იდუმალი ღამე (დასასრული)
_ნელა გადაუსვა ელენეს სახეზე ხელები და ვნებიანი კოცნა დაუტოვა ბაგეებზე, ისე წადდა ეს ქალი, ისე უნდოდა, რომ არც ერთი დღით არ იყო მაძღარი ჩოლოყაშვილი.. თითქოს მასაც ელენესავით დაევიწყებინა, ამაზრზენი წარსული, მხოლოდ დღევანდელი ნათელი დღით და იალტის მომაჯადოებელი მომხიბლეილი ლაგუნათი ტკბებბოდა... _გოგომ ნელა მოიფშვნიტა სახე და მის წინ ასვეტილ მწვანეთვალება ექიმს სამასხოვრო ამბორი უწილადა, სწორედ ეს აგიჟებდა ლევანს, ქალის ბაგეები ყველაზე მადისამძვრელი და ფაფუკი იყო სიამოვნებდა, როგორ ცივი და ამავედროს ვნებიანი ჰქონდა გამოხედვა, თავი დაეკარგა უბრალოდ დაეკარგა უბრალოდ მისი ცხოვრება, ეს ციცქნა გოგო გამხდარიყო, არაფერი ადარდებადა ამქვეყნად გარდა ელენესა, რომელსაც მამაკცი ვნებიან მზერას არ აშორებდნენ _იცი ლევან დღეს მინდა მთაში, ბუნებაში მდინარესთან, ან თუნდაც ხეებთან ურთიერთობა გავაბა დაიჩურჩულა გოგომ ღმილნარევი სახით ლევანის კისერში ჩამალა სახე და მადიანად აუყვა ბაგეებს .. _როგორც შენ გსურს ქალბატონო ,ღიმილიანმა მოუგო ქალს, როცა ისევ ვნებიანი არამოტით გაჯერებული ერთი დიდი კოცნა უწილადა, უკვე პლედშემოფარებულმა დადიანმა, რომელიც ღიმილით სააბაზანოსკენ მიიწევდა უკვე და მალე თვალსაც მოეფარა, სააბაზოანოს კარი წამებში მიიკეტა ... მამაკაცმა, იმ წამსვე გააცნობიერე დანაკლისი, რომელიც ცარიელ საწოლს წვდებოდა, და გულს უგმირავდა არ შეძლო, იმ ყველაფრის ახნა და გადმოცემა, რაც იმწამს მის სხეულსა და გონებაში ხდებოდასადაც მონდომებით დაბინავებულიყო მომაჯადოებელი დადიანი, ლევანი, კი უბრალოდ ვერ იაზრებდა, რომელი წამიდან იყო იქ ეს თავხედი გოგო, როცა მის გლუვ კანს ეხებოდა თუ მაშინ, როცა პირველად დაინახა ბარში მისი წყვდიადს შეგუებული შავი დარდიანი დიდრონი თვალები და სიცივით გალურჯებული სავსე ტუჩები... ** ისაუზმეს ცხელი კაპუჩინო, როგორც ყოველთვის ქაფქაფა ჩამოასხა ელენემ ჭიქაში და ერთი ვეეებერთელა კოცნით ლევანს გაუჩოჩა თვითონ კი გრილი ფორთოხლის წვენითა და ასვეე გრილი კრუასანით დანაყრდა.. სხეულზე მოკლე შორტი და იისფერი მასური გადაიცვა , როგორც ყოველთვის გაიფირა გონებაში, და პირველ სართულზე დაეშვება გადაწყვიტა, როცა ყვავილებით გაწყობილ სარაფანს მოკრა თვალი, რომელიც მონდომებით იყო დაკეცილი თაროს ბოლო სართულზე ფაქიზად აიღო ხელში და ყვავილებით გაწყობილ ადგილებს ფაქიზად გადაუსვა ხელი , თითქო ცდილობდა ისევ არ დაეკარგათ ეს ხახსასა ფერებიო , და წამს მდიანარე მოაგონდა, რომელის ნაპირზეც ახალგაზრდა მომღიმარ ბიჭთან ერთად ჩამომჯდარიყო, რომელთანა საოცარი მსგავსება აღმოაღინა თითქოს, შუბლი აეწვა, მაგრამ საოცრად მოუნდა, ეს კაბა ჩაეცვა ნელა გაიძრო და ფაფუკად გადაიცვა ფერადი სარაფანი სხეულზე , სარკეში ცაიხედა იქედან თვალებგაბრწყინებული ფერადი ქალბატონი უმზერდა ნელა დაეშვა კიბებზე შეშფოთებული ოდნავ დაბენეული და როცა კართან ზურგჩათით დამდგარი ლევანი დაინახა, ყველაფერი გადაავიწყდა, მომხიბლელი მამაკაცისკენ ფრიალით წავიდა და ყელზე ხელები მონდომებით შემოხვია –იცი როგორ მიყვარხარ ლევან ყურის ბიბილოსთან უჩურჩულა და მერე ნელა დაიხარა მის თვალებისკენ წამში დაუკოცნა მთელი სახე მხოლოდ და მხოლოდ ტუჩებთან შეჩერდა დიდხანს, მამაკაციც არ გაძალიანებია ლევანმაც გამომწვევად დააცხრა გოგოს დიდრონ ბაგეებს და კიბის მოაჯის გამეტებით ააკრა ფეხები სხულზე შემოიწყო და მთელი სხეული მონდომებით დაუკოცნა, მხოლოდ ელენემ მოახერხა მოზღვავებული ვნების დაოკება და ლევანს ოდნავ მოშორდა _ლევან თუ არ ვიჩქარებთ ესმერალდას მდინარეს ვერასოდეს ვნახავთ, მგონი მამაკაციც გამოერკვა უმადურად მოაშორა ხელები გოგოს და ღიმილიანმა მხოლოდ ერთი შუბლეზე კოცნა დაუტოვა სამახსოვროდ...  *** იმაზე დიდი აღმოჩნდა გზა, იალტის მიყრუებულ სოფლამდე, რომელშიც თავმომწონე მდიარე ესემენრალდა და ულამაზესი ტყე მდებარეობდა, ვიდრე ორივეს წარმოედგინა, ლევანი მოშვებული ელენეს სილმაზით გაბრუებული სწრაფი სვლით მიიკვლევდა გზას ვიწრო გზატკეცილზე ელენეს, კი ხელში შექსპირის სონეტები ეჭირა და მონდომებით კითხულობდა, უკვე მერეამდენედ მათა საყვარელ 66 სონეტს დასასრულს კი, ჩამოდენილ ცრემს ლევანის გამოწვდილი ნატიფი თითები უმშრალებადა ...  _ბოლოჯერ დახედეს რუკას და უკვე გაჩერებული მანქანიდან გადმოსულებმა მკვეთრად გააცნობიერეს, რომ მალე მრგვალი ბურთი ცისფრად მოკამკამე ზღვაში ჩაეშვებოდა , სურათი იყო მომაჯადოებელი წინ ულამაზესი ტყე მწვანედ შემოსილი ჰორიზონტს მიღმა კი, ულამაზესი მზის ჩასვლა რომელსაც იდუმალი ელფერი დაჰყვებოდა , უკვე მერეამდენე მზის მიძინება იყო მათთვის, მაგრამ ერთმანეთზე მიკრულები, ამ ღამეს განსაკუთრებულ მნიშვნეელობა სძენდნენ რატომ? ალბად ორივენი ხვდებოდა, იმ დასარულს, რაც ბედნიერებას უქადდა _ნელი ნაბიჯით დაუყვნენ ტყეს, რაც უფრო ღმად შედიოდნე მით უფრო იკლებდა მზიის სხივები და მით უფრო ბენელდებოდა, მაგრამ ადგილ ადგილ ბილიკის მოშორებით კარგად გამოჭვივიდა სხვა მობანაკეები, რომლებიც კოცონ გაჩაღებულები გმალებით საუბრობნენ. წვილები, რომელებიც ერთამენთს ეკედლებოდნენ და საბოლოოდ ლევანი და ელენე რომელიც გადახვეულები ხელი ხელ ჩაფსკვნილები, ნელა მიუყვებოდნე ბილიკს ესმერალდას მოლოდნიში, რომელიც საოცრად მომაჯადოებელი გამოსჭვივოდა ფრანგი მხატვრის ნახატებიდან !! _ლავან გესმის ჩუმად გადაულაპარაკა უკვე ჩაბნელებულ წყვდიადში გახვეულ ტყეში ელენემ მამაკაცს და კიდევ უფრო ჩააფრინდა მკლავში, ხმაური ეს მდიარისა ხმაა ლევან გესმის, გესმის სურნელიც და გოგომ გამელებით