დიდი მღელვარებით გადიოდა ყოველი წამი. ქორწილის დღე ახლოვდებოდა და ანასტასიას ნერვიულობა უფრო და უფრო ემატებოდა... უჩასთვის კი ეს დღე ყველაზე და ყველაფერზე ძვირფასი იყო და არუნდოდა რომელიმე დეტალი გამოსჩენოდა..

-ძმა ქორწილი ბევრს ქონია მაგრამ შენსნაირად არავინ არ ნერვიულობს_გამოელაპარაკა კოკამ.

-შენღა მაკლდი რა კეკე.._გამოეჯავრა მეგობარს უჩაც და მანქანა სწრაფად დაქოქა.


***
ყველაფერი ისე უნდა იყოს როგორც ბავშვობაში ვგეგმავდით.. ჩვენი ქორწილი ყველაზე განსხვავებული და რაც მთავარია ყველაზე კარგი დადგმებით უნდა იყოს. ბავშვობიდან მისი ოცნება იყო, თეთრი გრძელი და ულამაზესი კაბის ჩაცმა, რაც უჩამ აუსრულა კიდეც... ნერვიულობდა კი როგორარ ნერვიულობდა მაგრამ, თავს მხოლოდ იმით იმშვიდებდა რომ, ქორწინების წინ ყველა პატარძალი ნერვულობს.. კაბა მერემდენეჯერ ჩაიცვა უკვე სათვალავი მაკრინეს და ანისაც კი აერიათ.. უბრალოდ დაჰიპნოზებულები თავს აკანტურებდენ იმის ნიშნად რომ კაბა ძალიან უხდებოდა ანასტასის... ისიც დიდი სიხარულით და ერთის ამბით იხდიდა მაგრამ, მერე ისევ იცმევდა.. ქორწინების წინდღით ასეთი აფორიაქებულობა სულაც არიყო კარგის მომასწავებელი.

-ტას მისმინე წადი ეხლა დაიძინე რომ, ხალ დასიებული თვალებით არ გაეჩითო უჩიტოს მიდი რა.._წაიწუწუნა ანიმ და მეგობარს სთხოვნით გახედა წადი დაიძინეო.

-კარგი ხო მივდივარ. მაგრამ შენც დაიძინე არც მემინდა დასიებული თვალებით დამიმშვენო გვერდი რა.._მანაც არდაკლო და ოთახში შეიკეტა.



***
ყველაფერი იმაზე კარგად იყო ვიდრე წარმოედგინა თითოეულ მათგანს. ყოველგვარ ნერვიულობას მათთვის თავი დაენებებინა და სიხარულით აევსო ორი ერთმანეთზე გაგიჟებით შეყვარებული ადამიანი.. სარკის წინ ულამაზეს კაბაში გამოწყობილი ანასტასია ბოლოჯერ დატრიალდა და თვალებიდან ცრემლი დაედინა..

-არიტირო თორემ მაკიაჟი გაგიფუჭდება_ცრემმორეულმა ამოილუღლუღა მაკრინემაც.

-როგორ მინდოდა ამ დღეს დედაჩემი ჩემს გვერდით ყოფილიყო, მაგრამ ხომიცი რა როგორი უბედოც ვარ.

-მისმინე.._თავი მაღლა აწევინა ანასტასიას და განაგრძო... ჯერ ერთი დედაშენი შენსგვერდით აუცილებლად იქნება კიარადა არის.. ის ამბედნიერ დღეს კიარა სულ შენსგვერდით არის, იმიტომ რომ უყვარხარ. მერედა მეორეც რარის ეს ტირილი და ვაი ვაგლახობა მიდი ეხლა ცრემლი შეიშრე და წავედით ტო.



***
-ძმა ხომარ ნერვიულობ?_გასამხნევებლად გადაეხვია მეგობარს და სანერვიულო არაფერიაო ყურში ჩასჩურჩულა.

-არც ვნერვიულობ, ამდღეს იმდენი ხანია ველოდები რამანერვიულოებს ეხლა._ და კიბებზე მომავალ ანასტასიას გახედა.. მოდით ესე ვთქვათ მზერა მიეყინა მასზე. ელოდა იმას რომ ანასტასია ლამაზი იქნებოდა მაგრამ ნამდვილად ვერ წარმოიდგენდა იმას რომ, ის ასეთი ლამაზი იქნებოდა.. მისთვის მნიშვნელობა სულაც არ ქონდა იმას რომ, ანასტასიას თეთრი ულამაზესი კაბა ეცვა, მისთვის მხოლოდ მთავარი ისი იყო რომ, ანასტასია მის გვერდით არის და მასზე ჯვარს დაიწერს..


