ყოველთვის მიჭირდა რამის დაწყება,ახლაც ასე ვარ არ ვიცი რა დავწერო,ბანალური ვიქნები და ამ მოთხრობას დავიწყებ ასე :
ნია - 18 წლის მარტოხელა გოგონაა,მარტოხელა სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით , მამა 1992 წელს დაეღუპა ომში როდესაც ნია ჯერ კიდევ 5 წლის იყო,დედა 2001 წელს ყაჩაღური თავდასხმის დროს სასტიკად აწამეს და სისხლისგან დაიცალა,მშობლების გარდა მას არავინ ჰყავდა ,14 წლის გოგონა შეეგუა ბედს, მიუხედავად ათასი ტკივილის,მძიმე ბავშვობისა და აწმყოსი ის მაინც გულთბილ და მიამიტ გოგონად რჩებოდა,საყვარელი ქცევებით,დიდი შავი თვალებითა და გრძელი ,სწორი შავი თმით. 14 წლისამ მუშაობა დაიწყო თბილისის რომელიღაც სასტუმროში ჭურჭლის მრეცხავად,ღამეებს ათენებდა და სასკოლო მასალას სწავლობდა რადგან გამოცდების ჩაბარება შესძლებოდა,ისე დაამთავრა 17 წლის ნიამ სკოლა ,იქიდან ერთი მოგონებაც კი არ გამოჰყვა,თუმცა ამას არ ჩიოდა,მთავარი იყო რომ შეეძლო საკუთარი თავის რჩენისთვის საკმარისი თანხის შოვნა.
29 ნოემბერი,2005 წელი.
ცივა. იმდენად ცივა რომ სიცივე ძვლებამდრ ატანს.ნისლსა და ლამპიონების შუქში სუნთქვაშეკვრულ ბებერ თბილისს სძინავს უშფოთბელად,მხოლოდ აქა-იქ მოსჩანს შუქი . თხლადჩაცმული ნია ჯიბეებში ხელებჩაწყობილი დადის ხალხისაგან დაცარიელებულ ქუჩაში და უსმენს შოპენის 'გაზაფხულის ვალსს',ოცნებები ერანეთში ერევა,ფიქრები,განუხორციელებელი სურვილები,ტლივილები ერამანეთს ერევიან ,ნიას ეს უფრო მეტად სტკენს თუმცა მაინც არ ჩერდება , "ო,ნიცა ,ნიცა ოდესმე მაინც გავისეირნებ შენს ქუჩებში".
შორიდან ახალგაზრდა მამაკაცის სილუეტი მოსჩანს,ლამპიონის შუქიდან გამოდის, ხელში რაღაც ფურცელი უჭირავს ,უახლოვდება ნიას :
-ქალბატონო,ეს დაგივარდათ.., სწრაფად აწვდის გოგონას ფურცელს და იმავე გზით,მოუბრუნებლად განაგრძნობს სვლას . ნია დიდხანს ვეროდიოდა გონს,შემდეგ დაფიქრდა გაახსედა რომ თან არაფერი ჰქონდა და ლოგიკურია ვერანაირი ფურცელი ვერ დაუვარდებოდა ძირს . შლის ორად გადაკეცილ ფურცელს :" შენ მსოფლიოში ყველაზე ლამაზი ღიმილი გაწვს ნი, გაიღიმე გთხოვ , შენი პოეტი " , ვინ იყო ის ?! ნია მიბრუნდა უნდოდა დაენახა თუმცა ბიჭი აღარსად სჩანდა .

თქვენი აზრი დააფიქსირეთ (სტიმულისათვის) 5 კომენტარი მაინც ჰქონდეს იქნებ:*