ძალიან თბილი და ლამაზი წყვილი იყო, მაგრამ გოგონა მაინც რაღაცაზე დანაღვლიანებულიყო.
-მომიყევი შენს დაზე. თხოვა გოგონამ.
-ჩემს დაზე? ნაღვლაინად კითხა ბიჭმა და მოციმციმე თვალები უცებ ჩაუქრა.
-ხო,გთხოვ.
_კარგი. ეს მისი დღიურიდან არის, მისი გრძნობები.უცებ განუმარტა ბიჭმა ინტერესით მაყურებელ გოგონას.

-ვიცოდი მოვკვდებოდი და მაინც ვეძებდი იმედს, ისიც ვიცოდი აღარაფერი მესჰველებოდა,
ყველაზე ბევრი 6 თვე მეცოცხლა.
6თვის სიცოცხლეს თუ სიცოცხლე ქვია კიდევ...
როგორ მინდოდა ტყუილი ყოფილიყო. რამდენჯერ მინატრია სიკვდილი და ახლა როგორ მწყუროდა სიცოცხლე.
რამდენჯერ მინდოდა დასვენება და ახლა სამუდამოდ დავისვენებდი.
მე, ადამიანს რომელლსაც ღამის ცხოვრება უყვარდა, ახლა სულ ღამე მექნებოდა. მეშინოდა მიწასთან მარტოობის.
ჩემი მეგობრების გარეშე არ შემეძლო ახლა პირიქით, ვეღარ ვიტანდი მათ სიბრალულით სავსე თვალებს ჩემს მიმართ. ყველაფერი გვიან იყო.
ჩემს შეყვარებულს დავშორდი და ახლა ისიც როგორ მენატრებოდა.
ღმერთო როგორ მიჭირდა სიცოცხლესთან განშორება და ხის ყუთში(რომელსაც ვერავინ ავცდებით) ჩასვლა. თან სამუდამოდ და შემდეგ რა იქნებოდა? ჩემი სხეულის ლპობა.
ამ ფიქრებით და სველი თვალებით მივდიოდი მთვარიან ღამეს და სიცივის ყოველ შეგრძნებაზე სახე მეწვოდა.
მსიამოვნებდა მთვარე. მეხომ ვეღარასდროს ვნახავდი მას, მაგრამ მარტო მას? იქნებ აღარც აღარავის გავხსენებოდი, როგორი ძნელი იყო ეს ფიქრები ჩემთვის. ექიმმა ძალიან დაგაგვიანდაო, ცოტა ადრე რომ მოსულიყავი გადარჩებოდიო.
ღმერთო როგორ მინდოდა სიცოცხლე. ახლა მივხვდი რას ნიშნავს სიკვდილი და შემეშინდა.
შემეშინდა სამუდამო სიცოცხლის. იქნებ ჯოჯოხეთში მოვმხვდარიყავი და ამ ფიქრზე უფრო ამეწვა თვალები.
ვერცკი მივხვდი ისე დავეჯახე რაღაცას თუ ვიღაცას.
ზემოთ ავიხედე და... ოღონდ ეს არა...
აი ის ერთადერთი ასე ძლიერ რომ მიყვარდა.
-ლენორა... რატომ ტირი?
-ვაჩე...(რატომ ვტირი? რათქმაუნდა შენ ხომ არ იცი რომ ვკვდები, შენხომ გგონია რომ სხვა მიყვარს. ახლა მივხდი ვაჩე პასუხს ელოდა სანამ ვფიქრობდი.)
_რამოხდა? უფრო წყნარად და მოუთმენელი ხმით მკითხა.
-არაფერი, უცებ დავიბენი და პასუხი ვერ მოვიფიქრე.
-სიმართლე მითხარი, იმ არაკაცმა გაწყენინა?
ვინ არაკაცი? ეგ არაკაცი ხომ არც არსებობს.
-არა, უბრალოდ სახლში პრობლემა მქონდა. დედაჩემი მეჩხუბა, უნივერსიტეტში პრობლემა მაქვს.
-რა პრობლემა? ვერ დაგეხმარები?
_არამგონია. უბრალოდ გავუღიმე და ჩავეხუტე, იმდენად მომინდა მასთან ჩახუტება, სულ არ მიფიქრია მისი ძმაკაცები რას იტყოდნენ, ასე რომ გვიყურებდნენ.
-ნამდვილად ეგაა მიზეზი? დაბნეულმა მკითხა.
-ვაჩე.... დავიჩურჩულე წართმეული ხმით.
-სიმართლე მითხარი რახდება?
ისე თბილად მკითხა გული ორმაგად დამეწვა, მასთან განშორება რო მიწევდა. უცებ გონს მოვედი და ვაჩეს ხელები მოვაშორე ასე რომ შემომეჭდო მის კისერზე.
-უნდა წავიდე, ლაზარე(ჩემი ძმა) ინერვიულებს არ იცის გარეთ რომ ვარ.
-გაგაცილებ. ღიმილით გადავხედე ჩემს გვერდით მომავალს.



