- დაჩი რა გააკეთე?- ვუყვირე როგორც კი დემეტრეს სიტყვების შინაარს ჩავწვდი და მივხვდი რომ დაჩიმ მეთე სცემა დ ათანაც ისე რომ შეიძლება ვერც გადარჩეს და რისთვის მხოლოდ იმ სცენისთვის სანაპიროზე?
- არაფერი- მიპასუხა მშვიდად.
- არაფერი ხო? ნამდვილი ცხოველი ხარ ფარულავა!- ვიყირე მოთმინებიდან გამოსულმა..
- კატო მდგომარეობიდან არ გამომიყვანო დღეს ისედაც მეტისმეტი მოვითმინე !- გამოსცრა ფარლავამ და მანქანის სპიდომეტრს დაეტყო მისი სიმშვიდე რომ დაირღვა.
- მართლა მადლობა ხო არ გადაგიხადო რომ დემეტრე არ სცემე?
- ხო- იყვირა დაჩიმაც- უნდა გადამიხადო რომ ისევ ფეხზე დადის..
თორემ აქამდე..
- ხელფეხს დაამტვრევდი არა? ჯერ არ გაგიკეთებია თუ რა?
- ხო დავამტვრევდი... ორივეს დაგმაყოფილდი?
- მეზიზღება შენი ასეთი ტონი და სახე.. არანორმალური ხარ გესმის? ავადმყოფი სადისტიი..
- ერთი სიტყვაც და ჩემს თავზე პასუხს არ ვაგებ - ისეთი სახით თქვა დაჩიმ რომ სიტყვის თქმა კი არა მზერის გასწორება ვეღარ მოვახერხე სწრაფად გავწიე თავი და თვალიდან ცრემლი შეუმჩნევლად მოვიწმინდე..
არ შემიძლია, ცუდად ვხდები როცა წარმოვიდგენ სცენას როგორ ურტყამს დაჩი ვინმეს, როგორს სცემს და როგორ.. არ შემიძლია... ვერ ვიტან ასეთ დაჩი ფარულავას.. იმ ბიჭს ისეთი არაფერი დაუშავებია რომ ამ ზომამდე ეცემა.. მხოლოდ იმიტომ უნდა მოკლას ადამიანი რომ უყვირა? ეს ხომ საზიზღრობაა..
როგორც კი მანქანა გაჩერდა კარების სახელურს ვწვდი რომ გამეღო მაგრამ დაკეტილი აღმოჩნდა.. გოგოები მანქანიდან გადავიდნენ და მე შემომხედეს, ფარულავამ ანიშნა წადითო, მეც თავი დავუქნიე და დაჩის კატეგორიულად გამოვუცხადე:
- გააღე კარი..
- არა ! სალაპარაკო გვაქვს..
- არ მინდა !
- გინდა..
- არ მინდა დაჩი არა გესმის? ადამიანობა ისწავლე და მერე ვილაპარაკოთ..
- შენ ხო არ გაუბერე გოგო- აფეთქდა ფარულავა და ამ წუთას მართლა შემეშინდა მისი. ხელი მაგრად წამავლო მარჯვენა მკლავზე და ოდნავ ზევით აქაჩა- ვიღაც გამოქლიავებულის გამო ამხელა ამბავს აწყობ?
- მაგდენსაც ვერ ხვდები რომ ვიღაც გამოქლიავებულისგამო კი არა შენგამო ვაწყობ ამხელა სცენებს.. რატომ სცემე მიპასუხე თან ასე?
- ეგ შენ არ გეხება!-ხელი შემისვა დაჩიმ და სკამს მიეყუდა.
- მე საერთოდ რამე მეხება? სისულელეა ეს ყველაფერი, ადამაინების ცემა გსიამოვნებს?
- ხო მსიამოვნებს მერე? ვინც საცემია იმის ცემა მსიამოვნებს იცი როგორ? სიგიჟემდე... ისე რომ მერე გაჩერება მიჭირს დაგმაყოფილდი?
- ავადმყოფი ხარ - ჩავილაპარაკე ჩურჩულით და თავი ხელებში ჩავრგე..
როგორც არუნდა გიყვარდეს ადამიანი როდესღაც იღლები, გეწურება ძალა რომელიც გეგონა რომ ცხოვრების ბოლომდე გექნება.. დავიღალე რადგან დაჩის გამოჩენის მერე არ არსებობს დღე რომელიც მშვიდად დამთავრდა.. დღე როდესაც არავინ არავინ სცემა და არავინ არავის არაფერი დაუშავა, მე ნერვიულობა არ მომიწია და იმაზე დაფიქრება ღირდა თუ არა მისი გამოჩენა ჩემს ცხოვრებაში.. თქვენ იმსჯელეთ ღირდა ? ამდენ დავუდარებად ღირს ასეთ ადამიანთან ყოფნა? ადამიანთან რომელიც გაუწონასწორებელი ავადმყოფი და ფსიქოპატია..
- აღარ შემიძლია- დავიწყე მაგრამ დაჩიმ გამაჩერა.
- ახლა თუ აპირებ თქვა რომ დაშორება გინდა შენთვისვე უკეთესია გადაიფიქრო თორემ მართლა გადავალ ჭკუიდან ..
