მთელი დღე გიჟივით ველოდი ლექციების დასრულებას და როგორც კი ბოლო ლექცია გამოვიდა, სასწავლებლიდან თავქუდმოგლეჯილი გამოვვარდი, არავის ვაქცევდი ყურადღებას, ქოშინით შევაღე ბიბლუსის კარები და სანატრელ წიგნს დავწვდი, ვუყურებდი ავტორის ნაცნობ სახეს და ერთი სული მქონდა სახლში როდის მივიდოდი. სახლში მისულს ყურადღება არავისთვის მიმიქცევია, სასწრაფოდ ჩემს ოთახში შევედი და წიგნის კითხვას შევუდექი.

პროლოგი : ერთხელ, მოხუცმა ბაბუამ შვილიშვილს უთხრა:
— ყოველ ადამიანში არის ბრძოლა და იგი ძალიან ჰგავს ბრძოლას ორ მგელს შორის. ერთი მგელი ბოროტებას წარმოადგენს: შურს, ეჭვს, ეგოიზმს, ამპარტავნებას, ტყუილს. მეორე - სიკეთეს: მშვიდობას, სიყვარულს, იმედს, ჭეშმარიტებას, ერთგულებას.
შვილიშვილი ჩაფიქრდა, შემდეგ კი ჰკითხა:
— ბოლოს რომელი მგელი იმარჯვებს, ბაბუ?
ბაბუამ გაიღიმა და უპასუხა:
— ყოველთვის ის მგელი იმარჯვებს, რომელსაც მეტს აჭმევ.

პირველად 15 წლის იყო, როცა ერთმანეთი გაიცნეს. ირაკლის პატარა დიშვილს ტასოს ფორთეპიანოზე დაკვრას ასწავლიდა, დანახვისთანავე მოეწონა ირაკლის მისი თაფლისფერი თვალები და პატარა კურნოსა ცხვირი, გაეღიმა როცა დაინახა როგორ შეეფაკლა გოგონას სირცხვილისგან ლოყები, როცა იგი შეაქეს. თამუნასთვისაც არ დარჩენილა შეუმჩნეველი ეს სიმპათიური ბიჭი, ან როგორ დარჩებოდა? როგორ დარჩებოდა შეუმჩნეველი ირაკლის მწვანე თვალები და ღიმილი რომელიც საშინლად უხდებოდა? იმ დღესაც ჩვეულებრივად მიემართებოდა ტასოს სახლისაკენ, როგორც ყოველთვის ახლაც ელოდა მომღიმარი ნინის დანახვას, რომელსაც მიუხედავად ასაკობრივი სხვაობისა ადვილად დაუმეგობრდა, ზარი დარეკა, შიგნიდან უჩვეულო სიჩუმე მოისმოდა, თუმცა ყურადღება არ მიუქცევია და კიდევ ერთხელ დარეკა ზარი, კარი ირაკლიმ გაუღო და იმდენად დაიბნა, რომ ენაზე მომდგარი მისალმება ვერც წარმოთქვა, არ ელოდა მამაკაცის აქ ნახვას, ის ხომ თვეში 1 ხელ ან 2 ჯერ ხვდებოდა ,ახლა კი მასთან ასე ახლოს იყო და თან ბიჭი ისე მრავლისმეტყველად უღიმოდა,რომ უნებლიედ თამუნამ, მუცელში სალტოს გაკეთების მსგავსი დარტყმა იგრძნო, როგორც იქნა თავი მოთოკა და ირაკლის მიესალმა
-გამარჯობათ ტასო სახლშია?ირაკლი თითქოს ოცნებებიდან გამოერკვაო, ოდნავ შეხტა და გოგოს თავით ანიშნა შემოდიო.
-სახლშია, მისაღებში ზის და შენ გელოდება ,და ...მმმ...ისა...თუ შეიძლება შენობით მომმართე კარგი?
-კარგი. უთხრა და მისაღებისკენ წავიდა.
ტასომ დაინახა თუ არა წამოხტა და გოგონას მაგრად ჩაეხუტა, ის ჯერ მხოლოდ 6 წლის იყო, თუმცა ნიჭიერი ბავშვი გახლდათ და თამუნას მასთან მუშაობა არ უჭირდა. იმდენად განერვიულდა იმით, რომ სახლში მხოლოდ ირაკლი მან და ტასო იყვნენ, რომ ხან წიგნი გაუვარდა ხელიდან, ხანაც კიდევ ფანქარი, ირაკლის მის დაბნეულობაზე ეღიმებოდა და თავს იკავებდა, რომ ხმამაღლა არ გაეცინა. რამდენიმე საათის შემდეგ თამუნა ფეხზე წამოდგა, სახლში მიდიოდა და ის იყო ბიჭმა გაიფიქრა ნეტავ ვერ წავიდესო, რომ ირაკლის ტელეფონმაც დარეკა, მისი და იყო სთხოვა დღეს მანდ დარჩი ჩვენ ვერ ვახერხებთ სოფლიდან ჩამოსვლასო, მალევე თვალებ აწყლიანეულ თამუნას გადახედა, რომელიც ტელეფონზე ვიღაცას, რაღაცას გამწარებით უხსნიდა და ტელეფონი სასწრაფოდ გათიშა
-რამოხდა?
-დღეს აქ ვრჩები
-რატომ? ძლივს შეძლო თავისი ხმის დაწყნარება რომ არ წამოეყვირა.
- ნახე როგორ წვიმს
და მართლაც, მხოლოდ ახლა შეამჩნია ბიჭმა, რომ გარეთ წვიმდა, იმდენად საშინლად, რომ მანქანებიც კი არ ჩანდნენ.დაახლოებით ნახევარი საათი, ასე ჩუმად იჯდნენ და ეს დრო საუკუნედ ეჩვენებოდა ორივეს,უყურებდნენ ეკრანს და ისეთი სახე ჰქონდათ, თითქოს ძალიან აინტერესებდათ ფილმი, არადა ორივეს უნდოდა რამე ეთქვა, თუმცა ვერც ერთი ბედავდა,ირაკლი რომ მიხვდა თამუნა არაფრის მთქმელი არ იყო, შეეცადა თვითონ ეთქვა რამე
-რატომ ხარ ჩუმად?
-კინოს ვუყურებ.
-თუ ჩემი გეშინია?
-ეგ საიდან მოიტანე?
-იქიდან, რომ როცა გიყურებ სულ იბნევი და ხელები გიკანკალებს. თამუნამ ინსტიქტურად ხელები ზურგსუკან დამალა, ირაკლის ჩაეღიმა.
-აი, ხომ გითხარი .
-რა გინდა?
-შენ .თქვა და თამუნასკენ მიიწია,მისი სიტყვებისგან გაგონილმა შოკში ჩააგდო გოგონა,თუმცა მაინც შეძლო თავის ხელში აყვანა, ინსტიქტურად უკან მიიწია ირაკლიმ კიდევ მიუახლოვდა,გოგონას ისევ უკან გაწევა უნდოდა, თუმცა უკან მხოლოდ კედელს გრძნობდა და ანერვიუელბული ღრმად სუნთქავდა,სახეზე გრძნობდა ბიჭის ცხელ სუნთქვას და გული უფრთხიალებდა, ირაკლიმ ფრთხილად გადაუწია თმა ყურს უკან და ლოყაზე აკოცა, გოგონა იმდენად მიუჩვეველი იყო ასეთ ქცევებს, რომ უმალ გაწითლდა და თავი ჩახარა,ირაკლიმ თითი ნიკაპ ქვეშ ამოდო და თავი ააწევინა, გოგონამ გააზრებაც ვერ მოასწრო ისე დაეწაფა ბიჭი მის ბაგეს,ეს მისი პირველი კოცნა იყო და იმდენად დაიბნა, რომ გაშეშდა ,თუმცა ახლა მიხვდა რას ნიშნავს, როცა მუცელში პეპლები დაფრინავენ, თვალები მაგრად დახუჭა და როცა ცხელ ბაგეზე სიცარიელე იგრძნო, დივნიდან წამოვარდა და გარეთ გაიქცა. ირაკლი ელოდა, რაღაც ამდაგვარ რეაქციას და გოგონას უკან გაყვა, ჯერ კიდევ გრძნობდა ამაშუკელი ბაგეზე ირაკლის ცხელ ტუჩებს და აჟრიალებდა, იდგა წვიმაში და ჩუმად ეღიმებოდა. უცებ, მუცელზე ბიჭის ხელები იგრძნო და შემოტრიალების შემდეგ, ბიჭს მორცხვად გაუღიმა,ირაკლიმ მისი ღიმილი თანხმობის ნიშნად მიიღო, გოგონას შუბლზე აკოცა და მაგრად ჩაიხუტა. ამ დროს, რომ გეკითხათ ირაკლისთვის „ვის ეხუტებიო“ გეტყოდათ“ ჩემი ოცნების გოგოსო“, ხოლო თამუნასთვის, რომ გეკითხათ ვერ გეტყოდათ, ის დაიბნეოდა ,თავისებურად მორცხვად გაგიღიმებდათ და ლოყები წითლად შეეფაკლებოდა. არ იცოდა ახლა რატომ იდგა აქ და რატომ ეხუტებოდა ბიჭს, რომელსაც 3 თვეა იცნობდა მართლა არ იცოდა, უბრალოდ იცოდა, რომ მასთან ახლოს ყოფნა ძალიან მოსწონდა, არ ნანობდა მის საქციელს, ერთი წამითაც კი, თუცმა ის ხომ ჯერ კიდევ ბავშვი იყო?ის ვერ იაზრებდა მომხდარს და ვერ ხვებოდა ,რომ ამიერიდან მისი ცხოვრება ძირფესვიანად შეიცვლებოდა. ირაკლიმ გოგონა ოდნავ მოიშორა და სახლისკენ წაიყვანა, იცოდა, რომ ახლა მას დალაპარაკება სჭირდებოდა ,გულში თავს კიცხავდა, რომ ჯერ კიდევ პატარა ბავშვისთვის აპირებდა გონების არევას, თუმცა რა უნდა ექნა? მას ხომ უყვარდა? რატომ უყვარდა? არ ვიცი ,,უყვართ იმიტომ რომ უყვართ ამას სხვა ახსნა არ მოეძებნება"
-თამუნა მისმინე.
-გისმენ. ჩუმად უპასუხა გოგონამ, რომელიც უკვე ირაკლის თბილ ჯემპრში გამოწყობილი იჯდა ბიჭის პირისპირ.
-არა არ მისმენ შემომხედე...თამუნა შემომხედე მეთქი... ახლა არ მითხრა, რომ ნანობ
-არა არ ვნანობ უბრალოდ მეე...
-გრცხვენია?
-ხო. ირაკლის გაეღიმა მის ბავშვურ საქციელზე, გოგონას გვერდით დაუჯდა ხელი მოხვია და თავი აწევინა.
-ნუ გრცხვენია სულელო, მე შენ მიყვარხარ და ახლა მე და შენ შეყვარებულები ვართ
-მართლა?
-ვაიმე რა პატარა ხარ.
-არ ვარ პატარა, მალევე წამოიძახა გაბრაზებულმა ბიჭის რეპლიკის საპასუხოდ და ირაკლის მოშორდა.
-პატარა ხარ პატარა, ჩემი პატარა გოგონა, მოდი აქ. უთხრა თუ არა გოგონა ისევ ჩაიხუტა და თითებით მის თმებში დაიწყო თარეში.
-მასე ნუ შვრები თორემ...
-თორემ?
-დამე... უნდოდა ეთქვა დამეძინებაო, თუმცა უკვე ეძინა. ძილში სახეზე მეამიტური ღიმილი ჰქონდა, და არაფრით არ შორდებოდა მამაკაცის მკერდს,ირაკლიმ ნერვიულად გადაისვა თავზე ხელი,“ ეს რა შარში ვარო“ თქვა და გოგონა ხელში აიყვანა, ლოგინში ჩააწვიინა საბანი დაახურა შუბლზე აკოცა და მისაღებში გავიდა, ახლა ვერაფრით ვერ დაიძინებს თვალწინ სულ გოგონას სახე უდგას და ეღიმება, ძლივს იკავებს თავს, რომ ოთახში არ შევარდეს და მისი დაბუშტული ტუჩების გემო, კიდევ ერთხელ არ გაიგოს, ამაზე კვლავ ახსენდება კოცნა და კმაყოფილი ღიმილით შეჰყურებს ტელევიზორს, თუმცა იცის ,რომ წინ უამრავი დაბრკოლება და სირთულეები შეხვდება, იცის, რომ კარგად არ შეხვდებიან ამ ურთიერთობას არც მისი და არც თამუნას მშობლები, იცის რამხელა პასუხისმგებლობას იღებს საკუთარ თავზე, თუმცა ახლა საერთოდ არ ღელავს ამაზე, ახლა მხოლოდ თამუნაზე ფიქრობს. ნეტავ არ ეფიქრა მხოლოდ თამუნაზე, ნეტავ ბევრი ეფიქრა წინ მომავალ პრობლემებზე, ნეტავ არ გაწვიმებულიყო და ვინ მოსთვლის კიდევ, რამდენი ნეტავ-ის თქმა შემიძლია. ცხოვრება ჯაჭვივითაა აგებული ,ერთ პატარა ნაბიჯს, შეუძლია ადამიანის მთლიანი ცხოვრება შეცვალოს ძირფესვიანად, აღარ დავიწყებ თანმიმდევრობით აღწერას, თუ რა ხდებოდა თითოეულ დღეს, ეს ბევრ დროს წაგვართმევს, მე კიდევ, კიდევ ბევრი რამ მაქვს თქვენთვის სათქმელი.ირაკლი უამრავ სიურპრიზებს უკეთებდა თამუნას და ცდილობდა, სულ ბედნიერი ყოფილიყო მისი გოგონა,ცდილობდა არასდროს არ გაჩენილიყო თამუნას თვალზე ცრემლი.იმდენად იყო თამუნათი შეპყრობილი, რომ ყველაფერი გადაავიწყდა, ძმაკაცები ხანდახან ეღადავებოდნენ „ნამდვილი რომეო ხარო“, თუმცა არც მათ აქცევდა ყურადღებას. ერთდღესაც მან ისეთი, რამ გადაწყვიტა, რამაც მისი და თამუნას ცხოვრება ძირფესვიანად შეცვალა, როგორც ყოველთვის თამუნა ახლაც, ირაკლისთან მიდიოდა კაფეში, თუმცა ბათუმისათვის დამახასიათებელი ქარი არ ქროდა, მაგრამ სექტემბრის ჩუმი სიცივე მაინც აღწევდა გოგონას სხეულში და ტანში ჟრუანტელს ვლიდა მას, გული რაღაც ცუდს უგრძნობდა, თუმცა ირაკლისთან შეხვედრის მოლოდინს გადააბრალა, ბიჭისკენ ღიმილით წავიდა და მაგრად ჩაეხუტა, იმ დღეს განსაკუთრებულად დაძაბული ეჩვენა ბიჭი.
-ირაკლი რამე ხდება?
-არა თამუ არაფერი, უბრალოდ უნდა გელაპარაკო.
-გისმენ.
-მისმინე არ მინდა დაგაბნიო, თუმცა უშენოდ აღარ შემიძლია. იმ დღიდან რაც პირველად დაგინახე თვალწინ სულ შენი სახე მედგა, სულ შენზე ვფიქრობდი და მენატრებოდი ამიტომაც დაგყვებოდი ხოლმე, ჩუმად მანქნით და მონატრებას შენი დანახვით ვიხშობდი, იმ დღის შემდეგ კი რაც ერთად ვართ, ვერ ვისვენებ ვერ ვისვენებ, როცა სახლში მივდივარ და შენ არ მხვდები, როცა ვიღვიძებ და გვერდით შენ არ გხედავ, როცა უშენოდ ვიძინებ და როცა შენი კოცნის და ჩახუტების გარეშე ვარ ხოლმე. მიყვარხარ თამუ ამდენი ხანია ერთად ვართ და ამ ფრაზას მეორედ გეუბნები, მიყვარხარ იმაზე მეტად ვიდრე შენ წარმოგიდგენია,იმაზე მეტად ვიდრე რომეოს ჯულიეტა, იმაზე მეტად ვიდრე გუშინ და იმაზე ნაკლებად ვიდრე ხვალ. პატარა ცოლად გამომყვები? თანახმა ხარ იყო ჩემთან ერთად ჭირსა და ლხინში? გამიძლო მე ჯმუხსა და უხეშს? არ მიმატოვო რაც არ უნდა გაწყენინო და გიყვარდე სიცოცხლის ბოლომდე? გპირდები, ყოველთვის შევეცდები გაგხადო უბედნიერესი ადამიანი და არასდროს არ მოგაშორო ეგ ღიმილი, რომელიც სახეზე დაგთამაშებს ,გპირდები, რომ არასდროს არ გაწყენინებ და არ აგატირებ ჩემი მიზეზით.
უყურებდა თამუნა და არ სჯეროდა, არ სჯეროდა, რომ მის წინ ახლა მისი ირაკლი იჯდა.თვალებიდან უნებურად წამოუვიდა ცრემლები და ისე, რომ საერთოდ არ დაფიქრებულა უთხრა
-თანახმა ვარ.
-მაშინ გავიპაროთ.
-გავიპაროთ.
და აი მაშინ მოატყუა თამუნამ, როცა დათანხმდა დიახ მოატყუა, მოატყუა, როცა უთხრა, რომ სულ მასთან იქნებოდა და რომ არ მიატოვებდა, მოატყუა ირაკლიმაც, როცა დაპირდა, რომ უბედნიერესს გახდიდა, როცა დაპირდა, რომ არ აწყენინებდა და არ აატირებდა, თუმცა რა იცოდა მაშინ თამუნამ, თუ რა მოელოდა წინ? ან ირაკლიმ რა იცოდა, რომ რეალური პრობლემა უფრო დიდი იყო ვიდრე მას ეგონა, სიყვარულით დაბრმავებულებმა საერთოდ არ იფიქრეს, რომ ქორწინება სახუმარო საქმე არაა, რა იცოდა თამუნამ, თუ რამხელა პასუხისმგებლობას იღებდა საკუთარ თავზე და რა იცოდა, რომ ნაადრევი იყო მისი და მისი პაწაწინა მხრებისათვის ტვირთი სახელად ,,ცოლი".
მანქანაში ჩასხდნენ და სოფლის გზას გაუდგნენ, იცოდა ირაკლიმ, რომ აშავებდა, მაგრამ ერთი წამითაც არ უფიქრია უკან მობრუნებაზე ვისთან მიდიოდა? ბიცოლამისთან, მის გარდა ხომ ვერავინ ვერ გაუგებს. გზაში ემოციებიაგან გადაღლილ თამუნას ჩაეძინა, ირაკლი შიგადაშიგ გადახედავდა ხოლმე გოგონას და გული უსაზღვრო სიყვარულით ესვებოდა. მალევე მიადგა ბიცოლამისის სახლს,მანქანა გააჩერა და დაიძახა, კარებში უმალვე გამოჩნდა მისი ბიძაშვილი, ირაკლის დანახვაზე ხმამაღლა იკივლა და მამიდაშვილს ჩაეხუტა. ირაკლიმაც თბილად შეხვდა ბიძაშვილს და თამუნა ხელში აიყვანა, მხოლოდ ახლაღა შენიშნა თაკომ თამუნა
-ეს ვინ არის იკა?
- თაკო მისმინე ეს ჩემი ცოლია, ჩვენ გავიპარეთ
-რაა ? გაგიჟდი ირაკლიი? ის ხომ სულ ბავშვია?
-თაკო ძალიან გთხოვ, შენ მაინც არ დაიწყო რა,შემოგვიშვებ თუ წავიდეთ?
-სად უნდა წახვიდეთ გაგიჟდი ?
-ბიცოლა სად არის?
-სტუმრადაა გადასული და მოვა, შემოდი.
