იარაღის ხმაზე შევხტი და როცა ხმა გამეორდა ტანმაც იგივე მოძრაობა გაიმეორე, ხუთჯერ გავიგონე იგივე ხმა და ხუთჯერ ვინატრე სიკვდილი..
სროლის ხმა შეწყდა, ისეთი შეგრძნება მქონდა ყველაფერმა შეწყვიტა არსებობა.. ნელა გავახილე თვალები.. არ ვიცი რამდენხანს ვცდილობდი შიშის დაძლევას, მეშინოდა იმ სურათის რაც ჩემს ზურგს უკან იყო მაგრამ მაინც შევძელი.. ნელა ავაყოლე თვალი ფარულავას რომელსაც იარაღი ცისკენ ჰქონდა მიმართული.. სიხარულით ლამის გავგიჟდი როცა მივხვდი რომ დაჩიმ ყველა ეს ტყვია ჰაერში ისროლა .. ნელა გავხედე გამრეკელს იმაში დასარწმუნებლად რომ ცოცხალი იყო და როცა ფეხზე მდგარი დავინახე მთელი ძალით მოვხვიე ხელები ფარულავას..
- მარტო იმიტომ ხარ ცოცხალი რომ კატოს ვერ გავუკეთებ ამას- გაისმა ფარულავას ხმა, იმდენად შეცვლილი იყო, ზიზღსაც ვეღარ იტევდა.. ბევრად საშინელი იყო ვიდრე ჩვეულებრივ აქვს ხოლმე გამრეკელის გამოჩენისას..- მაგრამ გნახავ, მაინც დავამთავრებ რაც დავიწყე..
- გელოდები- მხოლოდ ეს თქვა გამრეკელმა და მანქანისკენ წავიდა.
მშვიდად ჩაჯდა მანქანაში და ასევე მშვიდად დატოვა აქაურობა..
იარაღი დუდას მისცა ფარულავამ და მთელი ძალით მომხვია ხელები, მეც რაც შემეძლო ჩავეჭიდე მის მკლავებს ხელები..
- კარგად ხარ?- ჩამჩურჩულა დაჩიმ.
- კარგად ვარ..- ოდნავ მოვშორდი და ავხედე სახეწაშლილ ფარულავას- არც არაფრის დაშავებას აპირებდა, უბრალოდ ..
- რა აზრი აქვს რას აპირებდა, მთავარია რომ შენ Dშეგეხო, იქიდან წამოგიყვანა, ჩემი ხელით დავახრჩობ ყველას ვინც ჩემზე წინ წავა და შენ მოგეკარება.. მე ვარ შენს ცხოვრებაში პირველი და თუ ვინმეს პრეტენზია ექნება მომაკითხონ- ბოლო სიტყვები ჩურჩულით თქვა ფარულავამ და შუბლზე მაკოცა..
- წამიყვანე რა სახლში..
- წავედით..
უკანა სავარძელზე წამოვწექი და თავი ფარულავას ჩავუდე კალთაში, ასეთი დაღლილი არასდროს ვყოფილვარ.. ნელა მომეფერა დაჩი თმაზე და ლოყაზე მაკოცა. თვალები დავხუჭე და კომფორტულად მოვეწვე დაჩის მკლავზე დავდე თავი და ხელები მოვხვიე..
როცა გამომეღვიძა ფარულავას უკვე კიბეებზე ავყავდი.. ლოყაზე ვაკოცე და თავი ისევ მის მხარზე დავდე, დამპლურად გაიღიმა და გზა გააგრძელა..
- დავიძინო შენთან?- მკითხა ღიმილით და ზეწარი დამაფარა.
თავის დავუქნიე და ადგილი გავუნთავისფლე, დაჩი ნელა წამოწვა და მაგრატ ჩამეხუტა.
- დაჩი ძალიან მიყვარხარ..- ჩავიბურტყუნე და მის მკლავებზე ჩემი ხელები მოვხვიე..
- ხომ იცი რომ მე ყველაზე მეტად მიყვარხარ..
- არ წახვალ არსად ხო?
- სად უნდა წაიდე?- გაიღიმა ფარულავამ და ყელში მაგრად მაკოცა.
- არ ვიცი.. ატრსად ..
- ბოდავ უკვე დაიძინე- ამჯერად თავზე მაკოცა და თვალები დახუჭა..
მეც რაღა მეთქმოოდა მაგრად დავხუჭე თვალები და ტკბილად ჩამეძინა..
- კატუუს- ფარულავას ხმა სასიამოვნოდ მოხვდა ჩემს ყურებს და ამ ხმას რომ კოცნა მოყვა ლოყაზე ხომ სულლლ..
