ამ ადამიანთან საოცრად მშვიდად ვიყავი, მისი შეხებისას სამყაროს ვწყდებოდი...მიყვარდა?! არვიცი ალბათ კი ალბათ არა...მაგრამ ეს კი ვიცი მისი თვალები ყველაფერს მირჩევნია,მისი მზერა მაგიჟებს,საშინლად შარმიანია ,მხოლოდ საქციელიც კი საკმარისი ,რომ მივხვდე მისთვის უბრალოდ სასურველი ქალი ,რომ არ ვარ მისთვის ყველაზე მთავარი ჩემი გრძნობებია ისე მეხება თითქოს ფაიფურის თოჯინა ვიყო ,თოჯინა რომელიც, ერთი უხეშად შეხებისას დაიმსხვრევა.
-მარიამ!...მისმა ხმამ გამომიყვანა ფიქრებიდან.
-გისმენ....ზანტად მოვშორდი მის მოშიშვლებულ გულ-მკერდს.
-არგინდა დღეს სადმე წავიდეთ?! მითხრა და "იმ " ღიმილით გამიღიმა მე ,რომ მაბნევს,მის ღიმილზე და სახეზე გადავერთე და პასუხის გაცემა სულ დამავიწყდა.
-მარიამ..მისმენ?! მკითხა და ხელი სახის წინ ამიფრიალა.
-მე?უი,ხო..კი ,მინდა ,სად?
-ეგ მე მომანდე..კარგი?!
-კარგი..მაგრამ სამსახური?.
-უფროსი გიწევს გვერდით ეხუტები,კოცნი ლამის ხელებში ჩაადნე და კიდე მაგას კითხულობ? ეს მითხრა და წარბები სასაცილოდ აწკიპა.
-უზრდელო..ვუთხარი და სახე საბანში ჩავრგე ჩემი სირცხვილისგან შეფაკლული ლოყები ,რო არ დაენახა.
-ჩემი პატარა,ტკბილი ქალი ხარ.! მითხრა და ბააგეებზე წამეტანა.
უცბათ მოვწყდი ტელეფონი მირეკავდა...თავზარი დამეცა ,როდესაც ნაცნობი ნომერი ამოვიკითხე ნიკა იყო..აღებას არ ვაპირებდი დემეც დაეჭვდა ,ტელეფონი აიღო და უპასუხა.
-ბატონო..პასუხის მოლოდინში თვალებს აქეთ იქით აცეცებდა.
-მე მარიამი მინდოდა..თქვა ნიკამ.
-რაგინდოდათ მარიამთან გადავცემ..მე ნერვიულობისაგან ავკანკალდი დასაბანში შევძვერი.
-მინდა გადასცეთ,რომ დღეს შვიდზე გამოვუვლი.
-რააა?! იმხელაზე იყვირა დემეტრემ შევხტი..უცბათ ლოგინიდან წამოფრინდა და იქეთ გავიდა მისი ხმა ბუნდოვნად მესმოდა.
-ზედმეტები მოგდით..ყვირილის უფლება ვინ მოგცა.!!ნიკამაც არდააკლო.
-უფლება კი არა თუ სიცოცხლე გინდა აღარ დაურეკო მარიამს და არც შეხვდე..!
-და თუ შევხვდები..!იყვირა ნიკაც.
-მგონი ყურთა სმენა გყალატობს ..მოგგკლავ!
-მაგასაც ვნახავთ!
-ნახვამდის!ტელეფონი იქვე მიაგდო დემეტრემ და და მარიამთან დაბრუნდა .
-მე გავალ, უცბათ რაც გეცვა ის ჩაიცვი სახლში ავიდეთ შენთან..გამოიცვალე და მერე იქ წაგიყვან სადაც მე მინდა..უთხრა და გულზე მიიკრა.
-კარგი..უთხრა მოგუდული ხმით მარიამმა.
----------------------------
ეზოში ხმაურით შევიდნენ იქიდან უცბად გამოვიდა სამი ერთმანეთზე სიმპატიური და მიმზიდველი სილუეტი "ლუკა,სანდრო და ცოტნე"..ეს ოთხი დემე,ლუკა ,სანდრო და ცოტნე პირველი კლასიდან ერთად იყვნენ რამე ულხინდათ ერთად ოყვნენ...უჭირდათ ერთმანეთს ანუგეშებდნენ.
-ვაახ ვინ მისულა..თან "ის"უფრთო ანგელოზიც მოუყვანია_თქვა სანდრომ და სხვებიც აყვნენ.
-ძალიან გთხოვთ ანგელოზს ნუ დამიფრთხობთ.
-არა ძმაო საიდან მოიტანე..მარიამ როგორ ხარ?..ლუკამ კაი ნაცნობივით თბილად მოიკითხა,მარიამი შეცბა არელოდა ,იმას ,რომ მათ მის შესახებ ეცოდინებოდათ.
-კაი ნუ მიიყინე ერტ ადგილას ამ ვაჟბატონს დიდი ხანია უყვარხარ და გვიყვებოდა შენზე...! მაგრამ,არა უფრო ლამაზი ხარ ვიდრე წარმოგვედგინა.
-მადლობთ..უთხრა მარიამმა და სითბოთი სავსე მზერით შეხედა დემეს,ამდროს მარიამის ტელეფონი აწკრიალდა ელენე ურეკავდა მის დად შერაცხული სავარაუდოდ კარგად უნდა გამოელანძღა დაქალი ,რადგან ორი დღე არც ეგ უნახავს და არც ანა.
-ელენე ,როგორ მომენატრე გახარებულმა შეჰყვირა.
-უფ არ გეტყობა ერთხელ მაინც არ მომიკითხე ,თითქოსდა გაბრაზებით თქვა
ელემ.
