ნუცა მაისურაძე. 18 წლის. სტუდენტი. მშობლებთან ერთად ცხოვრობს სამოთახიან ბინაში. დედისერთა, ამიტომ მთელი ბავშვობა მასზე განსაკუთრებულ მზრუნველობას და ყურადღებას იჩენდნენ, თუმცა არასდროს „ავარდნია თავში“ მსგავსი ყურადღება. ერთი ჩვეულებრივი გოგონა, ჩვეულებრივი ისტორიით, მაგრამ არაჩვეულებრივი გარეგნობით. გრძელი შავი თმა ლამაზად ერწყმის მის თაფლისფერ თვალებს. ბიჭების ყურადღება არასდროს აკლდა, პირიქით ხშირად ზედმეტადაც კი წუხდებოდა ამით, მაგრამ შეყვარბეული არასდროს ჰყოლია. მისი აზრით ურთიერთობას ვერ დაიჭერს ისეთ ბიჭთან, რომელიც მასში სულზე მეტად გარეგნობას დააფასებს.
როგორც ყოველთვის დილით მაღვიძარამ გააღვიძა. უნივერსიტეტში წასასვლელად უნდა მოემზადოს. სიტოაცია, რომელსაც ყველაზე მეტად ვერ იტანს. უყვარს დილის ძილი და რა ქნას? კიდევ კარგი კვირაში ორჯერ აქვს დილაობით ლექციები, თორემ რა გაუძლებს მერე ამის ბუზღუნს. მაინც დაწერდა განცხადებას და სულ რომ ღამით სიარული მოხდენოდა, ყოველ დილით მაინც არ ადგებოდა უნივერსიტეტის გამო.
სწრაფად შევიდა აბაზანაში. ყველა საჭირო პროცედურა ჩაიტარა და სამზარეულოში გალასლასდა. სადაც ლიას (ნუცას დედას) უკვე გამზადებული ჰქონდა შვილისთვის საუზმე და ახლა ყავას უკეთებდა.
–როგორ ხარ დეე? –თბილად მოიკითხა დედა და მადიანად შეექცა მის კუთვნილ საუზმეს.
–რომელზე დავრუნდი გუშინ?
-12ზე
-ლიზას რა სჭირდა?
-დეპრესია ლიაკო, დეპრესია
-რატო დედი?
-შეყვარებულს დაშორდა. აბა ახლგაზრდა გოგოს სხვა რატო უნდა ჰქონდეს დეპრესია? -სიცილით იკითხა ნუცამ
-დედიი, შენ არ გყავს შეყვარებულიი? -ცხელი ყავა კინაღამ გადასცდა ამ კითხვის გაგონებისას
-აღადავდი ლიაკოო?
-რატო დედი? -სერიოზულად გაიკვირვა ქალმა
-რა დროს შეყვარებულია? -კისკისით იკითხა გოგონამ -მერე მეც დავჯდე დაა ლიზასავით გამოვიტირო ჩემი ქარაფშუტობა?
-რატო დედი? -არაა რაა როგორი გულუბრყვილოა ეს ქალი
-რატო და მერე გეტყვი ლიაკო თორე დამაგვიანდააა
სწრაფად მოძებნა სასურველი სამოსი. ჯინსის შარვალი და მაისური აირჩია, ყოველი შემთხვევისთვის თხელი ჟაკეტიც აიღო. თმა კოსად აიწია, სახეზე ოდნავ მაკიაჟი წაისვა და სახლიდან გავიდა.

-სად ხარ აქამდე?
-უსაყვედურა ლიზამ და სწრაფი ნაბიჯით გაეშურნენ აუდიტორიისკენ
-ჩემი ბრალი არაა, ავტობუსმა დაიგვიანა -როგორც ყოველთვის ერთი მიზეზით სცადა თავის გამართლება მაისურაძემ
-არ გიცნობდე მაინც.
სწრფად მონახეს ცარიელი ადგილი აუდიტორიაში და ლექტორს მთელი გულისყურით უსმენდნენ.
