-მარტო ყოფნას არ გაცდიან რა
ჩაიბუტბუტა დემეტრემ და კარების გასაგებად წავიდა.ოთახში კი სალომესტან და ზუკასთნ ერთად დაბრუნდა...
-სალუუუუ...ჩემი გოგო როგორ მომნეტარე
გავექანე და ჩავეხუტე
-ვაიმე ელისაბედ თუ გინდა რომ აწი ცოცხალი გადავრჩე ეგრე ძალიან არ გამოექანო და არ ჩამეხუტო რა
-კაი ბოდიში აწი აღარ ვიზამ...
მოვკალათდით და ახალი ფილმის ყურება დავიწყეთ... უმცირესობაში მოვყევი... სამივეს უყვარს საშინელებათა ფილმები, და რადგან ვერაფერს გავხდი მათთან,დავნებდი და ვუყურებდით საშინელბათა ფილმს... ვუყრებდით რა უყურებდნენ, მე ძირითადად დემეტრეს ვიყავი ამოფარებული, რაზეც სამივე დამცინოდა, მე კიდე უარესად ვბრაზდებოდი.. როგორც იქნა დამთავრდა ეს საშინელებაც და დასაძინებლად წავეედით.. მთელი ღამე ვერ დამიძინე, ყველგან საშინელებები მელანდებდა.. მეც ვეღარ გავუძელი და დემეტრესთან შევედი ოთახში..
-აუ დემეტრეეე მეშინია..
-ელისაბედ? რატომ არ გძინავს? ან რისი გეშინია?
-მეშინია, აბა რა გეგონათ იმ საშინელებას რომ მაყურებიეთ...
-შენ რა მართლა გეშინია?
-არა დემეტრე არ მეშინია და ვხუმრობ
აი აქ კი ნამდვილად ვეღარ შევიკავე თავი და ტირილი დავიწყე..
-კაი რა ელისაბედ რისი გეშინია შემოდი
მეც შევედი და ეგრევე ლოგინში შევხტი.მესიამოვნა სითბო და დილამდე არ გავნძრეულვარ.
-აუ ელისაბედ დაგვერხა ადექი
დემეტრეს საკმაოდ შეშინებული ხმა მაღვიძებს დილით
-რა ხდება დემეტრე ხომ მშვიდობაა?
-არ ვიცი შეიძლება კი შეიძლლება არა
-რა ხდება გამაგებიე
-მამაშენი ჩამოვიდა და...
-რა და დემეტრე?
-დამამთავრებიე და გეტყვი.. მოკლედ ძალიან გაბრაზებულია, არა გარაზებულზე უარესია.. მე ვიცოდი რომ 1 კვირაში ჩამოდიოდა, მან კიდე 3 დღეში მოაგვარა ყველაფერი და უკვე თბილისშია, სახლ/სი რო არ დახვდი კინაღამ გადაირია, მერე ნიკას დაურეკა ნიკამ აუხსნა ყველაფერი და ამაზე უარესად გაბრაზდა, როგორ თუ შეყვარებული ყავსო და მასთან ერთად წავიდაო..
-მოიცა დემეტრე აღარ გააგრძელო სასწრაფოდ თბლისში წავედით.. სალოს და ზუკას ეძინოს გზიდან დავურეკავ...
ზუსტად 5 წუთში მომზადებულები ვიყავით და მანქანაშ ვჯდებოდით, როცა უნებურდ ამეტირა
-რა იყო ელი რატო ტირი?
-უბრრალოდ.. უბრალოდ მეშინია დემე, მეშინია მამაჩეი რას იტყვის და იმის როომ აუცილებლად 100% ვიცი რომ დაგვაშორებს
-არაფერი და ვერაფერი დაგვაშორებს მე და შენ ელისაბედ, სიკვდილსაც კი დე*ას ვუტ*რებთ...
ჩემი სახე ხელებში მოიქცა და ცრემლები მომწმინდა...
-ეს დაიმახსოვრე ელისაბედ რომ ვერავინ შეძლებს ჩვენ დაშორებას... ხო გჯერა ჩემი...
-კი დემეტრე შნი ყველაზე მეტად მჯერა..
-ხოდა მასინ აღარ იტირო რაღაცას მოვიფიქრებთ აუცილებლად..
მეტი აღარფერი გვითქვამს მანქანა დაქოქა და მეთელი სისწრაფით, მოწყდა ადგილს.. ზუსტად ნახევარ საათში სადარბაზოსთა ვიდექი და მეშინოდა ნაბიჯის გადადგმის...დემეტრეს ვთხოვე არ ამოსულიყო, თორემ სიტუაცია იმაზე დაძაბული გახდებოდა, ვიდრე ეხლაა.. როგორც იქნა მოვიკრიბა გამბედაობა და შევდგი ფეხი სადარბაზოში, ავიარე კიბეები და უცებ ავღმოვჩნდი მეოთხე სართულზე.. ვოცნებობდი კიბეები არ დამტავრებულიყო, თუმცა ეს მხოლოდ ოცნება იყო.. კიდე მეორე გამბედაობა და კარებზე დავაკაკუნე.. კარები დედაჩემმა გააღო რომელსაც მამაჩემთან შედარებით დაწყნარებული სახე ჰონდა.. აი მისაღებში მყოფი მამაჩემისთვის რომ შეგეხედათ, იქვე სიკვდილს მოინდომებდით...
