-აბა თუ დაგვდებთ პატივს გამომძიებელო და თუ გაიღვიძებთ-დილიდან ჩემი დაქალის ხმა გავიგონე რომელიც თავზე „დამჩხაოდა“
-აუუუუუ შემარგე რა ძილი-ამოვიზმუვლე და თავზე ბალიში დავიდე.
-კაი რა სანდრა დღს ხო გახსოვს გურიაში მივდივართ შენ რო მორჩები მერე-ამოიწუწუნა ლიზიმ და ჩემს გვერდით დაემხო
-კაი ხო ამოვიზმუვლე და წამოვდექი
-ვინ და ვინ მივდივართ? ვკითხე ჩაცმულმა და პისტოლეტში ტყვიების ჩადება გადავწყვიტე.
-მე, შენ, დემე(ლიზის ქმარი) აკო, გიგი, და სანდრო(ჩემი „ყოფილი ქმარი“ )
მისი სახელის გაგონებაზე სახე მომენგრა
-იმ ბედოვლათს რაღა უნდა იქ? ვიკითხე და ლიზის მკვლელის თვალებით გავხედე
-აუუუუუ კაი რა ჯერ ხო ოფიციალურად ცოლ-ქმარი ხართ ერთი თვეა მარტო რაც სხვადასხვა სახლში ცხოვრობთ. ასე რო ცოტა ხანი აიტანე
მითხრა და გაბუსხულმა გამოაგდო წინ ტუჩები.
-შენი ხათრით -გაბრაზებულმა ჩავიბურტყუნე და ორი პისტოლეტი ჩანთაში ჩავაგდე
-იქ სროლა არ ატეხო იცოდე-დამემუქრა ლიზი და პისტოლეტებს ამრეზით დახედა
-აბა სუ შუბლს გაგიხვრიტავთ ვუთხარი და გავიღიმე, მაგრამ უცბად ძალიან დამეხვა თავბრუ და იატაკზე გავადინე ზღართანი. გონება დამებინდა
თვალები რომ გავახილე თავზე ლიზი მედგა სპირტით ხელში და შეშინებული სახით მიყურებდა. ლიზი ექიმია ამიტომაც მისი სახის შემხედვარეს გული გამისკდა რა მჭირსო.
-ლიზი რა მჭირს? ვკითხე დაქალს და წამოჯდომა ვცადე მაგრამ კიდევ უფრო დამეხვა თავბრუ.
-არ ვიცი გული წაგივიდა და 10 წუთის მერე ძლივს მოგიყვანე გონს,მითხრა შეშინებულმა და ეჭვის თვაალით დამხედა.
-ოოოოო ანუ არაფერიც არ მჭირს. ეხა წავალ სამსახურში, მოვაწერ ხელს რაღაცეებს და წავალთ მერე გურიაში ვთქვი და წამოვჯეექი, ცუდი შეგრძნების მიუხედავად მაინც ავდექი და ბოლომდე გავემზადე, მერე კი ლიზისთან ერთად დავტოვე სახლი და ჩვენ-ჩვენ საქმეებზე წავედით.
სამსახურში მივედი თუ არა უფროსმა კაბინეტში დამიბარა და მეც შეშინებული მივყევი უკან.
-სანდრა, ახლა კარგად მომისმინე. დღეს გაირკვა რომ თბილისში ყველაზე ბოროტმოქმედი ადამიანი დაგეძებს შენ და შენი მოკვლა უნდა-დაიწყო უფროსმა-ასე რომ სასწრაფოდ უნდა გახვიდე ქალაქიდან, ჩანთაში ყოველთვის იქონიე ორი პისტოლეტი, და მოკლედ თავს გაუფრთხილდი. არავინ არ იცის რატომ ამოგირჩია მაინცდამაინც შენ მაგრამ ფაქტია, რომ ახლა ყველაზე ფრთხილად უნდა იყო.
მე ყბა ჩამოვარდნილი ვუსმენდი უფროსს და ჯერაც ვერ გამეგო რა შუაში ვიყავი მაგრამ უფროსმა რომ შვებულება მომცა ძალიან გამიხარდა, გასვლის წინ კიდე მომაძახა ფრთხილად იყავიო და გამომისტუმრა. მეც იმწამსვე ლიზის დავურეკე.
-ლიზოონ მე მოვრჩი უკვე და თქვენ რას შვებით?-ვკითხე და გავისუსე
-მოვრჩით ჩვენც ეხა უნდა დამერეკა შენთვის, სად ხარ??
-სად ვარ და ჩემი სამსახურის წინ ვდგავარ თუ მალე მოხვალთ და ჩამიჯენთ გამახარებთ
-10 წუთში მანდ ვართ-მხიარულად მომაძახა და ტელეფონიც გათიშა
მე კი ისევ იმ ბოროტმოქმედზე ვფიქრობდი, უცბად ისევ ძლიერად დამეხვა თავბრუდა იქვე ჩავიკეცე.
სანდრა, სანდრა, სანდრა გაახილე რა თვალები გთხოვ მეჯაჯგურებოდა ვიღაცა და ჩამყვიროდა.
თვალები ნელა გავახილე და ხელში ლიზი შემრჩა, რომელიც ტიროდა და მაჯანჯღარებდა.