ლექციები სამ საათში დაუმთავრდათ, მაგრამ ისეთი დაღლილები იყვნენ ახლა ყავის გარდა ვერაფერი მოიყვანდათ გონს. როგორც ყოველთვის უნივერსიტეტის მახლობლად მდებარე კაფეში შევიდნენ და "კუთვნილ მაგიდას“ მიუსხდნენ. მაგარი ყავა და შოკილადის ნამცხვარი შეუკვეთეს
-იცი დღეს დილით დამირეკა ირაკლიმ -სხვათაშორის უთხრა მაისურაძეს ლიზამ, სანამ შეკვეთილ ყავას დანამცხვარს მოუტანდნენ
-ხო გითხარი? რას გამოიტირე გუშინ? პროსტა შანსი არ იყო არ დაერეკა. თუმცა ასე მალე რომ დარეკა გამიკვირდა
-იცის რომ დამნაშავეა
-რას აპირეებ შეურიგდი უკვეე?
-არა, ჯერ ჭკუა ისწავლოს და მიხვდეს რომ სხვა დროს კიდე ვინმეს თუ დაუწყებს შებმას აღარ ვაპატიებ
-წესით არც ახლა უნდა პატიობდე, მაგრამ უტვინო ხარ -როგორც ყოველთვის პირდაპირ აჯახა მეგობარს საკუთარი აზრი
-რა ვქნა მიყვარს. აიი შენც შეგიყვარდება და მიხვდებიი რასაც ვგრძნობ -თავი იმართლა გასვიანმა
-არამგონია სხვა გოგოებთან კურკური ვაპატიო -თავის პოზიციას არ თმობდა მაისურაძე -ერთი მალე გამოჩნდეს ვინმე ვინც მამ ჯიუტ ხასიათს შეგიცვლის რააა
-რას ქვია შემიცვლის? -გაცოფდა ნუცა -ისეთი უნდა შემიყვაროს როგორიც ვარ, ჩემი სიჯიუტე მზითვებში მიმაქ
-არსად დაგეკარგოს
-ნწ. მალე დალიე და წავიდეეთ
-ჩემთან არ წამოხვაალ?
-არა გოგო, სამეცადინო მაქ. პროექტი უნდა გავაკეთო. თან.. -ახლა გაახსენდა წუხანდელი ამბავი და ინსტინქტურად გაეღიმა მისი ღიმილის გახსენებისას
-თან რაა? ნუცაა აქ ვაართ, გამოფხიზლდიი -ფიქრებიდან ლიზას ხმამ გამოაფხიზლა. დაწვრილებით მოუყვა მეგობარს ყველაფერი, თან ღიმილს ვერ იშორებდა სახიდან
-არ არსებოოობს! ნუთუ უკვე გამოჩნდა ის, ვინც თავისუფლების ფრთებს მოგაჭრის
-ფრთებს არაა იმას. გიჟი იყო ალბათ ვიღაც
-როგორც ვხედავ იმ გიჟს შენზე დიდი შთაბეჭდილება კი მოუხდენიაა

სახლში მისულმა გამოაცხადა სამეცადინო მაქვს და არავინ შემაწუხოთო. ოთახში ჩაიკეტა და ვერც კი მიხვდა ისეე მოვიდა ღაამის 10საათი.
-ნუცაა, გამოდი დედი ვივახშმოთ -გამოაფხიზლა ლიზაამ
-მოვდივაარ -უკვე დასრულებული პროექტი კომპიუტერში შეინახა და სმზარეულოში გავიდა
-მაა, მოხვედიი? როგორ ხაარ? –მიესალმა სამზარეულიშო მყოფ მამას
-რას წერდი ასეთს ამდენი ხანი რომ ვერ დაამთავრე?
–არ მკითხოთ. პროექტი მოგვცეს რაღაც და დავიღალე უკვე -ბუზღუნით ჩაილაპარაკა უმცროსმა მაისურაძემ
სწრაფდ ივახშმეს და ნუცა ისევ თავის ოთახში შევიდა. ცოტა ხნით ლიზას ელაპარაკა. შემდეგ ისევ კომპიუტერს მიუჯდა და ფილმის ძებნა დაიწყო, მობილურზე რომ დაურეკეს.
-ხო ლიზუ და დაგავიწყდა? -სიცილით კითძა მეგობარს ისე რომ ნომრისთვის არც დაუხედავს
-ლიზუ რომ არ ვარ და არც არაფერი დამვიწყნია -მოესმა მამაკაცის ბოხი, ძალიან სასიამოვნო ხმა
-რომელი ხარ?
-მათე
-მათეე?
-მაინტერესებდა ამ ღამესაც ხომ არ აპირებ სადმე წასვლას? -მაისურაძე ვერ იჯერევდა მომხდარს -რა იყოო ენა გადაყლაპეე?
