ზიზღნარევი სიყვარული (1 ნაწილი)
ბოროტებით ბოროტობა ვერ გამოსწორდება" ზუსტად ოცდაერთი წლის უკან ქვეყანას მოევლინა ელეონორა. ფაქტიურად მთელი თბილისი ზეიობდა მის დაბადებას, მდიდარი ოჯახის ნანატრი წევრი თითქოს თავიდანვე განწირული იყო განებივრებისათვის... დედა, მამა, ბებია, დედები, ბიძები ყველა თავზე დაკანკალებდა, ყველა სურვილს უსრულებდნენ, საკმარისი იყო ერთხელ მაინც ეთქვა ეს მინდა, ან ეს არ მომწონს... ელეონორა თავიდანვე გამოირჩეოდა გარეგნობით და წლების მატებასთან ერთად უფრო მეტად იხვეწებოდა. მთელი ბავშობა მხოლოდ ერთი მეგობარი ყავდა, მისი მეზობელი ლევანი. სხვას არავის იკარებდა, ლევანით იწყებდა დილას და მისითვე ამთავრებდა. ლევანი საშვალო ფენის წარმომადგენელი, დედასთან ერთად პატარა ერთო ოთახიან ბინაში ცხოვრობდა, მისი სახლი ელოს სახლის სამზარეულოს ხელაც კი არ იქნებოდა. ლევანის დედა ბავშვის აღმზრდელად მუშაობდა და საოოცარი არაადამიანური შრომით ცდილობდა ლევანს არფერი მოკლებოდა ტუმცა რამდნეად გამოდიოდა არავინ იცის. ელეონორას მშობლებს არ მოსწონდათ მათი გათამამებული გოგონა ლევანთან ასე ახლოს რომ იყო, თუმცა მათივე გატუტუცებულ ელოსთან ვერაფერი მოახერხეს და ბოლოს ფარხმალი დაყარეს, მაგრამ შიგადაშიგ ლევანს მიწასთან ასწორებდნე. მათ შორის მხოლოდ ერთი წელი იყო განსხვავება, თავიდან ერთმანეთი ეზოში აღმოაჩინეს...მერე ქვიშაში დაიწყეს თამაში...მერე იყო დაჭერობანა, წრეშიბურთი ან ფეხბურთი...ცოტა მოგვიანებით ერთად დაიწყეს კითხვის სწალა, მერე წერა... ამის შემდდეგ ერთად კითხულობდნენ სხვადასხვა ლიტერატურას... მერე თითქოს ორივე უცებ გაიზარდაო, ელოს ქალური ფორმები შეევსო,უცბათ გაკეკლუცდა... ლევანის ჯერ კიდევ იმ დროიდან უყვარდა, როცა წარმოდგენაც კი არქონდა ზოგადად რა გრძნობა იყო სიყვარლი, ცოტა უფრო ყრმობაში როცა მიხვდა რომ ელეონორას სულ სხვანაირად უყურებდა მასთან თითქოს დისტანციის დაჭერა სცადა მაგრამ არფაერი გამოუვიდა და ბოლოს ბედს დანებდა, იცოდა როდესმე აუცილებლად გაუმხელდა გრძნობების შესახებ მაგრამ ახლა ამის დრო არიყო, ისე კი თავისთვის ისედაც ხვდებოდა რომ გოგონა გრძნობაზე აუცილებლად იმავე გრძნობით უპასუხებდა... *** ელო ჩვიდმეტი წლის იყო უკვე როდესაცც მარიამი გაიცნო და მასთან დამეგობრდა კიდეც. თავიდან საშინლად აჭიანურებდა ლევანის და მარიამის გაცნობას რადგან სასტიკად ეგოისტი იყო და გონებაში ვერ უშვებდა რომ შეიძლებოდა ლევანსაც გამოენახა მასთან საერთო... ლევანი ძალიან უკმეხი და უხეში იყო ასე რომ მარიამთან საერთო ვერაფერი გამონახა, პირიქით სულ კინკლაობდნენ რითიც ელეონორა საკმაოდ კმაყოფილი იყო. *** ელეონორას სახლში დილიდან აურზაური ტრიალებდა, მამამისი მისი ბიზნესპარტნიორების დაპატიჟებას გეგმავდა და მთლიანი ოჯახი სამზადისში იყო ჩართული, ელეონორა უკვე