იმ ავარიის შემდეგ 4 დღე იყო გასული. ათას რამეს ამბობდნენ დათოზე. ზოგი იძახდა ხელის ამპუტაცია უნდა გაუკეთონო, ზოგი ამბობდა იცოცხლებსო მაგრამ კომაში დარჩებაო, ზოგიც იმედს არ აძლევენ ექიმებიო. შეშლილს ვგავდი, რაც ეგ ამბავი გავიგე ნორმალურად აღარ მეძინა, ვეღარც საჭმელს ვჭამდი. მხოლოდ მასზე ვფიქრობდი. მხოლოდ მისთვის ვლოცულობდი რომ გამოკეთებულიყო, რომ ისევ ისეთი მომღიმარი მენახა. მწამდა რომ მას ისევ ვნახავდი და ისევ ჩავხედავდი თვალებში და ეს მმაამშვიდებდა. მაგრამ მეორე მხრივ იმას ვფიქრობდი რის გაფიქრებაც მზარავდა და გულს მიჩქარებდა. მაშინვე ცრემლები მომდიოდა. არ შემეძლო იმაზე ფიქრი რომ შეიძლებოდდა ვეღარ მენახა. ყოველ დღე იმის მოლოდინში ვიყავი რომ რამე კარგს გავიგებდი მასზე. ერთ დღეს სკოლაში მივედი ქიმია მქონდა. საშინლად არ მინდოდა გაკვეთილზე შესვლა მაგრამ სხვა გზა არ მქონდა ძალიან ბევრი გაცდენებიმქონდა დაგროვილი და შევედი. ჩემი ადგილი დავიკავე დაჩავფიქრდი ისევ დათოზე. ამ დროს რომელიღაცა საგნის მასწავლებელი შემოვიდა თავი ავწიე და მივაჩერდი, მარეხი მასწავლებელს ეუბნებოდა გიორგი ავჭალელი ხო იცი ჩემმი ძველი მოსწავლე მისი ძმა მოყვა ავარიაშიო. ჩემმა მასწავლებელმაც შეიცხადა ეხლა როგორ არიანო. გულმა საშნლად დამიწყო ზგერა. ველოდი რომ რამეს იტყოდა კიდევ. მერე მარეხიმ კითხაა ვინმე ხომ არდაშავებულაო. იმანაც ერთი დაშავდა ძალიან თუ არ ვცდები შუბითიძეა გვარადო. აპარატზე ყავთ შეერთებულიო. ჩემმა კლასელმა შემომხედა. თავი ჩავხარე და ცრემლები წამომივიდა. შემდეგ რო გავიდა ჩემზე იკითხა მარის რა მოუვიდაო მისი ვინმე ხომარიყო ის ბიჭიო ქეთამაც უპასუხა რომ მეგობარი იყო მერე თხოვა გარეთ გავეშვით და გაგვიშვა ჩამეხუტა და დაწყნარება დამიწყო. ძლივს დამაწყნარა . დავწყნარდი თუ არა ჩემ მეგობარს დაურეკე დათოს მეზობელი იყო და ვიცოდი მასი მდგომარეობა ეცოდინებოდა. გამორთული ქონდა და მაშინვე ათასმა აზრმა გამიელვა თავში და ტირილი მოვრთე. ქეთა მიმიხვდა და ჩამეხუტა მამშვიდებდა მეობნებოდა შეიძლება ტელეფონი დაუჯდა ან გამორთული ქონდა ან გაუფუჭდა. მაგარმ მისი ხმა აღარ მესმოდა საშინლად ვიყავი. მერე როგორციქნა დავწყნარდი. ჩანთა ავიღე და წამოვედი. წვიმდა ძლიერ წვიმდა მეკიდე არ მინდოდა სახლში წასვლა. იქვე 500 მეტრში პარკი იყოდა იქ გადავწყვიტე წასვლა ცოტახხანს დავჯდებოდი და დავწყნარდებოდი. მთელიგზა ვტიროდი. წვიმდა მეკი ვტიროდი ცრემლბი ერთმანეთის მიყოლებით მცვიოდა. ვტიროდი და ვფიქრობდი ყველაზე საშინელ რამეს. რისი გაფიქრებაც არმინდოდა მაგრამ თავისით მეფიიქრებოდა. მივედი დავჯექი წვიმას ცოტა გადაეღო. დებილივით ვიჯექი და ვტიროდი. ტეელეფონი გამოვრთე არ მინდოდა დაერეკათ და ეთქვათ ის რის გაგონებაც არ მინდოდა.. არ ვიცი რაზე ვფიქრობდი მთელი 2 საათი გაუნძრევლად ვიჯექი ერთ ადგილას თითქოს დაწებებული ვიყავი ზედ.