არ მჯეროდა, ნუთუ იმიტომ მითხრა სოფომ რომ სახლში ჩემი დაბრუნება უნდა,მაგრამ არასოდეს მოვუტყუებივარ,თან ჩემი თავი დაიფიცა,-ვბურდღუნებდი ჩემთვის
-ვა,რძალო ამ დილა ადრიან ბზრიალებ ტო?
-ეჰ,ნიკა ეგ თქვენი რძალი მალე გაგიფრინდებათ,-ჩავილაპარაკე ჩემთვის
-რათქვი ლიზაზუ?
-არაფერი ნიკოლოზ და შენც ლიზაზუთი უნდა მომმართო?
-ეე, ლიზუ რაიყო რა ხასიათზე ხარ,თან ეს ფორმალური მომართვა როდიდან?,-ჩაილაპარაკა ნაწყენმა
-ვაიმე ნიკა უკვე მაბრაზებ,მაცადე თუ შეიძლება
-რა დაემართა ამას?-მიუბრუნდა ბიჭებს,იმათმაც მხრები აიჩეჩეს
-არაფერი არ დამემართა,უბრალოდ..
-უბრალოდ ცუდად ეძინა,-თქვა ალექსმა და გამიღიმა
-მე ხო ისა..-ოღონდაც ლოყები არ ამიწითლდეს,ოღონდაც ახლა არა
-ჩემი ბავშვი,ეგ ვარდისფერი ლოყებიც გიხდება,-მითხრა დაშუბლზე მაკოცა.ბიჭებისკენ გავაპარე მზერა,თვალებგაფართოებულები გვიცქერდნენ
-მოეშვით ბიჭებო,ახალი ამბავი მაქვს,მე და ლიზას მალე ქორწილი გვექნება,-თქვა და ჩემსკენ შემოტრიალდა.ბიჭებს არანაირი რეაქცია არ ქონდათ,თითქოს უკვე დიდი ხანია რაც ეს ამბავი იციანო.მეც გავიღიმე და მისკენ გავიწიე,მაგრამ ვერ გავბედე ჩახუტება უკანმოუხედავად გავვარდი ოთახისკენ,გზაში მესმოდა ბიჭების ფრაზები: "არგშია ლიზუ?","სადმიდიხარ გოგო მოდი აქ" და ბევრი სხვა,მაგრამ რაც გუშინ მოხდა,რაც საერთოდ ხდებოდა ჩემ თავს მის უბრალოდ შოკი იყო ჩემთვის,ახლაც სიზმარი მგონია და სულელი ბავშვივით ვტირი,ყველაფერს ვლეწავ რაც ხელში მომხვდება
-ლიზა რაგჭირს,-მომვარდა თვალებგაფართოებული ალექსანდრე
-შემეშვი,უბრალოდ თავი დამანებე,-რაც შემეძლო ხმამაღლა ვყვიროდი
-გოგო გადაირიე? რა დაგემართა?
-არ მინდა გაიგე არა..
-რა არ გინდა? არ მითხრა რომ,ნუთუ ნანობ?
-არ შეგიძლია სახლში წამიყვანო?-ვუთხარი და თვალებში ჩავხედე
-ლიზა ნუ გადამრევ ახლა
-გთხოვ..
-ანუ გუშინ მომატყუე ხო?,-მომვარდა და ხელები ჩამავლო,-მითხარი,იცოდე ჩემს თავზე პასუხს არ ვაგებ
-გამიშვი მეტკინა,-ამოვიკნავლე და თავი დავხარე
-მომატყუე ხო?,-თქვა და ხელი ნელა შემიშვა
-არა,არაა..
-აბა რამოხდა?
-უბრალოდ წასვლა მინდა..
-წადი
-რათქვი?
-რაც გაიგონე,წადითქო,-ხელით მანიშნა კარებისკენ
-ვიცოდი..
-რა იცოდი გოგო ნუ გადამრიე, რა იცოდი
-ნახვამდის ალექსანდრე..