ცხრამეტი წლის იყო და საშინლად ეზარებოდა საღამოს წვეულებაზე დასწრება, თავს მხოლოდ იმით ინუგეშებდა რომ ლევანთან ერთად იქნებოდა და ცოტას მაინც გადააყოლებდა გულს. მამამისი ელოს ოთახში შევიდა და კატეგორიულად გამოუცხადა დღეს ლევანს მათ სახლში ვერ აიტანდა -რას ქვია მამა დღეს ლევანს ჩემს გვერდით ვერ დაინახავ? მაშინ მეც არ მოვალ თუ მასეა საქმე -ელეონორა დღეს რომ შენ ჩემ გვერდით არ იყო იმ ვიღაც მათხოვრის გამო არც კი ვიცი რას ვიზამ -რა გჭირს მამა? ლევანზე როგორ მელაპარაკები? ხომ იცი როგორ მიყვარს? -ვიცი, ვიცი! და ხანდახან მგონია რომ ჩემზე მეტადაც კი გიყვარს -მამა! -რა არ ვარ მართალი?! მოკლედ ახლა ამის გარჩევას ვერ დავიწყებ საყვარელო -ბატონი ნიკო ცოტა მოლბა, როცა მისი გოგონას ცრემლიანი თვალები დაინახა -უბრალოდ გთხოვ რომ დღეს ლევანთან ერთად არ მოხვიდე. -კი მაგრამ რატო? -შვილო ძალიან მაღალი საზოგადოება მოდის, მატი შვილები ხომ გესმის არა? -არა, არაფერი მესმის. რა გინდა თქვა რომ ლევანი მათზე ნაკლებია? -ლევანი თუ მოვა გვერდიდან არ მოგშორდება და არავინ მოგეკარება, მე კი მინდა რომ ისინი გაიცნო. -კარგი რა მამა, ამის დრო კიდე მექნება ლევანმა იცის უკვე რომ დღეს წვეულებაზე ჩემ გვერდით უნდა იყოს. -ელეონორა თუ გიყვარვარ, მართლა ძალიან გთხოვ რამოდენიმ ცრემლი გადმოყარა თუმცა მამამისს მაინც დათანხმდა, საღამომდე საწოლიდან არ ამდგარა, ბოლოს როცა ნახა რომ სტუმრებმა მოსვლა უკვე დაიწყეს მოკლე შავი კაბა ჩაივა, თმა ჩამოიშალა და ლევანან წავიდა ისიც უკვე მზად დახვდა -ლევან - დაიწყო საშინელი დრამატიზმით და ბიჭი მასინვე ყველაფერს მიხვდა, არაფერი შეუმჩნევია მაგრამ საოცრად განიცადა... მთელი საღამო ვარჯიშობდა ასე თითქოს გულის გადაყოლებას ცდილობდა თუმცა პირიქით გამოსდიოდა, ბრაზი ერთიანდ ავსებდა. ხო გგონიათ რომ ელეონორაზე ბრაზობდა?! არა ელოზე არსოდეს გაბრაზდებოდა პირიქით მას ყოველთვის აიდიალებდა... თუმცა მისი ოჯახის წევრების არცერთი დამცირება არასოდეს ავიწყედებოდა, ყოველთვის გულში ინახავდა იცოდა ერთხელ აუცილებლად გადაუხდიდა ყელას სამაგიეროს. იმ საღამოს ელეონორამ მართლაც ბევრი მისი წრის წარმომადგენელი გაიცნო, ერთი ბიჭი განსაკუთრებით აღფრთოვანდა მისით და ეს არც დაუმალია. გიორგი საკმაოდ სიმპატიური ბიჭი იყო და ყველანაირად ცდილობდა იმ დღის შემდეგ ელოს მოხიბვლას, იყო საჩურები, ტკბილეული...ძვირფასი სუნამოები, ქალაქში ბილბორდზე დაწერილი მიყვარხარ-ები მოკლედ ყველაფერი რაც მათ ასაკს შეეფერებოდა. ლევანი არაფერს ამბობდა... ელო მოხბილული იყო გიორგით, ლევანისაც მხოლოდ ეს აკავებდა, ერთი სული ჰქონდა ელო როდის დაამთავრებდა მასთან ურთიერთობას რომ შემდეგ გიორგი ეცემა... მხოლოდ ცემას ხედავდა გამოსავლად სხვას ვერაფერს! თუმცა ცემა მასე მერე, როცა ელოს თავს დანებებდა მანამდე არიზამდა, მხოლოდ იმიტომ რომ მისთვის არ ეტკინა გული, ისე კი არც გიორგის ეშინოდა და არც მისი ფულის. აკავებდა მხოლოდ ელეონორას წყენინების განმაპირობებელი ფატქორები. ზოგადად ლევანისთვის უცხო იყო შიში, მაღალი სპორტული აღნაგობის ბიჭი რომელიც საშინელი ხასიათით გამოირჩეოდა, მაგრამ მასზე გიჯდებოდა უამრავი გოგო უბრალოდ ლევანი ვერ ხედავდა ვერავის ელოს გარდა... ვერავინ ხვდებოდა როგორ უგებდა ელეონორა?! პასუხი მარტივი იყო ელეონორას უყვარდა ლევანი... ახლავე აგიხსნით აქმადე როგორ და რანაირად მალავდა ამ ყველაფერს... გიორგიმ ხელი სთხოვა ელოს, აი ასე მარტივად ადგა და ცოლად გამომყევიო უთხრა, ელეონორას სასინლად შერცხვა და დაიბნა ცოტა მაცადე და პასუხს ხვალ გეტყვიო. მაშინვე მარიამს დაურეკა და უთხრა სასწრაფოდ მასთან გასულიყო... ეზოში იჯდა და მეოგობარს ელოდებოდა, მარიმმაც არ დააყოვნა დდა მალევე გამონდა. -ვერც კი წარმოიდგენ რა მოხდა -აფორიაქებულმა დაიწყო ყველაფრის მოყოლა - აი უბრალოდ წარმოგიდგენია ხელი მთხოვა! -მერე რას აპირებ ელო? დათანხმდები? -ხოიცი ჩემები როგორ გიჟდებიან გიორგიზე? გიორგი ხო მამამისის ერთადერთი მემკვიდრეა მხოლოდ და ყავს და ისიც პატარა...აზრზე ხარ გიორგი მამაჩემის უფროსიც კი გამოდის, ოცი წლის ბიჭი აზრზე ხარ?! მხოლოდ და ყავს ისიც ათი წლის... სულ ვოცნებობდი დედამთილ-მამამთილის არ ყოლაზე ელო ისეთი აღფრთოვანებით საუბრობდა მარიამი ცოტა დაიბნა, მარიამი იყო ერთადერტი რომელმაც მისი დაქალის გრძნობების შესახებ სიმართლე იცოდა -მოიცა ანუ დათანხმდებიი? -კი აბა რას ვიზამ -მერე ლევანი? აღარ გიყვარს? -მაგას როგორ მეკითხები?! ლევანი ერთადერთია რომელიც მიყვარს და მთელი ცხოვრება ასე იქნება... უბრალოდ თავიდანვე შეგუებული ვიყავი რომ მას ვერასოდეს გავყვებოდი ცოლად, ჩემები ისე მოიხსენიებენ ხოლმე მას რომ მზაფრავს იმის წარმოდგენაც კი რამოყვებოდა იმ ყველაფერს მე რომ ლევანის გავყოლოდი, ჩემები ოჯახიდან მომკვეთდნენ, ლევანისთან ერთად კი სიღარიბესი ამომხდებოდა სული მეკი როგორც არუნდა მიყვარდეს სიღარიბისთვის საკუთარი თავი არ მემეტებ, ასე კი თან გიორგისთან ვქინები და თან ლევანსაც დავეხმარები მერე კი ვინ იცის... -რას ქვია დაეხმარები? როგორ აპირებ ელო ამ ყველაფერს? -ჩვეულებრივად, მას მივცემ იმდენ სახსრებს რომ ფეხზე წამოოდგეს მერე კი ვინ იცის იქნებ იმდენი იშოვოს...ანუ სულაც -გთხოვ არ დაასრულო, არწაიყვანო იქით საუბარი საითაც მიგყავს, შენი აზრით ლევანი ფულს გამოგართმევს? ასე მეგონია საერთოდ არიცნობ -ცდები საკმაოზე კარგად ვიცნობ! ჩემზე კეთესად ვერავინ იცის როგორა სინამდვილეში, რა თქმა უნდა არ გამოართმევს მაგრამ დავარწმუნებ, ჩემ გამო იზამს...