- დამღალა შენმა მუქარებმა- ჩამწყდარი ხმით ჩავილაპარაკე და დაჩის გავხედე რომელიც ნერვიულად ეწეოდა სიგარეტს.
- არ გემუქრები შენ კარგად იცი რომ არ დავშორდებით, არასდროს..- ჩამწვარი სიგარეტი გადააგდო და ახლით ჩაანაცვლა, უკე მშვიდად მოუკიდა შემდეგ ღერს და ღრმა ნაფაზის შემდეგ განაგრძო- თავს აიტკიებ იმაზე ლაპარაკით რაც არ მოხდება ..
- შენთვის ჩემს აზრს საერთოდ რამე მნიშვნელობა აქვს?
- ამ ეტაპზე არანაირი..
- რა გინდა დაჩი?
- არაფერი იმისგარდა რაც უკვე მაქვს..
- დარწმუნებული ხარ? აგრესია გაქვს დაჩი რომელსაც ყველაზე ანთხევ, არანორმალურად ექცევი ყველას ვინც კი ტონს აუწევს შენთან, ეს საზიზღრობააა გესმის?
- ასეთი ვარ და აქამდე ვერ სევიცვალე, ვერც აწი ვერ შევიცვლები და შენ ასეთთან მოგიწევს ყოფნა..
- და რა აზრი აქვს მენდომება თუ არა ხო?
- ხო...
- ძალით ყველას ვერ დაიმორჩილებ, როდესმე აუცლებლად გამოჩნდება შენზე ძლიერი..
- მოთმინებით ველოდები მის გამოჩენას მანამდე კი მე ვიცხოვრებ ჩემი წესებით..
- და შენი წესები სხვისი სიკვდილამდე მიყვაანაა ცემით ხო? და როგორ დავიჯერო ამის მერე რომ შენ სიყვარული შეგიძლია..
- ცხოვრებაში- დაიწყო დაჩიმ და მეორე სიგარეტის ნამწვიც გადააგდო, ორივე მე ჩამკიდა და მასთან ახლოს მიმწია- ყველაზე მეტად შენ მიყვარხარ.. ავადმყოფი ვარ, სადისტისტიც მაგრამ მაინც ყველაზე მეტად მიყვარხარ... ვერაფერი, გესმის? ვერაფერი ვერ წამართმევს შენს თავს.. ვერ წახვალ ჩემგან! უბრალოდ არ გაგიშვებ! შეეგუე იმ აზრს რომ ცხოვრების ბოლომდე ავადმყოფი გადაიკიდე..- ბოლო სიტყვები ჩურჩულით ჩაილაპარაკა დაჩიმ და შუბლზე მაკოცა..
-ასე არ შეიძლება დაჩი, თავის შეკაცება უნდა ისწავლო რომ მოკვდეს?
- აარფერი მოუვა ..
- დემეტრემ თქვა რომ..
- დემეტრეს არ უნახავს თავისი ძმაკაცი, არაფერი მოუვა..
- სახლში მინდა ასვლა..
- წავიდეთ..
სახლში ასული პირდაპირ ოთახისკენ წავედი ძალა გამოცლილი დავეხეთქე საწოლზე და თვალები მაგრად დავხუჭე, ყველანაირად ვცადე რომ დღევანდელი დღე მეხსიებიდან ამომეშალა..
საბოლოოდ კი ჩამეძინა და ყველაფერი უფრო მარტივი გახდა...
- კატო ადექი რა გავიდეთ ზღვაზე- გაისმა ნუკას წუწუნი.
- არ მინდა ნუკა თქვენ წადით თავი მტკივა- ჩურჩულით გავეცი ასუხი და გვერდი ვიცვალე ძილის გასაგრძელებლად.
- ოო ეს ხოოო- ბუზღუნიც მომესმა შორიდან მაგრამ ხმა არ გავეცი...
........... ოდნავ გამოფხიზლებულმა ნაცნობი სენი ვიგრძენი, გემრიელად გავიზმორე და თვალებმოჭუტულმა გავხედე ჩემს გვერდით წამოწოლილ, ჩემს ტელეფონზე მოთამაშე ფარულავას.
- ოჰ გავიღვიძეთ?-გამიღიმა დაჩიმ და ტელეფონი გადადო.
- არ წახვედი ზღვაზე?
- არა ..
- რომელი საათია?
- ორიაა.
- სად არიან ისინი ამდენ ხანს?
- სასეირნოდ და ჩვენ გველოდებიან- თმაზე ხელი დამისვა ფარულავამ და ლოყაზე მაკოცა.
- გავემზადები და გავიდეთ..
- მიდი გავალ და ჩაიცვი ..
- კაი..
კარისკენ მიმავალ მოუშორებელ ავადმყოფს გავაყოლე თვალი და ძალიან მომინდა ჩემი ცხოვრების ერთი მადიანად გინება იმისთვის რომ ის შემიყვარდა და არა ვინმე ჩვეულებრივი ნორმალური ბიჭი..



პატარაა მაგრა სულ არარაობას ჯობს.. მეტს ვეღარ დავწერ მეძინება კომპზე.. მადლობა რომ კითხულობთ.. <3