დილით ჩემი ძმის ყვირილმა გამაღვიძა:
-სალიტააა
-რა გაღრიალებს?
-სკოლაში არ მიდიხარ?
ვაიმე სკოლა სულ არ მახსოვდა, წამოვფრინდი ლოგინიდან ,საათს შევხედე ცხრის ნახევარი იყო. ავდექი რაც ხელში მომხვდა ჩავიცვი და სკოლისკენ გავიქეცი.
ხო, მართლა მე სალომე ვარ (სალიტა) დადიანი, 16წლის 11კლასში, ვარ მაღალი, ცისფერ თვალება, მაქ გრელი შავი თმები, ხორბლის ფერი კანი და სქელი წითელი ტუჩები. მყავს 2 ძმა ანდრია 21 წლის და გაბრიელი 22 წლის, მამა ლევანი 43 წლის. დედა 5წლის ვიყავი, რომ დაიღუპა. არ მახსოვს მისი სახე მაგრამ მეუბნებიან გავხარო. და რადგანაც სულ მამაემი და ჩემი ძმები მზრდიდნემ გავიზარდე ბიჭივით. ჩემი ოჯახი შეძლებულია, და ამიტომ არასდროს არაფერი მაკლდა. ნუ ამას რა მნიშვნელობა აქვს.
სკოლაში მოვრბოდი. კლასში ჯერ მასწავლებელი არ იყო სესული, გამიხარდა და ჩემი ადგილისაკენ გავეშურე და რას ვხედავ ვიღაც ჩერჩეტი წამოსკუპებულა ჩემს მერხზე.
მივედი მხარზე დავადე ხელი
- ეე ლამაზო ბიჭო, ეს ჩემი ადგილია, გადასკუპდი აქედან.
-როგორ? (დაკვირვებით შემომხედა)
-ადექი დროზე. (დავუყვირე)
-ეს ვინაა? (გიოს გადახედა)
გიო ჩემი ძმაკაცი იყო. ბავშვობიდანვე ერთად ვიზრდებოდით.
-ოო ესაა თუა (გაეცინა გიოს)
- ეე ცინცულ ეს უკვე ჩემი ადგილია. (გამიღიმი და თვალი ჩამიკრა)
უხხ, როგორ გავმწარდი თან რაო? ცუნცულო?ეხლა ცემ თავზე პასუხს არ ვაგებ.
-ცუნცულა ბებიაშენია.
ეს ვუთხარი, მაისურზე მოვკიდე ხელი და დაბლა გადმოვაგდე. ადგა მაიკა გაიფერთხა, მომიახლოვდა და დამიყვირა
-შენი თავი ვინ გგონია გოგო?
-ვაიმეე ეხლა შენ მე დამიყვირე?
-ხო, მამიკოს გოგოვ.
ამაზეც გავბრაზდი, ხელში ჩანთა მეჭირა, მოვუქნიე და პირდაპირ სახეში ვთხლიშე.
ამ დროს მასწის ხმა გავიგე
-დადიანი ! რა ხდება? შენ რა ახალ მოსწავლეს ურტყამ?
-არა ვეფერები. (და გავუღიმე)
-გამომყევი დირექტორთან.
დირექტორთან ევედით:
- ოხ, დადიანი დილიდან იწყებ?
-ვცდილობ. (დავიკრიჭე)
სიმართლე გითხრათ, კარგი მოსწავლე ვარ, მაგრამ ვერ მიმორცილებენ. დირექტორი ჭირვეულსაც მეძახის. კარგად რომ ვსწავლობ სკოლიდანაც არ მაგდებენ, თან კერძო სკოლაა და ფულის დაკარგვა არავის აწყობს, ამიტომ მიტანენ.
-იხუმრე იხუმრე.
მერე მასწავლებელს მიუბრუნდა:
-ეხლა რა დააშავა?
-ახალ კლასში, რომ შევედი ახალ მოსწავლეს სცემდა კეროდ სახეში ჩანთას ურტყამდა.
-დადიანი ასე იყო?
-ნაწილობროვვ...
-როგორ ნაწილობრივ?
-ყველაფერს გეტყვით..
ნუ როგორც იყო მოვყევი, შენიშვნა მივიღე და კლასში დავბრუნდი. ჩემს ადგილზე დავჯექი რომელიც ომის შედეგად მერგო.
-რაო რა გითხრა დირექტორმა? (გიო)
- ჩემმა დანახვამ გაახარა. და ეგრევე შენიშვნა და აქტის ფირცელი მატაკა. ისე მგონი იუბილეა მეასე აქტია ავღნიშნოთ. (გამეცინა)
მერე ახალ მოსწავლეს გავხედე თვალს არ მაშორებდა.
-ეს დებილი რატომ მიყურებს?( გადავჩურჩულე გიოს)
-მგონი მოწონხარ.
-უჰ ესღა მაკლდა. რა თქვა რომ გავედი?
-იკითხა შენი ვინაობა და მერე თქვა ლამაზიაო.
-ოჰ. ახალი ამბავი.
მერე გაკვეთილებს დავუბრუნდი. ის დებილი სულ მე მიყურებდა. რომ დავაკვირდი არ იყო ცუდი გარეგნობის. მაღალი, შავი თმით, უხეში ნაკვთებით, შავი თვალებით, უხ რა გამოხედვა ქონდა. მწვავდა. რომ შემატყო ვუყურებდი გამიღომა. ოჰ ამ დეგენერატს რაღიმილი ჰქონია. მე საპასუხოდ დავეჭყანე და დაფისკენ გავიხედე. სკოლიდან რომ წამივედი სახლში ავედი მერე ნინიც (ჩემი დაქალი) ამოვიდა ჩემთან.
-გოგო იმ ახალ მოსწავლეს მოეწონე მგონი?
-საიდან იცი?
-რა საიდან მოვიდა დღეს ჩემთან და შენზე შემეკითხა.
-და შენც ყველაფერი უთხარი ხო?
-არა ეგრე მიცნობ. ვუთხარი თუ რამე გაინერესებს ხვალ სკოლაში კითხე თქო. და ალბათ მოვა ხვალ.
-აჰა. გასაგებია. ანუ არ იცის ვინ ვარ ჯერ.
-არა.
-მალე გაიგებს. (და ირონიულად გავიცინე)
მერე ნინიმ მასზე მომაწოდა ინფორმაცია. ესეიგი ალექსანდრე ჯავახიშვილი, 16წლის, კალათბურთელი, უკრავს გიტარაზე, ადრე ინგლისში ცხოვრობდა მაგრამ საქართველოში დაბრუნდა და ჩვენ სკოლაში გადმოვიდა.(და არის სიმპატიური გავიფიქრე ჩემთვის) და გამეცინა.

გავაგრძელო???