დოლიძის ქუჩაზე,რომ გაგევლოთ აუცილებლად დაინახავდით ერთ წყვილს.დანახვისთანავე არარეალურობის შთაბეჭდილება დაგრჩებოდათ.დარწმუნებული ვარ,ვერც კი წარმოიდგენდით,რომ ეს ორი ადამიანი ერთმანეთზე შეყვარებულები იყვნენ.ერთმანეთისგან რადიკალურად განსხვავებულები იყვნენ,მაგრამ ჩვენი აზრი რა მოსატანია,როცა მათ ერთმანეთი უყვარდათ.
შორიდან ფანჯარის რაფაზე შემოსკუპებული გოგონა მოჩანდა.გაზაფხულის პირველი დღეები იყო და მაინც თავისებური სუსხი ჰქონდა.კოკისპირული წვიმა იყო და ყველა სახლისაკენ მირბოდა.ის კი ღია ფანჯარაში იჯდა და უსასრულობისაკენ იყურებოდა.მის სახეზე წვიმის წვეთებმა მიიქცია ჩემი ყურადღება.ან ვინ იცის მართლა წვიმის წვეთები იყო?!გოგონა კარის გაღების ხმამ დააბრუნა დედამიწაზე,მოწყენილი თვალები შეანათა კარში მდგომ ბიჭს.
-მოვედი.-უთხრა ჩაწითლებული თვალებით ბიჭმა და ოდნავ გაუღიმა.-საჭმელი გვაქვს რამე?-იკითხა მან და თხელი მოსაცმელი სავარძელზე მიაგდო.
-სალაპარაკო მაქვს.-გაისხმა გოგონას ჩახლეჩილი ხმა.
-მშვიდობაა?-იკითხა ბიჭმა და მას მიუახლოვდა.-სულ სველი ხარ ლილე.-უთხრა მან და სველი თმა გადაუწია.
-არ არის მშვიდობა.-ტირილით თქვა ლილემ.
-ნუ მაშინებ.-მოთმინებისგან დაკრგულმა წამოიყვირა ბიჭმა.
-ფეხმძიმედ ვარ სანდრო.-ძლივს ამოილუღლუღა გოგონამ.
-რა?-ფერწასულმა წამოიყვირა სანდრომ და უკან სვლით სავარძელზე დაეცა.-ხუმრობ?-ძლივს ამოიხრიალა მან.
-სახუმაროა?-იყვირა ლილემ.
-შეუძლებელია.-ამოილუღლუღა მან.-ჩვენ ხო თავს ვიცავდით?-შავი კუპრივით თვალები მიანათა გოგონას.
-იმედია არ მკითხავ ვისი ბავშვიაო.-გაბრაზებულმა წამოიყვირა ლილემ და რაფიდან ჩამოხტა.
-ლილე შენ ხვდები ეს რას ნიშნავს?-ძლივს ამოილუღლუღა სანდრომ.
-ვხვდები.-თქვა გოგონამ და თავი ხელებში ჩარგო.-ჩვენ ბავშვისთვის მზად არ ვართ.
-რის გაკეთებას აპირებ?
-არ ვიცი.-ძლივს თქვა გოგონამ და თვალებიდან ცრემლები მოიწმინდა.
-ექიმთან წავიდეთ ხვალ.-ძლივს შეკავებული სიმშვიდით თქვა სანდრომ და სააბაზანოსკენ გალასლასდა.
ლილემ სიმწრისგან ჩაიცინა და გაზქურაზე წყალი დაადგა.ძლივს იკავებდა ცრემლებს და ვინ იცის რის ფასად უჯდებოდა ამ სიმშვიდის შენარჩუნება.გაყინული და აკანკალებული ხელები შემოხვია ცხელ ფინჯანს და მაგიდასთან მოთავსდა.გაუაზრებლად აცეცებდა თვალებს და თან ხანდახან იღიმოდა ხოლმე.ალბათ უხაროდა მასში ჩასახლებული პატარას არსებობა.სამზარეულოში შემოსულ სანდროს გაუღიმა და ცხელი ჩაი მოსვა.
-სადნრო შემიძლია აბორტი გავიკეთო.-ძლივს შეკავებული სიმშვიდით უთხრა და ტირილნარევი ღიმილიღ გაუღიმა.