ირაკლიმ გოგონა საწოლზე ნაზად დააწვინა, საბანი გადააფარა და პირველი დარტყმისთვის მოემზადა. საშინლად ნერვიულობდა, ბიცოლამისმაც ,რომ ვერ გაუგოს მერე რა უნდა ქნას? არა არა გაუგებს აუცილებლად გაუგებს, მაგრამ? ჯანდაბა არა, უკან არ დაიხევს არავითარ შემთხევვაში არ დაიხევს უკან, გაუჭირდება, მაგრამ მაინც გააბედნიერებს მისი ოცნების გოგონას, თამუნას გახსენებაზე გულში ამოუცნობი სითბო ჩაეღვარა და გაეღიმა. მალევე გაიღო კარები და სახლში ბიცოლამისი გამოჩნდა, შავებში ჩაცმულ ქალს არაფრით არ ეტყობოდა ასაკი, იმდენად ლამაზი იყო გრძელი შავი თმები თავსაბურავით დაემალა და დაუფარავი სიხარულით უღიმოდა მულისშვილს, თითქოს არაფერი დაინახავდით და იტყოდით აი ნამდვილი ბედნიერი ადამიანიო, თუმცა ისინი ვინც კარგად იცნობდა ქალბატონ მერის, მის თვალებში, მაინც შეამჩნევდა ქმრის გარდაცვალების შემდეგ დატოვებულ დარდს, გონს ირაკლი მოვიდა მასაც კარგა ხანი არ ენახა ბიცოლა, მისკენ გაექანა და გულში ჩაიკრა.
-როგორ მომნატრებიხარ შე ტარტაროზო, ასე უნდა ბიცოლას დავიწყება?
- მაპატიე ბიცოლა, არ მეცალა და.... დაბნეულად მოიქექა თავი ირაკლიმ
-არაუშავს შვილო ისიც კარგია, რომ ჩამოხვედი რა მოხდა ხომ მშვიდობაა? რატომ ხარ დაბნეული?
აი ზუსტად ამის ეშინოდა ირაკლის, ბიცოლამისს უსიტყვოდაც ესმოდა მისი და ეშინოდა, რომ ვერ გაუგებდა, ეს კიდევ ირაკლის ყველაზე დიდ ტრავმას მიაყენებდა
- ცოლი მოვიყვანე ბიცოლა ,ახლა ის იმ ოთახში წევს სადაც მე ვწვებოდი ხოლმე, იმ ლოგინში, რომელსაც ჩემი შევარქვი, და იმ საბანს ეხუტება, რომელიც ჩემად მონათლე, სანამ რამეს მეტყვი, მინდა გითხრა, რომ იმ გოგოზე ვგიჟდები, ყველაზე და ყველაფერზე მეტად მიყვარს და მინდა სულ ჩემს გვერდით იყოს და ხო ის ...ის 15 წლისაა. ძლივს ამოღერღა ირაკლიმ და ბიცოლამის შეხედა, რომელსაც ფერები გადასდიოდა სახეზე. ბიჭი უყურებდა მის მეორე დედას და გულში ევედრებოდა "გამიგე გთხოვ გთხოვ, გთხოვ" ქალი დუმდა ვერ ხვდებოდა რა ეთქვა, ის ყველაზე კარგად იცნობდა ბიჭს და იცოდა, რომ ის რაც 2 წუთის წინ ბიჭმა უთხრა, სიმართლე იყო. ძალიან უნდოდა გაეღიმა მისთვის და მიელოცა, მაგრამ გაახსენდა გოგონას ასაკი და თვალებში რისხვა ჩაუდგა, ვერაფრით ვერ შეძლო შეეცადა მართლა შეეცადა, მაგრამ ვერ თქვა.
-ირაკლი შენ... შენ.... სულ გადაირიე შვილო? ეს რამ გაგაკეთებინა? ის ხომ ბავშვია ? კიმაგრამ, შვილო, რომ გადაუყვარდე რას იზამ? ის ხომ ჯერ ბავშვია და ვერ ხვდება, ღმერთო ეს რა გააკეთე. ირაკლი უსმენდა ქალს და ყველა სიტყვა გულზე მტკივნეულად ესობოდა ,ხვდებოდა, რომ ქალი მართალი იყო, მაგრამ არ უნდოდა გაეგო, მის თვალებს და ყურებს სიყვარულის ბინდი გადაჰკვროდა და ვერაფერს ვერ ხედავდა მის გარდა და არც არაფერი ესმოდა. ბიოცოლამისს შეხედა და ის ის იყო რაღაც უნდა ეთქვა, რომ ზურგს უკან საყვარელი ადამიანის ხმა მოესმა
-უკაცრავად, მაგრამ ჩემს მაგივრად ნუ ლაპარაკობთ, მე მიყვარს ირაკლი და სულ მეყვარება .მერი ადგილზე გაიყინა, ვერ მიხვდა რა ეთქვა, უყურებდა ულამაზეს გოგოს და ხვდებოდა ,რომ წუთის წინ რაც თქვა სიმართლე იყო ,ხვდებოდა, რომ მისმა მულიშვილმა ყველაზე დიდი შეცდომა დაუშვა, თუმცა ერთ რამეში დარწმუნდა ამ გოგოს მართლაც უყვარს ირაკლი და ეყვარება, თუმცა გაუძლებს მათი სიყვარული ამდენს? ის იცნობს მისი მულის ხასიათს და იცის რაც დატრიალდება, გოგონას რაც ძალი და ღონე ჰქონდა გაუღიმა და უთხრა.
- მჯერა შვილო მჯერა, რაღა აზრი აქვს ლაპარაკს თქვენ მაინც ვერ გადაგათქმევინებთ ერთადერთ რამეს გეტყვით, მაგრად დადექით იმიტომ, რომ ახლა თქვენ უამრავი პრობლემა მოაგწყდენათ ერთად, შენ მიტუმეტეს გოგონი შენი პაწაწინა

მხრებისთვის მძიმე იქნება ამხელა ტვირთი, ბედნიერებას გისურვებთ. ძლივს შეძლო, რომ ბოლო ფრაზა ეთქვა, მშვიდი ნაბიჯებით გაეცალა წყვილს და სამზარეულოსკენ გასწია თან მისი პირველი სიყვარული დაუდგა თვალწინ და მხოლოდ ორი წუთით გატყდა, მხოლოდ ორი ცრემლი გადმოუვარდა ,რომელიც უმალვე მოიწმინდა და კარებს უკან გაუჩინარდა.

ირაკლიმ თამუნას გადახედა და როცა მიხვდა, რომ მასზე ბიცოლამისის ლაპარაკმა იმოქმედა ხელი მოხვია და ოთახში შეიყვანა.
- თამუ... თამუ ამომხედე. გოგონას ნიკაპქვეშ ხელი ამოდო და სახე ააწევინა მის დანახვაზე ბიჭი გაქვავდა, მუდამ მომღიმარი გოგონას მაგივრად, ახლა დაღვრემილი გოგო დახვდა, რომელსაც თვალებიდან თეთრი ჭინკები გაქრობოდა და მის მაგივრად ადგილი ცრემლებს დაეკავებინა, ცრემლები ცუნამს მოგაგონებდათ ,რომელსაც ჯებირების გადალახვა სურდა, ის იყო ირაკლის რაღაც უნდ ეთქვა, რომ ხელზე ცხელი ცრემლი იგრძნო. თამუნა ბიჭს მაგრად მიეკრო და ცხარედ დაიწყო ტირილი, ალბათ მანაც იტირებდა ქალი, რომ აქ არ ყოფილიყო, არაფერს ამბობდა, გოგონას მაგრად იკრავდა გულში და შიგდადაშიგ თავზე კოცნიდა.
-თამუ გეყოს რა გთხოვ, ნუ ტირიხარ, ბიცოლას უბრალოდ შენი ასაკი აშინებს ხომ ხვდები არა ? თვითონაც ხვდებოდა, რომ გოგონას ატყუებდა, მაგრამ სხვანაირად ვერ მოიქცეოდა.
-თამუ გთხოვ რა, შენ ხომ ჭვიანი გოგო ხარ, დაფიქრდი შენ რას იფიქრებდი მის ადგილას.გოგონა დაწყნარდა და ირაკლიმაც შვებით ამოისუნთქა.
-იკუ დავიძინოთ რა.
-დავიძინოთ. ძალით გაუღიმა ბიჭმა და ლოგინში შეწვა,თამუნას გვერდით დაუტყაპუნა ხელი და გაეკრიჭა, გაჭრა თამუნამაც გაიცინა და გამოუცვლელად შეწვა ლოგინში ირაკლის მაგრად მიეკრო და მშვიდად დაეძინა. ბიჭს არ დაუძინია, თვალიც კი ვერ მოხუჭა, მთელი ღამე ბიცოლამისის ნათქვამზე ფიქრობდა და ცდილობდა, საკუთარი თავი დაერწმუნებინა, რომ ბიცოლამისი ცდებოდა, რომ არაფერი მოხდებოდა ცუდი და არც ისე ცუდა იყო ყველაფერი, როგორც ბიცოლამისი ამბობდა, მძინარე გოგონას დაყურებდა შიგადაშიგ, ეფერებოდა და ღმერთს თხოვდა, რომ ყველაფერს კარგად ჩაევლო, არ სურდა მის ხელებში მოქცეული სხეულის ოდესმე დაკარგვა, ან დათმობა, იმდენად უყვარდა ეს პატარა არსება, რომ მისთვის თავსაც კი გაწირავდა, ერთადერთი რისიც ყველაზე მეტად ახლა ეშინოდა ,გოგონას ცრემლებიანი თვალები და დედამისის რეაქცია იყო მეტი არაფერი. დილის 5 იქნებოდა ფიქრები ძლივს, რომ განდევნდა თავიდან გოგონა მაგრად მიიკრა სხეულზე და დაიძინა.
არ იცოდა როელი საათი იყო, მზის სხივებმა გააღვიძა, კედელზე მოწიკწიკე საათს შეხედა ჯერ 10 იყო, ადგომა უნდოდა ერიდებოდა სხვის სახლში ამდენხანს ძილი, თან უნდოდა თავისი ქმრის საყვარელი ბიცოლა და ბიძაშვილი გაეცნო, ირაკლის გახსენებაზე თავი გადმოატრიალა და ღიმილით შეხედა, ბიჭს ღრმად ეძინა, ძილშიც კი მოექუფრა წარბები და თამუნას ისე იბღაუჭებდა, ვინმეს ეგონებოდა მის თავს ართმევენო. ამდენი ხანია ერთად არიან და თითქოს ირაკლის სხვა მხრიდან შეხედაო, იმდენად სიმპატიური ეჩვენა, რომ ვერც ხვდებოდა ასეთმა ბიჭმა, მაასზე რატომ შეაჩერა არჩევანი, ბიჭს მანაც მიეკრა და გულმკერდზე ფრთხილად აკოცა, გუშინდელზე ფიქრობდა და ახლა საღ გონებაზე მყოფს უკვე ბუნებრივადაც კი ეჩვენებოდა ქალბატონი მერის რეაქცია. ფრთხილად გაითავისუფლა მამაკაცის მკლავებიდან თავი, შარვალი დაიფერთხა ტანსაცმელი შეისწორა, იქვე სავარცხელი დაინახა თმებიც დაივარცხნა საგულდაგულოდ და ოთახიდან გავიდა, სახლი ძველი იყო ,თუმცა მყუდროება იგრძნობოდა, მისი ოთახიდან პირდაპირ მისაღებში გახვიდოდით,იქვე დადგმულ პატარა მაგიდას დახედა და გაეღიმა, როცა ზედ გახუნებული გადასაფარებელი შეამჩნია, ხომ თითქოს არაფერი,მაგრამ გრძნობდა შინაგანად, ხვდებოდა, რომ მილიონერიც, რომ გამხდარიყო, ეს სახლი მისთვის ყოველთვის ყველაზე კარგი იქნებოდა. გარეთ გავიდა არემარეს თვალი მოავლო და ქალბატონი მერისა და მისი შვილის დანახვაზე უჩვეულო სითბო ჩაეღვარა სხეულში, ისინი საგულდაგულოდ გვიდნენ ეზოს და ცდილოობდნენ იქაურობა შეძლებისდაგვარად მიელაგებინათ, თამუნამ იქვე დამდგარი წყლის "ბაკი" დაინახა და მისკენ წავიდა, შეძლებისდაგვარად ჩუმად მოუშვა წყალი ხელპირი დაიბანა და მასპინძლებისკენ გასწია, არ იცოდა ამას რატომ აკეთებდა, მაშინ რომ გეკითხათ ვერ გიპასუხებდათ ახლა, რომ კითხოთ გეტყვით, რომ უბრალოდ გულს მიენდო.
-დილამშვიდობისა. ჩუმად მიესალმა იქ მყოფებს და სახეზე წამოწითლდა, როცა ორმა წყვილმა თვალმა ამოხედეს.
-დილამშვიდობისა შვილო, როგორ გეძინა ? საოცარი სითბოთი უპასუხა მერიმ და თამუნამაც ჩაისუნთქა, აი ახლა დარწმუნდა საბოლოოდ, რომ სიკვდილის ბოლომდე ემახსოვრებოდა, სახლიც და მისი ბინადრებიც.
-კარგად, გმადლობთ თქვენ?იცით ბევრი ვიფიქრე და მივხვდი თქვენ ჩვენთვის კარგი გინდათ. ძალიან დიდი მადლობა ყველაფრისთვის და ბოდიში თქვენი ანერვულებისათვის.
-ჩვენც შვილო,რას ამბობ თამუნა მეორედ არ გამაგონო ეგ, შენ შენს სახლში ხარ და არც იფიქრო, რომ შენი და ირაკლის აქ ყოფნით ვნერვიულდები, პირიქით მიხარია ჩემთან, რომ წამოგიყვანა ანუ მენდობა, შვილო ძალაინ გთხოვ არაფრის მოგერიდოს და თავი ის იგრძენი როგორც საკუთარ სახლში კარგი ?
თამუნამ თავი მორცხვად დაუკრა და თაკოს გახედა ჩუმად.
-შვილო ჩემს შვილს არ იცნობ ?
-არა მე თამუნა შენ ? მისი ხელის დანახვაზე თაკო შეცბა, გულში კი მიხვდა გოგონას ეს ბავშვური საქციელები ძალიან შეაყვარებდა თავს ყველას, არ უკვირდა ირაკლისი მას სულ მოწონდა გულწრფელი ადამიანები, თამუნა კი გულწრფელობის გამოხატულება გახლდათ, აი იცით როგორ იღიმოდა? რომ იტყვიან თვალებიდან ეწყებოდა ღიმილიო ზუსტად ეგრე ,მისმა საქციელმა გული ქალბატონ მერისაც გაუთბო, შვილს გადახედა თავი დაუკრა და ეზოს გვა განაგრძო.
-მე თაკო სასიამოვნოა შენი გაცნობა. ეს უთხრა და მის ხელს თავისი შეაგება.
-ჩემთვისაც თაკო, ესეიგი რადგან საკუთარ სახლში უნდა ვიგრძნო თავი, რაღაც მინდა გთხოვო.
-გისმენ
-შეგიძლია შენი ტანსაცმელი მათხოვო ? იცი მე... მე უბრალოდ არაფერი არ მაქვს თან და ...დიამორცხვა თამუნამ .
-რათქმაუდნა გამომყევი. გაუღიმა მასზე რამდენიმე წლით უფროსმა თაკომ და გოგონას ხელი ჩასჭიდა, ცოტათი სხვანაირი იყო თამუნა, ბავშვურ სიმორცხვეს დიდისთვის დამახასიათებელი სითამამეც ახლდა, თვითონაც ვერ მიხვდა როგორ შეძლო ასე მალე გაშინაურებოდა მისი ქმრის ნათესავებს, მაგრამ უბრალოდ ასეთი იყო, ადვილად შედიოდა კონტაქტში და უხაროდა, როცა ვიღაცის ცხოვრების ნაწილი ხდებოდა. ახლა თაკოს მიწოდებულ: შავ შარვალს და პერანგს იცმევდა და ხვდებოდა დღეიდან ყველაფერი შეიცვლებოდა. თაკოსდა გასაკვირად თამუნამ, თავზე დასახური შალი მოსთხოვა და უთხრა ისევე წაეკრა მისთვის თავზე, როგორც მას და ქალბატონ მერის ქონდათ, შემდეგ ე.წ კალოშებში გაყო ფეხი და გაოცებულ თაკოს უკან მიყვ,ა ახლა თამუნასაც ისევე ეცვა, როგორც თაკოს, მართალია ბათუმში გაიზარდა, მაგრამ ბავშვობიდანვე უყვარდა სოფელი და დადიოდა კიდეც იქ ბებიასთან, მის დანახვაზე მერის გულწრფელად გაეღიმა და მიხვდა ეს გოგო ძალიან ბედნიერს გახდიდა არამხოლოდ ირაკლის არამედ მისი ოჯახის წევრებსაც, უბრალოდ ეშინოდა, ეშინოდა ირკლის ხასიათის, ის ადვილად ფეთქებადი იყო და ბავშვობაში მკურნალობდა კიდეც, ოდნავი აშლილობა ჰქონდა. ფიქრებიდან თამუნას ხავერდოვანმა და კატეგორიულმა ხმამ გამოიყვანა
-მერი დეიდა უთხარით რა მომცეს მეც ცოცხი, მინდა რომ დაგეხმაროთ. მის დეიდაზე ქალი იმდენად შეცბა, კინაღამ წაიქცა.
-არგინდა შვილო ვამთავრებთ უკვე.
-მით უმეტს მოგეხმაებით რა, გთხოვთ, რა ვაკეთო აბა უქმად? უთხრა და ყელი გამოუწია მის ბავშვურობაზე გულწრფელად გადაიხარხარა და თაკოს უთხრა, „რომ გოგონასთვისაც მიეტანა ცოცხი“. ყველაფერში მეიხმარა თამუნამ, ეზოც მიალაგებინა სარეცხიც გაარეცხინა და პომიდორიც მოაკრეფინა, შემდეგ ბოდიში მოუხადა და ოთახში გაუჩინარდა. ოთახში შესვლისთანავე სამზარეულო მოძებნა, გადაამოწმა რა სად იყო და ხაჭაპურების დაცხობას შეუდგა, პარალელურად ჩაიც დადგა და ორცხობილების დასამზადებელი პროდუქტიც გადმოალაგა, ის იყო ყველაფერს მორჩა მაგიდა გააწყო და მისებზე აპირებდა დაძახებას, რომ წელზე შემოხვეული ხელები იგრძნო, გრძნობები როგორც შეძლო წამში დააიგნორა და ირაკლის შემოუტრიალდა, ბიჭი საოცრად სითბო ჩამდგარი თვალებით უმზერდა
-ვამაყობ შენით. უთხრა და ყელში აკოცა.
-მადლობა .
-ეს რა გაცვია გოგო? უთხრა და გაუცინა თამუნამ ოდნავ მოშორდა დატრიალდა და რევერანსი გაუკეთა.
-გიჟი ხარ გიჟი, კიდევ რამდენჯერ გამაკვირვებ ?
-არვიცი .
