-შენთან მინდა
-იქ კარგი არაა
-შენთან ერთად ყველაფერი კარგია
-ნუ მაბრაზებ, შენ აქ იქნები
-მე შენს გარეშე არ მინდა არაფერი
-მაპატიე ჩემო კარგო, ხო იცი ეს გარდაუალია ...
-კი მაგრამ...
-უბრალოდ შემპირდი რო კარგად იქნები
-არ შემიძლია!
-შეხედე ამ აპარატს, მალე შეჩერდება წრიპინი და გადაბმულ ხაზებს დაინახავ, მაგრამ არცკი გაბედო ცუდად იყო, პირიქით ბედნიერი უნდა იყო! მე შენ გვერდით ვიქნები ყოველ წუთს და წამს.
-მე შენს გარეშე ვერ ვიარსებებ
-შენ უნდა იპოვო ვინმე კარგი ადამიანი და ბედნიერი უნდა იყო, ისე მშვიდად ვერ წავალ, იცოდე არასდროს არ გაპატიებ, დამპირდი ჩემო ფერია რომ სულ კარგად და ბედნიერად იქნები
-ვერ დაგპირდები ეს შეუდძლებელია
-გინდა მაწყენინო ?
-შენ უკვე მაწყენინე 
-არ იტირო გთხოვ , ბედნიერი იყავი და მუდამ გახსოვდეს რო მიყვარხარ სულის გავლით გულამდე
-ვიპოვი გეფიცები ვიპოვი და ჩემი ხელით გავუთხრი საფლავს!
-არ გაბ....ტუუუუ ტუუტუუ
აპარატმა წრიპინი შეწყიტა, გაქვავებული ვიდექი და დავყურებდი საყარელი კაცის სხეულს რომელიც უსულოდ იწვა. ბოლო ხმაზე ვყვიროდი, ვღრიალებდი მაგრამ ვერაფაფრით ვერ ვუშველე გაყინულ სხეულს. ჩაეხუტე გულში ჩავიკარი, საკმაოდ დიდი ხანი ვიკავი ასე შემდგებ მეგობრების ხმამ მომიყანა გონს , ოთახიდან გამიყანეს და ჩემ დამშიდებას ცდილობდმემ თუმცა ამაოდ. ვისაც ეს ტკივილი არ განუცდია ის ვერასდროს გაიგებს თუ როგორ ვიტანჯებოდი, 1 თვე გავიდა მე კი გაუნძრელად ვიწექი არც ჭამა მინდოდა და არც არაფერი მე მხოლოდ ჩემი ბიჭი მინდოდა რომელიც დავკარგე. მის დასაფლავებაზეც კი ვერ წავედი ძალა არ მეყო, დღეს მის გარდაცალებიდან 1 თვე გავიდა გადაწყიტე წავსულიყავი და მთელი დღე მასთან გამეტარებინა, ასეთი ახალგაზრდა რატომ წამართვა ღმერთმა ! გაბედნიერებაც კი ვერ მოვასწარი თუმცა არასდროს დავივიწყებ იმ წლებს რომლებიც მასთან ერთად გავატარე. შავი გრძელი კაბა ჩავიცვი და სახლიდან ისე გავედი რომ არავის არ შეეჩნია, ფეხით გავუყევი და მივედი იმ ადგილას სადაც უამრავი ადამინიას სხეული ესვენა, სანდროს სურათსაც მალევე მოვკარი თვალი და იქით გავიქეცი მის სურათთად ჩავიმუხლე და მთელი გულლით და სულით ვბღაოდი... „ვერ გისრულებ პირობას, არ შემიძლია შენს გარეშე არცერთი დღე არ მინდა, წამიყანე შენთან წამიყანე.“ ბოლო ხმაზე ვყვიროდი, თითქოს გამიბრაზდა და თავისი ემოციების გადმოსაცემად დაიგრუხუნა, მერე კიდე კოკისპირული წვიმა დაიწყო, ისე დამაღამდე ვერცკი გავიაზრე. მციოდა, ძალიან მციოდა მაგრამ არ ვაპირებ წასვლას, სანდროსთამ მინდოდა. დილით მზის სხივებმა მომჭრა თვალები, დასიებული თვალის ქუთუთოები ძვლის დავაშორე ერთმანეთს, სულ სველი და გაყინული ვიყავი მაგრამ ეგ არ მანაღვლებდა, იგივე პოზა მივიღე და ძილი გავავრძელე, ცოტა ხანში შეხება ვიგრძენი სხეულზე, ცდილობდა გამოეღვიძებინე მაგრამ უშედეგოდ სიზმრებში სანდუშას ვხედავდი და თვალების გახელა არ მინდოდა.
-გოგონა თვალი გაახილეთ კარგად ხართ?
-...
-პასუხი მაინც გამეცით.
თვალები ფრთხილად გაავახილე და დავაკვირდი ჩემს წინ ჩამუხლულ სხეულს, თვალების დახუჭვას ვაპირებდი როცა მთხოვა თვალები არ დამეხუჭა, მე ტირილი დავიწყე ხელში ამიყვანა და გამიყანა იქიდან, მანქანაში ჩამსვა, მე ერთ წერტილზე მქონდა თვალი მიშტერებული და ხეების შრიალს ვაკვირდებოდი თითქოს ჩემთვის რაღაცის თქმა სურსა მაგრამ ვერ ახერხებდა.
-გთხოვთ ხმა გამეცით, გთხოთ!
-სანდრო ჩემი სანდრო...
-არ იტიროთ გთხოვთ , სად წაგიყანოთ?
-სახლში
-სად ცხოვრობთ?
- არ მახსოვს
-როგორ არ გახსოვს ?
-არა არ მინდა იქ, სანდრო იქ არაა , არც მე არ მინდა , რატო წამომიყანეთ? მე იქ მინდოდა იქაა ჩემი ადგილი, ცუდი ხარ შენ ცუდი , შენ წამომიყვანე არ უნდა წამოგეყანე..
-დამშვიდდი გთხოვ, ჩემთან წაგიყვანთ..
ხმა არ გამიცია ისევ ფოთლებს მივაშტერდი და ვერ გამეგო რა უნდოდა , ნუთუ ეს ბიჭი სანდრომ გამომიგზავნა, მე ხომ ვუთხარი რომ სხვა არ მინდოდა, ბორიტი ხარ სანდრო შენთან არ წამიყანე. უცებ მანქანა გაჩერდა ულამაზესი სახლი ჩანდა მაგრამ ეს ჩემი არ იყო, თვალები დავხუჭე და მინას თავი მივადე.