ავტოსაგზაო შემთხვევა რუსთავში მსხვერპლით დასრულდა. არსებული ინფორმაციით, რუსთავში, მტკვრის მარჯვენა და მარცხენა სანაპიროს დამაკავშირებელი ხიდის მიმართულებით მოძრავი მსუბუქი ავტომანქანის “ბეემვეს” მძღოლი გზის სავალი ნაწილიდან გადავიდა და ,,ტოიოტას" მარკის ავტომანქანას შეეჯახა.
ავარიის შედეგად ადგილზე გარდაიცვალა „ბეემვეს“ მძღოლი. ,,ტოიოტას" მძღოლი 25წლის ბექა ჭანტურია კი ქალა-ტვინის მძიმე ტრამვით რესპუბლიკური საავადმყოფოს რეანიმაციულ განყოფილებაში იმყოფება და ხელოვნური სუნთქვის აპარატზეა მიერთებული...
შინაგან საქმეთა სამინისტროს ინფორმაციით, მომხდართან დაკავშირებით მიმდინარეობს გამოძიება სისხლის სამართლის კოდექსის 276-ე მუხლის მეხუთე ნაწილით...იუწყებოდა რუსთავი 2 !
ტელევიზორის პულტი ხელიდან გამივარდა, ვუყურებდი როგორ გადმოყავდათ დაკუჭული მანქანიდან დასისხლიანებული ჩემი ძმა და ვხვდებოდი რომ ვიღუპებოდით. ნელ-ნელა მივექანებოდით იქითკენ საიდანაც არავინ ბრუნდება. არ ვიცი მერე რა და როგორ მოხდა, აღქმის და გააზრების უნარი, რომ დამიბრუნდა უკვე რესპუბლიკურში ვიყავი. საოპერაციოსთან, ოთხად მოკეცილი ვბღაოდი და ვნატრობდი ჩემი ძმის სიცოცხლეს. განა ასეთი რა დააშავა ასეთ ასაკში რომ მიდის ამ ქვეყნიდან, როგორ გვიმეტებს? საიდან აქვს ამდენი უფლება?!!! ვინ მისცა ამის ნება, ეს წამითაც როგორ დაუშვა?!!! ვბრაზობდი მასზე, და ყველაზე საერთოდ,როგორი უნდა ყოფილიყო ცხოვრება მის გარეშე?... არმინდა!!!!! ამის წარმოდგენაც არ მინდა! უბრალოდ ამისმერე ვიცი, რომ ჩვენ არ ვიქნებით, ჩვენ მოსიარულე გვამები ვიქნებით...უცებ ხელის შეხება ვიგრძენი და შეშინებული შემოვტრიალდი...
_ნუ გეშინია, დაწყნარდი,მე არაფერს დაგიშავებ, უბრალოდ დიდი ხანია ასე ზიხარ აქ და ტირიხარ. თუ შემიძლია რამით დახმარება, მზად ვარ.... ისეთი სანდომიანი და კეთილი თვალები ქონდა დ აიმდენად ჩემიანი ადამიანი იყო, ეგრევე მოვეხვიე და გულში ჩავიკარი. არ გაკვირვებია ჩემი ქცევა, შეჩვეული იყო ალბათ. თვითონაც მომეხვია და შეეცადა დავემშვიდებინე, წყალიც დამალევინა და ივე სკამზე ჩამომაჯინა ის იყო უნდა გამცნობოდა ჩემები რომ შემოვარდნენ კივილ_წივილით!

ამ საშინელი ავტოსაგზაო შემთხვევიდან 2 თვე გავიდა, ჩემი ძმა კიდევ იმ საშინელ აპარატებზეა მიერთებული და უკვე არც კი ვიცით ოდესმე მოვა თუ არა გონს. ისედაც მძიმე მდგმარება, ავარიიდან ორი კვირის მერე უფრო გაურთულდა და კომაში ჩავარდა.
