დაჩიმ მოულოდნელად მაკოცა, ეს სულ სხვანაირი კოცნა იყო, ყველასგან განსხვავებული. დაჩიმ შიშველ წელზე ხელები შემომხვია და თავის შიშველ ტანზე მიმიკრო. ასეთ რაღაცეებზე სულ მაჟრჟოლებდა როდესაც ჩემი სხეული სხვა ბიჭის სხეულს ეხებოდა, ახლაც არ დამიყოვნებია, მაშინვე დამაჟრჟოლა. მე არ შევწინააღმდეგებივარ დაჩის, ხელები თავის მკლავებზე გადავაწტვე და მეც ვაკოცე.
ასე რამოდენიმე წუთი ვკოცნიდით ერთმანეთს. მაგრამ მივხვდი რასაც მაკეთებდი და დაჩის ხელი ვკარი, (სინამდვილეში სულ არ მინდოდა კოცნა შემეწყვიტა) დაჩიმ უემოციოდ გამომხედა, მე მაშინვე მანქანისკენ გავიქეცი და შიგ ჩავჯექი. დაჩიც მალევე მოვიდა და მანქანაში ჩაჯდა. ხმას არცერთი ვიღებდით, ბოლოს სიჩუმე დაჩიმ დაარღვია:
– წასვლა გინდააა? – ჩემთვის არც შემოუხედავს ისე მკითხა
– კი! – მოკლედ ვუპასუხე
– და საად? – ახლა უკვე გამომხედა
– სახლში! – ახლა მეც არ შემიხედავს მისთვის.
მანაც უხმოდ დაქოქა მანქანა და გზას გაუდგა. მთელი გზა კოცნაზე ვფიქრობდი და მიკვირდა, როგორ შეიძლება დაჩის, ასეთ მექალთანეს ვინმე შეუყვარდეეეს? მითუმეტეს მე რომელმაც მას გავარტყი! რატომ მაკოცააა? ან მე რატომ მესიამოვნა და ავყევიი? რატომ? რატომ? რატომ? სულ ეს კითხვები მიტრიალებდა თავში.
ამ დროში დაჩიმაც მიმიყვანა სახლში. მე მაშინვე გადმოვედი ისე რომ დაჩისთვის არაფერი მითქვამს.
მაშინვე სახლში ავირბინე. კარები შევაღე და გეზი პირდაპირ, ჩემი ოთახისკენ ავიღე. ოთახში შევვარდი და წყალი გადავივლე, შემდეგ პიჟამა ჩავიცვი, საწოლში შევწექი და დავიძინე.
დილით ტელეფონის მაღვიძარამ 7–ზე დარეკა, მეც მაშინვე წამოვხტი საწოლიდან და წყალის გადასავლებად შევვარდი საააბაზანოში. შემდეგ სპორტულად გამოვეწყვე, მაცივრიდან ბოთლით წყალი გამოვიღე და სავარჯიშოდ წავედი.
ვარჯიშიდან გაოფლილი მოვბრუნიდი, სააბაზანოში შევედი და შხაპი მივიღე, შემდეგ კი გამოვიცვალე, ჩავიცვი: თეთრი, მოშვებული, უწარწერო მაიკა, მუქი ჯინსისფერი, უდაგლეჯილესი, ვიწრო შარვალი და თეთრი კედები, თმები დავივარცხნე და კოსა ავიკარი.
ჩანთა ცალ მხარზე გადავიკიდე და უჭმელი პირდაპირ უნისკენ გავემრთე. ბინა დავკეტე და კორპუსის გარაჟებიდან ჩემი მანქანა გამოვიყვანე, მაშინვე შიგ მოვიკალათე და გზას გავუდექი.