-მნახე ხოლმე ნუ დამივიწყებ.ისევ იმ თბილი ხმით მითხრა.
-კარგი, ვაჩე ჩვენ სალაპარაკო გვაქვს. ხვალ ჩვენს კაფეში შემხვდი.
-კარი დრო შემატყობინე. ხოიცი ჩემი ნომერი?
-კი, კარგად
-კარგად.ლენორა მომენატრე. ისევ ისე გამღმა.
სახლში ატირებული ავედი.
ჩემი ძმა მელოდებოდა. მან ყველაფერი იცოდა და ყოველთვის გვერდში მედგა.
-სადიყავი? ტელეფონი სად გაქვს ?
-სახლში დამრჩა. სასეირნოდ გავედი.
-კაი წამო დავიძინოთ. მეორეთ მარტო არ გახვიდე, მითხარი და გაგყვები.
-კაი. ლაზარე, ვაჩე ვნახე, ხვალ ყველაფერი უნდა ვუთხრა.
-როგორც გინდა.

_ლაზარე გავდივარ.
-ასე ადრე სად მიდიხარ?
-ვაჩე უნდა ვნახო.


-ვაჩედ მომისმინე... მე არავინ არ შემყვარებია, ვინმეს გამო არ მიმიტოვებიხარ, უბრალოდ ვკვდები... 6 თვის სიცოცხლე დამრჩა. ერთ ამოსუნთქვას ამოვაყოლე, მეთვითონ გამიკვირდა ამდენი გამბედაბა საიდანთქო გავიფიქრე და საშინელების მოლოდინში დავდუმდი.
_რატო რაგჭირს? ამ სიტყვებს გული ამოაყოლა და ცრემლები წამოუვიდა.
ვაჩეს თვალებზე ცრემლი? იმ ადამიანის თვალზე ყველაზე ძლიერი რო მეგონა. ის ახლა ჩემსგამო ტირის?
_გულ... ჩემი გული ვეღარ მუშაობს.
-ჩემი გულით იცოცხლე.
-შესაძლებელი რომ იყოს.
-„საკვიეველია ... საკვიველია რომ ადამიანს შეუძლია სიკვდილი როდესა უყვარს.“ჩვენ ყველაფერს გადავიტანთ.
-რომელი ჩვენ? ჩვენ აღარ არსებობს.
-უკვე არსებობს.
-ჩემს საფლავზე ამოდი ხოლმე.



მის მერე ველოდები სიკვდილს. ველოდები როდის მოვა და წამიყვანს. წამიყვანს სამუდამოდ.
როგორ მინდოდა ჩემი ძმიშვილების ნახვა და მე და ვაჩეს ბედნიერი ოჯახი, მაგრამ...

-ოპერაცია გაქვს ხვალ დაიძინე. უფრო ძლიერად მომხვია ხელი ლაზარემ.
-რომ ვერ გადავრჩე? ვიგრძენი როგორ გააჟრჟოლა ჩემს ძმას და მისი ცრემლი თავზე დამეცა.
-არაფერი მოგივა.
-არ იდარდო თუ მოვკვდი. შენს ცოლს მუყევი როგორ გაბრაზებდი.
-მაგას ნუ ამბობ გულლიი მტკივა.
-მარტო არ დამტოვო ხოლმე, ხოიცი არ მიყვარს მარტო ყოფნა.
-შენ გაიკეთებ ოპერაციას და წლები იცოცხლებ. მერე გავიცინებთ ამ დღეზე.
-ჩემ სახეს ხოარ დაივიწყებ? მაინც არ ვიშლიდი ჩემსას. სურათი გადავიღოთ და სულ თან ატარე
-შენ არ მოკვდები!
_მატყუებ, მე მოვკვდები და ეს შენც კარგად იცი.
_მიყვარხარ დაიკო.
-მეც მიყვარხარ. ეს ჩვენი ბოლო დღეა.
-არა ეს ცუდი დღეების ბოლო დღეა. ხვალიდან კი კარგი დღეები იწყება.

-ამ ყველაფერს დღიურში წერდა ჩემთვის რომ არ დამვიწყებოდა.
ეგონა მართლა დავივიწყებდი.
ეს იყო ჩვენი ბოლო საუბარი.
-შენი და მოკვდა? (მიხვდა რომ მოკვდა, მაგრამ იმედს ებღაუჭებოდა)
-ჩემი და... ცრემლი მოიწმინდა. ოპერაცია ვერ გადაიტანა. მის საფლაზე ვაღამებ. ის მთხოვდა მარტო არ დამეტოვებინა. ატირებული ბიჭი ტიკოს ჩაეხუტა
-ავიდეთ მის საფლავზე.
-გაუხარდება. თქვა ალალად ლაზარემ და ფეხზე წამოდგა

-ესარის ლენორა? საფლავისკენ ანიშნა ტიკომ ლაზარეს
-ეგ არის. ამოიხვნეშა ლაზარემ.
თიკომ უმატა ტირილს. რაატირებდა? ის ხომ არც იცნობდა . მაგრამ შეეცოდა ასეთი ლამაზი გოგო მიწაში დასალპობად.
-რამდენი წლის იყო?
-22...


და მაინც რა ძალით უნდოდა სიცოცხლე..............