ვიღაც ქალის ხმამ ჩამესმა ,, გოგონი სულ მთლად დასველებულხართ, აქ რასსაკეთებთ ამ წვიმაში სახლში წადით თორემ ცუდად გახდებით“ ამაყენა და გაჩერებამდე მიმიყვანა ხმა არ ამომიღია ისე ვიდექი. ხელი გამიშვა და წავიდა. გონს სიცივემ მომიყვანა შემცივდა. თავიდან ფეხებანდე სულ სველი ვიყავი. ამ დროს მარშუტკა მოდიოდა ავედი და და ფეხზე დავდექი. სულმთლიანად ვკანკალებდი. ყველა მე მიყურებდა მაგრამ არავის არ ვაქცევდი ყურადღებას. ჩემს სახლამდეც მივაღწიე. ფული გადავიხადე და ჩავედი. სახლში არავინ იყო შევედი გამოვიცვალე და დავწექი საშინლად მციოდა.ვერაფრით გავთბი საბანში გავეხვიე და ძილს მივეცი. რომ გავიღვიძე ღამე იყო ტელეფონი ხელის კანკალით ჩავრთე და დათოს ( დათოს მეზობელს. მასაც დათო ერქვა) 5 გამოტოვებული ზარი ვნახე. ხელები უარესად ამიკანკალდა. ძლივს დავაჭირე ღილაკს თითი რომ დამერეკა გავიდა და გულმაც საშინლად დდამიწყო ფანცქალი. აიღო:
- ალო, მარიი! როგოორ ხარ?
- არამიშავს. დათო..... დათოო როგორაა? - ძლივს წარმოვთქვი სიიტყვები.
- კარგადაა მაარ... ნუ ნერვიულობ.. მალე პალატაში გადაიყვანნენ.. - ,,მალე პალატაში გადაიყვანენ...“ სულ ეს სიტყვები მესმოდა ყურებში. ხმას ვერ ვიღებდი. მალევე დათოს ხმამ მომიყვანა გონს. - მაარ გესმიიის? აქ ხაარ? კარგადაა დათოო.. აღარ ინერვიულო..
- კი, კიი.... მესმიის უბრალოდ შოკი მივიღე.. უსაზღვროდ ბედნიერი ვარ.. - სიმწრის სიცილით გავიცინე და ცრემლები წამომივიდა.
-კარგი მარრ.. აღარ ინერვიულო.. წავედი ეხლა მეეე.. და შეგეხმიანები რა მოხდება... - ტელეფონი გავთიშე და ლოგინზე ჩამოვჯექი. კიდდევ ვერ ვიჯერებდი რომ კარგად იყო დათო... უზომოდ ბენიერი ვიყავი... შემდეგ საბანში გადავეხვიე და ტკილად დავიძინე.!
დილით დედამ გამაღვიძა, სკოლაში ვიყავი წასასვლელი. ავდექი ჩავიცვი და წავედი. როგორც ყოველთვის დღესაც ყველაზე ადრეე მივედი რადგან ჩემი ავტობუსი 10 წუთით ადრე მიდიოდა. მეც ჩემ კლასში ვიჯექი ხოლმე. მოკლედ ბევრი რომ არ გავაგრძელო და თავი რომ არ მოგაბეზროთ. მესამე გაკვეთილზე ჩავედით მე და ჩემი დაქალი ბუფეტში საშინლად მშიოდა. როცა ჭამას მოვრჩით შემთხვევით დათოს ნომერზე დავრეკე... დავრეკე დაააა გავიდა! წარმოგიდგენიაათ? გავიდა. მაშინვე გავთიშე. არ ვიცი რატომ მაგრამ გავთიშე. მერე რამდენიმე წუთში ისევ დავრეკე.! ერრთი ზარი.... ორი ზარი..... სამი ზარი.... ოთხი ზარი დაა ქალის სევდიანი ხმა გაისმა.
