- ნია, ადექი გაგვიანდება!
- აუ დე, 15 წუთიც რაა
- ახლავე!

მოდით სანამ დავიწყებ ცოტას მოგიყვებით ჩემს შესახებ; მე ნია ჯოხაძე ვარ, 16 წლის. ვცოვრობ დედასთან და მამასთან ერთად. ვარ დედისერთა ამიტომ სულ ყურადღების ცენტრში ვარ. მამმა ბიზნესმენი მყავს და დედა ექიმი, ამიტომ საკმაოდ შეძლებული ოჯახი ვართ..

*შევედი აბაზანაში, მოვწესრიგდი და დაბლა ჩავედი....

- მოდი დედი, არ გშია?
- არა დე, მადლობა! მამა დღეს შეიძლება სკოლის მერე ანანოსთან წავიდე?

(უი ხო ანანო ჩემი საუკეთესო მეგობარია,კლასელი)

- კი, ოღონდ რომ დაგირეკავთ იმწამსვე აქ გაჩნდი!
- ხო ხო მადლობაა !

*სკოლაში გაკვეთილებმა მალე ჩაიარა, შემდეგ ანანოსთან წავედი, იქ ბევრი ვიმხიარულეთ, ვითამაშეთ, ვიცეკვეთ

- გოგო მე წავალ, გვიანია და ხოიცი ჩემები როგორი მკაცრები არიან
- კაი, ტაქსი გამოვიძახოთ?
- არა იყოს, ფეხით წავალ!
- დარწყმუნებული ხარ?

*პასუხის ნიშნად თავი დავუქნიე, გზაში დიდი თეთრი ძაღლი შემხვდა, მე ბავშვობიდან მეშინია ძაღლების.. ვაიმე ნია რადებილი ხარ წასულიყავი იმ ტაქსით!!! არაა... მე ამას შევძლებ..! თვალები დავხუჭე და გვერდით ჩავუარე, ჰაჰა იეს მაგარი ვარ! თითქმის მისული ვიყავი, მაგრამ უცებ ყვირლის ხმა გავიგე, დავინტერესდი და ახლოს მივედი, იქ ბიჭების ბანდა იყო, დაახლოვებით ექვსნი იქნებოდნენ, და ერთი ბიჭი ცემდა ერთ საწყალ ბიჭს, მერე დანა ამოიღო და გაუყარა, თავი ვეღარ შევიკავე და....

- ჰეეეი, რასაკეთებთ? სულ გაგიჟდით?
- რაგინდა ლამაზო? დაიკარგე? (ის ჩემსკენ წამოვიდა მარა ერთერთმა შეაჩერა და თავით ანიშნა არგინდაო)
- მ-მე უბრალოდ
ძლივს ამოვთქვი ეს სიტყვები..
- რა? რა?
- ეი ძმაო, პოლიციაში წავა და ყველაფერს იტყვის!
- მოდი აქ!!
ის ჩემსკენ წამოვიდა.. მარა უცებ პოლიციის სირენის ხმა გაისმა,
- გაიქეცით!!
ყველანი გაიქცნენ, მე ძირს დავჯექი და ტირილი დავიწყე, ასეთ სიტუაციაში ყოველთვის ტირილს ვიწყებ, როცა დაბნეული ვარ და არვიცი რა გავაკეთო. უცებ ვიღაცამ ხელში ამიყვანა და მანქანაში ჩამსვა..
- ეეი, რასაკეთებ?
ვუთხარი ტირილით
- დაწყნარდი, მერე მადლობას მეტყვი

ჩვენ სადღაც ჩავბნელებულ ადგილას მივედით, მანქანაში კიდევ ერთი ბიჭი იყო და მაგან წაიყვანა მანქანა, მე და ის კი მარტო დავრჩით, მან სადღაც შემიყვანა, გარაჟისავით ადგილი იყო

- რა-რას აპირებ?
- დამშვიდდი, ხელს შევიხვევ და წაგიყვან სახლში!
- ხელზე სისხლი გაქვს!
- ვიცი
- დაგეხმარები

მე მასთან საკმაოდ ახლოს ვიდექი და ხელის შეხვევაში ვეხმარებოდი, ახლოდან რომ დავინახე სიმპაყიური იყო, შავი გადახოტრილი თმები, მწვანე თვალები, მაღალი და დაკუნთული სხეული.. მოიცა... რაზე ვფიქრობ? გამოვხიზლდი!!

- აქ რატომ მომიყვანე?
- რავი პოლიცია რომ მოსულიყო წაგიყვანდნენ და დაგკითხავდნენ, შენ კი სუსტი ხარ და იტყოდი ყველაფერს
- თქვენ ის მოკალით..
- ის ღირსი იყო!
- რა? მაგას როგორ იძახი?
- მოდი რაც შენი საქმე არაა იმას ნუ ეხები!
- ბოდიში.. ისე დავინახე ის ბიჭი რომ შეაჩერე, მადლობ!
მას არაფერი არ უთქვამს, უცებ საათს დავხედე და გავგიჟდი..

- სასწრაფოდ სახლში უნდა წამიყავნო!
- კაი მყვირალავ დამშვიდდი
გაეღიმა.. ღმეთო რა საყვარელი ღიმილი ქონია !

- მოიცა მე ამით ვერ წამოვალ!
- რაიყო მოტოზე არ მჯდარხარ?
- არა! თან კაბა მაცვია, გამომიჩნდება ყველაფერი
- მაგას რა ჯობია მერე
მე მკვლელი მზერით შევხედე მან კი ისევ საყვარლად გამიღიმა.. გზაში ძალიან მეშინოდა, ამიტომ სულ მასზე ვიყავი აკრული..

- არ აპირებ გაშვებას?
- რა?
- მოვედით უკვე!
- უი
- არა თუ გინდა იყავი ეგრე, მარა მაგისთვის შესაფერისი ადგილი ვიცი..
ისევ ის მზერა და ისევ ის ღიმილიმლი, სახლში რომ მივედი კარები დედამ გამიღო.....

- სადხარ გოგო ამდენიხანი? 1 საათია დააგვიანე, მამაშენი რომ ყოფილიყო აქ უკვე პოლიციაში დარეკავდა!
- ხო, უბრალოდ კინოს ვუყურებდი და დამაგვიანდა!
- დროზე შენს ოთახში! და მეორეჯერ აღარ დავინახო ესეთი რაღაც თორემ პირდაპირ მამაშენს დავურეკავ!

მე ჩემს ოთახში შევედი და დასაძინებლად მოვემზადე, მთელი ღამე იმ ბიჭზე ვფიქრობდი! არა ნია რასისულელეა, ის უბრალოდ ქუჩის ბიჭია მე არ მეკადრება ეგეთი!!

ასეთ ფიქრებში ჩამეძინა..

-------------------
გამარჯობათ, ეს ჩემი პირველი მოთხრობაა ამ საიტზე, იმედია მოგეწონებათ <3