ჩისურნთქა გარემოს ფაფუკი ნესტიანი ჰავა, რომელშიც წლის სურნელი ერეოდა და სრბილით გაიქცა მდინარისკენ, ლევანიც უკან მიჰყვა და წამს მათ წინ ულამაზეს სანახაობა გადაიშალე ულმაზესი მწვანედ მოკაშკაშე მდინარე, რომელიც ხევს მოგაგონებდათ და რომელსაც ბურთი მთვარე ანარეკლს სჩუქნიდა , ანარეკლს რომელიც დადიანის სახეს ეცემოდა და ლევანს თავგზას უბნევდა, ნელ დაიხარა გოგოსკენ და მის ტუჩებს მოწყვეტიდ დაეწაფა, ასევე მოწყვეტიდ ეძგერეა დადიანი, რომელსაც ლევანის მოკაშკაშე სახე უკვე შეენიშნა ფაფუკდ შეუცურა ხელები მაისურის ქვეშ და ერთი ხელის მოსმით მოიქნია მამაკცის ლურჯი პერანგი, ლევანიც ანალოგიურად მონდომებით დაწვდა გოგოს ყვავილებიან სარაფანს, რომელშიც ფერიასავით იყო გამოწყობილი მომაჯადოებელი გოგო და ასევე წამში უსასრულობაში ჩაიკარგა მათი სხეულები, იმ უსასრულობაში რასაც ვნება სიყვარული და კიდევ რაღაც არა ქვეყნიიური ჰქვიოდა, ფაფუკად და მონდომებით ეკვროდა დადაინი ცოლოყაშვილს ლევანიც ანალოგიურად მთელი მისი სხეულით გოგოსკენ მიიწევდა, მხოლოდ წამიერი ვნებიანი ჩურჩული თუ დაარღვევდა ჭირიჭინების ჰანგებსი ჩაკარგულ მდინარის ხეობას , მხოოდ ლევანი და ელენე მხოლოდ მათი მოანტრებაჩამდგარი თვალები და უკვდავი სიყვარული ,რომელიც იდუმალი ღამის იდუმალ ადამიანებს უკავშირდებოდა, ფაფუკად ჩაეკრა ჩოლოყშვილი ელენას სხეულს და ტანზე ხუნხულა პლედი გადააფარა ელენეც მისკენ გადაბრუნდა და მისი წილი პლედი ლევანს უზიარა , მხოლოდ ამის შემდგომ გადაინაცვლე ფერად სამყროში , ეს ლევანი ხედავდა ელენს სახეს და ხელებს, რომელიც მამაკაც სამუდამოდ ჩაჰფრენოდა, ხოლო დადიანი, იმ სიშავთეთრის მომსწრე გამხდარიყო, რომელსაც მისი ცხოვრება ჰქვიოდა წამიერად წამიერად იგრძნო ყველაფერი, თვალები გაახილა და ყველაფერი გაცნობიერე მოწყვეტიდ დაედიან გოგოს ცრელი მბზინავ მინდორს, ნელა წამოდგა და მისი ყვავილებინაი კაბა გადაიცვა. უკვე ყველეფერი აშკარა იყო, უკვე ყველეფრი დაგეგმილი იყო, ბედი ხომ გამუმდებით მის ირგვივ გავატარებს და გვაიძულებ ვაკეთოთ ის რაც არგვინდა, მაგრამ მართლია, სწორი, სამართლიანი, ანდა რა არის მართლაი და სწორი, როცა ყველაფრის მიუხედავად ბუნებამ კარგად გააცნობიერა და მომხიბლელი მზის სხუვებმა კი, განაცხადა ელენეს უკანასკენელი ამბორი მომხაჯადოებელ ჩოლოყაშვილს, რომ დაუტოვა ბაგეებე ეს მხოლოდ ამბორი არ იყო ეს ისყო ის სყვარული, რომლიც ადამიანებს უსასრულობას უქადის, რომელსაც ვერაფერი ერევა ამქვეყნად ვერანაირ ადამიანი გრძნობა გარდა სიკვდილისა ... ნელა მიაბაიჯებდა ელენე მდიარის შესართავისკენ ნელა უფრო ჯადოსნური იყო არემარე, ნელა უფრო ებინდებოდა თვალები რომელშიც ცრემლები გამალებით მიკვლევდა გზას ჯერ გოგოს ღაწვებისკენ, შემდგომ ტუჩებისკენ შემდგომ, კი მისი ფერადი