გაკვეთილი დაიწყო, ბოლო მერხზე ვზივარ,ფანჯრისაკენ ვიხედები და პეიზაჟით ვტკბები.მასწავლებელი მეორე მსოფლიო ომზე ლაპარაკობს. ყველა უსმენს, მოჩვენებითად. ერთმანეთს წერილებს აწვდიან, დაკუჭულ ქაღალდებს ესვრიან მასწავლების გახედვისთანავე.ზოგი ხატავს, ზოგიც კი ქუდწამოფარებული ყურსასმენებითურთაა წამოწოლილი. ჩემიკლასი სრული უაზრობაა .ვერავის ვერ ვუგებ ჩემი ბრალია ვიცი, ისინი მხოლოდ იმაზე ფიქრობენ როგორ მოაწონონ ყველას თავი, დღეში სხვადასხვა ნიღბებს ირგებენ თუმცა მათი ჭეშმარიტი გამოსახულება ბოლომდე ვერასდროს იფარება. ადამიანმა, რაც არ უნდა ეცადოს ვერ შეიცვლება, შესაძლოა შეიცვალოს ცხოვრებისადმი დამოკიდებულება ან შემდგომში გამოავლინოს მისი ნამდვილი სახე. მასწავლებელი ბოლთას სცემს და არც კი ცდილობს მათ შეჩერებას, უბრალოდ აგრძელებს ახსნას და სულ არ აინტერესებს ვის რა შედეგი ექნება ტესტში. და აი კიდევ ერთი ადამიანის თვისება: საქმის ვალდებულების მოხდის მიზნით კეთება,არაჩაღრმავება და გააზრება. გაკვეთილის გამოსვლამდე ხუთი წუთიღაა დარჩენილი, ყველა გაძლებაზეა ჩემს გარდა. მევზივარ წყნარად ჩემთვის და თუ ვინმე რამეს მკითხავს(იშვიათად) პასუხს ვცემ და სათქმელს ვასრულებ. ელენი ჯეკთან და ჯოშთან ერთად გავიდა კლასიდან, ეს გოგო ძალიან აქტიურია თუმცა მოჩვენებითად, ყველას მალე ბეზრდება მასთან ურთერთობა. კლასიდან ბოლოს გავედი, მასწავლებელმა კარებთან მდგომი გამაჩერა და თავისკენ მიმიხმო, მეც დავემორჩილე.ვიცოდი ხანგძლივისაუბარი არ გველოდა...
მისტერ ჩარლზი სათვალიანი,მაღალი კაცი იყო, რომელსაც გამჭოლი მზერა ქონდა და ვერაფერს გამოაპარებდი. მას ჩემს მიმართ ცუდი დამოკიდებულება არ ჰქონია,მექცეოდა ისე როგორც დანარჩენ მოსწავლეებს,მეტიც ცდილობდა დავემეგობრებინე, რადგან მისი აზრით და საერთოდაც ჩემს ირგვლიმ მყოფი საზოგადოებისთვის ცოტა უცნაური,კარჩაკეტილი და ,,მუდოც" კი ვიყავი. მისტერ ჩარლზმა მითხრა:
- ნაომ ვილიამს! როდემდეაპირებ მარტოსული გოგონას თამაშს? ნუთუ არ დაიღალე. სკოლაში შენზე კარგს არაფერს ამბობენ, არც კი მინდა გავიმეორო! როდემდე დაიტანჯავ თავს და ყველასთვის დარჩები კითხვისნიშნად? _ მე ცოტა დაბნეული და გაჩუმებული ვუყურებდი მასწავლებელს, არ ველოდი ასეთ მონოლოგს მისგან. მე უბრალოდ გავუღიმე და კარისკენ გავტრიალდი. მასთან ლაპარაკს ჩემთვის არანაირი აზრი არ ჰქონდა, უბრალოდ უნდა წამოვსულიყავი.
ხანდახან მგონია რომ გული არ გამაჩნია, არც გრძნობები.
