11 ივლისი, პარასკევი, ღამის 10საათი.....
დაბადებისდღე... ავარია... სიკვდილი... და დიდი უბედურების დასაწყისი...

...............

თერთმეტის ნახევარზე ლექცია მქონდა , როგორც ყოველთვის ადრე ადგომა არ მიყვარს და ყოველთვის მაგვიანდება , ჩემი წესი არც დღეს არ დამირღვევია და სიზმერბში დაკარგული ათზე მაღვიძარამ გამაღვიძა და რეალობაში დამაბრუნან , ისევ ის დღე დამესიზმრა , ის საშინელი დღე...
-დეეეე კრუასანიიიიიიიიიიიიი
-ყავა?
-ეგეც რა
-ლექცია რომელზე გაქ?
-11ის ნახევარზე და გასაქცევი ვარ
-მერე რა გეკრუასანება ჩამოდი ქვემოთ მალე
კიბეებზე მძიმე ნაბიჯებით ჩავედი
ყავა მოვსვი , კრუასანი ჩავკბიჩე და გარეთ გავვარდი
ქუჩაზე გადავირბინე და უცებ ბახ!!
სახეზე ხელების აფარება მოვასწარი და შემდეგ ხელის შეხება ვიგრძენი
-კარგად ხარ?
არაფერი არ მითქვია სრულ აგონიაში ვიყავი , თვალებს აქეთ-იქით ვაცეცებდი
ჩემს წინ 3ბიჭი იდგა ,ვიცანი ის "ის" იყო...! ვისაც ამდენი ხანი სიზმარში ვხედავდი..
-კი კარგად ვარ - ვთქვი და გავიქეცი
უნივერსიტეტისკენ ავიღე გაზი, არავისთვის არ მიმიქცევია ყურედღება პირდაპირ ელენესკენ წავედი
-დაგაგვიანდა მოდი მალე ეხლა შენი ჯერია, ნინას მერე ხომ შენ ხარ მოემზადე მალე შენ შესვლის დრო იქნება
-ელენეეე ის იყოო იმ საშინელლი დღიდან
-მოემზადე გამოდის პროექტი ხომ თან გაქვს ? შედი მიდი ლიზუ არ ინერვიულო
ელენემ ხელი ისე მკრა უცბად აუდიტორიაში აღმოვჩნდი

ჩემმა ლექტორმა ძალიან ომხიანად გამოაცხადა ჩემი სახელი და გვარი "ლიზი ბაქრაძე"
"ჩემი ყველაზე საშინელი დღე"
"ეს ნახევარი საათი მინდა დავუთმო იმაზე საუბარს რაც ჩემსთვის ყველაზე მტკივნეულია... ალბათ გაგიჩნდებათ კითხვა თუ რატომ მომინდა ამ თემის დაწერა? პასუხი არც მე ვიცი ალბათ მინდოდა ჩემი გულისტკივილი მომეყოლა.. - ტექტის კითვის დროს ვიღაცამ კარები შემოაღო და დარბაზში ხმაურიანად შემოვარდა , ბოდიში მოიხადა და აუდიტორიაში დაჯდა , მე კი თხრობა განვაგრძე - ეს 4წლის წინ მოხდა, 11 ივლისი , პარასკევი , ჩემი მეგობრის დაბადებისდღე იყო , წასვლა ძალიან მინდოდა და მშობლები ძლივს დავითანხმე , იმ საღამოს მამაჩემმა მითხრა ის გამომივლიდა და სახლში თვითონ წამომიყვანდა , ასეც მოხდა , მამაჩემმა მომაკითხა და სახლიდან 10ის ნახევარზე გამვედით , 15ში დედაჩემის დაბდებისდღე იყო ამიტომ მამამ გადაწყვიტა რომ სამი ბილეთი აგვეღო ეგვიპტის მიმართულებით , მე ეს იდეა ძალიან მომეწონა იმიტომ რომ დედაჩემი ოცნებობდა იქ წასვლაზე , ვერ ვიტყვი რომ არ გვქონდა ამის საშუალება უბრალოდ რაღაც პრობლემა ყოველთვის იჩენდა თავს..! და აი აქ , ისევ აქ ვრჩებოდით , ალბათ არც გვეწერა იქ წასვლა და უბრალოდ ჩვენ მაინც ჩვენი გაგვქონდა , მივდიოდით და ვიღაც ან რაღაც ყოველთვის ხელს გვიშლიდა... გეზი აეროპორტისკენ ავიღეთ , იმ ღამეს ნაწვიმარი იყო , მამაჩემს ყოველთვოს უყვარდა მანქანის ჩქარი მართვა , როგორც ჩანს ეგეთი ბევრია და ისინიც ჩვენსავით აღმოჩნდნენ.... ავარია მოხდა!! რომელმაც მამაჩემის სიცოცხლე შეიწირა და ჩემს ცხოვრებას დიდი დაღი დაასვა.. ახლაც მახსოვს იმ ბიჭს თვალები , იმ ღამიდან ბოოლო ეს იყო , მწვანე თვალები , ის ნათება თანდათან ქვრებოდა , შემდეგ კი ყველაერი ტკივილმა მოიცვა , ცამებში გავჩნდი იმ სამყაროში სანად მხოლოდ სიბნელეა , სადაც მხოლოდ ტკივილია , თავიდან ფეხებამდე ყველაფერი მტკიოდა მაგრამ მაინც მამაჩემის დახუჭულს თვალებზე ვფიქრობდი , მინდოდა რომ სიზმარი ყოფილიყო , ბოლოს გავიფიქრე "ღმერთო გადაგვარჩინე" და გავითიშე....
ავარიის დროს მხოლოდ მამაჩემი გარდაიცვალა , მან მე დამტოვა , მე და დედა მარტო დაგვტოვა , მის გარეშე ცხოვრება ძალიან მიჭირს და ძალიან მენატრება.... სულ ეს იყო რისი თქმაც მინდოდა დიდი მადლობა ყურადღებისთვის.."
ტაში დამიკრეს და აუდიტორრიდან გავედი , ელენეს ნახვა ვერ მოვასწარი რადგან ის იყო შემდეგი , დავინახე როგორ ეცვლებოდა თვალები , სახე და საერთოდ გამომეტყველება აუდიტორიაში მჯდომ ბიჭს , გასვლისას კი მის დაჟინებულ მზერას ვგრძნობდი...
ცოტახანში კი ის ჩემთან მოვიდა
-მე სანდროო ვარ და გაოცებული ვარ შენი ამბით
-ლიზა.
-მესმის შენი
-ჩემი არავის ესმის , შენ ვერ გაიგებ ჩემსას იმიტომ რომ შენ იქ არ ყოფილხარ და შენ ვერასდროს მიხვედბი მე რა გადავიტანე
-სახლამდე მიგიყვან
-შენ ის არ ხარ დღეს...?
სანდროს გაეცინა და თავი დამიქნია
-არა მადლობა ფეხით წასვლა მირჩევნია
-გამოყოლაზე რას იტყვი?
-რავი წამო........

**********************
გამარჯობა... დავბრუნდი ჩემი ახალი ისტორიით , დიდი ხანია არ გამოვჩენილვარ და იმედი მაქვს არ დაგვიწყებივართ , იმედია მოგეწონებათ , ველი თქვენს კომენატარებს , მაინტერესებს ღირს თუ არა გაგრძელება.. თქვენი basti