კაბისკენ, რომელსაც ყოველ გადადგმულ ნაბიჯზე ელეფერი ეკარგებოდა და ხუნდებოდა _როგორც იქნა მიაღწია სათავეს, რომელსაც ბადრი მთვარე დასცქეროდა და რომელსაც ისეთივე იდუმალება დაჰკრავდა, როგორც მაშინ იმ ღამეს ღამეს რომელიც ამ მომაჯადოებელი წყვილის ბედის გამსაზღვრელი აღმოჩნდა ... ნელა მიუახლოვდა კბოდეს და ერთი ნაბიჯიც უსასრულობსიკენ.. უნდოდა დადიანს ეგრძნო სიძულვილი ჩოლოყაშვილის მიმართ, უნდოდა უნდოდა უნდოდა, მაგრამ არაფერი მამაკაცის სიცოცხლეზე მეტად უყვარდა, იმ სიცოცხლეზე მეტად, რომელიც ეხლა უსასრულობაში იკარგებოდა უყვარდა მამაკაცის მწვანე თბბილი თვალები, დახვეწილი ნაკვთები და მკაცრი ამბორი, უხეში მოფერება,რომელსაც ყოველ ღამე უნაწილებდა მხოლოდ ელენეს, ჩემი ლევანი დაიჩურჩულა წყვდიადში და ეს არ იყო სასოწარკვეთილება, ეს იყო იდუმალი ღამის იდუმალი სიყვარული, როელიც იყო ბედნიერება იმ წამებით, რომელიც ეხლა გოგოს გონებაში დაფარფატებდა ნელა დაიხარა, კაბისკენ და იგრძნო, როგორც მაშინ უტასთას საუბრისას, გახუნებულიყო ფერები გადასვლოდა იგრძნო, რომ დრო იყო, იგრძნო როგორ მონდომებით ჩააფრინდა სიკვდილი კლანჭებით და მორჩა გადაფრინდა, ბუნებამ თითქოს დანაკლისი იგრზნო და ცა ჭექაქუხილის ზუზუნმა და ნატებამ მოიცვა, რომელსაც დადაიანის ხავერდოვანი მიყვარხარ ერთოდა .... საოცრად დაუშინა საცრად ფერადი კაბა კი რომელსაც მთვარე გამეტებით დასცქეროდა უსასრულებამ შთანთქა... –იგრზნო ლევანმა, როგორც მაშინ იმ იდუმალ ღამეს, ახლაც ისე საშინლად უშენდა წვიმა, ისე საშინლად ზუზუნებდა ცა, ისე საშინლად მოძრაობდა ავბედითი წვეთები მის სხეულზე ,როცა ელენეს ზარი შემოესმა მობილურზე, როცა გიჟივით გავარდა გარედ და წამებში მის სხეული ქალის სურვით გაჟღენთილმა წვიმას შეუშვირა ეხლა, ესე იყო. ოღონდ მაშინ იმედი ჰქონდა, იმედი, რომ ის არსებობდა სუნთქვადა და უბრალოდ ცოცხლობდა, ნელა წამოდგა სხეულზე გახუნებული სველი ტანსაცმელი შემოიცვა და მდინარს კბოდეს მიახოვებულმა ჩუმად ამოიოხრა ცრემლები მოწყვეტიდ დაენარცა ჯერ ღაწვებს შემდგომ დიდრონ წითელ ტუჩებს შემდგომ კი ისისნი მდინარის სიღმეში შთაინთქა ისე როგორც წყალი წყალს მზე მზეს ისე ლევანი ელენეს.. და მაინც გზა სად მიდის? _ მდინარის ფსკერზე თევზებთან მიდის... *** მე არ ვიცი რა გამომივიდა უბრალოდ, ძალიან არ მომეწონა უპასუხისმგებლო და ცუდი, რომ მიწოდეთ და იცით მადლობას გიხდით, დავიწყე და ვიგრძენი როგორ მომნატრებია ეს ორი არსება ... კიდევ ერთხელ ვარღვევ პირობას და აქ ვდებ, არვიცი წაიკითხავთ თუ არა მაგრამ მე უპასუხისმგებლო არ გამოვალ და ეგარის სულ .. ბლოგზე კი მაინც ვერნახავთ და ამიტომ აღარ დავდე იქ . მადლობთ ვინც აქ იქ მწერდით ... პატივისცემით იგი ... |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