ადამიანებთან ურთიერთობა, ჩემთვის ცოტა უცნაურია. ისინი სულ სხვადასხვა განზომილებები არიან, თუმცა მწამს რომ ადამიანი როცა იბადება,კიდევ იშობა ერთი ადამიანი რომელიც მას თხემით-ტერფამდე გაუგებს, მისი სულის ნაწილი იქნება, ჩემთვის გამოთქმა,,მეორე ნახევარი"ცოტა უცხოა. გაკვეთილების ბოლოს ბიბლიოთეკაში ჩავედი,რაღაც წიგნს ვეძებდი არვიცოდი რას კონკრეტულად. ამიტომ აქეთ-იქით სიარული დავიწყე, თაროებზე უამრავი წიგნები ელაგა, ჟანრისა და სისქის მიხედვით. მაღლა ზემოთ შევამჩნიე რაღაც, შევეცადე მივწვდომოდი მაგრამ არც ისეთი მაღალი აღმოვჩნდი, დამაინტერესა წიგნი ,,უკვდავების ფილოსოფია" ფეხის წვერებზე დავდექი, თუმცა მაინც ვერ მივწვდი.ის ის იყო რომ სხვა წიგნის მოძებნა დავაპირე, ჩემს წინ ვიღაც არსება გამომესაცა აჩრდილივით. ჩემზე ბევრად მაღალი, ოთკუთხედი სათვალით, მოვლილი წვერით, მწვანე თალებით რომლებიც ელვასავით ელავდა. გამიღიმა. მე გავშეშდი, ვუყურებდი ამქმნილებას,ის კი მიღიმოდა.რაღაც ვიგრძენი მაგრამ,არვიცი ამას რა დავარქვა, ხმას ვერ ვიღებდი.
-უკაცრავად.. რამე გნებავთ აღმომხდა...
- გამარჯობა, უბრალოდ მე...წიგნებს ვათვალიერებდი და უეცრად თქვენ შეგეჩეხეთ. ჰო მართლა! მე ჟოსეფ სანდერსი ვარ და თქვენ...
-მე..ნაომი ვილიამსი.
-ნაომი ვილიამს მგონი ჩვენ ერთ სკოლაში ვსწავლობთ.
-აჰაჰ, დიახ. სწორედ ასეა, იცი მეჩქარება სასიამოვნო იყო შენი გაცნობა ჟოზეფ!
-შეხვედრამდე.
ისე თავქუდმოგლეჯილი, ჩქარი ნაბიჯით გამოვედი ბიბლიოთეკიდან თითქოს ვინმე ამდევნებოდეს. დაბნეული ვიყავი, აღარც მახსოვდა რა ვუთხარი იმ ბიჭს... სახლისკენ გავუყევი გზას არეული ფიქრებით...[center][thumb]გაკვეთილი დაიწყო, ბოლო მერხზე ვზივარ,ფანჯრისაკენ ვიხედები და პეიზაჟით ვტკბები.მასწავლებელი მეორე მსოფლიო ომზე ლაპარაკობს. ყველა უსმენს, მოჩვენებითად. ერთმანეთს წერილებს აწვდიან, დაკუჭულ ქაღალდებს ესვრიან მასწავლების გახედვისთანავე.ზოგი ხატავს, ზოგიც კი ქუდწამოფარებული ყურსასმენებითურთაა წამოწოლილი. ჩემიკლასი სრული უაზრობაა .ვერავის ვერ ვუგებ ჩემი ბრალია ვიცი, ისინი მხოლოდ იმაზე ფიქრობენ როგორ მოაწონონ ყველას თავი, დღეში სხვადასხვა ნიღბებს ირგებენ თუმცა მათი ჭეშმარიტი გამოსახულება ბოლომდე ვერასდროს იფარება. ადამიანმა, რაც არ უნდა ეცადოს ვერ შეიცვლება, შესაძლოა შეიცვალოს ცხოვრებისადმი დამოკიდებულება ან შემდგომში გამოავლინოს მისი ნამდვილი სახე. მასწავლებელი ბოლთას სცემს და არც კი ცდილობს მათ შეჩერებას, უბრალოდ აგრძელებს ახსნას და სულ არ აინტერესებს ვის რა შედეგი ექნება ტესტში. და აი კიდევ ერთი ადამიანის თვისება: საქმის ვალდებულების მოხდის მიზნით კეთება,არაჩაღრმავება და გააზრება. გაკვეთილის გამოსვლამდე ხუთი წუთიღაა დარჩენილი, ყველა გაძლებაზეა ჩემს გარდა. მევზივარ წყნარად ჩემთვის და თუ ვინმე რამეს მკითხავს(იშვიათად) პასუხს ვცემ და სათქმელს ვასრულებ. ელენი ჯეკთან და ჯოშთან ერთად გავიდა კლასიდან, ეს გოგო ძალიან აქტიურია თუმცა მოჩვენებითად, ყველას მალე ბეზრდება მასთან ურთერთობა. კლასიდან ბოლოს გავედი, მასწავლებელმა კარებთან მდგომი გამაჩერა და თავისკენ მიმიხმო, მეც დავემორჩილე.