ვუყურებ ჩემს ძმას რომელიც ძალიან არ გავს მას, იმდენად მისუსტებული და სხვანაიარია მიჭირს დაჯერება რომ ბექაა,,,, აქ ყოველდღე მოვდივარ, საათობით ვესაუბრები ბექას. არ ვიცი ესმის თუ არა ჩემი მაგრამ, იმედს ვიტოვებ რომ ესმის. მამამ ინსულტი მიიღო და სახლში გვიწევს, დედამ ამ პეროდის განმავლობაში 2 მიკრო ინფაქტი გადაიტანა. მე? მე ალბათ რომ არა დიმა ეხლა ეს 40 კილოც არ ვიქნებოდი. ხო, მართლა, დიმა ის ბიჭია იმ საშინელ დღეს რომ გავიცანი, თუმცა ეს ძალიან კარგიც მოხდა იმ დღეს. დიმა პრაკტიკებზე დადის აქ თურმე, მომავალი ქირურგია. ძალიან კარგად გავუგეთ ერთმანეთს. მას და დაეღუპა ავტოკატასტროფაში და ძალიან ესმის ჩემი და გვითანაგრძნობს. მოკლედ ნაცნობი და გამოვლილი სიტუაციაა მისთვის და ცდილობს დამეხმაროს, რატომ? არ ვიცი,,,არა, ვიცი! ზედმეტად კეთილი ადამიანია ! აქ კიდევ ერთი გოგო დადის ბექასთან,,, თავი მიკად გამაცნო, შენი ძმის შეყვარებული ვარო. არაფერი ვიცოდი მასზე და გამიკვირდა. საერთოდ მე და ბექა ძალიან ახლოს ვიყავით და მსგავსი რაღაცეები ყოველთვის ვიცოდი, მაგრამ მიკა გულში ჩავიკარი და ვანუგეშე. ისე ტირის ხოლმე გული მიკვდება, მე რომ იქეთ შემეცოდება ვინმე,,,, ისეთი სითფოთი და სიყვარულით ეხება ხოლმე და ისეთ სიტყვებს ეუბნება მკლავს!!! არ შემიძლია მათი ასე ყურება, საერთოდ არავის ყურება!!!!! ბექას ძამაკაცებიც დადიან ხოლმე, ყველა ზალიან განიცდის ჩემი ძმის უბედურებას! რა საშინელბაა ეს ცხოვრება!!! მთელი ბავშობა ისე გავიზარდეთ კანფეტი გვენატრებოდა, მაგრამ ამის გამო არ ვწუწუნებდით, რატომღაც შეგნებული ბავშვები ვიყავით, ვიცოდით რისი შესაძლებლობა ქონდათ ჩვენს მშობლებს. ყოველთვის სხვისი გამოცვლილი ტანსაცმელი გვეცვა, არც ამ დროს ვწუწუნებდით, დასასვენებლად ხომ საერთოდ არ ვყოფილვართ არასოდეს! შარშან წამიყვანა ბექამ 1კვირით ზღვაზე და ეხლა ძლივს მოვედი ჭკუაზე. უნივერსიტეტი როგორი წვალებით დაამთავრა ბექამ არ ვიცი უბრალოდ როგორ ვთქვა, მერე გაუმართლა და კარგი სამსახური იშოვა სამინისტროში, საგარეო ვალების დეპარტამენტში მუშაობს, ხელფასიც კარი აქვს, ჩვენც ცოტათი ამოვისუნთქედ. ცხოვრებას ჩვენთან არასოდეს ავიწყდებოდა მისიბოროტი პრიციპები! რაც თავი მახსოვს ჩემი მშობლები სულ სამსახურს ეძებენ. მამამ ვერაფერი ნახა, დედა კიდევ ჩვენი კორპუსის მოპირდაპირე მხარეს ახალ აშენებულ სტომატოლოგიურ კლინიკაში მუშაობს დამლაგებლად. ყველაფერთან ერთად , არც ჯანმრთელობით არიან კარგად. დედას და მამას ამაგი ოდნავ დავუფასეთ მე და ბექამ, მეც უფასოზე ჩავირიცხე. ის იყო რომ ცხოვრებისაგან ცოტათი სიამოვნება მივიღეთ და ცოტა ამოვინთქეთ ასეთი უბედურება დაგვატყდა თავს. იმდენი ჯდებოდა ბექას საავადმყოფოს ხარჯები, უკვე ახალი სადარდებეიც დამემატა. ბიჭები ძალიან მეხმარებოდნენ მაგრამ ეს ზღვაში წვეთი იყო. ერთადერთ და ყველაზე საყვარელ ადამიანს კიდე ვერასოდეს გამოვასალმებ სიცოცხლეს. ექიმები მეუბნებიან, ტყუილად იხარჯებით, ეს გონს ვერ მოვა და სჯობია აპარატიდან გამობვრთოდო, მაგრამ ვერ ვიმეტებ და ვერასოდეს გავიმეტებ! მთელი ცხოვრება მხოლოდ ამის გამო ვიმუშავებ და ბექას მე არ მოვკლავ! ბექა დამიბრუნდება, მე ის არასოდეს მტოვებდა!!!
ავარიამდე......
ბიჭებო, ხვალ 17 მარტია, მიკას დაბადების დღეა და მომაფიქრებინეთ რა რამე,,,
_ჩვენ რა მოგაფიქრებინოთ შე ჩემა, შენი შეყვარებულია და შენზე მაგრად ვინ იცის როგორ უნდა გაახარო...
_აუ თქვენ ხო არავის გამოადგებით! წავედი მე!
მანქანაში ჩაჯდა და წრაფად მოსწყდა ადგილს. მალე ყვავილბის მაღაზიასთან გააჩერა და 24 წითელი ვარდი იყიდა. გოგობს უხარიათ რამდენი წლისაც ხდებიან იმდენ ვარდს რომ ჩუქნიანო. მერე სუპერმარკეთტან გააჩერა და ყველაზე დიდი და საყვარელი დათუჩა ამოარჩია, არც სუნამო დაავიწყდა, მერე ზოო მაღაზიააში პატარა და უსაყვარლესი პეკინესის ჯისშის ლეკვი იყიდა, კისერზე კი წითელი ბანტი მოაბა და ზედ ბრიალნტის თვლიანი ბეჭედი დაკიდა. ჯერ საღამოს 8 საათი იყო, მაგრამ მაინც გადაწყვითა წასვლა, მანქანიდან უყურებს მიკას კორპუსს, ასე უფრო მშვიდად იქნება 12 _ზე ეგრევე შეაჭრის. ხიდზე გადადიოდა, რომ საშინელი სისწრაფით შეასკდა ბეემვეს მარკის ავტომანქანა, ასეთ დროსაც კი მიკაზე ფიქრობდა, მიკას მოღუშული სახე ახსენდებოდა რომ ვერ მიულოცავდა დაბადების დღეს, მერე ყველაფერი ჩამობნელდა და ირგვლივ საშინელმა სიცივემ დაისადგურა.


მადლობა რომ წაიკითხეთ. მაპატიეთ შეცდომები.