–სალო, კარი დაკეტე მივდივართ ჩვენ!–მომძახა დედამ შემოსასვლელიდან.
–დე შენც მიდიხარ?
–ხოო, ნინოსთან გადავალ ახალი სამსახური დაუწყია!–სიხარულით განაცხადა დედამ.
–გაემზადე და მერე მოვალ თორე შენი ამბავი რო ვიცი… სიტყვა შემაწყვეტინა კარის მიჯახუნების ხმამ.
საწოლიდან წამოვიზლაზნე შუადღისას მეძინა და ამ დიალოგმა გამომაფხიზლა, დედა, მამა და ჩემი ძმა წავიდნენ სადღაც და სახლში მხოლოდ მე დავრჩი. სტუდენტი ვარ, ისედაც მარტო ვცხოვრობ, მაგრამ ამჯერად მშობლებმა მინახულესცოტა ადრე წავიდა დედა ვიდრე ველოდი ამიტომ გამიკვირდა. ეხლა ვეღარ დავიძინებდი ამიტომ ჯერ კომპივტერში ქექვა დავიწყე მერე მომწყინდა და საბანაოდ გავამზადე ნივთები. მალევე შევედი ჯერ სარკეში ჩავიხედე და ჩემს სახეს შევავლე თვალი მერე გავიხადე და წყალი მოვუშვი. მთლიანად რომ გავილუმპე თმაზე შამპუნი წავისვი და ის ის იყო თმაზე უნდა გადამენაწილებინა რომ ზარის ხმა გაისმა! ბედი არ გინდა? უცბად გავიცალე შამპუნი თმიდან თმა გავიწურე, პირასხოცი შემოვიხვიე და კარის გასაღებად წავედი. ზარი იმდენად ხშირად მეორდებოდა მივხვდი რომ ჩემ იდიოტ ძმას დარჩა რაღაც ალბათ ისევ ტელეფონი. კარს მივვარდი და სასწრაფოს გავაღე. აი ახლაღა მივხვდი რომ შევცდი…


ვიცი რომ ძალიან პატარაა, ვიცი რომ არც დახვეწილი არაა მაგრამ მაინტერესებს ღირს თუ არა გაგრძელება?