როგორც იქნა გამთენიას ჩამეძინა,მაგრამ მალევე ვატო მოვიდა.
-როგორ ხართ?
-კარგად შენ?
-მეც.ტასო არც ამდგარა ხომ.
-გავაღვიძებ.
ძლივს გამაღვიძეს,მაშინვე გამოვეწყე და ატოს მანქანაში ჩავსკუპდი.გზაში სიმღერები ბოლო ხმაძე ჩავრთეთ და ვცეკვავდით.სანამ ჩავიდოდით ბევრი ვიცინეთ და როგორც იქნა ბოლოს დამთავრდა გზა და მივედით.
-ჩამოდი.
-აუ რამაგარი ადგილია...ძაან მომწონს და სად ვართ?
-სადღაც..აჰა ხო ნახე ჩაჯექი ახლა და წავიდეთ უკან.
-ჰა ჰაა...რა კბილიანი ხუმრობები გაქვს.-დავეჯყანე მანქანის მეორე მხრიდან.
-ანუ კბილიანი ხუმრობები მაქვს და შენ უკბილი ხო.მოდი აქ.
-რა გინდა?
ხელშე ამიყვანა და იქვე ახლოს საცურაო აუზში ჩამაგდო.
-შენზე მეტად არავინ მძულს რო იცოდეე რააა..-იქიდან ვუყვიროდი გადაკუწუწებული ვატომ კი უცებ ზღართან და ჩემთან ერთად დაცურავდა აუზში.
-მცივა მცივა..
-ვატო შენ ხარ არაადამიანი,უნამუსო,დებილი,დეგენერატი.და კიდე სიტყვები არ მყოფნის.როგორ აგღწერო არ ვიცი.
-სიმპათიური,ჭკვიანი,ლამაზი,ლეონარდო დიკაბრიოს გარეგნობის,და კიდე მეც აღარ მყოფნის სიტყვები ჩემი თავის ასაყწერად.
-ვაიმე ღმერთო მიშველე,ეს ვის ხელში ჩამაგდე მარი....
-აბა ეხლა ხუარ გინდა კიდე თევზივით იცურავო აუზში.
-და შენ ხუარ გინდა თან ჩამომყვე ისევ?
-არა.-უკმეხი სახით მითხრა და თან რამე მშრალს ეძებდა.
-სამზარეულოში რას ეძებ?ქვაბი უნდა შემოიხურო?
-სავარაუდოდ,კიარადა ხო მართლა იქეთა საძინებელი.
-ეჰჰ-ჩავიბურდღუნე ჩემთვის და საძინებლისკენ წავექდი.
მშრალი ტასაცმელი როგორც იქნა ვიპოვეთ და ძლივს გავთბით.რამე კოცონი ავანთეთ და ვატომ თავისი ერთადერთი სიმღერა შემისრულა.აღფრთოვანებული ტაშს ვუკრავდი.დაღმდა და ჩვენ კიდევ ბედნიერ ტალღაზე ვიყავით.რა გვეკეთებინა არ ვიცოდით და ამიტომ დავწექით და დავიძინეთ.
მეორე დღე.
-ტასო,წადი რამე შეწვი.
-უკაცრავად მე მეუბნები?
-არა,ჩემ თავს ვუთხარი,ხო ხედავ ისე მიყვარხარ ჩემ თავს ტასოს ვეძახი.შენ როგორ გაკადრებდი.-უკმეხად შემომხედა და სამზარეულოსკენ წავიდა.
-დღეს თოკო დავპატიჟოთ რა.
-შენ მაგ თოკოს ძაან აუტყდი და ჰაა
-რა გინდა ვა?
-კაი მოვიფიქრებ.
-მიყვარხარ.
-მეც.აჰა კვერცხი.
-აქაც კვერცხი?
-თუ გინდა შენით გააკეთე.
სამზარეულოში გაბრაზებული შევედი და 15 წუთის მერე ვატო წყლიანი ბოთლით დარბოდა აქეთ-იქით.
-შენ რანაირი გოგო ხარ?დამიწვი სახლი.შენ ვინ მოგიყვანს ცოლად.თოკოს ეს უნდა ვუთხრა,თორე დაერხევა დედამის.
-კაი რა ბოდიში.აბაზანა სად გაქვს დავიბანო გავიკვამლე.
-გაიკვამლა გოგო.ვაიმე ნეტა ეხლა ერთი გემრიელად შემეძლოს რო გაგქოჩრო.
-მეე?-საწყლად შევხედე.
-წადი საძინებდლიდან მარჯვინვა.
უხმოდ გავედი..
*************
-რა ჯირს?
-ლეიკემია აქვს.
-პაციენტის სახელი გვარი.
-მარიამ ფორჩხუა.
-ასაკი
-32წლის.
-მის ექიმთან წაიყვანეთ.
***************
აბაზანიდან გამოვედი და სახლი უკვე დალაგებული დამხვდა.ვატო გარეთ იჯდა.
-ვატო რაზე ფიქრობ?
