ალბათ ყველა ბავშვს უნდა იყოს დიდი და მათ შორის მეც ყოველტვის მინდოდა „დიდი“ ვყოფილიყავი მაგრამ არ მეგონა , რომ წლებთან ერთად პრობლემებიც თუ მომემატებოდა. ბავშობიდან ყოველთვის ჯანმრთელობის პრობლემები მაწუხებდ რაც იმის მიზეზი გახდა , რომ წონაში მოვიმატე და ყველაფერს ესეც დაემატა , ალბათ ამიტომაც იყო რომ ძალიან მორცხვი და კომპლექსიანი ვიყავი მაგრამ როდესაც გავიზარდე გავუმკლავდი მდზიმე წონას და ერთ ჩვეულებრივ თინეიჯერ გოგოთ გადავიქეცი , მართალია დიდი ძალისხმევა დამრჩირდა და ბევრი ცუდი რამ გავუკეთე ჩემს ორგანიზმს მაგრამ ჩმთის მთვარი ის იყო რომ ფორმაში ვყოფილიყავი... ამ ყველაფრის შემდეგ როგორც გარეგნობით ისე ხასიათითაც ძალიან შევიცვალე , აგარ ვიყავი ისეთი მორცხვი და აგარც კომპლექსები მაწუხებდა ირიქით ასე ვთქვათ „თავში ამივარდა“ როდეაც ვამჩნევდი თუ როგრ ყურადგებას იჩენდნენ საპირისპირო სქესის წარმომადგენლები.. ყველა მეგობარი იმას მიმეორებდა რომ ძალიან შევიცვალე და ძველი ნინი ენატრებოდათ მაგრამ მე ჩემ თავს ვერაფერს ვამჩნევდი. რაც შეეხება ჩემს ოჯახს დიდი ოჯახში ვიყავი გაზრდილი , მყავს უფროსი და და ძმა ,რომელიც დღემდე ძალიან მიყვარს. ბავშობაში ვერ ვიტყვი ბევრი შეზგუდვები მქონდა მეთქი ყოველთვის ყველაფერს დამოუკიდებლად ვაკეთებდი რაც ძალიან მოწონდათ ჩემი ოჯახის წევრებს.. მაგრამ დროსთან ერთად ისინიც ძალიან შეიცვალნენ , ან შეიძლება მე გავიზარდე და ყველაფერს სხვა თვალით ვხედავდი მაგრამ ფაქტი იყო ,რომ ჩემთვის აუტანლები გახდნენ.. ვხვდებოდი თუ როგორი უცხოები ხდებოდნენ ჩემთვის საყვარელი ადამიანები რომლებიც ერთ დროს ისე ძლიერ მიყვარდა , რომ მზად ვიყავი მათთვის სიცოცხლე დამეთმო ისე რომ ერთი წუთიც არ დავფიქრდებოდი.. მეზიზგებოდა სახლი და სახლში ყოფნა , თავს ისე მარტოსულად ვგრძნობდი მინდოდა გავმქრალიყავი . მიჩირს კიდევ იმის გადმოცემა თუ რას ვგრძნობდი , დგესაც როდესაც ამ ყველაფერს ვიხსენებ ტირილი მინდება და მინდა ის ყველაფერი ჩემი მეხსიერებიდან გაქრეს . ყველაზე საშინელება ის იყო რომ ვერ ხვდებოდნენ თუ რა იყო ჩემი დეპრესიის მიზეზი პირიქით მე მადანაშაულებდნენ , ყოველთვის მე ვიყავი დამნაშავე და მე ვიყავი ვალდებული ყველას სურვილები შემესრულებინა.. ბევრჯერ მიფიქრია სახლიდან გაქცევაზე , გათხოვებაზე , მაგრამ რაზეც სულ ვიქრობდი იყო თუმცა არ შემეძლო ამის გაკეთება ალბათ იმიტომ , რომ სუსტი ვიყავი , თუმცა რამდენჯერმე ვცადე შემეშინებინა და წამლები დავლიე რაც კი მომხვდა ხელში.. ვცნებობდი , რომ მოვმკვდარიყავი და გამემწარებინა ამით ყველა ვინც გულს მტკენდა..