-ოუ გოგო შემერყა ტვინი -შევუბღვირე და ისიც გჩერდა
მხოლოდ ეხლა დავაფიქსირე თუ სად ვიყავი, აშკარად ლიზისაც თეთრი ხალათი ეცვა და მივხვდირომ ამ სულელს საავადმყოფოში წამოვუყვანივარ. ლიზი შეშინებული მიყურებდა და ჩუმად იდგა.
-აქ რა მინდა ამოვიწუწუნე და ლიზის შევხედე.
-ორჯერ გულის დიდხნიანი წასვლა ძალიან საშიშია ხოდა მეც აქ წამოგიყვანე და ანალიზები ავიღე
-რა ქენი? ისეთი ხმით ვკითხე ჩემი თავის შემეშინდა
-კაი ხო სანამ გამოფხიზლდებოდი სისხლი აგიღე, ეხა მოიტანენ პასუხს -გამიღიმა და ამასობაში კარზე კაკუნიც გაისმა.
-მობრძანდით-გასძახა ლიზომ და კარებში გოგონა გამოჩნდა, ხელში ეტყობა ანალიზების პასუხი ეჭირა, მე გამიღიმა, ლიზის ფურცლები მიაწოდა და ოთახიდან გავიდა. მე ლიზის გადავხედე რომელიც შეშლილი სახით დაჰყურებდა ფურცლებს და ხმას ვერ იღებდა.
-ჰეეე ეხა ამოიღე ხმა-ვუთხარი რომ აღარაფერი აღარ თქვა
-სანდრა სულ რაღაც 8 თვეში ნათლია გავხდები-ამოილუღლუღა ლიზიმ და ბედნიერმა გამომხედა.
-რა თქვიიი? ვითომ ვერ გავიგე არადა გულმა რამდენიმე დარტყმა გამოტოვა და ახლა ორმაგად სცემდა.
-უიმეეეეე 8 თვეში დედა ხდები და კიდე თავს იდებილებ? შემომიბღვირა ლიზიმ და ოთახში ხტუნვა გააგრძელა მე კი ბედნიერ,მა მოვისვი მუცელზე ხელები და ჩავილუღლუღე- პატარა.
-ეჰჰჰ შენ სუ გამოშტერდი ხოო?? მკითხა ლზიმ და გადმომხედა-ეხა მაინც აღარ შეეშვები პისტოლეტებს?-უკმაყოფილომ გადმომხედა
-ვერა ლიიიზ ვერა ეხა პირიქით უნდა გავძლიერდე უფრო დაცვის მხრივ -დავამატე და ლიზის ყველაფერი მოვუყევი რაც იმ დღეს უფროსმა მითხრა, ლიზი კი იჯდა და ყბა ჩამოვარდნილი მიყურებდა.
-ვაი დედიკოოო -ამოიკნავლა და შეშინებულმა გადმომხედა-ეხა საჭირო რო არ იყოს ვაფშე არ წაგიყვანდი რაჭაში-არ შეიძლება შენი მგზავრობა გამომიცხადა ლიზიმ
-ხოოო ვხვდები მეც მარა სანდროს რა ვუთხრა??ვკითხე გულუბრყვილოდ
-რა და სიმართლე აჟიტირდა ისევ ლიზი-შენ ხო არ გაუფრინე? რა თქმა უნდა ვეტყვი სიმართლეს მარა ჯერ არა ალბათ-შევიცხადე მე დაწამოვდექი.
-ჰე ეხა დაგვაღამდება -გამოვაცხადე დაკარებისკენ დავიძარი.
სტოოოპ-შემაჩერა ლიზიმ -გარეთ სანდრო გელოდება და ფრთხილად იყავი გული არ წაგივიდეს.
მე სანდროს ხსენებაზე ჟრუანტელმა დამიარა და კარი გამოვაღე. მე და ლიზი ერთად გავედით გარეთ.
-სანდრააა-წამოხტა ფეხზე აკო და მომვარდა-ნორმალურად ხარ ხო???
-კი აკო კი გამეცინა მის ქმედებაზე და ბავშვებს გადავეხვიე.სანდრომ უბრალოდ თბილად მომიკითხა, მე კი ჩავიჩურჩულე აი პატარა შენი მამიკო თქო და ბედნიერი გავყევი ბავშვებს.
იმ დღესვე ჩავედით გურიაში. ბედნიერმა გადავავლე თვალი ულამაზეს გარემოს და სახლისკენ წავედით. აქ გიგის ქონდა სახლი და მისი ციალა ბებოც იყო აქ
-აიიიი ჩამახვედით ჩემი ბოვშვები? შემოგვეგება ციალა ბებო და ყველა სასითაოდ ჩაგვიხუტა
-შენ ხო არაფერი გჭირს ცა? ვერ ხარ რაღაც ფერზე-მითხრა ციალამ და სიყვარულით მომისვა ხელი ლოყაზე
-არა ბებო კარგად ვარ კარგად და დაძაბულმა გადავხედე იქვე მჯდომ ლიზის რომელი ცხდილობდა არ გაცინებოდა.
დაღლილ-დაქანცულს მალევე ჩამეძინა, და არც ვაპირებდი გაღვიძებას პოლიციის სირენების ხმა რო არ მოსწვდომოდა ჩემს ყურთასმენას.
წინა ისტორია ცოტა ბანალური გამომდიოდა და შევწყვიტე. ეს ალბათ მაინც კაი იქნება :დ