უნივერსიტეტში რომ მივედი მანქანა თავისუფალ ადგილას მივაყენე, მართალია დაჩის მანქანის გვერდზე აღმოჩნდა მაგრამმმ...... თუ ძმა ხარ! მანქანიდან გადმოვედი და უნივერსიტეტში შევედი. ჩემს "კლასში" ავედეი და პირველი მარი შემომეფეთა:
– ვააა ლილუუ! როგორ ხააარ? კარგად ხოოო? მეც ეს ვიფიქრე! გაგახაროოოო? – გაბრწყინებული თვალებით შემომხედა
– რა მოხდა ასეთი? – მობეზრებისგან თვალები გადავატრიალე და მერე ისევვ მარის შევხედე
– დღეს მარტო ერთი ლექცია გვიტარდეეეეეეეეეეეეეეეებაააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააა! – ბოლო ხმაზე დაიწყო ყვირილი. მეც რათქქმაუნდა გამიხარდა და ახლა უკვე მეც კივილი დავიწყე. შემდეგ კი ვიღაცის სიკვიდილამდე სიცილი შემომესმა, ხმის მიმართულებით გავტრიალდი და დაჩი შემეჩეხა.
– რა გაცინებს? – წარბშეკრულმა ვკითხე
– შენი რა საქმეააა? – მანაც წარბები შეკრა
– მე დამცინიხარ ეგ ვიცი! და იცოდე მიფრთხილდი "გოგნი"! – ვუთხარი და მისი პასუხი არ მომისმენია ისე დავიმაგრე ყურსასმენები ყურებზე და ჩემს მერხზე მოვკალათდი.
მალე ზარიც დაირეკა და ლექტორიც შემოვიდა, სკამზე მოკალათდა და დაიწყო:
– ბავშვებო! თქვენთვის... მოკლეთ თქვენთვის ცუდიცაა ჩვენი, ლექტორების აზრით, მაგრამ თქვენი აზრით ალბათ მილიონის მოგების ტოლფასი! დიახ! დიახ! ალბათ! მოკლეთ...... ეს ლექცია ჩაგიტარდებათ... მერე სახლში წახვალთ! – ამაზე რეაგირება დიდად არ მქონია, უკვე ვიცოდი – სახლში წახვალთ და დაახლოებით ერთი კვირა აღარ მოხვალთ! ... – აღარ გავაგრძელებინე და პირველმა დავიწყე სიხარულისგან კივილი, ვკიოდი და შემდეგ მთელი გოგოები ამყვნენ, შემდეგ ბიჭებიც ამყვნენ, და ჩვენი "კლასი" საგიჟეთს გავდა, შემდეგ კი როცა დავოკდით ისევ განაგრძო ლექტორმა:
– ესეიგი! ახლა დაწყნარდით მაინც ერთი ლექცია გაქვთ დღეს და ისიც თუ ვერ ჩავატარეთ მაშინ... დღეს კი თქვენ დახატავთ იმას რაზეც ოცნებობთ! – და დაასრულა. რა დედააფეთქებულ დავალებებს გვაძლევენ ეს დედააფეთქებულიები რაა! რა მაგათი ტ*აკის საქმეა რას ვოცნებობ? დაეტიონ თავიანთ ტ*აკში. ვერ ვიტან მაგათ და ერთი იქნება ყოფას ვუტირებ.
მეც რა მექნა მერე ვუტირებ ყოფას და ახლა ხატვას დავიწყებ. მაგრამ ჩემი ოცნება ვერ მოვართვი, ლაიკაზე ვოცნებობ, ცისფერთვალება ლაიკაზე მაგრამ ამას არ დავხატავ. ავდექი და ნუტელა დავხატე.
