დილით როგორც ყოველთვის დემეტრეს კოცნამ გამომაღვიძა. მე შევიშმუშნე რადგან ისე მეძინებოდა არაფრის თავი არ მქონდა.
-მარუს გაიღვიძე რაა-ყურთან მიჩურჩულა მან.
-აუუ არა მაღვიძარა შენს გვერდით არ მჭირდება რაა-ავბუზღუნდი მე და დემესკენ გადავბრუნდი, ძალიან ახლოს აღმოვჩნდით ერთმანეთთან , დემემ არაფრის თქმა არ დამაცადა ისე ადმეძგერა ტუჩებში, არმოდენიმე წამის შემდეგ ხელი ვკარი...
-ამომასუნთქე გიჟო...-დემემ გამიღიმა და მითხრა:
-ამოისუნთქე?-მე თავი დავუქნიე და ალბათ დიდხანს გაგრძელდებოდა ჩვენი ალერსი რომ არა ბავშვის განწირული ტირილი.
-ისე ტირის გეგონება ვიღაცას ახრჩობსო-უკმაყოფილოდ თქვა დემემ.
-რა?-უცბად წამოვხტი ფეხზე და პიჟამოების ამარა მივვარდი ბავშვის საწოლს. როგორც ყოველთვის ის ისევ უმიზეზოდ ტიროდა და ნამდვილად არავინ ახ რჩობდა. ასე იცის ხოლმე გულს გამისკდუნებს და მერე ვითომც არაფერი ჩემს დანახვაზე ჩუმდება.
-გაბოო-გაბუტვის ნიშნად ტუჩები გავბუსხე მე.
-ბავშვი ცოცხალი დაგხვდა და რატომ არ გიხარია?-უკნიდან ხელები მომხვია დემემ და გაიცინა.
-საზიზღარო-ვუყვირე და ოთახიდან გაქცევა ვცადე მაგრამ მხოლოდ ვცადე მისი ხელები მარყუჟივით შემომეხვია, მისი ტუჩები კი ჩემს კისერს შეეხო. დამბურძგლა.
-დემეე ბავშვია აქ-დავაბრეხვე ყველაზე დიდი სისულელე.
-აქ თუ ბავშვია ამ სახლში რამდენი ოთახია..-გამიღიმა და აგრეთ მიბიძგა.
-არა ვიცოდი რომ გიჟი იყავი მაგრამ ასეთი გიჟი არ მეგონე...ვერ ხედავ ბავშვი ტირის უნდა ვაჭამოო...-საწოლთან მივედი, ბავშვიო ამოვიყავნე და ჭამისთვის მოვამზადე.
-მოკლედ რაც გაბო დაიბადა მე აღარც გახსოვარ..-ნაწყენმა ჩაიკლაპარაკა დემეტრემ.
-ეჭვიანობ პატარავ?-ლოყაზე ვუპრწკინე და მერე ნატკენი ადგილი კოცნით მოვურჩინე.
-კიდევ მიპრწკინე რა...-ყელი გამოიწია დემემ.
-შენ ყველგან გამოსარჩენს როგორ ეძებ-გავუცინე და ჩაძინებული პატარა ლოგინში ჩავაწვინე.

-დემე მოხვედი?-გავძახე სააბაზანოდან როცა კარების გაღების ხმა გავიგე.ყელზე მისის სუნთქვა შემომეფრქვია და მივხვდი რომ მოვიდა.
-ვერ ხედავ ბავშვს ვაბანავებ, დროზე მომეხმარე-ჩემი ხმა ბრძანებასავით გაისმა და დემესაც სხვა რა გზა ჰქონდა მომეხმარა... ხო ნამდვილად ''მომეხმარა'', კინაღამ ბავშვს ჩაუხტა პატარა აბაზანაში

