გამარჯობა ყველას! მე თიკო მარგველაშვილი ვარ 16 წლის, სიმაღლე-1,72.თმის ფერი-ქერა, თვალის ფერი-ცისფერი..
მყავდა უამრავი მეგობარი მაგრამ გამორჩეულად ანასტასია კანდელაკი მიყვარდა.. ჩემი მესაიდუმლე იყო.. დავდიოდი კომაროვის სკოლაში,ვიყავი წარჩინებული მოსწავლე და არასოდეს შემპარვია ეჭვი რომ რომელიმე ჩემს თანაკლასელს მოვწონდი.. არ მაკლდნენ თაყვანისმცემლები, თანაც ვერავინ ვერაფერს მიბედავდა მამა პოლიციელი მყავდა..
16 წლის ასაკამდე 4 შეყვარებული გამოვიცვალე და როდესაც შევამჩნიე რომ ვინმე მჭირდებოდა ელექტრონულ ქსელ "ფეისბუქს" მივმართე.. ბევრს ვიმატებდი მაგრამ ჩემი მოსაწონი არავინ იყო იმ ერთის გარდა.. მას საბა ერქვა.. 15 წლის ყავისფერთვალება და საოცრად თბილი ადამიანი..
2დღის შემდეგ წამომცდა რომ მიყვარდა, გაოცებულმა მკითხა რატომ?-ო, პასუხი კი ის იყო რომ მისმა სითბომ ჩემზე იმოქმედა.. ვცდილობდი უფრო მეტი სითბო გამომეხატა მის მიმართ.. საბა სულ მეუბნებოდა რომ მალე რაღაცას მაჩუქებდა..
ამ ყველაფრის შემდეგ ეს ამბავი ანასტასიას მოვუყევი.. გახარებული და დაბნული ვიყავი.. ასეთი რამ არასოდეს არავიისზე დამმართნია..

-ჰმ, კარგი მოდი ასე ვთქვათ შენ არ იცი სიყვარული (ანასტასია)
-რა? (მე)
-ჰო თიკ ჰო.. ბევრთან ყოფილხარ მაგრამ ეს არიყო ის გრძნობა რომელსაც სიყვარული ჰქვია..
-აბა რა იყო?
-ერთგვარი გატაცება..
-ღმერთო ჩემო! სასწაული.. 13 წლის ბავშვი მასწავლის ჭკუას..
-მე გაგაფრთხილე! შენი საქმის შენ იცი..
სახლში ანასტასიას სიტყვებზე დავფიქრდი მაგრამ მე ისევ ჩემს აზრზე ვრჩებოდი..
ღამის 10 საათზე საბას სმს მომივიდა, ტექსტით "როგორ ხარ პრინცესა?"
ამ დროს ფილმს ვუყურებდი "მცდარი შესახვევი".. ეს რომ მოვუყევი ეცადა დავეწყნარებინე და შიში გაექრო..ის იმდენად საყვარელი იყო ვერ გამოვხატავდი..

28 თებერვალს მთელი დღე მას ვწერდი, დრო და დრო ანასტასიასაც..
-თიკა რაღაც უნდა გითხრა..(საბა)
-გისმენ(მე)
-მართლაც არაჩვეულებრივი გოგონა ხარ.. შეიძლება ჩემგან შორს ხარ მაგრამ შენს სითბოს მაინც ვგრძნობ,რაც შეეხება საჩუქარს ეს ჩემი გულია!. მე ჩემს გულს გჩუქნი გაფრთხილება კი შენი ვალია..
ცრემლები წამომივიდა.. არმეგონა თუ ოდესმე შემიყვარებდა მაგრამ ეს მოხდა! 28 თებერვლის 8 საათი.. მისი პირველი "მიყვარხარ".
ახლა უფრო მეტად ვცდილობდი სითბოს გამოხატვას მის მიმართ.. ბედნიერები ვიყავით და ერთმნეთის დაკარგვა არასოდეს გვინდოდა..

სკოლაში წასვლის წინ ანასტასიას ავუარე..
-კარგი ამბავი მაქ
-რამოხდა?
- მე და საბა ერთად ვართ
-ვა მაგარია გილოცავ
-მადლობა. რაგჭირს მოწყენილი ხარ
-არაფერი უბრალოდ ეგ არასწორი მგონია
-რატომ? გინდა გაგაცნო?და დარწმუნდები რო არასოდეს მატკენს გულს
-ეგ არა.. ის რომ შენ ატკენ თან საშინლად..
-შენ ყველაზე ეგრე გეგონა..
-ეგრეც იყო თიკ ეგრეც! იმედი მაქ ჭკუა ისწავლე..შეიძლება პატარა ვარ მაგრამ ძალიან მიყვარხარ და არმინდა ვინმეს თვალში ცუდი აღმოჩნდე,. მითუმეტეს ვინმეს გული ატკინო!!
-კარგი გავითვალისწინებ.. წავედი მე სკოლაში შენ არმიდიხარ?
-არა ცუდად ვარ სიცხე მაქ..
-ა კარგი..

ამ სიტყვებისათვის ყურადღება არმიმიქცევია და საბას დავურეკე.. მე მისი ბასუნა ვიყავი ის კი ჩემი სიცოცხლე.. ნახევარი საათის ლაპარაკის შემდეგ დიდ ციხესიმაგრეს (სკოლას) მივუახლოვდი.. ყველა გაკვეთილზე ერთი სახელი მიტრიალებდა თავში.. მხოლოდ ის ანუ ჩემი სიცოცხლის აზრი..
მასწავლებლებიც ამჩნევდნენ ამყველაფერს მაგრამ არაფერს მეუბნებოდნენ..
მე მიყვარდა ის მას კი მე ეს იყო სრული ბედნიერება და ჩემი ღიმილის მიზეზი..


-პ.ს. ესეც ახალი ისტორია..ბავშვებო მოგწონთ? ბოდიშით პატარა თავისათვის უბრალოდ ახლა სიცხე მაქ და მეტის მოფიქრება ვერ შევძელი.. იაქტიურეთ!..