ირაკლიმ თმები ყურსუკან გადაუწია, დაიხარა და გოგონას ყურთან ახლოს უთხრა:
-მიყვარხარ. თან ყურთან ცხელი ტუჩების კვალი დაუტოვა და ოთახიდან გავიდა, თამუნა აზრზე მხოლოდ მაშინ მოვიდა, როცა გაიგონა თუ როგორ ეძახდა ირაკლი მისებს სასიამოვნოთ გააჟრიალა და მიხვდა ახლა მთელი დანარჩენი ცხოვრება ასე იქნებოდა, თუმცა იცოდა რაღაცეების გადატანა მოუწევდა, იცოდა ბიცოლამისის რეაქცია მონაგონი იქნებოდა იმასთან, რაც წინ ელოდა მაგრამ ის თანახმა იყო, მხოლოდ ირაკლისთან ყოფილიყო, იცოდა, რომ არ მოშორდებოდა, რაც არ უნდა მომხდარიყო, თავისი ნებით არასდროს დატოვებდა საყვარელ მამაკაცს, შიმშილისგან სულიც, რომ ამოხდომოდა, ბოლო წამამდე ირაკლის გვერიდთ იქნებოდა და მხარში ამოუდგებოდა. ამ ფიქრებში იყო, როცა ოთახში შემომავალების გაკვირვებულ თვალებს გადააწყდა და ბედნიერებით აღვსილმა გაიღიმა.არ იცოდა რატომ, მაგრამ საღამოს საოცრად ღელავდა, ახლა ირაკლიზე მიხუტებული შუა ქალაქს უყურებს და გულიანად იცინის ოჯახთან ერთად, ქალბატონმა მერიმ, მალევე წავიდა დასაძინებლად მას თაკოც მიყვა
ამაშუკელმა მალევე იგრძნო დაღლილობა და ირაკლიზე მიხუტებულს ჩაეძინა, ბიჭმა ღიმილით და უდიდესი სიყვარულით დახედა გულზე მიხუტებულ გოგოს და გაეღიმა. თამუნა ფრთხილად აიყვანა ხელში და ლოგინში დააწვინა,მ ალევე მანაც მიუწვა და თბილად დაეძინა, ამბობენ კაცი ნანდვილად მაშინაა შეყვარებული, როცა მას ქალთან არამარტო ყოფნა, ან ფიზიკური კავშირი, არამედ ძილიც კი აბედნიერებსო, ზუსტად ასე იყო შეყვარებული ირემაძე. შუაღამეს ყელთან ცხელმა სუნთქვამ გააღვიძა და როცა გაიაზრა რა ხდებოდა, სიხარულისა და სიყვარულისგან გააჟრიალა, მშვიდად მძინარე ქალს დახედა და შეეძლო დაეფიცა, რომ ის მეორედ შეუყვარდა, ასეთი მშვიდი და ბავშვური პირველად დაიანახა, ქალს ტუჩები სასაცილოდ გაეხსნა, ლოყები აწითლებოდა და მშვიდად სუნთქავდა, ბევრი ეცადა ირემაძე სურვილი დაეკობინა, მაგრამ მაინც ვერ შეძლო რაც შეეძლო ფრთხილად დაიხარა ამაშუკელისკენ და ზედა ტუჩზე ნაზად აკოცა, მისი ტუჩის სიმხურვალე, რომ შეიგრძნო მოუნდა ეს კიდევ გაემეორებინა, თუმცა თავს ძალა დაატანა და გოგონას მოშორდა, ნაზად აკოცა შუბლზე და მის თმებთან მოთამაშეს მალევე ისევ ჩაეძინა. დილას ისევ არ დახვდა საყვარელი ქალი საწოლში, ფანჯარაში გაიხედა და ერთიანად ამოგნგლილი გოგოს დანახვაზე გულიანად გაეცინა, გოგონა მონდომებით რეცხავდა ტანსაცმელს და სახეზე მოთამაშე თმის ღერს სასაცილოდ უბერავდა, წამითაც არ დაფიქრებულა ირემაძე ფოტოაპარატი ამოიღო და ქალს სურათი გადაუღო, ისეთი საყვარელი იყო კალოშებსა და თავსაფარში, რომ ნებისმიერ კაცს გააღიმებდა, ირაკლის უაზროდ მოაწყდა სიამაყის შეგრძნება სხეულში, როდესაც საუზმის დროს ბიცოლამისმა გამოუტყდა "ძალიან კარგი ცოლი გყავს შვილო ,ვამაყობ შენი არჩევანით" .იცოდა ეს სიმშვიდე დიდხანს, რომ არ გასტანდა და ზუსტად ეს აცოფებდა.მალევე შემოესმა ხმაური და მიხვდა ისინი მოვიდნენ, გოგონა იქვე დატოვა და ოთახში გავიდა.არ ესმოდა ამშუკელს რას ელაპარაკებოდნენ მის მეუღლეს, ოთახში მორიდებულად შეყო თავი
-შეიძლება?
-მოდი თამუნა. თბილად გაუღიმა ირაკლის დამ.
დაჯდომა ვერ მოახერხა, იქვე დადგა ხელებს წვალება დაუწყო და მოკანკალე ხმით დაიწყო საუბარი
-გვაპატიეთ....
-თამუნა...წამოიწია შემცბარი ირაკლი
-არა ირაკლი მაცადე, გვაპატიეთ, რომ ყველაფერი დაგიმალეთ. ურბალოდ ჩვენ.... ჩვენ გვიყვარს ერთმანეთი, ესაა და ეს მეტი არაფერიი.არც კი გვიფიქრია თქვენთვის გული გვეტკინა.
გაოცებული უყურებდა გიორგი მის წინ მდგომარე გოგოს და ხვდებოდა, რომ მისმა შვილმა შეცდომა დაუშვა, რომ ეს ნაბიჯი ნაადრევი იყო, თუმცა იმასაც ხვდებოდა არ ქონდა უფლება ეს ანგელოზივით გოგო არ მიეღო
-ირაკლი ჩაალაგეთ ბარგი მივდივართ.
-კი მაგრამ. შეეწიინააღმდეგა მეუღლე გიორგის
-არავითარი მაგრამ, გარეთ დაგელოდებით. ღიმილით მიუგო გოგონას და გარეთ გავიდა.
88888
დღეს მათი ქორწილია ორივე საშინლად ნერვიულობს, ერთს ნერვიული სიცილი უვარდება შიგადაშიგ, მეორეს ხელისგულები გაუოფლიანდა. პატარა ტასოც ნერვიულობს თავის კაბაზე, რომელიც ჯერ კიდევ არ მოეტანათ.
გოგოებთან
-თამუუ რა ლამაზი ხარ
-აბა აბა შემახედეთ ჩემს თავზე ხალხნო. ძლივს მიაღწია სარკემდე და როცა შიგნით ჩაიხედა გაოცებისაგან თვალები გაუფართოვდა, სარკიდან ულამაზესი გოგონა უცქერდა, უმკლავებო გრძელი კაბა მის კარგ ტანს უსმევდა ხაზს გრძელი დახვეული თმები კი პატარა ანგელოზს ამსგავსებდა.
-აბა შემახედეთ ჩემს რძალზე მული მოვედი, ვაიმე თამუუ რა ლამაზი ხარ
-მადლობა
-აბა არ წავედით? (ნიკუშა)
-შენ აქ რა გინდა ბიჭო ? მეჯვარე არ ხარ? გადი ბიჭების ოთახში გადამრევს ეს ხალხი რა. ისევ დაიწყო ქოთქოთი ლალიმ და ნიკუშაც ოთახიდან გააგდო.გაოგნებული ნიკუშა მიხურულ კარებს უყურებდა და თავის თავზე ეცინებოდა როგორ შეეშალა ოთახი რა იდიოტია.
ბიჭებითან
-აუ ტო, რომ იცოდე რა დამემართა(ნიკუშა)
-შენ ნორმალური არაფერი დაგემართებოდა, რა მოხდა? (კოშკა)
-რადა ოთახი შემეშალა და გოგოებთან შევედი, ხოდა კინაღამ მცემა ლალი დეიდამ
-შე საცოდავო აჰაჰჰ წარმომიდგენია უკვე, როგორ ლაზათიანად გიყვირებდა დეიდა.
-თამუნა ნახე? ანერვიულებული ღიმილით გადმოხედა ირაკლიმ მეგობარს.
-ვნახე
-მერე?
- მერე ის რომ შეცდა თამუნა
-რა? რასქვია შევცდა?
-რასქვია და ასეთი ანგელოზივით გოგო, შენნაირ მახინჯს უნდა მიყვებოდეს ცოლად?ეხ მოუსწრაფებს სიცოცხლეს ბავშვს(ნიკუშა)
-ვაიმეე ქურდიანო უთხარი ამას მოკეტოს სანამ არ მოვკალი
-რას ერჩი მართალს ამბობს
-თქვენ ვისზე რას ამბობთ ტო, ისეთი ანგელოზივით გოგოები შეაცდინეთ. სიცილით ჩაილაპარაკა ირაკლიმ და მათი სახის დანახვისას გაეცინა
-კარგი წვავედით ახლა ჰე.
სახლიდან ჯერ ბიჭები გავიდნენ, შემდეგ ქალები მართალია. თამუნას უამრავი ადამიანი ედგა მხარში, მაგგრამ მაინც მარტოსულად გრძნობდა თავს, მისები არ იყვნენ არ ელაპარაკებოდნენ,განა რა დააშავა ასეთი? იცის, რომ გული ატკინა ყველას მაგრამ ის ხომ შვილია? დედის გულს მაინც როგორ არ ენატრება? ის მაინც როგორ არ ურეკავს ან დას რატომ არ ახსენდება? რატომ არ მოუნდა მის დას რომ მოსულიყო და მოხმარებოდა მორთვაში? დას რომელსაც ყოველთვის იცავდა, ყოველთვის ყველაფერში ეხმარებოდა მეგობრებისთვის არ უთქვამს და არც ელის. მისი მეჯვარე ნიკუშას ცოლი უნდა იყოს ( სესილი ულამაზესი და უსაყვარლესი ადამიანია, ახლა ორსულადაა და მის კაბას ოდნავ ეტყობა წამოზრდილი მუცელი ) უყურებს ამ ხალხს თამუნა და გულში სითბო ეღვრება.წამით იშორებს ცუდ ფიქრებს და თავისი ქმრისკენ მიემართება, რომელიც ისე მიშტერებია ლამისაა თვალებით გაბურღოს, როგორც კი დარბაზში შევიდნენ და ადგილზე დასხდნენ თამუნა ირაკლის მიუტრიალდა
-ნუ მიყურებ ეგრე ირაკლი, თორემ გავიქცევი აქედან.
-ეგრე როგორ? მაცდური ღიმილი დასთამაშებდა ირემაძეს სახეზე.
-იცი როგორც და გეყოს.
-აბა რაზე ჭუკჭუკებთ გვრიტებო ? სკამებს შორის თავი შემოაძვრინა ქურდიანმა
-ქურდიანი როდის უნდა მოგვშორდე?
- პირობას გაძლევთ თაფლობის თვე, რომ გექნებათ არ შეგაწუხებთ. არც მე და არც ნიკა ხომ ნიკა?
-აბა რა აბა რა
დაემოწმა ნიკაც, თამუნამ და ირაკლიმ ერთმანეთს სინანულით გადახედეს და მიხვდნენ რომ ამ ორ სულიერს ვერასდროს მოიშორებდნენ, უნდოდათ კი მათი მოშორება? რათქმაუნდა არ უნდოდათ, მათზე ახლობლები არავინ ჰყავთ.ქორწილი ჩვეულებრივად მიმდინარეობდა თითქოს, არაფერი განსხვავებული თუმცა უცებ შუქი ჩაქვრა, შემდეგ აინთო და თამუნას ეგონა მოჩვენებები დამეწყოო, როცა მათი მაგიდის წინ მისი მეგობრები დაინახა, ხელზე მაგრად იბრწკინა და რომ დარწმუნდა სინამდვილეაო, ხმადაბლა შეკივლა მეგობრებისაკენ გაექანა ეხუტებოდა და ძლივს იკავებდა ცრემლებს, მაგიდისკენ აიხედა და სამი საყვარელი ადამიანი, რომ დაინახა გულში სითბო ჩაეღვარა ირაკლი და ნიკა სასაცილოდ გაჯგიმულიყვნენ და ხელით საკუთარ თავზე ანიშნებდნენ,ქურდიანი კიდევ დახტოდა, თავს მადლობის ნიშნად უკრავდა თამუნას და ანიშნებდა მეც ვიმონაწილევე მაგ საქმეშიო ამაშუკელმა ძლივს შეძლო სიცილის შეკავება
-ძალიან დიდი მადლობა რომ მოხვედით
-რისი მადლობა გოგო გაგიჟდი? იცი როგორ გაგვიხარდა შენებმა რომ მოგვაკითხეს და დაგვპატიჟეს?
-მიყვარხართ
-ჩვენც გვიყვარხარ,მიდი ახლა დაუბრუნდი შენს ადგილს. ანერვიულებული იყო ამაშუკელი უნდოდა მისულიყო და მადლობა გადაეხადა ირემაძისთვის და ამ ორი მასხარასთვის, მაგრამ მიხვდა ეს ცოტა იქნებოდა იმიტომ, რომ ის რაც ახლა ამ ბიჭებმა მას გაუკეთეს მადლობაზე მეტს იმსახურებდა, უკან დაბრუნდა მუსიკოსებთან მივიდა, ყურში რაღაც ჩასჩურჩულა და მალევე დარბაზში MY VALENTINE-ს მელოდია გაისმა. მღეროდა ამაშუკელი და თან მის ქმარს უყურებდა, ხედავდა მის თვალებში სიყვარულსა და სითბოს და ტანში სასიამოვნო ჟრუანტელი უვლიდა.სიმღერა, რომ დაასრულა იგრძნო 500 კაცი მას, რომ უყურებდა, წამსვე გაისმა აპლოდისმენტების გამაყრუებელი ხმა, შემდეგ ვიღაცამ თამუნა ხელში აიტაცა და დაატრიალა, მალევე დარბაზში ვალსის ხმა გაისმა. თამუნა შემოტრიალდა იცოდა ირაკლი, რომ იყო ბიჭს მაგრად ჩაეხუტა თავი მის ყელში ჩარგო და ყელში აკოცა.
-მადლობა. ძლივს ამოთქვა ამაშუკელმა
-არა პირიქით მადლობა შენ,რომ არსებობ და მადლობა რომ ამდენ ხალში მე ამირჩიე, მადლობა რომ ყოველდღე მაბედნიერებ მიყვარხარ, მიყვარხარ, მიყვარხარ.
-მეც მიყვარხარ, შენ მე ოჯახი მაჩუქე, დიდი ოჯახი.
-თამუნა, ირაკლი. გაოცებული სახეებით მიუახლოვდნენ ბიჭები წყვილს, რომლებიც უკვე გაჩერებულიყვნენ
-ვაიმეეე არ უნდა მოგვშორდეთ ტო?
• - ირაკლი იმას შეხედეთ. ორივემ ერთად შეატრიალა თავი და ორი წუთის შემდეგ ოთხივეს სიცილი აუვარდა. სცენის შუაში ტასო იდგა და მის ძმას ქართულს ეცეკვებოდა, მართალია კარგად ცეკვავდა, მაგრამ იმდენად საყვარელი იყო და იმდენად სასაცილო სახეებს იღებდა რომ ყველა ღიმილით შეჰყურებდა. მუსიკის დასრულებისთანავე ოთხივე ტასოსკენ და გიორგისკენ გაემართნენ და ბავშვები ხელში აიტაცეს, ასეთი მხიარულებით ჩამთავრდა ის დღეც იყო ტრადიციული განსხვავებულები ცეკვები, ფოტოების გადაღებები, ნათესავების გაცნობები, შეკამათებები მთვრალი ხალხი და ბოლოს ცეკვა რომელმაც დარბაზის პერსონალიც კი გააოცა, საქმე რაში იყო ქორწილი იმდენად დიდხანს გაგრძელდა, რომ ხალხი დაღლილი იყო ირგვლივ სიჩუმე სუფევდა და მხოლოდ თამადის ხმა ისმოდა. მოგეხსნებათ ირაკლის ჭკვიანი ძმაკაცების ამბავი, ხოდა ამ ჯერ ჭკვიანმა ქურდიანმა გაუზიარა მისი იდეა ნიკუშას შემდეგ ჩაირთო მხიარული სიმღერა და ამ ორმა მთელი ქორწილი მალევე წამოიბა, მთელო დარბაზის მაგიდებს შორის მატარებელი გააკეთეს, წინ ცოლ ქმარი მიდიოდნენ და სიცილით იგუდებოდნენ .ირაკლის და თამუნას ეგონათ სიურპრიზები მორჩაო, თუმცა მათ არ შეაფასეს თავიანთი მეგობრების შესაძლრბლობები, გაკვირვებისაგან თვალები გადმოუცვივდათ როცა სცენაზე ასული კოშკა და ნიკუშა დალანდეს მიკროფონი ხელში ნიკუშას ეჭირა.
-იიი... რას... რას... გესმით ჩვენი? მოკლედ ჩვენ გვაქვს პატარა საჩუქარი წყვილისთვის, მაგრამ სანამ უშუალოდ ამ საჩუქარზე გადავიდოდეთ. მოგეხსენებათ ჩვენ ირაკლის ძმები ვიყავით, დიხ ვიყავით დღემდე. დღემდე იმიტომ რომ დღეს ჩვენ თამუნას ძმები ვართ და ირემაძე რამე, რომ აწყენინო მაგ გოგოს... კუთხეში დაგაყენებთ. სიცილით ჩაერთო კოშკა (რაზეც ყველას გაეცინა) ხოო კუთხეში დაგაყენებთ და დაგსჯით(იცინის) ბავშვებო ძალიან მაგრად გვიყვარხართ და გპირდებით უჩვენოდ არცერთ დღეს არ გაატარებთ, ვერ ვაგწირავთ მასეთი ტკივილისათვის. მომეცი მიკროფონი(კოშკა) 5 წუთიანი ჩხუბი კიდევ დიდხანს გაგრძელდბეოდა დარბაზში ცნობილი მუსიკიბის ჰანგები რომ არ გაჟღერებულიყო ეს იყო ირაკლი ჩარკვიანის „დრო მხოლოდ სიყვარულს დაინდობს“ როდესაც კოშკამ მიიღო მიკროფონი და დარბაზმა გაიაზრა, რომ ამ ორს უნდა ემღერა ყველამ ყურები დაიცო, თუმცა უცებ დარბაზის სიღრმიდან ნაზი ხმა გაისმა, ეს ლიკა იყო მას ნიკუშას ხმა შეერწყა ხოლო კოშკას ხმას სესილის ხმა. ძალიან ლამაზად და სასიამივნოდ მღეროდნენ ყოველივე ამის შემყურე თამუნას ცრემლები გადმოსცვივდა და ქმარს მაგრად მიეკრო.

-კაი ტო რა გატირებს.
-უბედნიერესი ვარ
-მეც ტო ნახე რა ბიჭები მყოლია
-მიყვარხარ. უთხრა და ყელში ფრთხილად აკოცა, მაშინვე იგრძნო ქმრის აჩქარებული სუნთქვა და ხმამაღლა გადაიკისკისა ირემაძის სახეს რომ შეხედა.
-მოგივლი მე შენ დღეს საღამოს. ვითომ გაბრაზებულმა ჩასჩურჩულა ირემაძემ ცოლს და მეგობრებისკენ დაიძრა, ამაშუკელი კი ერთ ადგილას გახევდა, ისედაც ნერვიულობდა დღევანდელი საღამოს გამო და ახლა მთლად ანერვიულდა არა რას ლაპრაკობდა ამდენს და დააცოცებდა ამ ტუჩებს, ხომ იცის რომ ღიზიანდება. მანაც მიუახლოვდა მისებს და ყველას მაგრად ჩაეხუტა.ღამის 2 საათი იყო ააშუკელს უკვე თვალები ეხუჭებოდა, ირაკლიმ შორიდან მოავლო ცოლის გადაღლილ სახეს თვალები და მისკენ დაიძრა.
-თამუ დაიღალე?
-ცოტა
-წამო წავიდეთ. მისებს დაემშვიდობდნენ და სასტუმროსკენ აიღეს გეზი, მანქანაში შემოსულმა ნიავმა და მოსალოდნელმა ღამემ თამუნა საბოლოოდ გამოაფხიზლა, ხელებს ნერვიულად იმტრევდა და ქუჩებს უყურებდა ირაკლი შიგადაშიგ გადახედავდა ანერვიულებულ გოგოს და გულიანად უნდოდა გაეცინა.
-თამუ
-ხო
-მოვედით
-მოიცა სასტუმროში ვრჩებით?
-ხო დღეს და ხვალ სოფელში წავალთ ბიცოლასთან
-რამაგარიიაა. კიბეებთან, რომ მივიდნენ თამუნამ ისეთი სახე მიიღო ირაკლის გულწრფელად შეეცოდა, არც კი დაფიქრებულა ცოლს ხელი წელზე მოავლო და გულზე მიიკრა, საყვარელი მამაკაცის სუნამოს ყნოსავდა ამაშუკელი და გული ბედნიერებისაგან უცემდა, ოთახის კარი ირაკლიმ ფეხით მიხურა და ბარათით გადაკეტა. გოგონა ძირს დასვა და სააბაზანოსკენ გაეშურა, თითქოს გული დასწყდაო ამაშუკელს ნერვები მოეშალა ქმრის ასეთ საქციელზე და კაბის გახდა დაიწყო. ის ის იყო პენუარი უნდა ჩაეცვა, რომ სააბაზანოს კარების გაღების და დახურვის ხმა გაიგო, ადგილზე მიიყინა ვერ მიხვდა რა გაეკეთებინა, მალევე იგრძნო ყელში ცხელი ჰაერი.