-კაი რა ელე..გინდა შევხდეთ? თუმცა არა,სხვაგან ვარ,ამდროს დემემ უთხრა თუგინდა მისამართი უთხარიო ამიტომ ელენეს მისამართი უთხრეს და თხოვეს ანაც წამოეყვანა..მალე ყველა ეერთად ბუხრის წინ იჯდნენ ,დემეს მარიამი ჰყავდა ჩახუტებული,ცოტეს მისი ცოლი ,რომელსაც საყვარლად ჰქონდა მუცელი გამობურცული..და ეფერებოდა..სანდრო კი ანასვთვალს არაშორებდა და თვალებით ღრნიდა ის კი მითომ ვერ ხედავდა არ იმჩნევდა ,ანას ძალიან განსხვავებული იერსახე და სილამაზე ჰქონდა შავი გრძელი სწორი თმები ,ლურჯი თვალები და ულამაზესი ტანი..ელენე იყო ნაცრისფერი ლამაზესი წვრილი ღია ცისფერი თვალების მქონე რომელსაც წითური თმები ამშვენებდა ,მაგრამ მარიამი იყო ულამაზესი მწვანე თვალება ,ღია წაბლისფერი თმების მქონე უმშვენიერესი არსება..ისეთი ლამაზი იყო სამივე გოგონა ,რომ მხოლოდ ცქერაც კი საკმარისი იყო და შეგიყვარდებოდა..სანდროც ანას უყურებდს და ტკბებოდა..უცბათ ელემ წამოიძახა რამე ვქნათო.
მარიამმა თქვა ჩვენი საყვარელი პოეტების ლექსები ვთქვათო ,რადგან მარიამის იდეა იყო მარიამმა დაიწყო..რათქმაუნდა გალაკტიონი..ამჯერად მისი უსაყვარლესი ლექსი მოიგონა " მზეო თაბათვისა,მზეო თიბათვისა,
ლოცვად მუხლ მოყრილი გრაალს შევედრები,იგი, ვინც მიყვარდა დიდი სიყვარულით ფრთებით დაიფარე_ამას გევედრები" ლექსის დამთვრების შემდეგ კო დემეს გადახედა.
-იცოდი ,რომ გალაკტიონზე ვგიჟდებოდი? დემემ უთხრა და მიაჩერდა.
-არა..საიდან ,მხრები აიჩეჩა მარიამმა.
-ეხლლა ხო გაიგე..მეც ძალიან მიყვარს..შენ შემაყვარე და დაიწყო "უსიყვარულოდ მზე არ სუფევს ცის კამარაზე ,სიო არ,დაჰქრის ,ტყე არ კრთება სასიხარულოდ...
უსიყვარულოდ არ არსებობს არც სილამაზე,არც უკვდავება არ არსებიბს უსიყვარულოდ."მთელი ლექსის თქმის დროს ისეთი გრძნობით ამბობდა მარიამს...გული უჩვეულოდ უფართხალებდა ,დემეც მარიამს მზერას არ აცილებდა და მის უნაკლო ნაკვთებს იზეპირებდა..ამდროს სანდრომ დაიწყო დიახ "ანათი" გაბრუებულმა ანა მალანდაძის. "რა ვარ ? სტვირი ვარ!
"ეს სუხარულის ცრემლებია ,როდი ვტირივარ?
ქარი ჩამბერავს ავმღერდები: მე ხომ სტვირი ვარ ,ქარში გაზრდილი უგუნურთა მერე?
ხმით საამურით მპყრობი გულთა ვუმღერებ ველებს..ატირებული მპყრობელი ვარ შენი გულისაც..
იალაღებით მობერილ ვარ სიყვარულისად...
მხოლოდ შენს გულში მიპოვნია ვანი სულისად...
მაგრამ... დახედეთ განჩინებას ამა სიფლისას:მეტყვი ცდებიო პატაარა ქალო..
შთამბერე ,ქარო,
ნახონ ძალა ჩემი გრძნობისა!"ანას უყურებდა და თან ისე ამბობდა ლექს ხანდახან ისიც გამოხედავდა და შეანათებდა მის დიდრონ ლურჯ თვალებს..ანამაც დაიწყო და გააჟღერა ბარათაშვილი.."ცისა ფერს ,ლურჯსა ფერს,პირველად ნილსა ფერს და არ ამ ქვეყნიერს სიყრმოდგან ვეტრფოდი.
და ახლაც როს სისხლი მაქვს გაციებული ვფიცავ-მე არ ვერფო აროდეს ფერსა სხვას." ისეთი თბილი გარემო იყო ყველამ გაუცნიბლად შეიცნეს ერთმანეთი ბოლოს ლუკას ჯერი იყო და მანაც პოოეზიის ერთერთი მარგალიტის ლექსი გაიხსენა "ქალო გნახე ფეხშიშველა გამაგიგდი ეზოშია;
გენაცვე კაკაბს ჰგავდი მოსეირნე ფერდოშია" ყველა გაამხიარულა ამდრკს დემემ სანდროს უთხრავწამო ლუდი მოვიტანოთო,გზაში ლაოარაკი დემემ დაიწყო.
-რატომ უყურებდი ანას ეგრე? უთხრა და ჩაფიქრებულ სანდროს გადახედა.
-მომწონს..და მგონი მიყცარს ტო.
-კაი რა ,არ აწყენინო სხვებს არ ჰგავს..არარის ისეთი ხომ ხვდები ფაქიზი..მშვიდი და ნაზია.
-ვიცი..მეც მაგიტომ დამაკარგვინა..თავი...რა ვქნა?!
-ცოტა ხანი დააიცადე მარიამს ვკითხოთ..გაუღიმა და ხელი მეგობრული ჟესტით მხარზე დაჰკრა.
__________________