სახეზე ხელის შეხება ვიგრძენი მესიამოვნა მივხვდი, რომ მართლა ძალიან მიყვარდა ეს ადამიანი, მაგრამ მისი ნათქვამი კი უფრო გულს მიკლავდა და მტკენდა, ის ხომ ჩემი გიორგი იყო, ძველი გიორგისგან აღარაფერი დარჩენოდა, ნეტავ რა დაემართა ამ ბიჭს რატომ გახდა ესეთი ცივი? ამ ფიქრებში გართულს მისი ხმა მომესმა თავი მოვიმძინარე
-ნაი ჩემო ლამაზო გოგონა როგორ გაზრდილხარ, დაქალებულხარ, მაგრამ ისევ ისეთი ბავშვი ხარ საერთოდ არ შეცვლილ ხარ, სწორედ ესეთი მიყვარხარ როგორიც ხარ, რა ლამაზად გძინავს, მინდა რომ გეფერო, იმედია შევძლებ ოდესმე გითხრა რომ მიყვარხარ და ყველაფერი აგიხსნა, უცბად შუბლზე მაკოცა არ ვიცი რა დამემართა სასიამოვნო ჟრუანტელმა დამიარა თითქოს გავცხელდი, ეს რეაქცია მას არ გამოპარვია და ხმამაღლა მითხრა
-არ გძინავს ? ყველაფერი გაიგე რაც ვთქვი ?
-დიახაც და გავკერიჭე კარებთან ახლოს დავდექი რომ გაქცევა მომესწრო
-აჰა გაიგე არა უცბად გამხიარულდა ეხლა ნახე შენ რა მოგივა
-რა მომივა ? და ვიგრძენი რომ უკვე გაქცევის დრო იყო, აბა დამიჭირე გიო
-აჰა სად გამექცევი აბა
მთელ სახლს დავარატყით კრუგი და ვერ მეწეოდა ბოლოს დაღლილები დივანზე ჩავესვენეთ რომ უცბად კარებზე ზარი იყო
-შე******მა რა ვახარ ?
-რავი მოდით
-ვა ბრატ შენც აქ ხარ ?
-როგორც ხედავთ ყველა გადავკოცნე მერე სუფრა გავშალე, ამ დროს კიდევ ზარი გაისმა კარზე
-ვა მარუს
-გილოცავ გვილოცავ
-რას მილოცავ შენ კარგად ხარ ? ყველას გაგვეცინა
-რას და ქალთა დღეს ქუცო
-ვაიმე ჩემი ტყიური მეც გილოცავ
-ვაუ მარუს ჩვენც გილოცავთ ამ დღეს ბიჭებმა სიცილით მიულოცეს , ნაი შენ მართლა ბიჭი ხარ და არ გაგიტყდეს რომ არ მოგილოცეთ. ამ სიტყვებმა გული ძლიერ მატკინეს მაგრამ როგორც ყოველთვის არ შევამჩნიე, განა არ მტკიოდა მტკიოდა და ყველაზე მეტად მე მართლა ბიჭი კი არ ვიყავი მე ერთი ჩვეულებრივი გოგო ვიყავი მინდოდა მეყვირა, მეწივლა და მეტირა, მაგრამ აქ არა. ბოლოს ისე ცუდად გავხდი რომ შეუძლებელი გახდა ჩემი გაჩერება
-ბოდიშით მე ჩემ ოთახში ავალ ცოტახნით დავისვენებ და ჩამოვალ, უჩემოდ არ მოიწყინოთ მშვიდად ძვლივს ვთქვი ჩემი სათქმელი. ოთახში ავედი და კარები ჩავკეტე და ბოლო ხმაზე დავიწყე ტირილი, ბოლოს კი არ ვტიროდი ვღრიალებდი, ნუთუ გიორგის სიტყვები ფარსი იყო ? რატომ მექცევა ესე ცინიკურად? ბოლოს მივედი იმ დასკვნამდე რომ უნდა წავსულიყავი ამ ქვეყნიდან რადგან უკვე ამდენ დამცირებასაც ვერ ავიტანდი, ვგრძნობდი რომ ძალა აღარ მყოფნიდა ამიტომ გადავწყვიტე დამელია წამლები, რამდენიმე აბი დავლიე და ცოტახანში გავითიშე.
-ნაი ამდენხანს სადაა? (მარუსა)
-არ ვიცი დაუძახე ( ნიკა)
მარიმ კიბეები სწრაფად აირბინა
-ნაი ნაი ეძახდა მეგობარს, ხოლო შიგნიდან კი არავინ პასუხობდა
-ბიჭებო შეშფოთებულმა მარიამმა დაუძახა
-რა ხდება ? ყველამ ერთხმად დაიძახეს
-კარებს არ აღებს, ნაიიიიიიიიი ყვიროდა მარიამი მაგრამ მას აღარაფერი ესმოდა, ბოლოს ბიჭებმა კარები შეამტვრიეს და ნანახით გაოცებული დარჩნენ
-ნაიიიიიიიიი აღმოხდა გიორგის სწრაფად სასწრაფო
-ნაი ჩემო პატარავ ჩემო ანგელოზო გთხოვ არ დამტოვო მჭირდები, მიყვარხარ და იკრავდა უსულო სხეულს და ყველა მოთქვამდა, სასწრაფო მალე მოვიდა, ცოტაც რომ დაეგვიანებინა ნაი ცოცხალ ვეღარ გადარჩებოდა, სასწრაფოდ შეიყვანეს და კუჭი ამოურეცხეს გიროგი ნერვიულად დააბიჯებდა აქეთ იქით
-მას რომ რამე მოუვიდეს თავს არ ვიცოცხლებ არა
-გიო კარგად იქნება მე მჯერა მისი
ამ დროს ოთახის კარი გაიღო და ექიმი გამოვიდა ყველა ერთიანად მიცვივდა
-ექიმო როგორაა თქვით რამე
-ნაი ეხლა კარგადაა მაგრამ 24 საათი რეანიმაციაში უნდა იყოს
-შეიძლება ვნახო თქვა გიორგიმ
-ცოტახანში
გიორგის არ ეგონა რომ ნაი ესეთ სისულელეს ჩაიდენდა ნანობდა წინა ღამეს რომ წესივრად ვერ მოუსმინა მას და ვერ გაიგო მისი ნათქვამი, რომ გაეგო ესეთი რამ ხომ არ დაემართებოდა მას, მან ამ დღეს დაიფიცა რომ მას მოუვლიდა და არ დაუშვებდა რამე დაშავებოდა, არც მის ცრემლს შეარჩენდა ოღონდ ეხლა გადარჩენილიყო და მისი თვალები კიდევ ერთხელ დაენახა.....

p.s. ესეც მეოთხე თავი იმედი მოგეწონებათ ეს თავიც, მადლობა ბავშვებო კომეტარებისთვის ძალიან მოყვარხართ ბოდიშით შეცდომებისთვის :-* :-* :-*