-ულამაზესი ხარ. ეუბნებოდა და თან ყელში კოცნიდა საყვარელ ქალს, იმდენად ჩაიძირა გამოუცდელი თამუნა სიყვარულის მორევში, რომ ვერც კი გაიაზრა ისე მოტრიალდა ხელები ქმრის კისერზე მოაკალათა და მეუღლეს ყელში ნაზად აკოცა, ცოლის ამ ქცევამ საბოლოოდ გაახელა ირემაძე და გაშმაგებულივით დაეძგერა მის ტუჩებს, ამაშუკელი ლოგინთან მიიყვანა და ზემოდან მოექცა ნელა დააცოცებდა გავარვარებულ ტუჩებს ცოლის სხეულზე და თან ბოლო ტანსაცმლისგანაც ათავისუბლებდა, დიდხანს იკავებდა ამაშუკელი თავს, რომ არ წამოეკვნესა თუმცა როცა ქმრის ტუჩები და ხელი იგრძო მკერდზე სიამოვნებისგან გათანგულმათავი ვეღარ შეიკავა,თან ხელები სასურველის ზურგზე აასრიალა, ირემაძეს ეღიმებოდა ცოლის შეფაკლულ ლოყებს, რომ უყურებდა და ცდილობდა რაც შეიძლება ნაზად მოპყრობოდა მას, ხელები მაღლა ააწევინა და ცოლის თითებში თავისი ახლართა, მალევე იგრძნო ამაშუკელმა ყრუ მაგრამ სასიამოვნო ტკივილი და წამოიყვირა, რის საპასუხოდაც ქმარმა ქვედა ტუჩზე უკბინა, ხედავდა ამაშუკელი მოძრავ ვარსკვლავებს და მალევე მიხვდა, რომ არა ვარსკვლავები არამედ მან მოძრაობდა სინქრონულად, მალევე იგი სიყვარულისა და სიამოვნების მორევში ჩაიძირა.
დილას მზის სხივებმა გამოაღვიძა, საშინლად უნდა აბაზანაში შესვლა მაგრამ რად გინდა? ირაკლის ფეხი ისეა ახლართული მისაში, რომ ვერანაირად ვერ გაძვრება. ქმარს ღიმილით გადახედა და ყელში აკოცა, ირაკლი შეიშმუშნა, მაგრამ არ გაუღვიძია ბოლოს იმდენი იწრიალა მაინც გააღვიძა სასურველი.
-თამუნა მოისვენე
-გამიშვი რა აბაზანაში უნდა შევიდე.
-რამე გტკივა? ასეპირდაპირ კითხვამ შოკში ჩააგდო, წამსე წამოხურდა სახეზე და ირაკლის თვალები დაუბრიალა ქმარი მიხვდა შეცდომას და გაათავისუფლა. ძლივს წამოდგა საწოლიდან რამე კი არა მთელი სხეული სტკივა, ცხელმა წყალმა ტკივილი ჩაუხშო, ტანსაცმელი ჩაიცვა და ოთახში გავიდა ირაკლის ისევ ეძინა.
-ირაკლი ადექი.
-შენ დაწექი.
-ირკლი შუადღეა უკვე, სოფელში ვართ წასასვლელები.
არც მოუსმენია თამუნას ტიტინისათვის, გოგონას ხელზე ხელი მოკიდა და მის გვერდით დაანარცხა, წამსვე კიდა ვნებიანი მზერა და ყურთან ხმაჩახლეჩილმა უჩურულა.
-მინდიხარ სიტყვას ყურზე კბენა მოაყოლა და ცოლის ბაგეებსაც დაეწაფა.ის იყო ხელი მაისურის ქვეშ შეუცურა, რომ კარზე კაკუნის ხმა გაისმა, ირემაძემ იფიქრა ყურადღებას არ მივაქცევ და წავლენო, თუმცა ნაცნობი ხმა რომ შემოესმა ცოლს უკმაყოფილოდ გაშორდა და ჩაცმა დაიწყო.
-ე ცოლ ქმარ გაგვიღეთ კარები, სტუმრები მოვედით
-ქურდიანი მოგკლავ
-ჯერ გააღე კაცოო გავიყინეთ აქ.
გადაწვიტა მაგრად ეღრიალა ორივესთვის, მაგრამ გვერდით ატუზულ ლიკას და სესილის რომ კიდა თვალი გაკვრივებულმა ამოიხრიოა
-შენც ბრუტუს?
-ბოდუიში რა, არ მოგვასვენეს სოფელში წავიდეთო.
-ირაკლი გეყოს. შემოდით ბავშებო, შემოდით. ქმრის მზერა წამს დააიგნორა თამუნამ და ბავშვებს გაუბა ბაასი, გადაწყვიტეს ჯერ სოფელში წავიდნენ და შემდეგ ბათუმში ზღვაზე ირაკლი სოფელში ჩასვლამდე იბღვირებოდა, ბავშვები მაგრად ხალისობდნენ, განსაკუთრებით ამაშუკელი. ძალიან გათამამდა ეს გოგო, ერთი საშინელი ჩვევა აქვს ტუჩებს ისველებს და შემდეგ ხელით იწმენდს, ადრე დედამისი დასდევდა ყველგან მაგ ჩვევის გამო, ახლა კი ძალით იყენებს ამ ჩვევას და თან ტუჩსაც იკვნეტს. სოფელში, რომ ჩავიდნენ ღიმილით და სიხაარულით მოიკითხა მერიმ.
-მერი ბიცოლა როგორო მომენატრეთ. ყველას დაასწრო თამუნამ და ქალს მაგრად ჩაეხუტა.
-ამას უყურეთ რა (ირაკლი)
-ძმაოო უკვე გავიწროებენ ხედავ?(კოშკა)
ირაკლიმ თავი ძლივს შეიკავა რომ არ გადეხარხარა, როცა გოგონას გაწითლებული სახე დაინახა.
-კარგით შემოდით სახლში დაისვენეთ. ბევრი ისაუბრეს, იმხიარულეს, ჯოკერიც ითამაშეს გოგოებმა მოიგეს სამი სურვილი ქონდათ, ლიკამ რაფაელო მინდაო თან მუცელზე მოისვა ხელი ნიკუშაც გაიქცა. ის იყო სესილის უნდა ეთქვა სურვილი რომ კოშკა წამოხტა ფეხზე.
-მოითმინე
-რა ხდება?
-რაღაცა უნდა ვთქვა. ოთახის შუაგულში დადგა და დაიწყო ყველამ იცოდა მისი ხასიათი ამტომ გაკვირვებით შეჰყურებდა უცებ დასერიოზულებულ კოშკას სახეს.
-სესი
-ხო
-ცოლად გამომყევი რა. თქვა და თავი ჩახარა სესილი გაშტერდა თვალები სწრაფად დაახამხამა და ცრემლები წამოუვიდა. ბავშვები ბედნიერი თვლებით უყურებდნენ სესილი ჩუმად მიეპარა თავჩაღუნულ კოტეს და მაგრად ჩაეხუტა. კოშკამ მაგრად შემოხვია აწ უკვე ცოლს ხელები და ლამის იყო ეტირ. ამას მოყვა ტაში. მილოცვები. ყვირილი ქეიფი და ა.შ სესილიმ გაიცინა ჩემი სურვილი უთქმელად ასრულდაო. საბოლოოდ ღამის 4 ზე წავიდნენ დასაძინებლად. ოთახში რომ შევიდნენ თამუნამ უემოციოდ გააიხადა ტანსაცმელი და თვითონაც ვერ გაიაზრა ისე გააკეთა ჩვეული მანევრი, ის იყო დასველებული ტუჩები ხელებით უნდა მოეშრო, ქმრის გაშაგებული კოცნა, რომ იგრძნო ნელა გადააწვინა ირემაძემ საწოლზე და მისი სხეულის ტუჩებით შესწავლას შეუდგა, თამუნამაც ნელა ააცურა ხელები ქმრის გახურებულ ზურგზე, რის პასუხადაც მტკივნეული ბიძგი იგრძნო.
-ჩემი გოგო ხარ, მარტო ჩემი. მონოტონურად უმეორებდა ირემაძე და ვნებამორეულ თამუნას, სასიამოვნო ტკივილებს აყენებდა.რამდენიმე ხნის შემდეგ ერთმანეთის გვერიდგვერდ იწვნენ ირაკლი თამუნას თმებს ეთამაშებოდა და შიგადაშიგ ცოლის სურნელს ისრუტავდა, ის იყო უნდა დაეძინა ლავიწზე ცოლის ტუჩები რომ იგრძო, გააჟრიალა წამსვე გაახილა თვალები და თვალებში ეშმაკუნებ ჩამდგარი ცოლი, რომ დაინახა გაეცინა. აშკარად ქმრის პასუხის გასაპროტესტებლად თამუნამ ახლა ხელი მუცელზე ასრიალა ოდნავ ზევით აიწია და ქმარს ტუჩებში აკოცა, თან ყელსაც გაუსვა გავარვარებული ბაგეები, ახლაც არ იცის როგორ გაბედა ამდენი, მაგრამ ფაქტია, რომ საწოლშიი სულ სხვა ადამიანია. ქმარს ტუჩები ყურთან მიუტანა ბიბილოზე უკბინა და ვნებიანი ხმით ჩასჩურჩულა.
-მინდიხარ. ცოლის საქციელით დაბნეული ირემაძე, მალევე გამოფხიზლდა და მანაც კოცნით უპასუხა
-მაგიჟებ ვნებიანად ამოიხრიალა ირემაძემ და ცოლის სხეულს ხელმეორედ დაესაკუთრა.
დილას ყველაზე ადრე გაეღვიძა ამაშუკელს, აშკარად მოქმედებს სოფელი მასზე.ფრთხილად გამოძვრა ლოგინიდან ჩაიცვა და სამზარეულოში შევიდა. ახლა ნამცხვარს მოამზადებს და ბავშვებს გაახარებს, ის იყო ნამცხვარი უნდა გამოეღო მუცელზე ქმრის ხელები,რომ იგრძნო სიამოვნებისგან ფართოდ გაიღიმა და გულში სითბო ჩაეღვარა.
-რატომ გამომეპარე?
-ადრე გამეღვიძა და ვეღარ დავიძინე. ყელში მოწყვეტით აკოცა ქმარს და ნამცხვარი გამოიღო -მერე ვერ გამაღვიძე?
-ვიფიქრე დაღლილი იქნებოდი. უდარდელად ჩაილაპარაკა და როცა გაიაზრა რა თქვა იმწამსვე წამოწითლდა, თვალის დახამხამებაც კი ვერ მოასწრო , ისე სწრაფად გაჩნდა ირემაძე მასთან ,ხელები წელზე შემოხვია ზედ აიკრო და ყურში ვნებიანი ხმით ჩასშურჩულა.
-მემგონი არც შენ უნდა ყოფილიყავი დასვენებული. თამუნას ზედაში ხელი შეასრიალა და ცოლის წამოკვნესებაზე ტუჩის კუთხეში ჩაეღიმა, ის იყო ამაშუკელისთვის უნდა ეკოცნა ოთახისკნ მომავალი ბავშვების ხმა, რომ გაიგო. პირველი ნიკუშა შემოვარდა თვალებზე ხელებიი აიფარა მე არაფერი დამინახავსო და ცხელ ნამცხვარს სტაცა ხელი.
-დილამშვიდობისა ნიკა სიცილით ჩაილაპარაკა ირაკლიმ.
-დილა....მშვიდობიუსა. ბლუკუნით ჩაილაპარაკა
-ვაიმე ნიკა გასუქდები.თვალები გადატრიალა ლიკამ და ბავშვებს მიესალმა
-მერე რა? შენ მსუქანიც მოგეწონები. ეშაკურად ჩაილაპარაკა და ცოლს ყელში აკოცა.
-ზატო მე არ მომეწონები ცხოვრეეებ. გაიწელა ოთახში შემოვარდნილი კოშკა და ნიკუშას ლოყაზე აკოცა. გოგოებმა თვალები გადაატრიალეს დაიწყოო და მართლაც მალე სახლში ნამდვილი ომი გაჩაღდა, ბალიშებით ჩხუბობდნენ ამხელა ბიჭები, მერე ისე მოხდა, რომ ერთი ბალიში ლიკას მოხვდა იმან ამაშუკელს გაარტყა და ასე დაამსგავსეს სახლი ბუმბულს, კიდევ კარგი მერი დეიდა დღეს სახლში არ იყო, თორემ ხომ გადაირეოდა საწყალი. ბოლოს ამაშუკელმა მისი სურვილი გამოიყენა და ბიჭებს სახლიც მიალაგებინა. საღამოს ბიჭებმა კოცონი დაანთეს პოეზიისა და პროზის საღამო მოვაწყოთო. ყველა ეზოში შეიკრიბა გოგოებმა თამუნას გამომცხვარ ნამცხვარს ცხელი შოკოლადიც შეამატეს და თავის ქმრებს მიუსხდნენ. ირაქლიმ თამუნა კალთაში ჩაისვა ხელები მუცელზე შემოაჭდო და ბავშვებს გაუღიმა, როგორც ყოველთვის ახლაც იგრძნო პულსის აჩქარება და ელექტროდენები სხეულში, რაქნას იმდენად უყვარს ირაკლი, რომ მასთან ყოველთვის იბნევა მისი შეხება კიდევ მუდამ ასეთ ემოციებს იწვვევს მასში. ბევრი იმსჯელეს თუ რა გაეკეთებინათ, გადაწყვიტეს საბოოლოოდ ყველას საყავრელი: ფრაზა, ლექსი ან წიგნი დაესახელებინა.ნიკასგან დაიწყეს.
-საერთოდ მე უფრო ლექსები მიტაცებს და ერთ ლექს ვიტყვი თქვენის ნებართვით. ბავშვებმა უმალ თავი დაუქნიეს და ყველა გაიტრუნა ნიკა და ლექსები? უკვირდა ამაშუკელს. არა იცის,რომ ბიჭები განათლებულები არიან, თუმცა პოეზია თუ იტაცებდა რომელიმეს ნამდვილად ვერ იფიქრებდა, ფიქრიდან ნიკას მელოდიურმა ხმამ გამოიყვანა ჩუმად ჩართო დიქტოფონი ტელეფონში და გაირინდა .

-"მგონი სიცოცხლე იმისთვის ღირდა
თუნდაც მეცოცხლა სულ ერთი წამით,
ეს სილამაზე,რომ დამენახა
და შევსწრებოდი მზის ჩასვლას, ღამით.
მენახა ყველა, ის ვისაც უყვარს
ის ვინც სიცოცხლეს, სიცოცხლით ეტრფის
ზღვისფერ თვალებში მენახა სევდა
სევდა,რომელიც ბევრ რამეს შეცვლის.
ფეხით მომევლო მწვანე ქუჩები
ფოთლებს ყვითელი ფერი სდებიათ,
მხოლოდ იმისთვის ღირდა სიცოცხლე
ამ შემოდგომას,რომ შეხვედროდა.
ბუნება კვდება, თუმცა საოცრად
თითქოს უნდა,რომ რაღაც დატოვოს
ჩამოცვენილი ფოთლების ეშხი,
ანდაც ზაფხულის თბილი სურნელი.
და ზღვის ტალღები... თითქოს მდუმარე,
მაგრამ მრავალი სევდის მხილველი
მგონი სიცოცხლე იმისთვის ღირდა,
თუნდაც მეცოცხლა, სულ ერთი წამით..." ავტორი სამწუხაროდ არ ვიცი .ადვილად შეამჩნევდით ნიკას რამდენად იყო აღელვებული, არასდროს უთქვამს ლექსი საქვეყნოდ არც მეგობრებთან,ეს რაღაცა წმინდა იყო მუდამ მისთვის. არც ლიკამ იცოდა რომ ლექსები უყვარდა და საერთოდ არავინ არ იცოდა. ახლა რატომ თქვა? ალბათ იმიტომ რომ მოსწყინდა ტყუილში ცხოვრება"საშინელებაა მუდამ ცხოვრობდე ტყუილში და იმის შიშში იყო რომ გაგიგებენ და არ გაპატიებენ თუნდაც ტყუილი უმნიშვნელო იყოს" მადლიერი თვალებით გადახედა თამუნას და მის გევრდით მჯდომ კოშკას ხუმრობით უთხრა

-კოშკა თუ გინდა შენ გადაგახტებით.
-ვანაძე მოკეტე. ჩემი საყვარელი წიგნი "თბილისს ვტოვებ ალიონზეა” ვიცი ბავშვური წიგნია. მაგრამ როცა იმას ვკითხულობდი სულ ჩვენი მეგობრობა მახსენდებოდა ამიტმაც, შემიყვარდა ასე ძალიან.
- "ტრიუმფალური თაღი" გამწარებული რომანტიკოსი ვარ. როგორც მოგეხსენებათდა. ხო ფრაზა: "სიყვარული სნეულებასავით არის. ნელა და შეუმჩნევლად ადნობს ადამიანს, ხოლო როცა შეამჩნევ და მისგან დაღწევას მოინდომებ, ძალა გრალატობს” (სესილი)
-მე მიყვარს შენი–რითაც შენ ხედავ,
მე მიყვარს შენი–რითაც შენ ფიქრობ,
ასევე მიყვარს ის რითაც ბედავ
რითაც დარდობ და რითაც დარდს იქრობ.
მე მიყვარს შენი–რითაც შენ ამბობ,
რომელიც მინდა მუდამ რომ ამბორ-ვყო
და ამგვარად მე მიყვარს შენი რითაც შენ წერ და რითაც შენ ხატავ,
მე მიყვარს შენი ორივე ხელი და რაც სითბო მაქვს ამ ხელებს ვატან.
მე მიყვარს შენი–რითაც შენ ჩუქნი ცხოვრებას ახალს ვიღაც მესამეს და შენი ფართო თვალების შუქი მიყვარს საკუთარ სიცოცხლესავით.
რითაც შენ სუნთქავ, იღიმი მიყვარს,
მე მიყვარს შენი–რითაც შენ ზიხარ ასე ამაყად და რითაც დგახარ
რითაც ამ ქვეყნად არავის გავხარ,რომელთაც ჩემგან ,ხშირად მიყავხარ– მოკლედ მიყვარხარ.(ირაკლი)
თამუნა დამუნჯდა. ქმრის მთელი გრძნობით ნათქვამმა ლექსმა, მისმა ბარიტონმა და ბოლოს ყელში კოცნამ სულ დაამუნჯა და დადუმა. არა ისედაც იცის, რომ ირაკლის უყვარს, მაგრამ ვერ იფიქრებდა ასე ძალიან თუ შეაყვარებდა თავს. ჯერი მასზე იყო, თუმცა ისე იყო გაბრუებული, რომ თავი ძლივს შეიკავა იქვე არ აბღავლებულიყო ,რაქნას ასეთი ცვალებადი ხასიათი აქვს. ქმრის შეხებამ გამოაფხიზლა ბავშვებს გაუღიმა და ნერვიულად დაიწყო საუბარი
-ჩემი საყვარელი წიგნია "დორიან გრეის პორტრეტი" ყველამ გაოცებულებმა შეხედა 15 წლის ბავშვი და ასეთი წიგნი ? ყველა რომანს ან მაქსიმუმ დეტექტივს ელოდა. ბავშვების მზერას რომ ჰკიდა თვალი სწრაფად გააგრძელა :ახლავე აგიხსნით, უბრალოდ ეს წიგნი ჩემეულია ყოველთვის იმას გავიძახოდი მთავარი სულიერებაა და არა გარეგნობა მეთქი, მაგრამ მაინც არ მეთანხმებოდნენ, ეს წიგნი კი თითქოს ჩემი დამამტკიცებელი საბუთია იმის თაობაზე, რომ ლამაზი სახის ნაკვთები არ ნიშნავს ლამაზ სულს.
-წაკითხვა არ გაგიჭირდა? (ლიკა)
-რათქმაუნდა გამიჭირდა, ოღონდ არა იმიტომ, რომ რთული წასაკითხია,უბრალოდ ყოველ ახალ ნაოჭზე და პორტრეტის სახის დამახინჯების დროს,გული მიკვდებოდა მეცოდებოდა დორიანი და მე ის ახლაც მეცოდება. საერთოდ ასეთი ტიპის ხალხი მეცოდება, რომელიც ფიქრობს რომ რადგან ლამაზია ან სიმპატიური ყველაზე მაღლა დგას,ამავე დროს თავის სულიერ სილამაზეს არ უღრმავდება და უნებლიედ ამახინჯებს მას. ღრმად ჩაისუნთქა და ისევ ქმარს მიეხუტა ყოელთვის ემოციური ხდება. როცა ამ წიგნზე საუბრობს. თითქოს მან იყოს გრეი და მას დაეშავებინოს რამე. თუმცა ის გარეგნულად თავს იმდენად ლამაზად არ თვლის როგორიც გრეი იყო. მაინც განიცდის... განიცდის ასეთი ადამიანების თითოეულ დანაშაულს ,განიცდის როგორც საკუთარს ,ეცოდება თავის თავზე შეყვარებული ადამიანები, ყოველთვის როცა ასეთ წრეში ხვდრბა ხალხს მოწყალების თვალებით უყურებს და მზერით თანაუგრძნობს .გონებაში მაინ რიდის სიტყვები ამოუტივტივდა“ დიახ უთხრა მორისმა მის წინ მდგომ მაღალჩინოსნებს და მოწყალების თვალებით გადხედა მის წინ მდგომ ხალხს, რომლებიც ფიქრობდნენ, რომ მასზე მაღლა იდგნენ.“ რელობაში ქმრის ხმამ დააბრუნა
-დაგეძინა?