-რას ნიშნავს ელისაბედ ეს ყოველივე?
-რაზე ამბობ მამა?
-თავს ნუ იშტერებ ელისაბედ... ძალიან კარგადაც იცი რაზე ვლაპარაკობ.. რადროს შენი შეყვარებულია.. ჯერ სწავლ, კარიერა და მერე შეყვარებული...
-მიყვარს მამა.. სწავლასაც მოვახერხებ და კარიერის აწყობასაც.. ოღონდ ბიზნესში არა..
-რას ნიშნავს ბიზესში არა?
-ბიზნესში არა ნიშნავს ბიზნესზე ვამბობ არას! არასდროს არ არ მიზიდავდა ეგ სფერო და მითუმეტეს ჩემი ბავშვობიდან გამომდინარე არ ვაპირებ ჩემ შვილებსაც ისე მოაკლდეს მშობლების სითბო როგორც მე მაკლდა ეს.
-ელისაბედ შვილო შენ არანაირი სითბო არ გაკლდა რაც გინდოდა ყველაფერი გქონდა
-მამა მე მქონდა მატერიალური სითბო და არა გულიდაან წამოსული სითბო, შენ და დედა გამუდმებით წასულები იყავით მე კიდე მჭირდებოდა სითბო, სიყავრული და გვერდში დგომა მაშინ არ იყავით....
-ელისაბედ! შენ გააგრძელებ ბიზნეს და დემეტრეს აღარ შეხვდები.. ეს ყველაფერი მისი ნამოქმედარია
-რააა? რა მამა? რას ამბობ რომ მე დემეტრეს უნდა დავშორდე?? და რაც შენ გინდა ის გავაკეთო? არა!! მე აღარ ვარ „მამიკოს გოგო“ და არც ბიზნეს გავაგრძელებ და არც დემეტრეს დავშორდები
ვთქვი თუ არა მარცხენა ლოყა სასინლად ამეწვა.. ცხოვრებასი პირველად მამაჩემმა პირველად ჩემზე ხელი აწია.....
-ელისაბედ შვილო...
-არა შვილო აღარ მე შენი შვილი აღარ ვარ.... არ იმსახურებს შენნაირი კააცი მამა იყოს....
ცრემლებს ვეღარ ვიკავებდი და ვტიროდი, ცხოვრებასი პირველად ვტიროდი ესე...
-ელისაბედ შვილო..
-არა დედა არც შენ იმახურებ დედობას მიუხედავად იმისა რომ დემეტრე გიყვარს მამას მაინც ვერ გაუწევ წნააღმდეგობას და შენც შეუწყობ ხელს ჩემსა და დემეტრეს დაშორებაში...
ეხლა კი მარჯვენა ლოყა ამეწვა... ერთ დღეს ორივე მშობელმა ცხოვრებაში პრველად აწია ჩემზე ხელი, მეტი ვეღარ მოვითმინე და ოთახში ავვარდი.ცოტხანში კი მამაცემი შემოდის ოთახში
-ელისაბედ სასწრაფოდ ტელეფონი კომპიუტერი და ყველანაირი კომუნიკაციის საშუალლებას მაძლევ 1 თვვიანი შინა პატიმრობა.. საღამოთი შენი ძმა ჩამოვა და ის მოგხედავს...
-ოჰ მადლობა „გიორგი“ ბარემ სჭმელი დღეში ერთხელ შემომიტანე
-ელისაბედ არ მოგცემ უფლება ეგრე მელაპარაკო მამაშენი ვარ
-მამაჩემი ჩემთვის მაშინ მოკვდა როცა საყვარელ ადამიანტან დაშორება მაიძულა
-ხელი აწევა აღარ გაბედო ჩემთვი, თორემ სამუდამოდ მოკვდები ჩემს გულში..
ლოგინზე წამოვწექი და მამაჩემს ზურგი ვაქციე...არ ვიცი რამდენი საათი ვიყავი ესე, გონს მაშინ მოვეგე როცა ოთახის კარები გაიღო და ოთახში ნიკა შემოვიდა
-ნიკა როგორ მომენატრე
-ელისაბედ ჩემი გოგო... როგორ ხარ? ანდა რა კითხვა დავსვი უკვე ვიცი ყველაფერი რა უნდა ქნა?
-არაფერი ვიცი ნიკა რა უნდა ვქნა.. შენ ხომ მაინც იცი არა როგორ მიყვარს..
-ვიცი ელისაბედ ვიცი და მასაც ძალიან უყვარხარ.. რომ არ უყვარდე ეხლა აქ არ იქნებოდა და მამას არ დაელაპარაებოდა...
-რააა? დემეტრე აქაა და გიორგის ელაპარაკება?