როგორც იქნა ჩემმა პატარამ ჩაიძინა და ჩვენც ერთმანეთისთვის მოვიცალეთ:
-დემე დამაცადე რა, 1000 საქმე მაქვს, სახლი უნდა დავალაგო, ვახშამი გავაკეთო ამისთვის მცალია?-ხელი ავკარი რაა თავიდან მომეცილებინა.
-ესე იგი ეს საქმე არაა?-ეშმაკურად გამიღიმა მან.
-დემე კარგი რაა...-თუმცა მე რაც არ უნდა მეთქვა დემე სურვილს მაინც ვერ აისრულებდა რადგან ჩემი პატარას განწირული ტირილი ისევ გაისმა.
-ვაიმეე რა მომაბეზრებელი ყოფილა ეს მამობა...-ისე თქვა ვითომ არასოდეს არ ეთქვს ჩვენი პატარა რომ არ იყოს არ ვიცი რა მეშველებოდაო, ხოდა მეც შევახსენე თავისი ნათქვამი.
-ეგ როცა სძინავს და ჭამს სხვა დროს კი არა..-თავი გააქნია ჩემმა ქმარმა.
-ოჰჰ-ამოვიხვნეშე და ბავშვისკენ წავედი. აბა გაიგჰოს რა არის დედობა...
-მაგრამ მაინც მაგარია რომ ჩვენი სიყვარულის ნაყოფია-ყელზე მაკოცა დემემ და აუსრულებელ ოპცნებებში გადაეშვა.

-აბა სწრაფად იწყება იწყება...-მისაღებიდან მეძახდა ჩემი ქმარი მე კი ბავშვს ვაცმევდი და როგორც გამოუცდელ დედას შეფერის რაღაცას ვცოდვილობდი თან ვჩქარობდი მაგრამ ალბათ გაგიგონიათ ''მოჩქარეს მოუგვიანდესო'' ხოდა მეც მომიგვიანდა კი არა როგორც იქნა გარეთ გავეტიე. ჯეოსელის გათამაშების დაწყების ხმა ისმოდა. დემეს ხელში ჩიფსი მოემარჯვა და დიდი მოლოდინით უყურებდა ტელევიზორს.
-მიიწიე რა..-ავბუზღუნდი, უკმაყოფილოდ ხელი გავკარი და სავარძელში მოვკალათდი.
-შენც არ იყო ეხლა 100 კილო.
-ეს კომპლიმენტად მივიღო?-გავუღიმე დემეს, მოკლედ ასეთი ვარ რა წინადადებას ათასნაირად შევაბრუნებ და ჩემს სასარგებლოდ გავიგებ ხოლმე. ჩემი ხასიათი ზუსტად იცის დემემ და სულ ორაზროვნად მელაპარაკება
-მოიცა მოიცა ნახე პირველი ექვსი რიცხვი ჩვენს ერთ-ერთ ბილეთს ემთხვევა-წამოიყვირა დემეტრემ.
-რა?-თვალები დავძაბე მეც. არ რა ხარბი ცოლ-ქმარი ვართ ფული არ გვაკლია მაგრამ მცირეოდენი ფულის მოგებაცკი გვახარებს.
უცბად ტელეფონმა დარეკა რომელიც ჩემს ქმარს ჰქონდა ხელში ჩაბღუჯული. მე და დემემ კივილი დავიწყეთ რამდენიმეწუთიანი კივილ-წივილის შემდეგ გავიგონეთ რომ ტელევიზორში თქვეს აბონენტი ტელეფონს არ იღებს და კიდევ ვცადოთო. ბავშვი კინაღამ დაბლა დავაგდე და როცა პირველი ზარი გაისმა მაშინვე ხელი დავტაცე ტელეფონს:
-ალო გისმენთ-აჟიტირებულმა ვუთხარი...და მერე არ ვიცი რა მოხდა . როგორც შემდეგ გავიგე 20000 ლარი მოვიგეთ. ხან დემეს ვეუტებოდი, ხან ჩემი პატარა გავჭყლიტე მერე პირიქით და ასე შემდეგ...
მოკლედ ეს იყო ჩემი ოჯახის ერთ-ერთი მშვენიერი დღე და ეჭვი არ მეპარება რომ ასეთი და ამაზე უკეთესი დღეები მოგონებებად ბევრი მექნება ნუ...მომავალში

..........................................................................................

გადავწყვიტე სანამ ახალ ისტორიას დავიწყებდე ეს მოთხრობა დამედო რატომთაც სურვილი გამიჩნდა ერთი ოჯახის ერთი მშვენიერი დღე დამენახვებინა თქვენთვის ანუ გაგრძელება ჩემი ისტორიებისა რომელიც ქოწინებით სრულდება...