-არა უბრალოდ ჩავფიქრდი, თუმცა კარგი იქნებოდა ძილი
-წამოდი მერე და დავიძინოთ
-სირცხვილია ბავშვებთან მე წავალ შენ დარჩი.
ისე დაუბრიალა ირაკლიიმ თვალები,შიშისგან პირი დახურა და ანიშნა ჩუმად ვარო. ბვშვებს დამეშვიდობნენ და ოთახში ავიდნენ. არაფერი განსაკუთრებული იმ ღამეს ერთმანეზე ჩახუტებულებს ეძინათ, ძილის წინ ორივე მათ სიყვარულზე ფიქრობდა თამუნა ჯერ კიდევ გაოცებული იყო ირაკლის ასეთი ლექსით, რომელიც აშკარად მისკნ იყო მიმართული,გაოცებული იყო და ამავე დროს სიამაყით ივსებოდა როცა აცნობიერებდა თ რა ძლიერ უყვარდა მის გევრდით მწოლ მამაკაცს. ირაკლის კი ვერ დაეჯერა, რომ მის გვერდზე მწოლი პატარა არსება ამდენად ჩახედული იყო ცხოვრებაში და ამდენი ესმოდა არა მის განათლებაში ეჭვი არასდროს შეუტანია, მაგრამ დღეს ისე საუბრობდა თითქოს ზრდასრული იყოსო სწორედ ამან გააოცა ირემაძე.მისი ცვალებადი ხასიათი აგიჟებს ირაკლის, მაგრამ რაქნას შეჩვევა მოუწევს. ცოლის თმებს თითებით ეფერებოდა და მომავალზე ფიქრობდა. კიდევ რამდენიმე დღე დარჩნენ სოფელში,ზღვაზე აღარ წავინენ არ ისურვეს. ყოველი დღე სითბოთი სიყვარულით და მხიარულებით იყო გაჯერებული. ხომ ისედაც უყვარდა თამუნას ირაკლის მეგობრები, მაგრამ ახლა მათ გარეშე ცხოვრება ვერ წარმოუდგენია: ვერ წარმოუდგენია როგორ უნდა გაძლოს კოშკასა და ნიკუშას კინკლაობის, ლიკას წუწუნისა და სესილის აკაშკაშებული ლოყების ყურების გარეშე.
888888
დილით ტელეფონის გამაყრუებელმა ხმამ გამოაღვიძა, სწრაფად დასწვდა აპარატს და ხმა გაუთიშა, ახლა როგორმე უნდა ადგეს, მაგრამ როგორ ? ღიმილით გადახედა თავის ქმარს, რომელსაც მისთვის წელზე მოეჭირა მძლავრად ხელი და რაც შეეძლო იხუტებდა ცოლის სხეულს, კიდევ ერთხელ გაიღიმა და გულში კარგად ნაცნობი სითბო ჩაეღვარა, ფრთხილად გამოძვრა მისი ქმრის ხელებიდან და საწოლიდან ადგა. სასწრაფოდ ჩაიცვა და ქმარს ლოყაზე აკოცა, თან გულში ფიქრობდა რა მოემზადებინა, თან ფრთხილობდა არ უნდოდა ქმარი და მისი მშობლები გაეღვიძებინა, საათი 7ს აჩვენებდა, თუმცა ეს მისთვის არ იყო მნიშვნელოვანი, ახლა მხოლოდ ერთზე ფიქრობდა როგორმე ესიამოვნებინა თავისი ახალი ოჯახისათვის
-რა გავაკეთო?ისეთი არაფრის გაკეთება არ ვიცი ,ჯანდაბა მოიცა ესეიგი ჩაის ავადუღებ და ნამცხვარს გავაკეთებ ,აჰა ასე ვიზამ.
მალევე მოყვა თავისი ნათქვამის განხორციელებას, 9სთვის უკვე ყველაფერი მზად ჰქონდა მაგიდა გააწყო იქაურობა მიალაგა და ქმრის ოთახს მაშურა. იცოდა, რომ ირაკლის არ უყვარდა როცა აღვიძებდნენ, ორი თვეა რაც ერთად არიან და მისი ხასიათის შესწავლა უკვე მოასწრო, ირაკლის ფიცხი ხასიათი ჰქონდა, ის ადვილად ბრაზდებოდა და შეეძლო ეყვირა, თუმცა თამუნას გულს არასდროს სტკენდა, პირიქით სულ ანებივრებდა და თბილად ექცეოდა, დღე არ გავიდოდა თამუნასთვოს რამე, რომ არ ეჩუქებინა დილით ყოველთვის კოცნით აღვიძებდა, თუმცა დღეს თამუნამ დაარღვია ტრადიცია და გადაწყვიტა ღირსეული რძალი გამხდარიყო, არ იფიქროთ თითქოსდა ირაკლის მშობლები მას ცუდად ექცეოდნენ, არა პირიქით, ხანდახან თამუნა დასცინოდა ირაკლის, შენს ნათესავებს მე უფრო ვუყვარვარო. ერთადერთი რაც ახლა თამუნას აწუხებდა, ეს ირაკლისა და ბატონი გიორგის ურთიერთობა იყო, მამა თითქოს არ იმჩნევდა შვილის არსებობას, ირაკლის გამარჯობასაც არ ეუბნებოდა, მათ შორის თითქოს შავ კატას ჩაერბინა თამუნა ხვდებოდა, რომ ეს მისი მიზეზით მოხდა, რომ მის მამამთილს არ მოსწონდა ირაკლის გადადგმული ნაბიჯი, თუმცა თამუნას არაფერს აკლებდა, როგორც საკუთარ შვილს ისე ექცეოდა, კიდევ იყო მეორე პრობლემაც ირაკლის უმუშევრობა, ის დღედაღამ ეძებდა სამუშაოს მისი თქმით, თუმცა ჯერაც ვერაფერი ეპოვნა, ახლა თამუნას მხოლოდ ირაკლის სიძის, ზაურის იმედი ჰქონდა, მან დაპირდა აუცილებლად გიშოვი რამესო იმედია ყველაფერი გამოვა, იმედია. ამ ფიქრებში იყო თამუნა, როდესაც ირაკლის დედის ქალბატონი ლალის ხმა გაიგო, იგი ქმარს როგორც ყოველთვის ტკბილად ესაუბრებოდა და ფულს სთხოვდა, მოხუცების გახსენებაზე თამუნას გაეღიმა, მას უყვარდა ეს ორი ადამიანი, როგორც საკუთარი მშობლები, ისინი არაფერს არ აკლებდნენ და სულ კარგად ექცეოდნენ. თამუნას სულ უკვირდა, თუ როგორ შეძლეს ამ ორმა ადამიანმა სიყვარულის შენარჩუნება, ისინი რადიკალურად განსხვავდებოდნენ ერთმანეთისგან ,ბატონი გიორგი წყნარი და მოსიყვარულე კაცი იყო, ქალბატონი ლალი კიდევ, მუდამ ლაპარაკობდა აქტიური იყო და როგორვ იტყვიან ხოლმე ''ქოთქოთებდა'' ,თუმცა ისიც გამოირჩეოდა სითბოთი, სიჭკვიანითა და დიდი სევდით, რომელსაც იგი გულში ატარებდა, მართალია მოხუცები ჩხუბობდნენ, მაგრამ მათ თვალებში ყოველთვის დაინახავდით სიყვარულის ნაპერწკალს, ოდესმე გინახავთ 51 წლის ქალს ეეჭვიანოს 59წლის კაცზე?თამუნას უნახავს და სიცილით მუცელიც კი ასტკიებია.მალევე მიუახლოვდა სამზარეულოს, სადაც მოხუცები იყვნენ და მიხვდა, რომ ვერავინ დაიკავებდა მათ ადგილს თამუნას გულში.
-დილამშვიდობისა
-დილამშვიდობისა შვილო.როგორ გაგვახარე ეს შენი ნახელავია ხომ?რომ იცოდე როგორ გამიხარდა, შურდეს ყველას, ჩემნაირი ლამაზი ჭკვიანი და საქმიანი რძალი არავის ყავს. ალბათ ნელი არც მორჩებოდა ლაპარაკს, გიორგის, რომ არ გაეჩერებინა
-გაჩერდი ქალო ნუ შეაშინე ბავშვი. მოდი აქ შვილო. თამუნა გიორგისთან მივიდა და შეცბა, როცა გიორგიმ მას ჩაეხუტა. მართალია გიორგი მას კარგად ექცეოდა, მაგრამ იგი მაინც იყო შებოჭილი და ახლა, ახლა თამუნამ იგრძნო, რომ ყველაფერი შეიცვლებოდა. მალე გაეცალა მოხუცს და ორივეს თბილად გაუღიმა.
-ძალიან დიდი მადლობა ყველაფრისათვის, რასაც ჩემთვის აკეთებთ.
-აბა აბა რა გავაკეთეთ შვილო?შენ ჩვენი შვილი ხარ ასე, რომ...
-გამოუშვი კაცო ბავშვი ჭამოს, მოდი თამუ მოდი ჭამე.
-არა მადლობა მე არ მშია. მე.... მე... მოხუცებმა მიხვდნენ რაშიც იყო საქმე ერთმანეთს სიყავრულით გადახედეს და გაეღიმათ.
-იმ ბედოვლათს ელოდები ხომ?ეგ შვილო შენც იცი 3ამდე, რომ არ იღვიძებს მოდი მოდი ჭამე.
-არა იყოს დაველოდები, თქვენ მიითვით.
-კარგი მაშინ, როგორც გინდა.
თამუნამ ტელევიზორის პულტი მოიმარჯვა და საინფარმაციოზე გადართო. ამწამს არაფერზე ფიქრი არ სურდა, მხოლოდ ტკბებოდა ოჯახური იდილიით და ელოდა თუ როდის გაიღვიძებდა, საყვარელი ქმარი.
მალევე გაიგონა ოთახის საკეტის ხმა და უნებლიედ გაეღიმა, თმა აბურდული ქმარი, რომ დაინახა. გიორგი და ლალი ნინისთან იყვნენ წასულები,ირაკლიმ თამამად ჩაეხუტა ცოლს,თავი მის კისერში ჩარგო და საყვარელი სურნელი ღრმად შეისრუტა, გოგონას ბიჭის შეხებამ დენივით დაუარა და დარწმუნებული იყო ირაკლის, რომ არ სჭეროდა მიწაზე გაიხლართებოდა. ის ის იყო თამუნამ თავი დაიწყნარა და მუცელში მოფარფატე პეპლები გაუქრა, რომ ირაკლიმ მოსცილდა, თმა ყურს უკან გადაუწია დაიხარა და ხარბად დაეწაფა გოგონას ტუჩებს, როგორც ყოველთვის თამუნას გააკანკალა საყვარელი ქმრის ცხელი ტუჩების შეხების დროს და გაწითლდა, თითქოს ეს პირველად გაეკეთებინოს ,ირაკლის ეღიმებოდა მის ბავშვურობაზე
-მომშივდა. დახშული ვნებიანი ხმით უთხრა ირაკლიმ
-მერედა გამიშვი და კარტოფილს შევწვავ
-და ვინ გითხრა. რომ კარტოფილი მინდა?ეშაკურად ჩაილაპარაკა ირაკლიმ
-არც იოცნებო. ენა გამოუყო თამუნამ . მოწყვეტით აკოცა ყელში ქმარს და ყურში ჩასჩურჩულა „მიყვარხარ“
-მე არ მიყვარხარ, მშივხარ. მისი სიტყვების გაგონებისას თამუნას ნერვული სიცილი აღმოხდა, ქმრის მკლავებიდან თავი დაიძვრინა და კარტოფილს მიუბრუნდა.
ირაკლიმ გეზი აბაძანისკენ აიღო და შიგნით შეიკეტა, ძალიან ბევრ რამეზე ფიქრობდა ბიჭი, უკვე რამდენი ხანია სამსახურს ეძებს და არაფერი, ვერაფერი იპოვა ყველგან ერთი და იგივეს ეუბნებიან "დაგირეკავთ,"დღეს ზაურის გაყვება, იმედია ის მაინც დაეხმარება.აბაზანაში რამდენიმე საათი დაჰყო, იქედან რომ გამოვიდა ,ოთახში მისი საყვარელი საჭმლის სურნელი იდგა. თმა შეიმშრალა სახოცი იქვე დადო და გაზქურასთან მივიდა, ხელი კარტოფილისკენ წაიღო, მაგრამ ამაოდ თამუნას ხელი მაშინვე მოხვდა ხელზე და თითქოს ბავშვი დანაშაულზე წაასწრესო გაისუსა.
-ირაკლი რამდენჯერ გითხარი, რომ წესიერად გეჭამა?ბავშვი ხომ არ ხარ?
-ასე უფრო გემრიელია. უთხრა ირაკლიმ და გოგონა თავის მკლავებში მოიმწყვდია.
-ირაკლი.
-კარგი ხო მაგიდა გააწყე და ვჭამოთ. ღიმილით უყურებდა ირაკლი სამზარეულოში მოფუსფუსე ცოლს და მუცელში სიამაყის მაგვარი რაღაც უბუყბუყებდა. უხმოდ ჭამეს და ერთად ალაგეს, თამუნა რეცხავდა ირაკლი ამშრალებდა, მხიარულობდნენ, იცინოდნენ და არაფერი სჭირდებოდათ ამაზე მეტი,ისინი ტკბებოდნენ ერთმანეთით და მიყვებოდნენ დინებას, სამწუხააროდ ისინი არ ფიქრობდნენ მომავალზე, არ ფიქრობდნენ რა იქნებოდა ირაკლის რომ სამსახური ეპოვა, თუმცა შეიძლება, მათ არ უნდოდათ ამაზე ეფიქრათ იმიტომ ,რომ პასუხები მათთვის ზედმეტად ცუდი იყო ,სახლის დალაგებას, რომ მორჩა ირაკლის მიუწვა მდივანზე თავი მხარზე დაადო და გაისუსა.
-იკ
-ხოუ
-რაო ზაურიმ?
-დღეს გავყვები და შემამოწმებენ.
-ხო კაია. ირაკლიმ იგრძნო, როგორ დაიძაბა მის გვერდით მწოლიარე გოგონა და გაოცებულმა გადახედა გოგონას, თაფლისფერ თვალებში უზომოდ დიდი სიყვარული და ენრვიულობა ერთად ჩანდა და საოცარ კონტრასტს ქმნიდა.
-თამ ნუ ნერვიულობ რა, ყველაფერი კარგად იქნება. უპასუხა ირაკლიმ და გოგონას შუბლზე აკოცა.
-მჯერა, მე... მჯერა შენი. უთხრა გოგონამ და მოწყვეტით აკოცა ქმარს ყელში, ირაკლის გააჟრიალა არა იმიტომ, რომ კოცნა ესიამოვნა არა ამიტომაც, მაგრამ იგი თამუნას სიტყვებმა ააფორიაქა, ახლა უბრალოდ არ შეეძლო გოგონას იმედები გაეცრუებინა, არავითარ შემხვევაში არ დაუშვებდა, რომ ეს სიტყვები ენანებინა თავისი ცოლისთვის, გოგონას დაემშვიდობა და ზაურისთან წავიდა.
მიმავალ ქმარს მეშვიდე სართულიდან გადახედა და როცა წასული დაიგულა, სახლის დალაგებას მოყვა, მალე ლალი და გიორგი მოვიდოდნენ,უნდოდა იმ დროისათვის ყველაფერი მოესწრო, სახლი მიალაგა აივანზე ცხელი ყავით ხელში გავიდა და ჰორიზონტს გახედა, მისები ენატრებოდნენ, ძალიან ენატრებოდა დედის ჩახუტება და მამის კოცნა შუბლზე, ესმოდა მათი, ესმოდა, რომ დრო სჭირდებოდათ, მაგრამ ვერ გაეგო მისი და რატომ ექცეოდა ესე ,როცა გაიგო, რომ ირაკლის გაყვა მისი დის თვალებში თითქოს შური და სიძულვილი დაინახა, ამან შეაშინა შეეშინდა მისი დის, თვითონაც არ იცის რატომ, მისი და სულ იმას ჩასძახოდა დაშორდი და სახლში დაბრუნდიო, გიღალატებსო, ისეთი კარგი არ არის შენ, რომ გგონიაო, თუმცა თამუნა არ უსმენდა, ვერ დაიჯერებდა რომ მისი ქმარი ცუდი იყო ,ვერასდროს, მისი ნათესავები ისე კარგად ექცეოდნენ თამუნას, რომ ხანდახან სიხარულისგან ტიროდა, განსაკუთრებით ტასო უყვარდა, რატომღაც ბავშვი დადუნი -ს ეძახდა იმდენჯერ დაუძახა, რომ ბოლოს შეერქვა. ახსენდებოდა ასევე ირაკლის ბიცოლას სიტყვები, ახსენდებოდა და ეშინოდა, რომ დადგებოდა დრო როცა გაუჭირდებოდათ, როცა მოუწევდათ პრობლემებს შეჭიდებოდნენ, ხვდებოდა და იაზრებდა ამას, თავის თავს პირობას აძლევდა, რომ რაც არ უნდა მომხდარიყო ირაკლის მხარში ამოუდგებოდა, რომც ეღალატა არ წავიდოდა, არ დატოვებდა, მას უნდა დაემტკიცებინა ყველასთვის, რომ მართლა უყვარდა ირაკლი. უცებ ერთი დღე გაახსენდა, მაშინ ირაკლისთან ახლად ჰქონდა ურთიერთობა, დაწყებული სკოლასთან დახვდა, მანქანაზე იყო მიყუდებული და სიგარეტს ეწეოდა, თამუნას დანახვაზე გასწორდა და მისკენ გაემართა, თმა ყურს უკან გადაუწია და გოგონას ძლიერად აკოცა ტუჩთან ახლოს.მოგვიანებით გოგონას აწითლებულ სახეს და გაბრაზებულ თვალებს, რომ წააყდა გაეღიმა.
-ირაკლი რას აკეთებ?
-არაფერს რა არ შეიძლება ჩემს დადუნის მოვაკითხო?
-გიჟი ხარ შენ, ვინმემ რომ დაგვინახოს?
-დაგვინახოს მერე რა, წამო ჩემები უნდა გაგაცნო.
-ვინ შენები?
-ნუ კანკალებ სულელო მეგობრები
-აჰ წამო და მაგ დადუნისთვის მოგხვდება
-თუ მომცდები კი .
-ირკლი ნერვებს მიშლი
-მეც მიყვარხარ. უთხრა და კარი გაუღო, ერთი გადახედა ეჭვის თვალით, შემდეგ დარწმუნდა ამას არაფერი ეშველებაო და ხელი ჩაიქნია. ახლაც ახსოვს როგორ აშინებდა ირაკლი ცოტა სხვანაირი მეგობრები მყავსო, მას კიდევ აკანკალებდა, რომ არ მოვეწონო რა ვქნაო, ოთახში რომ შეაბიჯა ფეხი და მომღმარი გოგო ბიჭები დაინახა მაშინვე მიხვდა, რომ ეს ადამიანნები მისი სულის ნაწილები გახდებოდნენ. ირაკლის მაგრად უჩქმიტა ტყუილისთვის და უკან მიჰყვა, ბავშვების გასაცნობად.
-ბავშვებო გაიცანით, ჩემი შეყვარებული თამუნა
-სასიამოვნოა კოტე(კოშკა), სესილი,ნიკუშა,ლიკა. 4ივემ რიგრიგობით მითხრა სახელი და ხელიც ჩანომართვეს.