ვიცოდი ხანგძლივისაუბარი არ გველოდა... მისტერ ჩარლზი სათვალიანი,მაღალი კაცი იყო, რომელსაც გამჭოლი მზერა ქონდა და ვერაფერს გამოაპარებდი. მას ჩემს მიმართ ცუდი დამოკიდებულება არ ჰქონია,მექცეოდა ისე როგორც დანარჩენ მოსწავლეებს,მეტიც ცდილობდა დავემეგობრებინე, რადგან მისი აზრით და საერთოდაც ჩემს ირგვლიმ მყოფი საზოგადოებისთვის ცოტა უცნაური,კარჩაკეტილი და ,,მუდოც" კი ვიყავი. მისტერ ჩარლზმა მითხრა: - ნაომ ვილიამს! როდემდეაპირებ მარტოსული გოგონას თამაშს? ნუთუ არ დაიღალე. სკოლაში შენზე კარგს არაფერს ამბობენ, არც კი მინდა გავიმეორო! როდემდე დაიტანჯავ თავს და ყველასთვის დარჩები კითხვისნიშნად? _ მე ცოტა დაბნეული და გაჩუმებული ვუყურებდი მასწავლებელს, არ ველოდი ასეთ მონოლოგს მისგან. მე უბრალოდ გავუღიმე და კარისკენ გავტრიალდი. მასთან ლაპარაკს ჩემთვის არანაირი აზრი არ ჰქონდა, უბრალოდ უნდა წამოვსულიყავი. ხანდახან მგონია რომ გული არ გამაჩნია, არც გრძნობები. ადამიანებთან ურთიერთობა, ჩემთვის ცოტა უცნაურია. ისინი სულ სხვადასხვა განზომილებები არიან, თუმცა მწამს რომ ადამიანი როცა იბადება,კიდევ იშობა ერთი ადამიანი რომელიც მას თხემით-ტერფამდე გაუგებს, მისი სულის ნაწილი იქნება, ჩემთვის გამოთქმა,,მეორე ნახევარი"ცოტა უცხოა. გაკვეთილების ბოლოს ბიბლიოთეკაში ჩავედი,რაღაც წიგნს ვეძებდი არვიცოდი რას კონკრეტულად. ამიტომ აქეთ-იქით სიარული დავიწყე, თაროებზე უამრავი წიგნები ელაგა, ჟანრისა და სისქის მიხედვით. მაღლა ზემოთ შევამჩნიე რაღაც, შევეცადე მივწვდომოდი მაგრამ არც ისეთი მაღალი აღმოვჩნდი, დამაინტერესა წიგნი ,,უკვდავების ფილოსოფია" ფეხის წვერებზე დავდექი, თუმცა მაინც ვერ მივწვდი.ის ის იყო რომ სხვა წიგნის მოძებნა დავაპირე, ჩემს წინ ვიღაც არსება გამომესაცა აჩრდილივით. ჩემზე ბევრად მაღალი, ოთკუთხედი სათვალით, მოვლილი წვერით, მწვანე თალებით რომლებიც ელვასავით ელავდა. გამიღიმა. მე გავშეშდი, ვუყურებდი ამქმნილებას,ის კი მიღიმოდა.რაღაც ვიგრძენი მაგრამ,არვიცი ამას რა დავარქვა, ხმას ვერ ვიღებდი. -უკაცრავად.. რამე გნებავთ აღმომხდა... - გამარჯობა, უბრალოდ მე...წიგნებს ვათვალიერებდი და უეცრად თქვენ შეგეჩეხეთ. ჰო მართლა! მე ჟოსეფ სანდერსი ვარ და თქვენ... -მე..ნაომი ვილიამსი. -ნაომი ვილიამს მგონი ჩვენ ერთ სკოლაში ვსწავლობთ. -აჰაჰ, დიახ. სწორედ ასეა, იცი მეჩქარება სასიამოვნო იყო შენი გაცნობა ჟოზეფ! -შეხვედრამდე. ისე თავქუდმოგლეჯილი, ჩქარი ნაბიჯით გამოვედი ბიბლიოთეკიდან თითქოს ვინმე ამდევნებოდეს. დაბნეული ვიყავი, აღარც მახსოვდა რა ვუთხარი იმ ბიჭს... სახლისკენ გავუყევი გზას არეული ფიქრებით...