ხატვას რომ მოვრჩი, ლექტორი მაშინვე ჩემთან მოვიდა და ჩემი ნახატი რომ დაინახა მაგხელა კაცმა ლამის კივილი დაიწყო:
– რააარი ეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეს! - დაიყვირა
– რაზეც ვოცნებობ "მააააას"! – კატისთვალლებით შევხედე
– შენ ნუტელაზე ოცნებოოოოოობ შვილოოოო? – გაოცებული თვალებით შემომხედა, რაზეც ყველამ სიცილი ატეხა, ახლამარტო იმიტომ გაეცინათ რომ ჩემს ნახატს ვერ ხედავდნენ ლექტორის გარდა ვერავინ და რო გაიგეს ნუტელა დავხატე მაშინ ატეხეს სიცილი, მხოლოდ დაჩი ხატავდა რაღაცას ენაგადმოგდებული. მერე კი როდესახ დაწყნარდა ყველა ლექტორსაც გავეცი პასუხი:
– აუუუ ბატონო ზურა დიახ ნუტელა დავხატე! მაგრამ მართლა ნუტელაზე არ ვოცნებობ, უბრალოდ ნუტელა ყველაზე მეტად მომინდა ახლა და დახხატე! და ისე არავის საქმეეა მე რაზე ვოცნებობ და ასეთი დავალებებისგად თავი დაიოკეთ რააა! – და დაწვრილებული თვალებით შევხედე, მანაც მტრულად გამომხედა და სხვისი ნახატების დათვალიერება განაგრძო.
დაჩისთან რომ მივიდა დაჩიც მაშინ მორჩა ხატვას და ლექტორს კმაყოფილი სახით შეხედა. ლექტორმაც არ დააყოვნა და უთხრა:
– ძალიან გავს დაჩი შე ცუღლუტო! – უთხრა ბატონმა ზურამ და თვალი ჩაუკრა, არა ეს თვალის ჩაკვრა რა იყო ახლა? ცისფერია და დაჩის აბააამს? ჰაჰ! ვერ მოგართვი დედზდემონა! ამ ფიქრებიდან ისევ ლექტორის ხმამ გამომარკვია:
– ძალიან კარგია დაჩი! ყოჩაღ! – უთხრა კმაყოფილი სახით და ისევ ნახატს დააშტერდა.
– მადლობა ბატონო ზურა მაგრამ არ ვაჩვენოთ არავის რააა! – რაღაცნაირი სიფათით გახედა ლექტორს დაჩიმ
– აუჰ! არ უნდა გაიგოოს ხალხა როგორი ხატვის ნიიჭი გაააქ? მარა თუ ასე გინდა რა გაეწყობა... – უთხარა ლექტორმა დაჩის და მისი ნახატი სხვის ნახატებთან, ყველაზე ბოლოში მოათავსა.
ეს ლექცია ჩვეულებრივად გავიდა და როცა ზარი დაირეკა მარი ჩემთან მოვიდა და მითხრა:
– ეეე! წამოდი სახლში დღეს მეც მოვდივარ! – და თავისი ცისფერი თვალებიტ დამაშტერდა
– კაი გამოვალ მე შენ წადი და დაგეწევი რააა! – დაბნეულად ვუთხარი. მარიც გავიდა და როდესაც ოთახი დაცარიელა მაშინვე მივვარდი ნახატებს და დაჩის ნახატო მოვძებნე, სათანადოდ იყო შეფუთული, ნაჭერი გადაეფარებინათ და ზედ "დაჩი" ეწერა, ნაჭერი მაშინვე გადავაცალე და გავშტერდი რომ დავინახე, დაჩის მე ვყავდი დახატული. ლამის მაშინვე გავფშიკე ფეხები. მაგრამ თავიც შევიკავე ცოტა,. გავხითლდი, მერე გავმწვანდი, მერე გავშავდი და ასეთი მრავალფეროვანი გოგო ვიყავი. მერე აზრზე მოვედი და სახე ისე დავიკავე ვითომც არაფერი – თქო და გარეთ გავედი.
ეზოში რომ ჩავედი ჭიშკრისკენ მივდიოდი გასასვლელად რომ უკნიდან მარიმ მომაძახა. უკან გავიხედე და მარი და ის ბიჭი მოდიოდნენ პარკში რომ უყურებდა, ნუ ის ბიჭი რააა ლევანი ჰქვია და კაი ტიპიცაა.