ეკლესიაში მამაოსგან კურთხევას ელოდა წყვილი როცა, ზურგს უკან მოესმათ ხმა, ეს ხმა სულაც არიყო უცნობი... ალექსანდრე ყაზბეგი ანასტასია არაბულის მამა.. ფეხზე დაჩუქილი ხელში რაღაც წერილით დამხობილი იჯდა და ანასტასიას ცრემმორეული უყურებდა.. არიცოდა რით დაეწყო.. არც ის უნდოდა რომ, მისთვის ამ ბედნიერ დღეს ყველაფერი ჩაეშალა , და კიდევერთხელ ეტკინა მისთვის გული8.. მაგრამ არც ის უნოდა ისე მომკვდარიყო შვილისგან" მამა გაპატიე"_ო ვერ გაეგონა... ნელა წამოდგა ფეხზე და ზალა მოიკრიბა ყველაფრის ასახსნელად..


-ვიცი..! ვიცი რომ, არვარ კარგი მამა და არამარტო მამა კაციც.. მე არაფერს გთხოვ ერთი რამის გარდა.. უბრალოდ მაპატიე.. გთხოვ მაპატიე.! მაპატიე ის რომ, უმამაობა გაგრძნობინე, მაპატიე ის რომ, ამ დღეს გამოგეცხადე.. უბრალოდ მაპატიე.. ვიცი ძნელია ყველაფრის შემდეგ პატიება მაგრამ, მინდა რომ ისე მოვკვდე შენსგან სიტყვა გაპატიე მამა გავიგო.. ხო მე მალე მოვკვდები.. სამწუხაროა ის ფაქტი რომ, ამყველაფერს მე აქ შენს ქორწილში ამ ბედნიერ დღეს გეუბნები მაგრამ, მინდა რომ მაპატიო შვილო.. ესკი ჩემი საჩუქარია ჩემო გოგოვ.._წერილი გადასცა და იქაურობას გაშორდა.. ანასტასიასთვის ყოველივე ეს იყო, იმაზე მეტად მტკივნეული ვიდრე წარმოედგინა... ვერცკი გაიფიქრებდა იმას რომ, მამამისაც დაკარგავდა.. ძალიან ძლიერად მოეხვია უჩას და ყურში ჩასჩურჩულა..

-უჩა გთხოვ დაურეკე მოვიდეს..








^^^

-მამა ხომ გითხარი რომ, ძალიან ნუ გათამამებ თქო_ გაუჯავრდა მამას ანასტასიამ და შვილს თვალის ბრიალით ანიშნა მერე მოგივლი შენო..





***

უპირველეს ყოვლისა ძალიან დიდი მადლობა მინდა გითხრათ თქვენ ძალიან მიყვარხართ თითოეული... დიახ ეს იყო ჩემი ისტორიის დასასრული.. შეიძლება ბევრს არმოეწონოს მაგრამ, ამ ისტორიით მონდოდა მეთქვა ის რომ, ყველა ვუშვებთ შეცდომებს მაგრამ ადამიანში ყველაზე დიდი ნიჭი ისა რომ მიტევა შეეძლოს.. თუმცა ეს არც თუ ისე იოლია.. მეც ვიყავი ერთხელ გამოუალ მდგომარეობაში, რისი პატიებაც არშემეძლო არანაირ შემთხვევაში... მაგრამ, შევძელი..! შევძელი და ვაპატიე... იცით ყველაზე კარგი მაგალითი ესა.. გთხოვთ არგამიბრაზდეთ არმინდოდა ეს ისტორია ასე დამესრულებინა მაგრამ... ძალიან ავად ვიყავი, რის გამოც ახალი თავის დადება ვერ მოვახერხე.. მინდა ისტორია თავიდან ბოლომდე შემიფასოთ.. მაქვს ახალი ისტორიის მუღამიც მაგრამ, სანამ ისტორიას ბოლომდე არ დავწერ აღარ უნდა დავიწყო ატვირთვა რადგან სკოლა და გადატვირთული გრაფიკის გამო ვერ ვახერხებ სისტემატურად დავდრო ახალი თავი.. რაც ისტორის მკითხველზე საგრძნობლად აისახება..



^^^
და ბოლოს მოხდა ისრომ, ანასტასიასმ მამას აპატია, და მოხდა ის რომ, ალექსმა ოპერაცია გაიკეთა და გადარჩა..




დასასრული