-ჩემთვისაც
-თამუ რომ არ დაიბნე კოშკა და სესილი შეყვარებულები არიან, ნიკუშა და ლიკა კიდევ ცოლქმარი. თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია და იქვე მის გვერდით დაჯდა, ყველა ცანცარებდა განსაკუთრებით კოტე, უკვირდა სესილისნაირ გოგოს როგორ შეუყვარდა, ეს ცანცარა, ირაკლი აქაც სერიოზულია, თუმცა მაინც ეტყობა, რომ თავს კარგად გრძნობს და ბიჭებს ხუმრობაში ყვება ხოლმე, ლიკამ ყავას გავაკეთებთო და გოგოებიც ინსტიქტურად წამოდგნენ
-როგორ მოახერხე?
-რა?
-ირაკლისთვის თავის შეყვარება, აქამდე არავინ არ გაუცნია ჩვენთვის
-ხო რავიცი.
-ვაიმე რა მორცხვია. მთელი ის დრო რაც მათთან გაატარა უზომოდ ბედნიერი იყო. ფიქრებიდან ქმრის ხმამ გამოიყვანა.
-თამუ სად ხარ?
-აივანზე ვარ, გამოდი. მალევე იგრძენო ირაკლის ხელები წელზე და სიამოვნებიაგან გაჟრიალა, თმა ყურს უკან გადაუტანა ყელში ძლიერად აკოცა და ყურში ჩასურჩულა
-სამუშაო ვიშოვე.
სამუშაოდან გამოსულს სახეზე ფერი დაჰკარგვოდა, გულში საკუთარ თავს წყევლიდა და ლამის იყო ნერვები დაწყვეტოდა ამდენი ფიქრისგან, კიბეებზე წვალებით ავიდა, მისაღებში მსხდარი მშობლებისა და საყვარელი ქალის დანახვისას, ოდნავ გაუთბა გული. ამაშუკელმა ფეხზე წამოხტა, ქმარს კურტკა გამოართვა და თბილად აკოცა ლოყაზე.
-იკუ ყავას ხო დალევ? ცივ ყავას დაღლილი იქნები, ახლა შენ.
მხიარულად ტიკტიკებდა ამაშუკელი და თან ყავას ამზადებდა, მისი საუბრისა და მშობლების თვალებში ნდობის ნაპერწკლის დანახვისას, გულში მწვავე ტკივილს გრძნობდა, საკუთარი თავი შეზიზღდა, რამდენიმე წამის წინ დაშვებული შეცდომის გამო, მოტიკტიკე ცოლის ლაპარაკი ახლა აღიზიანებდა, არ ეღიმებოდა, არ ახარებდა მისი ბავშვური საუბარი, მხოლოდ იმას ხვდებოდა, რომ უდიდესი შეცდომა დაუშვა, რომ იქ ჩაითრია საკუთარი თავი საიდანაც გაუჭირდებოდა თავის დაძვრენა და მაინც რა ხარბია ადამიანი, ხომ შეეძლო უბრალოდ კუთვნილი ხელფასი წამოეღო და სახლში წამოსულიყო, არა მაინცდამაინც თამაში მოუნდა, იფიქრა მოვიგებ და ცოლს საჩუქრად ლეპტოპს ვუყიდიო, პირველად რომ მოიგო, იმდენად შეიპყრო რაღაც ამოუცნობმა გრძნობამ, იმდენად გადაეკრა თვალებზე ბინდი, რომ კიდევ ითამაშა, ითამაშა და წააგო წააგო იმაზე მეტი ვიდრე იგებდა, იმდენი, რომ 2 წელი მუშაობით თუ ამოიყვანდა თან ისე ,რომ 1 თეთრსაც არ დახარჯავდა ახლა რაქნას იმ კაზინოში მუშაობს და იცის თუ 3 დღეში არ გადაიხდის, სახლს გაუყიდიან რაღაც უნდა იღონოს, სიძეს რომ უთხრას? არა მას ვერ ეტყვის, თავს ვერ დაიმცირებს, ისევ უნდა ითამაშოს ეგება ხვალ გაუღიმოს ბედმა, ხო ხო უნდა ითამაშოს ისე არაფერი იქნება, ჯანდაბა არა ვერ ითამაშებს კიდევ რომ წააგოს ? მერე რა გააკეთოს, ჯანდაბა იმდენად ანერვიულდა ,რომ ცოლის შეხებამ შეაშინა. თამუნა ღიმილით შესცქეროდა ქმარს და ყავას აწვიდიდა. არმინდაო, უემოციოდ მიაძახა ამაშუკელს და თავის ოთახში გავიდა, ამაშუკელი გახევებული იდგა მისაღებში ყავით ხელში და ჯერ კიდევ ვერ ხვდებოდა რა მოხდა, ირაკლი არასდროს მოქცევია ასე, მართალია ხშირად ბრაზდებოდა, მაგრამ ასე უემოციო თვალებით არასდროს შეუხედავს, იცოდა ამაშუკელმა, რომ ირაკლის რაღაც აწუხებდა გრძნობდა,

რაც შემოვიდა დაფრინავდა ირემაძის გონება, ამაშუკელი კი ამას გრძნობდა, ხვდებოდა ასეთი სიტუაციები კიდევ ბევრჯერ ექნებოდა, ღრმად ჩაისუნთქა ყავა მაგიდაზე დადგა "მშობლებს" ღამე მშვიდობისა უსურვა და მისი ოთახისკენ გაეშურა, შიგნით შესულს თვალები გაუფართოვდა, ოთახი კვამლით იყო სავსე. ირემაძე ფანჯარასთან იდგა სიგარეტით ხელში და თვალები ჰორიზონტისთვის გაეშტერებინა, ძარღვები შეუმჩნევლად დაბერვოდა, თმა ოდნავ გაოფლიანებოდა და ეტყობოდა როგორ დაძაბული ეწეოდა. ამაშუკელმა მისკენ გაემართა უკნიდან აეკრა მხარზე ოდნავ აკოცა და გაიტრუნა, ადრე როცა გაბრაზებული იყო სულ ასე აწყნარებდა ირემაძეს, უსიტყვოდ სითბოთი, თუმცა ახლა არ გაჭრა. ამაშუკელი დაიბნა, როცა ირაკლიმ ტრადიციულად არ შემობრუნდა, არ შემოხვია ხელები წელზე და ნაზად არ აკოცა ჯერ ზედა შემდეგ კი ქვედა ტუჩზე, ამის მაგიერ ირემაძემ ნელა მოიშორა ცოლის სხეული და ლოგინში შეწვა, დაიბნა ამაშუკელი ბრინჯივით დაიბნა და ვერ გაიგო რა ხდებოდა, იცოდა ირაკლი არაფერს ეტყოდა, თუმცა იმასაც ხვდებოდა, რომ ამჯერად რაღაც სერიოზული იყო. პირველად იყო ასეთი უემოციო, უსიტყვო და უთბილო დღე გათხოვების შემდეგ, რა იცოდა ამაშუკელმა, რომ ასეთი დღე ხშირად ექნებოდა, რომ თანდათან მოატეხავდნენ ფრთებს და რეალობას დააბერტყებდნენ, იმ დღის შემდეგ იმდენი დღე იყო ასეთი, რომ ამაშუკელი ვერც კი მოთვლის, ახლაც უემოციოდ უყურებს ქმრის სხეულს, რომელიც ლოგინში მშვიდად წევს და ფშინავს ფანჯარასთან მიდგმულ სავარძელში ზის ხელში ჩაის ჭიქა უჭირავს და ხელებს ითბობს, სცხელა სასტიკად სცხელა, მაგრამ სული მაინც გაციებული აქვს, ვერაფრით გაათბო სული, ვერაფრით იღიმება ბოლო დღეებია და ვერაფრით იიმედებს თავს, ჭიქა გვერდით გადადო ჰორიზონტს გახედა და წარსულის დღეებიც ამოუტივტივდა გონებაში : მაშინ ახლად ეგუებოდა ირაკლის შეყვარებულობას, უკვე მის მეგობრებსაც იცნობდა და მათთან ერთად დადიოდა, როცა ახერხებბდა. იმ დღესაც, როგორც ყოველთვის ირემაძე მანქანაზე მიყუდებული დახვდა, ცალი ხელი ჯიბეში ჩაეყო ,ცალით სიგარეტს ეწეოდა ამაშუკელმა ნაზად შეეხო ლოყაზე და სასწრაფოდ ჩაჯდა მანქანში, ირემაძეს მისი აწითლებული ლოყები რომ არ დაენახა. ირაკლიმ მიხვდა ყველაფერს და გულწრფელად გაეცინა გოგონას საქციელზე, აგიჟებდა ის რომ ეს გოგონა საოცრად სუფთა გულის პატრონი იყო ,ერთდროულად იმდენად თამამი და მორცხვი იყო, რომ ხანდახან ამხელა ბიჭსაც კი აბნევდა. მანქანაში ხმა არ ამოუღიათ, ირაკლის მისი ხელი ეჭირა და ისე მართავდა მანქანას მალევე მივიდნენ დანიშნულების ადგილას. ტრიალ მინდორს, რომ გახედა ამაშუკელმა გაუკვირდა.
-აქ რატომ მოვედით შენები არ უნდა გვენახა?
-აქ არიან ისინიც პიკნიკი გვაქვს.
-ვაუ რა მაგარია წამოდი რაღას უცდი
-რაღაცა მინდა
-რა?
-აი ეს. უთხრა თუ არა ბიჭმა გოგონას წელზე ხელი მოკიდა და ტანზე მიიკრა, ჯერ ქვედა ტუჩზე აკოცა ნაზად, შემდეგ ზედაზე, შემდეგ კი ორივე დააგემოვნა, იმდენად იზიდავდა ეს გოგონ,ა რომ ხვდებოდა ვერ შეჩერდებოდა, როგორღაც თავი მოთოკა გოგონას ყურში „მიყვარხარო“ ჩასჩურჩულა და ცხელი ტუჩების კვალი ამჯერად საფეთქელთან დაუტოვა. აფორაჯებულმა გოგონამ ნაზად აკოცა ყელში და ბიჭს მიეკრო იგრძო როგორ გააჟრიალა ბიჭს და გაეღიმა, როცა ამასთან მისი აჩქარებული გულისცემაც მოისმმინა
-დადუნი რამდენჯერ გაგაფრთხოლო?
-რა?
-ნუ მიყუურებ ეგეთი თვალებით, იცი რაზეც გეუბნები. ამაშუკელს გაეღიმა ბიჭის სახის დანახვაზე და თავი შეიკავა, რომ არ გასცინებოდა.
-ერთხელაც იქნება შემომეჭები მაგ ყელში კოცნის გამო. ბრაზით ამოთქვა ირემაძემ და მეგობრებს მიესალმა, ამაშუკელს ტანში სცრიდა მის კოცნას რომ იხსენებდა და გულწრფრლად ეღიმებოდა მათი დოალოგის გახსენებისას, იცოდა ბიჭს, რომ აღიზიანებდა ყელში კოცნა, მაგრამ ვერ ითმენდა, იმდენად უყვარდა არტერიასთან ახლოს რომ კოცნიდა, თან იცოდა ამას ბიჭის აჩქარებული გუსლცემა, რომ მოყვებოდა და ეს აგიჟებდა ამაშუკელს. უკვირდა, რომ ამხელა სითამამე გააჩნდა 15 წლისას, თუმცა თავის ახურებულ ლოყებს, რომ გრძნობდა ხვდებოდა რამდენად არაორდინალური ხასიათი ქონდა, ახლა საყვარელ მამაკაცს უყურებს და ხვდება რამდენად ბედნიერია ის რომ ყავს.

ირემაძემ ლუდი და პეპსი აიღო და ამაშუკელისკენ დაიძრა, გვერდიტ დაუჯდა და ჭიქა გაუწოდა ბიჭები რაღაც ანეგდოტს ყვებოდნენ, უცებ ერთ ერთმა კოშკა გააბრაზა მიხვდა თუ არა წამოხტა და გაიქცა, კოშკაც გაეკიდა და ჭიდაობა დაუწყო, აქედან ირაკლი ამხნევებდა ორივეს და გულიანად იცინოდა, ნებისმიერს რომ შეეხედა მათთვის, იტყოდა რომ ეს ადამიანები არიან ყველაზე ბედნიერნი, იმიტომ რომ მიუხედავად იმისა, რომ გაიზარდნენ მაინც არ აქვთ ბავშვობა დაკარგულიო. თამუნაც უყურებდა უყურებდა და ბედნიერი იყო, ბედნიერი იყო იმით, რომ ისინი ყავდა
-კარგი გეყოთ ახლათბილად დაუძახხა ირაკლიმ.
მისი ხმის გაგონებისთანავე შეეშვა კოშკა ნიკუშას და ცოლისკენ გაემართა, შუბლზე აკოცა და გვერდიტ დაუჯდა.
-ხანდახან მგონია, რომ თქვენ ხართ ბავშვები და არა მე
-ჰმ რძალო რაღაცა ამ ბოლო დროს გათამამდი ხომ იცი შენ.
-როდის ვიყავი თქვენთან მორცხვი?
-ამას ხომ ვერაფერში მოუგებ რა
-ვისი გოგოა.
-შენი გოგო რომაა ძმაო მაგას წყალი არ გაუვა.
-ვითომ რატომ?გაუკვირდა ამაშუკელს
-ლაპარაკში შეგატყობენ ვისთანაც გაქვს კურსები გავლილი.
-გაჩერდი ნიკუშ, არამგონია ირაკლი საუბრის კურსებს უტარებდეს თამუნას, მაგისთვის არ ეცლებათ. სიცილით თქვა კოშკამ და სესილის აეფარა, თამუნას ნასროლი ვაშლი რომ არ მოხვედროდა.
-ერთხელაც იქნება ამოგაძრობ მაგ ენას
-მეც ვგიჟდები შენზე ირემაძე. უთხრა კოშკამ და ირაკლის თვალი ჩაუკრა
-ქურდიანო ნუ ცდი ჩემს მოთმინებას
-კარგი ფისო დაწყნარდი, ნუ ღელავ. ისევ აგრძელებდა თავისას ქურდიანი, შემდეგ ადგა ირაკლის მუხლზე ჩამოუჯდა და უთხრა
- ამ საღამოს რას აკეთებ ფისო? და თან ტუჩი კბილის ქვეშ მოიქცია.
ამის თქმა იყო და ქურდიანი სასწრაფოდ მოსწყდა ადგილს, ირაკლიც გაეკიდა და დაიჭირა. სერიოზული ჩხუბი სიცილ ხარხარში გადაუვიდათ, ერთმანეთ წამოაყენეს ხელები გადახვიეს და ბავშვებისკენ დაიძრნენ. ახლაც თვალებში უდგას ამაშუკელს მომავალი ბიჭების გულწრფელი ღიმილი, მაშინ ფიქრობდა, რომ არაფრის ეშინოდა იმ წამს ვინმეს რომც მოეკლა მაინც არ ეწყინებოდა, იმდენად დიდ ბედნიერებას ასხივებდნენ მომღიმარი ბიჭები. ენატრება. საშინლად ენატრება ბავშვები, თუმცა მან რისი გამკეთებელია? ირაკლი არაფრის დიდებით არ იკარებს არცერთს.თამუნას კიდე ქმრის გაღიზიანება არ უნდა და მათ მხოლოდ ტელეფონით უკავშირდება, თუმცა ამ ბოლოდ როს ისე უჭირს ნიღბის აფარება და სიცილით საუბარი, რომ ალბათ მასაც მოუწევს მათთან კავშრის გაწყვეტა,არადა როგორ არ ეთმობა არცერთი....
-თამუნა. რეალობაში ირაკლის ხმამ დააბრუნა.
-გისმენ. იმწამსვე უპასუხა ამშუკელმა, იმის იმედით, რომ რამეს ეტყოდა, აუხსნიდა, თუმცა...
-რას დამჯდარხარ მანდ დაწექი და ფანჯარაც დახურე სიცივე შემოდის. უხეშად უთხრა და კედლისკენ გადატრიალდა, მისმა სიტყვებმა კიდევ ერთხელ მოკლა ამაშუკელი, არა მისმა შინაარსმა არა, მისმა ტონმა ატკინა, რომელშიც ნათლად გრძნობდა ამშუკელი უდიდეს ტკივილს, სიუხეშით, რომ ცდილობდა ირემაძე დაეფარა. აი რას ნიშნავს როცა ადამიანი კარგად გიცნობს, მას შეუძლია არამარტო შენი ღიმილის არამედ შენი თითქოს ზიზღნარევი სახისა და უხეში ტონის უკანაც დაინახოს შენი ნამდვილი სახე, დაინახოს და გაგიგოს, არ გესმით არა ? ქმარი ცოლს ასე არადამიანურად ექცევა, არ ელაპარაკება, ეუხეშება ყველანაირი ახსნის გარეშე აქცევს ზურგს, გოგოს კი მაინც ესმის მისი, მაინც ითმენს და ელოდება მომენტს, მან იცის, რომ ქმარი აუცილებლად გაანდობს ყველაფერს, შეიძლება ის ცდებოდეს კიდეც, მაგრამ მას არ შეუძლია ეჭვი შეიტანოს ქმრის სიყვარულში, მას უყვარს მაშასადამე ენდობა. ალბათ სწორედ ესაა სიყვარული, როცა ყველაფრისდამიუხედავად მაინც ენდობი და გჯერა მისი სიყვარულის, როცა ოდნავადაც კი არ გეპარება ეჭვიმასში.ემოციებისგან გადაღლილ ამაშუკელს ფიქრიც კი მობეზრდა და გაითიშა.
როგორც კი ცოლის დამშვიდებული სუნთქვა გაიგონა ფრთხილად გადმობრუნდა და ამაშუკელს დააკვირდა, უკვე 2 კვირაა რაც ცოლს წესიერად არ ელაპარაკება, ამ პატარა ანგელოზს ყველაფერზე ეჩხუბება და ეუხეშება, სიანმდვილეში მასაც სტკივა როცა ამაშუკელის თვალში დაბუდებულ ცრემლს დაინახავს ხოლმე, მაგრამ იცის ასე მისთვის კარგი იქნება, რაც შეიძლება ცუდად უნდა მოექცეს, რომ თავი შეაძულოს და აქედან გააქციოს, ვერ გაიმეტებს თამუნას ამ ყველაფრისთვის,უკვე საკმაო ვალები დაუგროვდა, მალე ალბათ სახლსაც გაუყიდიან ,მართალია აღარ თამაშობს, მაგრამ ესეც ფსიქოლოგთან კურსების გავლით მოახერხხა, რომელსაც ასევე საკმაო ფული მიახარჯა. არ იცის რა ქნას დღედაღამ მუშაობს, სახლში მოსულს კი ცოლის ჩახუტების უფლებაც არ აქვს, თავს იმის უფლებას არ აძლევს, რომ ზედმეტად მიუახლოვდეს, ის მისი ღირსი არაა, ასეთი ანგელოზის ღირსი არაა, არა ის საერთოდ არაა სიყვარულის ღირსი ,თანაც თამუნას ასე უფრო გაუადვილდება , უნდა გაუდვილდეს უყურებდა ცოლის პატარა მოცუცქნულ ცზ
ხვირსა და წითელ ტუჩებს, რომელიც როგორც იცოდა ოდნავ გაეპო გოგონას, უნდოდა, საშინლად უნდოდა მიკარებოდა, მოფერებოდა, ეკოცნა,ან თუნდაც უბრალოდ მასთან ჩახუტებულს დაეძინა, მაგრამ ვერ აკეთებდა მისი თმებისკენ წაღებული ხელი სიმწრით მომუჭა და ცრემლები წამოუვიდა, ხო არ გაგიკვირდეთ ამხელა კაცს აეტირა, აეტირა იმიტომ, რომ გვერდით ეწვა საყვარელი ადამიანი რომლისთვისაც სიცოცხლესაც კი გაწირავდა, მას კი მასთან მიკარების უფლებაც არ აქვს, იმდენად უყვარს ამაშუკელს ირემაძე, რომ არაფერს ეკითხება, არც საყვედურობს, ისევ ისეთი ლაღია როგორც ადრე და თითქოს არაფერს დარდობს, თუმცა ირემაძე ხედავს მისი თაფლისფერი თვალები რამდენ სევდას იტევს, 15 წლის ბავშვს ამხელა ტკივილი მიაყენა და ამით უფრო სძულდება საკუთარი თავი, ახლა ხვდება, რომ არ უნდა გადაედგა ასეთი ნაბიჯი ასე ადრე, არ ნანობს თამუნა, რომ თავისი გახადა არა, თუმცა ნანობს და ხვდება, რომ გადაწყვეტილება ნაადრევი იყო, ჯერ უნდა დაეცადა თამუნა გაზრდილიყო, ხასიათი ჩამოყალიბებოდა, ესწავლა და ასე შემდეგ, მაგრამ მაშინ არ უფიქრია, მაშინ საერთოდ არაფერზე უფიქრია, თავში მხოლოდ ერთი აზრი უტრიალებდა“ ამაშუკელი მისი გახდება და სულ მასთან იქნება, მასთან ერთად გაიღვიძებს და დაიძინებს, რაღა უნდა მეტი? არც არაფერი“ არ უფიქრია, რომ ამისთვის სამსახური დასჭირდებოდა, არ უფიქრია, რომ ოჯახი დიდ პასუხისმგებლობას მოითხოვდა, არ უფიქრია, რომ ჯერ მზად არ იყო ,თუმცა ახლა ძალიან გვიანია ძალიან. ახლა მხოლოდ ის უნდა, რომ როგორმე ამაშუკელს თავი მოაძულოს და აქედან გაუშვას, უნდა რომ ბედნიერი იყოს, ფიქრობს რომ მასთან ერთად ბედნიერი ვერ იქნება, ზუსტად ამაშია ჩვენი ადამიანების პრობლემა, ჩვენ ვცდილობთ გავექცეთ პრობლემას და არ ვცდილობთ მის გადაჭრას ვტკენთ ახლობლებს, ვიძულებთ საკუთარ თავს და გვგონია, რომ გამოსავალი არ არის, არადა არის , გამოსავალო ყოველთვისაა. გახსოვდეთ ღმერთი არასდროს არ მოგივლენთ ისეთ განსაცდელს რომლის გადალახვაც თქვენ არ გძალუძთ. ირაკლიმ საათს გახედა ისრები დილის 5 საათს უჩვენებს, საათი წიკწიკებს დრო მიიწევს, ირაკლი კიდევ გაშეშებულია თითქოს დროში ჩარჩა, არ უნდა გათენდეს, უნდა სულ ასე იყოს, უყურებდეს მშვიდად მძინარე ამაშუკელს და ტკბებოდეს მისით, თუნდაც ვერ ეხებოდეს, თუნდაც.