-ეგ აღარ თქვა!-მკაცრად წამოიყვირა სანდრომ.-ვიცი მაგას რატომაც ამბობ,არ გინდა რომ დამკარგო,მაგრამ ახლა უფრო მეტი შანსი მაქვს,რომ გამოვსწორდე,გესმის ლილე?შენ მაგაზე არც კი იფიქრო.-ნელ-ნელა მიუახლოვდა ლილეს და წელზე ხელები შემოხვია.-შენ ვერ გაგაუბედურებ!-ძლივს ამოილუღლუღა ბიჭმა.
-მეშინია.-ტირილით თქვა ლილემ და სუსტი ხელები შემოხვია სანდროს.
-ჩემო ხო გჯერა?-იკითხა ბიჭმა და თვალებში ჩააშტერდა.
-შენი მჯერა,მაგრამ საკუთარი თავი მაშინებს.
-გავუმკლავდებით ლილე.-ამოიჩურჩულა სანდრომ და ყელში ხმაურით აკოცა.
***
მანქანაში ვეღარ ისვენებდა ლილე,ათასჯერ შეიცვალა ადგილი,ბოლოს ძლივს შეატრიალა სახე სადნროსაკენ და ჩახლეჩილი ხმით იჩურჩულა.
-სანდრო ფეხმძიმედ რომ არ აღმოვჩნდე გაგიხარდება?
-რას ამბობ?-გაკვირვებულმა შეხედა ლილეს.-შეიძლება ჩემი სისხლი და ხორცის არ არსებობა გამიხარდეს?ლილე ჩემი რეაქცია იმიტომ იყო ასეთი,რომ ძალიან ცუდ მდგომარეობაში ვართ გესმის?მე ყველაფერზე ვიფიქრე.რა იქნება,ბავშვი რამე ანომალიით რომ დაიბადოს?ამაზე გიფიქრია?
-კი.-ძლივს თქვა ლილემ და თავი მინას მიადო.-არ ვარ დედობისთვის მზად სანდრო.-ტირილით თქვა მან.
-ნუ ამბობ მაგას!-ბრაზმორეულმა წამოიყვირა სადნრომ.
-დარწმუნებული ვარ კარგი დედა ვერ ვიქნები.-არ ჩერდებოდა ლილე.
-საკუთარი თავი მოთოკე ლილე!-წამოიყვირა სადნრომ და მანქანა გააჩერა.-შემომხედე!-თითქმის უბრძანა მან.
-ვიცი სადნრო ვიცი,რომ საკუთარ თავს ვერ მოვერევი.ან წარმოიდგინე ჩემგან რა უნდა ისწავლოს?-აღარ ჩერდებოდა იგი.
-დაწყნარდი.-ძლივს თქვა სანდრომ და უფრო მეტად მიიხუტა გოგონა.
-საკუთარ თავს როგორ ვაპატიო რამე, რომ სჭირდეს მას?-სლუკუნით თქვა ლილემ და სანდროს მაიკას ჩაებღაუჭა,თითქოს მისი ბოლო იმედი იყო.
-ლილე ექიმი გვეტყვის ყველაფერს.გთხოვ ნუღა ტირი.-ძლივს შენარჩუნებული სიმშვიდით თქვა სანდრომ.
გზა იმაზე მეტად გაიწელა ვიდრე ეგონათ.მანქანაში ლილეს სლუკუნი ისმოდა,აქა-იქ სანდროს მძიმე ამოსუნთქვა და ეს ყველაფერი კი უფრო მეტად დაძაბულ გარემოს ჰქმნიდა.მანქანიდან გადასვლისას ორივემ ღრმად ჩაისუნთქეს და კიბეებზე ავიდნენ.ალბათ არაფერია იმაზე საშინელება ვიდრე ლოდინი.მითუმეტეს მაშინ,როდესაც ხვდები,რომ ყველაფერი ამ ვიზითან არის დაკავშირებული.