- ალო, გისმენთ!
- გამარჯობათ, დათო მინდოდა?
- გამარჯობა შვილო დათო ცუდადააა!
- დიახ! დიახ ვიცი მე.. მეე ამბის გაგება მინოდოდა როგორაა? გავიგე გონს მოსულა და მართლა?
- კი შვილო მართლა. მაგრამ თავის ტკივილები აქვს. გუშინ პალატაში გადმმოიყვანეს.
- ძალიან კარგი .. ძალიან გამახარეთ. ანუუ კარგადაა ხოო? - ჩემი გულის ცემა მესმოდა რომელიც ამოვარდნას მქონდა.
- კი შვილო. დიდი მადლობა ყურადღებისთვის. ღმერთმა დაგლოცოთ.
- არა რასამბობთ. დათოს სანახავად რომ შეხვალთ მომიკითხეთ, უთხარით მარიმ მოგიკითხავო.
- კარგი შვილო გადავცემ.
- კარგიით ნახვამდის! -გავთიშე. თითქმის ყოველ მეორე დღეს ვრეკავდი და მაბავს ვეკითხებოდი თამილა დედიდას. ხან მეუბნებოდა კარგადააო ხან მდგომარეობა უარესდაო. ეგ ნორმალურიც იყო. რადგან ასე რადენიმე დღეში ვერ გამოკეთდებოდა. ერთ დღესაც დაურეკე მოვიკითხე როგორ იყვნენ. ასე მითხრა ერთ თვალში სინათლე აკლიაო. უფრო სწორედ ცალი თვალიდან საერთოდ ვერ ხედავსო. მაგრამ დაუბრუნდება დროთა განმავლობაში. მე ვიცოდი რომ, ჩემი დათო კარგად იქნებოდა. ისევ გამოკეთდებოდაა დაა ისეევ ისეთი იქნებოდა, როგორიც ადდრე იყოო.. ისეთი მომღიმარიი.. თითქმის სულ ვრეკავდი ხოლმე დათოს ამბის გასაგონად. ერთ დღესაც გავიგე როოომმმ....!!!! გამოუწერიათ .. და სახლში იყო უკვეე.. აიი ვერ ავღწეერ სიტყვეებით რაა ვიგრძენი ეს როომ გავიგეე საშინლად მიხაროდა. მეცხრე ცაზე ვიყავი ასულის სიხარულით.. მერე დაქალმა მითხრა რომ მის სანახავად აპირებდა წასვლას, ვუთხარი რომ მეც მასთან ერთად მივდიოდი. უნდა მენახა ჩემი დათუჩა! არ ვიცოდით რა გვეყიდა ბოლოს მაინც გადავწყვიტეთ დაა ნატურალლური წვენი, ვაშლი, სუხარი და კიდევ რაღაც რაღაცეები შევიძინეთ. მივედით სახლთაან და....!!! გულმა გამალებით დაიწყო ძგერაა.. ვერ ვბედავდი შესვლას მანამ სანამ ანიმ არ შემათრია :დ სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით. ჰოოპ!!! და წამებში დათოს ეზოში გავჩნდით. იქ მისი ძმა ვალერი დაგვხვდა. რომელიც ჯერ არ მყავდა ნანახი. კარი თამილა დეიდამ გაგვიღო და შეგვიპატიჯა. იქვეე ლოგინი დავინახე სადაც დათოს ეძინა.


მადლობა ყველას ვინც წაიკითხა.. ძალიან გთხოოვთ თქვენი აზრიი დააფიქსიროთ კომენტარებში და შენიშვნები მომიტევეთ <3