-აქ რა ხდება? (მე)
ოთახში შევედი და დავინახე საბა როგორ კოცნიდა ისევ იმ გოგოს
-ნიცა ეს ის არ არის რაც შენ იფიქრე (საბა)
-საბა შემეშვი.. (მე)
უეხეშად გამოვგლიჯე ჩემი ხელი, რომელიც ხელებში მოექცია და სახლიდან ისე გამოვედი არც მიმიქცევია საბას ყვირილისთვის ყურადღება, რომელიც იმ გოგოს მიმართ იყო..ამინდიც რომ ჩემი ხასიათის შესაფერისი იყო... საშინელი წვიმა წამოვიდა.. მიყვარს წვიმა.. ამ დროს ვერავინ ამჩნევს ჩემ ტირილს...
-ნიცა! ნიცა! მომიცადე გთხოვ! (საბა)
-რა გინდაა საბა? უნდა ამიხსნა რომ მე სხვა რაღაცა დავინახე და სულ სხვა რამ იყო სინნამდვილეში? შენ მითხარი რომ გამოსწორდი და მეც გენდე.... შენი გამოსწორება შეუძლებელია ისევ ისეთი ბაბნიკი იქნები... (მე)
-გეყოფა ნიცა!
რასაც ქვია მიღრიალა მწყობრიდან გამოსულმა საბამ...ამაზე უარსეად ავტირდი და ისედაც ნიაღვარივით წამოსული ცრემლები უარესად მომეძალა...
-არა არა გთხოვ არ იტირო, ბოდიში.. არ მინდოდა, უბრალოდ ვერ ვიტან როცა არ მისმენენ... ეს მართლა არ იყო ის რაც შენ იფიქრე... ის თაკო სახლში მომივარდა, გაიგო რომ შემ სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ და როგორც ჩვევია... ნუ კოლდედ აღარ გავაგრძელებ... (საბა)
-მორჩი? (მე)
-კი.... (საბა)
-წადი და ეგ ზღაპარი იმ თაკოს მოუყევი, მე ნურაფერს მიხსნი.... (მე)
მოვტრილადი და გზა გავგრძელე, როდესაც უკნიდან საბას საკმაოდ შეცვლილი ხმა გავიგონე...
-ნიცა! გთხოვ დაიჯერე რასაც გეუბნები.... (საბა)
უკან არ მივტრიალებულვარ ისე გავაგრზელე გზა...
-ნიცა გთხოვ! (საბა)
უკვე ვეღარ გავუძელი და მივტრიალდი... სანახაობამ შემძრა საბა მუხლებზე იდგა...
-საბა ადექი რას აკეთებ?! (მე)
-ნიცა გთხოვ დამიჯერე.. მე მართლა ძალიან მიყვარხარ... თაკო... (საბა)
-კაი საბა აღარ გნდა მაგაზე ლაპარაკი, ადექი სახლში მიგიყვან... (მე)
-ნიცა ხომ გჯერა ჩემი? (საბა)
-კი მჯერა ადექი თორემ გავცვიდებით თავსხმა წვიმაში ვართ...(მე)
როგორც იქნა ადგა საბა და გულში ჩამიკრა... ამ დროს ვერ ავღწერ რა ვიგრძენი... მარტო პეპლები არა მთელი ზოოპარკი ბინადრობდა ჩემს მუცელში
-წვიმა უფრო რომანტიკულს ხდის ორი საყვარელი ადამიანის შხვედრას.... მგონი შენ რაღაც არ გითქვამს ჩემთვის?! (საბა)
-რა რა უნდა მეთქვა? (მე)
-რომ გიყვარვარ (საბა)
-იქნებ არ მიყვარხარ? (მე)
-რომ არ გიყვარდე... დამტოვებდი შუა ქუჩაში და წახვიდოდი, ეს შენი საქციელი კი მოქმედებს იმაზე რმ გიყვარვარ და თან ჩემი ყოველი შეხებისას გაკანკალებს... (საბა)
როგორც ჩჩანს აზრი აღარ ქონდა იმის დამალვას რომ საბა თავდავიწყებით მიყვარდა და ეს ჩემი სიტყვა „მიყვარხარ“ სულ სხვანაირად გამოვიყენე... ფეხის წვერებზე ავიწიე, საბას რომ გავთანაბრებოდი და გავარვარებულ ტუჩებს შევეხე...
-ანუ ეს პასუხი თანხმობად მივირო? (საბა)
მკითხა როდესაც ჩემ ტუჩებს მოწყდა.. მეც თანხმობის ნიშნად თავი დავუქვინა და მაგრად მივეხუტე...საბამ რასაც ქვია ხელში აყვანილი მიმიყვანა სახლადმდე.. საბასთან მისულს ის თაკო ისევ იქ დაგვხვდა, როდესაც საბამ დაინახა ვიგრზენი როგორ დაეჭმა ძარღვები და ხელი მთელი ძალით მომიჭირა თეძოზე...
-საბა, გთხოვ არ გინდა დაწყნარდი, მშვიდად მოაგვაროდ ეს ყველაფერი.. (მე)
ვეჩურჩულებოდი სიბბრაზისგან გაწითლებულს, რომელსაც დარწმუნებული ვარ არცერთი ჩემი სიტყვა არ გაუგონია და ჩემდა გსაოცრად საოცრად მშვიდი ხმით დაილაპარაკა..