ერთ დღეს როდესაც სახლში ძალიან ვიჩხუბე ისე ძალიან რომ მზად ვიყავი თავი მომეკლა სახლიდან წავედი , მივდიოდი მაგრამ არ ვიცოდი სად წავსულიყავი ამიტომ გადავწყვიტე გამეკეთებინა ის რაც წესით გონებაშიც კი არ უნდა გამევლო მაგრამ არ ვიცოდი რაზე ვფიქრობდი.. როდესაც მომავალი მანქანა დავინახე გზაზე სწორედ მაშინ გადავედი და შუა გზაზე გავჩრდი , მძგოლმა ძვლივს შეძლო დამუხრუჩება რომ არ დამჯახებოდა მე კი იქვე ტირილიტ მუხლებზე ჩავიკეცე , აანაირ შიშს არ ვგრძნობდი და არც სინანულს რომ ამ ნაბიჯის გადადგმა გავბედე.. მძღოლი შესინებული გადმოვიდა მანქანიდან , ასე 21 წლის ბიჩი იქნებოდა რომ შევხედე სახეზე ფერი არედო..
–შენ რა გაგიჟდიიი?! რო დაგჯახებოდი სად მიდიოდი , სიცოცხლე მოგბეზრდააა ( აკანკალებული ხმით გაჰკიოდა )
–კიიი , მომბეზრდა მაგრმ შენ ხელი შემიშალე იმის გაკეთებაში რაც ასე ძალიან მინდოდა.. (ტირილით ამოვილუგლუგე )
–არა შენ არ ხარ სრულ ჭკუაზე გეტყობა.. მიხარი სად ცხოვრობ და სახლში მიგიყვან.
–არ მინდა სახლში , არაააა! ( და ტირილს ვუმატე )
მან ჩემსკე ჩამოიწია თავზე ხელი გადამისვა და გულზე მიმიკრა..
–კაი თუ სახლში არ გინდა მაშინ სადაც გინდა იქ წაგიყვან , მაგრამ აქ მარტოს ვერ დაგტოვებ , ნამდვილად არ მინდა ხვალ იმის შესახებ გავიგო ,რომ შენნაირმა ლამაზმა გოგომ თავი მოიკლა.
–არ მინდა არად წამოსვლა , გააგრძელე გზა სადაც მიდიოდი!
–შენ ვრ გაიგე ჩემი ნათქვამი ეტყობა.. მე არ ვაპირებ შენს აქ დატოვებას! (მკაცრი ხმიტ მიტხრა და თან გამიგიმა)
მივხვდი აზრი არ ჰქონდა შეწინააგმდეგებას ან რას ვკარგავდი წაყოლით , თან მის ადგილზე მეც ასე მოვიქცეოდი ალბათ.. ამიტომაც ტირილს მოვეშვი ავდექი და მანქანაში ჩავჯექი.
–შენი სახელი რომ მითხრა ხომ შეგიძლია ან რამდენი წლის ხარ?
–ნინო მქვია და 17 წლის ვარ..
–სასიამოვნოა ნინი შენი გაცნობა, მე ერეკლე მქვია.
–შენ რამდენის ხარ?
–20 წლის , ძალიან ახაგაზრდა იმისტვის რომ ადამიანის შემთხვევით დაჯახებისთვის ციხეში ჩავმჯდარიყავი.. (და გამიგიმა)
–მართლა ძალიან მრცხვენია ახლა ჩემი სქციელის,ჩემ თავთან ერთად სხვასაც რო ვუნგრევდი ცხოვრებას. აჯობებდა მტკვარში გადავმხტარიყავი!
–ჩუუ!! სისულელებს ნუ ლაპარაკობ.. შენ გირჩევნია მითხრა სად წავიდეთ მზად ვარ ნებისმიერ ადგილას წაგიყვანო..
–შენთვის მომინდია არჩევანი.. (გიმილით ვუთხარ)
–იღიმილი გიხდება! ამიტომაც აღარ იტირო რახან მე მომანდე არჩევანი მოდი მთაწმინდაზე წავიდეთ.. იქაური ჰაერი აგეხმარება საღად იფიქრო.. შემდეგ კი სახლში წაგიყვან..
–კაი , მაგრამ სახლში წასვლა არ მინდა!
–რას ქვია სახლში წასვლა არ გინდა?! აბა ჩემთან წაგიყვან მაშინ.. ( თან მიგიმოდა).