- რააა?- გემრიელად გავიზმორე და ცალი თვალით ავხედე იდაყვზე დაყრდნობილ ფარულავას, გაღიმებული რომ დამყურებდა.
- სასეირნოდ უნდა წაგიყვანო..
- აუუ წვიიიმს?
- ჯერ არა და მოვასწრებთ..
- დაჩი!
- ხო.
- არ მოკლა რა არავინ..
- ჩაიცვი თორემ წვიმა მოგვისწრებს- შუბლზე მაკოცა ფარულავამ და ოთახი დატოვა.
სწრაფად ჩავიცვი შორტი და მაისური და მისაღებში გავედი.. სამზარეულოდან დუდას ყვირილი მომესმა და ამას მტვრევის ხმა მოყვა.
- დახოცეს იმათმა ერთმანეთი?- იკითხა ლენკამ.
- რა ხდება?- ვკითხე ბავშვებს და სამზარეულოს კარს გავხედე.
- თოკა ჩამოვიდა და ნუკას თბილისში წაყვანა უნდა დუდა არ უშვებს..- ამიხსნა ლენკამ.
- რა უფლებით?
პასუხი უნდა გაეცა ნუკამ რომ გამოგლიჯა კარი და მისაღებში გამოვიდა ტელეფონ მომარჯვებული.
- ალიო ტაქსია? ბათუმში კი ****88 ქუჩა.. კი, გმადლობთ..
- დავლეწავ მაგ ტაქსის შოფერს გაფრთხილებ- გაიმა დუდას გამაფრთხილებელი ტონი.
- რა გინდა დუდა გამაგებინე, შენ ვინ გეკითხება სად წავალ და სად არა ?
- ვერ ხვდება შენი დებილი ტვინი რომ უკვე დიდიხანია ეგ ყველაფერი მე მეკითხება?- იღრიალა დუდამაც..
- ვერა ! იმიტომ რომ მე არ მომიცია ჩემს ცხოვრებაში ასე ჩარევის უფლება..
- შვერც მომცემდი იმიტომ რომ შენი ცხოვრება მე მეკუთვნის..
გამოქლიავებული სახეები იცით? ხო ზუსტად მაგ სახით ვუყურებდით დუდას.. რაო რაო რა თქვა რა მეკუთვნისო მეო რაოო?
- სისულელეა- ამოიბურტყუნა ნუკამ და აცრემლებული თვალებით მიაშტერდა დუდას.
- ოთახში შედი და არც იფიქრო სადმე წასვლა თორემ განახებ რა არის სისულელე და რისი უფლებაც მაქვს..
- არა ..
- ნუკა ნერვები არ მომიშალო..
- შემეშვი გესმის?
დუდამ ამოიოხრა, ნუკას ხელი წაავლო და ზურგზე მოგდებული შეიყვანა ოთახში, თან ლაშას დაუბარა ტაქსისტს ფული მიეცით და უკან გაუშვითო.. ნუ რაღათქმაუნდა ნუკას სიტყვებს და ლანძღვას სრული იგნორი გაუკეთა, სიცილით ჩამკიდა დაჩიმ ხელი და სახლი დამატოვებინა..
- ვერ ვიგებ დუდა რას აკეთებს- ამოვიბურტყუნე და დაჩის მხარს მივადე თავი..
- გაიგებ არაუშავს- გამიღიმა ფარულავამ და თავზე მაკოცა..
- თბილისში როდის უნდა დავბრუნდეთ?
- ალბათ ზეგ, მერე ბორჯიმში წავიდეთ..
- იქ რა გვინდა?
- რადა დასვენება.. ბიძაჩემის სახლია იქ, ცარიელია, მოკლედ ჩვენ რო გვინდა ისეთია..
- დაჩი..
- ხო..
- სიყვარული ამაზე მეტად შესაძლებელია?
- ამაზე მეტად ?- ადგილზე გაჩერდა ფარულავა, მისკენ მიმატრიალა და უკვე ჩვენი მეორე კოცნა, ისევ ბათუმში- ალბათ არა..- ღიმილით გასცა ფარულავამ შეკითხვას პასუხი და მაგრად მიმიკრა გულზე..



აჰაამ აგერ ბატონო შემდეგი თავიც, შაბათს დავდებ კიდევ გპირდებით პატარაა მაგრამ უცებ რაა ესე უცებბ ! მადლობა ყველას ვინც კითხულობთ! რაც შეეხება ფოტოს დუდა და ნუკა არიანნ ჩემთვის..