-აქ რას აკეთებ? მე ხომ გითხარი რომ წასულიყავი ჩემი სახლიდან... (საბა)
-კაი რა საბუნა.. ამ ბო*ზზე ცვლი ჩვენ ურთიერთობას? (თაკო)
-წესიერი სიტყვებით მოიხსენიე ჩემი შყვარებული და მერე მეორე რა ურთიერთობას? ერთი ღამით რომ გვქონდა და იმს მერე რომ არ მომეშვი?
-მე ხომ მიყვარხარ (თაკო)
-აჰაჰაჰაჰაჰჰა ვამე თაკო რა სასაცილო ხარ.. რა გიყვარვარ?! რაღაც არ გეტყობა, რომ გიყვარდე და რომ გიყვარდე მე მხოლოდ ნიცა მიყვარს და ეხლა დროზე წადი ჩემი სახლიდან...
კარები საბამ გაუღო და ხელით ანიშნა გასულიყო... საბა ისეთი გაბრაზებული იყო რაც ხეელში მოხვდა ყველაფერს ამტვრევდა..
-საბა გაჩერდი ! (მე)
როგორც იქნა მიაღწია ჩემმა ხმამ მის ყურთა სმენამდე და შეამჩნია ჩემი აქ ყოფნა...
-ნიცა ბოდიში.. უბრალოდ... (საბა)
-არა არ გინდა.. უბრალოდ წავალ კაი... ტანსაცმელც არ მაქვს.. გავცივდბი... (მე)
-არა გთხოვ დარჩი შხაპი მიირე და ჩემ ტანსაცმელს მოგცემ და დილამდე გაშრება შენი...(სსაბა)
მეც აღარ შეევწინაარმდეგებივარ... აბაზანაში შვედი.... არ ვიცი რამდენხან ვიყავი წყლი ქვეშ დაყუდებული, ბოლოს საბას ყვირილმა მომიყვანა გონს და მაიძულა შემეწყვიტა „ნებივრბა“... საბას ზედა ცავიცვი რომელიც მუხლებამდე მქონდა... მის დაცინვას ვერ გადავურჩი...
-რა გაცინებს? (მე)
-არაფერი უბრალოდ ძალიან გიხდება ჩემი მაისური... (საბა)
-აე ადექი მშია რა გაქვს საჭმელი? (მე)
-ოჰ მოინდომა ქალბატონმა.. არ ვიცი წამოდი ვნახოთ...(საბა)
მაცივარი სულ ცარიელი ქონდა...
-რა იყო სახლში საჭმელს არ ჭამ? (მე)
-რადგან მარტო ვცხოვრობ საჭმელს ძირითადად რესტორანში ვუკვეთავ და სახლსი მოაქვთ...(საბა)
-ეხლა რა ვქნათ? (მე)
-მიდი ჩემი დის ტანსაცმელებში რამე შარვალი ნახე ექნება აიღე ჩაქიცვი და მაღაზიაში წავიდეთ.. (საბა)
-შენ რა და გყავს? (მე)
გამიკვირდა რადგან უკვე თითქმის 6 თვეა ვიცნობ და ვიცი რომ და არ ყავს...
-მყავდა 18 წლის იყო ავარიით რომ დაიღუპა, მაშინ 15 წლის ვიყავი და კარგად მახსოვს.. შნსავით გამხდარი და ლამაზი იყო.... (საბა)
საბას თვალზე ცრემლი შევნიშნე ცხოვრებაში პირველად....
-ნიცა შენ უიმისობას მივსებ... ჩემს ცხოვრებაში პირველი ქალი ხარ ვისაც პატივს ვცემ ჩემი დის შემდეგ.. სწორედ ჩემი დის ამბის შემდგე გავხდი ბაბნიკი... რაც ჩემი და აღარ არის მის მერე შემეცვალა ქალებზე აზრი, დედაჩემის გამო, მაგრამ შენ... შენ დამაბრუნე ცხოვრებაში და შემაცვლევიე აზრი ქალებზე.... (საბა)
-დედაშენს რა მოუვიდა? (მე)
-ამას მოგვიანებით მოგიყვები, ეხლა კი მიდი ნახე რამე და წავიდეთ მაღაზიაში თორემ გახმა კუჭი... (საბა)
მალევე გამოვიცვალე და გამოვედი... მანქანაში ჩავჯექით და 10 წუთში დანისნულების ადგილას ვიყავით... რაც ხელში მომხვდებოდა ყველაფერს კალათში ვყრიდი...
-ნნიცა რა იყო რამ გაგამწარა... (საბა)
-აუ კაი რა საბა... ლაპარაკს ჯობია ფული მოაზადო... (მე)
-ვააა მე ვიხდი?? კაი კაი წამო სალაროსთან (საბა)
დაახლოებით 20 წუთი რიგში ვიდექით მიუხედავად იმისა რომ ღამის 10 საათა.. როგორც იქნა მივაღწიეთ სახლამდე.. ძლივს ავზიდეთ სახლში პარკები.. დავინაყრეთ კუჭები და გადავწყვიტეთ ფილმისთვის გვეყურებინა... ჩემი ახხირებით კომედიას ვუყურეთ, მაგრამ როგორც მჩვევია ყურებისას ჩამეძინა, თუმცა მაინც ვგრძნობდი სახეზე საბას თბილ ხელებს....


დიდი მადლობა ვინც კითხულობთ <3 დააკომენტარეთ <3