უნდა აიღოს არც ელეონორას და არც მარიამს წარმოდგენა არ ჰქონდათ რომ მათ ლაპარაკს ლევანი ისმენდა, მიყურადება არ კი უფიქრია ისინი როცა მოვიდნენ ის ეზოში ხესთან იჯდა და სიბნელის გამო ვერ ხედავდნენ მას, ის ის იყო უნდა გამოსულიყო რომ ელომ გათხოვებზე დაიწყო საუბარი და თავისი თავი ვერაფრით აიძულა არ მოესმინა მათი საუბარი... თავი ყველაზე შეურაცხყოფილად იგრძნო, თითქოს მისი ღირსებები ფეხქვეშ გათელესო, ახლა მხოლოდ ზიზღს გრძნობდა ყველას მიმართ...უნდოდა ყველა გაესრისა მაგრამ ასეთი პროგნოზირებადი არიყო, ერჩივნა დაეცადა და შამპანიური ბოლოს გესინჯა. იქაურობას გაეცალა... მხოლოდ ეზოს არა, ზოგადად ყველაფერს მოშორდა... წავიდა... ისე წავიდა არავისთვის არაფერი უთქვამს... ელო სასინლად იყო, დეპრესია ქონდა...ყევლა ეზიზღებოდა, ლევანიც კი რომელმაც მიატოვა... რა აღარ იფიქრა, ზოგჯერ იმასაც უსვებდა რომ ცოცხალი აღარ იყო და ამაზე საერთოდ ჭკუიდან იშლებოდა... დროთა განმავლობაში გიორგიც იღლებოდა მაგრამ ელეონორაზე იმდენად იყო შეყვრებული მზად იყო მოეთმინა და დალოდებოდა საყვარელ ქალს რომელიც მეგობრის წასვლას განიცდიდა. ელომ ერთ დღეს გაიღვიძა და მიხვდა რომ ბიჭის გამო რომელმაც მიატოვა და იმის ღირსადაც არ ჩათვალა დამშვიდობებოა არღირდა ცხოვრების განადგურება და გიორგის დათანხმდა. *** -საყვარელო დღეს საღამოს რესტორანში ვივახშმოთ რაა, მომბეზრდა სულ სახლში -ძვირფასო სიამოვნებით მაგრამ დღეს ის კაცი ჩამოდის ამასწინებზე რომ გესაუბრებოდი, ჩვენი კომპანიის აქციების მიყიდვას ვისზეც ვაპირებ, მის მოყვანას სახლში ვაპირებ საღამოს მინდა შეხვედრა ოჯახურ გარემოში გაიმართოს და შენც მოემზადე დამხმარე ქალს დაურეკე და კერძები მოამზადებინე - უპასუხა ქმარმა და ძვირფასი მეუღლის ბაგეებს ეამბორა ამასობაში სამზარეულოში გიორგის და ლიზა შემოვიდა რომელიც უკვე ცხრამეტი წლის გახლდათ წყვილს გაუღიმა, ყავა გაიკეთა და საზმარეულო ისევ დატოვა... თუ ვერ მიხვდით გეტყვით რომ ეს გოგნა ის იყო რამოდენიმე წლის უკან ელო მარიამ რომ ეუბნებოდა მხოლოდ ათიისააო... ახლაც ვერ მიხვდით?! მაშინ უკეთესად მიგახვედრებთ, ლევანის წასვლის მერე ცხრა წელი გავიდა...დიახ საერთოდ არ მოგესმათ ცხრა წელი. ამ წლების განმავლობაში ბევრი რამ მოხდა, მაგალითად ის რომ ელეონორამ მშობლები ავტოკატასტროფაში დაკარგა გათხოვებიდან მეორე წელს...ერთი წელი სრულ დეპრესიაში იყო, მხოლოდ თვითონ იცოდა რომ დეპრესია რომელსაც აღა მალავდა მხოლოდ ლევანის გამო ჰქონდა უბრალოდ მშობლების გარდაცვალებით ნიღბავდა... ამ ცხრა წლის განმავლობაში ლევანიზე არაფერი გაუგია, თუმცა არ ყოფილა არც ერთი ღამე მასზე რომა არ ეფიქრა. მაგრამ ყოფას მიეჩვეული ბედნიერად აგრძელბდა სიცოცხლეს, ახლა უკვე ოცდარვა წლის ქალი. მეუღლე გააცილა და ლიზას ოთახში შევიდა: ლიზა იყო ენითაღუწერელი სილამაზის პატრონი, უმშვენიერესი გარეგნობის იმიღმა ასევე უმშვენიერეს სულს მალავდა, სტუდენტური ძალიან უბრალო ცხოვრებით ცხოვრობდა, არუყვარდა