-რაა? არაა -ძლივს ამოიბურტყუნა ნუცამ
-არაა ენა არ გადაყლაპე თუ არა არსად აპირებ წასვლას? -სიცილით კითხა მამაკაცმა
-ჩემი ნომერი საიდან გაქვთ?
-აჰჰ, ენა არ გადაგიყლაპვს, კარგიაა -ტელეფონშიც კი მიხვდა ლიზამ როგორ გაიღიმა მამაკაცმა და სასიამოვნო ჟრუანტელმა დაუარა გოგონას სხეულში.
-მგონი რაღაც გკითხეთ -ხმა გაიმკაცრა მაისურაძემ
-მაგ კითხვაზე ვერ გიპასუხებ
-ვითომ რატომ?
-რა ცნობისმოყვარე ხარ ტოო?
-თუ არ მეტყვით გავთიშავ
-სახლში ხარ? -სრულიად დააიგნორა ნუცას კითხვაა
-მერე?
-რომ გავისეირნოთ?
-არაა
-კარგი რააა, გუშინ მარტო სიარულის არ გეშინოდა და ჩემთან ერთად და გაშინებს?
-თქვენ
-გუშინ რომ არ გეშინოდა?
-ახლა მაშინებთ -იცრუა მაისურაძემ. რატომღაც საერთოდ არ ეშინოდა მამაკაცის იმის მიუხედავად რომ მისი ქცევები ძალიან საეჭვო იყო
„ჰმ! გაშინებს! მატყუარა! –ჩაისისინა ალტერეგომ თუმცა ყურადღება არ მიუქცევია“
–ასეთი საშიში ვაარ?
–ძალიან
–ცრუობ
–საიდან იცით, ახალც თვალებში მიყურებთ?
–არა, შეუძლებელია ჩემი გეშინოდეს.
–აბა რა უნდა ვიგრძნო ადამიანისგან, რომელიც ჯერ ღამე საიდანღაც გამომეცხადება და სახლამდე მომსდევს, მერე კი ტეელეფონზე მირეკავს, ისე რომ არც კი მეეუბნება საიდან აქვს ნომერი. მგონი გუშინ არ გიხუმრიათ და მართლა მანიაკი ხართ –იმმხელა ხმაზე გადაიხარხარა ცისფერთვალებამ ნუცამ ღიმილი ვერ შეიკავა და თვალები ძლიერად დახუჭა რომ წარმოედგინა.
–რა მანიაკი ტოო –სიცილს არ წყვეტდა მათე
–იცით ძალიან მეძინება, ამიტომ დაგემშვიდობებით –ისევ იცრუა მაისურაძემ
–კარგი, ტკბილი ძილი –სასიამოვნოდ ჩაილაპარაკა ცისფერთვალებამ, ისე რომ ნუცას ჟრუანტელმა დაურა მთელს ტანში
–ძილი ნებისა –ერთ წამში დატკბა გოგონაც
კი, ეძინება, როგორ არა. ნეტა რა დააძინებს. ვერ ხვდება რატომ გრძნობს თავს ასე უცნაურად როცა ამ ბიჭს ესაუბრება. ან ეს ნომერი საიდან გაიგო? რაც არ უნდა იყოს უნდა აღიაროს რომ ძალიან გაეხარდა. ნამდვილად არ ელოდა ახლა მის ზარს და ამ მოულოდნელობამ ბედნიერება მოგვარა.
დიდხანს იფორიაქა საწოლში. ცდილობდა მიმხვდარიყო როგორ გაიგო ნომერი ან რატომ დაურეკა. სრულიად უცნობი ადამიანისგან ცოტა ძნელიც იქნებოდა ნომრის გაგება, მაგრამ ალბათ სერიოზული მიზეზი ჰქონდა. მოწოონს? არა რა სისულელა! წამებში უარყო ეს აზრი. როგორ უნდა მოწონდეს საერთოდ არ იცნობს. აბა რა უნდა? ამაზე ფიქრში ვერც კი გაიგო როდის ჩაეძინა მაისურაძეს.




_____________
თქვენი თითოეული კომენტარი ძალიან მნიშვნელოვანია ჩემთვის, ამიტომ ძალიან გხოვთ, ყველამ, ვინც კითხულობთ თქვენი აზრი გამოხატოთ კომენტარებში. კრიტიკა არ დაიშუროთ