ოდესღაც დედამიწაზე იყო კუნძული, სადაც სულიერი ფასეულობები ცხოვრობდნენ. ერთხელ შეამჩნიეს, რომ კუნძული ნელ-ნელა იძირებოდა. ყველა ფასეულობა თავის გემზე ავიდა და გაცურეს. კუნძულზე მხოლოდ სიყვარული დარჩა. იგი ბოლო წუთამდე ელოდებოდა... ბოლოს კი მასაც მოუნდა კუნძულის დატოვება.
მაშინ მან სიმდიდრეს დაუძახა და წაყვანა თხოვა, მაგრამ სიმდიდრემ უპასუხა:
- ჩემს გემზე ბევრი ოქრო და ძვირფასეულობებია, შენი ადგილი აქ არ არის.
როცა გვერდით სევდიანობის გემმა ჩაიარა, სიყვარულმა მასაც სთხოვა, რაზეც სევდიანობამ უპასუხა:
- მაპატიე, სიყვარულო, მე იმდენად სევდიანი ვარ, რომ მუდამ მარტო უნდა ვიყო.
მაშინ სიყვარულმა სიამაყის გემი შეამჩნია და მასაც სთხოვა დახმარება, მაგრამ მან უთხრა, რომ სიყვარული ჰარმონიას დაარღვევდა მის გემზე. გვერდით სიხარულის გემი გამოჩნდა, მაგრამ იგი ისე გართული იყო მხიარულებით, რომ ვერც კი გაიგონა სიყვარულის ხმა.
უცებ უკნიდან ხმა შემოესმა:
- წამოდი სიყვარულო, მე წაგიყვან.
სიყვარული შებრუნდა და მოხუცი დაინახა. მან იგი ნაპირზე გაიყვანა, როცა მოხუცმა გაცურა, სიყვარული გონს მოეგო, მას ხომ სახელის კითხვა დაავიწყდა.
მაშინ მიმართა ქვეცნობიერს:
- მითხარი, ვინ გადამარჩინა? ვინ იყო ეს მოხუცი?
- ეს დრო იყო.
- დრო? - გაუკვირდა სიყვარულს. - კი მაგრამ რატომ მიშველა.
- იმიტომ რომ მხოლოდ დრომ იცის, თუ როგორი მნიშვნელოვანია სიყვარული ცხოვრებაში.