მისი სტატუსის აფიშირება როგორც ამას თავისდროზე ელეონორა აკეთებდა... საშინლად არუყვარდა იმ შეხვედრებზე დასწრება სადაც მიაჩნდა რომ მისის ადგილი არ იყო სწორედ ისეთ ვახშმებზე როგროზეც ახლა ელო ეუბნებოდა რომ უნდა დარჩენილიყო -აუ ელ აი რამინდა უბრალოდ მე დღეს აქ? -გიორგიმ მითხრა ლიზ თორე ხოიცი ჩემი ნება ომ იყოს -აუუ თან დღეს ბავსვებთან ერთად ვაპირებდი საადმე გასვლას -ვახშამს დაესწარი დ მერე წადი, ხომ იცი რომ შენი ძმის კომპანია შენიცაა არა?! ეხლა კიდე რთული პერიოდი აქვს გიორგიმ მიხრა აქციების ნახევარზე მეტი უნდა გავყიდოვო -კი მაგრამ ეს ხომ ოჯახის კომპანიაა?? -კი მაგრამ რობლემებია ახლა, სხვა გამოსავალი კი უბრალოდ არაა -კარგი დავრჩები -ამოიოხრა ლიზამ და წიგნის კითხვა განაგრძო. საღამოს შვიდ საათზე ვახშამი უკვე მზად იყო და სტუმარს ელოდა, ელეონორა გამოიპრანჭა ისე როგორც შვევოდა საკმაოზე ზედმეტად, ლიზას ძალიან უნდოდა კედებით და ჯინსით დასწრებოდა საღამოს მარამ იცოდა რომ ეს ყოვლად მიუებელი იქნებოდა, ამიტომ შავი თხელი კაბა ჩაცვა, რომელიც თეძოდან კოჭამდე ჩახსნილი იყო და ლიზას გრძელ ფეხს აფიშირებას უწყობდა, მკრთალი მაკიაჟი გაიკეთა და სტუმრის მოლოდინში ლოდინი დაიწყო... თან ხუთ წუთში ხუთჯერ საათს უყურებდა, ერთი სულიქონდა როდის მოვიდოდა და შემდეგ როდის წავიდოდა სტუმარი. ზუსტად ოც წუთში მოვიდნენ გიორგი და მისი მომავალი პარტნიორი, კარები ლიზა გააღო და რამოდენიმე წამი მიაჩერდა გიორგის გვერდით მდგარ სიმპატიურ მამაკაცს. არასოდეს ასე არავინ მოსწონებია, დაახლოებით ოცდაათწელს მიტანებული საოცარი აღნაგობის და გარეგნობის მქონე ადამიანმა სრულებით მოწყვიტა დედამიწას ლიზა, მამაკაცმა კი სულ ერთხელ შეხედა და ამ შეხედვითვე მიახვედრა რომ მისთვის სრულებით უინტერესო პიროვნება იყო... მერე თითქოს გამოფხიზლდაო, სტუმარს და ძმას მიესალმა და ჰოლში შეუძღვა... გიორგი სტუმარს რაღაცას უყვებოდა და თან იცინოდა, მერე მეუღლე წარუდგინა -ელეონორა გაიცანი ეს ლევანია ჩემი მომავალი პარტნიორი... გქონიატ მომენტი როცა ვერ ხვდებით ეს ყველაფერი რეალობა თუ არა?! როცა ზუსტად არხარდარწმუნებული სინამდვილეში ცხადში თუ ხარ, რამოდენიმე წუთს ასე გაუნძრევლად იდგა და უყურებდა ცხრა წლის მერე უყურებდა მის ლევანს, საოცრად შეცვლილს, დახვეწილს და უზომოდ სიმპატიურს რომლისთვისაც წლებს მხოლოდ სილამაზე გაუმეტებია და რამოდენიმე წამში დედამიწაზე ყველაზე ბედნიერ ქალად გადაიქცა, -ღმერტო შემო ლევან -შეჰყვირა გახარებულმა და ერთადერთ სიყვარულს ხელები შემოხვია... პ.ს თუ ვინმე აიკითხავთ თქვენიაზრი გამიზიარეთ რაა. მიუხედავად იმისა რომ პირველი თავია რაღაც საინტერესო მაქვს ჩაფირებული და ძალინ მინდა გამომივიდეს. იმედი მაქვს მკითხველები გამოცნდებით. <3 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