2 წლის შემდეგ
888888
დილას ტელეფონის ხმამ გააღვიძა აპარატს დახედა და სიხარულით თვალები გაუბრწყინდა -გისმენ ნინ
-თამუ ბოდიში გაგაღვიძე?
-არაუშავს დროულიცაა მშვიდობაა?
-კიკი იცი მოკლედ მერიდება, მაგრამ ტასო უნდა მოვიყვანო თქვენთან
-მოიყვანე ნინ გამიხარდება კიდეც, გამართობს მოვიწყინე ამ გამოცარიელებულ სახლში
-დედას არ დაურეკავს?
- კი დამირეკა კარგად ვართო, ირაკლიზე მკითხა და გამითიშა მამა არ დამლაპარაკებია.
-არაუშავს გადაუვლის
-როდუს ნინი როდის? ხომ იცი როგორ მიყვარს ? მეორე მამაა, ის მაინც მყავდა ახლა არც ერთი მამა არ მელაპარაკება. ირაკლი ისევ ისეა და ლამისაა გადავირიო. ბოდიში რა უბრალოდ დიდიხანია არ მინახიხარ და...
-რისი ბოდიში გოგო. მოკლედ მოვალ ტასოს მოვიყვან და მმმ ჯანდაბას ზაურის ჩემ გარეშე გავუშვებ ცოტას წაგეჭორავები.
-ვაიმე როგორ მიყვარხარ მადლობა
-რა წამოვიღო?
-ტკბილეულობა წამოიღე ტასოს უყვარს
-სახლში... თქვენ.... არაფერი... ძლივს აბამდა ნინი სათქმელს თავს.
-ყველაფერი გვაქვს ნინი.უთხრა და გაუთიშა მაცივარი, რომ გამოაღო სიმწით ვეღარც გაიღიმა, აბა რა ყველაფერი აქვთ ორი პური და ყველი ,სადღაც კარტოფილიცაა ჯანდაბა. სადღაც ფული აქვს გადანახულო წავა და ყველაფერს იყიდის ტასოზე და ნინიზე კარგი სტუმარი ვინ მოუვა, ჰმ მათ მეტი არც არავინ მოდის ამ დაწყევლილ სახლში, რაც სახლი გაუყიდეს იმის შემდეგ ცალკე ცხოვრობენ, ახლაც დღესავით ახსოვს 1 წლის უკან მომხდარი ამბავი.
შუადღეს ბანკიდან მოვიდნენ სახლი დაცალეთო უთხრეს და წავიდნენ
-რას ნიშნავს ეს ირაკლი? გაბრაზებული ტონით კითხა ლალიმ
-არაფერა მე... მე... ძლივს ბლუყუნებდა ირაკლი.
-ირაკლი რა ხდება ? ნაზად შეეხო თამუნა ირაკლიმ იგი უხეშად მოიშორა და იყვირა
-თავი დამანებეთ, მომეშვით ვერ ხედავთ რა არის ? სახლს ყიდიან, ვალები დამიგროვდა და ყიდიან თქვენ ხომ გაქვთ სახლი იქ გადახვალთ მე და თამუნა კიდევ რამეს ვიზამთ.
-მორჩი ყვირილის შენი არავის ეშინია, როგორ მარტივად წვეტ ყველაფერს ჯანდაბას გადავალთ, მაგრამ არ აგვიხსნი საიდან გაქვს ამდენი ვალი?
-ეგ ჩემი საქმეა
-ირაკლი
-რაგინდათ ბატონო გიორგი ? გიორგის გაკვირვებისგან თვალები გაუფართოვდა. მის წინ მდგარი ბიჭი სულაც არ იყო მისი შილი, ოდნავადაც არ გავდა მას. თვალები საზიზღრად გამწვანებოდა და თითქოს ეშმაკი ჩაუსახლდაო ისეთი ღიმილი ჰქონდა სახეზე, აზრი აღარ ჰქონდა არფერს იცოდა ირაკლის სუსტი ნერვების ამბავი, ამდენი ხანი ამიტომ უთმენდა ახლა ყველაფერი გასაგებია, ის ხომ კაზინოში მუშაობს აშკარად ითამაშა, მაგრამ რატომ არ გვითხრა?
ამის შემდეგ რა მოხდა თამუნას აღარ ახსოვს, იმიტომ რომ გაითიშა და საავადმყოფოში წაიყვანეს იქ უბრალოდ ნერვიულობსო და თავს მოუფრთხილდესო. მერე ახალი სახლი იყიდეს და მორჩა ისე ცხოვრობენ თითქოს მეზობლები არიან ირაკლი მდივანზე იძნებს. თამუნა საწოლში ხანდახან საჭმელიც კი არ აქვთ, მაგრამ თავი გააქვთ ირაკლი სულ ეუხეშება თამუნას და ყველანაირად ცდილობს მოიშოროს, თუმცა თამუნა ჯიუტად არ მიდის და არც წავა, მანაც გაიგო ირაკლის სუსტი ნერვების ამბავი და უნდა რომ ფსიქოლოგთან მიიყვანოს როგორმე, როდესაც თამუნას უყვირის ხედავს მის თვალებს რომელიც თითქოს პატიებას სთხოვენ, გრძნობს ღამე მის ოთახში როგორ იპარება და დაჟინებით უყურებს, მარტო არსად არ უშვებს ერთხელ საღამოს მარტო იყო გასული და სარკეში დაინახა უკან ირაკლი რომ მოყვებოდა, ბედნიერებისგან გაეღიმა გაგიკვირდებათ ალბათ, მაგრამ თამუნას ესეც ყოფნის ოდნავი ყურადღებაც ყოფნის ბედნიერებისათვის. იცის ირაკლის სულში ორი ირაკლი იბრძვის და უნდა კეთილმა გაიმარჯვოს, თუმცა ჯერჯერობით პროგრესი არა არის. სახლში დატვირთული მოვიდა საუზმე გაამზადა და საყვარელ მულს და მულიშვილს დაელოდა, მალე მოვიდნენ ტასოს დანახვაზე თამუნას თვალები გაუნათდა, მხოლოდ ამ ბავშვის დანახვაზე ავიწყდება ყველაფერი და უბედნიერესი ხდებოა ყველა ასპექტში.
-დადუნიი. თავისი წკრიალა ხმით დაუძახა ტასომ საყვარელ ადამიანს და კისერზე ჩამოეკიდა. ოთახს თვალი მოავლო და სანატრრელი ადამინიმ რომ ვერ დაინახა ამაშუკელს კითხა
-დადუნი ბიძია სადაა?
-სამსახურშია ბიძია
-მალე მოვა ? მომენატრა. თამუნას თვალები აუწყლიანდა მასაც ძალიან ენატრება ქმარიმ მართალია გვერდით ყავს მაგრამ ვერასდროს გრძნობს ამას, ის იყო რაღაც უნდა ეთქვა ნინიმ რომ გააჩერა
-დედიკო წადი ითამაშე და ბიძიაც მალე მოვა. თბილად გადახედა მის მხსნელს ამაშუკელმა და შემდეგ მაგრად ჩაეხუტა
-მომენატრე
-მეც მომენატრე როგორ ხარ?
-როგორ ვიქნები ნინი? ირაკლი მენატრება
-კიდევ არაფერი უთქვამს?
-არა მხოლოდ ის მითხრა რომ უნდა წავიდე
-რა?გაოცებისგან შეკივლა ირემაძემ.
-ხო. მითხრა.... მითხრა, რომ მე აქ არ უნდა ვიყო, რომ მას... მას აღარ ვუყვარვარ. ძლივს ამოიბლუყუნა ამაშუკელმა და ცრემლები შეიკავა, რის გამოც ცხვირი უსიამოვნოდ აეწვა, იცის ახლა, რომ იტიროს ვეღარ გააჩერებენ, რამდენი დღეა, რაც თავს იკავებს ურჩევნია ახლაც შეიკავოს თავი, არ უნდა საყვარელი მული შეაშინოს
-დაწყნარდი თამუ რა, ხომ იცი რომ უყვარხარ? უბრალოდ არვიცი რა, ვერც მე ვხსნი ჩემი ძმა ასეთი არასდროს ყოფილა, რომ არ ვიცნობდე ვიტყოდი შეიცვალა თქო, მაგრამ შანსი არარის უბრალოდ რაღაცა აწუხებს და არ გეუბნება ექიმთან მისვლა ვერ შეაპარე?
-როგორ შევაპარო თითქმის არ მელაპარაკება. სევდიანად გაუღიმა თამუნამ ნინის თვალებში ყოველთვის ხედავდა უსაზღვრო სევდას ძმაზე ლაპარაკისას, იცის მასაც ენატრება უმცროსი ძმა და მისი სითბო, არ უნდა ახლა მანაც დაუმატოს როგორმე თავი შეიკავა და ფეხზე წამოხტა
-აბა რას დალევ? ომახიანად თქვა და მულს გაუღიმა.
-ყავა გამიკეთე რა მაგარი.ახლა გვერდით რომ იდგეს და სიტუაციას უყურებდეს, ერთი მაგრად გადაიხარხრებდა ირემაძე, ან საკუთარი თავი და ამაშუკელი შეეცოდებოდა, ორივე ძალიან ცუდად იყო და ორივე ცდილობდა შეძლებისდაგვარად დაემალათ ერთმანეთისთვის თუ როგორ სტკიოდათ ყველაფერი, ირემაძეს ყოველთვის აკვირვებდა თამუნას ხასიათის ცვალებადობა, ამაშუკელს შეეძლო მწარედ ეტირა, მეორე წამს კი გულიანად გაეცინა და რომ არა მის თვალებში დაგუბებული სევდა, ვერავინ მიხვდებოდა რა ხდებოდა მის თავს, მისი იქ ყოფნით ძალიან აღარ შეუწუხებია ირემაძეს, მალევე დატოვა სახლი და რძალი მაგრად ჩაიკრა გულში.
მარტო დარჩენილს იმწამსვე ტირილი აუვარდა სახლს თვალი მოავლო და დივანთან ჩაიკეცა“ მარტო ვარ, სრულოად მარტო“ ბუტბუტებდა გაუცნობიერებლად და ხელებს მუხლებზე იჭერდა, ცდილობდა ხმამაღლა არ ეტირა და მეზობლები არ გაეღვიძებინა, ხელის გულებზე ფრჩხილებს იჭერდა და ყველანაირად ცდილობდა ტკვილი ჩაეხშო, მალევე იგრძნო სველი სითხე ხელზე ყურადღება არ მიუქცევია, უაზროდ შეჰყურებდა ერთ წერტილს და უხმოდ ტიროდა, მარტოობაში ის არ გულისხმობდა დაცარიელებულ სალხს, ის თავის ახლობლებზე ფიქრობდა, 1 წელი გავიდა უკვე, ის ასეთ დღეშია და მშობლებს არც მოუკითხავთ ერთადერთჯერ მოაკითხა დედამისმა და მისმა დამ. მისი და დედის დიალოგის გახსენებისას თვალებში ზიზღი ჩაუდგა
-თამუნა რატომ იტანჯავ თავს ? წამოდი სახლში მეცოდები შვილო იმ ავხორცის ხელში, რომ ხარ. ქმრის ასეთმა მოხსენიებამ გააცეცხლა ამაშუკელი, მაგრამ თავი შეიკავა.
- მართლა გეცოდები დედა? აქამდე სად იყავი? როცა თქვენი დახმარება გვჭირდებოდა მე და ჩემს ქმარს მაშინ სად იყავით? როცა კერძოდ თქვენი თანადგომა მჭირდებოდამ სად იყავით? სად იყავით მაშინმ როცა ქორწილში ყველას ობოლი ვეგონე რადგან მშობლების ხსენებისას დედამთილმა განაცხადამ რომ ისინი იყვნენ ჩემი მშობლები ? ან შენ ჩემო დაიკო ?
-როგორ ბედავ და ასე მელაპარაკები? დაგავიწყდა რომ დედაშნეი ვარ? რა დღეში ჩაგაგდო იმ არაკაცმა
-გეყოთ გაჩუმდით არ გაბედო და ჩემს ქმარზე მასე აღარ ილაპარაკო დედა გესმის ? ახლა აღარ მოგწონთ ხომ მდიდარი, რომ აღარ არის და უჭირს? ახლა გაგახსენდათ შვილი არა და მაინც რატომ გაგახსენსი დედა?
-მიყვარხარ დედა. ხმა დაითბო ქალმა წამით ამაშუკელს ეგონა, რომ დედამისს მართლა უყვარდა ისე როგორც ამბობდა, დაიჯერებდა კიდეც ამ ყველაფერს, დის სიტყვები რომ არ გაეგო
-ხო გვიყვარხარ თანაც ხალხი ლაპარაკობს, ჩემს დასანიშნად იყვნენ მოსულები და შენზე რომ გაიგეს უხმოდ წავიდნენ.
სხეული გაეყინა,ეგონა მიწა გაუსკდებოდა ახლა ყველაზე მეტად უნდოდა სიკვდილი, მაგრამ თავი შეიიკავა
-წადით
- კი მაგრამ
-წადით მეთქი დაიღრიალა ამაშუკელმა და ოჯახის წევრები სახლიდან გააგდო. იმ დღის გახსენებაზე სიმწრისგან გაეცინა ამაშუკელს, იცის რომ მისებს უყვარს, იცის მაგრამ მის სიყვარულზე მაღლა რეპუტაცია და ხალხი რას იტყვის დგას, ერთხანს ფიქრობდა დასაც ვაუბედურებო, თუმცა შემდეგ იფიქრა „თუ უყვარს იმ ბიჭს ამას ყუარდღებას არ მააქცევსო“ და გადაწყვუტა ყველაფერი, ახლა ამის გახსნებისას საბოლოოდ ხვდება, რომ მარტოა, ახლა ყველაზე მეტად ქმრის სიყვარული და ალერსი სჭირდება, 1 წელია მისგან თბილი სიტყვებიც კი არ გაუგონი,ა ხანდახან თუ შეატყობს რომ ცოლი ცუდადაა შედარებით წყნარად და მობოდიშების მაგვარი ტონით ესაუბრება , მხოლოდ ეს ...მხოლოდ ეს აძლებინებს ამდენ ხანს ,მხოლოდ ეს ორი სამი თბილი სიტყვა და ქმრის სიყვარულ ჩამდგარო მზერა არის ის, რაც აძლებინებს ამაშუკელს. ცრემლები ხელის ზურგით მოიწმინდა და ლოგინში შეწვა, მაგიდაზე გამზადებული საუზმე დატოვა, იცის ირაკლი ღამე მოვა ისიც იცის მის მოსვლამდე, რომ არ დაეძინება, მაგრამ არ უნდა გააღიზიანოს. ამიტომ ყოველ ღამე ადრე წვება და კარებს ღია ტოვებს, რომ ქმრის მოსვლა გაიგოს და გული დაიწყნაროს.სახლში შევიდა თუ არა, მაშინვე ჩამოიწია აკაპიწებული ზედის სახელოები და ოდნავ ღია კარი რომ დაინახა სიმწრისგან გაეღიმა რაქნას ? ვერაფრით მოტეხა ეს გოგო, ახლა ისეთი ამბავი მოუტანა დარწმუნებულია თამუნა აუცილებლად წავა, თუმცა უნდა კი ირაკლის ეს ?უნდა, უნდა ვერ აცხოვრებს თავის საყვარელ ადამიანს, აქ... აქ... ამ საღორეში სადაც ხანდახან საჭმელი არ აქვთ ხოლმე, ის კი იმდენად დამნაშავედ გრძნობს თავს რომ ცოლს საერთოდ არ ელაპარაკება, კარგა ხანია არც შეხებია და უკვირს როგორ უძლებს. განსაკუთრებით მაშინ მიხვდა სუსტი ნებისყოფა რომ ქონდა, სააბაზანოდან გამოსული პირსახოც შემოხვეილი, რომ დაინახა ამაშუკელი, არც კი დაფიქრებულა ისე მიუახლოვდა იგრძნო როგორ ანერვულდა გოგონა და ტუჩის კუთხეში ჩაეღიმა, ცოლს ახლოს დაუდგა თმა ყურს უკან გადაუწია და ყელში ნაზად აკოცა, ამაშუკელის თვვალებს რომ შეხედა მხოლოდ მაშინ ინანა თავისი საქციელი, თავის ნებისყოფას შეუკურთხა და სახლიდან გაიქცა. საღამოს მაგრად გამოთვრა და მარიხუანითაც გაბრუვდა, ვერაფრით ხვდება რა გააკეთოს, ვალებში იხრჩობიან და მისი მუშაობა არას უდრის, მისი ფული სულ ვალებში მიდის და საჭმლის ყიდვას იმ ფულით ახერხებს, რომელსაც თავისი საყვარელი ნივთების გაყიდვიდან იღებს .ახლაც ზის დივანზე და უაზროდ მისჩერებია ერთ წერტილს, უკვე შუადღეა და თამუნა კიდევ წევს ამდენი ხანი ძილი არასდროს გაუგრძელებია, ეშინია რამე ხომ არ მოხდაო მაგრამ ოთახში არ შედის მაინც არ უხვევს თავის გეეგმას იმის შესახებ, რომ რაც შეიძლება მალე უნდა გააქციოს სახლიდან თამუნა. დილით თავის ტკივილმა გამოაღვიძა ამაშუკელი ,საათს რომ შეხედა ჩუმად შეჰკივლა შუადღის 2 იყო მალევე წამოხტა თან ჩაიცვა ოთახი მიალაგა და მისაღებში გავიდა, დივანზე მწოლიარე ირაკლი რომ დაინახა გული გაუჩერდა და მუცელი აეწვა, უკვე 1 კვირაა რაც წესიერად არ უნახავს, თავის კვრით მიესალმა უემოციო ირაკლის და სამზარეილოში გავიდა. კარტოფილი ჩაყარა და იქვე ჩამოჯდა ძველ დროს იხსენებდა და გულში მწველი ტკვილს გრძნობდა,ცხვირი უსიამოვნო სუნმა რომ აუწვა, მხოლოდ მაშინ მოვიდა აზრზე, კარტოფილს ამოურია და მარილიც დააყარა, თუმცა ის უკვე საკმაოდ შემწვარიყო, მართალია ირაკლის დამწვარი უყვარს, მაგრამ იცის რომ ამის მეტიი საჭმელი არ აქვთ და ესკიდევ ცივი გაუგემურდება, თვალები რომ ცრემლით აევსო მაშინვე გავიდა მისაღებში. მის დანახვაზე ირაკლი წამოჯდა და ცოლს ქვემოდან ახედა, ვერ იტანდა მის ცრემლებს ნერვი უტოკდებოდა და ისედაც სუსტი ნერვენის მქონეს უფრო ცუდი უხდებოდა ნერვები, ბოლოს რომ მიხვდა თამუნა გაჩერებას არ აპირებდა ხმა ამოიღო.