-დაჯექი რაღაც უნდა გითხრა,მითხრეს არ უთხრაო მაგრამ ვთვლი უნდა იცოდე.
-რა იყო?ცუდი მოხდა რამე?
-მ.
მოიცა ტელეფონზე მირეკავენ.
-დიახ.
-თქვენ მარიამ ფორჩხუას ნათესავი ხართ.
-მისი შვილი ვარ რა მოხდა?
-ცუდად გახდა,საავადმყოფოშია.
-რაა?ახლა როგორაა?
-სტაბილურად.
ყურმილი გავთიშე და ვატოს მანქანს გიჟივით ვეცი....გაკვირვებული გამოვარდა ვერც მიხვდა რა ხდებოდა...
2 საათის მერე..საავადმყოფო.
-მარიამ ფორჩხუა რომელ ოთახშია.
-რიანიმაციაშია.
-როგორ უკეთ არ არის?
-მის ექიმთან მიბრძანდით ის მოგახსენებთ ყველაფერს.
-რომელ ოთახში.
-3 სართულზე,56 ოთახი.
ლიფტით ავედით და სასწრაფოდ შევედი ექიმის ოთახში.
-როგორ არის?
-ვისთან ხართ?
-მარიამ ფორჩხუა.
-დიახ..თქვენ ალბათ იცით.
-რა ვიცი?
-ექიმო,ფორჩხუა უარესად გახდა დახმარება გვჭირდება.
-რა მოუვიდა?
-ახსნის დრო არ მაქვს.
გიჯებივით გავრდნენ,არც არაფერი ამიხსნენს..მეც და ვატოც უკან გავყევით.დედას მოვკარი თვალი ათAს რაღაცაზე იყო შეერთებული.
ვატოს ვეკითხებოდი მოკვდებოდა თუ არა და თან ვტიროდი ის კიდე მამშვიდებდა არაფერი მოუაო და თან გულში უფრო მაგრად მიხუტებდა..როგორც იქნა ნახევარი საათის მერე გამოვიდა ექიმი..
-როგორა-იმწამსვე მივვარდი.
-რთულად არის საქმე,მართალია დიდი ხანია არა რაც იცის მაგრამ მკურნალობაზე უარს ამბობს და მაის გამო საქმე უფრო რთულდება.
-რა ჭირს?
-არ იცით,დედათქვენს ლეიკემია აქვს.
-რა რა არქვს?
ხელი წამაშველა ვატომ.
-ძალიან ვწუხვარ ალბათ დიდი დრო არ დარჩენია-პირდაპირ მომახალა ექიმმა.
-ვატოოო
-აქ ვარ ტასო,დაწყნარდი,კარგად იქნება მარი არ დაგტოვებს ხო იცი..როგორი მებრძოლი დედა გყავს.
-რა ჭირსო?-განუწყვეტლივ ვიმეორებდი ამ ფრაზას და ცრემლები ღაპაღუპით მცვიოდა.
-დაწყნარდი ახლა მხნედ უნდა იყო რომ დედაშენს მხარი ამოუდგე,მასეთი რომ დაგინახოს მარიმ ხო იცი გააფრენს და უარესად გახდება.არცეთი ნათქვამი სიტყვა არ გამიგონია.....
-ტასო ტასოოო-ბოლოს ეს გავიგონეეე...
არ ვიცი რამდენი საათის მერე,ან რომელ საათზე არაფერი არ ვიცი პალატაში გამეღვიძა..გვერძე ვატო მეჯდა ფერ წახდილი..
-როგორ არი?-შიშით ვუთხარი.
-ისევ ისე.
-ვატო ხო კარგად იქნება?-ისე ვეკითხებოდი თითქოს ცოდნოდა მართლაც როგორ იქნებოდა.
-კარგად კარგად-ისიც შეძლებისდაგვარად მატყუებდა.მაგრამ ორივემ ვიცოდით რომ ასე არ იქნებოდა.ორი დღე რიანიმაციაში ჰყავდა.
არავინ არაფერს არ მაბობდა.საბოლოდ როდესაც მდგომერეობიდან გამოსული ექიმის კაბინეტში შევედი,შესვლა არ ერქვა ამას შევვარდი მერე გავიგე ყველაფერი.
-როგორ არის დედაჩემი,ორი დღეა ამ დაწყევლილ საავადმყოფოშია და აქ ყველა ფეხებზე იკიდებს შევს დასმულ კითხვებს და ისე დადიან თითქოს არ ვარსებობდე.
-დაწყნარდი ტასო-მამშვიდებდა ვატო.
-დაწყნარდით,იმიტომ არ გპასუხობდნენ რომ ანალიზებს აკეთებდნენ და საბოლოო პასუხს ელოდებოდნენ..პასუხი კი ასეთია:
**************
ბავშვებო ახალი თავი,არ ვიცი როგორ მოგეწონებათ,თავი კი პატარა მაგრამ მემგონი მეგოწონებათ.მადლობთ რომ კითხულობთ და დროს უთმობთ ჩემს ნაჭღაპნებს..