-ხო ელისაბედ აქაა და....
აღარ დავამთავრებიე ნიკას ლაპარაკი ისე გავიქეცი ქვემოთ სადაც დემეტრე მეგულებოდა.. მართალია მხოლოდ 3 საათია რ მინახია, მაგრამ ძალიან მომენატრა.... დედა სამზარეულოსი იყო, ხოლო გიორგი და დემეტრე მისაღებში ლაპარაკობდნენ და საკმაოდ ხმამაღლადაც
-ბატონო გიორგი მიეცით ნებ ელისაბედ იყოს ჩემთან ერთად... მე ის სიცოცხლეზე მეტად მიყვარს და მისთვის ცუდი არ მინდა.. გთხოვთ ბატონო გიორგი... მე დაველაპარაები და შევეცდები გადავარწმუნო და გააგრძელოს თქვენი ბიზნესი...
-არდა არა დემეტრე!!! მე ვთქვი რომ ელისაბედი შენ არ შეგხვდება და მითუმეტეს საქარტველოდან შორს მიმყავს... იქ სადაც შენ ვერ მიაგნებ..
-არა ბატონო გიორგი გთხოვთ ესე ნუ მოგვექცევით.. ჩვენ ხომ ერთმანეთი გვიყვარს...
-გიყვართ? ძალიან სასაცილოა რა იცით თქვენ სიყვარული?პატარა ლაწირაკები ხართ.. შენ კაი 20 წლის კაცი ხარ, მაგრამ ელისაბედი 17 წლის გაუზრდელი ლაირაკია, რა გაეგება სიყვარულის ჯერ..
-თქვენ ჯერ კიდე კარგათ არ იცნობთ ელსაბედს მან ბევრი ისეთი რამ იცის რაც თქვენც არ იცით....
-ნუ მასწავლი შე ახ*არო რა იცის და რა არ იცის ჩემმა შვილმა
-ის არ იმსახურებს თქვენი შვილი ერაქვას....
აი მერე კი არაფერი მახსოვს გარდა თოფის ხმისა და დემეტრეს სხეულისა, რომელიც მძიმედ დაეცა იატაკზე და სისხლის გუბეში ცურავდა.. არ მახსოვს როგორ ავღმოვჩნდი ოთახში და დავტიროდი დემეტრეს, რომელიც ჯერ კიდე ცოცხალი იყო და მისი გადარჩენა შეიძლებოდა.. თოფის ხმაზე ნიკაც და მაიაც ოთახში შემოვარდნენ.... მეტი არაფერი მახსოვს გადა სასწრაფოს ხმისა, რომ გავიღვიძე სავადმყოფოში ვიყავი და ექთანი გადასხმას მიკეთებდა...
-სად ვარ? რა ხდება? დემეტრე? სასწრაფოდ დემეტრე უნდა ვნახო....
-არ სეიძლება თქვენთვის ადგომა ჯერ
-არ მაინეტრესებს დემეტრე უნდა ვნახო..
ყველაფერი მოვიგლიჯე რაც კი ხელებზე მეკეთა და ისე გავედი დერეფანში, სადაც ნიკას სხეული დავლანდე....
-ნიკა რახდება? როგორაა?
საშინლად განადგურებული ხმით ვლაპარაკობდი და არც ჩემზე ნაკლები განადგურებული ხმით მპასუბდა ნიკა
-არაფერი ვიცით ელისაბედ ეხლახანს შეიყვანეს საოპერაციოდ...
-ნიკა მითხარი რომ გადარჩება ნიკა გთხოვ!!!
ნიკას ხელებსი ჩავესვენე და მწარედ ავქვითინდი, მთელ სავადმყოფოში მხოლოდ ჩემი ტირილის ხმა ისმოდა..
-გადარჩება ელისაბედ.. მხოლოდ შნი გულისთვის გადარჩება..
-გიორგი? გიორგი სადაა?
-გიორგი დაიჭირეს თუცა მაინც გამოუშვეს გირაო ხარჯზე...
მეტი ამ საკითხზე აღარ გვისაუბრია და ველოდებოდით ექიმს რომელიც გვამცნობდა ახალ ამბავს...
-ელისაბედ! ნიკა !
სავადმყოფოში ატირებული სალომე შემოვარდა და უკან ზუკა მოყვებოდა..
-ელლისაბედ ჩემო გოგო რა მოხდა?
ხმის ამოღება ვერ გავბედე, მხოლოდ ტკივილისგან წამოსული ხმა ამოვუშვი პირიდან
-ვკარგავ სალომე, ჩემს ერთადერთ სიყარულს ვკარგავ....
-ნუ გეშინია ელისაბედ დემეტრე მხოლოდ შენ გამო იბრძლოებს...
ამასობაში ექიმიც გამოვდა.. ხმის ამოღებაც არ ვაცალე ისე ვაჯახე კითხვა
-ექიმო როგორაა დემეტრე......



ძალიან დიდი მადლობა ვინც კითხულობთ დააკომენტარეთ