ნელ-ნელა მდგომარეობიდან გამოვდიოდი,უკვე ჩვეულებრივად ჭამაც დავიწყე ბავშვსაც ვაჭმევდი,თითქოს ყველაფერი მავიწყდებოდა და ჩვეულებრივი ცხოვრების რითმს ვუბრუნდებოდი მაგრამ როდესაც გამახსენდებოდა ხოლმე გიო ცრემლები მომდიოდა.
უნდა გამეგრძელებინა ცხოვრება ჩემს შვილზე უნდა მეფიქრა.

ერთი წელი გავიდა რაც გიო დაიღუპა,უკვე ყველაფერს შეჩვეული ვიყავი მუშაობაც ჩვეულებრივ რითმში გავაგრძელე,გიო ცოტა გაიზარდა სიარულიც ისწავლა.მამამის ავდა ძალიან,რო ვუყურებდი სულ გიო მახსენდებოდა.მახსენდებოდა ის დღეები მე და გიომ ერთად რომ გავატარეთ ,მახსენდებოდა ის დღე როდესაც მან ხელი მთხოვა ყველაფერი ისეთი რომანტიკული იყო.
სახლში ვიყავი მოსაღამოებული იყო გიოს ვაძინებდი,რომ კარებზე კაკუნის ხმა შემომესმა,გიო დავაწვინე მივედი კართან და გავაღე.
-კუსი როგორ ხარ?
-კაგად სოფ შენ?
-კარგად.
-ჩაიცვი მივდივართ.
-სად მივდივართ?
-ბარში დასალევად.
-ხო იცი არ მიყვარს ხალ მრავალი ადგილები თან გიომ რომ გაიღვიძოს.
-არმაინტერესებს გიყვარს თუ არა ჩაიცვი,გიო თუ გაიღვიძებს წამოვალთ,იქ კი არ უნდა დავრჩეთ მალე მოვალთ.
-კარგი ხო.
მაინც დამითანხმა წასვლაზე,გიოს სიკვდილის მერე არსად არ ვყოფილვარ წასული მხოლოდ ერთხელ ვიყავი ლიკუსთან ასული დაბადების დღეზე ისიც 10 წუთი,მოვემზადე და წავედით,ისეთ შეცვლილი იყო ყველაფერი,ბოლოს რომ ვიყავი იმის შემდეგ ძალიან შეცვლილა არასრულწლოვნებიც იყვნენ ბევრი.
კუსიმ ხელი წამავლო და რომელიღაცა მაგიდისკენ წამიყვანა სადაც 2 ბიჭი და ჩვენი ორი დაქალი ისხდნენ.
-გაიცანით ეს არის სოფო,სოფო გაიცანი ეს არის გუგა ეს არის ბუბუ.
-სასიამოვნოა.
არ შემიხედია სახეზე ვინც გავიცანი და რომ შევხედე გუგას,ის ისეთი სიმპატიური იყო ისეთი რაღაც გრძნობა დამეუფლა თითქოს მეორედ ადვიბადე ეს გრძნობა რაღაც ნაცნობი იყო,იგივეს ვგრძნობდი რასაც გიოს გაცნობისას ვიგრძენი,შეიძლება ეს მონატრება იყო მასში გიო დავინახე მაგრამ ფაქტია,რომ ის მომეწონა,და მივხვდი რომ ცხოვრება გრძელდება.