-რამოხდა?რაგატირებს? თვითონაც გაუკვირდა მისი გაბზარული ხმის მოსმენა და შეეცადა ხმა დაემორჩილებინა.
-დამეწვა. ბავშვივით ამოისლუკუნა ამაშუკელმა და ცრემლები მუშტით მოიწმინდა. ყოველთვს აოცებდა ირემაძეს ამაშუკელის ასეთი ხასიათი 18 წლისაა და ხანდახან ისე იქცევა, რომ ნამდვილი ქალი გეგონება, ამდენ ტკივილს იტანს და არასდროს ტირის როცა ირაკლის ყვირილს ან უხეშად ნათქვამ სიტყვებს ისმენს, მაგრამ ისეთ ელემენტარულზე შეუძლია ტირილი და ნერვიულობა, რომ ადამიანს გააგიჟებს. ირემაძემ ძლივს ჩაახშო გონებაში საყვარელი სხეულის ჩახუტების, თვალებისა და გამობურცული ტუჩების დაკოცვნის სურვილი და ამაშუკელს ოდნავ მიუახლობდა.
-არაუშავს ხომ იცი მე დამწვარი მიყვარს
-კი მაგრამ ამის მეტი... ამის მეტი არ გვაქვს და ეს კიდევ ცივი არ ივარგებს.
ძლივს ამოიბლუკუნა არანაკლებ გაბზარული ხმით ამაშუკელმა და ცრემლებმა ისევ დაუსველა სახე, მისი პასუხის მოსმენისას კიდევ ერთხელ გასცრა ირემაძეს და ახლა საბოლოოდ დარწმუნდა რომ რადაც არუნდა დაუჯდეს თავი უნდა შეაძულოს ამაშუკელს, ვერ უყურებს თუ როგორ ტირის მისი საყვარელო ადამიანი, საჭმლის უქონლობის გამო.
-ირაკლი. ჩუმი ხმით დაუძახა თამუნამ
-გისმენ ხმაშიც კი ისმოდა მისი გაოცება სახელის გაგებისას
-მუშაობას დავიწყებ რა. მუდარანარევი სახით ამოხედა თამუნამ და ირემაძის დაბერილი ძარღვები, რომ დაინახა ტანში გააცივა.
-და მაინც სად აპირებ მუშაობას?
-არვიცი თუნდაც მიმტანად, ან გამყიდველად, ან დამლაგებლად... ჩამოარაკრაკა ამაშუკელმა და ირაკლის შიშით შეხედა, მისი პასუხის გაგონებისას ძლივს შეძლო ვაჟმა ნერვები დაეწყნარებინა და მუშტი მაგრად შეკრა. მისი ვალების გამო თამუნამ ვერ შეძლო უნივერსიტეტში სწავლის გაგრძელება და 10 კლასის ატესტათით ნორმალურ სამუშაოზე მას არ მიიღებდნენ. თვითონაც ვერ მიხვდა როგორ დაიმორჩილა საკუთარი თავი, როცა გაცნობიერა, რომ ცოლი მისთვის ყველაფრისთვის იყო მზად, მზად იყო სხვისი ნაჭამი ჭურჭელი ერეცხა და იატაკი ეწმინდა რათა საჭმელი ეყიდათ, საკუთარი თავის სიძულვილი უფრო გაუღვივდა ირემაძეს და მკაცრად დაჭექა.
-არა. თან ცდილობდა როგორმე მყარად მდგარიყო
-მაგრამ მე მინდა, ხომ იცი ჩვენ გვჭირდება
-არა მეთქი გოგო, არა გესმის? სახლში დაეტიე ეგღა მაკლია იქეთ აქეთ იღოღიალო. იმხელაზე ღრიალებდა ირემაძე, რომ ამაშუკელს კინაღამ ხელმეორედ წასკდა ცრემლები მაგრამ თავი შეიკავა, არასდროს აჩვენებდა ირაკლის, რომ მისი მიზეზით ტიროდა.
- ირაკლი უკვე ზედმეტებია, ამდენი ხანი ვითმენდი და ახლა აღარ მოვითმენ, რასგავს ეს?თუ ბრძოლაა ერთად უნდა ვიბრძოლოთ, მთავარია ერთად ვიყოთ და ყველაფერს გადავლახავთ.
-არ მჭირდები, წადი გესმის წადი, მომშორდი.
-რატომ გინდა ადამიანო ჩემი წასვლა, ხომ იცი რომ ასე უფრო ცუდი იქნება, რას დაემონე მაგ შენს სუსტ ნერვებს? რას ჩაიბეჭდე თავში, რომ მე შენს გარეშე ბედნიერი ვიქნები და მსგავსი სისულელეები ? ირაკლის ანცვიფრებდა ისე ლაპარაკობდა ამაშუკელი, თითქოს იცოდეს ირაკლის მიზანი და მის ჩანაფიქრს ხვდებოდეს, მხოლოდ ბოლო სიტყვებს კიდა სმენა
-მაინც ვიმუშავებ
-არ იმუშავებ.სამზარეულოში წასული უკან შემოაბრუნა ირემაძემ და მხრებში მაგრად წაავლო ხელები
-არ იმუშავებ გესმის? და საიდან მოიტანე ეგ სისულეები? უბრალოდ მე შენ აღარ მიყვარხარ ესაა და ეს, სხვა მიყვარს აბა რა გეგონა? სულ მეყვარებოდი? შენნაირი ღლაპი მეორე არ მოიძებნება. თვითონაც ვერ აცმობიერებდა რას ლაპარაკობდა ბოღმა შეპყრობილი და რეალობას თამუნას ხელმა დააბრუნა, რომელიც ლოყაზე მოხვდა. იმდენად გაღიზიანებული და დამონებილი იყო ნერვებს, რომ საყვარელ ქალს ხელი გაარტყა. ალბათ იტყვით როგორ უყვარს თუ ეგ გააკეთაო, მაგრამ უყვარს, დიახაც უყვარს, როცა დაინახა ქალის გახეთქილი ტუჩი თავი საბოლოოდ არარაობად აღიარა და გარეთ გავარდა,ყველაზე მთავარი შენ თავთან შეცდომის დაშვებაა,ყველაზე დიდი შეცდომა კი სიმხდალეა,რომელსაც გვიან ნანობ...ეს შეგრძნება უბრალოდ კლავს ადამიანს,ყოველთვის წარუშლელ კვალს ტოვებს...ალბათ სიკვდილამდეც კი. მისი საყვარელი პარკის ხის ძირში ჩამოჯდა და გვერდით დაგდებული ბოთლის ნამსხვრევებით მარჯვენა ხელის გული უმოწყალოდ დაისერა, უაზროდ იჯდა და ვერც გრძნობდა ხელის ტკვილს გულისტკივილთან შედარებით, ეს ტკივილი არაფერი არ იყო. ხელიდან სისხლო წურწურით მოსდიოდა სხეულიც გამოფიტვოდა და სადაცაა თვალებს მილულავდა ტელეფონის ხმა რომ გაიგო, არიცოდა რატომ, მაგრამ იმწამს ძამაკაცის ნომერი რომ დაინახა გული აუფრთხიალდა, 2 წლის მიტოვებული მეგობარი ყოველ დღე ურეკავდა, იმ იმედით რომ ოდესმე უპასუხებდნენ.
-გისმენ ნიკუშ
-იკა... იკა... ირაკლი სად ხარ, როგორ ხარ? რას შვრები?
-ნიკუშ მჭირდები, პარკში ვარ .ეს თქვა და იქვე მიწაზე უსულოდ გაიშხლართა ტელეფონი კი ხელიდან გაუვარდა. პარკში მისულმა ძმაკაცი ასეთ მდგომარეობაში, რომ დაინახა თავი ძლივს შეიკავა,რომ არ ეღრიალა. სასწრაფოში დარეკა და ძმის სხეულს მაგრად აეკრო, ამხელა კაცს ტირილი აუვარდა და ბოლოს, რომ ვეღარ გაძლო არაადამიანურაად იღრიალა .მალევე გადაინაცვლა პარკიდან საავაადმყოფოს მოსაცდელში არავის ურეკავდა არუნდოდა ვინმე აენერვიულებინა, თუმცა ექიმების უპასუხობა აგიჟებდა, ცოლი ექიმი ყავს და კარგად ერკვევა ასეთ საქმეებში,იცის ირაკლის ბევრი სიახლო თუ აქვს დაკარგული ვერ გადარჩება. უკვე ორი საათია ექიმი გაკერვით ოპერაცოებს ასრულებს და ნიკა უმოქმედობისგან ლამისაა გაგიჟდეს, ბოლოს ვერაფერი, რომ ვეღარ იღონა ჯიბიდან დანა ამოიღო და მარჯვენა ხელის გული ზუსტად ისე დაისერა, როგორც ირაკლის ქონდა. იჯდა ასე ხელ დასერილი ექთნის კაბინეტში, რომელიც მისი ხელის დამუშავებას აპირებდა და სულაც არ სტკიოდა ხელი, პირიქით ეს ტკივილი გულის ტკივილს უხშობდა, იცოდა ეს ტკივილი არაფერი იქნებოდა, იმასთან შედარებით რასაც მისი ძმაკაცი განიცდიდა, თუმცა მაინც კმაყოფილი იყო იმით, რომ იმ ტკივილის ნახევარს მაინც გრძნობდა, რასაც მისი ძმაკაცი. უკვე იცის, რომ ირაკლი კარგადაა და გულიც დაწყნრებული აქვს, ერათადერთი რაც ანერვიულებს ძაკაცთან მოსალოდნელი საუბარია, არიცის რატომ, მაგრამ ფიქრობს რომ ძმაკაცისგან მოყოლილი რეალობა შეაშინებს, ან უდიდეს და ღრმა ტკივილს მიაყენებს.
გაშტერებული უსმენდა ნიკუშა მის ძმაკაცს და ვერ იჯერებდა რომ ყოველივე ეს მხოლოდ იმის ბრალი იყო, რომ ირაკლის სუსტი ნერვები ჰქონდა და ამ მომენტში ახლოს არავინ მიიკარა.
-შენ.. შენ... შენ არ ხარ ნორმალირი, სულ გაგიჟდი შე**მა? რას ქვია უნდა წავიდეს ტო? ტიპმა რამდენი აიტანა ხვდები ? შენს გამო ამდენ რამეზე თქვა უარი და შენ გაიძახი უნდა წავიდესო? გგონია უშენოდ ბედნიერი იქნენა ? მართალი გითხრა თამუნამ, არახარ მართალი ირაკლი, თქვენ ერთად უფრო გადაიტანთ ყველაფერს. არა რა როგორ გცემო ახლა? ან მე რატომ მიმაგდე ტო? მხოლოდ იმიტორო გეგონა ვერ გაგიგებდი? რამხელა ეგოსიტი ხარ ტოო, ყველაფერი რო შენში ჩაკალი, არა რა ახლა კოშკა უნდა იყოს აქ ერთს მაგრად მოგდებდა.
-არ უნთხრა რა არაფერი
-არვეტყვი ტო, მაგრამ შენი ძმაკაცები და მისი შილები მხოლოდ იმიტომ მიაგდე, რომ ცყდად იყავი და გეგონა მათთვის ზედმეტი იქნებოდი აზრობ? ახლა მომისმინე, რომ გამოგწერენ წამოეთრევი და ფსიქოლოგთან ჩაეწერები, მერე თამუნას შემოირიგებ მერე მეც და კოშკაც კრედიტს გამოვიტანთ, ვალს გადავიხდით და სხვაგან დაიწყებ მუშაობას კარგი? ყველაფერი კარგად იქნება
-მადლობა ნიკა
- გავედი ახლა სანამ მოგდე, აბა ჰე წავედი მე და თავს მიხედე, მალე მოვალ. გავიდა თუ არა პალატიდან მისი ძაკაცი, იმწამსვე დასერიოზულდა ირემაძე და თავის საქციელებს ჩაუფიქრდა, შერცხვა თავისი თავის ,შერცხვ,ა იმდენად სუსტი აღმოჩნდა, რომ პირველივე დაბრკოლებისას გატყდა, ამხელა პაწაწინა გოგოს ამდენი ტკივილი მიყენა, მშობლებს, დას დიშილებს, ყველას აწყენინა, ყველას, თუმცა გამოსწორდება, ,უცილებლად გამოსწორდება, შეძლებს მისი გოგოს, მისი ღიმილის გამო ,მისი ბედნიერების გამო. ამ ფიქრებში იყო როცა მალევე ჩაეძინა. ექიმმა 2 კვირა უნდა იწვესო. თამუნასგან არაფერი ისმოდა და ირაკლი იძაბებოდა, რამდენჯერმე შეამჩნია ძმაკაციც, რომ დაძაბული იყო თუმცა არ იმჩნევდა, ან იქნებ არ სურდა შეემჩნია, არ უნდოდა დრო დაეკარგა და ფსიქოლოგს იქვე ესაუბრებოდა, კარგად მიდიოდა მისი საქმეები, უკვე გამოსწორების პირას იყო უბრალოდ თვეში ერთხელ უნდა მისულიყო ფსიქოლოგთან და შეძლებდა თავის კონტროლ. სახლში დაბრუნებულს უჩვეულო სიჩუმე არ ესაიმოვნა, თავიდან რაღაც აზრმა გაუელვა, თუმცა სასწრაფოდ გააქნია თავი ცუდი აზრების გასაფანტად. რაც უფრო დგამდა ნაბიჯებს სახლის სიღრმეში, ტკივილი იმატებდა, თავიდან ფეხის გულები ასტკივდა, შემდეგ ტკივილიმა მეტასტაზების მსგავსად იწყო ზევით ამოსვლა და საბოლოოდ დაცარიელებული კარადა რომ დაინახა, მაშინ მოედო მთელ სხეულს. იქვე დადებული წერილი, რომ ხელში აიღო თვალებში ჩამობნელებული ჰქონდა, ვერ კითხულობდა, ასოებს ვერ ამჩნევდა ვერც კი გააცნობიერა ისე ჩამოუგორდა ცრემლები, ყველაფერს ის ამწვავებდ,ა რომ იცოდა ყველაფერი მისი ბრალი იყო ,თავიდანვე უნდა მოეყოლა თამუნასთვს ყველაფერი და ერთად უნდა გამკლავებოდნენ ყველაფერს, თუმცა ვერც ეს შეძლო, ვერ შეძლო მისი ტკივილი საყვარელი ადამიანისთვის მოეხვია თავს. თვალები მაგრად დახუჭა და გონებაში უკუთვლა დაიწყო, ასე თავს იმშიდებდა, უკვე საგრძნობლად, რომ დაწყნარდა ფურცელს დახედა და ზედ დაწერილ მხოლოდ ერთ სიტყვას რომ წააწყდა ოდნავ შებარბაცდა, ერთი ხელი საწოლს დაადო, მეორე ხელი გულზე მიიჭირა იცოდა, მიხვდა, რომ წავიდა მაგრამ ქაღალდზე დიდი ასოებით დაწერილმა "წავედი" ყველაფერი ჩაუწვა. მიხვდა რომ უკვე საკმაოდ გვიანი იყო და ვერაფერს გააწყობდა, იცოდა დამნაშავე, რომ იყო, თუმცა ვერ ამართლებდა, არ შეეძლო გაემართლებინა, ადამიანი, რომელმაც ამდენი გაუძლო, ამდენი ითმინა და ბოლოს როცა გაიგო, რომ ქმარი ფსიქოლოგთან დადიოდა და ყველაფერი კარგად იყო, დაკრა ფეხი და წავიდა, აი ასე უბრალოდ ყოველგვარი ახსნის გარეშე წავიდა. წავიდა და ყველაფერი თან გაიყოლა ირაკლის გულის ჩათვლით. იატაკზე ჩაჯდა ირემაძე და შეკავებულმა ნერვებმა მაშინ უმტყუნა ფურცლის უკან მიჯღაპნილი "მიყვარხარ", რომ დაინახა ამჯერად ვეღარ გაძლო და ხმამაღლა იღრიალა, კიდევ ერთხელ შეიპყო თავის მოკვლის სურვილმა, პირველად ხომ მაშინ როცა გოგონას დაარტყა, მეორედ ახლა, თუმცა მალევე შეიკავა თავი ფეხზე წამომდგარმა "დავიბრუნებო" მტკიცედ ჩაილაპარაკა და ამაშუკელს დაურეკა, არ პასუხობდა გოგონა. რამდენიმე დღე ასე ურეკავდა, წერდა, არავითარი პასუხი, ვინ მოთვლის რამდენჯერ მიწერა გოგონამ მოდი წამოგყვებიო, მაგრამ უშედეგოდ, მისული ირემაძე ბინების წინ იჯდა და ელოდა, წვიმაში, ქარში, სიცხეში რა ამინდიც არ უნდა ყოფილიყო, თუ გოგო მიწერდა, მიდიოდა ბოლოს სისტემატიური, რომ გახდა ეს ტყუილი აღარ მივიდა.ნომრები გამოცვალეს, სახლებიც, გოგომ თმა შეიღება, ბიჭმა სამსახური იშოვა, გოგომ მეგობრები შეიძინა, ბიჭმა დაიბრუნა და ოჯახთან დაამყარა კარგი ურთიერობა, გოგომ საქართველო მოიარა, ბიჭი საქართველოსაც გასცდა, გოგო დაქალდა, ბიჭი დაკაცდა, გოგო დის მანქნით დადიოდა, ბიჭი მოტოციკლს დააქროლებდა. გოგო მოწონდათ, გოგოს არა, ბიჭი მოწონდათ, ბიჭს არა, გოგო შეუყვარდათ გოგოს არა, ბიჭი შეუყვარდათ ბიჭს არა.

88888
2 წლის შემდეგ
საშინელი სიცხე იყო, ტრასაზე შავი მოტოციკლი სწრაფად მიქროდა, შორიდან მისი მძღოლი გიჟი გეგონებოდათ. უცებ კაფედან გამომავალი გოგოები დაინახა და მოტო მკვეთრად დაატორმუზა, გაშეშდა ,გული აუჩქარდა და ვერ მიხვდა რა გაეკეთებინა, თვითონაც ვერ გაიაზრა ისე დაუძახა სანატრელს
-ჰეი დადუნი
გოგონას ეგონა მომესმაო და არ გამოუხედავს
-დადუნიი. კიდევ ერთხელ დაუძახა ბიჭმა
ამჯერად გოგონა მოტრიალდა, თვალებში განცვიფრება და სიყავრული ჩასდგომოდა, ბიჭს თავისდაუნებურად გაუღიმა და ხელიც დაუქნია, შემდეგ შეტრიალდა და ახლად მოსულ ავტობუსში ავიდა. ჯერ კიდევ განცვიფრებული იჯდა ერთ ადგილას ირემაძე და კიდევ ვერ იაზრებდა 5 წუთის წინ მომხდარ ამბავს, თან ფიქრობდა, ფიქრობდა რაიქნებოდა თამუნა რომ არ „მოეტაცა“? რაიქნებოდა, რომ დაეცადა? რაიქნებოდა ნერვებისთვის, რომ ემჯობინება? ანდა რაიქნება მომავალში? ვინ იცის? არავინ. ერთადერთი რაც იცის ირემაძემ, არის ის რომ ეს პატარა სიფრიფანა გოგო ახლა იმაზე მეტად უყვარს, ვიდრე ოდესმე და ახლა, როცა ამდენი ხნის შემდეგ ისევ დაინახა ის და მისი ღიმილი, მიხვდა რომ მხოლოდ მისი ღიმილისთვის ღირდა ცხოვრება მხოლოდ ამისთვის.




ეს არის ჩემი წვალების შედეგი,ვეცადე ისეთ გამომსვლოდა როგორიც მინდოდა ამბავი რეალობაზეა აგებული ძალიან გთხოვთ წაიკითხეთ და შემაფასეთ არ დაიშროთ კომენტარები
პ.ს უყვარხართ კოტ'ს