– ლილი! აუ ხო დაგვითხოვეს ერთი კვირა და მოდი სადმე წავიდეთ დასასვენებლად რაა! – და ლევანმაც და მარიმაც კატის თვალებით შემომხედეს
– საად ან ვისთან ერთად? – მომაბეზრებლად თვალები გადავატრიალე
– დაჩი ხო სვანია! და გვითხრა რომ სვანეთში წაგიყვანთო! უშგულშიო! ასე გვითხრა! – და განათებული თვალებით შემომხედა მარიმ. ვაიმე როგორ მიყვარს სვანეთიიიიიი! თქვენ არ იცით ძალიან მიყვარს. ყველა კუთხისგან რაღაცნაირად ვანსხვავებ. ჯერ იმითი რომ საკუთარი ენა გააჩნია, საკუთარი ენა სამეგრელოსაც გააჩნია მაგრამ სვანეთი მაინც სხვანაირია, ამაყად და მკაცრად რომ იყურებიან ეს მთები, კოშკები და მჭვერვალები. არაა რააა! სვანეთი მაინც სულლ სხვააა! მაგრამ მოიცა დაჩი სვანიაააა? ნეტა რაგვარია? ეს კითხვა სულ არ გამჩენია თავში! რა დებილი ვარ. ამ ფიქრებიდან დაჩის მოსვლამ გამომიყვანა, მოვიდა და გვერდზე ამომიდგა.
– თანახმა ხააარ? – მკითხა დაჩიმ. რააა თანახმა ვარ? მაგან ცოლობა მთხოვა და მე გამომეპარააა? ან ცოლად მოვყავარ და არ ვიციიი? არა რააა! ეგეც ვერაააა!
– რა თანახმა ვარ? ცოლად მოგყავააარ? – გაკვირვებულმა, დაუფიქრებლად ვკითხე, რაზეც მარი, ლევანი და დაჩიც სიცილით დაიხოცნენ
– რა ცოლად მომყავხარ გოგო! გააფრინეეეე? სვანეთში წამოსვლაზე თანახმა ხაარ? – ახლა მივხვდი რაზე მეუბნებოდა ეგ დებილი. მარა დებილი უფრო მე გამოვდივარ :/
– როგორ მაკადრეე? რათქმაუნდა მოვდივარ! – ვუთხარი და ცხვირი ავუწიე, რაზეც გაეცინა. მერე გამახსენდა დაჩისთვის გვარი რომ უნდა მეკითხა და მაშინვე დავაყვირე, ტაზეც ლამის გული გაუსკდა – უი! დაჩი შენ რა გვარის ხააარ? – ბოლოში გამეცინა დაჩის შეხტომაზე
– ჩარქსელიანი! და ნუ გამიხეთქე გული! – თვალები გადაატრიალა
– კაით მაშინ დღეს საამოს 9–ისთვის გავუდგეთ! ღამე მაგარია სიარული! – სიამოვნების მორევში გადაეშვა მარი.
– კაი ახლა წამოეთრიე მარი სახლში! და მერე თქვენ წამოეთრიეთ 9–თვის ჩვენთან! – ვუთხარი ჯერ მარის, მერე ლევანს და დააჩის და ჭიშკრისკენ წავედი, მარიც მაშინვე გამომყვა, მანქანაში ჩავჯექით და სახლისკენ წავედით.
სახლში მთელი დღე ვალაგებდი ჩემოდანს, ნუ ეხლა! რაც საჭირო იყო ყველაფერი ჩავალაგე. მერე წყალი გადავივლე და ჩავიცვი:შავი ჯინსის ვიწრო შარვალი, თეთრი სვიტერი და თეთრი ბოოტასები. ყველაფერი რომ მოვათავე და მისაღებში გავედი, მარი უკვე მზად იყო. ნახევარ საათში დაბლა ჩავედით. ლევანი და დაჩი ლევანის მანქანით უკვე გველოდებოდნენ. მე და მარიც ჩავჯექით მანქანაში და წევიდა სვანეთისკენ.
- - - - - - - - -
დიდი ბოდიში ყველას ყველას რომ ასე დავაგვიანე :( ძალიან მიყვარხარტ ყველა