''თოდუა''-გაისმა ექთანის წვრილი ხმა,მოახლოებულმა რეალობამ ორივეს შიში ჩაუყენა თვალებში,ნელ-ნელა წამოდგნენ და ექიმის კაბინეტში შევიდნენ.ახალგაზრდა ქალი ღიმილით უყურებდა წყვილს,მაგრამ საბედნიეროდ ეცალათ მათ?!
ეკრანზე პაწაწინა სხეულის დანახვამ ყველაფერი დაავიწყათ.ღიმილით უყურებდნენ რაღაც გაურკვეველ არსებას.ლილეს ხელზე ჩაბღაუჭებული ხელი...ერთი საერთო სიხარული...და უამრავი ცრემლი.
-ოთხი კვირის ხართ.-უთხრა ექიმმა და გაუღიმა.
-ყველაფერი ხო რიგზეა?-იკითხა ჩახმეჩილი ხმით სანდრომ.
-ჯერ-ჯერობით ყველაფერი რიგზეა.პლაცენტაც ჩამოყალიბებულია და ფურცლოვანი შრეებიც.
-მე არ ვიცოდი ფეხმძიმედ თუ ვიყავი.-ტირილით თქვა ლილემ.-აქტიური მომხმარებელი ვიყავი ნარკოტიკის.-ხმაწართმეულმა თქვა მან.
-ეგ ძალიან ცუდია.-გაოცებულმა ექიმმა ძლივს მოაბა სიტყვებს თავი.-ამ ეტაპზე არც კი იფიქროთ ნარკოტიკზე,სიგარეტზე და მანვე ნივთიერებებზე.იცოდეთ ეს ყველაფერი პირდაპირპროპორციულად აისახება თქვენს შვილზე.მიიღეთ ბევრი ხილი და ბოსტნეული.ერთ თვეში გელოდებით.

***
აივანზე ისხდნენ.ნახევარ მთვარეს უყურებდნენ და ალბათ მომავალზე ფიქტობდნენ.მომავალზე,რომელიც აუცილებლად ბევრი განსაცდელით სავსე იქნებოდა.ადამიანები ხო რაღაც ეტაპამდე მივდივართ და ამის შემდეგ ვისჯებით ჩვენი ცოდვების გამო.წუთისოფელი ისეთ განსაცდელს მოგვივლენს,რომ ყველაფერ ერთად გვაზღვევინებს.
-სანდრო მეორე დღეა უკვე.-კანკალით თქვა მან.
-ნუ მიხსენებ!-წამოიყვირა სადნრომ.-შენ მაგაზე არც კი უნდა იფიქრო გესმის?დაივიწყე!
-დავივიწყო?მეხუმრები სანდრო?
-მისმინე მე შენზე მძიმე მდგომარეობაში ვარ ლილე.შენზე მეტად დამოკიდებული მე ვარ.ყველანაირად ცუდი ვარ.არაფერზე ვფიქრობდი აქამდე გესმის?ჩემი მთავარი სადარდებელი წამალი იყო,მაგრამ მერე შენ გაგიცანი.შენც ჩაგითრია ლილე.ხვდები მაინც,რომ ამ ყველაფერში მე ვარ დამნაშავე?არარაობად გაქციე და ახლა ვისჯები კიდეც ამ შეცდომისათვის.
-მე რომ არ მდომებოდა არასდროს გავსინჯავდი!
-მაგას არსებითი მნიშვნელობა აღარ აქვს.ახლა მთავარი ჩვენი პატარაა ლილე.შენც კარგად ხვდები,რომ ამ წუმპედან ერთ და ორ დღეში ვერ ამოვალთ,მაგრამ მიზანი გაგვიჩნდა ლილეკო-ჩვენი პატარა.-ჩურჩულით თქვა სანდრომ და გოგონა ხელის ერთი მოსმით კალთაში ჩაისვა.
-ვიბრძოლებთ დე.-ძლივს ამოილუღლუღა ლილემ და ხელი მუცელზე დაიდო.
-დალიე ახლა სტაფილოს წვენი!-უთხრა სანდრომ და გამჭირვალე ჭიქა ტუჩებთან მიუტანა.

***
ჯერ არ წავსულვარ და უკვე მოვედი. :დ
არ ვიცი რა გამოვა,მაგრამ შევეცდები რომ საინტერესო იყოს.რას ფიქრობთ აბა?